Er staat geen rolstoel of buggy en er ligt geen speelgoed overal op de vloer. De woonkamer lijkt ongewoon leeg er is rust in huis. Ik kan m'n Bones weer kijken en een boek lezen. Ja, oudste reisde met man en kind weer terug naar Londen.
En wat voor reis...
Het begon al met een telefoontje om 8.25 uur, zo'n twintig minuten voordat we op de trein zouden stappen. Een telefoontje van de reisassistentie van de NS, dat ik miste want m'n telefoon stond nog op 'niet storen'. Oeps. De reisassitentie op station Groningen was er gelukkig wel en kon in zijn app zien dat er liften kapot waren op Amsterdam Zuid en we daarom waarschijnlijk een ander reisadvies kregen. Raar, want we reisden niet via Amsterdam Zuid, maar oké.
Al snel kreeg ik mails. Inderdaad was ons schema veranderd. Vanaf Almere zouden we met de sprinter verder moeten en zelfs eerder op Amsterdam Centraal aankomen. Helemaal goed. Halverwege Zwolle werd ik weer gebeld. Er waren meer liften defect en de rolstoel moest vanaf Almere met een taxi naar Amsterdam. Hier kon één begeleider bij mee. Ik zou teruggebeld worden over de precieze tijd.
Eenmaal bij Almere Cemtrum stond er geen taxi, dus belde ik zelf. 'Oh sorry, mijn collega zou u terugbellen, maar dat is zeker nog niet gebeurd', kreeg ik te horen. De taxi zou er om 11.00 uur zijn. Het was 10.25 uur, dus we hadden tijd voor een wc-bezoek. Geen probleem. Tijdens deze biobreak werd ik weer gebeld door de reisassistentie. Ja, sorry, ze zou terugbellen, maar het was druk. Zowel op Amsterdam als op Utrecht deden diverse liften het niet!! Uiteraard had ik alle begrip en was ik blij met de oplossing, die al geboden was. Op haar vraag of ik nog wat wilde weten, vroeg ik hoe het dan zat met de Eurostar? Ze zocht het voor me op. Deze zou vertrekken vanaf spoor vijf in plaats van vijftien, zoals officieel aangegeven, vanwege een kapotte lift.
Terwijl oudste met schoonzoon in de taxibus stapte, haastte ik me met kleinzoon in z'n buggy terug naar het perron, waar ik nog net de sneltrein naar Amsterdam kon halen. Tenminste, als iemand mij in de trein wilde helpen. Een aanwezige medewerker van de NS keek mij wazig aan, toen ik om hulp vroeg. Gelukkig was er een andere reiziger, die niet eens met mijn trein moest, die me snel naar binnen hielp. Eenmaal op Amsterdam zat ik met buggy met het probleem van geen lift. Ja, met een buggy kun je eventueel van de roltrap, maar hoe eng is dat om alleen te doen? En officieel niet toegestaan, niet geheel onterecht.
Terwijl ik wat voor de roltrap heen en weer drentelde om moed te verzamelen, bood een groepje Aziatische dames hulp aan. Zij hadden zelf ook een kind in een buggy bij zich, en snapten mijn probleem hierdoor. Ik heb geen idee hoe m'n kleinzoon het vond, dat de buggy gevaarlijk voorover kantelde, maar ik was dolblij dat er iemand voor stond, hoewel hij natuurlijk goed vast zat en er verder niets kon gebeuren.
Mijn schoonzoon had, vanwege de vertrektijd die het handigst leek, een trein geboekt die via Brussel rijdt. Hem was vetrteld dat ze vanwege de reisassistentie twee uur van te voren aanwezig moesten zijn. En dus stonden we twee uur voor het vertrek van de Eurostar bij de lift van perron vijftien, waar we volgens de UK terminal moesten zijn. Ja, mij was verteld dat de trein van een ander perron zou vertrekken, maar hen was nog niets doorgegeven, dus toch maar daarheen. Er was niemand. Omdat er bij perron vijf ook geen aanwezige assistentie was, gingen we maar weer terug naar de UK terminal. Daar gingen net allemaal mensen naar binnen. Opgelucht namen we afscheid en sloten ze achteraan in de rij. Helaas. Dit was een rechtstreekse trein. De persoon bij de deur stuurde ze weer terug naar perron vijftien. Dus wij weer terug. Wederom stond daar geen assistentie. Oudste sprak iemand van de NS aan. Deze vertelde ons dat we, je verwacht het niet, naar de UK terminal moesten. Nadat hij van ons hoorde dat wij daar al geweest waren, werd hij enigszins pissig. Niet tegen ons hoor. Maar een dergelijk probleem voor reizigers van de Eurostar zou opgelost moeten worden door Eurostar, niet door de NS. Hij ging met ons mee. Nadat hij daar wat heeft staan foeteren, zei hij dat we naar het loket voor internationale reizen moesten.
