Boeken van oktober

 In 2025 stopt Hebban met de blogs op de website. Daarom kopieer ik in november 2025 een aantal oude blogs hierheen. Vooral de maandoverzichten

Mijn boeken van oktober

op 31 oktober 2018 door Ria van Boeken tot Blog  

+1

Oktober alweer voorbij, november dient zich aan. Vandaag wordt op vele plekken Halloween gevierd.
Einde van de maand is tijd voor een lijstje. Ik was afgelopen week in Portugal en had me daarop voorbereid door boeken te verzamelen, die zich daar afspelen. Uiteindelijk ben ik daar niet aan toegekomen, omdat ik vooral veel buiten ben geweest en nog met Het Jezus mysterie bezig was. Niet getreurd, we gaan wel vaker naar Portugal. De boeken blijven. En natuurlijk kan ik ze ook in Nederland lezen. Na de stad Porto redelijk goed bekeken te hebben, zou ik nog steeds wel een boek willen lezen dat zich daar specifiek afspeelt. Hoeken en gaten genoeg, waar iets kan gebeuren.

Waar ik pas vlak voor onze reis achter kwam, is dat J.K. Rowling door Porto is geïnspireerd voor een aantal locaties in de Harry Potter boeken. Zo is daar de boekwinkel Livraria Lello.  Een bezoekje waard! Ook als je geen fan bent van Harry Potter maar wel van boeken en boekwinkels. Je moet wel entree betalen, maar die krijg je weer als korting op een boek.

Goed, maar wat las ik nou?

Muse Academy 1 en 2 - Morgan Blade
Een meisje krijgt een oproep voor een onbekende school in Griekenland. De brief laat zich niet vernietigen of weggooien. De school blijkt niet zomaar een school, dat is al snel duidelijk. Ja, de vergelijking met Harry Potter komt natuurlijk gelijk bij je op. Deze boeken zijn lekker leesvoer. Niet ingewikkeld, enigszins voorspelbaar, zwaar geïnspireerd door meerdere verhalen in dit genre en vooral vergelijkbaar met Percy Jackson. Ik kan niet wachten tot deel 3 uitkomt. (dat zeg ik wel heel vaak bij series, volgens mij)

Contract - Lars Kepler
Na Hypnose, dat ik een spannend boek vond maar helaas iets te traag, wilde ik deze gevierde serie toch nog een kans geven. En terecht. Ook in dit deel af en toe veel details, vooral van routes die de hoofdpersonen afleggen, maar voor mij veel meer spanning en toch meer snelheid.

Moby Dick - Herman Melville (luisterboek)
Een interessant maar langdradig boek, dat je misschien beter kunt lezen dan luisteren, is mijn conclusie. Af en toe was luisteren echt doorbijten. Andere keren luisterde ik met plezier. Er kwamen zoveel gedachten los (tijdens het luisteren, waardoor ik af en toe wat van het verhaal miste, ben ik bang) dat er een blog over ontstond.

Het Magdalena mysterie en Het Jesus mysterie van Kathleen McGowan
Deze verhalen geven het begin van het christendom weer, maar met een twist: vrouwen spelen een belangrijke rol. Maria Magdalena was een apostel en de geliefde van Jezus. Dit is mogelijk niet zo heel erg controverseel meer, ik zit niet zo goed in de materie. Ook de macht van de Katholieke Kerk, die vasthoudt aan zijn principes van de mannelijke superioriteit, speelt een grote rol. 

In Het Magdalena mysterie is de ondergeschreven rol van de vrouw in de geschiedenis een groot thema, dat mij aanspreekt. Hier zou ik meer over willen lezen. In Het Jezus mysterie lopen de verhalen voor mij af en toe teveel door elkaar. Daarom laat ik het derde deel, Het Medici mysterie, nog even voor wat het is.

Door deze boeken van McGowan bekeek ik de afbeeldingen in kerken en kathedralen in Porto wel anders. Zocht naar verborgen boodschappen of men in Porto ook heeft geweten van 'De Weg', maar wist niet meer waar ik op moest letten. 

Groetjes uit...

"Ik moet je wat vertellen, maar ik weet niet hoe ik het moet zeggen"
Zo begon mijn man een tijdje terug een gesprek. Gelukkig had hij me ook net verteld nog steeds erg blij met me te zijn, want toen hij nog een paar minuten aan het hakkelen was van 'hoe zal ik het zeggen' en meer van dat soort frasen, sloeg de angst me om het hart.

"WAT", riep ik hem dan ook toe, "Is het in elk geval wat léuks?"

Geschrokken keek hij me aan. Ja, het was wel leuk. Hoezo? En uiteindelijk kwam het hoge woord eruit: ter ere van ons 25 jarig samenzijn in oktober, had hij een weekend weg gepland naar Porto. Hij wilde me er ter zijner tijd mee verrassen, maar er moest verlof opgenomen en hij twijfelde een beetje over de bestemming. Of ik daar wel heen wilde.

Uiteraard was ik blij en enthousiast (en opgelucht). Porto stond nog op m'n verlanglijstje en een weekend samen weg is altijd leuk.

Afgelopen week waren we dus weg. In Porto. Wát een mooie stad! En heerlijk weer! Toen we aankwamen was het gewoon 26 graden! Zodra we in het hotel kwamen, hebben we de spullen neergezet en een terrasje opgezocht. Aan de rivier de Douro, waar we nog vaker zouden komen. Het licht was schitterend.

Omdat er voor de dagen in Porto niet zulk warm weer voorspeld was, had ik hier met kleding niet op gerekend. Gelukkig man wel. En gelukkig kon ik dus zijn (extra) korte broek aan. Hij zat met verrassend goed. Ik heb het drie dagen aangehad. De temperatuur ging de dagen erna een stuk omlaag, maar het bleef zonnig en zo was het toch heerlijk.

Porto is mooi, maar niet vlak. Dat wisten we natuurlijk. Hoewel we bij aankomst een OV kaart kochten, waarmee je 72 uur van het openbaar vervoer gebruik kunt maken, hebben we dat slechts twee keer gedaan. Voor de rest hebben we gelopen.

De eerste dag zochten we een bepaalde winkel, Bunker Store, dat man op internet had gevonden. Iets met hardrock en lp's. Het bleek erg lastig te vinden, want middenin in een winkelcentrum zonder aanduiding aan de buitenkant, en zo liepen we die morgen al vele kilometers. In het winkeltje hoorden we van het optreden van de Nederlandse band Pig Frenzy in een klein kroegje, Woodstock 69, die avond. Dat leek ons ook wel leuk.

Na het winkeltje was het Hardrock Café de volgende stop, iets makkelijker te vinden. Dat de naam buiten op het pand stond hielp wel. Hier hebben we even rondgekeken en heerlijk gegeten. Grote lol gehad met de bediening. Bij binnenkomst liepen we gelijk al tegen een Nederlandse werkneemster aan. Een amicale Portugees voorzag ons van eten en drinken.

Na het Hardrock Café wilde ik per se naar Livraria Lello, een boekwinkel waar J.K. Rowling het uiterlijk van een winkel bij Harry Potter op gebaseerd heeft. Ook  hier was het weer even zoeken, maar gelukkig werd het redelijk snel gevonden. De boekwinkel kost vijf euro entree,  maar die krijg je terug als je een boek aanschaft. Man bleef buiten op een terrasje. Die vond het onzin om entree te betalen voor een winkel, een boekwinkel ook nog. Ik genoot. En omdat ik van twee aardige Nederlandse dames ook hun entreekaartjes kreeg, kon ik meer boeken kopen met korting.

Nadat we qua winkels alles gezien hadden wat we zochten, besloten we terug te gaan naar ons hotel. 's Avonds hebben we inderdaad nog het bandje bekeken, ergens in een klein kroegje waar helaas nog werd gerookt. Het was leuk, de muziek wel goed, maar véél te luid voor de kleine ruimte. We zijn uiteindelijk dus vrij snel weggegaan, het was ook al erg laat.

De tweede dag bezochten de kathedraal en vervolgens gingen we naar de overkant van de rivier.  Heerlijk gegeten bij een Italiaans restaurant, wat rondgelopen en weer terug.

 

Onze langste wandeling was terug van het strand, waar we zaterdags heen gingen. Heen namen we de bus en we hebben heerlijk op een terrasje in de zon en uit de wind gezeten. Eigenlijk wilden we niet meer weg, maarja.  We besloten het eerste stuk te lopen, en als we moe werden de bus te pakken. Het werd zo'n tien kilometer! En nee, dat was geen planning, maar we zochten een terrasje en die een stukje verderop leek steeds nét iets leuker. Dus liepen we dan weer door. Uiteindelijk namen we een terrasje redelijk in de buurt van het centrum en toen was de bus niet meer nodig 'voor die paar haltes'. Deze wandeling was dan wel weer vlak, heerlijk langs de rivier, anders had ik het niet volgehouden. Sowieso had ik al dat lopen niet volgehouden, als ik de afgelopen weken niet zoveel gewandeld had, denk ik.

Zondags was alweer de laatste dag. Man had op internet een Nederlandse kroeg gezocht, want wilde graag naar de klassieker Ajax tegen Feijenoord kijken. Ik zou me wel vermaken op een terrasje met een boek. De zon scheen nog steeds volop en uit de wind was het nog steeds heerlijk. 's Morgens hebben we de hoge loopbrug (waar ik mij één keer op gewaagd heb en verder echt niet weer, want hoogtevrees) eens van een andere kant benaderd. Verder nog wat door de stad gelopen en uiteindelijk weer gegeten bij de Italiaan aan de overkant.

Al met al heerlijke maar vermoeiende dagen. Voor herhaling vatbaar, maar dan moet ik wel in conditie blijven. Doorwandelen dus.

Die blik

"De wc is die kant op", zeg ik gedachteloos tegen een dame, die aarzelend ter hoogte van ons tafeltje blijft staan. Ik zit samen met een vriendin halverwege een horecagelegenheid,  vlak na het gangetje dat naar de toiletten leidt.

"Hoe zie je dat?", vraagt mijn vriendin verbaasd. De vrouw liep in haar ogen gewoon het café in, waarom zou ik haar naar de toiletten wijzen?

Sja, hoe zie ik dat. Na jarenlang in de horeca gewerkt te hebben, is de blik voor mij wel bekend. De gast, die naar het de toiletten zoekt, loopt je etablissement anders in. Deze persoon kijkt niet naar de tafeltjes, waar hij/zij zal gaan zitten of of er mogelijk een bekende zit. Kijkt niet naar de bar of het personeel, al in gedachte wat hij/zij zal gaan bestellen. Deze persoon kijkt eerder omhoog, wazig in de verte, zoekt het antwoord letterlijk op de muur, waar in tekst of pictogram gewezen wordt naar de ruimte der verlossing.

Ik herken het ook bij mezelf, wanneer ik nodig moet, en ik weet dat horecapersoneel mijn blik op zo'n moment ook herkent. Glimlach in herkenning, als de barman waar dan ook ter wereld mij zonder wat te vragen naar het toilet verwijst.  In Duitsland, Frankrijk, Spanje, Portugal of het Caribisch gebied, de blik is internationaal: "Dáár moet u heen mevrouw" Je hoeft niet na te denken over de zin 'waar is het toilet', in de taal van het land waar je bent. Je hoeft alleen maar te kijken.

Al snel had mijn vriendin het ook door. Zo moeilijk is die blik niet.

Honderd dagen

"Is het een bepaalde challenge ofzo?", vragen zowel mijn huisarts als fysiotherapeut, terwijl ze me enigszins verbaasd onderzoekend aankijken. Ook anderen stelden mij die vraag al: Waarom per se honderd dagen?

Hoe het begon
In het begin was het geen doel, honderd dagen lang meer dan tienduizend* stappen lopen. Ik wilde wel, zoals voorgaande jaren en voornemens, zoveel mogelijk aan die tienduizend stappen komen. Maar al snel lukte dit twee weken aaneensluitend. En toen een maand. En langer. Daar begon het te kriebelen... hoe lang zou ik dit volhouden?


