#WOT: gewoonte

 Gewoontes, iedereen heeft ze. Goede en slechte, waarvan men zelf uit kan maken wat ze tot een goede dan wel slechte gewoonte rekenen. De tijd voor afrekenen met slechte en het aanleren van goede gewoontes is weer aangebroken. 1 januari is bij uitstek de dag waarop men zich voorneemt nog louter met goede gewoontes bezig te zijn en de slechte achter zich te laten. Of eigenlijk 2 januari, want op de eerste moet men nog bijkomen van de feestelijke afsluiting van de wat mindere keuzes in het leven. 

Gewoontes zijn gedragspatronen of handelingen die regelmatig en vaak bijna automatisch worden uitgevoerd, meestal als reactie op bepaalde cues of stimuli. Ze vormen een integraal onderdeel van ons dagelijks leven en kunnen zowel positieve als negatieve invloeden hebben op onze gezondheid, productiviteit en algemeen welzijn. openai.com

Het aanleren van een gewoonte duurt zo'n zesenzestig dagen, heb ik ooit geleerd. Zesenzestig dagen! Dat zijn drie maanden! De meeste goede voornemens sneuvelen lang voor die tijd. Dat heeft te maken met 'snelwegen' en 'zandwegen' in je hersenen (metafoor, uiteraard, maar niet helemaal) waarbij de snelwegen de ingesleten, vaak makkelijke, gewoontes zijn en de zandwegen de lastigere. Om je aan te houden dan, voor veel mensen. Na zesenzestig dagen zouden de zandwegen meer geëgaliseerd zijn en er meer geplaveid uitzien, terwijl de snelwegen gebreken beginnen te vertonen, met wat hobbels en gaten. Als het goed is en gaat, tenminste. 

Al jaren bestaan mijn goede voornemens uit het prolongeren van de goede gewoontes en het trachten af te remmen van de minder goede. En op zich gaat dat heel goed. Met het geluk dat ik gek ben op groente en fruit, gaat gezond eten me over het algemeen goed af. Bewegen wat minder. Niet (alleen) door gebrek aan snelwegen in m'n hoofd, waarover mijn gewoontes zouden moeten lopen, meer door gebrek aan een goed mechanisme, die dat bewegen moet faciliteren. Ja, mijn lichaam dus.. 

De afgelopen maand was ik een aantal zandweggetjes in m'n hersenen aan het egaliseren. Nadat ik al bijna geen alcohol meer dronk, heb ik wekenlang de suiker kunnen weigeren. Suiker als in koekjes en chocolade. Wat er in de maaltijden zit die ik neem, meestal allemaal vers, niet altijd, daar kijk ik niet naar. Dat gaat over het algemeen om grammetjes en vind ik niet interessant. Dat ik rond Sinterklaas speculaaskoeken, pepernoten en chocoladeletters af kon slaan, vond ik een grotere impact hebben. En dat zonder moeite!

Wandelen pakte ik ook weer op en ik durfde zelfs op een gegeven moment twee keer twintig minuten te lopen. Mijn voeten accepteerden dit redelijk. Daarnaast begon ik aan fysiofitness, goed bezig dus! 

En toen kwam er een kleinkind. Gezond(er) eten was in Londen lastig. En om te vieren dat er een kleinkind was, nam ik ook een wijntje. En een toetje. Naar het ziekenhuis wandelden we, dus beweging kreeg ik wel, maar lang niet wat ik op een normale werkdag doe. 

Weer thuis was het ineens (ja, zo voelde dat) kerst en was er visite en lekker samen eten, zoals dat gaat. Na de kerst volgden, als gewoonlijk, meer vrije dagen en nog wat familiebezoek. En lekker eten én wijn. 

Ineens ben ik dus weer 'terug bij af', qua goede gewoontes. Al twee dagen niet gewandeld, suikerbrood bij ontbijt én lunch en veel te laat naar bed. Vandaag besloot ik dat 1 januari dé dag is om de betere gewoontes weer op te pakken. Al zo'n zevenentwintig dagen waren ze aan het inslijten, dus ik was op weg. Die paadjes zijn niet gelijk weer in hobbelige zandwegen veranderd, neem ik aan. Gelukkig maar, want daar zou ik vast m'n enkel op zwikken. 

De eerste dag van januari, ook nog een maandag, ga ik er weer voor. Dan pak ik de goede gewoontes weer op. Of misschien toch op de tweede ... (ja, uitstellen is ook een gewoonte, die ik af zou moeten leren, maar laten we niets overhaasten) 

Elke week weer een WOT hoort natuurlijk ook tot de weer op te pakken goede gewoontes. 

Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door Verwondervrouw of Karin verzonnen wordt.

Over een kindje

Er was een blogstilte hier. Geen WOT's, geen klaagzang, geen teken van leven. Het zat er wel in, maar kwam er niet uit. Niet eens als concept. 

Wat was er aan de hand? Het hoofd zat vol. Werken lukte nog, maar nét. Werkgever was op de hoogte en kneep een oogje dicht, er werd nog genoeg gedaan hoor, maar ik was af en toe wat afwezig. Gelukkig was het niet zo druk. 

En waardoor zat het hoofd zo vol? Mijn kind, mijn oudste, was zwanger. En dat was nog niet alles. Rond de 32e week leken er problemen te zijn. Hen* lag een paar keer in het ziekenhuis met weeën en mogelijke bloodflow** problemen. 

Zenuwen! Ineens was er niets meer te plannen. Alles was onder voorbehoud, want mócht de kleine komen, dan gingen man en ik op stel en sprong naar Londen. Want ja, daar woont oudste met z'n man. En alles wat ik dacht, kwam neer op ons kleinkind. Ik wilde er wel over schrijven, maar toch ook weer niet. Ik was uiteraard emotioneel (WOT) en deed nog aan m'n vrijwilligerswerk (volgende WOT) en daar had ik ook allemaal schrijfwaardige gedachtes bij, maar zoals gezegd, geen blog. 

Inmiddels is hij er, onze kleinzoon. Geboren met 36 weken. 1,64 kg en zo gezond dat hij na 5 dagen het ziekenhuis mocht verlaten. Een beauty! Een poppetje, die zelfs in poppenkleren past. Zó klein! Z'n kleertjes zó groot, al is het maat 44. En aldoor zo'n tevreden koppie, alsof hij ons al vriendelijk toelacht "wees niet bang, het komt goed, ik ben er".

Man en ik zijn dus een week in Londen geweest. Hebben op maandag de 18e een groot deel van de dag in de zenuwen gezeten, tot de verlossende woorden "HIJ IS ER" doorkwamen. Mijn eerste blik was via videobellen, voor man alleen de schermafbeelding daarvan, want hij was net even weg. 's Middags uiteraard gelijk heen. Vasthouden, meehelpen verschonen, fles geven en zo zo zo opgelucht en blij zijn. 

Inmiddels is kleinzoon thuis met z'n zaza en papa en ook wij zijn weer in ons eigen huis. En zo kwam er ineens weer ruimte voor een blog. Een trotse oma-blog. Ik kan het nog niet bevatten, maar het is echt zo. En ineens is Londen ook heel ver weg, maar wat doe je eraan. 

Ons week-voor-kerst-kindje

*Hen, want mijn oudste is trans en non-binair. Had gelukkig nog wel diens baarmoeder. 

** bloodflow: want alles werd me in het Engels verteld en hoe het precies zat met de bloodflow is ook niet zo belangrijk. 

Boeken van november

In 2025 stopt Hebban met de blogs op de website. Daarom kopieer ik in november 2025 een aantal oude blogs hierheen. In elk geval de maandoverzichten. Soms nog andere blogs die het bewaren naar mijn idee waard zijn. 

Raar genoeg is de lay out steeds weer anders.

Met november is het jaar bijna voorbij

op 07 december 2023 door Ria van Boeken tot Blog  

+1

Eind oktober, vlak voordat we vanaf Londen terug zouden gaan naar Nederland, had ik een kleine leescrisis. Britt-Marie was hier was net voor vertrek uit. De bedoeling was dat ik het boek voor mijn komende leesclub zou lenen van de online bieb en deze onderweg zou lezen. Maar het downloaden lukte niet. Geen idee waarom, want inmiddels is het boek gedownload, gelezen en alweer verdwenen van de e-reader (niet echt verdwenen, maar ik kan het ook niet meer openen. Knap hoe ze dat doen) 

Afijn, een lezer weet vast, dat was PANIEK. Geen boek te lezen voor de terugweg. Uiteraard stonden er nog ongelezen boeken op de e-reader, maar ik wist niet zo snel welke, waar ze precies over gaan en of ik daar ook zin in had. Binnen 5 minuten moest ik beslissen welk boek ik dan wilde gaan lezen, kijken of de online bieb deze ter beschikking had, downloaden en op de e-reader zetten. Ohja, ik moest me ook nog verder aankleden en de laatste spullen in de koffer pakken. 

Het is allemaal gelukt, maar toch besloot ik op het vliegveld nog even de daar (altijd) aanwezige boekwinkel in te gaan om te kijken of betreffend leesclubboek daar misschien, weliswaar Engelstalig, aanwezig was. Helaas, hij was er niet. Welke er wel was?...

One of us is lying - Karen McManus
Ik moest er even om vragen, want alleen deel 2 en 3 lagen op de planken. Een medewerker keek in de computer en kon me het blijde nieuws mededelen dat er een exemplaar in het magazijn lag. Deze wilde hij best gaan halen, zou zo'n 10 minuten duren en dan wilde hij wel de belofte dat ik het boek zou kopen. Dat deed ik uiteraard. 
Sinds ik, na het kijken van de serie op Netflix, had gezien dat het een boekenserie is, wilde ik deze al lezen. En gelukkig heb ik dat gedaan. Ik wist niet meer precies hoe het verhaal ging en wie de dader was, wel dat er een jongen dood ging tijdens het nablijfuur en dat de andere 4 aanwezige leerlingen verdacht waren. In het boek volg je steeds 1 van deze leerlingen en kom je steeds meer te weten over hen, hun geheimen en de mogelijke moordenaar. Blij dat ik het boek aanschafte.

De dag dat de walvis kwam - John Ironmonger
Het betreffende leesclubboek. Eenmaal thuis kon in het ineens weer gewoon downloaden. Geen idee wat er mis mee was in Londen.

Het is een bijzonder verhaal over een pandemie, geschreven vlak voordat onze pandemie losbrak. Het is een verhaal over een kleine gemeenschap, waar iedereen alles van elkaar weet of denkt te weten. Waar een vreemde opvalt en elke gebeurtenis groot is. Het gaat over egoïsme en saamhorigheid, liefde, eenzaamheid en verdriet.  

Bezeten - Sander Blom
Een spannend verhaal dat zich afspeelt in Oost Groningen. Dit is het tweede boek dat ik van Blom lees en niet alleen zijn de boeken spannend, ze spelen zich ook nog eens in mijn omgeving af. Niet dat ik het idee van vermoorde kinderen in mijn provincie leuk vind, maar het is wel leuk om eens boeken te lezen die zich hier afspelen in plaats van in Amsterdam of in het buitenland.

Sonny Boy - Annejet van der Zijl
Ik wist dat dit een waargebeurd verhaal is, maar ik dacht dat Van der Zijl dit in romanvorm had gegoten. Dat is niet het geval. Het leven van Rika van der Lans en Waldemar Nods wordt gewoon beschreven. Dat neemt niet weg dat het boek makkelijk leest en diepe indruk maakt. Rika en Waldemar zijn sterke mensen, die tegen de stroom opzwemmen. Ze kennen verdriet en hele moeilijke tijden. Dit wordt nog moeilijker wanneer de Tweede Wereldoorlog begint. 

De 6:20 man - David Baldacci
Travis Devine is een man, zoals ze (te) vaak in de boeken van Baldacci voorkomen. Een reden waarom ik niet teveel Baldacci achter elkaar aankan. Devine is een ex-ranger. Sterk, kan vechten, weet alles van wapens, is altijd alert en is reuze sterk (ja, dat zei ik al, net als Baldacci dat doet) Door allerlei omstandigheden is hij in de financiële wereld terecht gekomen. Onderweg naar het werk, met de trein van 6:20 uur, ziet hij dagelijks een mooie dame bij het zwembad. Wat heeft dat met het verhaal te maken?

Wanneer één van Devine's collega's wordt vermoord, is hij een verdachte. Door Homeland Security wordt hij gevraagd om verder onderzoek te doen. Dit leidt van het één naar het ander. Iedereen is op een gegeven moment verdacht.

Het is een spannend verhaal met veel vaart, waar ik, zodra ik om Baldacci's superlatieven heel las, weer zeer van genoot.

