Wandelen

Ik ben echt gek op wandelen. Toch doe ik het niet zoveel. Één van de redenen dat wij een hond hebben, is mezelf te stimuleren er meer op uit te gaan. Natuurlijk troffen wij dan weer een hond, die liever lui dan moe is en helemaal niet gek op wandelen. Dat komt goed uit als het buiten koud en nat is, maar met het huidige (zonnige!) weer wel jammer.

Dus.. ongeacht de wensen van de hond, wij gingen vandaag op pad. Als ik ga wandelen, is het vaak in het 'bosje' achter onze wijk. Fototoestel mee, want er valt altijd wat te zien. En het was genieten. Het is me dit keer gelukt een meerkoet vast te leggen, die 'over water loopt'. Ondertussen stond de hond aan z'n riem te trekken, dat hij naar huis wilde, maar toch. (als ik hem niet aan de riem doe, blijft hij bij elk polletje gras 5 minuten snuffelen of loopt gewoon weer naar huis) Katjes liepen al volop uit en ik zag zelfs allemaal groen blad. En dat al voor het klein hoefblad, dat volgens mij normaliter veel eerder is. Het is op veel plekken wel erg nat. Natter dan andere jaren, zo lijkt het, hoewel je hier ook zomers nog natte voeten kunt krijgen.

Het viel me verder mee dat het zo rustig was. Misschien is zondag meer een dag voor een wandeling, volgens andere mensen. Op zaterdag doe je boodschappen, zijn er wedstrijden en dergelijke. Voor mij niet, gelukkig. Ik deed wat beweging en vitamine D op. De hond was vooral blij dat we de 'zo kort mogelijke route' namen en wilde op de terugweg maar dat ik wat meer haast maakte.

Afvallen (en fibromyalgie)

Ik ben te zwaar, daar kan ik niet omheen. Feiten zijn feiten en dit is een feit. Toch is een ander feit dat ik niet ongezond eet. Ik eet gewoon teveel van het gezonde, vooral noten gaan er goed in.En ik beweeg weinig, dat is waarschijnlijk ook een feit.

Mensen met fibromyalgie blijken vaak ook wat dikker te zijn. Volgens mij is (nog) niet bekend of dat bij de aandoening kan horen, of dat het komt doordat mensen met pijn minder bewegen. 'Gewoon wat meer bewegen' is een niet makkelijk op te volgen advies als je dagelijks pijn hebt en vermoeid bent. En mogelijk hun frustratie hierover meer weg-eten. Als je als dik persoon bij de dokter komt met pijn, wordt wél vaak gezegd dat je 'eerst maar eens moet afvallen'. Ik heb hierover gefrustreerde verhalen gehoord. Daarom ben ik wel blij dat ik de diagnose kreeg toen ik een gezond gewicht had, want automatisch denk je zelf ook wel eens 'als je nou niet al dat extra gewicht mee zou zeulen...'.

Fruit, een gezonde keuze

Zo'n 14 jaar terug had ik hetzelfde gewicht als nu, maar ongezonde eetgewoontes en een niet veel gezondere levensstijl. Toen ik in 1 winter een maat groeide, terwijl ik mezelf élke maandag voornam af te gaan vallen, was ik het zat en stapte naar een diëtist. Daar werden, moet ik zeggen, een hoop open deuren ingetrapt. Voor de mij van tegenwoordig, tenminste. Toen was het nieuw voor mij dat je voor afvallen juist moet eten. 3 maaltijden en 3 tussendoortjes. Ik mocht geen calorieën gaan tellen, maar kreeg een boekje, waarin stond voor welke voedingsmiddelen ik het best kon kiezen. En dat hoefde niet eens altijd gezond, maar wel met mate.

Doordat ik ook 2x per week een uur ging zwemmen en, door een baan dichterbij, dagelijks de fiets nam, viel ik al snel zo'n 8 kilo af. Daarna ging het langzamer, maar dat gaf niet, want gestaag ging mijn gewicht omlaag. In 2,5 jaar kwam ik op mijn streefgewicht, 20 kilo eraf.

Ik voelde me geweldig, hoewel ik me nog steeds druk maakte over hoe dik ik er uitzag in die en die broek, dat er vetjes hier en daar zaten, hoe m'n billen blubberden. Eigenlijk was ik niet helemaal tevreden. Wel blij, niet tevreden. Kennelijk had ik verwacht er weer zo uit te komen zien als 'op de heenweg', toen ik aankwam maar alles nog wel redelijk strak was.Toen ik jonger was dus, en nog niet 2 kinderen had gebaard.

Zonder al te veel moeite bleef ik 5 jaar op mijn streefgewicht. Ik kwam er zelfs af en toe onder! Toen ging ik hardlopen en nouja.. dat verhaal heb ik verteld. Ik kreeg ineens weer meer pijn, een diagnose en zo langzamerhand ging ik minder bewegen. Het eten hield ik redelijk op peil, zo dacht ik. Toch kwam ik, ondanks dat ik op mijn eten lette, in een aantal jaren de 20 kilo er weer bij met een bonus van 5. Mijn conditie bleef wel beter dan 14 jaar terug. Niet meer zo goed als 10 jaar terug, maar een trap loop ik nog zonder problemen op, toen lag ik bovenaan echt op apegapen!


'Hoe kan dat?', vragen veel mensen zich af. (vooral slanke mensen) Hoe kan het, dat je bij de eerste 5 kilo niet aan de rem trekt en in elk geval op dat gewicht blijft? Waarom ben je dan niet een paar weken streng(er) voor jezelf om weer af te vallen en om in die ene maat te blijven passen? Ik heb echt geen idee. Volgens mij was ik regelmatig streng, deed ik niet zoveel anders als toen ik op gewicht bleef, maar gestaag werd ik dikker en dikker. Er waren ook zeker momenten van frustratie, momenten die ook wel weken konden duren, waarin ik niet oplette wat ik at, omdat ik kennelijk ongeacht wat ik deed toch wel dikker werd. Maar je gewoontes omgooien van ongezond naar gezond geeft natuurlijk ook meer resultaat, dan wanneer je in de basis gezond leeft.

Een beetje pure chocola is
gelukkig niet slecht

Een paar jaar terug, toen ik op mijn zwaarst was, schrok ik zo van de weegschaal dat ik het ineens toch weer kon: afvallen. In een half jaar tijd ging er, zonder al te veel moeite zo leek het, weer 9 kilo af. Helaas weet ik niet hoe dat kwam! Want, nogmaals, ik deed niet zo heel raar anders. Mogelijk had het ook te maken met stress, waar wij toen privé mee te maken hadden, want in de vakantie die volgde kwamen er ook 'ineens' weer 5 kilo bij. Op dat gewicht ben ik nog. Stabiliseren kan ik kennelijk weer.

Maar nu ben ik het echt zat. Het moet er echt af. Afgelopen maandag ben ik (wéér) begonnen met opschrijven wat ik eet. Ik heb een plan voor meer bewegen (en moest mezelf alweer afremmen, want teveel ineens geeft zoveel pijn dat er daarna maar zo een week niets van bewegen komt, daar moet ik voor waken!). Woensdag maakte ik 'before' foto's. Dat maakt het gevoelsmatig echt, want bij een 'before' heb je automatisch de bedoeling dat er een 'after' komt en dat ik die over een (paar) jaar trots kan laten zien in combinatie met die van vandaag.

Afvallen, ik ga er voor! Ik kon het en ik kán het.

Fibromyalgie en eten

Ik zit (ook) op Pinterest en daar zie ik regelmatig teksten voorbij komen als: "Wat (niet) te eten met fibromyalgie" Hoe interessant het ook klinkt, ik ben wat sceptisch.

Al op mijn 16e kreeg ik van de huisarts te horen dat ik een 'spastische dikke darm' had. Vrij vertaalt: "je hebt pijn, we weten niet waarom, en je zult ermee moeten leren leven" Nog steeds herkenbaar, kun je wel zeggen. Inmiddels, 30 jaar later, heb ik al diverse onderzoeken gehad, want de pijn bleef en werd af en toe ondraaglijk. Het goede nieuws: Ik heb geen galstenen of nare ontstekingen, de blinde darm zag er gewoon gezond uit en bij de baarmoeder kon men ook geen ongeregeldheden ontdekken. Nadeel: de pijn bleef opspelen en geen idee waarom. PDS of prikkelbare darm syndroom noemen ze dat nu.

Vorig jaar kwam ik bij toeval op internet in aanraking met het FODMAP-dieet. 
Iedereen die wat heeft gelezen over gezond eten weet van glutenallergie en lactose-intolerantie, die buikklachten kunnen veroorzaken. In Australië kwam men erachter dat meer moleculen in het voedsel hier verantwoordelijk voor kunnen zijn. Op de site van het Martiniziekenhuis legt men uit dat darmbacteriën deze moleculen fermenteren, waardoor er gasvorming kan ontstaan, je last kunt krijgen van diarree of juist verstopping. Het is niet bekend waarom de ene persoon hier last van krijgt en een volgende niet.

Deze FODMAPs komen in allerlei (gezonde!) etenswaren voor: granen, groentes, fruit, zuivel en bonen. Wanneer je aan het dieet begint, krijg je een lange lijst, waarin de meest voorkomende producten zijn onverdeeld in een groene, oranje en rode lijst. Logischerwijs: van de rode producten moet je zo min mogelijk binnenkrijgen, van de groene mag je eten wat je wilt.

Snert is dus ook geen goed idee... maar wel lekker

Op de rode lijst staan onder andere uien, knoflook, champignons, appels, tarwe (niet alleen glutenvrij, tarwe in het algemeen), spelt, alle bonen, melk. Dit zijn zo de ingrediënten, die mij het eerst opvielen. Ingrediënten die ik elke dag at. Na een gesprek met mijn huisarts maakte ik een afspraak bij een diëtiste. Als vegetariër wilde ik niet zomaar in het wilde weg gaan schrappen.

Mede door alle verhalen, die over voeding de ronde doen, had ik hoge verwachtingen. Ik hoopte niet alleen van mijn buikpijn verlost te worden, maar misschien werd zelfs de eczeem minder of nam de vermoeidheid wat af. Alleen daarvoor zou ik zo'n dieet al aangaan! Dus at ik 6 weken lang FODMAP-arm. In het begin een hele klus, maar na een paar weken was ik er eigenlijk wel aan gewend. Gelukkig is er tegenwoordig al veel dieetvoer te krijgen, maar vegetariër kon ik niet echt meer blijven, zo zonder bonen en granen. Af en toe at ik een stukje vlees.

Het dieet werd een voedingsontdekkingsreis. Nu ik veel van mijn dagelijkse gewoonte-etenswaren niet meer kon gebruiken, moest ik op zoek naar de voor mij meer ongewone smaakmakers. Zo gebruikte ik, naast selderijknol, ineens paksoi in de sauzen. Helaas bleek ik daar wel op te reageren, het stond onterecht in de 'veilige' lijst.  Dus het dieet hielp! Andere groente, die ik ontdekte, was pompoen en pastinaak. Met boekweit maakte ik blackberry-muffins en koekjes die, na toevoeging van wat haver, in de tweede lichting een stuk beter smaakten. Hoewel de invloed op mijn darmen goed was, merkte ik geen verschil met mijn vermoeidheid, gewrichtspijn of eczeem. Dat bleef allemaal onveranderd aanwezig.

Om een lang verhaal wat in te korten: Ik bleek dus te reageren op bepaalde moleculen uit bijvoorbeeld uien en appels (die gewoon in 3 FODMAP-groepen vallen), tarwe en bonen, maar niet in die mate dat ik hier helemaal mee moet stoppen. Ik moet oppassen met 'stapelen', wat inhoud dat ik best gewoon brood kan eten, maar dat ik dat niet elke dag kan combineren met appels en uien. Nu ik dat weet, kan ik mijn buikpijn redelijk onder controle houden en als het opspeelt, ga ik gewoon helemaal weer een weekje fodmapvrij. Met appels ben ik gestopt, want daar reageer ik heel snel op. Zo krijg ik gelijk wat variatie in mijn fruitinname, het gemak van de appel is niet zomaar te vervangen.

Opvallend genoeg kon ik in de vakantie alles eten zonder direct klachten te krijgen. Dagelijkse stress speelt kennelijk een rol. En hoewel anderen met fibromyalgie of eczeem baat blijken te hebben bij het toevoegen of verwijderen van bepaalde producten in hun dagelijks dieet, ga ik ervan uit dat dat voor mij niet werkt. Ook van E621, hét e-nummer waar veel over te doen is, de schuld van alles zeg maar, heb ik geen aanwijsbare klachten. Dat scheelt dan weer etiketten lezen.

Ik heb hiervan geleerd dat gezond eten natuurlijk het streven is, maar niet de oplossing voor alles, zoals bepaalde websites je proberen aan te praten. En wat voor de één gezond is, kan bij de ander klachten veroorzaken. Het best kun je dat proefondervindelijk ontdekken. Variëren met gezonde voeding kan, maar alles voor zoete koek slikken zal ik niet snel doen. Ook zomaar productgroepen uit je dagelijkse voeding schrappen, kan schadelijker zijn dan mensen zo verwachten. Ik zou dus altijd een diëtiste adviseren.

(Ook hier is nog een site over het FODMAP-arme dieet, met diverse recepten)

Tegen kou kun je je kleden

Ik heb een hekel aan kou. Ik haat kou wil ik nog niet zeggen, maar er zijn dagen dat het in de buurt komt. Niet alleen vind ik kou vervelend, ik krijg er ook meer pijn van. En eczeem, doordat de lucht droger is.

Door internet kwam ik erachter dat er ook mensen zijn, die een hekel hebben aan warm weer. Dat is het mooie van internet, dat je er achter kan komen dat er mensen zijn, die totaal anders dan jij denken en voelen. Niet van warm weer houden ligt mijlenver buiten mijn belevingswereld, maar ja.. er zijn ook mensen die niet van chocolade houden, dus kennelijk is alles mogelijk.

Een veel gehoorde opmerking is, dat je je tegen kou tenminste kunt kleden. Daar komt dan mijn volgende pijnpunt: Ik niet. Ik kan niet tegen polyester of acryl, wel tegen sommige viscose en verder  alleen tegen katoen. En kleren kopen van katoen is lastig. Niet onmogelijk, wel lastig. Zelfs zomers. Wárme kleren kopen van katoen is nóg lastiger, tegen het onmogelijke aan. Een muts draag ik dan ook niet, handschoenen alleen als het vriest en bij een winterjas koop ik de eerste, die in elk geval geen rare boorden heeft, polyester of acryl tegen de huid aan, en die past. Gelukkig vond ik op de markt een katoenen omslagdoek, die het goed doet als sjaal.

Waar andere mensen een kledingzaak inlopen en kijken naar wat ze leuk vinden, stel ik mij zo voor, kijk ik eerst rond met 'wat is hier mogelijk van katoen'. En dat kan behoorlijk tegenvallen. En daarbinnen is er niet altijd wat dat ik leuk vind. Zo loop ik met bloemetjesshirts, die niet mijn smaak zijn maar in elk geval mijn kleur (zwart met accenten) en van katoen. Het zalmroze vest met groot Reebok voorop van vandaag is zelfs dat niet, maar komt het het dichtst bij de mogelijkheden.

Hoewel ik me bij winterkleding nog kan voorstellen dat puur katoenen kleding vinden lastig is, vind ik het zomers bizar. Katoen is namelijk luchtig en veel prettiger met warm weer. Katoenen onderkleding is ook lastig te vinden. Zelfs bij de Hema, die toch ooit bekend stond om de 'degelijke katoenen onderbroek', moet je er steeds meer naar zoeken. Fleurig, stretch en naadloos is 'in', jammer dan als dat niet van katoen is. Voor mij dan, kennelijk verkoopt het goed.

Doordat ik zo moeilijk kleding kan vinden, heb ik niet veel variatie in mijn kledingkast, al zeker niets volgens de laatste mode, en draag ik alles totdat het echt versleten is. Qua consumptiegedrag zit ik dus noodgedwongen goed. Challenges als 'dit jaar geen kleding kopen' zijn aan mij ook niet besteed, want ik koop alleen als ik wat nodig heb, pas dan ga ik op zoek. Dat is eigenlijk te laat, dat begrijp ik, maar zo doseer ik mijn "er is nooooit leuke katoenenkleding"-frustratie een beetje.

Gelukkig is er nu internet. Ik hoef voor vesten geen uren meer van winkel naar winkel te sjouwen, met veel pijn tot gevolg. Inmiddels heb ik 3 katoenen truien gevonden en daarvan 2 besteld. (de derde doe ik volgende week, dan is het loon weer binnen) Hopelijk past het. Voor mijn zomerkleding moet ik helaas wel de stad in. Bij een trui ga ik er gewoon van uit dat hij past, met een jurk of broek is dat alweer lastiger. Ik zie er nu al tegenop. Gelukkig is het dan niet meer zo koud als nu.

(De kleding op de foto is gekocht in mei 2014 en draag ik nog steeds. Ook toen schreef ik een blogje over mijn kledingaankoopfrustratie)

Confronterend

[Mijn activiteiten] 26 januari: Ria heeft een boek op de plank 'ben ik aan het lezen' gezet.

Het is inmiddels al half februari en op de 'ben ik aan het lezen'-boekenplank is niets veranderd. Toen ik dit jaar met de readingchallenge begon, dacht ik heel optimistisch dat ik wel voor 52 boeken kon gaan, 1 boek per week. Voor de zekerheid, omdat ik nou eenmaal niet elke week veel tijd aan lezen kan besteden, ging ik voor iets minder. Een haalbaar doel moest je stellen en dat deed ik. In de eerste week van januari las ik al 3 boeken en paste ik mijn challenge bijna aan. Toch maar niet gedaan, het is tenslotte niet altijd vakantie en gedurende het 'echte' leven ligt de prioriteit regelmatig ergens anders.

Ik kreeg gelijk, maar ik had niet verwacht dat ik nog zo lang over een boek doe. Of doe ik heel vaak zo lang over een boek? Dat zal ik dit jaar leren, waarschijnlijk. 26 Januari, we zijn 2 weken verder en ik ben net halverwege het boek. Ik lees 'De eerlijke vinder' van Stephen King. Ook niet echt een schrijver, die erom bekend staat dat z'n boeken wat spanning missen en dat is bij dit boek ook zéker niet het geval.

Het is best confronterend. Lezen is voor mij een belangrijk tijdverdrijf. Ik houd ervan en ik houd ook van dit boek. De afgelopen weken waren niet extreem druk, ik moest niet op dagelijkse basis ergens heen of iets doen, eigenlijk kabbelde alles een beetje door en heb ik mijn vrije tijd waarschijnlijk voornamelijk besteed aan televisie kijken en internetten. Daar zag en deed ik vast hele leuke dingen, maar het boek had ook uit kunnen zijn.

Is dat nou verloren tijd?
Een dag niet gelezen, een dag niet geleefd?

Waarschijnlijk niet. Het zijn keuzes, die ik op dat moment maakte en ik voelde me daar goed bij. Daarover ga ik niet zitten sippen. Maar ik ga nu wel kijken wat ik wanneer waarom doe. Wil ik echt (weer) deze serie kijken of pak ik mijn boek? Inmiddels heb ik wel 'haast'. Over 2,5 week komt de leesclub weer bij elkaar en aan dat boek moet ik nog beginnen. De komende tijd maar kiezen voor lezen dus, in plaats van de televisie.

Bonsai, de Chaenomeles (Japanse Kwee)

Ooit, een tijdje geleden of eigenlijk jaren terug kocht ik ze: kleine plantjes van de Japanse kwee. Ze bloeien zo mooi en ook nog vroeg in het voorjaar. Bovendien zijn het uitstekende plantjes voor een bonsai. Om ze wat dikker te maken, de stam wat ouder te laten lijken, zette ik ze in de volle grond. Naast het terras, zodat ik al vroeg van hun bloemen kon genieten.

Zo verging de tijd. De plantjes groeiden hard, elk jaar knipte ik lange uitlopers terug, soms wel 2x. Bloeien deden ze ook, tot mijn genoegen. Rode bloemetjes tot halverwege de schutting. Wát? Zo hoog? Ja, ondanks het snoeien dus.

Chaenomels x superba 'Crimson and Gold'
Shoninblog

Afgelopen winter zag ik op pinterest steeds vaker lieve, leuke kleine bonsai met 1 of 3 bloemen en een stevige stam; ik vond de tijd rijp om mijn eigen plantjes om te gaan vormen naar zoiets moois. Het weer werkte wat tegen, maar gisteren was het zover: ik zou die plantjes wel 'even' uit de tuin halen en in passende potten zetten. Even. Dat viel behoorlijk tegen, want terwijl ik bovengronds de uitlopers jaarlijks terugsnoeide, werden ondergronds de wortels meters lang. Ook had ik in al mijn enthousiasme van bloeiende plantjes bij elkaar, een aantal hyacinten om de plantjes gepoot en die lopen al behoorlijk uit.

Chaenomels bonsaibark.com

Het werd roppen, het werd mopperen en het werd uiteindelijk met grof geweld vernietigen, ben ik bang. De hyacinten staan er niet meer. De chaenomelessen braken af en verloren hun wortels voor een groot deel. Naast de basisplantjes waren enorm veel uitlopers gekomen, die ik gelijk maar weggeknipt heb. Mogelijk had ik beter de basisplantjes weg kunnen halen en een aantal uitlopers over kunnen laten. Daaraan dacht ik te laat.

Inmiddels staan ze in hun potten; een paar kale stronkjes. In 1 pot zitten ook nog 2 wortelformaties, die mogelijk nog uitlopers krijgen. We hebben het tenslotte wel over een sterke plant en op voorhand al weggooien is zonde.

Wat leerde ik hiervan? Alleen bovengronds snoeien is niet genoeg, ook ondergronds moet er regelmatig gekortwiekt. Ik houd mijn hart vast, heb namelijk een tijdje geleden (jaren terug) een aantal bomen in de tuin geplant: Paardekastanjes, eiken, beuken en esdoorns. Bovengronds heb ik ze altijd keurig gekortwiekt, ondergronds ... dat kan nog wel eens een probleem zijn. Maar dat is voor een volgende keer. Nu moet mijn lichaam eerst bijkomen van het roppen. Er zijn weer eens spieren aangesproken, die het de laatste tijd erg rustig gehad hadden. Die mogen daar wel even van uitrusten.

Chaenomels ameblo.jp

Ook hoeft zo'n stam natuurlijk helemaal niet dik te worden, als ik het boompje maar klein houd.

De foto's van deze blog zijn niet van mij, er staat bij waar ze wegkomen. Ik vond ze op Pinterest.

Schilderijen kijken

Jeroen Krabbé zei eens dat de meeste mensen te kort naar een schilderij kijken. Iets van 3 seconden ofzo. Volgens hem moet je veel langer kijken (60 seconden? ik ben vergeten hoe lang) en daarbij ook voelen.

Woensdag was ik in het Drents museum. Er was niet direct een tentoonstelling die ik graag wilde zien, maar ik speelde chauffeur voor mijn dochter en als ik er dan toch ben, kijk ik natuurlijk graag rond. Even bij de boot van Pesse langs en het meisje van Yde, bijzondere vondsten uit het veen. En ik bezocht voor het eerst het 'Poppenhuis', weliswaar voor kinderen, maar echt leuk om te zien en horen hoe men vroeger leefde. Vooral de geluidseffecten gaven het een bijzondere sfeer.

Harry Muskee sloeg ik over. Ik weet niets van die man, misschien is het een bijzonder fenomeen, maar geen trekpleister voor mij. Zalen met schaaltjes, glazen en kannetjes zou ik ook zo voorbij lopen, maar ik werd binnengelokt door de fluitmuziek: dat speelde mijn opa vroeger. En eigenlijk waren die schaaltjes ook best mooi.

Na een bezoek aan het restaurant en de museumshop besloot ik toch eens bij de tentoonstelling over de 'Glasgow Boys' te kijken en ik werd aangenaam verrast. Precies de schilderijen, zoals ik ze mooi vind. Na een eerste snelle rondgang wist ik het zeker: dit wilde ik beter zien. Dit wilde ik vóelen, zoals Krabbé dat noemt. Maar inmiddels waren m'n benen al verzuurd en was lang staan voor een schilderij geen optie meer. Gelukkig heeft het  museum ook handige meeneemstoeltjes. Als je er niet op zit, kun je er in elk geval op leunen als op een wandelstok, zo ontdekte ik.

Welgemoed zette ik een stoeltje voor een groot schilderij van een partijtje tennis. Een onderwerp, zoals je ze niet veel ziet en zag. De meeste schilderijen waren toch landschappen met een kind of een herder. Volgens de tekst naast het schilderij zat er een verhaal in het verhaal. Dat wilde ik zien. Maar wat ik zag, waren voornamelijk ruggen. Ruggen van mensen die kennelijk ook geluisterd hadden naar Krabbé, want ze stonden veel langer dan 3 seconden voor het schilderij. En daar zat ik dan, op gepaste afstand op m'n stoeltje, naar ruggen te kijken.  Uiteindelijk viel dat wel mee hoor. Doordat er 1 of 2 ruggen voor me stonden, kon ik juist details van het schilderij beter bekijken. Tussendoor maakte ik snel een foto, zodat ik thuis nog wat details kon bekijken. Het verhaal in het verhaal, wat ook naast het schilderij beschreven stond, zag ik er niet aan af. Wel het spel van licht, de omgeving, die gesuggereerd werd, en de beweging van natuurlijk het tennisspel en de afbeelding.

