#WOT: gewoonte

 Gewoontes, iedereen heeft ze. Goede en slechte, waarvan men zelf uit kan maken wat ze tot een goede dan wel slechte gewoonte rekenen. De tijd voor afrekenen met slechte en het aanleren van goede gewoontes is weer aangebroken. 1 januari is bij uitstek de dag waarop men zich voorneemt nog louter met goede gewoontes bezig te zijn en de slechte achter zich te laten. Of eigenlijk 2 januari, want op de eerste moet men nog bijkomen van de feestelijke afsluiting van de wat mindere keuzes in het leven. 

Gewoontes zijn gedragspatronen of handelingen die regelmatig en vaak bijna automatisch worden uitgevoerd, meestal als reactie op bepaalde cues of stimuli. Ze vormen een integraal onderdeel van ons dagelijks leven en kunnen zowel positieve als negatieve invloeden hebben op onze gezondheid, productiviteit en algemeen welzijn. openai.com

Het aanleren van een gewoonte duurt zo'n zesenzestig dagen, heb ik ooit geleerd. Zesenzestig dagen! Dat zijn drie maanden! De meeste goede voornemens sneuvelen lang voor die tijd. Dat heeft te maken met 'snelwegen' en 'zandwegen' in je hersenen (metafoor, uiteraard, maar niet helemaal) waarbij de snelwegen de ingesleten, vaak makkelijke, gewoontes zijn en de zandwegen de lastigere. Om je aan te houden dan, voor veel mensen. Na zesenzestig dagen zouden de zandwegen meer geëgaliseerd zijn en er meer geplaveid uitzien, terwijl de snelwegen gebreken beginnen te vertonen, met wat hobbels en gaten. Als het goed is en gaat, tenminste. 

Al jaren bestaan mijn goede voornemens uit het prolongeren van de goede gewoontes en het trachten af te remmen van de minder goede. En op zich gaat dat heel goed. Met het geluk dat ik gek ben op groente en fruit, gaat gezond eten me over het algemeen goed af. Bewegen wat minder. Niet (alleen) door gebrek aan snelwegen in m'n hoofd, waarover mijn gewoontes zouden moeten lopen, meer door gebrek aan een goed mechanisme, die dat bewegen moet faciliteren. Ja, mijn lichaam dus.. 

De afgelopen maand was ik een aantal zandweggetjes in m'n hersenen aan het egaliseren. Nadat ik al bijna geen alcohol meer dronk, heb ik wekenlang de suiker kunnen weigeren. Suiker als in koekjes en chocolade. Wat er in de maaltijden zit die ik neem, meestal allemaal vers, niet altijd, daar kijk ik niet naar. Dat gaat over het algemeen om grammetjes en vind ik niet interessant. Dat ik rond Sinterklaas speculaaskoeken, pepernoten en chocoladeletters af kon slaan, vond ik een grotere impact hebben. En dat zonder moeite!

Wandelen pakte ik ook weer op en ik durfde zelfs op een gegeven moment twee keer twintig minuten te lopen. Mijn voeten accepteerden dit redelijk. Daarnaast begon ik aan fysiofitness, goed bezig dus! 

En toen kwam er een kleinkind. Gezond(er) eten was in Londen lastig. En om te vieren dat er een kleinkind was, nam ik ook een wijntje. En een toetje. Naar het ziekenhuis wandelden we, dus beweging kreeg ik wel, maar lang niet wat ik op een normale werkdag doe. 

Weer thuis was het ineens (ja, zo voelde dat) kerst en was er visite en lekker samen eten, zoals dat gaat. Na de kerst volgden, als gewoonlijk, meer vrije dagen en nog wat familiebezoek. En lekker eten én wijn. 

Ineens ben ik dus weer 'terug bij af', qua goede gewoontes. Al twee dagen niet gewandeld, suikerbrood bij ontbijt én lunch en veel te laat naar bed. Vandaag besloot ik dat 1 januari dé dag is om de betere gewoontes weer op te pakken. Al zo'n zevenentwintig dagen waren ze aan het inslijten, dus ik was op weg. Die paadjes zijn niet gelijk weer in hobbelige zandwegen veranderd, neem ik aan. Gelukkig maar, want daar zou ik vast m'n enkel op zwikken. 

De eerste dag van januari, ook nog een maandag, ga ik er weer voor. Dan pak ik de goede gewoontes weer op. Of misschien toch op de tweede ... (ja, uitstellen is ook een gewoonte, die ik af zou moeten leren, maar laten we niets overhaasten) 

Elke week weer een WOT hoort natuurlijk ook tot de weer op te pakken goede gewoontes. 

Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door Verwondervrouw of Karin verzonnen wordt.

Over een kindje

Er was een blogstilte hier. Geen WOT's, geen klaagzang, geen teken van leven. Het zat er wel in, maar kwam er niet uit. Niet eens als concept. 

Wat was er aan de hand? Het hoofd zat vol. Werken lukte nog, maar nét. Werkgever was op de hoogte en kneep een oogje dicht, er werd nog genoeg gedaan hoor, maar ik was af en toe wat afwezig. Gelukkig was het niet zo druk. 

En waardoor zat het hoofd zo vol? Mijn kind, mijn oudste, was zwanger. En dat was nog niet alles. Rond de 32e week leken er problemen te zijn. Hen* lag een paar keer in het ziekenhuis met weeën en mogelijke bloodflow** problemen. 

Zenuwen! Ineens was er niets meer te plannen. Alles was onder voorbehoud, want mócht de kleine komen, dan gingen man en ik op stel en sprong naar Londen. Want ja, daar woont oudste met z'n man. En alles wat ik dacht, kwam neer op ons kleinkind. Ik wilde er wel over schrijven, maar toch ook weer niet. Ik was uiteraard emotioneel (WOT) en deed nog aan m'n vrijwilligerswerk (volgende WOT) en daar had ik ook allemaal schrijfwaardige gedachtes bij, maar zoals gezegd, geen blog. 

Inmiddels is hij er, onze kleinzoon. Geboren met 36 weken. 1,64 kg en zo gezond dat hij na 5 dagen het ziekenhuis mocht verlaten. Een beauty! Een poppetje, die zelfs in poppenkleren past. Zó klein! Z'n kleertjes zó groot, al is het maat 44. En aldoor zo'n tevreden koppie, alsof hij ons al vriendelijk toelacht "wees niet bang, het komt goed, ik ben er".

Man en ik zijn dus een week in Londen geweest. Hebben op maandag de 18e een groot deel van de dag in de zenuwen gezeten, tot de verlossende woorden "HIJ IS ER" doorkwamen. Mijn eerste blik was via videobellen, voor man alleen de schermafbeelding daarvan, want hij was net even weg. 's Middags uiteraard gelijk heen. Vasthouden, meehelpen verschonen, fles geven en zo zo zo opgelucht en blij zijn. 

Inmiddels is kleinzoon thuis met z'n zaza en papa en ook wij zijn weer in ons eigen huis. En zo kwam er ineens weer ruimte voor een blog. Een trotse oma-blog. Ik kan het nog niet bevatten, maar het is echt zo. En ineens is Londen ook heel ver weg, maar wat doe je eraan. 

Ons week-voor-kerst-kindje

*Hen, want mijn oudste is trans en non-binair. Had gelukkig nog wel diens baarmoeder. 

** bloodflow: want alles werd me in het Engels verteld en hoe het precies zat met de bloodflow is ook niet zo belangrijk. 

Mijn mooiste boek van november

De herintroductie van een thema. 

Het was er dit jaar nog niet van gekomen, terwijl juist in tijden van blogrust een constante en herhaling wel handig is, maar hier is hij dan weer: 

mijn favoriete boek van de afgelopen maand

In november las ik zeven boeken en eigenlijk springt er niet één echt uit. Heb ik weer, haal ik een categorie uit het stof en kan ik er niet direct wat mee. Niet dat ik geen mooie boeken las, maar ze waren gewoon allemaal ongeveer even mooi, spannend of boeiend. 

Ik begon met One of us is Lying. Hier is ook een serie van op Netflix en daar had ik al van genoten. Van het boek nu dus ook. De 6:20 man van David Baldacci, Bezeten van Sander Blom en Escaperoom van Megan Goldin zijn allemaal leuke thrillers, heel andere insteek van het verhaal, maar spannend. Bezeten speelt zich af in de provincie Groningen, wat het af en toe nog iets leuker maakt, vind ik. 

Van Waar we niet over praten door Tracy Lien dacht ik dat het een thriller was, en hij is ook zeker spannend, maar gaat ook over Vietnamese vluchtelingen in Australië en hun problemen. Problemen die ik vorig jaar ook las in de boeken van Nhung Dam, een Nederlandse schrijfster wiens ouders ook vluchtten uit Vietnam. Best heftig en confronterend. Misschien is dit dan toch mijn mooiste boek. Of opvallendste boek.Of boek met meeste impact.

Via de actie Heel Nederland leest las ik Sonny Boy van Annejet van der Zijl. Ik had een roman verwacht, maar het was meer een beschrijving van het leven van Waldemar Nods en Rika van der Lans. Aangrijpend, frustrerend, maar wat een sterke mensen. Al jaren wilde ik dit boek lezen en ik ben blij dat ik het nu gedaan heb. Ook een boek met impact, trouwens, maar daarnaast een verhaal dat al vaker verteld en gelezen is. Dat gedeelte van de oorlog dan. Over Surinamers die in de jaren 1930 naar Nederland kwamen las ik eigenlijk nog nooit wat.

Als ik dan toch beschrijf welke boeken ik las, zal ik De dag dat de walvis kwam van John Ironmonger ook nog maar noemen. Weer een heel ander verhaal, interessant en vast met meer lagen dan ik erin teruglas, ondanks de bespreking achteraf in de leesclub. Een een boek over een pandemie geschreven in 2019 vond ik ook wel bijzonder. 

Dus, in plaats van mijn mooiste boek van de maand gewoon alle boeken op willekeurige volgorde. Ondertussen ben ik ook bezig in Eva van Cat Bohannon over het lichaam van de vrouw in de evolutie. Heel interessant, maar het leest niet zo snel. 

Kijk wat een leuk overzicht ik tegenwoordig heb door middel van een app!

(De WOT van deze week is vilein, hier kon ik echt helemaal niets bij verzinnen helaas)

#WOT: Kater

 "Ja, ik heb het partijprogramma maar eens doorgelezen, er staan goede dingen in, maar ook minder goede", vertelde een man die toegaf op de PVV gestemd te hebben in een straatinterview op tv. Het was een proteststem, want de VVD, daar geloofde hij niet meer in. Kennelijk vond hij tussen de 25 alternatieven maar één échte protestpartij, die het tegen de VVD kon opnemen. Volgens mij kun je als protest tegen VVD beter Partij voor de Dieren stemmen, maar daar was hij kennelijk niet opgekomen. Maar waar hij precies op gestemd had, dáár kwam hij pas achter, toen hij na het stemmen het partijprogramma bekeek. 

Ik hoorde verschillende redenen om op de PVV te stemmen, van 'gewoon een leuke gast' tot 'tijd voor iets anders' of 'hij zegt tenminste hoe het is'. Dat eerste is persoonlijk, maar Wilders is één van de langstzittende Kamerleden én komt bij de VVD vandaan. Oude wijn in nieuwe zakken, noem je dat geloof ik ook wel. 

Kater
Gevoel van onbehagen, teleurstelling, ontgoocheling na een grote, maar tevergeefse inspanning [bron]

Een kater voor het naar bed gaan
Hoe ik me voelde, toen ik erachter kwam dat de PVV wel eens de grootste partij kon worden, beschrijft Karin heel goed. Verbijsterde en geschokte berichten gingen in een vriendinnenappgroep heen en weer. Hoe was dit mogelijk? Ik sliep er slecht van. 

Ik weet dat er mensen zijn die kijken naar een paar aandachtspunten en daar hun partij bij zoeken. Ik weet ook dat de PVV een paar punten in zijn programma heeft, die best goed klinken. Ze hebben alleen een veel groter aantal punten, waarbij me de tenen krommen, de rillingen over de rug lopen en de kin me op de grond valt. Hóe kun je het denken, laat staan in je programma zetten?

Er zijn veel mensen die het niet goed hebben in Nederland. Veel van deze mensen voelen zich niet gehoord en zijn ongelukkig. Ik geloof alleen niet dat de PVV het antwoord voor hen is. Ik ben zelfs bang dat ze van een koude kermis thuiskomen.

Voor die mensen die het moeilijk hebben, is het misschien fijn als er een zondebok aangewezen wordt. Één oplossing voor alle problemen. Met alles wat ik op tv en in de (sociale) media zag, werd mij duidelijk dat de oplossing van Wilders een wassen neus is. Niet alleen niet haalbaar, het is niet de oorzaak en het lost niets op. Maar dat is mijn (linkse) bubbel. De mensen die PVV stemden, zagen dit kennelijk niet. Ze zagen wel de onvrede en de mensen, die in het PVV-straatje riepen dat ze wisten hoe het moest. 

Ik ben bang. Ik ben verdrietig. Niet alleen verdrietig over de uitslag. Ook verdrietig dat zoveel mensen zó boos zijn en het zó slecht hebben, dat ze voor de standpunten van de PVV kozen. De boze standpunten. De standpunten, waar heel veel Nederlands het heel moeilijk mee gaan krijgen en zelfs nu al hebben. De standpunten waarbij groepen mensen buitengesloten worden. En dan doel ik niet alleen op asielzoekers en moslims. Nee, de uitsluiting van de PVV gaat veel verder. Eigenlijk word je alleen als witte cis hetero (man) niet uitgesloten, als het aan de PVV ligt. Je mag er wel zijn, maar liever niet op de voorgrond. En beter dat je je niet uitspreekt, als je voelt dat je benadeeld wordt. Dan had je maar wit, cis en hetero moeten zijn. En gezond van lijf en leden. Dat 'diversiteitsgeneuzel', daar heeft de PVV niets mee. (staat letterlijk zo in het programma)

We leven in een vrij land, in een democratie. Iedereen mag een partij starten, iedereen mag op de partijen stemmen die er zijn. En het is mooi dat mensen stemmen. Het is jammer dat niet iedereen van te voren kijkt waar hij/zij op stemt en dan achteraf misschien denkt 'oh, hier sta  ik misschien toch niet zo achter', terwijl de betreffende partij inmiddels de grootste is. We gaan het zien en meemaken. 

Ondertussen wens ik iedereen veel goeds, het allerbeste en veel liefde toe. 

 

Mocht je willen weten waar mensen zoal voor vluchten, lees dan onderstaand boek eens. 
Zolang de citroenbomen bloeien van Zoulfa Katouh

Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door Verwondervrouw of Karin verzonnen wordt.

Ja, ik wil: tekenen!

"Tekenen!" zei ik ooit  als je naar m'n hobby's vroeg. Tekenen, schilderen en, nou vooruit, lezen. Later kwam daar fotograferen bij. 

Utopie was van de week het WOT woord. Ik dacht erover deze post te plaatsen. Is meer en vaker tekenen een utopie voor mij? 

Tegenwoordig teken ik niet zoveel meer. Mijn hobby leek lange tijd meer het kopen van tekenspullen te zijn dan het tekenen zelf. We hebben een kastje vol met schetsboeken (daar schreef ik net een blog over), potloden in kleur of grafiet in diverse hardheid, verf, contékrijt, pastelpotloden en pastelkrijt. Daarnaast zijn er nog een aantal boeken, waarin uitgelegd wordt hoe simpel tekenen eigenlijk is. Wat in de praktijk nog best tegenvalt. 

 

Dat ik weer wil gaan tekenen, is voor mij een goed teken. Ik wil weer even wat anders doen dan herhalingen van sitcoms kijken op tv. Ik wil weer even van de bank af en heb weer ruimte in m'n hoofd om wat te doen.  

Nu ik besloten heb tot gebruik van aanwezig materiaal komt de volgende opgave: wat ga ik tekenen. De besluiteloosheid hierover is één van de redenen dat ik niet teken. Vaak pak ik een boekje, zet een paar lijnen op papier en leg 'm weer weg. In een serie van Nicci French pakt de hoofdpersoon, Frieda Klein, steeds een wijnfles om te tekenen. Eigenlijk wel een goed idee, steeds hetzelfde onderwerp te nemen. Dus nu vraag ik me alleen nog maar af wát ik dan zal nemen als herhalend onderwerp. Je zou kunnen denken "giraffes genoeg", maar ik kan het mezelf heel moeilijk maken. En zo blijf ik uitstellen. 

Elma de Jonge, ontwerper en blogger :

“Leg de lat niet te hoog. Het zal niet elke dag een Van Gogh worden. Dat maakt niet uit, het gaat juist ook om het proces. Je werkt vanzelf toe naar een eigen stijl. En laat je inspireren. Ik kan uren op Pinterest kijken om ideeën op te doen qua kleurencombinaties of patroontjes. Maar geef er natuurlijk wel altijd je eigen draai aan.”

Meer van Elma’s art journal vind je op haar instagram (bron: Flow magazine)

Googlen op 'tekeninspiratie' leert mij dat ik vast niet de enige ben, want er zijn heel veel sites en boeken die dit als onderwerp hebben. Er zijn 365-tekenideeën boekjes, waarin voor elke dag een simpel onderwerp staat. Zou ik ook kunnen doen in de al aanwezige boekjes. Er is 'teken je dag'-inspiratie. Er zijn legio sites met art journal ideeën en ik had dus zelf nog boeken. 

Ohjaaa.... 

Zowel het gebrek aan ideeën als die mooi uitgewerkte inspiratievoorstellen blokkeren mij. Toch geniet ik er enorm van om al die ideeën te bekijken. Zoveel mensen maken zoveel leuke dingen! Ik wil tekenen, maar ben ook bang? Uiteraard weet ik dat het tekenen voor de lol is, omdat te genieten van het potlood of krijt op papier en daar iets uit te zien komen, maar bij voorbaat zie ik al op tegen het product. Jeetje, waarom maak ik het mij zo ingewikkeld. Wil ik nou tekenen of niet? 

Van de week heb ik toch een paar stiften gekocht en ben ik voorzichtig weer begonnen met wat kleur op papier zetten. Daarnaast is 'kijken naar tekeninspiratie' een nieuwe hobby erbij. Weer een hele andere hobby dan 'tekenspullen kopen'.  

(Toevallig zag ik van de week toch het perfecte boekje.. echt wat ik zoek.. en ik kocht ‘m niet!)

..

(Nog niet)

Voorbeelden van tekeninspiratie op internet: 

Art journal voor beginners van Flow magazine

10 tips om je schetsboek te vullen

De tekenclub

Lauwpauw

Art journal inspiratie

Art journal voor beginners

Art journal voorbeelden  

Google search Tekenen op zwart papier

#WOT: Utopie

 "Wereldvrede", hét antwoord op dé grote wens van iedereen, zou je denken. Een onmogelijke wens, ben ik bang, aangezien er een aantal zijn die best wereldvrede willen, als we maar naar hen zouden luisteren. 

"Doe wat ik zeg, en ik breng je vrede" Maar doen wat zij zeggen, kan betekenen dat er geen vrijheid is. Is dat vrede? 

Wereldvrede, een uptopie.

Utopie is een ideale wereld die niet bereikt kan worden, een onmogelijke werkelijkheid, een wensdroom. Ook kan een utopie een ideaal aanduiden waarnaar gestreefd wordt, bijvoorbeeld in de politiek of filosofie. Een utopie die gekenmerkt wordt door technologie is een technologische utopie. Het tegengestelde van een utopie is een dystopie of anti-utopie.
wikipedia.org

En ik kan me daar kwaad om maken. Ik kan me daar druk om maken. Ik word er ook verdrietig van. Waarom kan niet iedereen in vrede met elkaar leven. Wat maakt het uit dat je niet allemaal hetzelfde gelooft. Jouw God straft, dat hoef jij niet te doen, denk ik in mijn onschuld. 

En ook, waarom moet jij zóveel rijkdom, terwijl er anderen omkomen van de honger. Zoveel geld, dat je niet op kunt maken in je leven en toch anderen laten verhongeren. Wat is het nut? Alle rijken samen kunnen de armen voeden, kleden en onderdak geven en toch rijk genoeg blijven om ergens aan de top van de macht en rijkdom te blijven. Niet in de vorm van geven, maar in samenwerken. Gunnen. 

Ik praat langs de zijlijn in een betrekkelijk veilige omgeving. Geen geloof dat me dwarszit. Geen honger ook. Ik kom niets tekort in een warme omgeving. In mijn eigen bubbel leef ik de Utopie, maar er zijn teveel vensters naar de boze buitenwereld om erin te geloven, die utopie. 

Ik koester wat ik heb. 

Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door Verwondervrouw of Karin verzonnen wordt.

Dagboek (ofzo)

De afgelopen dagen ben ik weer druk bezig met de mogelijkheid van een dagboek. Of schetsboek. Of een dag-/schetsboek, zo'n art journal geval. Ik ben zelfs alweer naar de winkel geweest om hét perfecte boekje te kopen, dat ik een jaar terug heb zien liggen en dat er nu (uiteraard) niet meer was. 

Steeds als ik denk "ja, zó ga ik het doen" slaat de twijfel weer toe. Eerst maar eens bewijzen dat ik het vol ga houden, door de oude boekjes/schriftjes te gebruiken, voordat ik iets nieuw koop, heeft verstandelijk de overhand. Maar die ouden voldoen niet, want ik wil schrijven én tekenen. Of toch alleen tekenen en dan digitaal schrijvend bijhouden. Of, als ik al ga tekenen, een project doen waarbij ik elke dag/week(/maand) één enkel voorwerp steeds opnieuw teken, zodat ik me ook niet af hoef te vragen wát ik zal tekenen. 

Met de stormen buiten waaien er ideeën als losse blaadjes door m'n hoofd 

Terugbladerend in m'n huidige schetsboek ontdek ik dat ik deze gedachten elk jaar rond deze tijd heb. Is het alweer een jaar terug dat ik getekend heb? Nee, in maart tekende ik een Sonny Angel (in een ander boekje overigens) maar daarvoor begon ik duidelijk weer met een, jawel, schrijf/tekendagboek. Dat was 19 november. Ik ben er vroeg bij dit jaar. In het voorjaar heb ik vaak ook nog zo'n periode. Misschien heeft het iets te maken met de zon ten opzichte van de evenaar, haha. 

Mijn man houdt al bijna 3 jaar een dagboek bij in een app op z'n ipad. Teruglezen is daarin makkelijk en leuk. Ik probeerde het in documenten, maar het lukte niet. Sowieso is een jaar lang iets bijhouden voor mij lastig, laat m'n andere blog dat niet voor niets 365-project heet, zien. Digitaal bijhouden lijkt dus handig, maar wat me op dit moment trekt is aan tafel zitten en schrijven en/of tekenen. Er echt even mee bezig zijn. De mogelijkheid een tekst op te leuken met een krabbel of kleurtje, wat digitaal natuurlijk ook kan door er een foto bij te plaatsen.

Dat er in deze tijd van het jaar allerlei online advertenties zijn met diverse dagboeken is natuurlijk niet toevallig. Dat ik daardoor getriggerd word, is waarschijnlijk logisch. Nu ik een paar van die advertenties bekeken heb, zie ik nog meer advertenties en oh, wat zijn er leuke en mooie boekjes. 

In die advertenties, en diverse artikelen die ik inmiddels ook las, staat dat het goed voor je mentale gezondheid om een dagboek bij te houden. Volgens mij is het vooral een teken van een opkrabbelende mentale gezondheid dat ik weer wil tekenen. Of, nee, niet zozeer mentale gezondheid, wel dat er wat kriebelt. Iets dat me van de bank en bij de tv weg wil hebben. 

Terwijl ik dit zo allemaal opschreef, besloot ik eens op zoek te gaan naar de halfvolle boekjes die ik in huis heb. Enneh.. wow. 

De tekening van de ijsvogel onderin laat zien dat ik vooral goed kan tekenen van een foto en minder van een driedimensionaal voorbeeld.  De boekjes laten zien dat ik een voorkeur heb voor zwarte kaften. Het boekje dat nu het meest aansluit bij wat ik zoek, had geen zwarte kaft. Die heb ik dus geverfd (middelste foto meest rechts). Twee (bijna) volle zitten er niet bij. Een aantal dat ik nog minder gebruikte, legde ik vorig jaar in m'n minibieb.

