Crea bloghop #7: Iets wat je nog nooit in het echt hebt gezien

Wat heb je nog nooit gezien. Als eerste kwamen de zeven wereldwonderen in me op. Volgens de ANWB zijn het er zelfs acht. Van deze zeven of acht wonderen, zag ik er één: het Colosseum. Deze komt niet in aanmerking voor de bloghop dus. En de andere wonderen? Ik zou een piramide kunnen fabriceren. Klinkt niet moeilijk en nog nooit van dichtbij gezien. Of veraf, wat dat aangaat. 

Ze lijken me geweldig, die wereldwonderen, maar ze zijn allemaal zover wég. Het is vast fantastisch om aan de voet van zo'n enorme piramide te staan, om over de Chinese muur te lopen of in de voetsporen van de Inca's Machu Picchu te bezichtigen. Overweldigend. Toch denk ik niet dat wij dergelijke reizen ooit gaan ondernemen. 

Natuurlijk is dat de opdracht ook niet "wat zag je nooit, maar wil je wel zien". Het gaat erom wat je nog nooit in het echt zag, en er is veel dat ik nog nooit zag. Er is ook veel dat ik wel gezien heb, maar altijd meer dat ongezien door mij op de aardbol bestaat. Of in het universum, laten we ons niet laten beperken. 

Maar wat, van al dat moois en minder moois kan of wil ik gebruiken voor m'n creabloghop.  

Ja..jeetje

Ik besloot tot iets dat niemand ooit gezien heeft, ook al zijn er mensen die beweren van wel. Het monster van Loch Ness. Of, Nessie, zoals hij (zij?) volgens mij in de volksmond heet. Klinkt zoveel vriendelijker. 

Dus dat was het 'wat', toen kwam het 'hoe'.  

Om te beginnen maakte ik een vlotte schets uit het hoofd. Best leuk al, al zeg ik het zelf. Lekker snel klaar ook met de opdracht zo. 

Maar er kwamen nog ideeën voor de uitvoering, bijvoorbeeld een collage van gekleurd papier. Nadeel: ik heb geen papier in de goede kleur(en) of tijdschriften die ik zou kunnen gebruiken. Wat te doen. Een tekening met pastelkrijt kan natuurlijk ook, maar wat als...

Het idee werd volledig geschrapt, toen er een kaartje binnenkwam via postcrossing. Een kaartje met daarop een stukje natuur aan de andere kant van de wereld, dat ik nog nooit heb gezien. Er staan in de kast twee dozen met kaartjes, waarop afbeeldingen staan van plekken op de wereld die ik nog nooit heb gezien. Er ging een creatief lampje branden in m'n hoofd, wat als...

Ik dook in dozen met ansichtkaarten. Zowel kaarten van postcrossing als kaarten van mijn oom en tante, die verre reizen maakten, als een doos met ansichtkaarten die de familie naar m'n oma stuurden. De kaart die ik eigenlijk zocht, vond ik niet. En omdat ik dat duiken steeds weer uitstelde, was er eigenlijk geen tijd meer voor de collage, die ik van plan was, dus maakte ik foto's van alle kaarten, die geschikt leken. Keuzes maken is niet mijn ding, zullen we maar zeggen. 

Uiteindelijk was dit toch niet naar tevredeneheid, dus besloot ik gisterenavond toch nog een collage te maken. Er was toch niets op tv. 

 

Fleurig niet? Mijn basis was de draak en de brug met de 'Harry Potter-trein' er boven. De huisjes vooraan en de brug linksachter zijn allebei San Francisco. Dat wit met groene gebouw rechts staat in Ukraïne en de Boeddha links komt uit India. 

Dit was toch nog leuk om te doen.  Met dank aan Conny's Quilts en Creaties voor deze leuke creabloghop-opdracht. Ik ben weer heel benieuwd wat anderen ervan gemaakt hebben. 

  ~~~

En dan hieronder nog de  foto's van de ansichtkaarten met allerlei plekken die ik nog nooit gezien heb. En er zijn nog veel en veel meer. Heel Oceanie heb ik niet gebruikt. 

Glenfinnan, West Highlands, Noordkaap, Lapland, Whitby Abbey Yorkshire, Vilnius Litouwen, Riga Letland, Helsinki Finland, Prehistorische tekeningen in een grot in Dordogne, Abbye d'Orval België, St Sophia Cathedral Ukraïne, Minsk Belarus, Alhambra Granada Spanje, Carcasonne Frankrijk, Acropolis Athene Griekenland, Kariya Museum Istanbul Turkije

China, Japan, China, India, Indonesia, China en meer China

Onderin: Moskou, St. Petersburg, Tai Mahal, Jerusalem

Alaska, Canada landschap, Quebec, Holland Michican, Los Angeles, San Francisco Golden Gate Bridge, Niagara Waterfal Canada, Chrijsler building New York

 

 

 

 

Leesoverzicht van november

Doordat m'n vrije tijd de afgelopen maand vooral in bezit genomen werd door Bones, las ik niet zoveel. Pas toen ik een boek moest lezen voor m'n leesclub, kreeg het virus weer een beetje vat op me. Toch las ik uiteindelijk maar drie boeken. 

Welke waren dat? 

Dag en nacht - Romy Hausmann
Een boek voor m'n leesclub dus. Het speelt zich af in Duitsland en verrassend genoeg was ik daar al lezend nog niet geweest, dus ook een nieuw land!

Het is een spannend verhaal over een vrouw, die in een afgesloten huisje in het bos gevangen wordt gehouden door een man. Er zijn ook twee kinderen. Het hele verhaal lees je vanuit Lena, de vrouw, Hannah, de dochter en Mathias, de vader van Lena. Het begint bij de ontsnapping van Lena en Hannah uit het huisje. Ik wil er verder niet teveel over vertellen, want het kan maar zo dat ik teveel vertel. 

Maar het boek is spannend en origineel. De dader kwam als een verrassing. 

Apotheose - Jeroen Windmeijer en Tjarko Evenboer
Het derde deel van de trilogie met Simon Ryevaar. De eerste delen zijn Openbaring en Revolutie.  

Geheel volgens de traditie van Windmeijer gaat veel van het boek over verhalen uit de bijbel, waar een ander licht op geschenen wordt. Dit keer wordt veel verteld en ontdekt door middel van dialogen, wat makkelijker leest dan gewoon de droge tekst uit de bijbel, zoals in eerdere boeken. 

In dit boek wordt Paulus onder de loep genomen. Wie was hij echt? Wat van de verhalen over hem waren echt? Er wordt een hoop gepuzzeld en ontdekt, terwijl ondertussen een jongeman mensen uitmoord, om te voorkomen dat de 'leugens' ontdekt worden. 

Doordat er weer veel ontdekt en uitgevogeld wordt over Paulus, is de spanning af en toe ver te zoeken, maar ook voor mij, totaal onbekend met bijbelverhalen, is het wel interessant. De echte spanning komt pas op het eind. 

Hoewel Ryevaar naar verschillende landen gaat en ook reizen van zijn vriendin Nova le Temps worden beschrev en, kan ik dit boek niet echt onder een nieuw land scharen. Had ik nog met een boek meerdere landen afgevinkt, zoals ik eerder wel deed, waren er wel landen bij gekomen. 

Goudkust - Suzanne Vermeer
Dit boek nam ik mee van de boekenwissel in Utrecht, afgelopen donderdag. Ik wist dat Apotheose op de terugweg uit zou gaan en ik wilde wel wat te lezen hebben. Bovendien speelt het zich af in Kroatië, een nieuw land dus. 

Het boek gaat over vier vriendinnen en gelijk in het begin erger ik me al aan de karikaturen die neergezet worden. Noa is gewetensvol en werkelijk áltijd de buzzkill. Milou is zweverig en houdt niet op met zweven. Sanne is 'mollig' en doet werkelijk niets anders dan eten of zoeken naar eten. Fleur is degene die in Kroatië woont en waar de vriendinnen heen reizen. Ze lijkt zeer gelukkig met haar grote Kroatische liefde Tibor. 

Eén van de vriendinnen gaat ontvoerd worden, lees ik achterop, maar op pagina 47 ben ik zover dat een eventuele ontvoerder wat mij betreft alle vier de vriendinnen mee mag nemen en ik wens hem veel sterkte. Het komt niet vaak voor, maar ik lees niet verder. Dit boek telt dus ook nergens voor mee. 

Huis voor de dag, huis voor de nacht - Olga Tokarczuk

Tokarczuk is een winnares van de nobelprijs voor de literatuur en dat is een reden waarom ik dit boek oppak. Het tweede boek van de uitdaging "lees een boek van een nobelprijswinnar". Het boek speelt zich af in Polen, dus hoera, ook een nieuw land!

Het verhaal zelf is lastig in het begin, vooral doordat ik begon tijdens m'n leesdip, ik kwam er niet door. Nadat ik de boeken hierboven gelezen had, lukte het weer beter. Het werd nog wel een sprintje, om hem deze maand uit te lezen. 

Het verhaal speelt zich af in een klein stadje in Polen, dat ooit Duits en Tjechisch is geweest. De verteller is een inwoner van het dorpje en schetst de geschiedenis aan de hand van verhalen van inwoners. Inwoners van ooit en van mensen die er nu nog wonen. Ze vertelt over dromen en Marta, haar buurvrouw, die pruiken maakt. De verhalen worden niet in chronologische volgorde verteld. Bewoners uit verhalen komen af en toe zijdelings in andere verhalen weer terug. 

Naast dat het een intrigerend boek is, schrijft Tokarczuk gewoon mooi. Er komen prachtige zinnen in voor. 

Boek van de maand

Het spannendste boek deze maand was zeker Dag en Nacht van Romy Hausmann, maar het mooiste boek was wel Huis voor de dag, huis voor de nacht. 

Ik las deze maand geen boek van de maand van Hebban. Om deze challenge te halen moet ik er in december dus drie lezen. Hopelijk ligt het boek van december mij een beetje. 

Statistieken van de maand:

75 gelezen boeken van de voorgenomen 62

21 landen van de voorgenomen 24

0 luek, dus de stand blijft op 19 van de 25. 

De Hebbanblogs

In 2025 stopt Hebban met de blogs op de website. Daarom kopieer ik in november 2025 een aantal oude blogs hierheen. In elk geval de maandoverzichten. Soms nog andere blogs die het bewaren naar mijn idee waard zijn. 

Raar genoeg is de lay out steeds weer anders.

Van de week schreef ik al dat ik al m'n blogs van Hebban hierheen ging verhuizen. Tenminste, een groot aantal. Woensdag en gisteren was ik er druk mee. Nu zijn alle blogs die ik wil bewaren overgezet. 

Al deze blogs zijn te vinden onder het label Hebbanblogs. De lay-outs laat in veel gevallen te wensen over. Ze wisselen nogal, ene keer alleen ander lettertype, andere keer zelfs witte achtergrond. Dan weer gewoon het lettertype van deze blog met de gele achtergrond.  

De 'headerfoto' valt rechts helemaal over de zijkant. Ik heb geen idee hoe dit te veranderen en eerlijk gezegd ook niet zo'n zin me daarin te gaan verdiepen, net als met de hierboven genoemde lay-out. Het is even niet anders. De blogs zonder foto kopieren vond ik jammer, want ook zij vertellen een verhaal. Meestal zijn ze gemaakt in de maand waarvan het overzicht is. Soms staat er ook onder waarom deze foto gemaakt is en waar. 

Het was ook leuk om de boekenblogs langs te gaan. Herinneringen kwam boven, mooie en ook verdrietige. Boeken kwamen voorbij, die ik alweer vergeten was. In 2019 bleek ik ook in de ban van Bones, maar toen ging het om de boeken. Er waren wel vaker series, die mijn aandacht opeisten. De ene keer boeken, de andere keer op tv. Het kan zijn dat sommige zaken nu dubbel hier op de site staan, mogelijk anders verwoord, omdat je op een boekenblog anders over je ervaringen schrijft dan op een persoonlijk blog over je leven. 

Je zou kunnen zeggen, zoals mijn man deed, "waarom maakt Hebban het de blogger niet makkelijk en zorgt voor een makkelijke manier om de blogs te downloaden"? Nou, dat hebben ze en deden ze, maar de blogs kwamen in een overzicht in excell en dat vond ik erg ónoverzichtelijk. Dus maar handmatig kopieren. 

Zoals gezegd, het was (ook) fijn om de blogs eens stuk voor stuk te bekijken. En de afgelopen jaren schreef ik daar een stuk minder, dus het ging steeds sneller. Er waren vooral op het laatst enkel leesmaandoverzichten en af en toe nog een blog naar aanleiding van een actie op Hebban. 

Het is dus voorbij, de blog op Hebban. Hebban zelf niet, die verandert, ontwikkelt door maar blijft natuurlijk wel. En readingchallenge. En ik zal Hebban ook zeker blijven bezoeken, aangevuld met het Hebban Forum. Maar de blogs? Die komen nu hier. Ook wel prettig om een plek voor al mijn schrijven te hebben. 

Redactielunch met FES

Begin oktober kwam van de redactie van F.E.S. magazine de vraag of wij, medewerkers aan het blad, zin hadden in een gezamenlijke lunch. De vergaderingen zijn meestal online en zelfs dan konden de meesten niet. Een 'in real life' bijeenkomst leek wel eens leuk. Zo leer je mensen toch anders kennen dan achter een scherm. 

Hoewel de datavoorstellen enkel op mijn werkdagen waren, reden waarvoor ik de redactie vergadering vaak afzeg, zei ik toch gelijk enthousiast 'Ja!'. Een gratis lunch, altijd fijn. En de mensen eindelijk eens in het echt ontmoeten natuurlijk ook. Net als een uitstapje naar Utrecht, waar de lunch zal plaatsvinden. Ik had er zin in. 

Gisteren was dus de dag. 's Morgens pas om kwart voor negen de deur uit. Dat is uitslapen, wanneer je normaliter om kwart voor zeven op de fiets zit! Was ook lekker, omdat ik dinsdagavond leesclub had. Even wat langer blijven liggen. De treinreis ging voorspoedig. Op Utrecht Centraal is een boekenwissel, dus daar kon ik weer eens wat bookcrossingboeken kwijt. Ook wel weer eens leuk. De laatste tijd deed ik even weinig met bookcrossing. Het maakte de tas gelijk weer een stuk lichter, hoewel ik ook gelijk een boek meenam. Het boek dat ik aan het lezen was, was bijna uit en je moet toch wat. (of niet, want de e-reader zat ook gewoon in m'n tas) 

We aten in Café Het gegeven paard, op loopafstand van het station. (alles is op loopafstand, alleen soms moet je wat langer lopen, denk ik dan altijd in m'n hoofd 😁) Terwijl ik de weg kwijtraakte, ben ik nog geïnterviewd door een groepje studenten van Beeld en Geluid. Aangezien mijn zoon ook een filmopleiding doet, vond ik niet dat ik kon weigeren. Wat ik vond van wetenschap? En wat wetenschap voor mij was? eh.. Ook zij wisten niet precies waar 'Het gegeven paard' was. Hopelijk hebben ze wel wat aan m'n interview. Het paard vond ik vervolgens op eigen kracht. Uiteraard. Ik kan dat. 

"U komt voor de groep", vroeg een medewerker me, toen ik zoekend rond keek, en leidde me naar de tafel. Er zaten al wat dames en een heer. Later kwamen er nog meer bij. Het werd gezellig. Al eerder gaven we door wat we wilden eten, maar ik was natuurlijk alweer vergeten wat ik doorgaf, dus dat werd een verrassing. In de mail had ik namen gezien, maar volgens mij kende ik ze geen van allen. Ook dat was dus een verrassing. 

Dinsdag kregen we een reminder dat we ook 'tips en tops' mee moesten nemen voor het magazine, want het was natuurlijk wel een redactievergadering. Mijn tip was een artikel over de Hidden Disability Sunflower. Deze tip had ik al eens eerder doorgegeven, maar was volgens mij nog niet gebruikt en ik heb eigenlijk niet zoveel ideeën. Vind het magazine mooi en goed. Staat altijd vol met interessante artikelen en leuke columns. Niets aan toe te voegen eigenlijk. Het ziet er ook gewoon mooi uit. Zelf schrijf ik vooral recensies voor het blad. Af en toe maak ik foto's. 

In bed dacht ik nog aan 'Fibromyalgie en de overgang'.
Het blijkt dat ik het laatste nummer niet gezien heb, want het was een soort themanummer over de overgang en de Hidden disability sunflower stond er ook in. Oeps. Ik moet naarstig op zoek naar dat laatste nummer, want het onderwerp fibromyalgie en overgang vind ik juist interessant! Vooral omdat het zo overlapt. Als ik vrouwen hoor over overgangsklachten kan ik alleen maar denken 'maar dat heb ik al heel lang... '

Ik had nog een ander idee: 'Bloggers aan het woord' met mogelijk eerst een oproep in F.E.S. magazine, of fibro-bloggers überhaupt aan het woord willen in het tijdschrift. Dit is een beetje egoïstisch. Niet omdat ik zelf zo nodig in het blad wil, helemaal niet eigenlijk, maar ik ben benieuwd naar andere fribro-bloggers. Waar schrijven zij over. Komt fibromyalgie daarbij vaak of juist helemaal niet in hun stukjes voor en waarom is dat. Dit idee was wél nieuw en wordt over gediscussieerd. Toen ik het onder woorden moest brengen, vond ik dat nog best lastig. Wat wil ik van die bloggers in het tijdschrift? 

De lunch was leuk. Natuurlijk was het leuk. En lekker, gezellig en druk voor m'n hoofd. Leuke mensen, leuke ideeën en lekker eten. Tijd welbesteed dus, hoewel we het niet veel over het tijdschrift hebben gehad, leerden we elkaar wat beter kennen. Pas op het laatst werden de ideeën opgeschreven, waaruit dus bleek dat ik het tijdschrift niet goed bekeken had, de laatste keer. (strip? Geen actieve herinnering aan)

Een vriendin van mij woont in de buurt van Utrecht en met haar sprak ik na de lunch nog af. Daar werd m'n hoofd ook weer wat rustiger van. We gingen op een rustiger plekje zitten en het was heel leuk haar weer eens te zien en te spreken. Zonder omwegen kwamen we ruim op tijd weer bij het station. In de trein was het druk, maar qua gesprekken rustig. M'n hoofd kwam weer wat bij. 

Weer in Groningen miste ik nét de bus. Dat was balen, maar man was ook nog in de stad en we besloten een hapje te gaan eten. Dus was het missen van die bus toch weer een gelukje. 

Vandaag had ik ook maar vrij genomen en blij toe. Toen ik wakker werd bleek het al tien uur te zijn! Zo lang heb ik in tijden niet geslapen. Wat heerlijk! 

 

Omdat ik gisteren vergat een foto te maken, hier een foto van een keertje Utrecht, toen ik afsprak met dezelfde vriendin. 

Boekenblog

Al sinds 8 augustus hield ik een blog bij op Hebban, maar Hebban gaat veranderen en de blogs zullen verdwijnen. Hieronder staat de eerste blog die ik plaatste. Ook andere blogs van de afgelopen negen jaar zal ik naar deze blog kopiëren. Niet allemaal, maar in elk geval de maandelijkse boekenoverzichten.

De blogs zullen op de juiste tijd geplaatst worden in deze blog, geen idee of dat ergens nog 'oppopt' als nieuw.  Alleen deze, de eerste, zet ik als een soort herinnering hier. 

Boeken zijn je vrienden

op 08 augustus 2016 door Ria van Boeken tot Blog  

+1

Lezen is altijd een onderdeel van mijn leven geweest. Vroeger, op de woensdagmiddag, was ik bij mijn oma en zij las voor. Uit onder andere Pinkeltje en ‘In het warme vossenhol’ weet ik nog. “Boeken zijn je vrienden” zei ze streng, “daar moet je voorzichtig mee zijn en goed voor zorgen”. Ezelsoren maken of op de kop neerleggen was dan ook taboe, weggooien of geven not done.

Oma stamde uit de tijd, dat een boek verkrijgen nog niet zo makkelijk was. Ze vertelde van een winkel op de hoek, waar zij en haar moeder boeken leenden voor een cent, stuiver of dubbeltje, het exacte bedrag weet ik helaas niet meer precies. Een boek kopen was hoge uitzondering, voor verjaardagen. Vandaar waarschijnlijk de zuinigheid, die ik meekreeg.

