#WOT: gewoonte

 Gewoontes, iedereen heeft ze. Goede en slechte, waarvan men zelf uit kan maken wat ze tot een goede dan wel slechte gewoonte rekenen. De tijd voor afrekenen met slechte en het aanleren van goede gewoontes is weer aangebroken. 1 januari is bij uitstek de dag waarop men zich voorneemt nog louter met goede gewoontes bezig te zijn en de slechte achter zich te laten. Of eigenlijk 2 januari, want op de eerste moet men nog bijkomen van de feestelijke afsluiting van de wat mindere keuzes in het leven. 

Gewoontes zijn gedragspatronen of handelingen die regelmatig en vaak bijna automatisch worden uitgevoerd, meestal als reactie op bepaalde cues of stimuli. Ze vormen een integraal onderdeel van ons dagelijks leven en kunnen zowel positieve als negatieve invloeden hebben op onze gezondheid, productiviteit en algemeen welzijn. openai.com

Het aanleren van een gewoonte duurt zo'n zesenzestig dagen, heb ik ooit geleerd. Zesenzestig dagen! Dat zijn drie maanden! De meeste goede voornemens sneuvelen lang voor die tijd. Dat heeft te maken met 'snelwegen' en 'zandwegen' in je hersenen (metafoor, uiteraard, maar niet helemaal) waarbij de snelwegen de ingesleten, vaak makkelijke, gewoontes zijn en de zandwegen de lastigere. Om je aan te houden dan, voor veel mensen. Na zesenzestig dagen zouden de zandwegen meer geëgaliseerd zijn en er meer geplaveid uitzien, terwijl de snelwegen gebreken beginnen te vertonen, met wat hobbels en gaten. Als het goed is en gaat, tenminste. 

Al jaren bestaan mijn goede voornemens uit het prolongeren van de goede gewoontes en het trachten af te remmen van de minder goede. En op zich gaat dat heel goed. Met het geluk dat ik gek ben op groente en fruit, gaat gezond eten me over het algemeen goed af. Bewegen wat minder. Niet (alleen) door gebrek aan snelwegen in m'n hoofd, waarover mijn gewoontes zouden moeten lopen, meer door gebrek aan een goed mechanisme, die dat bewegen moet faciliteren. Ja, mijn lichaam dus.. 

De afgelopen maand was ik een aantal zandweggetjes in m'n hersenen aan het egaliseren. Nadat ik al bijna geen alcohol meer dronk, heb ik wekenlang de suiker kunnen weigeren. Suiker als in koekjes en chocolade. Wat er in de maaltijden zit die ik neem, meestal allemaal vers, niet altijd, daar kijk ik niet naar. Dat gaat over het algemeen om grammetjes en vind ik niet interessant. Dat ik rond Sinterklaas speculaaskoeken, pepernoten en chocoladeletters af kon slaan, vond ik een grotere impact hebben. En dat zonder moeite!

Wandelen pakte ik ook weer op en ik durfde zelfs op een gegeven moment twee keer twintig minuten te lopen. Mijn voeten accepteerden dit redelijk. Daarnaast begon ik aan fysiofitness, goed bezig dus! 

En toen kwam er een kleinkind. Gezond(er) eten was in Londen lastig. En om te vieren dat er een kleinkind was, nam ik ook een wijntje. En een toetje. Naar het ziekenhuis wandelden we, dus beweging kreeg ik wel, maar lang niet wat ik op een normale werkdag doe. 

Weer thuis was het ineens (ja, zo voelde dat) kerst en was er visite en lekker samen eten, zoals dat gaat. Na de kerst volgden, als gewoonlijk, meer vrije dagen en nog wat familiebezoek. En lekker eten én wijn. 

Ineens ben ik dus weer 'terug bij af', qua goede gewoontes. Al twee dagen niet gewandeld, suikerbrood bij ontbijt én lunch en veel te laat naar bed. Vandaag besloot ik dat 1 januari dé dag is om de betere gewoontes weer op te pakken. Al zo'n zevenentwintig dagen waren ze aan het inslijten, dus ik was op weg. Die paadjes zijn niet gelijk weer in hobbelige zandwegen veranderd, neem ik aan. Gelukkig maar, want daar zou ik vast m'n enkel op zwikken. 

De eerste dag van januari, ook nog een maandag, ga ik er weer voor. Dan pak ik de goede gewoontes weer op. Of misschien toch op de tweede ... (ja, uitstellen is ook een gewoonte, die ik af zou moeten leren, maar laten we niets overhaasten) 

Elke week weer een WOT hoort natuurlijk ook tot de weer op te pakken goede gewoontes. 

Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door Verwondervrouw of Karin verzonnen wordt.

Over een kindje

Er was een blogstilte hier. Geen WOT's, geen klaagzang, geen teken van leven. Het zat er wel in, maar kwam er niet uit. Niet eens als concept. 

Wat was er aan de hand? Het hoofd zat vol. Werken lukte nog, maar nét. Werkgever was op de hoogte en kneep een oogje dicht, er werd nog genoeg gedaan hoor, maar ik was af en toe wat afwezig. Gelukkig was het niet zo druk. 

En waardoor zat het hoofd zo vol? Mijn kind, mijn oudste, was zwanger. En dat was nog niet alles. Rond de 32e week leken er problemen te zijn. Hen* lag een paar keer in het ziekenhuis met weeën en mogelijke bloodflow** problemen. 

Zenuwen! Ineens was er niets meer te plannen. Alles was onder voorbehoud, want mócht de kleine komen, dan gingen man en ik op stel en sprong naar Londen. Want ja, daar woont oudste met z'n man. En alles wat ik dacht, kwam neer op ons kleinkind. Ik wilde er wel over schrijven, maar toch ook weer niet. Ik was uiteraard emotioneel (WOT) en deed nog aan m'n vrijwilligerswerk (volgende WOT) en daar had ik ook allemaal schrijfwaardige gedachtes bij, maar zoals gezegd, geen blog. 

Inmiddels is hij er, onze kleinzoon. Geboren met 36 weken. 1,64 kg en zo gezond dat hij na 5 dagen het ziekenhuis mocht verlaten. Een beauty! Een poppetje, die zelfs in poppenkleren past. Zó klein! Z'n kleertjes zó groot, al is het maat 44. En aldoor zo'n tevreden koppie, alsof hij ons al vriendelijk toelacht "wees niet bang, het komt goed, ik ben er".

Man en ik zijn dus een week in Londen geweest. Hebben op maandag de 18e een groot deel van de dag in de zenuwen gezeten, tot de verlossende woorden "HIJ IS ER" doorkwamen. Mijn eerste blik was via videobellen, voor man alleen de schermafbeelding daarvan, want hij was net even weg. 's Middags uiteraard gelijk heen. Vasthouden, meehelpen verschonen, fles geven en zo zo zo opgelucht en blij zijn. 

Inmiddels is kleinzoon thuis met z'n zaza en papa en ook wij zijn weer in ons eigen huis. En zo kwam er ineens weer ruimte voor een blog. Een trotse oma-blog. Ik kan het nog niet bevatten, maar het is echt zo. En ineens is Londen ook heel ver weg, maar wat doe je eraan. 

Ons week-voor-kerst-kindje

*Hen, want mijn oudste is trans en non-binair. Had gelukkig nog wel diens baarmoeder. 

** bloodflow: want alles werd me in het Engels verteld en hoe het precies zat met de bloodflow is ook niet zo belangrijk. 

Boeken van november

In 2025 stopt Hebban met de blogs op de website. Daarom kopieer ik in november 2025 een aantal oude blogs hierheen. In elk geval de maandoverzichten. Soms nog andere blogs die het bewaren naar mijn idee waard zijn. 

Raar genoeg is de lay out steeds weer anders.

Met november is het jaar bijna voorbij

op 07 december 2023 door Ria van Boeken tot Blog  

+1

Eind oktober, vlak voordat we vanaf Londen terug zouden gaan naar Nederland, had ik een kleine leescrisis. Britt-Marie was hier was net voor vertrek uit. De bedoeling was dat ik het boek voor mijn komende leesclub zou lenen van de online bieb en deze onderweg zou lezen. Maar het downloaden lukte niet. Geen idee waarom, want inmiddels is het boek gedownload, gelezen en alweer verdwenen van de e-reader (niet echt verdwenen, maar ik kan het ook niet meer openen. Knap hoe ze dat doen) 

Afijn, een lezer weet vast, dat was PANIEK. Geen boek te lezen voor de terugweg. Uiteraard stonden er nog ongelezen boeken op de e-reader, maar ik wist niet zo snel welke, waar ze precies over gaan en of ik daar ook zin in had. Binnen 5 minuten moest ik beslissen welk boek ik dan wilde gaan lezen, kijken of de online bieb deze ter beschikking had, downloaden en op de e-reader zetten. Ohja, ik moest me ook nog verder aankleden en de laatste spullen in de koffer pakken. 

Het is allemaal gelukt, maar toch besloot ik op het vliegveld nog even de daar (altijd) aanwezige boekwinkel in te gaan om te kijken of betreffend leesclubboek daar misschien, weliswaar Engelstalig, aanwezig was. Helaas, hij was er niet. Welke er wel was?...

One of us is lying - Karen McManus
Ik moest er even om vragen, want alleen deel 2 en 3 lagen op de planken. Een medewerker keek in de computer en kon me het blijde nieuws mededelen dat er een exemplaar in het magazijn lag. Deze wilde hij best gaan halen, zou zo'n 10 minuten duren en dan wilde hij wel de belofte dat ik het boek zou kopen. Dat deed ik uiteraard. 
Sinds ik, na het kijken van de serie op Netflix, had gezien dat het een boekenserie is, wilde ik deze al lezen. En gelukkig heb ik dat gedaan. Ik wist niet meer precies hoe het verhaal ging en wie de dader was, wel dat er een jongen dood ging tijdens het nablijfuur en dat de andere 4 aanwezige leerlingen verdacht waren. In het boek volg je steeds 1 van deze leerlingen en kom je steeds meer te weten over hen, hun geheimen en de mogelijke moordenaar. Blij dat ik het boek aanschafte.

De dag dat de walvis kwam - John Ironmonger
Het betreffende leesclubboek. Eenmaal thuis kon in het ineens weer gewoon downloaden. Geen idee wat er mis mee was in Londen.

Het is een bijzonder verhaal over een pandemie, geschreven vlak voordat onze pandemie losbrak. Het is een verhaal over een kleine gemeenschap, waar iedereen alles van elkaar weet of denkt te weten. Waar een vreemde opvalt en elke gebeurtenis groot is. Het gaat over egoïsme en saamhorigheid, liefde, eenzaamheid en verdriet.  

Bezeten - Sander Blom
Een spannend verhaal dat zich afspeelt in Oost Groningen. Dit is het tweede boek dat ik van Blom lees en niet alleen zijn de boeken spannend, ze spelen zich ook nog eens in mijn omgeving af. Niet dat ik het idee van vermoorde kinderen in mijn provincie leuk vind, maar het is wel leuk om eens boeken te lezen die zich hier afspelen in plaats van in Amsterdam of in het buitenland.

Sonny Boy - Annejet van der Zijl
Ik wist dat dit een waargebeurd verhaal is, maar ik dacht dat Van der Zijl dit in romanvorm had gegoten. Dat is niet het geval. Het leven van Rika van der Lans en Waldemar Nods wordt gewoon beschreven. Dat neemt niet weg dat het boek makkelijk leest en diepe indruk maakt. Rika en Waldemar zijn sterke mensen, die tegen de stroom opzwemmen. Ze kennen verdriet en hele moeilijke tijden. Dit wordt nog moeilijker wanneer de Tweede Wereldoorlog begint. 

De 6:20 man - David Baldacci
Travis Devine is een man, zoals ze (te) vaak in de boeken van Baldacci voorkomen. Een reden waarom ik niet teveel Baldacci achter elkaar aankan. Devine is een ex-ranger. Sterk, kan vechten, weet alles van wapens, is altijd alert en is reuze sterk (ja, dat zei ik al, net als Baldacci dat doet) Door allerlei omstandigheden is hij in de financiële wereld terecht gekomen. Onderweg naar het werk, met de trein van 6:20 uur, ziet hij dagelijks een mooie dame bij het zwembad. Wat heeft dat met het verhaal te maken?

Wanneer één van Devine's collega's wordt vermoord, is hij een verdachte. Door Homeland Security wordt hij gevraagd om verder onderzoek te doen. Dit leidt van het één naar het ander. Iedereen is op een gegeven moment verdacht.

Het is een spannend verhaal met veel vaart, waar ik, zodra ik om Baldacci's superlatieven heel las, weer zeer van genoot.

Escaperoom - Megan Goldin
Dit was één van die boeken, die al een tijdje op m'n e-reader staat. In elk geval besloot ik deze eens te proberen en dat was een goede keus. Het is een spannend verhaal, anders dan anderen, en het sleept je echt mee. Ook dit boek speelt zich af in de financiele wereld van de VS. En ook dit keer lees je mee met de personen, de stress die deze wereld op hen heeft en de keuzes die ze daardoor maken. Er zijn twee verhaallijnen. In de ene lijn zit er een groepje vast in de lift, een escaperoom is hun verteld. In een andere setting volg je Sara. Langzamerhand kom je achter de achtergrond van de vier in de lift en wat ze met Sara te maken hebben. Je wilt weten hoe het nou zit! 

Waar we niet over praten - Tracy Lien
Het broertje van Ky is vermoord en geen van de mensen die in dezelfde ruimte waren, wil hier over praten. De politie loopt tegen een muur en daarom besluit Ky zelf op onderzoek uit te gaan. Het boek verhaalt over de vooroordelen waar Viatnamese vluchtelingen in Australie tegenaan liepen en lopen en de spagaat waar hun kinderen in belanden, tussen het oude en nieuwe land. Een intrigerend verhaal.

Een aantal van de culturele vluchtelingenproblemen las ik ook in de boeken van Nugh Dam, die in Nederland opgroeide als kind van Viatnamese vluchtelingen.

En dat was november. Niet te geloven dat we al in december zitten en over een paar weken in het nieuwe jaar!

Mijn mooiste boek van november

De herintroductie van een thema. 

Het was er dit jaar nog niet van gekomen, terwijl juist in tijden van blogrust een constante en herhaling wel handig is, maar hier is hij dan weer: 

mijn favoriete boek van de afgelopen maand

In november las ik zeven boeken en eigenlijk springt er niet één echt uit. Heb ik weer, haal ik een categorie uit het stof en kan ik er niet direct wat mee. Niet dat ik geen mooie boeken las, maar ze waren gewoon allemaal ongeveer even mooi, spannend of boeiend. 

Ik begon met One of us is Lying. Hier is ook een serie van op Netflix en daar had ik al van genoten. Van het boek nu dus ook. De 6:20 man van David Baldacci, Bezeten van Sander Blom en Escaperoom van Megan Goldin zijn allemaal leuke thrillers, heel andere insteek van het verhaal, maar spannend. Bezeten speelt zich af in de provincie Groningen, wat het af en toe nog iets leuker maakt, vind ik. 

Van Waar we niet over praten door Tracy Lien dacht ik dat het een thriller was, en hij is ook zeker spannend, maar gaat ook over Vietnamese vluchtelingen in Australië en hun problemen. Problemen die ik vorig jaar ook las in de boeken van Nhung Dam, een Nederlandse schrijfster wiens ouders ook vluchtten uit Vietnam. Best heftig en confronterend. Misschien is dit dan toch mijn mooiste boek. Of opvallendste boek.Of boek met meeste impact.

Via de actie Heel Nederland leest las ik Sonny Boy van Annejet van der Zijl. Ik had een roman verwacht, maar het was meer een beschrijving van het leven van Waldemar Nods en Rika van der Lans. Aangrijpend, frustrerend, maar wat een sterke mensen. Al jaren wilde ik dit boek lezen en ik ben blij dat ik het nu gedaan heb. Ook een boek met impact, trouwens, maar daarnaast een verhaal dat al vaker verteld en gelezen is. Dat gedeelte van de oorlog dan. Over Surinamers die in de jaren 1930 naar Nederland kwamen las ik eigenlijk nog nooit wat.

Als ik dan toch beschrijf welke boeken ik las, zal ik De dag dat de walvis kwam van John Ironmonger ook nog maar noemen. Weer een heel ander verhaal, interessant en vast met meer lagen dan ik erin teruglas, ondanks de bespreking achteraf in de leesclub. Een een boek over een pandemie geschreven in 2019 vond ik ook wel bijzonder. 

Dus, in plaats van mijn mooiste boek van de maand gewoon alle boeken op willekeurige volgorde. Ondertussen ben ik ook bezig in Eva van Cat Bohannon over het lichaam van de vrouw in de evolutie. Heel interessant, maar het leest niet zo snel. 

Kijk wat een leuk overzicht ik tegenwoordig heb door middel van een app!

(De WOT van deze week is vilein, hier kon ik echt helemaal niets bij verzinnen helaas)

#WOT: Kater

 "Ja, ik heb het partijprogramma maar eens doorgelezen, er staan goede dingen in, maar ook minder goede", vertelde een man die toegaf op de PVV gestemd te hebben in een straatinterview op tv. Het was een proteststem, want de VVD, daar geloofde hij niet meer in. Kennelijk vond hij tussen de 25 alternatieven maar één échte protestpartij, die het tegen de VVD kon opnemen. Volgens mij kun je als protest tegen VVD beter Partij voor de Dieren stemmen, maar daar was hij kennelijk niet opgekomen. Maar waar hij precies op gestemd had, dáár kwam hij pas achter, toen hij na het stemmen het partijprogramma bekeek. 

Ik hoorde verschillende redenen om op de PVV te stemmen, van 'gewoon een leuke gast' tot 'tijd voor iets anders' of 'hij zegt tenminste hoe het is'. Dat eerste is persoonlijk, maar Wilders is één van de langstzittende Kamerleden én komt bij de VVD vandaan. Oude wijn in nieuwe zakken, noem je dat geloof ik ook wel. 

Kater
Gevoel van onbehagen, teleurstelling, ontgoocheling na een grote, maar tevergeefse inspanning [bron]

Een kater voor het naar bed gaan
Hoe ik me voelde, toen ik erachter kwam dat de PVV wel eens de grootste partij kon worden, beschrijft Karin heel goed. Verbijsterde en geschokte berichten gingen in een vriendinnenappgroep heen en weer. Hoe was dit mogelijk? Ik sliep er slecht van. 

Ik weet dat er mensen zijn die kijken naar een paar aandachtspunten en daar hun partij bij zoeken. Ik weet ook dat de PVV een paar punten in zijn programma heeft, die best goed klinken. Ze hebben alleen een veel groter aantal punten, waarbij me de tenen krommen, de rillingen over de rug lopen en de kin me op de grond valt. Hóe kun je het denken, laat staan in je programma zetten?

Er zijn veel mensen die het niet goed hebben in Nederland. Veel van deze mensen voelen zich niet gehoord en zijn ongelukkig. Ik geloof alleen niet dat de PVV het antwoord voor hen is. Ik ben zelfs bang dat ze van een koude kermis thuiskomen.

Voor die mensen die het moeilijk hebben, is het misschien fijn als er een zondebok aangewezen wordt. Één oplossing voor alle problemen. Met alles wat ik op tv en in de (sociale) media zag, werd mij duidelijk dat de oplossing van Wilders een wassen neus is. Niet alleen niet haalbaar, het is niet de oorzaak en het lost niets op. Maar dat is mijn (linkse) bubbel. De mensen die PVV stemden, zagen dit kennelijk niet. Ze zagen wel de onvrede en de mensen, die in het PVV-straatje riepen dat ze wisten hoe het moest. 

Ik ben bang. Ik ben verdrietig. Niet alleen verdrietig over de uitslag. Ook verdrietig dat zoveel mensen zó boos zijn en het zó slecht hebben, dat ze voor de standpunten van de PVV kozen. De boze standpunten. De standpunten, waar heel veel Nederlands het heel moeilijk mee gaan krijgen en zelfs nu al hebben. De standpunten waarbij groepen mensen buitengesloten worden. En dan doel ik niet alleen op asielzoekers en moslims. Nee, de uitsluiting van de PVV gaat veel verder. Eigenlijk word je alleen als witte cis hetero (man) niet uitgesloten, als het aan de PVV ligt. Je mag er wel zijn, maar liever niet op de voorgrond. En beter dat je je niet uitspreekt, als je voelt dat je benadeeld wordt. Dan had je maar wit, cis en hetero moeten zijn. En gezond van lijf en leden. Dat 'diversiteitsgeneuzel', daar heeft de PVV niets mee. (staat letterlijk zo in het programma)

We leven in een vrij land, in een democratie. Iedereen mag een partij starten, iedereen mag op de partijen stemmen die er zijn. En het is mooi dat mensen stemmen. Het is jammer dat niet iedereen van te voren kijkt waar hij/zij op stemt en dan achteraf misschien denkt 'oh, hier sta  ik misschien toch niet zo achter', terwijl de betreffende partij inmiddels de grootste is. We gaan het zien en meemaken. 

Ondertussen wens ik iedereen veel goeds, het allerbeste en veel liefde toe. 

 

Mocht je willen weten waar mensen zoal voor vluchten, lees dan onderstaand boek eens. 
Zolang de citroenbomen bloeien van Zoulfa Katouh

Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door Verwondervrouw of Karin verzonnen wordt.

Ja, ik wil: tekenen!

"Tekenen!" zei ik ooit  als je naar m'n hobby's vroeg. Tekenen, schilderen en, nou vooruit, lezen. Later kwam daar fotograferen bij. 

Utopie was van de week het WOT woord. Ik dacht erover deze post te plaatsen. Is meer en vaker tekenen een utopie voor mij? 

Tegenwoordig teken ik niet zoveel meer. Mijn hobby leek lange tijd meer het kopen van tekenspullen te zijn dan het tekenen zelf. We hebben een kastje vol met schetsboeken (daar schreef ik net een blog over), potloden in kleur of grafiet in diverse hardheid, verf, contékrijt, pastelpotloden en pastelkrijt. Daarnaast zijn er nog een aantal boeken, waarin uitgelegd wordt hoe simpel tekenen eigenlijk is. Wat in de praktijk nog best tegenvalt. 

 

Dat ik weer wil gaan tekenen, is voor mij een goed teken. Ik wil weer even wat anders doen dan herhalingen van sitcoms kijken op tv. Ik wil weer even van de bank af en heb weer ruimte in m'n hoofd om wat te doen.  

Nu ik besloten heb tot gebruik van aanwezig materiaal komt de volgende opgave: wat ga ik tekenen. De besluiteloosheid hierover is één van de redenen dat ik niet teken. Vaak pak ik een boekje, zet een paar lijnen op papier en leg 'm weer weg. In een serie van Nicci French pakt de hoofdpersoon, Frieda Klein, steeds een wijnfles om te tekenen. Eigenlijk wel een goed idee, steeds hetzelfde onderwerp te nemen. Dus nu vraag ik me alleen nog maar af wát ik dan zal nemen als herhalend onderwerp. Je zou kunnen denken "giraffes genoeg", maar ik kan het mezelf heel moeilijk maken. En zo blijf ik uitstellen. 

Elma de Jonge, ontwerper en blogger :

“Leg de lat niet te hoog. Het zal niet elke dag een Van Gogh worden. Dat maakt niet uit, het gaat juist ook om het proces. Je werkt vanzelf toe naar een eigen stijl. En laat je inspireren. Ik kan uren op Pinterest kijken om ideeën op te doen qua kleurencombinaties of patroontjes. Maar geef er natuurlijk wel altijd je eigen draai aan.”

Meer van Elma’s art journal vind je op haar instagram (bron: Flow magazine)

Googlen op 'tekeninspiratie' leert mij dat ik vast niet de enige ben, want er zijn heel veel sites en boeken die dit als onderwerp hebben. Er zijn 365-tekenideeën boekjes, waarin voor elke dag een simpel onderwerp staat. Zou ik ook kunnen doen in de al aanwezige boekjes. Er is 'teken je dag'-inspiratie. Er zijn legio sites met art journal ideeën en ik had dus zelf nog boeken. 

Ohjaaa.... 

Zowel het gebrek aan ideeën als die mooi uitgewerkte inspiratievoorstellen blokkeren mij. Toch geniet ik er enorm van om al die ideeën te bekijken. Zoveel mensen maken zoveel leuke dingen! Ik wil tekenen, maar ben ook bang? Uiteraard weet ik dat het tekenen voor de lol is, omdat te genieten van het potlood of krijt op papier en daar iets uit te zien komen, maar bij voorbaat zie ik al op tegen het product. Jeetje, waarom maak ik het mij zo ingewikkeld. Wil ik nou tekenen of niet? 

Van de week heb ik toch een paar stiften gekocht en ben ik voorzichtig weer begonnen met wat kleur op papier zetten. Daarnaast is 'kijken naar tekeninspiratie' een nieuwe hobby erbij. Weer een hele andere hobby dan 'tekenspullen kopen'.  

(Toevallig zag ik van de week toch het perfecte boekje.. echt wat ik zoek.. en ik kocht ‘m niet!)

..

(Nog niet)

Voorbeelden van tekeninspiratie op internet: 

Art journal voor beginners van Flow magazine

10 tips om je schetsboek te vullen

De tekenclub

Lauwpauw

Art journal inspiratie

Art journal voor beginners

Art journal voorbeelden  

Google search Tekenen op zwart papier

#WOT: Utopie

 "Wereldvrede", hét antwoord op dé grote wens van iedereen, zou je denken. Een onmogelijke wens, ben ik bang, aangezien er een aantal zijn die best wereldvrede willen, als we maar naar hen zouden luisteren. 

"Doe wat ik zeg, en ik breng je vrede" Maar doen wat zij zeggen, kan betekenen dat er geen vrijheid is. Is dat vrede? 

Wereldvrede, een uptopie.

Utopie is een ideale wereld die niet bereikt kan worden, een onmogelijke werkelijkheid, een wensdroom. Ook kan een utopie een ideaal aanduiden waarnaar gestreefd wordt, bijvoorbeeld in de politiek of filosofie. Een utopie die gekenmerkt wordt door technologie is een technologische utopie. Het tegengestelde van een utopie is een dystopie of anti-utopie.
wikipedia.org

En ik kan me daar kwaad om maken. Ik kan me daar druk om maken. Ik word er ook verdrietig van. Waarom kan niet iedereen in vrede met elkaar leven. Wat maakt het uit dat je niet allemaal hetzelfde gelooft. Jouw God straft, dat hoef jij niet te doen, denk ik in mijn onschuld. 

En ook, waarom moet jij zóveel rijkdom, terwijl er anderen omkomen van de honger. Zoveel geld, dat je niet op kunt maken in je leven en toch anderen laten verhongeren. Wat is het nut? Alle rijken samen kunnen de armen voeden, kleden en onderdak geven en toch rijk genoeg blijven om ergens aan de top van de macht en rijkdom te blijven. Niet in de vorm van geven, maar in samenwerken. Gunnen. 

Ik praat langs de zijlijn in een betrekkelijk veilige omgeving. Geen geloof dat me dwarszit. Geen honger ook. Ik kom niets tekort in een warme omgeving. In mijn eigen bubbel leef ik de Utopie, maar er zijn teveel vensters naar de boze buitenwereld om erin te geloven, die utopie. 

Ik koester wat ik heb. 

Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door Verwondervrouw of Karin verzonnen wordt.

Dagboek (ofzo)

De afgelopen dagen ben ik weer druk bezig met de mogelijkheid van een dagboek. Of schetsboek. Of een dag-/schetsboek, zo'n art journal geval. Ik ben zelfs alweer naar de winkel geweest om hét perfecte boekje te kopen, dat ik een jaar terug heb zien liggen en dat er nu (uiteraard) niet meer was. 

Steeds als ik denk "ja, zó ga ik het doen" slaat de twijfel weer toe. Eerst maar eens bewijzen dat ik het vol ga houden, door de oude boekjes/schriftjes te gebruiken, voordat ik iets nieuw koop, heeft verstandelijk de overhand. Maar die ouden voldoen niet, want ik wil schrijven én tekenen. Of toch alleen tekenen en dan digitaal schrijvend bijhouden. Of, als ik al ga tekenen, een project doen waarbij ik elke dag/week(/maand) één enkel voorwerp steeds opnieuw teken, zodat ik me ook niet af hoef te vragen wát ik zal tekenen. 

Met de stormen buiten waaien er ideeën als losse blaadjes door m'n hoofd 

Terugbladerend in m'n huidige schetsboek ontdek ik dat ik deze gedachten elk jaar rond deze tijd heb. Is het alweer een jaar terug dat ik getekend heb? Nee, in maart tekende ik een Sonny Angel (in een ander boekje overigens) maar daarvoor begon ik duidelijk weer met een, jawel, schrijf/tekendagboek. Dat was 19 november. Ik ben er vroeg bij dit jaar. In het voorjaar heb ik vaak ook nog zo'n periode. Misschien heeft het iets te maken met de zon ten opzichte van de evenaar, haha. 

Mijn man houdt al bijna 3 jaar een dagboek bij in een app op z'n ipad. Teruglezen is daarin makkelijk en leuk. Ik probeerde het in documenten, maar het lukte niet. Sowieso is een jaar lang iets bijhouden voor mij lastig, laat m'n andere blog dat niet voor niets 365-project heet, zien. Digitaal bijhouden lijkt dus handig, maar wat me op dit moment trekt is aan tafel zitten en schrijven en/of tekenen. Er echt even mee bezig zijn. De mogelijkheid een tekst op te leuken met een krabbel of kleurtje, wat digitaal natuurlijk ook kan door er een foto bij te plaatsen.

Dat er in deze tijd van het jaar allerlei online advertenties zijn met diverse dagboeken is natuurlijk niet toevallig. Dat ik daardoor getriggerd word, is waarschijnlijk logisch. Nu ik een paar van die advertenties bekeken heb, zie ik nog meer advertenties en oh, wat zijn er leuke en mooie boekjes. 

In die advertenties, en diverse artikelen die ik inmiddels ook las, staat dat het goed voor je mentale gezondheid om een dagboek bij te houden. Volgens mij is het vooral een teken van een opkrabbelende mentale gezondheid dat ik weer wil tekenen. Of, nee, niet zozeer mentale gezondheid, wel dat er wat kriebelt. Iets dat me van de bank en bij de tv weg wil hebben. 

Terwijl ik dit zo allemaal opschreef, besloot ik eens op zoek te gaan naar de halfvolle boekjes die ik in huis heb. Enneh.. wow. 

De tekening van de ijsvogel onderin laat zien dat ik vooral goed kan tekenen van een foto en minder van een driedimensionaal voorbeeld.  De boekjes laten zien dat ik een voorkeur heb voor zwarte kaften. Het boekje dat nu het meest aansluit bij wat ik zoek, had geen zwarte kaft. Die heb ik dus geverfd (middelste foto meest rechts). Twee (bijna) volle zitten er niet bij. Een aantal dat ik nog minder gebruikte, legde ik vorig jaar in m'n minibieb.

Het goede nieuws is dat ik vaker wat heb bijgehouden dan ik dacht. Het is jammer dat dat alleen in vakanties was. En het is lastig om zo'n halfvol vakantieboekje nu aan te vullen met het huidige leven. Ook omdat in de tussenliggende jaren weer in andere boekjes is geschreven en getekend. Toch ben ik nu wel zeker dat ik eerst minimaal één boekje vol moet maken, voordat ik een andere koop. Of een ander begin. Want ik bleek een heel geschikt boek te hebben, zo te zien een relatiegeschenk van een groot Nederlands bedrijf, met genoeg pagina's om er een jaar mee vol te maken, wanneer ik elke dag wat noteer. De bladzijdes zijn misschien íets te dun. En het bedrijf staat dus op de omslag, maar dat is vast te verhelpen met fleurig papier dat ik ook op voorraad heb, bijvoorbeeld. 

Dit hele dagboekidee houdt me zo bezig, dat dit het derde blog al is dat ik erover schrijf. Dat ik deze post is een 'nu of nooit'-situatie. Met nog een blog lost er niets op, maak ik geen beslissing en ga ik niet tekenen. Die andere twee kan ik mooi bewaren voor volgend jaar. 

#WOT: ongehoorzaam

 WAT?

            WOT?

Ja, Verwondervrouw postte vorige week op X (voorheen Twitter) dat ze de WOT miste. Karin voelde hetzelfde en ze besloten het vanaf nu samen op zich te nemen een WOT te verzinnen. Ik ben blij dat de dames dit weer op zich willen nemen. Vorige week viel het me wat rauw op het dak en sloeg ik over. Deze week zal me dat niet gebeuren. 

Ongehoorzaam: niet bereid gehoor te geven aan gestelde regels.

 Vanmorgen zag ik een filmpje op X (ook al op X) van een jongeman, die precies wist hoe het leven in elkaar zit en dat wel even zou vertellen. Zijn grote kennis ging vooral over het dé man en dé vrouw. "Vrouwen", zo zei hij, "willen het liefst volgen." De man dus. De man willen ze volgen. En dat vrouwen dat tegenwoordig niet probleemloos doen, dat ligt aan de media. 

Deze jongeman kwam wat lachwekkend op mij over. Jong en onwetend ook. Ik kan tegenwoordig bij dit soort verhalen alleen maar denken 'als de vrouw inderdaad alleen maar wilde volgen, dan waren er nooit feministen opgestaan.' Dan was het ook nooit in de media gekomen.

Toch?

Uiteraard hebben wij tegenwoordig vrijheden, waar hard voor gevochten is, maar ook voordat wij deze vrijheden hadden, waren vrouwen niet willoos en volgzaam. Als ik verhalen hoor over vrouwen in het verleden, dan waren ze juist sterk en eigenzinnig. Ongehoorzaam, noemden de mannen en de pastoor dat. Op de brandstapel moesten deze vrouwen en om daar niet al te veel weerstand tegen te krijgen, verzonnen ze de gevaarlijke heks, hét voorbeeld van de zelfstandige en vooral ongehoorzame vrouw. Ongehoorzaam volgens die mannen dus, die ook toen vonden dat vrouwen van nature volgzaam zijn. 

Ik weet niet hoe ik in die tijd zou hebben geleefd. Of ik braaf en volgzaam de huishouding had gedaan en de kinderen opgevoed. Waarschijnlijk wel, maar zou ik er dan net zo'n hekel aan gehad hebben als nu? Aan huishouden dan, niet aan de kinderen. 

Wat ik wél weet, is dat mijn schouders een soort van verstrakken, wanneer iemand mij vertelt dat ik iets moet doen. Als ik vroeger van plan was mijn kamer op te ruimen en m'n moeder zei vervolgens dat ik dat moest gaan doen, deed ik het niet. Het moest uit mezelf komen. 

Ik vermoed dat ik in vroeger tijden wel volgzaam zal zijn geweest. Ik ben niet zo'n rebel. Maar waarschijnlijk zou ik elke mogelijkheid hebben gegrepen om ongehoorzaam te zijn. Eigenwijs noemen wij dat ook wel. 

Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door Verwondervrouw of Karin verzonnen wordt.

Nieuw en onbeproefd

*Ik haat mijn lichaam*

De afgelopen tijd heb ik het vaak gedacht en waarschijnlijk ook wel eens hardop gezegd, wanneer niemand in de buurt is: Ik heb een hekel aan mijn lichaam. Het doet pijn, is te dik, jeukt en saboteert elke poging om in elk geval in twee van deze drie verandering te brengen. 

Ik ben boos op mijn lichaam. Het werkt me op alle fronten tegen, zo lijkt het. Zodra ik maar een poging doe om door middel van meer bewegen en gezond(er) eten af te vallen en fitter te worden, komt er weer een pijn of kwaal voorbij, waardoor dit tegengewerkt wordt. Ooit ging het wel goed en viel ik twintig kilo af, dit heb ik mogelijk wel eens ergens genoemd. Ik bleef zelfs vijf jaar op het gezonde streefgewicht, maar sinds ik weer aankwam is het een strijd. 

Door hardlopen kwam ik uiteindelijk bij de reumatoloog, die fibromyalgie constateerde. Zo'n zalige vage omschrijving van de klachten, waar je geen hol mee kunt. Revalidatie leerde mij om vooruitgang te boeken in kleinere stapjes, maar toch, steeds kwam er wat tussen. En dat 'wat' was mijn lichaam. Totdat ik zelfs niet meer mocht wandelen, vanwege zere voeten die rust nodig hebben. Want ohoh, wat bewoog ik veel (niet dus). En zwemmen, ook zo'n zachte beweging waar je geen blessures van krijgt, wordt me sterk afgeraden door de dermatoloog vanwege eczeem. 

Naast dat ik met beweging rekening moet houden met pijn, heeft mijn lichaam nog meer in petto. Zo kan ik niet zomaar een huisdier nemen, niet zwemmen en het uitzoeken van kleding wordt gelimiteerd door allergieën. Jeuken doet het lichaam, zodra ik mij buiten voorzichtig aangelegde paden begeef. En het is te dik. Iets waar ik weinig aan lijk te kunnen doen. Ik let op mijn eten en meer beweging, sja, dat zit er niet zo heel erg in. Het is niet dat ik mezelf lelijk vind nu ik dikker ben, hoewel ik wat minder gewicht wel mooier vind. Het is onhandig en zéker niet bevorderlijk voor de zere voeten en knieën. 

Toen ik laatst mijn enkel zwikte en daardoor een dikke(re) knie kreeg, was ik echt woest. Niet alleen op het feit dat ik weer eens een lichte verzakking in het wegdek niet had gezien en dientengevolge viel, maar ook dat het weer zulke gevolgen had. Woest, op mijn lichaam. 

Maar terwijl ik als gevolg van deze val maar weer eens nóg rustiger aan aan het doen was, besefte ik dat kwaad zijn op mijn lichaam niet helpt. Het brengt frustratie en maakt inbreuk op mijn over het algemeen goede humeur. En waarom? Boos zijn helpt niet. Boos zijn heeft nog nooit iemand geholpen, behalve als het gaat om een pot augurken open te krijgen. Of zoiets. 

Gefrustreerd zijn helpt niet. Vrolijk(er) zijn helpt waarschijnlijk ook niet, maar maakt het leven mooier. 

Dus

Ik ben begonnen met een variatie op een mindfulness ontspanningsoefening (die mij al was aangeleerd voordat mindfulness bekend werd, maar ik weet niet meer door wie), waarmee je je hele lichaam van teen tot top aandacht geeft. 's Avonds in bed begin ik bij mijn voeten en vertel ze dat ik van ze houd. Van de voeten werk ik naar boven. Knieën, billen, buik, schouders, handen. Alles wat zeer doet en/of niet mooi door te dik, geef ik even aandacht en zeg dat ik ervan houd.  

Helpt dit? Ben ik minder boos? Doet het minder pijn (het ultieme doel natuurlijk)? Nee. Het helpt niet. Behalve dan dat ik mijzelf niet meer vertel dat ik mezelf haat. Of mijn lichaam dan. Met de rest heb ik niet zoveel problemen. En steeds als ik gedurende de dag wil gaan mopperen (oké, schelden) op een pijntje of andere sabotage, dan roep ik mijzelf weer tot orde. 

Ben ik minder boos en gefrustreerd? Moeilijk te zeggen na een week.
Heb ik minder pijn? Echt niet. 

Ga ik ermee door? Ja, want liefde voor mezelf is 100% beter dan mijn lichaam haten. En het zou leuk zijn als het nog ergens voor helpt. 

Boeken van oktober

In 2025 stopt Hebban met de blogs op de website. Daarom kopieer ik in november 2025 een aantal oude blogs hierheen. In elk geval de maandoverzichten. Soms nog andere blogs die het bewaren naar mijn idee waard zijn. 

Raar genoeg is de lay out steeds weer anders.

En dat was oktober

op 04 november 2023 door Ria van Boeken tot Blog  

+1

Oktober. Het werd kouder, het werd natter en het werd donkerder. Tijd om te lezen, en dat deed ik 

Moordgids voor lieve meisjes - Holly Jackson
Van dit boek heb ik echt genoten. Een tiener, die haar tanden ergens in zet en geheimen boven tafel krijgt, die de politie niet vond. Die gelooft in een onschuld, omdat ze bepaalde bewijzen niet gelooft. 

Het verhaal is ook vlot geschreven. Leest zo weg. 

Zolang de citroenbomen bloeien - Zoulfa Katouh
Dit boek vertelt zo'n intens verhaal, dat ik het af en toe weg moest leggen om adem te halen. Een jonge vrouw werkt in een ziekenhuis in Syrië. De stad wordt steeds gebombardeerd en er is dreiging van een leger dat binnen zal vallen. Zoveel gewonden, zo weinig middelen. Zoveel trauma's. Hartverscheurend. Goed geschreven. 

Bij elk bombardement waarvan nu verslag gedaan wordt, moet ik hieraan denken. Zoveel pijn en verdriet. Niet te vatten. 

De vervlogen helft - Britt Bennet
Weer een heel ander verhaal, maar weer een verhaal dat indruk maakte. Een verhaal dat onder andere gaat over discriminatie, hoe absurd het concept huidskleur kan zijn. Twee zussen groeien op in een zwarte gemeenschap en één van de twee kiest voor het leven als witte vrouw. Vanaf dat moment gaan hun beider levens een heel andere kant op. Het verhaal vertelt ook over de kracht van vrouwen. 

Moordenaar zonder gezicht - Henning Mankell
Dit is het eerste boek in de serie Wallander. Hoewel Mankell een gevierd schrijver is, vind ik dit boek wat saai. Ik heb betere boeken van hem gelezen. Dit boek nodigt mij niet uit nog een Wallander te pakken. 

Gender Queer - Maia Konbabe
Konbabe begon deze graphic novel om aan diens familie uit te leggen hoe het voelt om non-binair te zijn. Dit pakte zo goed uit dat het boek uitgegeven werd. Een aanrader, voor iedereen die het wil snappen. Mooi verteld en getekend. 

Het Alice-netwerk - Kate Quinn
Steeds als ik verhalen over vrouwen in oorlogstijd lees, ben ik vol bewondering over hun kracht. Zo ook in dit verhaal, dat echt gebeurd is. Tijdens de eerste wereldoorlog is er een spionnennetwerk van vrijwel allemaal vrouwen in Frankrijk. Een jonge vrouw zoekt na de tweede wereldoorlog haar nichtje in Frankrijk en ontmoet één van deze spionnen. Een goed verteld verhaal, weer over de kracht van vrouwen, maar ook over de obstakels waar ze tegenaan liepen. Het feit dat ze onderschat werden, hielp hun enorm met hun spionagewerk, maar maakte ook dat ze buiten de oorlog in een soort gouden kooi zaten van regels en 'beschaving'. 

De vrouwen van de suikerrietplantage - Ildefonso Falcones
Het lijkt wel of ik deze maand alleen over sterke vrouwen las. Weer een vrouw, weer oorlog, weer kracht. Weer onderdrukking. Ik ben nog bezig met een recensie, maar weet niet hoe ik alles goed moet verwoorden. Zoveel leed, zo frustrerend. 

Wel heel goed beschreven, wat aan deze schrijver wel toevertrouwd is, heb ik begrepen. 

20th Victim - James Patterson en Maxine Paetro
De bedoeling was dat ik dit boek onderweg naar Londen uit zou lezen om daar ergens achter te laten, maar het was zo spannend dat ik het binnen de kortste keren uit had. Wel jammer dat het al een 20e deel bleek te zijn van de Women's Murder Club. Nu zit ik in twijfel of ik niet ook de eerste 19 en de 3 erna moet lezen. 

Ik liet het boek alsnog achter als bookcrossingbook op perron 3 van het station in Kingston.

Koekoeksjong - Camilla Läckberg
Weer eens een verhaal over Erika Falck & Patrick Hedström. Een verhaal waarin je denkt te weten wie de moordenaar is, de titel van het boek zou een hint kunnen zijn, maar wie is het. Een spannend verhaal, als altijd goed geschreven met een link tussen een cold case waar Erika in duikt en een nieuwe zaak voor Patrick.

Wat me wel stoort bij Läckberg is steeds weer de nadruk op gewicht. Ze eten zich een slag in de rondte met zoete broodjes, maar élke keer als iemand zo'n broodje neemt, moet er even bij gezegd worden dat het niet goed is voor hun lijn. 

Britt-Marie was hier - Frederik Backman
Het boek begint wat traag. Het is dat de hoofdpersoon, Britt-Marie, me aan Holly van Stephen King doet denken én dat iedereen zo enthousiat was over het boek, anders was ik er eerder mee gestopt. Toen er eenmaal wat vaart in kwam, de personages naar elkaar toe bewogen en Britt-Marie een beetje los kwam, werd het inderdaad een mooi verhaal. 

En zo rondde ik oktober weer af. Het jaar duurt nog 2 maanden, maar de challenge is gehaald met Koekoeksjong. 

Boeken van september

 In 2025 stopt Hebban met de blogs op de website. Daarom kopieer ik in november 2025 een aantal oude blogs hierheen. In elk geval de maandoverzichten. Soms nog andere blogs die het bewaren naar mijn idee waard zijn. 

Raar genoeg is de lay out steeds weer anders.

Herfstmaand, september

op 13 oktober 2023 door Ria van Boeken tot Blog  

+2

September begon heerlijk he, met dat warme weer. Dat had van mij nog wel een paar dagen (weken, maanden) door mogen zetten, hoewel dat klimaat-technisch helemaal een rode vlag zou zijn, natuurlijk. Het eerste boek dat ik deze maand las, paste qua titel dan weer niet bij het weer, hoewel deze niets met een temperatuur te maken heeft (ssst, niet verder vertellen)

Nulpunt - Thomas Enger en Jorn Lier Horst
Tijdens mijn vakantie in Noorwegen las ik voor het eerst een boek van Lier Horst en dat beviel goed. Toen bij de leesclub dit boek dan ook voorgesteld werd, was ik gelijk enthousiast. En ja, na het lezen van dit boek nog meer. Het is spannend, leest lekker weg en zit goed in elkaar. Eén leesclubdeelnemer valt het altijd op als er iets niet klopt, dat had ze met dit boek niet. We hadden soms wel wat vragen, maar geen storende dingen. Een goed begin van de leesmaand dus!

Jaguarman - Raoul de Jong
Met dit boek gaat De Jong terug naar de geschiedenis van zijn Surinaamse voorouders. Net als in Boto Banja benoemt hij veel schrijvers van Surinaamse afkomst, die net als hij over het land en de mensen schrijven, maar waar we niet veel of genoeg van horen. In de omschrijving van het boek staat dat het een hommage is aan het land van zijn vader en daar kan ik me alleen maar bij aansluiten. Ook is het een hommage aan de mensen die er wonen en gewoond hebben.

Heilige grond - Sander Blom
Een detective/thriller dat zich afspeelt op de Groniger klei. En een stukje erin. Maar ook een verhaal over een kruistocht en een jonge jongen, die probeert te overleven. Op de Groninger klei komen deze verhalen bij elkaar. Het was het eerste boek dat ik van Blom las, maar zéker niet het laatste. En niet alleen omdat het zich afspeelt in een omgeving die ik gewoon ken.

Het meisje dat de wereld veranderde - Machiel Hoek
Een tegenvallend boek dat ik toch uitgelezen heb, omdat het voor een leesclub was. Hoek probeert The Secret verhalend te brengen, door een opa wijze lessen aan een kleindochter te laten leren. Maar op de één of andere manier loopt het niet. De toon van het verhaal is niet prettig, vind ik. En The Secret was sowieso al niet mijn ding.

Het zwarte boek van de uren - Eva García Sáenz de Urturi
Een vervolg op de verhalen van de Witte Stad. Een spannend verhaal, waarin Kraken meer te weten komt over zijn eigen verleden. Boekverzamelaars worden vermoord! Ook hier komen deze moorden voort uit een geheim van een ver verleden.

Holly - Stephen King
Holly gaat op zoek naar een jonge vrouw, die zomaar verdwenen is. Haar partner, Peter, ligt met covid in bed, dus ze moet het alleen doen. Terwijl Holly op haar zorgvuldige wijze op zoek gaat, lezen we ook de andere kant van het verhaal en langzamerhand kom je achter de gruwelijke waarheid. Het duurt even voordat Holly hier ook achter komt.
Het boek is af en toe wat traag, uiteindelijk is het ook voorspelbaar, maar het wordt weer meesterlijk verteld.

Het laatste boek van de maand was Dragelijke lichtheid van Diewertje Blok. De zusjes Blok vonden in huis oude dagboeken van hun moeder uit oorlogstijd en Diewertje maakte hier een boek over. De gedeeltes die Diewertje zelf schrijft naar aanleiding van het dagboek vond ik interessant. De dagboeken zelf zijn op den duur wat saai, een puber die het over jongens heeft, dat kan mij niet erg lang boeien. Opvallend is wel dat het weinig over de oorlog zelf lijkt te gaan.

Het overzicht komt wat te laat, maar het is er toch maar weer. Ben zo druk met lezen.

Eigen schuld

GLI wijsheid
Vorige week ging het bij de GLI  onder andere over het aanleren van goede gewoontes. Eigenlijk zou het over eten gaan trouwens. De begeleidster beweerde dat pijn een signaal van je lichaam is. Als je pijn hebt, is gaat er iets niet goed. Met goed eten en bewegen, los je dit probleem weer op, maakte ik op uit haar verhaal. Ik had geen zin in discussie. Was er alweer helemaal klaar mee, ook vanwege andere opmerkingen, maar hoe verklaart zo iemand dat mijn pijn juist érger werd toen ik wél bewoog én gezond at? Ik deed vast toch iets ergens niet goed. Of ik dacht niet positief genoeg. 

Eigen schuld
Ik weet niet waar het vandaan komt, maar het zat sowieso al diep; het gevoel dat (een deel van) de pijn mijn eigen schuld is. Dit gevoel had ik al voordat er op internet over las, dus voordat ik bepaalde 'goeroes' kende. Je weet wel, die positivo's, die je vertellen dat je jezelf gezond kunt denken. En als dat niet doet, dan doe je het niet goed, dat denken. (of nog erger "manifesteren")

Dat gevoel heb ik dus al heel lang, dat ik het niet goed doe. Op de één of andere manier geen goeroe bij nodig. 

Bewegen
Ik weet niet hoe ik eraan kom, dat gevoel, en heb ook geen idee hoe ik eraf kom. Het gevoel wordt misschien nog wel gestimuleerd door de herinnering aan de revalidatie. Pijn vermindert door bewegen, is me verteld. En deels is dat ook wel zo geweest. Maar de hielspoor en alle daaruit voortvloeiende pijn kwam niet van het op de bank zitten. 

Strijd en stress nu in m'n hoofd. Wat deed ik fout en wat doe ik nu verkeerd? En hoe keer ik dat om? 

Ja, dat is niet zo moeilijk, zou je denken. Meer pijn door minder bewegen, dus meer gaan bewegen en de pijn neemt af. Maar daar zit 'm de crux. Het lukt me niet, dat meer bewegen. Er staat thuis een hometrainer, ik zocht filmpjes over stoelfitness en deed het ook, er is een yogamat en ook daarvoor zijn er zijn oefeningen.. het lukt me niet. 's Avonds ben ik moe en heb ik pijn en kan ik me er niet toe zetten. Gaan wandelen was zoveel makkelijker en prettiger. Dat voelde niet als een taak maar als ontspanning én het was goed voor me. Nouja, totdat er een achillespees en hielspoor voor gingen liggen, natuurlijk.

Toen het mooi weer was, heb ik nog grote afstanden gefietst, maar met herfstweer stap ik wat minder makkelijk op de fiets, terwijl dat voor wandelen nooit een probleem was. 

Waar ik nu ook nog enorm tegenop zie is de spierpijn die meer bewegen zal gaan opleveren, naast de al aanwezige zeurende pijn. Als ik mensen zie op tv of in facebookreclames, die zo fit zijn en blijven (zeggen ze) met 'simpele' grondoefeningen, dan denk ik automatisch 'kan ik ook'! Maar ik doe het niet. 

Eten
Net als bewegen is gezond eten goed voor je. Dat weet iedereen. Er is wel discussie over wat gezond is, maar de meeste richtlijnen komen overeen: zoveel mogelijk vers/onbewerkt en gevarieerd. Ik heb jarenlang, steeds een paar weken/maanden per keer, op voedingscentrum.nl bijgehouden wat ik at. Niet alleen om af te vallen, maar ook om te controleren of ik alle voedingstoffen, vitaminen en mineralen wel genoeg binnenkreeg. Voor een plantaardige eter nog best een uitdaging, zéker als je darmen eigenlijk niet zo goed tegen bonen kunnen, maar een eiwittekort kan ook weer tot pijn leiden.

Gezond eten lukt op zich heel goed. Niet teveel eten ook. Af en toe chips gaat per handje, niet meer per zak. Chocolade per stukje in plaats van een reep. Toch ben ik (veel) te zwaar. Ook mijn eigen schuld, speelt er door mijn hoofd. Hoe ik ook m'n best doe om af te vallen, wat zonder voldoende beweging nog lastiger is, het lukt niet. 

In theorie weet ik dat ik het nu 'goed' doe. Ooit kwam ik aan door ongezond eten en te weinig beweging. Dat was dus zeker mijn schuld. Ik was altijd zo makkelijk op gewicht gebleven, dat ik niet geloofde dat ik aan zou komen. Hartstikke positief gedacht, maar eigenlijk ontkenning en in zekere zin ook onkunde. Want als ik wilde afvallen, deed ik dat op een ongezonde, verkeerde manier. 

Met behulp van een diëtiste viel ik indertijd af met gezond(er) eten en meer beweging tot een gezond gewicht en dat gewicht behield ik ook jarenlang. Maar als je eenmaal te dik ben geweest is op gezond gewicht blijven lastiger en na herhaaldelijk aankomen weer afvallen ook. Volgens de eerder genoemde diëtiste van het GLI-traject at ik wel gezond maar te weinig. Huh? Ik kwam toch aan? 

"Pijn kost ook energie", zei ze. Daar had ik nooit bij stilgestaan. Omschakelen naar zonder angst toch weer wat meer eten is lastig.

Willen en moeten
Misschien kan ik de beproefde methode  van 'moeten vervangen door willen' ook hier maar eens uit de kast halen. Ik moet niet bewegen, ik wíl. Dat schijnt motiverender te werken en stress te verlagen. Voorlopig voelt het alsof ik mezelf ermee voor de gek houd. En wie weet, misschien is dat ook wel de oplossing. Toch manifesteren. Mezelf vertellen dat de pijn mijn eigen schuld is, is in feite toch ook mezelf een leugen vertellen. (zelfs als ik het zo schrijf, denk ik nog dat het niet zo is. Hardnekkig hoor) 

Goede gewoonte
Gedurende de GLI-bijeenkomst drong het wel tot me door dat het aanleren van goede gewoontes nooit een probleem was, totdat één van die goede gewoontes, het bewegen, leidde tot pijn en en dat weer tot minder bewegen, de minder goede gewoonte.Wiens schuld is dat? Het blijft maar spoken in mijn hoofd. 

Wat doe of deed ik fout? 
Ook al vertel ik mezelf keer op keer dat het zo niet werkt.

Hopelijk kan ik volgend jaar een keer 'het ommetje' lopen rond het bezoekerscentrum Reitdiep.