Een ander schilderij waar ik een tijdje voor zat, was minder in trek. Een groot landschap met donkere wolken. Wat mij intrigeerde, was het water vooraan, glad als een spiegel. Heeft de schilder dit echt zo gezien? De donkere wolkenlucht associeer ik met wind (en regen). Hoe kan dat water dan zo spiegelglad zijn?

De Glasgow Boys wilden net als hun Franse voorbeelden graag buiten schilderen, 'En plein air', zoals dat genoemd wordt. Gezien het Schotse klimaat hadden ze er wel wat meer doorzettingsvermogen voor nodig, stond zeer terecht bij de informatie genoemd. Daar kon ik wel om lachen. Veel werd dus geschetst op locatie en in het atelier afgemaakt, uit het geheugen. Misschien daarom de tegenstrijdigheid in dat landschap.

Bij de informatie wordt meerdere malen over 'doorploegen' gesproken. Deed de tentoonstelling me daarom ook erg denken aan de Groningse schilders van 'De Ploeg'? Of was het, doordat ze in dezelfde periode schilderden? Toch gebruikten de Schotten meer detail, vooral op de voorgrond en de kindergezichtjes zijn soms fotografisch weergegeven, wat dan mooi afsteekt tegen het meer schetsmatige landschap op de achtergrond.

Had ik mij hier maar eerder in verdiept, dan kon ik langer (en op een rustiger moment) genieten van al dat fraais. Nu was mijn energie en concentratie eigenlijk wel op. De tentoonstelling is dit weekend voor het laatst, dus nog een keer bezoeken gaat niet lukken. Vanaf 28 februari is er weer iets anders, waarvan ik op voorhand weet dat ik het wil zien: de Maya's.

Bewondering

Ik zal het maar eerlijk zeggen: ik bewonder de mensen die op regelmatige basis kunnen bloggen. Die dat volhouden. En dan zijn er ook nog mensen als ik, met fibromyalgie, die dit volhouden. Zij hebben meer discipline? Ze hebben meer te vertellen? Ze nemen hun blog serieuzer? Ik heb geen idee. Misschien een combinatie van alles.

Al eerder schreef ik over bloggers met fibromyalgie. Dat het me opviel dat op deze blogs steeds minder frequent geschreven werd totdat ze uiteindelijk dood leken te bloeden. Natuurlijk wilde ik dat niet voor mijn eigen blog en de insteek is ook dat dat niet gaat gebeuren. Maar de realiteit is dat regelmatig schrijven gewoon lastig is. Er moet een onderwerp zijn, ik wil het op een leuke manier vertellen en het moet geen 'zeurblog' worden. (nouja, af en toe mag dat wel, maar niet altijd)

Onderwerpen vinden zijn denk ik wel het lastigst. Dagelijks gaat het leven z'n gangetje, wat schrijf je daar over? 'Get a life' is niet eens zo'n slechte tip dan. Als je elke week wat anders doet dan anders, heb je elke week wat over te schrijven. Het blog wordt misschien meer een dagboek, maar er staat wat, nietwaar. Het nadeel voor mij van enthousiast een leven leven, er lekker op uit gaan, is dat ik 's avonds de energie niet (meer) heb om hier nog over te schrijven. Zo staat er nog een blog op stapel over een dagje Drents Museum, die hopelijk vandaag ook online komt.

Het is ook niet dat ik niet schrijf. Er staan inmiddels meer dan 10 conceptblogs in mijn lijst, maar ik krijg ze op de één of andere manier niet rond of af. Ik loop vast, zo lijkt het. Misschien wil ik te goed. Daarnaast drijven er onderwerpen door m'n hoofd, zinnen die ik opschrijf (of niet) en meer, terwijl ik op de bank zit en naar de televisie kijk of spelletjes doe op m'n iPad.

Op mijn andere blog heb ik een stok achter de deur: elke dag een foto. En dat houd ik toch alweer meer dan een maand vol, ook niet altijd makkelijk. Maarja, dat kan ik eventueel op de iPad of telefoon doen, bloggen niet.

Dus, is het mijn (gebrek aan) energie of discipline? Ik weet het niet. Maar het blog zal voorlopig nog niet doodbloeden, want ideeën genoeg en anders wel activiteiten. De conceptblogs, die komen gewoon een keer online.