Zodra het kon, las ik zelf. Dat begon met ‘Nijntje in de sneeuw’, daarna wat boeken met eenvoudige sprookjes en fabels. Gek was ik op ‘Valko Vos’, dezelfde hoofdpersoon als in ‘het warme vossehol’. Hoe graag wilde ik niet óók een vos als vriend en al die dieren helpen tegen de jagers? Weer wat later waren het vooral de boeken met diverse avonturen.

Ik las alles van Enid Blyton; dankzij ‘De dolle Tweeling’, Pitty en ‘de Grootste Belhamel’ wilde ik ook wel naar kostschool. ‘De vijf’, ‘de vijf detectives’ en ‘de Grote 7’ maakten dat ik de omgeving van onze nieuwbouwwijk afspeurde naar onraad, natuurlijk met onze honden in mijn kielzog. Met Arendsoog ( waarvan mijn vriendin en ik de eerste twintig delen van onze leraar in de vierde klas leenden) en Winnetou (‘voor vader en zoon’ maar mijn moeder, zus en ik waren er gek op) galoppeerde ik over de prairie, natuurlijk als grote indianenvriendin. Ik las ook toen al diverse genres, van westerns tot meisjesboeken. Op aanraden van mijn oma ‘Joop ter Heul’, bijvoorbeeld. Een geweldig boek.

Elke week trokken mijn vriendin en ik naar de stad om in de grote bibliotheek boeken te halen, de bibliobus was niet voldoende. Helaas mochten we maar 3 meenemen. Aangezien we van dezelfde boeken hielden, wisselden we halverwege de week om. Zo lazen we minimaal 6 boeken per week (en speelde ook nog buiten). Was ik toen een challenge begonnen, had ik ‘m met gemak op 300 kunnen zetten in plaats van de 30 van nu.

Toen ik ouder werd, en een baantje kreeg, ging ik boeken kopen. Mijn favoriete genres werden aangevuld met horror (Stephen King!) en de harde realiteit van mishandelde kinderen. Geen idee wat mij daarin trok. Langzaamaan vulde mijn boekenkast zich met dikkere boeken, waar ik ook wat langer over deed. Ik las nog veel en graag, maar werd tevens in beslag genomen door werk en studie. Het minst las ik in 4 en 5 havo, toen ik ineens moest lezen voor een lijst. Literatuur was op dat moment nog niet echt mijn ding.

Op de boeken die ik heb, ben ik nog steeds zuinig, maar ze allemaal bewaren lukt niet meer. Kopen en krijgen van boeken is algemeen goed, geen zeldzaamheid meer zoals bij mijn oma. De boekenkast stroomde over en een opruiming was gewenst. Twee dozen met boeken gingen naar een buurtcentrum, weggooien is tenslotte zonde, waar spontaan een ‘Leeskast’ ontstond. Je kunt er nu boeken halen en brengen.

Veel van mijn kinderboeken staan nu bij de kinderen, die ze niet lezen. Boeken van hen las ik dan weer wel, Harry Potter, bijvoorbeeld. Niet alleen las ik de hele serie aan de kinderen voor, ik las ze zelf vooruit in het Engels. Lezen doe ik bijna alleen nog maar digitaal. Hoewel ik liever het papier ruik en makkelijk heen en weer blader, is een boek me tegenwoordig te zwaar. Een e-reader ligt veel makkelijker in de hand en zo neem ik met gemak een hele ‘kast’ vol ‘vrienden’ in de tas mee.

Hoe gaat het met.. (om)fietsen

Op 9 september jongstleden blogde ik over mijn voornemen om meer te gaan fietsen, ter voorbereiding op een mogelijke verhuizing volgend jaar. En.. besefte ik toen, omdat het nu al kan, fitter te worden. Waarom uitstellen tot volgend jaar, wat ik nu al kan doen? Een week later meldde ik trots dat 'in training zijn' motiverend werkte. Veel motiverender dan 'ik wil meer bewegen' alleen. 

Allemaal goed en aardig, en super positief indertijd, maar hoe staat het daar nu mee? 

Het duurde een paar dagen, maar uiteindelijk vond ik goede routes voor de heen- en terugreis. Tien kilometer heen door de stad, want ineens een uur eerder opstaan dat werd wel erg lastig, dus eerst maar een half uur, en veertien kilometer terug. Door weilanden en dorpjes. Vol in wind en regen. Na een maand veranderde ik de heenweg. Door de stad heen klinkt leuk, maar afstappen bij elke straathoek niet. Op een winderige en natte dag zocht ik een iets kortere route. Deze bleek met een kleine aanpassing even lang én zonder afstappen. Ook niet onbelangrijk, deze route bleek geheel gestrooid te worden. 

Inmiddels zijn we bijna drie maanden verder. De winter staat voor de deur. We hebben nachtvorst en de eerste sneeuw is al geweest. 

In het begin ging het heel goed, maar langzamerhand sloop het (herfst-)weer erin en was m'n motivatie af en toe ver te zoeken. Toch ging ik. 

Waar liep ik tegenaan? 

• Vroeger opstaan. Daar ben ik altijd al slecht in geweest en als het dan ook nog donker én nat is, en het waait hard, dan is de motivatie echt ver te zoeken hoor. Bovendien duurt mezelf fietsklaar maken bij regen nog weer vijf minuten langer (regenbroek aan en tas inpakken tegen de nattigheid), dus én slecht weer én eerder het bed uit. 
  Lastig. 
• Het weer. Tien en veertien kilometer fietsen is met zon en zonder wind een stuk makkelijk. Bij sneeuw heb ik de ochtendronde, eerlijk is eerlijk, overgeslagen. Deze ochtend-omweg heb ik uiteindelijk zo'n vier keer niet gedaan, vanwege sneeuw, mogelijke gladheid, verslapen en een te lege accu.
• Pijn. Zodra het kouder werd, gingen de knieën opspelen. Al snel moest de ondersteuning omhoog.
• Geen zin. Niet alleen het vroegere opstaan was lastig, aan het eind van de werkdag wil ik gewoon direct naar huis, niet eerst ruim een half uur langer fietsen. Ook niet met mooi weer.   
• Gladheid. Fietsen met gladheid gaat me slecht af, ook als er gestrooid is. Ondanks strooiroute, zodra er een kans op gladheid is, zoals vanmorgen, durf ik niet meer. Zeker niet omdat de omfietsroute een hoge brug heeft, waarna ik gelijk een bocht moet nemen. Ik voel de schuiver al, zonder dat ik er fiets.
• Niet afvallen. Hoewel afvallen niet het doel was, was de motivatie een stuk groter geweest als ik een paar kilo kwijtgeraakt was. Ineens twintig kilometer per dag meer fietsen, letten op wat ik eet en vervolgens aankomen, dat hielp totaal niet. 

Waardoor hield ik het tot nu toe vol? 

• Eigenwijs. Zowel ikzelf als anderen dachten dat ik het niet vol zou houden. Ik wilde graag het tegendeel bewijzen.
• Het voelde eigenlijk ook wel goed. Wanneer ik in alle vroegte op de fiets zat, was het zelfs wel lekker. 
• De kou viel wel mee. Pas bij de eerste vorst had ik handschoenen aan, maar nog geen winterjas.  
• Deze blog, die al sinds half oktober klaarstaat. Die wilde ik gewoon echt graag met een positief geluid posten. 😄

In den beginne fietste ik ook op m'n vrije dagen minimaal een uur. Dat ging er met het slechtere weer al snel af. Het plan was ook om bij niet omfietsen 's avonds op de hometrainer te gaan, maar dat is er nog niet van gekomen. Nu met gladheid toch maar eens mee beginnen? 

Hoewel mogelijke gladheid nu dus een spaak in het wiel steekt, ben ik toch best tevreden over mezelf. Ik besef wel dat de kans erg groot is, dat het fietsen vanaf nieuwe woonlocatie, waarvoor ik dus eigenlijk 'in training' ben, met gladheid ook zal stoppen. Maar dat zien we dan wel weer. 

Deze foto maakte ik ooit, toen ik met gladheid koos voor lopen naar het werk. 

 

Botten

Mijn leesoverzicht aan het eind van deze maand wordt een kort lijstje. Al drie weken lees ik niet. Wat is er aan de hand? 

Bones.

 Bones is er aan de hand. Zo'n drie weken terug was ik thuis met hoofdpijn. Deze was al zover gezakt dat in bed blijven liggen niet meer lukte, maar echt veel anders lukte ook al niet. Op de bank zitten en tv kijken was, met regelmatig de ogen dicht, nog net een optie. Maar waarnaar te kijken? 

