Mijn knieën branden en mijn enkels zeuren, in mijn voorvoet voelt het af en toe of er een mes in gestoken wordt en toch zit ik er over te denken morgen naar hakken te dragen.
We hebben een feest, 'Maffiastijl', en mijn schoonfamilie zal alles uit de kast halen qua kleding. Man en kinderen gaan in pak, ja, ook mijn dochter, en ik ging op zoek naar een jurkje. Een zoektocht met hindernissen, want ik kan niet tegen kuststoffen, en leuke jurkjes mogen kennelijk niet van katoen zijn. Lopen echt alle dames zomers in polyester? Wat onprettig!
Ik vond een jurkje, heb er een panty bij (ook onprettig) en kocht zelfs make-up. Maar de schoenen... Hakken maken het plaatje gewoon af, maar dan moet je er wel op kunnen (blijven) lopen. Gezien mijn laatste ervaringen is het naar alle waarschijnlijkheid niet zo dat ik na een half uur over kan gaan op lage schoenen en pijnloos verder loop. Na mijn laatste keer op hakken liep ik een week mank. Een no-brainer, zou je zeggen. Ik heb goede platte schoenen voor bij dit jurkje, dus die draag ik erbij. Toch?
Mezelf pijnigen voor uiterlijke schijn. Niet eens voor een netwerkborrel, waar lopen stralen op een kek hakje net het verschil kan maken tussen zien en gezien worden. Nee, voor familie. Een familie die mij kent, die mij zo ook wel waardeert en die weet van mijn pijn. Een familie, die mij ook wel ziet zonder hakken. Een familie, waarvan veel zelf niet op hakken zullen lopen, om dezelfde reden.
Acceptatie, hoe doe je dat? Want zelfs in goede omstandigheden (geen pijn van te voren) zou ik hooguit een half uur op hakken kunnen lopen. En ik wil het, lopen op hakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten