Ken je dat?

Je benen voelen zwaarder dan normaal, je fietst als door een laag modder, zo lijkt het. Ondertussen vult je hoofd zich met watten, je sleept je naar het einde van de dag en weet: dit kan wel eens griep worden.

Natuurlijk kan dat niet, je hebt geen tijd! De oudste heeft een wedstrijd, de jongste een feestje. Er moet nog een verslag geschreven, jij bood aan te rijden naar het naburige dorp, dat cadeautje moet nog gekocht en er was nog iets..., waar je even niet op kunt komen. Ondertussen merk je hoe je lichaam langzamerhand van je af wordt genomen, je bent jezelf niet meer.

Stop! Dit halve griepmoment, voel je het? De zware benen, krakende en pijnlijke schouders onder een wazig hoofd? Welkom in mijn wereld. De wereld van de fibromyalgie.

Is het echt zo erg? Valt het wel mee of is het toch erger? Geen idee. Dit is al zolang mijn staat van zijn, dat ik niet weet hoe het anders kan. Geen idee meer hoe een gezond lichaam voelt. Een lichaam zonder pijn gaat mijn voorstellingsvermogen te boven. Een hele dag actief? Ik kan het me niet heugen.

Zit ik hierdoor dagelijks in de put?
Nou, nee.

Is elke dag hetzelfde?
Ook niet.

Wat kan ik nog?
Alles!

Toegegeven, ik doe niet alles meer. Mijn tempo is lager dan dat van een gezond iemand en ik neem meer rustmomenten. Hobby's heb ik aangepast. Mijn vrije dagen zitten niet volgepland met activiteiten en wat ik doe vind ik ook echt leuk. Maar naast de leuke dingen, moet er ook energie overblijven voor de normale, dagelijkse zaken. Pijn negeer ik zoveel mogelijk, vermoeidheid probeer ik te overwinnen.

Soms kan ik jaloers zijn op de energie van anderen. Op hoe ze rennen van activiteit naar evenement en weer terug, maar ondertussen geniet ik ook van mijn dekentje op de bank met een kop thee, een boek of een leuk televisieprogramma.

Ken je dat? Regelmatig een pas op de plaats doen, stilstaan bij wat je hebt en kunt en daarvan genieten? Ik wel.