"Ik heb nog meer!" Opgewekt komt kunstenaar Frans Epping aan met een aantal ordners, die hij bovenop de andere legt, die al op tafel liggen. Onderweg naar het vliegveld in Bremen gaan we even van de weg voor een versnapering. Het witte café aan een snelstromend riviertje leek een uitgelezen plek. Buiten op het terras bestellen we koffie en echte Duitse 'Kuchen'. We zitten nog niet aan het gebak of een opvallende verschijning komt bij ons tafeltje; zwarte hoed op lange grijze haren, een kort zwart jasje met een dubbele rij glimmende knopen over een zwart overhemd met daaronder een zwarte spijkerbroek. Om zijn pols een brede leren armband, op zijn gezicht een brede glimlach. Het enthousiasme straalt eraf. Wanneer hij eens op zijn hoofd krabt, blijkt dat zijn hoed aan de bovenkant open is, een lange grijze haarlok hangt er ineens uit. De ordners zijn gevuld met foto's van zijn kunst en krantenknipsels over hem en zijn werk. Bijvoorbeeld een beeld bij een woningbouw onderneming in Zwolle en portretten op hout. Wanneer we, later dan gepland, verder willen rijden, roept hij ons nog binnen om zijn schrijfmuseum te bekijken. Langs de wanden verschillende leesplankjes, typemachines en andere schrijfwaren. Oude schoolplaten aan de muur en een vitrine vol met 'schrijfijzers' van over de hele wereld. Trots laat hij een boekje zien, dat is geschreven op palmbladeren. Wanneer we eindelijk in de auto zitten, komt hij nog snel aangelopen met een klein doosje als afscheidsgeschenk: er zitten 2 schrijfijzers uit India in.
De verhuurster deed wat boodschappen voor ons, zo aardig!, zodat we nog even met een biertje kunnen ontspannen, voordat we in bed duiken.
Wonderful Man
BeantwoordenVerwijderen