Inmiddels waren we voor mijn gevoel het Central Station van Amsterdam al zes keer rond geweest. Ik kom er nooit, maar weet er nu de weg. Loket internationale reizen was dan ook snel gevonden. De dame hielp ons vriendelijk, belde naar iemand en vertelde dat we naar perron vijf moesten. Wat ik dus ook al in Almere gehoord had, maar wat in Amsterdam nog niet eerder bekend leek. En.. bij perron vijf was geen assistentie of informatie.
Inmiddels was schoonzoon het helemaal zat en boekte de volgende rechtstreekse trein naar Londen. Deze vertrok twee uur later, maar omdat er geen overstap is, zouden ze maar een uur later in Londen aankomen. De extra wachttijd gebruikten we om wat te gaan eten. Opgelucht dat nu alles geregeld leek, liet ik ze achter bij de UK terminal, waar ze nu wel moesten zijn, en stapte op de trein naar huis.
Voor hen bleek de ellende nog niet voorbij. Toen ze de trein in wilden, bleek dat 'reserveren voor rolstoel gebonden persoon' niet automatisch betekend dat er daadwerkelijk assistentie is om de trein in te gaan. Gelukkig werd dit tijdig opgemerkt en kon er nog wat geregeld worden. Vervolgens was de geregelde assistentie voor de vervolgtrein in Londen ook niet aanwezig. Uiteraard was het toen ook al laat in de avond. Gelukkig hebben ze een geweldige vriendengroep en één van hen haalde in elk geval schoonzoon in rolstoel en kleinkind met de auto op. Een vriendin kwam mee en ging met oudste mee met het OV. Om 01.35 uur waren ze thuis.
Oudste en schoonzoon zijn beide chronisch pijnpatient en hebben dus altijd pijn én minder energie. Voor een gezond mens is dit al vervelend en zwaar. Voor hen? Extreem. Ik was al kapot van de helft van deze ellende. Viel op de terugweg in de trein in slaap. Hopelijk heb ik niet gesnurkt.
Een groot gedeelte van deze stress had voorkomen kunnen worden als:
- Eurostar niet had aangegeven dat ze twee uur van te voren aanwezig moesten zijn. (dit moet bij rechtstreekse treinen naar Londen, vanwege douane, maar als je via Brussel reist, ga je daar door de douane)
- Eurostar iemand had staan bij de (kapotte) lift van perron vijftien, met alle informatie over de wijzigingen en hoe verder. Ik bedoel maar, als je verwacht dan mensen er zijn, zorg dan ook dat je ze opvangt. En/of geef het door via de contactgegevens die je hebt, zoals de NS ook doet.
- Eurostar-medewerkers bij de UK terminal op de hoogte zijn van problemen bij het andere perron.
Voor de reisassistentie van de NS heb ik niets dan lof. Deze medewerkers hebben keihard gewerkt om alle reizen van mensen die reisassistentie nodig hadden in goede banen te leiden. Wat een baan! Eén kapotte lift is waarschijnlijk nog te doen, maar meerdere liften op meerdere station? Topsport.
Voor de NS zelf zou assistentie bij roltrappen misschien nog een idee zijn, in het geval van een kapotte lift, voor de buggy's en kinderwagens. Misschien een bel, zodat je hulp kunt inroepen? Gelukkig zijn er behulpzame reizigers op de meeste stations.
Inmiddels zijn ze dus alweer twee dagen weg en geniet ik na met foto's en van de rust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten