Anekdote over taal en een kleine wereld

Een vriendin vertelde me ooit de volgende anekdote: Haar vader werkte in een winkel in Den Haag. Op een dag kwam er een dame binnen die vroeg om een kopstubber. De winkelier had geen idee waar betreffende dame het over had, maar vader van vriendin kwam te hulp. Als geboren Groninger wist hij dat ze om een ragebol vroeg. 

Grappig toch, zo'n toevalligheid? Groninger schiet Groningse in het Haagse te hulp.
Het wordt nog leuker. 

Enkele jaren later sprak ik een klasgenoot die me vertelde hoe klein de wereld kan zijn en dat je overal Groningers treft. Zo ging haar tante in Den Haag naar een winkel en vroeg om een kopstubber. De winkelier wist totaal niet wat ze daarmee bedoelde, maar gelukkig werkte er ook een man die uit Groningen kwam...

Voor mij was het leuk deze anekdote van twee kanten te horen. Als geboren en getogen Groningse ben ik totaal niet bekend met dergelijke Groningse woorden. Kopstubber moest ik, ondanks dat ik deze anekdote twee keer hoorde, zelfs nog opzoeken.

Zal ik nooit meer kunnen genieten van de stilte?

 Ik hoorde het af en toe en dacht er niet bij na. Een soort gebruis naast me, alsof er een glas verse fris stond te bubbelen, maar die stond er dan nooit. Dit af en toe bruisen ging over in een continue piep. Verkouden, dacht ik, al snotterend. (want ja, ik snotter bijna altijd) Een verstopte buis van Eustachius misschien. Maar een paar weken verkouden en/of verstopt? Dat leek me stug, dus stapte ik naar de dokter. Die was snel klaar met z'n diagnose: Tinnitus. 

Wat is tinnitus?
Veel mensen hebben last van oorsuizen. Zij horen geluiden zoals ruisen, piepen of fluiten, hoog of laag, hard of zacht, combinaties van geluiden, onafgebroken of bij vlagen. Maar behalve zijzelf kan niemand deze geluiden horen. Bron: kno.nl

Tinnitus komt bij ongeveer twee miljoen Nederlanders voor. Tien procent daarvan heeft er veel last van en bij enkele tienduizenden mensen zijn de klachten zo erg dat dit psychosociale problemen veroorzaakt. Poeh.

Mij viel het in het begin niet zo heel erg op. Achteraf heb ik er waarschijnlijk al langer last van, maar ineens werd de piep harder. Zo'n hoge, als na een avond stappen in de discotheek. En die discotheek is mogelijk nu nog de oorzaak. Of één van de oorzaken, aldus de dokter. Andere oorzaken kunnen zijn: stress, beginnende doofheid of zelfs een tumor. Dat laatste is het bij mij vast niet, want de piep zit in beide oren en een tumor eigenlijk nooit.

De huisarts leefde met me mee en bleek een ervaringsdeskundige te zijn. Helaas, vertelde hij, is er niets aan te doen. Soms zul je er last van hebben en andere keren weer niet. "Zoek afleiding en ontspanning", goh, waar hoorde ik dat eerder. 

Het is wel waar, natuurlijk. Gisteren overdag stoorde de irritante piep me de hele dag bij alles wat ik deed. 's Avonds had ik tekencursus en heb ik er niets van vernomen. Afleiding én ontspanning! Bovendien steeds geluid om me heen, waardoor de piep wat in het niets lijkt te vallen. 

Toch zit er aan die ontspanning ook een keerzijde: juist bij stilte valt de piep extra op. Bij lezen op een rustige plek of een gewone ontspanningsoefening (in stilte) is er continue die piiiieeep. Hier heeft het mogelijk ook mee te maken dat de laatste tijd m'n concentratie een stuk minder is, en die is over het algemeen al niet best. Word ik zo'n persoon die altijd muziek aan wil hebben?

Zo langzamerhand dringt ook tot me door dat dit dus blijvend is. Zal ik nooit meer kunnen genieten van de stilte in Portugal? Daar word ik eerlijk gezegd wel wat verdrietig van, maar laten we niet op de zaken vooruit lopen. Wennen aan deze piep is nu nog niet makkelijk, maar uiteindelijk is dat weer het nieuwe normaal, toch? Weer iets waar ik mee mag leren leven.

Nooit meer genieten van de rust en stilte?

Net iets anders

 Ik had één voornemen. Hier schreef ik een blog over, want dan houd je zoiets sneller vol, toch? En als he het opschrijft is het waar. Dat betreffende voornemen, het boekje Creative Flow dagelijks bijhouden, hield ik drie dagen vol. Buiten bloemen tekenen en insecten zoeken gaat lastig in januari. 

En.. ik had iets anders, dat ik wél redelijk volhoud en dat ook creatief is: op instagram ontdekte ik #caffeesketch2025. De hele maand januari je kopje koffie (of thee of iets anders dat je die dag dronk) tekenen en dat plaatsen op instagram. 

Dit is op meerdere manieren goed voor mij. 
Zo moet ik (van mezelf) m'n tekening wel posten, ook als het geen kunstwerk is of het zelfs erg slecht vind. En... ook al maak ik geen kunstwerk, ik teken wél. Ook andere deelnemers maken niet per se hele mooie tekeningen, maar heel veel ook wel. Het is gewoon enorm leuk om alle schetsen en kunstwerken door te scrollen. 

Tijdens het tekenen kwam ik erachter waar ik niet zo goed in ben en welk materiaal het beste werkt. Binnenkort begint de tweede tekencursus en daarin gaan we werken met waterverf, begreep ik. Dat is mooi, want daar valt voor mij nog een hoop te leren, terwijl ik het er altijd zo mooi (en makkelijk) uit vind zien. 

Ik kwam er wél achter dat elke dag een tekening voor mij kennelijk niet te doen is. Hoewel ik het leuk vind, ben ik een aantal avonden per week gewoon te moe om ook nog te gaan tekenen. En als op m'n vrije dagen al wat gepland staat, is het ook lastig(er). Ik besloot aardig voor mezelf te zijn en dit gewoon goed te vinden, te accepteren zoals het is, in plaats van boos te worden op weer een mislukt voornemen. Het is me tenslotte alláng bekend, dat iets elke dag doen een opgave voor me is. Zelfs lezen. 

Wat maakte ik al wel? Kijk maar.

En ja, ik heb inderdaad een hoop verschillende bekers, zowel thuis als op het werk. 

Inmiddels loop ik trouwens bijna een week achter, dus vandaag moet er getekend worden. Er moet wel een stokje achter de deur blijven, natuurlijk.