Vandaag waren de laatste wedstrijden voor mijn sporters. Allemaal speelden ze goed, maar liggen ze er nu uit. Terwijl zij vanmiddag nog bij bekenden van voorgaande jaren, die wel door waren, gingen kijken, besloot ik buiten te gaan zitten lezen. De uren op de tribunes van de grote zaal, de drukte om me heen, de steeds bedompter wordende zaal, het begon z'n tol te eisen. Ik kreeg meer en meer pijn en voelde de vermoeidheid in me zakken. Dat is ook het enige dat me vermoeid kon maken, de afgelopen week. Nouja, dat en die wandeling van 2 uur misschien. Bijna alles wordt er verder voor me gedaan, voor ik er zelf aan toekom is de vaatwasmachine gevuld en weer leeggepakt, de was gedaan, koffie gezet en broodjes gesmeerd. Hun tempo ligt hoger dan het mijne en ze vinden het niet erg. Wat een heerlijkheid!
De verwennerij bestaat voor mijn gevoel niet alleen uit het feit dat bijna alles voor me gedaan wordt, maar ook dat er begrip is voor mij. Terwijl ik me enigszins opgelaten en lui voel, hebben zij er geen problemen mee om de klusjes te doen. Ach, zoveel zijn het er natuurlijk ook weer niet, dat weet ik ook wel.
's Avonds barbecueën we op het dakterras. Natuurlijk help ik mee het eten, de borden en drankjes naar boven te dragen, maar al snel zegt mijn man me dat ik moet blijven zitten. Ik ben eigenwijs, loop toch, maar ben er zo blij mee!
Al met al was het een heerlijke week. Drukker dan mijn vakanties doorgaans zijn, maar niet té druk. Mede door de goede zorgen.
Verwennerij. Zo fijn. Nog een dagje samen en dan gaan wij verder naar Portugal, terwijl zij teruggaan naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten