Groetjes uit...

"Ik moet je wat vertellen, maar ik weet niet hoe ik het moet zeggen"
Zo begon mijn man een tijdje terug een gesprek. Gelukkig had hij me ook net verteld nog steeds erg blij met me te zijn, want toen hij nog een paar minuten aan het hakkelen was van 'hoe zal ik het zeggen' en meer van dat soort frasen, sloeg de angst me om het hart.

"WAT", riep ik hem dan ook toe, "Is het in elk geval wat léuks?"

Geschrokken keek hij me aan. Ja, het was wel leuk. Hoezo? En uiteindelijk kwam het hoge woord eruit: ter ere van ons 25 jarig samenzijn in oktober, had hij een weekend weg gepland naar Porto. Hij wilde me er ter zijner tijd mee verrassen, maar er moest verlof opgenomen en hij twijfelde een beetje over de bestemming. Of ik daar wel heen wilde.

Uiteraard was ik blij en enthousiast (en opgelucht). Porto stond nog op m'n verlanglijstje en een weekend samen weg is altijd leuk.

Afgelopen week waren we dus weg. In Porto. Wát een mooie stad! En heerlijk weer! Toen we aankwamen was het gewoon 26 graden! Zodra we in het hotel kwamen, hebben we de spullen neergezet en een terrasje opgezocht. Aan de rivier de Douro, waar we nog vaker zouden komen. Het licht was schitterend.

Omdat er voor de dagen in Porto niet zulk warm weer voorspeld was, had ik hier met kleding niet op gerekend. Gelukkig man wel. En gelukkig kon ik dus zijn (extra) korte broek aan. Hij zat met verrassend goed. Ik heb het drie dagen aangehad. De temperatuur ging de dagen erna een stuk omlaag, maar het bleef zonnig en zo was het toch heerlijk.

Porto is mooi, maar niet vlak. Dat wisten we natuurlijk. Hoewel we bij aankomst een OV kaart kochten, waarmee je 72 uur van het openbaar vervoer gebruik kunt maken, hebben we dat slechts twee keer gedaan. Voor de rest hebben we gelopen.

De eerste dag zochten we een bepaalde winkel, Bunker Store, dat man op internet had gevonden. Iets met hardrock en lp's. Het bleek erg lastig te vinden, want middenin in een winkelcentrum zonder aanduiding aan de buitenkant, en zo liepen we die morgen al vele kilometers. In het winkeltje hoorden we van het optreden van de Nederlandse band Pig Frenzy in een klein kroegje, Woodstock 69, die avond. Dat leek ons ook wel leuk.

Na het winkeltje was het Hardrock Café de volgende stop, iets makkelijker te vinden. Dat de naam buiten op het pand stond hielp wel. Hier hebben we even rondgekeken en heerlijk gegeten. Grote lol gehad met de bediening. Bij binnenkomst liepen we gelijk al tegen een Nederlandse werkneemster aan. Een amicale Portugees voorzag ons van eten en drinken.

Na het Hardrock Café wilde ik per se naar Livraria Lello, een boekwinkel waar J.K. Rowling het uiterlijk van een winkel bij Harry Potter op gebaseerd heeft. Ook  hier was het weer even zoeken, maar gelukkig werd het redelijk snel gevonden. De boekwinkel kost vijf euro entree,  maar die krijg je terug als je een boek aanschaft. Man bleef buiten op een terrasje. Die vond het onzin om entree te betalen voor een winkel, een boekwinkel ook nog. Ik genoot. En omdat ik van twee aardige Nederlandse dames ook hun entreekaartjes kreeg, kon ik meer boeken kopen met korting.

Nadat we qua winkels alles gezien hadden wat we zochten, besloten we terug te gaan naar ons hotel. 's Avonds hebben we inderdaad nog het bandje bekeken, ergens in een klein kroegje waar helaas nog werd gerookt. Het was leuk, de muziek wel goed, maar véél te luid voor de kleine ruimte. We zijn uiteindelijk dus vrij snel weggegaan, het was ook al erg laat.

De tweede dag bezochten de kathedraal en vervolgens gingen we naar de overkant van de rivier.  Heerlijk gegeten bij een Italiaans restaurant, wat rondgelopen en weer terug.

 

Onze langste wandeling was terug van het strand, waar we zaterdags heen gingen. Heen namen we de bus en we hebben heerlijk op een terrasje in de zon en uit de wind gezeten. Eigenlijk wilden we niet meer weg, maarja.  We besloten het eerste stuk te lopen, en als we moe werden de bus te pakken. Het werd zo'n tien kilometer! En nee, dat was geen planning, maar we zochten een terrasje en die een stukje verderop leek steeds nét iets leuker. Dus liepen we dan weer door. Uiteindelijk namen we een terrasje redelijk in de buurt van het centrum en toen was de bus niet meer nodig 'voor die paar haltes'. Deze wandeling was dan wel weer vlak, heerlijk langs de rivier, anders had ik het niet volgehouden. Sowieso had ik al dat lopen niet volgehouden, als ik de afgelopen weken niet zoveel gewandeld had, denk ik.

Zondags was alweer de laatste dag. Man had op internet een Nederlandse kroeg gezocht, want wilde graag naar de klassieker Ajax tegen Feijenoord kijken. Ik zou me wel vermaken op een terrasje met een boek. De zon scheen nog steeds volop en uit de wind was het nog steeds heerlijk. 's Morgens hebben we de hoge loopbrug (waar ik mij één keer op gewaagd heb en verder echt niet weer, want hoogtevrees) eens van een andere kant benaderd. Verder nog wat door de stad gelopen en uiteindelijk weer gegeten bij de Italiaan aan de overkant.

Al met al heerlijke maar vermoeiende dagen. Voor herhaling vatbaar, maar dan moet ik wel in conditie blijven. Doorwandelen dus.

Die blik

"De wc is die kant op", zeg ik gedachteloos tegen een dame, die aarzelend ter hoogte van ons tafeltje blijft staan. Ik zit samen met een vriendin halverwege een horecagelegenheid,  vlak na het gangetje dat naar de toiletten leidt.

"Hoe zie je dat?", vraagt mijn vriendin verbaasd. De vrouw liep in haar ogen gewoon het café in, waarom zou ik haar naar de toiletten wijzen?

Sja, hoe zie ik dat. Na jarenlang in de horeca gewerkt te hebben, is de blik voor mij wel bekend. De gast, die naar het de toiletten zoekt, loopt je etablissement anders in. Deze persoon kijkt niet naar de tafeltjes, waar hij/zij zal gaan zitten of of er mogelijk een bekende zit. Kijkt niet naar de bar of het personeel, al in gedachte wat hij/zij zal gaan bestellen. Deze persoon kijkt eerder omhoog, wazig in de verte, zoekt het antwoord letterlijk op de muur, waar in tekst of pictogram gewezen wordt naar de ruimte der verlossing.

Ik herken het ook bij mezelf, wanneer ik nodig moet, en ik weet dat horecapersoneel mijn blik op zo'n moment ook herkent. Glimlach in herkenning, als de barman waar dan ook ter wereld mij zonder wat te vragen naar het toilet verwijst.  In Duitsland, Frankrijk, Spanje, Portugal of het Caribisch gebied, de blik is internationaal: "Dáár moet u heen mevrouw" Je hoeft niet na te denken over de zin 'waar is het toilet', in de taal van het land waar je bent. Je hoeft alleen maar te kijken.

Al snel had mijn vriendin het ook door. Zo moeilijk is die blik niet.

Honderd dagen

"Is het een bepaalde challenge ofzo?", vragen zowel mijn huisarts als fysiotherapeut, terwijl ze me enigszins verbaasd onderzoekend aankijken. Ook anderen stelden mij die vraag al: Waarom per se honderd dagen?

Hoe het begon
In het begin was het geen doel, honderd dagen lang meer dan tienduizend* stappen lopen. Ik wilde wel, zoals voorgaande jaren en voornemens, zoveel mogelijk aan die tienduizend stappen komen. Maar al snel lukte dit twee weken aaneensluitend. En toen een maand. En langer. Daar begon het te kriebelen... hoe lang zou ik dit volhouden?


Doorzetten
Hoe langer de periode werd, dat het mij lukte tienduizend stappen op een dag te lopen, hoe meer moeite ik er ook voor ging doen. Eerst was het gewoon twee keer per week lopend naar het werk, een keer tafeltennissen en de andere dagen een extra rondje door de wijk en omgeving. Maar naarmate de weken vorderden, kwamen er natuurlijk momenten dat ik er niet zoveel tijd voor had. En zo ging ik er op een zaterdag op tijd uit om 's morgens nog te kunnen wandelen voordat ik de rest van de dag op visite zou zijn. Een andere keer liep ik juist 's avonds na een verjaardagsvisite nog even een klein uur, om maar aan m'n stappen te komen. Of ik ging op tijd weg liep een tijdje met m'n fiets aan de hand, als ik 's avonds ergens heen moest, en m'n stappen nog niet gedaan had.

Luisteren
Wat me heel erg geholpen heeft zijn luisterboeken. Ik luisterde klassiekers, die ik ooit las (Eline Vere en Van  de koele meren des doods) of nog wilde lezen (20.000 mijlen onder zee en Moby Dick), mede omdat deze gratis in de luisterbieb te luisteren zijn. Het boek Kolja van Arthur Japin, door hem zelf voorgelezen, boeide mij zo dat ik er zelfs voor omliep, om zo lang mogelijk te kunnen luisteren. Dit boek was een gratis zomeraanbieding. Uiteindelijk zal ik waarschijnlijk lid worden van de bibliotheek, om ook nieuwere boeken te kunnen beluisteren, maar voorlopig geniet ik nog van de oude tijden die herleven.


Wat deed het met me
Honderd dagen tienduizend stappen lopen houdt onder andere in: honderd dagen niet ziek melden, want dat zou natuurlijk niet kunnen. En dat hoefde ook niet. Sinds onze vakantie in juli heb ik me niet ziek hoeven melden met migraine. Of dit aan het wandelen ligt of andere oorzaken heeft, dat weet ik niet, maar prettig was het wel. Ik heb wel op vrije dagen uren met hoofdpijn in bed doorgebracht, maar na zo'n dag was het dan eigenlijk wel lekker om tóch een stukje te gaan wandelen. Gelukkig lukte dat. Gelukkig zijn er medicijnen, die mij voldoende helpen.

Verder viel ik in die honderd dagen ook acht kilo af, mede doordat ik bijhield wat ik at. Mijn lichaam voelt sterker, trappen worden makkelijker genomen bijvoorbeeld.

Helaas is het niet allemaal positief; mijn achillespezen zijn dik en pijnlijk en waarschijnlijk moet ik het de komende periode rustiger aan gaan doen, om dat weer af te laten zakken. Daar baal ik best van. Daarnaast protesteerden mijn knieën natuurlijk ook regelmatig, net als mijn voeten. Dat ik vanaf de winkels regelmatig meer boodschappen meenam dan gepland en dus met zware bepakking liep, hielp natuurlijk niet. 

En nu
Het weer wordt slechter, dus volhouden wordt sowieso een grotere uitdaging. Wind en regen zijn niet echt mijn favoriete omstandigheden voor een wandeling. Vanaf morgen heb ik een andere stappenteller, een smartwatch. Aan mijn serie van honderd dagen komt dus sowieso een eind, voor wat betreft de app die dit voor mij registreert. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant ga ik er natuurlijk voor om met de nieuwe dataregistratie óver de honderd dagen te gaan, hoewel ik ook denk dat ik minder streng voor mezelf ga zijn. Niet meer een stuk lopen met de fiets aan de hand. Of misschien wel, een nieuwe challenge met mijzelf. Zodra die achillespezen mee gaan werken.

* het doel op mijn stappenteller is 9000 stappen, omdat hij niet alle stappen blijkt te tellen. De eerste maand zat ik daarom een keer of vijf tussen de 9000 en 10.000 stappen, maar zoals op het overzicht te zien is, zit ik met m'n gemiddelde ruim boven de 10.000 dus dat is wel rechtgetrokken

Mijn lijf protesteert

"Ik ben bang dat je omgeving toch gelijk heeft", zegt Vincent, mijn fysiotherapeut.  Met de honderdste dag in zicht, besloot ik toch maar eens naar de dokter te gaan met mijn pijnlijke achillespezen. Hij verwees me door naar de fysiotherapeut. Zo kwam ik bij Vincent, een nieuw gezicht bij een mij zo bekend Centrum voor Fysiotherapie. Niet alleen ik kwam er al vaak, ook mijn gezinsleden kennen ze er goed. 

Wandelen op slippers is ook
niet zo goed voor de pezen

Vincent heeft gelukkig begrip voor mijn streven om de honderd dagen vol te maken. Als fysiotherapeut is hij er ook helemaal voor, dat ik zoveel mogelijk lopend doe, zo zegt hij. Toch is het goed als ik wat rustiger aan doe, om te voorkomen dat de kwaal verergert.

"Ik geef je voor de komende week wat oefeningen mee", zo zegt hij, "en dan gaan we het de volgende keer eens hebben over rustiger aan doen." Gelukkig had ik al genoemd dat ik eigenwijs kan zijn en vertel hem dat man en ik de week ná volgende week een citytrip gaan doen, waarbij natuurlijk ook (veel) gelopen zal worden.

"Begrijpelijk", zo zegt mijn leuke fysio, waarna hij besluit dat we dan daarná toch echt moeten gaan praten over rustiger aan doen. Ik knik braaf.

Met het huidige mooie weer zou je zeggen dat wandelen makkelijk gaat, maar juist vandaag was ik liever blijven zitten. Heerlijk, lezen in de tuin. Maarja, die honderd dagen hè. Eigenlijk ben ik bang dat ik het volgende week inderdaad rustiger aan zal gaan doen. Het weer zal toch wel een keer verslechteren, het doel is gehaald en m'n pezen doen pijn. Niet alleen de omgeving, zelfs de fysiotherapeut zegt dat ik misschien even wat stappen moet minderen.

Maarja, dan heb ik als het goed is wél mijn nieuwe slimme horloge. En daarmee kan ik natuurlijk ook doelen stellen. Bovendien telt dan ook andere beweging meer mee, zoals fietsen. Ermee blijven zitten lijkt me jammer. We zullen het zien, wordt vast vervolgd.

Wat een heerlijke herfst

Going smart?

Mijn man heeft een smartwatch, een tijdje ook al. Ik geloof zelfs dat zijn slimme horloge ooit voor mij aanleiding was tot het kopen van een stappenteller. Een goedkoper alternatief en wat zou ik verder met zo'n ding doen.

De stappentellermislukking van afgelopen zomer was een soort van smartwatch; hij liet me bijvoorbeeld ook weten als ik meldingen op mijn telefoon kreeg. Ik werd er kriegel van, tijdens het lezen begon m'n bandje steeds weer te trillen. Toen de connectie tussen telefoon en bandje steeds uitviel, vond ik dat dus ook niet zó heel erg.

Nu heeft man een nieuwe smartwatch, want na een update deed de oude ineens de helft niet meer, maar de batterij was wel veel sneller leeg. En deze doet zoveel meer! Hij heeft een hoogtemeter, waardoor man weet hoevaak hij trapliep (is dat belangrijk? Niet echt maar wel leuk), ook fietsen en andere activiteiten zijn vrij makkelijk te selecteren. Ik moet daar eerst de telefoon bij pakken. Daarnaast geeft het horloge een beschaafd piepje als er wat op zijn telefoon gebeurt (gelukkig appt man niet zoveel als ik) en kan hij er zelfs mee antwoorden of bellen! Nog even de auto ermee besturen en we zijn gearriveerd in het Knightrider-tijdperk.

En nu kriebelt het: wil ik ook zo'n slim horloge? Eigenlijk is mijn antwoord vooral dat ik (ook) een horloge wil. Mijn stappenteller voldoet, maar zien hoe laat het is, is vooral bij daglicht erg moeilijk. Een horloge en stappenteller om één pols, is natuurlijk weer lastig. En als ik dan toch een smartwatch wil, mede vanwege het horloge, wil ik een ronde. Eén met ouderwets horloge-uiterlijk en weergave van een 'analoog' klokje.

En die zijn er! En ze zijn mooi! Dus wil ik 'm NU!

Huh?
Wat?

Wil ik een smartwatch?
Er is twijfel, maar ik voel mezelf langzamerhand neigen naar een volmondig JA. Nu nog niet hoor. Eerst wil ik met m'n stappenteller het stappendoel honderd dagen volmaken. (dat is inmiddels over elf dagen, dus niet zo heel ver meer weg) Nog beter is natuurlijk een heel jaar te volmaken, maar dat is dus nog wél een behoorlijke periode. Logisch zou zijn het horloge voor mijn verjaardag te vragen. Heb ik nog ruim een half jaar om te twijfelen, zoeken en vergelijken.

En er ís veel keus. 

Ook heel veel horloges, die er helemaal niet zo 'smart' uitzien. Gewoon, mooi. Poeh, lastig hoor. Gisteren liep ik een rondje in zo'n megawinkel. Ik denk dat dit 'm wordt.

Hoeveel dagen nog tot m'n verjaardag?