Ik was 21 jaar. Samen met mijn zus en zwager ging ik bij vrienden van hen op visite. Terwijl ik een spelletje pacman deed op de computer, die deze mensen hadden staan (ja, het is een tijdje geleden) liep de man van het echtpaar achter me langs en greep me bij mijn borst.
Ik schrok. Huh? Dit waren toch aardige mensen? Die man ziet er zo sympathiek uit. Hoe dan?
Ik heb m'n zus en zwager hier eerst niet over verteld. Later wel, toen bleek dat deze man vaker vrouwen betastte. Gasten ook nog, van hem en z'n vrouw in een horeca-achtige setting. Niet alleen een grensoverschrijdende man, ook nog een niet zo heel slimme, dus kennelijk, want ze raakten hun baan kwijt.
Eigenlijk ben ik het vrij snel vergeten, totdat er bij de #MeToo verhalen werd gezegd dat elke vrouw wel met grensoverschrijdend gedrag te maken had gehad. Ik zei van niet, en toen kwam dit voorval ineens in me op. Nee, ik heb er nooit echt last van gehad, gelukkig, maar grensoverschrijdend was het natuurlijk wel.
Grensoverschrijdend gedrag is een moeilijk te definiëren begrip. Het gaat om gedragingen waar een van de partijen niet (vrijwillig) mee instemt. Bijvoorbeeld op fysiek, emotioneel, seksueel of financieel vlak. Soms met grote gevolgen voor het slachtoffer.
slachtofferwijzer.nl
Ik ben een gezegende vrouw dus, zou je kunnen denken. Ik heb nooit echt iets heftigs meegemaakt dat grensoverschrijdend was, maar, zoals elke vrouw, heb ik wél altijd rekening gehouden met de mogelijkheid. En dat maakt inbreuk op je leven.
Pas geleden had ik het hier ook met collega's over. Dat vrouwen er ook maar 'gewoon' tegen moeten kunnen. Dit ging over verbaal overschrijdend gedrag hoor. Iedereen was het erover eens dat aanraken een no-go is. Maar we kwamen in een 'dan mag je niets meer zeggen' gesprek en daarbij dus dat sommige vrouwen er toch ook tegen kunnen (heel eerlijk, ik kan verbaal vrij veel hebben) en dat andere vrouwen dan niet geschikt zijn voor bepaalde werkplekken. Hier ben ik het dus niet mee eens. Een werkplek moet voor iedereen veilig voelen en als vrouwen (of mannen!) ergens liever niet heengaan, vanwege opmerkingen die rondvliegen, dan zijn die opmerkingen niet goed. Niet de vrouw (of man) zou zich aan moeten passen, maar het groepsgebeuren moet herzien.
Maar het is lastig. Want als één van mijn collega's wat zegt, voel ik mij niet aangevallen of onveilig, maar een aantal grenzen zijn flexibel. Zo mag de ene collega een arm om me heen slaan, terwijl de andere bij wijze van spreken niet eens z'n hand op m'n schouder mag leggen. En ik heb het recht deze grenzen te hebben. Ik heb ook het recht van de één meer te kunnen hebben dan van de ander. Toch is het voor de collega's in kwestie wel moeilijk uit te maken waar mijn grens dan ligt. Of die van een andere collega.
Overigens werkt dit dus beide kanten op. Als ik niet aangeraakt wil worden, waarom zou ik er dan als vrouw vanuit gaan dat een man het wél goed vindt, dat ik mijn hand op zijn schouder leg? En waarom denken vrouwen dat zij wél ongegeneerd schunnige opmerkingen naar mannen mogen maken? (ja, dat gebeurt dus ook)
"Je mag ook niets meer zeggen" is wat mij betreft onzin. Er kan nog genoeg gezegd worden, zonder dat je een ander onveilig of minderwaardig laat voelen, maar het is wel goed dat mensen zich gaan beseffen dat wat tegenwoordig niet (meer) kan, vroeger ook al niet kon. Maar toen moesten de 'slachtoffers' er maar tegen kunnen of ergens anders heengaan. En dat doen ze niet meer.
- deze WOT komt duidelijk te laat. Ik zag het donderdag vrij laat en kwam er vervolgens niet aan toe. Daarna wist ik niet hoe ik één en ander wilde formuleren. Nog steeds weet ik niet of het verhaal helder is. Of ik het heb verwoord, zoals ik het bedoel. Maar ik post het maar, anders zit het de volgende WOT in de weg-
Doe je mee?
#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Machtige Muizenissen voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten