Er zijn dagen dat ik in een dip zit. Dat het me teveel wordt. Dat ik me teveel voel. Dat ik het koud heb, moe ben en pijn heb. Zat ben van alles. Op zulke dagen kan ik schrijven, wat hieronder staat. Zoals ik woensdag deed.
Ik ben er nog. Ik ben MIJ nog, met mijn humor en gekke invallen. Alleen met wat aanpassingen.
Dit was woensdag
Om een bekende uitdrukking te parafraseren "met fibromyalgie kreeg ik een aandoening en verloor ik mijzelf". Dat klinkt dramatisch, nietwaar? Zo erg is het niet hoor, maar af en toe lig ik op de bank en baal ik van de hele toestand. En dat is zacht uitgedrukt.
Vroeger kon ik spontaan doen en was ik flexibel (ja, ook fysiek). Toen ik op Schiermonnikoog werkte, konden ze me na een lange werkdag uit bed halen met de vraag "Ga je mee op stap?" Dan kleedde ik me aan en ging ik mee op stap. Je kon me 's middags vragen of ik meeging naar de film en 's avonds zat ik in de bioscoop en daarná gingen we nog op stap. (dat was niet op Schier, want daar was geen bioscoop)
Spontaan en flexibel. Kwam er iemand met een leuk idee dan was ik erbij. Hoe ik me de volgende dag zou voelen? Hoezo? Waarom zou ik me daarmee bezig houden? Gewoon, nu, gezellig wat doen.
Als je tegenwoordig met een dergelijke vraag komt, is het eerst antwoord 'Nee'. Niet 'Oh leuk, doen we'. Niet 'Leuk, welke film?'. Niet 'Eerste of tweede voorstelling?' (ja, ik ging naar de laatste voorstelling én de volgende dag aan het werk) Niet eens 'Leuk idee, maar kan het morgen', nee, gewoon 'Nee' met in mijn hoofd de vraag 'Hoe kóm je op het idee??'
Plannen moeten gemaakt en gepland worden. Film? Hartstikke leuk. Op dinsdag, zodat ik de volgende dag vrij ben, maar wel de vroege voorstelling. Liever eigenlijk op zondagmiddag. Vrijdagavond uit eten? Leuk idee, maar eh.. eigenlijk ben ik aan het eind van de werkweek wel moe. Zullen we.. eh.. wat bestellen?
Waar ben ik gebleven?
Ja, vroeger lag ik ook wel een hele vrije dag op de bank (met een boek ja), maar dat was een keuze, nu lijkt het een manier van leven. Niet meer de uitzondering, maar de standaard.
Met Koningsdag vroeg mijn man 's morgens of ik meeging naar een vrijmarkt in de buurt. Niets heftigs, gewoon even heen, rondlopen en weer weg. Anderhalf uur misschien, want hij moest 's middags weg. Ik had me ingesteld op een dag helemaal niets en voor die anderhalf uur kon ik mezelf niet zetten tot een spontane 'Ja, leuk!' Hij ging alleen.
Gelukkig heb ik diverse hobby's in en om huis. Dat is fijn, maar de laatste tijd kom ik daar zelfs niet aan toe. Het lijkt steeds erger te worden. Toen de kinderen jong waren ging ik elk weekend ergens met ze heen. Door de weeks sportte ik én ik ging naar theater. En nu? Ik verword tot een soort Peggy Bundy, zit op de bank en kijk tv.
Het is deze week 5 mei. Bevrijdingsdag. Jarenlang gingen man en ik naar het bevrijdingsfestival met vrienden. Dit jaar is het weer er echt niet naar. Zou ik 10 jaar terug wel met deze weersvoorspellingen gegaan zijn? Ik weet het niet, maar nu riep ik een week van te voren al dat het er niet in zit.
Misschien maak ik het te groot. Misschien hoort de afnemende
spontaniteit en flexibiliteit ook wel bij ouder worden. Momenteel heeft ook het aanhoudende koudere weer invloed. Als het al dagenlang rond de 20 graden was geweest, had ik deze dag zeker vrij genomen voor het festival. Maar ik voel mij
steeds minder leuk gezelschap zo.
Ik raak mezelf kwijt. Of ... is dat wel zo?
Ja... je bent jezelf kwijt. De persoon van voor de chronische pijn en vermoeidheid. De persoon die spontaan ja zei, tomeloze energie had.
BeantwoordenVerwijderenJa ... door het ouder worden wordt je sowieso een ander mens. Minder energie. Sneller een pijntje. Dat hoort bij ouder worden.
En euh...door de jaren heen heb je een verwachtingspatroon, gebaseerd op ervaringen uit het verleden, gecreëerd. Als ik dit doe terwijl ik .... dan vraag ik om ....
Die drie dingen samen (en er zijn er vast meer) maken dat het nooit meer wordt als vroeger. Zelfs niet op dagen dat het goed gaat want...
En soms verras je jezelf, zegt ja, en hebt er de volgende dag relatief weinig of helemaal geen last van. Maar ook dat is geen garantie voor een volgende keer.
Sinds ik de demonen uit mijn jeugd getackeld heb, triggers en coping mechanismes een plaatsje heb gegeven (niet dat ze daar altijd blijven zitten, ook dit is een proces) merk ik wel dat ik minder stress en daardoor minder pijn en daardoor meer energie en daardoor meer spontaniteit heb... Nee zeggen is nu een keuze en geen moeten.
Fijn dat het makkelijker gaat nu. Of lijkt te gaan.
VerwijderenIk dacht dat ik het onder controle had, maar het gaat niet zo goed de laatste tijd. Dat heeft ook te maken met de hielspoor, die gewoon nog meer impact heeft. En meer hoofdpijn. Ik moet het weer opnieuw uitvinden, lijkt het wel.
En aldoor net als ik denk het 'door' te hebben, komt er weer een tegenslag vanuit m'n lichaam. Gék word ik ervan.
Als het trouwens geen awarenessmonth was, had ik het waarschijnlijk niet gepost. Ik vind het nogal wat, om hiermee te koop te lopen.