Doorzetten
Hoe langer de periode werd, dat het mij lukte tienduizend stappen op een dag te lopen, hoe meer moeite ik er ook voor ging doen. Eerst was het gewoon twee keer per week lopend naar het werk, een keer tafeltennissen en de andere dagen een extra rondje door de wijk en omgeving. Maar naarmate de weken vorderden, kwamen er natuurlijk momenten dat ik er niet zoveel tijd voor had. En zo ging ik er op een zaterdag op tijd uit om 's morgens nog te kunnen wandelen voordat ik de rest van de dag op visite zou zijn. Een andere keer liep ik juist 's avonds na een verjaardagsvisite nog even een klein uur, om maar aan m'n stappen te komen. Of ik ging op tijd weg liep een tijdje met m'n fiets aan de hand, als ik 's avonds ergens heen moest, en m'n stappen nog niet gedaan had.

Luisteren
Wat me heel erg geholpen heeft zijn luisterboeken. Ik luisterde klassiekers, die ik ooit las (Eline Vere en Van  de koele meren des doods) of nog wilde lezen (20.000 mijlen onder zee en Moby Dick), mede omdat deze gratis in de luisterbieb te luisteren zijn. Het boek Kolja van Arthur Japin, door hem zelf voorgelezen, boeide mij zo dat ik er zelfs voor omliep, om zo lang mogelijk te kunnen luisteren. Dit boek was een gratis zomeraanbieding. Uiteindelijk zal ik waarschijnlijk lid worden van de bibliotheek, om ook nieuwere boeken te kunnen beluisteren, maar voorlopig geniet ik nog van de oude tijden die herleven.


Wat deed het met me
Honderd dagen tienduizend stappen lopen houdt onder andere in: honderd dagen niet ziek melden, want dat zou natuurlijk niet kunnen. En dat hoefde ook niet. Sinds onze vakantie in juli heb ik me niet ziek hoeven melden met migraine. Of dit aan het wandelen ligt of andere oorzaken heeft, dat weet ik niet, maar prettig was het wel. Ik heb wel op vrije dagen uren met hoofdpijn in bed doorgebracht, maar na zo'n dag was het dan eigenlijk wel lekker om tóch een stukje te gaan wandelen. Gelukkig lukte dat. Gelukkig zijn er medicijnen, die mij voldoende helpen.

Verder viel ik in die honderd dagen ook acht kilo af, mede doordat ik bijhield wat ik at. Mijn lichaam voelt sterker, trappen worden makkelijker genomen bijvoorbeeld.

Helaas is het niet allemaal positief; mijn achillespezen zijn dik en pijnlijk en waarschijnlijk moet ik het de komende periode rustiger aan gaan doen, om dat weer af te laten zakken. Daar baal ik best van. Daarnaast protesteerden mijn knieën natuurlijk ook regelmatig, net als mijn voeten. Dat ik vanaf de winkels regelmatig meer boodschappen meenam dan gepland en dus met zware bepakking liep, hielp natuurlijk niet. 

En nu
Het weer wordt slechter, dus volhouden wordt sowieso een grotere uitdaging. Wind en regen zijn niet echt mijn favoriete omstandigheden voor een wandeling. Vanaf morgen heb ik een andere stappenteller, een smartwatch. Aan mijn serie van honderd dagen komt dus sowieso een eind, voor wat betreft de app die dit voor mij registreert. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant ga ik er natuurlijk voor om met de nieuwe dataregistratie óver de honderd dagen te gaan, hoewel ik ook denk dat ik minder streng voor mezelf ga zijn. Niet meer een stuk lopen met de fiets aan de hand. Of misschien wel, een nieuwe challenge met mijzelf. Zodra die achillespezen mee gaan werken.

* het doel op mijn stappenteller is 9000 stappen, omdat hij niet alle stappen blijkt te tellen. De eerste maand zat ik daarom een keer of vijf tussen de 9000 en 10.000 stappen, maar zoals op het overzicht te zien is, zit ik met m'n gemiddelde ruim boven de 10.000 dus dat is wel rechtgetrokken

Mijn lijf protesteert

"Ik ben bang dat je omgeving toch gelijk heeft", zegt Vincent, mijn fysiotherapeut.  Met de honderdste dag in zicht, besloot ik toch maar eens naar de dokter te gaan met mijn pijnlijke achillespezen. Hij verwees me door naar de fysiotherapeut. Zo kwam ik bij Vincent, een nieuw gezicht bij een mij zo bekend Centrum voor Fysiotherapie. Niet alleen ik kwam er al vaak, ook mijn gezinsleden kennen ze er goed. 

Wandelen op slippers is ook
niet zo goed voor de pezen

Vincent heeft gelukkig begrip voor mijn streven om de honderd dagen vol te maken. Als fysiotherapeut is hij er ook helemaal voor, dat ik zoveel mogelijk lopend doe, zo zegt hij. Toch is het goed als ik wat rustiger aan doe, om te voorkomen dat de kwaal verergert.

"Ik geef je voor de komende week wat oefeningen mee", zo zegt hij, "en dan gaan we het de volgende keer eens hebben over rustiger aan doen." Gelukkig had ik al genoemd dat ik eigenwijs kan zijn en vertel hem dat man en ik de week ná volgende week een citytrip gaan doen, waarbij natuurlijk ook (veel) gelopen zal worden.

"Begrijpelijk", zo zegt mijn leuke fysio, waarna hij besluit dat we dan daarná toch echt moeten gaan praten over rustiger aan doen. Ik knik braaf.

Met het huidige mooie weer zou je zeggen dat wandelen makkelijk gaat, maar juist vandaag was ik liever blijven zitten. Heerlijk, lezen in de tuin. Maarja, die honderd dagen hè. Eigenlijk ben ik bang dat ik het volgende week inderdaad rustiger aan zal gaan doen. Het weer zal toch wel een keer verslechteren, het doel is gehaald en m'n pezen doen pijn. Niet alleen de omgeving, zelfs de fysiotherapeut zegt dat ik misschien even wat stappen moet minderen.

Maarja, dan heb ik als het goed is wél mijn nieuwe slimme horloge. En daarmee kan ik natuurlijk ook doelen stellen. Bovendien telt dan ook andere beweging meer mee, zoals fietsen. Ermee blijven zitten lijkt me jammer. We zullen het zien, wordt vast vervolgd.

Wat een heerlijke herfst

In 2025 stopt Hebban met de blogs op de website. Daarom kopieer ik in november 2025 een aantal oude blogs hierheen. 

Nog een leesclub

op 13 oktober 2018 door Ria van Boeken tot Blog  

+1

"Ineens weet je het, je bent toe aan een leesclub" roept een vriendin van mij op facebook. Het was een mooie dag in mei.

Leuk idee, maar ze woont drie kwartier rijden bij mij vandaan (met de auto, OV is anderhalf uur, ongeveer) dus geef ik het een 'duimpje' en scrol verder. Toen reageerde een andere vriendin met "Leuk, ik doe mee". Deze vriendin woont drie straten bij mij vandaan.

"Weet je dat je dan naar mij toe moet komen?", reageert vriendin één. En zonder erbij na te denken heb ik al gereageerd met "Dan doe ik ook wel mee, kan ze met mij meerijden" En zo werd ik lid van nog een leesclub. Waarom ook niet. Lezen doe ik toch wel en een gezellige avond kletsen over boeken (en meer) is ook niet verkeerd.

Vriendin één ging voortvarend te werk. Er kwam een speciale leesclub facebookpagina en binnen korte tijd was een datum gepland en een boek gekozen: Wees onzichtbaar van Murat Isik. Toevallig ging deze vriendin ook datzelfde weekend naar een lezing van Isik, dus kocht ze ter plekke dertien boeken, die gesigneerd werden. Een speciaal begin.

Het boek las heerlijk weg, een aanrader voor iedereen. Als dwarsligger gelukkig wel handzaam, maar met ruim duizend pagina's. Even slikken. Tijdens het lezen merk je daar eigenlijk niets van. Het boek leest natuurlijk, stoppen wil je niet echt en ineens is het uit.

De avond bij vriendin begint rommelig. Ik ben de eerste. De tafel staat klaar, er zijn Turkse hapjes als baklava en Turks fruit. Maar de koffie is op en de vaatwasser had per abuis niet gedraait. Zul je net zien. Maar samen afwassen maakt schept gelijk een band en aangezien de buurvrouw ook bij de club zit, is er zo koffie gehaald. Na een voorstelrondje, naast mij zitten er nog 'vreemden in de bijt', kunnen we beginnen.

Vrijwel alle negen vrouwen zijn enthousiast over het boek. Als (bijna?) allemaal moeders, leven we mee met het kleine jongentje en z'n moeilijke jeugd. Aangezien Isik met zijn boek veel in het nieuws was, kan er ook meer achtergrond bij verhaald worden. De centrale vraag aan het eind van de avond is wel waar het persoonlijke verhaal van de schrijver eindigt en de fictie begint, aangezien juist na al die interviews blijkt dat het verhaal van Metin zo dicht bij het verhaal van Murat ligt. 

Het valt me op dat het met zo'n grote club lastig is om het gesprek steeds centraal te houden. Wanneer alle vragen over het boek wel zo'n beetje beantwoord zijn,  een aantal vragen waren heel inventief op blaadjes geplakt en uitgedeeld, de wijn op tafel staat en de baklava is vervangen door hummus, is het goed te merken welke dames elkaar al beter kennen en al een tijd niet gesproken hebben. Ook dan zijn er nog links te vinden naar het boek en poppen er af en toe vragen op; waarom deed Metin dit en waarom schreef Isik dat op, maakte hij het mee of was dat deel nou toch verzonnnen?

Maar voor mij is het dan wel klaar. Ik moet nog een stukje rijden, de rest woont op fietsafstand. Eén van de dames wordt aangewezen als vrijwilliger om een boek voor de volgende keer te kiezen. Een ander is dan gastvrouw (nee, ik niet) De frequentie valt mee, zo'n vier keer per jaar. Dat lukt me wel, als het weer in februari maar niet te slecht is. Met een voldaan gevoel ga ik naar huis. Lezen is leuk, maar praten over lezen zeker ook. En op die manier nieuwe mensen leren kennen, is een verrijking. Daarbij lees ik in deze club waarschijnlijk boeken, die ik zelf niet zo snel zou pakken.

Op naar de volgende keer.

 

 (headerfoto is gemaakt door vriendin)

28-11-2025: vriendin 2 ging uiteindelijk niet mee en voor mij bleef deze leesclub bij die ene keer. 

  In 2025 stopt Hebban met de blogs op de website. Daarom kopieer ik in november 2025 een aantal oude blogs hierheen. 

Kinderboekenweek: voorlezen

op 08 oktober 2018 door Ria van Boeken tot Blog  

+1

"Mam, welke boeken heb jij ook alweer voorgelezen vroeger?". Ik kijk verbaasd op naar mijn zoon, die inmiddels met kop en schouders boven mij uitsteekt. Wat is dát nou voor een vraag? Hij blijkt een werkstuk te moeten maken voor school over zijn lees-cv en dat begint bij het voorlezen. Samen gaan we brainstormen.

We begonnen ooit met plaatjesboeken met dieren en natuurlijk Nijntje.
"Nijntje? Heb je die óók voorgelezen?", klinkt het verwonderd. Gék was hij er op, vroeger, voor zover ik me kan herinneren.

Hij herinnert zich een boek met verhaaltjes of versjes, waarin een verhaaltje met een beer, die gevallen is en z'n knie bezeerde. Daar weet ik dan weer helemaal niets meer van. Het Grote Versjesboek van Marianne Busser en Ron Schröder, dat we terugvinden in de kast, valt er vanzelf bij open. Samen genieten we van de herinnering aan We gaan op berenjacht (we gaan een hele grote vangen), Grote en Kleine Beer (die niet wilde slapen), Monkie, Tijgertje (die ook al niet wilde slapen) en natuurlijk De kleine mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft. Vaag herinnert hij zich nog een beer, die eenden groot bracht. Nog zo'n geweldig boek van Ingrid en Dieter Schubert, waarin altijd prachtige tekeningen staan.

Het meest trots ben ik erop dat ik de héle Harry Potter-serie voorgelezen heb. Toen de films uitkwamen was zoon er eigenlijk nog te jong voor en het boek zelf lezen lukte net niet. Voorlezen dus. Ook dat was al erg spannend voor het slapen gaan, soms (en wetend dat ik snel huil bij boeken, af en toe ook behoorlijk lastig voor mij). Hun vader las Alleen op de wereld voor (waarbij ik ook weer traantjes liet, maar nu hoefden ze tenminste niet geduldig te wachten, totdat mijn stem niet meer haperde)

Van de heksenwereld komen we ook bij Hennie de Heks, boeken waar ik ook van genoot.

Boeken uit mijn jeugd probeerde ik ook voor te lezen, maar Pinkeltje, Valko Vos en Jip en Janneke vonden ze toch lastig. Pluk van de Petteflet was wel weer leuk, net als de gedichtjes van Annie M.G. Schmidt, die ik deels uit m'n hoofd kon. De Zevensprong was wel heel spannend, hoewel er toch wat uitleg gewenst was af en toe. Waarom moest je telefoneren in de hál?

Al met al behoorlijk voorgelezen dus. Toch heeft het van hem geen lezer gemaakt. Zoon wil best geloven dat boeken mooier zijn dan de film, maar hij is toch vooral fan van films. Voor school las hij bijvoorbeeld Silence of the lambs, ook uit mijn boekenkast, maar de film vertelde toch wel hetzelfde verhaal en veel sneller ook. Hij is van beeld, de manier waarop gefilmd wordt, het licht, de dialogen en acteurs.

Hij las nog wel de serie Deltora, De Vijf en een serie over een voetballende jongen (Snelle Jelle?) maar daarna gaf hij het lezen voor het grootste gedeelte op. Helaas. Gelukkig zijn er nog wel de warme herinneringen en een kast vol boeken.

(dit was een leuk stukje voor de kinderboekenweek, maar ik vergat 'm te publiceren)

(omslagfoto i

Going smart?

Mijn man heeft een smartwatch, een tijdje ook al. Ik geloof zelfs dat zijn slimme horloge ooit voor mij aanleiding was tot het kopen van een stappenteller. Een goedkoper alternatief en wat zou ik verder met zo'n ding doen.

De stappentellermislukking van afgelopen zomer was een soort van smartwatch; hij liet me bijvoorbeeld ook weten als ik meldingen op mijn telefoon kreeg. Ik werd er kriegel van, tijdens het lezen begon m'n bandje steeds weer te trillen. Toen de connectie tussen telefoon en bandje steeds uitviel, vond ik dat dus ook niet zó heel erg.

Nu heeft man een nieuwe smartwatch, want na een update deed de oude ineens de helft niet meer, maar de batterij was wel veel sneller leeg. En deze doet zoveel meer! Hij heeft een hoogtemeter, waardoor man weet hoevaak hij trapliep (is dat belangrijk? Niet echt maar wel leuk), ook fietsen en andere activiteiten zijn vrij makkelijk te selecteren. Ik moet daar eerst de telefoon bij pakken. Daarnaast geeft het horloge een beschaafd piepje als er wat op zijn telefoon gebeurt (gelukkig appt man niet zoveel als ik) en kan hij er zelfs mee antwoorden of bellen! Nog even de auto ermee besturen en we zijn gearriveerd in het Knightrider-tijdperk.

En nu kriebelt het: wil ik ook zo'n slim horloge? Eigenlijk is mijn antwoord vooral dat ik (ook) een horloge wil. Mijn stappenteller voldoet, maar zien hoe laat het is, is vooral bij daglicht erg moeilijk. Een horloge en stappenteller om één pols, is natuurlijk weer lastig. En als ik dan toch een smartwatch wil, mede vanwege het horloge, wil ik een ronde. Eén met ouderwets horloge-uiterlijk en weergave van een 'analoog' klokje.

En die zijn er! En ze zijn mooi! Dus wil ik 'm NU!

Huh?
Wat?

Wil ik een smartwatch?
Er is twijfel, maar ik voel mezelf langzamerhand neigen naar een volmondig JA. Nu nog niet hoor. Eerst wil ik met m'n stappenteller het stappendoel honderd dagen volmaken. (dat is inmiddels over elf dagen, dus niet zo heel ver meer weg) Nog beter is natuurlijk een heel jaar te volmaken, maar dat is dus nog wél een behoorlijke periode. Logisch zou zijn het horloge voor mijn verjaardag te vragen. Heb ik nog ruim een half jaar om te twijfelen, zoeken en vergelijken.

En er ís veel keus. 

Ook heel veel horloges, die er helemaal niet zo 'smart' uitzien. Gewoon, mooi. Poeh, lastig hoor. Gisteren liep ik een rondje in zo'n megawinkel. Ik denk dat dit 'm wordt.

Hoeveel dagen nog tot m'n verjaardag?