Mijn oog viel een week eerder al eens op Bones, toen ik scrolde door het aanbod op een streamingsdienst. Goh, dat was lang geleden. Alle boeken van Kathy Reichs, schrijfster van Bones, heb ik gelezen en waren me goed bevallen (anders lees ik ze niet allemaal). Van de tv-serie had ik wel eens een aflevering gezien. Zou het me bevallen? 

Het antwoord is duidelijk en volmondig JA. Sterker nog, ik zit met een Bones-verslaving. De tv-serie is totaal anders dan de boeken. Zowel in de boeken als in de serie is de hoofdpersoon Temperance Brennan, een forensisch antropologe, gek op historische opgravingen in allerlei landen, die ook gaat werken aan het identificeren van moordslachtoffers. Daar houdt de overeenkomst wel zo ongeveer op. 

De personages zijn totaal verschillend, net als hun privéleven en de omstandigheden waarin ze werken. Bij de serie staat elke aflevering in beeld dat deze gebaseerd is op het leven van Kathy Reichs zelf, een forensisch antropologe die bekend wordt door haar boeken. Geen idee in hoeverre alles klopt, als het om haar leven gaat. Dat vind ik eigenlijk ook niet zo interessant.

Zoals je kunt verwachten begint elke aflevering met een moord en/of een lijk. Niet één moord is hetzelfde. Omdat Reichs zelf de serie produceert, en de serie op haar leven gebaseerd is, ga ik er maar vanuit dat alles wat op forensisch gebied gebeurt ook op waarheid berust. Ik had echt geen idee dat lichamen zo snel konden ontbinden of van vlees konden worden ontdaan en op zoveel verschillende manieren met zoveel verschillende aaseters. Leerzaam!

Als de spanningen van de verschillende moorden en de verschillende personen die het over meerdere afleveringen op het team voorzien hebben, niet genoeg zijn om je verslaafd te maken aan de serie, is er nog de relatie tussen Temperance 'Bones' Brennan en Seeley Booth, de FBI-agent, waarmee ze nauw samenwerkt. [*Spoiler → ]Aangezien ik al latere afleveringen gezien heb, weet ik dat ze een relatie krijgen, maar de weg ernaar toe is lang. Te lang? Dat weet ik nog niet, want ik wil niet weten wanneer ze echt een relatie beginnen. Maar.. iedereen zou een keer in haar of zijn leven iemand moeten hebben, die zo naar hen kijkt als Booth naar Brennan kan kijken. Met zoveel liefde. Geweldig 💖 

Halverwege seizoen zes ben ik nu. Ja, de omstandigheden om te bingen waren goed, de afgelopen weken. Er zijn twaalf seizoenen, dus ik heb nog even te gaan. Van andere series, die ik zo lang en vaak achter elkaar keek, werd ik op een gegeven moment wat zat. En nog niet één serie keek ik zo vaak en zo lang achter elkaar, meestal komt het leven ertussen. Bones ben ik nog steeds niet zat. Ik kijk mijn man nog net niet het huis uit, zodat ik kan gaan kijken. (volgens hem doe ik dat trouwens wel) Andere hobby's staan op een laag pitje. In plaats van 'Nog één hoofdstuk' is het nu 'Nou vooruit, nog één aflevering dan...'

Dat hebben ze goed gedaan. Chapeau voor Kathy Reichs en de rest van de crew. 

Overigens moet ik komend weekend echt gaan lezen, want komende woensdag heb ik een leesclub en dat boek heb ik dus nog niet ingekeken. 

 

Crea bloghop #6: Verstrengeld

Ooit, toen ik begon met zoeken had ik geen idee hoelang geleden, maakte ik een foto van een haagwinde die tegen een grasspriet opklom. Een voorbeeld van kracht, samen groeien en het onkruid in mijn tuin. 

Deze foto vinden op één van mijn blogs lukte niet, kennelijk niet met het goede label. Gelukkig hebben we de foto's op Facebook nog, waar de afbeelding makkelijker te vinden bleek, en zo vond ik 'm alsnog ook tussen de foto's van het blog. Een foto van mei 2013! (label Haagwinde.. echt moeilijk wel, maar eerlijk is eerlijk, die staat niet bij de labels)

Dit alles om duidelijk te maken dat ik me er voor deze opdracht niet zomaar makkelijk vanaf maakte met een simpele foto. Er ging een duik in de archieven aan vooraf!  

Kijk hoe deze twee met elkaar verstrengeld zijn! Ik heb er nog over gedacht de foto na te tekenen, maar ben (in m'n hoofd en het echt) druk bezig met de volgende opdracht. 

 

Met dank aan Conny's Quilts en Creaties voor deze leuke creabloghop-opdracht. 

 

Ik houd van lezen omdat...

Op Hebban is een artikel met deze titel. Aan de lezers op Hebban (en dat zijn er veel) de vraag, waarom zij van lezen houden. Veel antwoorden komen op hetzelfde neer. Sommige zijn poëtisch of juist bijna zakelijk. Hieronder dat van mij. 

"Ik houd van lezen omdat het een moment voor mezelf is. Een moment, waarin ik mij in andere werelden begeef. Ik kan me verliezen in en verwonderen over fantasiewerelden. Ben al bijna een tovenaar, wanneer ik meereis met een persoon die (écht) kan toveren, voel de kou wanneer ik meevlieg op een draak (hoe graag zou ik niet een echte draak willen.. ) en verlang wel eens naar het gemak van met een handgebaar troep opruimen (op sommige dagen probeer ik het echt, mijn huis laat zien dat het nog steeds niet zo werkt). Graag stel ik mij voor dat er echte tovenaars tussen ons rondlopen en ze mogen mij best eens aanspreken hoor.

Daarnaast gruwel ik bij de moorden, die thrillerschrijvers beschrijven. Hoe komen ze erop? Wanneer het boeken zijn van (bijvoorbeeld) Kathy Reichs, die uit ervaringen schrijft, hoop ik dat het in het echt er niet zo gruwelijk aan toeging. Uiteraard probeer ik de moord voor de dienstdoende rechercheur op te lossen. De beste boeken zijn diegene, bij wie dat niet lukt en ik aan het eind verrast word. Ook psychologische thrillers, zonder de (standaard) rechercheur lees ik graag. 

Dan houd ik nog van lezen, om te leren over andere landen en culturen. Zowel in de fantasieboeken als in de thrillers, krijg je inzichten in andere mensen en wensen. Maar om nog meer te ontdekken, lees ik ook meer literatuur uit landen, die niet zo gangbaar zijn.

En dat allemaal thuis op de bank onder een dekentje of lekker in de tuin in de zon, al naar gelang het weer."

 Het artikel is naar aanleiding van de reclamecampagne 'Wie leest heeft een goed verhaal' van De Leescoalitie. Bij het artikel op Hebban is ook nog een prijzenpakket te winnen. 

Lees jij vaak? En waarom? 

 

 

 

 

 

Hoe gaat het met.. de piep

Ik sluit mijn ogen en hoor de piep. Geen stilte. Toch hindert het me niet meer zo als eerder dit jaar. 

In februari schreef ik een blog over de tinnitus, waar ik sinds enige tijd last van had. Het hinderde me niet veel of continue, maar was 'ineens' wel de hele tijd aanwezig. Dit maakte me bang; zou ik me ooit nog kunnen ontspannen en genieten van de stilte? Gelukkig bleek dit in Portugal wel mee te vallen. 

Inmiddels weet ik dat het nooit meer stil zal worden, maar dat de piep ook niet continue op de voorgrond is. Soms is het enorm hinderlijk, vooral als ik moe ben en/of hoofdpijn heb. Dan is het ook echt storend, omdat ik het er voor mijn gevoel niet bij kan hebben. Ik bén al moe, héb al hoofdpijn, waarom krijg ik geen rust? 

Dat je meer last hebt van de tinnitus wanneer je moe bent, is een bekend gegeven. Therapieën gaan ook over acceptatie, rust & regelmaat en het opbouwen van conditie. En dat klinkt allemaal mooi, totdat de piep je concentratie verstoort en je uit de slaap houdt. 

De acceptatie lijkt er nu enigszins te zijn. In rust & regelmaat ben ik erg slecht. Of.. niet in de rust, maar in de regelmaat. Mijn werk zorgt voor regelmaat, maar zodra ik vrij ben, is alle regelmaat weg. Het ritme verschuift dan ook gelijk, bedtijd en dus ook opstaan wordt later. Dat ik leef als ochtendmens, heeft zeker met het werkritme te maken. Het regelmatige fietsen over grotere afstanden zou moeten zorgen voor meer conditie. Ik merk er nog weinig van, geloof ik. 