Escaperoom - Megan Goldin
Dit was één van die boeken, die al een tijdje op m'n e-reader staat. In elk geval besloot ik deze eens te proberen en dat was een goede keus. Het is een spannend verhaal, anders dan anderen, en het sleept je echt mee. Ook dit boek speelt zich af in de financiele wereld van de VS. En ook dit keer lees je mee met de personen, de stress die deze wereld op hen heeft en de keuzes die ze daardoor maken. Er zijn twee verhaallijnen. In de ene lijn zit er een groepje vast in de lift, een escaperoom is hun verteld. In een andere setting volg je Sara. Langzamerhand kom je achter de achtergrond van de vier in de lift en wat ze met Sara te maken hebben. Je wilt weten hoe het nou zit! 

Waar we niet over praten - Tracy Lien
Het broertje van Ky is vermoord en geen van de mensen die in dezelfde ruimte waren, wil hier over praten. De politie loopt tegen een muur en daarom besluit Ky zelf op onderzoek uit te gaan. Het boek verhaalt over de vooroordelen waar Viatnamese vluchtelingen in Australie tegenaan liepen en lopen en de spagaat waar hun kinderen in belanden, tussen het oude en nieuwe land. Een intrigerend verhaal.

Een aantal van de culturele vluchtelingenproblemen las ik ook in de boeken van Nugh Dam, die in Nederland opgroeide als kind van Viatnamese vluchtelingen.

En dat was november. Niet te geloven dat we al in december zitten en over een paar weken in het nieuwe jaar!

Mijn mooiste boek van november

De herintroductie van een thema. 

Het was er dit jaar nog niet van gekomen, terwijl juist in tijden van blogrust een constante en herhaling wel handig is, maar hier is hij dan weer: 

mijn favoriete boek van de afgelopen maand

In november las ik zeven boeken en eigenlijk springt er niet één echt uit. Heb ik weer, haal ik een categorie uit het stof en kan ik er niet direct wat mee. Niet dat ik geen mooie boeken las, maar ze waren gewoon allemaal ongeveer even mooi, spannend of boeiend. 

Ik begon met One of us is Lying. Hier is ook een serie van op Netflix en daar had ik al van genoten. Van het boek nu dus ook. De 6:20 man van David Baldacci, Bezeten van Sander Blom en Escaperoom van Megan Goldin zijn allemaal leuke thrillers, heel andere insteek van het verhaal, maar spannend. Bezeten speelt zich af in de provincie Groningen, wat het af en toe nog iets leuker maakt, vind ik. 

Van Waar we niet over praten door Tracy Lien dacht ik dat het een thriller was, en hij is ook zeker spannend, maar gaat ook over Vietnamese vluchtelingen in Australië en hun problemen. Problemen die ik vorig jaar ook las in de boeken van Nhung Dam, een Nederlandse schrijfster wiens ouders ook vluchtten uit Vietnam. Best heftig en confronterend. Misschien is dit dan toch mijn mooiste boek. Of opvallendste boek.Of boek met meeste impact.

Via de actie Heel Nederland leest las ik Sonny Boy van Annejet van der Zijl. Ik had een roman verwacht, maar het was meer een beschrijving van het leven van Waldemar Nods en Rika van der Lans. Aangrijpend, frustrerend, maar wat een sterke mensen. Al jaren wilde ik dit boek lezen en ik ben blij dat ik het nu gedaan heb. Ook een boek met impact, trouwens, maar daarnaast een verhaal dat al vaker verteld en gelezen is. Dat gedeelte van de oorlog dan. Over Surinamers die in de jaren 1930 naar Nederland kwamen las ik eigenlijk nog nooit wat.

Als ik dan toch beschrijf welke boeken ik las, zal ik De dag dat de walvis kwam van John Ironmonger ook nog maar noemen. Weer een heel ander verhaal, interessant en vast met meer lagen dan ik erin teruglas, ondanks de bespreking achteraf in de leesclub. Een een boek over een pandemie geschreven in 2019 vond ik ook wel bijzonder. 

Dus, in plaats van mijn mooiste boek van de maand gewoon alle boeken op willekeurige volgorde. Ondertussen ben ik ook bezig in Eva van Cat Bohannon over het lichaam van de vrouw in de evolutie. Heel interessant, maar het leest niet zo snel. 

Kijk wat een leuk overzicht ik tegenwoordig heb door middel van een app!

(De WOT van deze week is vilein, hier kon ik echt helemaal niets bij verzinnen helaas)