Het goede nieuws is dat ik vaker wat heb bijgehouden dan ik dacht. Het is jammer dat dat alleen in vakanties was. En het is lastig om zo'n halfvol vakantieboekje nu aan te vullen met het huidige leven. Ook omdat in de tussenliggende jaren weer in andere boekjes is geschreven en getekend. Toch ben ik nu wel zeker dat ik eerst minimaal één boekje vol moet maken, voordat ik een andere koop. Of een ander begin. Want ik bleek een heel geschikt boek te hebben, zo te zien een relatiegeschenk van een groot Nederlands bedrijf, met genoeg pagina's om er een jaar mee vol te maken, wanneer ik elke dag wat noteer. De bladzijdes zijn misschien íets te dun. En het bedrijf staat dus op de omslag, maar dat is vast te verhelpen met fleurig papier dat ik ook op voorraad heb, bijvoorbeeld. 

Dit hele dagboekidee houdt me zo bezig, dat dit het derde blog al is dat ik erover schrijf. Dat ik deze post is een 'nu of nooit'-situatie. Met nog een blog lost er niets op, maak ik geen beslissing en ga ik niet tekenen. Die andere twee kan ik mooi bewaren voor volgend jaar. 

#WOT: ongehoorzaam

 WAT?

            WOT?

Ja, Verwondervrouw postte vorige week op X (voorheen Twitter) dat ze de WOT miste. Karin voelde hetzelfde en ze besloten het vanaf nu samen op zich te nemen een WOT te verzinnen. Ik ben blij dat de dames dit weer op zich willen nemen. Vorige week viel het me wat rauw op het dak en sloeg ik over. Deze week zal me dat niet gebeuren. 

Ongehoorzaam: niet bereid gehoor te geven aan gestelde regels.

 Vanmorgen zag ik een filmpje op X (ook al op X) van een jongeman, die precies wist hoe het leven in elkaar zit en dat wel even zou vertellen. Zijn grote kennis ging vooral over het dé man en dé vrouw. "Vrouwen", zo zei hij, "willen het liefst volgen." De man dus. De man willen ze volgen. En dat vrouwen dat tegenwoordig niet probleemloos doen, dat ligt aan de media. 

Deze jongeman kwam wat lachwekkend op mij over. Jong en onwetend ook. Ik kan tegenwoordig bij dit soort verhalen alleen maar denken 'als de vrouw inderdaad alleen maar wilde volgen, dan waren er nooit feministen opgestaan.' Dan was het ook nooit in de media gekomen.

Toch?

Uiteraard hebben wij tegenwoordig vrijheden, waar hard voor gevochten is, maar ook voordat wij deze vrijheden hadden, waren vrouwen niet willoos en volgzaam. Als ik verhalen hoor over vrouwen in het verleden, dan waren ze juist sterk en eigenzinnig. Ongehoorzaam, noemden de mannen en de pastoor dat. Op de brandstapel moesten deze vrouwen en om daar niet al te veel weerstand tegen te krijgen, verzonnen ze de gevaarlijke heks, hét voorbeeld van de zelfstandige en vooral ongehoorzame vrouw. Ongehoorzaam volgens die mannen dus, die ook toen vonden dat vrouwen van nature volgzaam zijn. 

Ik weet niet hoe ik in die tijd zou hebben geleefd. Of ik braaf en volgzaam de huishouding had gedaan en de kinderen opgevoed. Waarschijnlijk wel, maar zou ik er dan net zo'n hekel aan gehad hebben als nu? Aan huishouden dan, niet aan de kinderen. 

Wat ik wél weet, is dat mijn schouders een soort van verstrakken, wanneer iemand mij vertelt dat ik iets moet doen. Als ik vroeger van plan was mijn kamer op te ruimen en m'n moeder zei vervolgens dat ik dat moest gaan doen, deed ik het niet. Het moest uit mezelf komen. 

Ik vermoed dat ik in vroeger tijden wel volgzaam zal zijn geweest. Ik ben niet zo'n rebel. Maar waarschijnlijk zou ik elke mogelijkheid hebben gegrepen om ongehoorzaam te zijn. Eigenwijs noemen wij dat ook wel. 

Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door Verwondervrouw of Karin verzonnen wordt.

Nieuw en onbeproefd

*Ik haat mijn lichaam*

De afgelopen tijd heb ik het vaak gedacht en waarschijnlijk ook wel eens hardop gezegd, wanneer niemand in de buurt is: Ik heb een hekel aan mijn lichaam. Het doet pijn, is te dik, jeukt en saboteert elke poging om in elk geval in twee van deze drie verandering te brengen. 

Ik ben boos op mijn lichaam. Het werkt me op alle fronten tegen, zo lijkt het. Zodra ik maar een poging doe om door middel van meer bewegen en gezond(er) eten af te vallen en fitter te worden, komt er weer een pijn of kwaal voorbij, waardoor dit tegengewerkt wordt. Ooit ging het wel goed en viel ik twintig kilo af, dit heb ik mogelijk wel eens ergens genoemd. Ik bleef zelfs vijf jaar op het gezonde streefgewicht, maar sinds ik weer aankwam is het een strijd. 

Door hardlopen kwam ik uiteindelijk bij de reumatoloog, die fibromyalgie constateerde. Zo'n zalige vage omschrijving van de klachten, waar je geen hol mee kunt. Revalidatie leerde mij om vooruitgang te boeken in kleinere stapjes, maar toch, steeds kwam er wat tussen. En dat 'wat' was mijn lichaam. Totdat ik zelfs niet meer mocht wandelen, vanwege zere voeten die rust nodig hebben. Want ohoh, wat bewoog ik veel (niet dus). En zwemmen, ook zo'n zachte beweging waar je geen blessures van krijgt, wordt me sterk afgeraden door de dermatoloog vanwege eczeem. 

Naast dat ik met beweging rekening moet houden met pijn, heeft mijn lichaam nog meer in petto. Zo kan ik niet zomaar een huisdier nemen, niet zwemmen en het uitzoeken van kleding wordt gelimiteerd door allergieën. Jeuken doet het lichaam, zodra ik mij buiten voorzichtig aangelegde paden begeef. En het is te dik. Iets waar ik weinig aan lijk te kunnen doen. Ik let op mijn eten en meer beweging, sja, dat zit er niet zo heel erg in. Het is niet dat ik mezelf lelijk vind nu ik dikker ben, hoewel ik wat minder gewicht wel mooier vind. Het is onhandig en zéker niet bevorderlijk voor de zere voeten en knieën. 

Toen ik laatst mijn enkel zwikte en daardoor een dikke(re) knie kreeg, was ik echt woest. Niet alleen op het feit dat ik weer eens een lichte verzakking in het wegdek niet had gezien en dientengevolge viel, maar ook dat het weer zulke gevolgen had. Woest, op mijn lichaam. 

Maar terwijl ik als gevolg van deze val maar weer eens nóg rustiger aan aan het doen was, besefte ik dat kwaad zijn op mijn lichaam niet helpt. Het brengt frustratie en maakt inbreuk op mijn over het algemeen goede humeur. En waarom? Boos zijn helpt niet. Boos zijn heeft nog nooit iemand geholpen, behalve als het gaat om een pot augurken open te krijgen. Of zoiets. 

Gefrustreerd zijn helpt niet. Vrolijk(er) zijn helpt waarschijnlijk ook niet, maar maakt het leven mooier. 

Dus

Ik ben begonnen met een variatie op een mindfulness ontspanningsoefening (die mij al was aangeleerd voordat mindfulness bekend werd, maar ik weet niet meer door wie), waarmee je je hele lichaam van teen tot top aandacht geeft. 's Avonds in bed begin ik bij mijn voeten en vertel ze dat ik van ze houd. Van de voeten werk ik naar boven. Knieën, billen, buik, schouders, handen. Alles wat zeer doet en/of niet mooi door te dik, geef ik even aandacht en zeg dat ik ervan houd.  

Helpt dit? Ben ik minder boos? Doet het minder pijn (het ultieme doel natuurlijk)? Nee. Het helpt niet. Behalve dan dat ik mijzelf niet meer vertel dat ik mezelf haat. Of mijn lichaam dan. Met de rest heb ik niet zoveel problemen. En steeds als ik gedurende de dag wil gaan mopperen (oké, schelden) op een pijntje of andere sabotage, dan roep ik mijzelf weer tot orde. 

Ben ik minder boos en gefrustreerd? Moeilijk te zeggen na een week.
Heb ik minder pijn? Echt niet. 

Ga ik ermee door? Ja, want liefde voor mezelf is 100% beter dan mijn lichaam haten. En het zou leuk zijn als het nog ergens voor helpt. 

Eigen schuld

GLI wijsheid
Vorige week ging het bij de GLI  onder andere over het aanleren van goede gewoontes. Eigenlijk zou het over eten gaan trouwens. De begeleidster beweerde dat pijn een signaal van je lichaam is. Als je pijn hebt, is gaat er iets niet goed. Met goed eten en bewegen, los je dit probleem weer op, maakte ik op uit haar verhaal. Ik had geen zin in discussie. Was er alweer helemaal klaar mee, ook vanwege andere opmerkingen, maar hoe verklaart zo iemand dat mijn pijn juist érger werd toen ik wél bewoog én gezond at? Ik deed vast toch iets ergens niet goed. Of ik dacht niet positief genoeg. 

Eigen schuld
Ik weet niet waar het vandaan komt, maar het zat sowieso al diep; het gevoel dat (een deel van) de pijn mijn eigen schuld is. Dit gevoel had ik al voordat er op internet over las, dus voordat ik bepaalde 'goeroes' kende. Je weet wel, die positivo's, die je vertellen dat je jezelf gezond kunt denken. En als dat niet doet, dan doe je het niet goed, dat denken. (of nog erger "manifesteren")

Dat gevoel heb ik dus al heel lang, dat ik het niet goed doe. Op de één of andere manier geen goeroe bij nodig. 

Bewegen
Ik weet niet hoe ik eraan kom, dat gevoel, en heb ook geen idee hoe ik eraf kom. Het gevoel wordt misschien nog wel gestimuleerd door de herinnering aan de revalidatie. Pijn vermindert door bewegen, is me verteld. En deels is dat ook wel zo geweest. Maar de hielspoor en alle daaruit voortvloeiende pijn kwam niet van het op de bank zitten. 

Strijd en stress nu in m'n hoofd. Wat deed ik fout en wat doe ik nu verkeerd? En hoe keer ik dat om? 

Ja, dat is niet zo moeilijk, zou je denken. Meer pijn door minder bewegen, dus meer gaan bewegen en de pijn neemt af. Maar daar zit 'm de crux. Het lukt me niet, dat meer bewegen. Er staat thuis een hometrainer, ik zocht filmpjes over stoelfitness en deed het ook, er is een yogamat en ook daarvoor zijn er zijn oefeningen.. het lukt me niet. 's Avonds ben ik moe en heb ik pijn en kan ik me er niet toe zetten. Gaan wandelen was zoveel makkelijker en prettiger. Dat voelde niet als een taak maar als ontspanning én het was goed voor me. Nouja, totdat er een achillespees en hielspoor voor gingen liggen, natuurlijk.

Toen het mooi weer was, heb ik nog grote afstanden gefietst, maar met herfstweer stap ik wat minder makkelijk op de fiets, terwijl dat voor wandelen nooit een probleem was. 

Waar ik nu ook nog enorm tegenop zie is de spierpijn die meer bewegen zal gaan opleveren, naast de al aanwezige zeurende pijn. Als ik mensen zie op tv of in facebookreclames, die zo fit zijn en blijven (zeggen ze) met 'simpele' grondoefeningen, dan denk ik automatisch 'kan ik ook'! Maar ik doe het niet. 

Eten
Net als bewegen is gezond eten goed voor je. Dat weet iedereen. Er is wel discussie over wat gezond is, maar de meeste richtlijnen komen overeen: zoveel mogelijk vers/onbewerkt en gevarieerd. Ik heb jarenlang, steeds een paar weken/maanden per keer, op voedingscentrum.nl bijgehouden wat ik at. Niet alleen om af te vallen, maar ook om te controleren of ik alle voedingstoffen, vitaminen en mineralen wel genoeg binnenkreeg. Voor een plantaardige eter nog best een uitdaging, zéker als je darmen eigenlijk niet zo goed tegen bonen kunnen, maar een eiwittekort kan ook weer tot pijn leiden.

Gezond eten lukt op zich heel goed. Niet teveel eten ook. Af en toe chips gaat per handje, niet meer per zak. Chocolade per stukje in plaats van een reep. Toch ben ik (veel) te zwaar. Ook mijn eigen schuld, speelt er door mijn hoofd. Hoe ik ook m'n best doe om af te vallen, wat zonder voldoende beweging nog lastiger is, het lukt niet. 

In theorie weet ik dat ik het nu 'goed' doe. Ooit kwam ik aan door ongezond eten en te weinig beweging. Dat was dus zeker mijn schuld. Ik was altijd zo makkelijk op gewicht gebleven, dat ik niet geloofde dat ik aan zou komen. Hartstikke positief gedacht, maar eigenlijk ontkenning en in zekere zin ook onkunde. Want als ik wilde afvallen, deed ik dat op een ongezonde, verkeerde manier. 

Met behulp van een diëtiste viel ik indertijd af met gezond(er) eten en meer beweging tot een gezond gewicht en dat gewicht behield ik ook jarenlang. Maar als je eenmaal te dik ben geweest is op gezond gewicht blijven lastiger en na herhaaldelijk aankomen weer afvallen ook. Volgens de eerder genoemde diëtiste van het GLI-traject at ik wel gezond maar te weinig. Huh? Ik kwam toch aan? 

"Pijn kost ook energie", zei ze. Daar had ik nooit bij stilgestaan. Omschakelen naar zonder angst toch weer wat meer eten is lastig.

Willen en moeten
Misschien kan ik de beproefde methode  van 'moeten vervangen door willen' ook hier maar eens uit de kast halen. Ik moet niet bewegen, ik wíl. Dat schijnt motiverender te werken en stress te verlagen. Voorlopig voelt het alsof ik mezelf ermee voor de gek houd. En wie weet, misschien is dat ook wel de oplossing. Toch manifesteren. Mezelf vertellen dat de pijn mijn eigen schuld is, is in feite toch ook mezelf een leugen vertellen. (zelfs als ik het zo schrijf, denk ik nog dat het niet zo is. Hardnekkig hoor) 

Goede gewoonte
Gedurende de GLI-bijeenkomst drong het wel tot me door dat het aanleren van goede gewoontes nooit een probleem was, totdat één van die goede gewoontes, het bewegen, leidde tot pijn en en dat weer tot minder bewegen, de minder goede gewoonte.Wiens schuld is dat? Het blijft maar spoken in mijn hoofd. 

Wat doe of deed ik fout? 
Ook al vertel ik mezelf keer op keer dat het zo niet werkt.

Hopelijk kan ik volgend jaar een keer 'het ommetje' lopen rond het bezoekerscentrum Reitdiep.

#WOT: Einde

Gisteren deelde Irene op Twitter dat ze per direct ophield met de WOT. Erg jammer vond ik dat, maar ik snapte het wel. Er leek niet veel reactie meer op haar WOT te komen en het 'waar doe ik het allemaal voor' gevoel zal steeds meer de boventoon zijn gaan voeren (ik vul hier maar even in). Zelf heb ik geprobeerd het zoveel mogelijk bij te houden, maar dat lukte niet altijd. En als ik wel schreef, vergat ik wel eens de link van mijn WOT onder haar blog te zetten, dus leek het voor haar of er geen respons was.

Na haar mededeling heb ik er nog over gedacht om het WOT-stokje over te nemen, maar ik ben bang dat ik hierin al snel verstek zal laten gaan. Om met Stuif es in te spreken "Dit is het einde... (dat doet de deur dicht)"

Einde: het einde zelfst.naamw. Uitspraak:   [ˈɛində] Verbuigingen:   einde|n, einde|s (meerv.) 1) plaats waar iets ophoudt Voorbeeld:   `aan het einde van de oprijlaan`Antoniem:   begin Synoniemen:   eind (1), end (1), uiteinde, ...Gevonden op https://www.woorden.org/woord/einde

Ik vind het jammer. Begrijpelijk maar jammer. (en ik val in herhaling)

Ik moet nu ook mijn eigen blogactiviteiten weer even onder de loep nemen en wat aanslingeren. De laatste tijd hing mijn blog van WOT's aan elkaar. Makkelijk misschien. Ik schreef wel andere stukjes, maar deze postte ik niet. Waarom niet? Omdat ik het zeurposts vind. Ik ben moe, ik heb pijn en boehoe wat heb ik het moeilijk. In zo'n blog heb ik geen zin. En m'n leven is ook niet continue moeilijk, maar dat zijn dan wel de zaken die ik uit typ, kennelijk. Nouja, verder hangt mijn leven ook vooral van werk, lezen en bezoekerscentrum aan elkaar. Niet echt inspirerend misschien. 

Maar goed, ik moet wat. Dit blog wil ik houden, tenslotte. 

Een tijdje terug heb ik al eens ergens een 'journal prompt-lijst' gekopieerd. Dat is een lijst met ideeën voor posts. Een soort eigen lijst met woorden, waar ik een post aan kan wijden, zeg maar. Mijn eigen WOT, maar dan op elke willekeurige dag. Nadat ik die lijst nog eens doornam, bleek ik er toch minder mee te kunnen dan ik gehoopt had, dus ik zoek verder. Of mogelijk stel ik er zelf eentje samen. En misschien krijg ik wel volgers op mijn Write On Willekeurigedagvandeweek. (WOW)

Het énige dat ik dan nog moet doen, is niet vergeten dat het alweer zover is. Weken vliegen voorbij. Maanden ook. En goede ideeën worden nog wel eens vergeten. Een 'boek van de maand'-post bijvoorbeeld. Verdwenen onder een stapel nog te lezen boeken, ben ik bang. (daar liggen wel meer goede ideeën)

Hóe ik het ga invullen, daar ga ik nog mee aan het werk, maar voor eerst is dit dus wat er speelt. Mocht iemand denken "hee, waar is de WOT van deze week?"

#WOT: Veiling

Ik moet er nog foto's van hebben, volgens mij, van de bloemenveiling in Aalsmeer. Een vriendin van mij werkte daar vroeger. In alle vroegte reed ze erheen vanuit Utrecht, over lege zesbaans wegen, naar hallen, waar op dat onmogelijke vroege tijdstip al druk gewerkt werd. 

Een veiling is een markt waarbij één of meer objecten worden toegewezen aan bieders aan de hand van welgedefinieerde regels. Deze regels specificeren voor elke bieder welke objecten hij wint en hoeveel hij moet betalen, afhankelijk van zijn bod en de biedingen van andere bieders.
wikipedia.org

 Die foto's zijn dan in het analoge tijdperk gemaakt en áls ik ze al heb, zijn het dia's. Kleine kans dus dat ik ze terug ga vinden. Wat mij bijbleef van deze veiling waren de ellenlange karren met snijbloemen. Zoveel! Als er foto's zijn, zijn ze daarvan. Ook bleef de spanning van de ronddraaiende veilingklok me bij wanneer drukt iemand het eerst af? Daar mochten natuurlijk geen foto's van. 

Jeetje, deze herinnering is toch al gauw dertig jaar oud. Of nog net een paar jaar ouder. Wat vliegt de tijd! De ronddraaiende klok is nu vast digitaal, als het tenminste nog zo gaat. 

Naast de bloemenveiling is er natuurlijk ook de groente- en fruitveiling en de kunstveilingen. Vooral die laatste is van een heel andere orde. Denk aan Sotheby's in Londen, waar artikelen voor miljoenen over de toonbank gaan. (zeg je dat zo bij een veilinghuis?) Het lijkt me bijzonder als je met een bordje in je hand onbeperkt kunt bieden. Bijzonder om mee te maken en nog bijzonderder (dat is Nederlands? Geen rood golfje eronder, goh) om zo ongelimiteerd te kunnen bieden. Op onzinnige zaken, zo lijkt het soms. Dat je een schilderij van een bekende meester voor een paar, nouja honderd, miljoen koopt, daar kan ik me misschien nog in vinden. Maar gebruiksvoorwerpen van ooit bekende mensen? Leuk hoor, maar wat moet je met de zakdoek van Dickens of een lepeltje van Shakespeare. Dan moet je wel een hele grote fan zijn. (ik noem maar wat hoor, geen idee of deze items ooit geveild zijn, waarschijnlijk niet, maar je hoort soms de wildste dingen)

Het meest aparte dat ik me van de laatste tijd herinner, qua veilingen, is het werk van Banksy, dat na aftikken door een versnipperaar ging. Daarna was het gewoon nóg meer waard! Het steeg 18 miljoen euro in waarde. Ná beschadiging. Gekkenwerk.

Oké, misschien is elke week een bosje bloemen kopen, die eerst op de veiling zijn gewaardeerd, nog gekker. Duurder uiteindelijk, want het kost alleen maar geld. Maar zo'n rij karretjes met bloemen, dat ziet er toch ook wel uit als een bepaald kunstwerk. Of lappendeken. Kijk hier maar, bij google search. Dan pak ik zelf even een bloemenfoto, die niet op een veiling gemaakt is.

Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Verwondervrouw voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.

 

#WOT: water

Ik word wakker met het geluid van stromende regen. Hoe noem je dat eigenlijk? We hebben miezerregen, motregen, een hoosbui, buien en buitjes, maar de 'gewone' regen, die als een gordijn naar beneden valt, hoe noemen we die? Gordijnregen? (vanaf nu?) 

Dit deed me ook denken aan de WOT van vorige week, waar ik in verband met een druk weekend een WOTuesday van wilde maken, maar ook daar kwam ik niet aan toe. Dus maar een WOW (Let's WOW ourself, write over water*) 

Water: 1. (scheikunde) een geurloze, kleurloze en smaakloze vloeistof waarvan de moleculen bestaan uit één atoom zuurstof en twee atomen waterstof (H2O) ♢ Een mens kan geen dag overleven zonder water. 2. (meteorologie) regenwater; veel voorkomende neerslag … ensie.nl

Water, ik ben er gek op. Om te drinken, zo uit de kraan, met een blaadje munt of een schijfje citroen, met of zonder bubbels, warm als thee (in diverse smaken) of koffie. Water, heerlijk. Als ik twijfel over wat ik wil drinken, is water uiteindelijk vaak het antwoord (nee, niet direct met mout en hop, wat ook nog een optie is), al vergeet ik dat wel eens. 

Kijken naar water is ook een favoriete bezigheid. Nee, niet naar een glaasje water (hoewel bubbels intrigerend kunnen zijn) maar de zee, een meer, een rivier of gewoon een slootje, het is vaak allemaal mooi. Een groot wateroppervlak is voor mij rustgevend. Koel windje en vooral een zon erbij, zálig. Doe mij dat maar. 

Zo zocht ik afgelopen weekend in Schiedam ook naar een leuk terrasje aan het water, dat daar genoeg is, lekker in de zon. Als de stoelen comfortabeler waren geweest, had ik er uren kunnen zitten. 

Een huis aan het water is dan ook mijn ultieme wens, maar dat gaat hem niet worden waarschijnlijk. Nouja, met de regen heb ik wel een soort zwembad in de tuin. Moet ik het daar maar mee doen. 

*ja, nee, dat is geen goed Engels, dat weet ik

Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Verwondervrouw voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt. 

#WOT: Denktank

 Ik wilde met mezelf gaan brainstormen over de WOT van deze week, maar toen zag ik de definitie

Denktank: 1) Forum van wijze mannen 2) Groep deskundigen 3) Groep geleerden 4) Groepdeskundigen 5) Tv-quiz encyclo.nl

Wacht, wát. Forum van wijze mánnen??

Hoe oud ís die definitie? Kan dat nog in deze tijd? Bestaat zoiets überhaupt (nog)? Naast dat dit me enorm verbaasde, schoot ik ook in de lach. Echt hou op met me*.

Gedachten buitelen door elkaar heen. Het stormt in mijn brein, zou je kunnen zeggen. Geen idee hoe ik hierop moet reageren of wat ik moet zeggen. System overload. 

*bliep*bliep*bliep*

Een zoektocht op internet levert qua denktank saaie plaatjes op. De brainstorm heeft creatievere uitingen, maar ik ben van allen bang dat ik ze niet mag gebruiken in verband met copyright enzo. 

Dus... kom ik tot de tank onder de denkers: De Denker van Rodin. Ooit ook door mij gefotografeerd in het Groninger museum, maar helaas kan ik die foto niet zo snel vinden. Dan maar een foto van wikipedia, die zijn rechtenvrij. 

Dames en heren: dé denktank in de Westerse wereld, mr. Denker himself. 

 

Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Verwondervrouw voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt. 

 * (kan die uitdrukking nog? Nouja, ik gebruik hem nu voor het eerst, dus ik zeg 'doe maar'. Mijn blog, mijn achterhaalde opmerkingen)