Wat echt helpt bij de tinnitus is afleiding. Wanneer ik bezig ben met wat dan ook, gaat de piep naar de achtergrond. Soms zijn alleen mijn (drukke) gedachten al genoeg. De gedachten zijn ook nooit stil, net als de piep. Het is nu een soort weegschaal, de ene keer winnen de gedachten de andere keer de piep en ondertussen zoek ik naar balans. Er zijn dagen dat de piep me de hele dag niet opgevallen is, terwijl ik op andere dagen al met een keiharde piep wakker word. 

Net als met de pijn fluctueert de overlast dus. En net als met de pijn, lijkt ermee te leven te zijn. Het is niet leuk, het is af en toe supervervelend, maar het is zoals het is. Weg gaat het niet meer, dus nu m'n best er maar voor doen dat het niet erger wordt. 

 

 

Agenda

 Al sinds jaar en dag is mijn agenda digitaal. Reuze handig, want hij is op de telefoon te raadplegen en diezelfde telefoon geeft een waarschuwing als er een afspraak of verjaardag aan zit te komen. Helemaal goed dus, en toch..

Elk jaar kijk ik weer bij de nieuwe agenda's. Elk jaar! Al ruim vijftien jaar agendeer ik digitaal en al die tijd sta ik enkele weken/maanden per jaar verlangend bij de agenda's. Zowel in deze tijd als bij de schoolagenda's. Wat zijn ze mooi. En leuk, en wat nou als ik écht... Ja, ik ging een keer voor de bijl en kwam niet verder dan m'n naam voorin te zetten. Je zou kunnen denken dat dat me wel genas van het verlangen naar een papieren agenda, maar nee. 

Enkele weken terug zag ik weer een hele mooie van paperblanks. Daar ben ik toch al gek op. Niet alleen de agenda's maar ook hun schrijfboekjes. Tijdloos mooi. De agenda waar mijn oog op viel heeft een omslagpatroon van Portugese tegeltjes. Portugees! Ik was al bijna verkocht. Maar.. het verstand zegevierde. De agenda bleef in de winkel, samen met z'n agendavriendjes. 

In januari van dit jaar ontdekte ik ook een andere leuke toepassing van een agenda. Terwijl ik probeerde elke dag een kopje koffie te tekenen, zag ik op instagram dat sommige mensen een agenda gebruikten voor hun dagelijkse tekening. Ooooh, wat vond ik dat leuk. Dit kwam natuurlijk gelijk als optie in mijn gedachten, bij het zien van die leuke agenda met Portugese tegeltjes. Toch bleef die agenda nog steeds in de winkel, bij z'n agendavriendjes. Inmiddels is mij immers wel bekend hoe het gaat met de goede voornemens tot iets dagelijks doen op creatief vlak. 

Afgelopen maandag vond ik mezelf even heeel erg zielig. Niet alleen deed m'n knie nog zeer van een val bij het wandelen, ik was ook net gevallen met de fiets. Als troost liep ik de boekwinkel in. Een plek waar het altijd goed toeven is en m'n humeur wat verbetert. Ik zag m'n de agenda, liggend tussen z'n agendavriendjes. Hij ligt er nog! Hij kwam niet mee als troostaankoop en er kwam ook geen boek mee. Ik ben zo trots op mijn eigen standvastigheid. Ik zou mezelf bijna gaan belonen, met een leuke agenda bijvoorbeeld, zoéén met Portugese tegeltjes erop. 

Afijn, er is nu een deal tussen mij en mezelf. Als deze agenda in januari nog in de winkel ligt, nóg zo leuk is én met korting, dan koop ik 'm. -Zucht- Was het maar alvast januari. 

😍

Ik kan dan natuurlijk ook een goedkopere agenda kopen met dezelfde lay-out en steviger papier, zodat het tekenen beter gaat. Jaja, dat weet ik wel. Daar denk ik ondertussen ook over. 

Plantaardige(r) challenge

Via mijn werkgever doe ik mee met een "meer plantaardig eten challenge" van ProVeg. Voor mij als vegetariër is de uitdaging op zich niet zo groot, maar een uitdaging is altijd leuk en misschien komen er nog a-ha-momenten langs. Het leuke van de challenge is ook dat je het met collega's samen doet, in een app/via een website met een keur aan recepten. Voor dat laatste hoef je natuurlijk niet aan de challenge mee te doen. Je kunt gewoon hun website bezoeken. 

De aftrap van de challenge was vorige week maandag met vega(n) lunch op het werk en een lezing over het belang van een plantaardig dieet. Zo blijken vleeseters vaker last te hebben van een aantal chronische aandoeningen dan vegetariërs of veganisten. Ik val buiten die geluksboot voor vegetariërs, met mijn drie chronische aandoeningen, die dan ook nog genoemd werden. Maar minder kans op kanker, diabetes 2 en hart- en vaatziektes klinkt goed. Zeker als ik bedenk dat twee van deze drie volop in mijn familie voorkomen. En ja, ik weet dat het gaat over kans en dat dat verder niet zegt dat je dús deze ziektes niet krijgt. Met een bingokaart aan klachten, is elke kansverkleining mooi meegenomen. Ook al krijg je het later in het leven, dan is het al winst. 

Meer plantaardig eten is ook beter voor het milieu, wat dus ook weer gunstig is voor de algemene gezondheid, en dieren welzijn, maar dat spreekt natuurlijk voor zich. Wil je meer weten? Kijk op hun website. Er is genoeg te lezen daar. Dit is geen praatje om je de plantaardige richting op te duwen, maar om het over mijn challenge te hebben.  

De gezamenlijke lunch was verder wel leuk en gezellig en vooral ook heel lekker.  

Veel mensen denken bij vega(n) gelijk aan 'niet lekker' of 'gezond'. Een eerste klik op de recepten van ProVeg maakt duidelijk dat vega(n) niet per se gezond en 'niet lekker'* is. Bij de eerste klik zie je namelijk dit: 

Hmm.. Pastel de Nata, ik ben geïntrigeerd! Dat is wel mijn favoriete Portugese taartje. En wat te denken van vegan Meringue? Er gaat een wereld open! Nu al! Na één klik!

In een eerdere blog gaf ik al aan dat ik zoveel mogelijk plantaardig** eet, maar dat mijn darmen me daar nogal eens mee in de weg zitten. Het is voor mij van belang om rekening te houden met FODMAP's en degene waar ik last van heb, zitten vooral in bonen en cashewnoten, dé eitwitleveranciers van de veganist. Gelukkig las ik ook op een website voor FODMAP-diëtisten dat tofu, hoewel gemaakt van bonen, juist weer FODMAP-vriendelijk is. 

Tofu vind ik een lastig ingrediënt. Een vriendin van mij vindt het heerlijk, ik kom niet verder dan 'niet heel vies'. In Chinese gerechten van diverse Chinese restaurants is het vaak wél lekker, dus mogelijk doe ik iets niet helemaal goed. Mijn uitdaging voor de komende maand is dus om meer recepten te zoeken en gerechten te maken met tofu. De woensdag is daar een goede dag voor, omdat het mijn vrije dag is. 

Op de site van ProVeg zijn al een hoop recepten te vinden. Mogelijk zitten er een paar makkelijke gerechten bij, die ik naadloos in kan passen in mijn normale eetgewoontes. Want dat is wel iets, waar ik gelijk tegenaan loop in de app: een ontbijt is niet gewoon een broodje pindakaas, nee er moeten voorbereidingen gedaan worden. Umpf. Alsof ik daar 's avonds aan denk. Maar goed, misschien is wat variatie in m'n dagelijkse menu voor wat betreft ontbijt en lunch ook nog een leuke extra uitdaging.  

We gaan het zien. Afgelopen zondag was de tofu door m'n roerbakgerecht goed te doen. Alvast een stukje uitdaging geslaagd. 🎖

 

* ik probeer zoveel mogelijk om 'vies' als het over eten gaat te vermijden

 ** het is gek maar 'plantaardig eten' klinkt vriendelijker dan vegan, voor mijn gevoel. 

Daar ging ik weer

Het is een fractie van een seconde, een oneffenheid in de weg, een verkeerde beweging in de enkel en inwendig gil ik "NEE niet weer!" voordat ik op de grond beland. 

Ik maak vaak grapjes dat ik een keer per jaar door m'n enkel ga en val. Meestal vlak voor, tijdens of na de vakantie. Dit jaar doe ik het anders; ik viel vlak voor de vakantie, er vlak na en donderdag. Dat is drie keer in vijf maanden. Toen ik de tweede keer viel, waren de korstjes van de eerdere val nog niet eens weg. Momenteel loop ik nog steeds bij de fysiotherapeut vanwege een zere schouder door de tweede val. Schouder? Ja, schouder. Man en ik liepen namelijk hand in hand en man probeerde me voor (weer) een zere knie te behoeden, door me aan m'n arm omhoog te trekken. Zo blesseerde ik m'n schouder. 

Gisteren liepen we (gelukkig?) niet samen, maar door m'n val op te vangen met beide handen, is m'n schouder weer gevoeliger. 

Door m'n enkel gaan terwijl ik stilsta, dat kan ik. Door m'n enkel gaan op een vlakke ondergrond, geen probleem. Maar de afgelopen drie keer waren het niet zulke onbenullige verzwikkingen. Hoewel...

De eerste keer zwikte ik m'n enkel van het afstapje voor de deur. Dat afstapje zit er al even. 
De tweede keer wilde ik een kuil ontwijken, om te voorkomen dat ik zou vallen, en viel ik.
Gisteren  was het een opstaande tegel onder een berg blad. Nou, oké, kan gebeuren. 

Een gevolg is wel dat ik ook weer boos ben op mezelf. Want waarom doe ik dit? Alsof het expres is.  

Wat wil ik met dit verhaal? 
Vooral m'n frustratie kwijt, denk ik. Frustratie over weer een zere knie, weer een dikke enkel, weer gevallen en bijna niet meer durven wandelen. En ik ben de pijn ook zo zat. 

Gelukkig lukt fietsen nog wel.  

 

Crea bloghop #5: zet een historische figuur in deze tijd

 

De vijfde Creabloghop-opdracht van Conny's Quilts en Creaties. Deze opdracht maakte dat ik heel graag (weer) zou willen kunnen fotoshoppen, want wat had ik Etta Palm graag aan het spreekgestoelte van de Tweede Kamer gezet, zodat ze eindelijk haar stem kan laten horen. Een stem, die in deze tijd nog steeds actueel is, stel ik me zo voor. En terwijl dat door mijn gedachten gaat, denk ik ook aan al die andere vrouwen, die in deze tijd zo'n ander leven gehad zouden hebben. Die (h)erkend zouden worden, als uitvinder of inspirator. 

Ik zei het al eerder: vrouwen, ze gaan me aan het hart. Het is dus niet de vraag óf ik voor deze opdracht een vrouw gebruik, maar wie. Keuze genoeg. Door de update over de poppetjes kwam ik op een idee, waardoor ik Etta Palm toch in deze tijd kon plaatsen. 

Ik dook in de kist met spullen die van mijn oudste zijn geweest. Hier zitten heel veel barbies in en allerlei barbiekleertjes. Helaas niet helemaal wat ik zocht, dus kwam er een bezoekje aan de Action bij. Er zitten trouwens sowieso schatten in die kist, die de moeite waard zijn, maar 'that's another story'. 

Met het haar van een barbie, een roze jurkje uit de winkel en een bloesje uit dek ist toverde ik een poppetje om tot een soort van Etta Palm. Voor de lengte staat ze op een stoeltje, dat ook in de kist zat. Met een geprinte en gelamineerde Etta als back up, toog ik zondagmorgen naar de stad. Hier fotografeerde ik haar voor haar geboortehuis in de Poelestraat, het Stadhuis en de Martinitoren. De geprinte Etta kreeg eindelijk ruimte voor haar toespraak. Deze week is er helaas geen vergadering voor mij in de raadzaal, want daar zou ze helemaal op haar plaats zijn. 

Kijk, hier is ze dan! 

Allereerst is hier Etta Lubina Johanna d'Aelders voor haar geboortehuis in de Poelestraat. Hier werd ze in april 1743 geboren. Op het gebouw zit een plakette, maar niet voor Etta. Ook Sibrandus Stratingh is verbonden met dit huis, omdat zijn Natuur- en Scheikundig genootschap hier vanaf 1831 bijeenkomsten hield. 

Hier staat ze op de Grote Markt, met het Stadshuis op de achtergrond. Een Stadhuis, dat voor ons een oud en monumentaal gebouw is, maar er in haar tijd nog niet stond. Zij liep over de Grote Markt voor het Raad- en Wijnhuis langs.  De panden links van het Stadhuis stonden er waarschijnlijk al wel. 

Hier is achter Etta de Martinitoren te zien. Deze stond er in haar tijd natuurlijk wel. Ook het torentje van het Provinciehuis achter de kerk was in die tijd al te zien. Het vierkante gebouw links is na de tweede wereldoorlog neergezet. 

Staande op het bordes van het Stadhuis, overziet Etta hier de Grote Markt. Links de nieuwbouw van de Oostwant en rechts panden, die er in haar tijd ook al stonden. In elk geval een aantal ervan.

De afbeelding van Etta, zoals je haar bijna overal ziet, printte en lamineerde ik. Deze afbeelding stelt Etta voor, toen ze de vergadering in Parijs toe wilde spreken. Dit heeft ze nooit mogen doen. Van mij krijgt ze even de ruimte om haar feministische toespraak voor de Grote Markt te houden, op het bordes van het Stadhuis. 

De universiteit in Groningen stamt uit 1614. Dit gebouw stond er dus al in Etta's tijd, maar was alleen toegankelijk voor mannen. Vrouwen mochten er waarschijnlijk wel in om schoon te maken. 

Als laatste is hier Etta op het Martinikerkhof. Nu een groene oase in het centrum van Groningen, aldus wikipedia, maar in Etta's tijd was het nog in gebruik. Haar ouders werden er begraven. Zijzelf stierf in 1799 in Den Haag. 

En dit was het dan, mijn creabloghop met verhaal. De kritische Ria zal je kunnen vertellen dat het poppetje er natuurlijk niet uitziet en de foto's ook wel wat meer aandacht hadden mogen hebben, zodat Etta niet af en toe onscherp in beeld is, bijvoorbeeld. 

De Ria die het krakkemikkige poppetje toch plaatst met de foto's die beter konden, is een Ria in ontwikkeling. Minder kritisch en (redelijk) tevreden over het proces. Het was in elk geval erg leuk om door de binnenstad te lopen en me af te vragen wat Etta Palm, geboren d'Aelders, wel en niet heeft gezien. Hoe zij deze stad beleefde, in haar tijd. 

Overigens kon ik ook gewoon deze foto plaatsen: Aletta Jacobs voor het Harmoniegebouw van de Universiteit in Groningen. Een foto die ik in oktober 2023 maakte voor mijn 365-project met de Sonny Angels. Aletta werd ruim honderd jaar na Etta geboren, in 1854. Alweer een heel andere tijd. 

 

Het gaat zo snel

 Het weekend is weer voorbij. Dat gaat zo snel! Het was niet een erg actief weekend, maar ik heb wel wat leuks gedaan: de creabloghop van komende woensdag is al af!

Al sinds de vorige bloghop had ik een idee in m'n hoofd, die langzaamaan vorm kreeg. Zoeken in een speelgoedkist van m'n oudste, bij een winkel en in m'n eigen knutselkast bracht in elk geval materiaal bij elkaar. 

Zaterdagmiddag ging ik dan ook echt knutselen. Een historische figuur. Uiteraard kan ik het resultaat nog niet laten zien, die komt woensdag online, maar het is beter geworden dan ik gehoopte. Dus dat valt nog mee. 

 

Zondagochtend stapte ik op de fiets, om de 'historische figuur' daadwerkelijk in onze tijd te zetten. Gelukkig was het weer goed. Helaas ben ik vergeten ook een foto zónder de figuur te maken, want die had hier wel leuk gestaan. Nu moeten jullie het doen met een soort 'teaser' met gebruikte spullen. 

Afijn, dat was mijn weekend. Naast het knutselen, fietsen en fotograferen, heb ik eigenlijk alleen maar op de bank gezeten en tv gekeken. Geheel toepasselijk in een tijd van Halloween ben ik de serie Bones aan het bingewatchen. Seizoen twee is al voorbij. Temperance Brennan en Seely Booth komen inmiddels ook regelmatig terug in m'n dromen. Mét gruwelijke lijken. Gek genoeg ging het slapen juist hartstikke goed. 

Afgelopen vrijdagavond hebben we trouwens met een aantal mensen deelgenomen aan de Online Pop2000 A gogo quiz van Leo Blokhuis. Een leuke start van het weekend!

En nu weer m'n hoofd breken over de volgende opdracht(en).  Daar moet op tijd mee begonnen worden, want wat gaat het snel allemaal.

Leesoverzicht van de maand oktober

Afgelopen maand, tijdens onze reis naar Londen, begon ik in Rhinegold van Stephan Grundy. Het boek stond al bijna dertig jaar (ongelezen?) in mijn kast, dus het werd wel eens tijd. De treinreis naar Londen en weer terug is bij elkaar zo'n zeven uur, dus tijd genoeg om lekker op weg te komen met het boek van achthonderdvijftien pagina's in hele kleine lettertjes en ook nog Engelstalig. 

Het lezen ging niet zo snel als ik gehoopt had, met name door die kleine lettertjes. Het verhaal kwam me ook nog eens bekend voor. Eenmaal thuis was ik nog niet eens op pagina honderd. Na een aantal dagen niet gelezen te hebben, besloot ik het boek in de Nederlandse taal, met misschien wat grotere letters, te zoeken. Zo'n exemplaar vond ik niet, maar ik ontdekte wel dat dit boek diverse prijzen gewonnen had. En dat de schrijver, van mijn leeftijd, al een tijdje overleden is. Jeetje.

Om het leesvirus weer een beetje te pakken te krijgen, en omdat er een leesclub aan zat te komen, besloot ik eerst wat andere boeken te lezen, maar deze zéker later weer op te pakken. 

Dus, wat ging ik toen lezen? 

Schaduwweduwe - Christine Visser
Hebban boek van de maand augustus. Een bijzonder verhaal van een vrouw die lange tijd een verhouding had met een getrouwde man. Wanneer deze man overlijdt, rouwt ze als een weduwe, maar ze kan haar verdriet niet delen met de buitenwereld. Ze noemt zich schaduwweduwe. 

Op zich vond ik dit een bijzondere insteek van een eeuwenoud verhaal. Anders dan wat volgens Visser de consensus is, leg ik de blaam van een relatie buiten een relatie bij de vreemdganger, niet bij degene met wie vreemd gegaan wordt. De vreemdganger is degene die een belofte deed aan zijn/haar partner. Toch.. In dit geval is Visser ook bevriend met de vrouw van de man met wie ze een relatie begint. Ze heeft in het huis gelogeerd. Ze dringt aan op een kind en wéét hoeveel verdriet ze hiermee deze vrouw zal doen, schrijft ze. En dan, nadat de man overleden is, schrijft ze dit boek. Dan ben je in mijn ogen niet echt meer een onschuldige buitenstaander, hoe groot je liefde ook was en hoe diep je verdriet ook zit. 

Visser probeert haar schuldgevoel wat weg te poetsen, door te benoemen dat als zij er niet was geweest, er waarschijnlijk wel een andere vrouw zou zijn. Maar hoe groots en wederzijds was hun liefde dan, als zij vervangbaar was?

Een mooi gegeven vind ik het wel, dat een persoon zo'n sterke liefde kan voelen voor twee (of meer) mensen, maar ik zou niet één van die mensen willen zijn. En in het geval van dit boek: Roos, de vrouw van de vreemdganger, ook niet. Visser lijkt het juist wel prettig te vinden. 

Het boek zelf vond ik niet bijzonder goed geschreven. Heden en verleden wisselen elkaar af, maar mij is het niet altijd even duidelijk wanneer het zich precies afspeelt. Vooral niet in de periode na het overlijden. 

 Het Eiland van de zielen - Piergiorgio Pulixi
Dit boek lees ik voor m'n thrillerleesclub. Het speelt zich af op Sardinië, Italië. Een land dat ik al heb. Verrassend, want volgens mij lees ik Italië niet zoveel. 

Het begin leest rommelig. De personages worden op bijzondere wijze beschreven, vooral de vrouwen. Terwijl ik deze beschrijvingen lees, is het me duidelijk dat dit door een man geschreven is, terwijl ik me daar meestal niet mee bezig houd. Ook verderop in het boek komen opmerkingen terug, waarvan ik me niet voor kan stellen dat een vrouw dat zou schrijven. 

Wanneer ik deze eerste hobbel genomen heb, wordt het verhaal spannend en een bedreiging voor m'n nachtrust. Ter bescherming van mezelf blijft de e-reader tegen bedtijd beneden liggen, zodat het uitlezen geen nachtwerk wordt. (de nacht later gebeurt dat alsnog) Het plot neemt nog een verrassende wending en dan ineens is de schrijfwijze weer heel raar. Alsof iemand anders het schrijft. 

Er is nog een open einde en hoewel ik de schrijfwijze niet altijd even prettig vond, ben ik wel benieuwd naar het vervolg, dus mogelijk dat die op de WILL komt. 

Mijn mede leesclublezers waren het voor een groot deel met me eens. Ook wel eens leuk. We hebben ook wel eens dat we heel anders tegenover een boek staan. 

Tyler Green komt nooit meer vrij - Nicci French
Het begin van het boek trekt me gelijk het verhaal in. Voor het eerst sinds tijden weer een boek, die ik vanaf het begin af aan niet weg kan leggen. Een boek vol intriges en mogelijke daders. Een 'Whodonit' à la Agatha Christi; negen personen in een huis en eentje overlijdt. En dat terwijl dat dertig jaar eerder ook al gebeurde met dezelfde personen!

Af en toe erger ik me aan het feit, dat de vrouwelijke rechercheur niet serieus genomen wordt. Waarschijnlijk is dit (nog steeds) de praktijk en dus goed dat het genoemd wordt in het boek. Dat het mij frustreert is niets met wat vrouwen in dergelijke posities kennelijk echt meemaken. 

Geen ander land, geen LUEK, geen leesclubboek. Gewoon even iets waar ik zin in had. Deed me goed.  

Omdat ik nog een paar weken had tot m'n volgende leesclub en geen zin om verder te gaan met Rhinegold, bestudeerde ik m'n LUEK-plank voor mogelijke volgende boeken. Daar staat nog veel Engels op en daar had ik even geen zin in. Ook het boek van de maand trok me nog even niet. 

Dus werd het  Lang leve ons van Claudia de Breij
Een voltreffer. Waarom stond die al zo lang in de kast? Hoewel het boek in 2019 uitkwam, zijn de onderwerpen van de columns nog steeds erg actueel, sommige inmiddels wat dringender. Onderwerpen als het taalgebruik als het gaat over geweld tegen (vooral) vrouwen. Maar ook qua politiek en klimaat is er weinig veranderd. Toch is het geen zwaar boek, want De Breij schrijft op luchtige wijze vol humor. 

  

 

Favoriet van de maand
Moeilijk te zeggen wat mijn favoriete boek was deze maand. Nicci French was echt even weer lekker puzzelen, maar Claudia de Breij was heerlijk genieten. Eén van deze twee dus.  

Alweer voorbij
En dan is het einde van de maand daar. Al een week las ik niet, terwijl ik in drie boeken 'bezig ben'. De leesclub van het begin van de maand is verzet naar komende woensdag en dat boek is nog steeds niet uit. Omdat ik zeeën van tijd had (twee weken) dacht ik in een ander boek te kunnen beginnen, van een Nobelprijswinnares, en die schiet ook al niet op. Rhinegold is er nog en ook het boek van de maand oktober lonkt naar me vanuit de kast. Nu twijfel ik tussen leesclub afzeggen of het leesvirus opnieuw proberen te activeren door mezelf te dwingen te gaan lezen. Dat laatste is misschien wel zo slim. En een leesclub is ook altijd heel gezellig. Zonde om die voorbij te laten gaan vanwege zoiets marginaals als een ongelezen boek. 

Voor de statistieken:
Gelezen boeken dit jaar: 72 (doel was 62)
Gelezen landen: 19 (doel is 24)
Gelezen luek: 19 (doel is 25)

 

 

Ondergedoken en weggestopt

De afgelopen dagen was ik niet mijzelf. Pijn nam bezit van mijn hoofd en ik verstopte me in een hoekje van mijn schedel. Wel aanwezig, niet de baas. Vanmorgen werd ik wakker zonder hoofdpijn. Alsof een rolgordijn opgetrokken was. Ik ben er weer!

Vandaag is een mooie dag. We mogen stemmen. Stemmen, om ervoor te zorgen dat niemand ondergedoken of weggestopt hoeft te worden. Niet in hokjes, niet in kasten, niet in hun eigen lichaam. 

Een stembureaulid ben ik helaas niet meer. Jarenlang heb ik dit met veel plazier gedaan, maar mijn lichaam en hoofd kunnen dit niet meer aan.