Over een kindje

Er was een blogstilte hier. Geen WOT's, geen klaagzang, geen teken van leven. Het zat er wel in, maar kwam er niet uit. Niet eens als concept. 

Wat was er aan de hand? Het hoofd zat vol. Werken lukte nog, maar nét. Werkgever was op de hoogte en kneep een oogje dicht, er werd nog genoeg gedaan hoor, maar ik was af en toe wat afwezig. Gelukkig was het niet zo druk. 

En waardoor zat het hoofd zo vol? Mijn kind, mijn oudste, was zwanger. En dat was nog niet alles. Rond de 32e week leken er problemen te zijn. Hen* lag een paar keer in het ziekenhuis met weeën en mogelijke bloodflow** problemen. 

Zenuwen! Ineens was er niets meer te plannen. Alles was onder voorbehoud, want mócht de kleine komen, dan gingen man en ik op stel en sprong naar Londen. Want ja, daar woont oudste met z'n man. En alles wat ik dacht, kwam neer op ons kleinkind. Ik wilde er wel over schrijven, maar toch ook weer niet. Ik was uiteraard emotioneel (WOT) en deed nog aan m'n vrijwilligerswerk (volgende WOT) en daar had ik ook allemaal schrijfwaardige gedachtes bij, maar zoals gezegd, geen blog. 

Inmiddels is hij er, onze kleinzoon. Geboren met 36 weken. 1,64 kg en zo gezond dat hij na 5 dagen het ziekenhuis mocht verlaten. Een beauty! Een poppetje, die zelfs in poppenkleren past. Zó klein! Z'n kleertjes zó groot, al is het maat 44. En aldoor zo'n tevreden koppie, alsof hij ons al vriendelijk toelacht "wees niet bang, het komt goed, ik ben er".

Man en ik zijn dus een week in Londen geweest. Hebben op maandag de 18e een groot deel van de dag in de zenuwen gezeten, tot de verlossende woorden "HIJ IS ER" doorkwamen. Mijn eerste blik was via videobellen, voor man alleen de schermafbeelding daarvan, want hij was net even weg. 's Middags uiteraard gelijk heen. Vasthouden, meehelpen verschonen, fles geven en zo zo zo opgelucht en blij zijn. 

Inmiddels is kleinzoon thuis met z'n zaza en papa en ook wij zijn weer in ons eigen huis. En zo kwam er ineens weer ruimte voor een blog. Een trotse oma-blog. Ik kan het nog niet bevatten, maar het is echt zo. En ineens is Londen ook heel ver weg, maar wat doe je eraan. 

Ons week-voor-kerst-kindje

*Hen, want mijn oudste is trans en non-binair. Had gelukkig nog wel diens baarmoeder. 

** bloodflow: want alles werd me in het Engels verteld en hoe het precies zat met de bloodflow is ook niet zo belangrijk.