Eigen schuld

GLI wijsheid
Vorige week ging het bij de GLI  onder andere over het aanleren van goede gewoontes. Eigenlijk zou het over eten gaan trouwens. De begeleidster beweerde dat pijn een signaal van je lichaam is. Als je pijn hebt, is gaat er iets niet goed. Met goed eten en bewegen, los je dit probleem weer op, maakte ik op uit haar verhaal. Ik had geen zin in discussie. Was er alweer helemaal klaar mee, ook vanwege andere opmerkingen, maar hoe verklaart zo iemand dat mijn pijn juist érger werd toen ik wél bewoog én gezond at? Ik deed vast toch iets ergens niet goed. Of ik dacht niet positief genoeg. 

Eigen schuld
Ik weet niet waar het vandaan komt, maar het zat sowieso al diep; het gevoel dat (een deel van) de pijn mijn eigen schuld is. Dit gevoel had ik al voordat er op internet over las, dus voordat ik bepaalde 'goeroes' kende. Je weet wel, die positivo's, die je vertellen dat je jezelf gezond kunt denken. En als dat niet doet, dan doe je het niet goed, dat denken. (of nog erger "manifesteren")

Dat gevoel heb ik dus al heel lang, dat ik het niet goed doe. Op de één of andere manier geen goeroe bij nodig. 

Bewegen
Ik weet niet hoe ik eraan kom, dat gevoel, en heb ook geen idee hoe ik eraf kom. Het gevoel wordt misschien nog wel gestimuleerd door de herinnering aan de revalidatie. Pijn vermindert door bewegen, is me verteld. En deels is dat ook wel zo geweest. Maar de hielspoor en alle daaruit voortvloeiende pijn kwam niet van het op de bank zitten. 

Strijd en stress nu in m'n hoofd. Wat deed ik fout en wat doe ik nu verkeerd? En hoe keer ik dat om? 

Ja, dat is niet zo moeilijk, zou je denken. Meer pijn door minder bewegen, dus meer gaan bewegen en de pijn neemt af. Maar daar zit 'm de crux. Het lukt me niet, dat meer bewegen. Er staat thuis een hometrainer, ik zocht filmpjes over stoelfitness en deed het ook, er is een yogamat en ook daarvoor zijn er zijn oefeningen.. het lukt me niet. 's Avonds ben ik moe en heb ik pijn en kan ik me er niet toe zetten. Gaan wandelen was zoveel makkelijker en prettiger. Dat voelde niet als een taak maar als ontspanning én het was goed voor me. Nouja, totdat er een achillespees en hielspoor voor gingen liggen, natuurlijk.

Toen het mooi weer was, heb ik nog grote afstanden gefietst, maar met herfstweer stap ik wat minder makkelijk op de fiets, terwijl dat voor wandelen nooit een probleem was. 

Waar ik nu ook nog enorm tegenop zie is de spierpijn die meer bewegen zal gaan opleveren, naast de al aanwezige zeurende pijn. Als ik mensen zie op tv of in facebookreclames, die zo fit zijn en blijven (zeggen ze) met 'simpele' grondoefeningen, dan denk ik automatisch 'kan ik ook'! Maar ik doe het niet. 

Eten
Net als bewegen is gezond eten goed voor je. Dat weet iedereen. Er is wel discussie over wat gezond is, maar de meeste richtlijnen komen overeen: zoveel mogelijk vers/onbewerkt en gevarieerd. Ik heb jarenlang, steeds een paar weken/maanden per keer, op voedingscentrum.nl bijgehouden wat ik at. Niet alleen om af te vallen, maar ook om te controleren of ik alle voedingstoffen, vitaminen en mineralen wel genoeg binnenkreeg. Voor een plantaardige eter nog best een uitdaging, zéker als je darmen eigenlijk niet zo goed tegen bonen kunnen, maar een eiwittekort kan ook weer tot pijn leiden.

Gezond eten lukt op zich heel goed. Niet teveel eten ook. Af en toe chips gaat per handje, niet meer per zak. Chocolade per stukje in plaats van een reep. Toch ben ik (veel) te zwaar. Ook mijn eigen schuld, speelt er door mijn hoofd. Hoe ik ook m'n best doe om af te vallen, wat zonder voldoende beweging nog lastiger is, het lukt niet. 

In theorie weet ik dat ik het nu 'goed' doe. Ooit kwam ik aan door ongezond eten en te weinig beweging. Dat was dus zeker mijn schuld. Ik was altijd zo makkelijk op gewicht gebleven, dat ik niet geloofde dat ik aan zou komen. Hartstikke positief gedacht, maar eigenlijk ontkenning en in zekere zin ook onkunde. Want als ik wilde afvallen, deed ik dat op een ongezonde, verkeerde manier. 

Met behulp van een diëtiste viel ik indertijd af met gezond(er) eten en meer beweging tot een gezond gewicht en dat gewicht behield ik ook jarenlang. Maar als je eenmaal te dik ben geweest is op gezond gewicht blijven lastiger en na herhaaldelijk aankomen weer afvallen ook. Volgens de eerder genoemde diëtiste van het GLI-traject at ik wel gezond maar te weinig. Huh? Ik kwam toch aan? 

"Pijn kost ook energie", zei ze. Daar had ik nooit bij stilgestaan. Omschakelen naar zonder angst toch weer wat meer eten is lastig.

Willen en moeten
Misschien kan ik de beproefde methode  van 'moeten vervangen door willen' ook hier maar eens uit de kast halen. Ik moet niet bewegen, ik wíl. Dat schijnt motiverender te werken en stress te verlagen. Voorlopig voelt het alsof ik mezelf ermee voor de gek houd. En wie weet, misschien is dat ook wel de oplossing. Toch manifesteren. Mezelf vertellen dat de pijn mijn eigen schuld is, is in feite toch ook mezelf een leugen vertellen. (zelfs als ik het zo schrijf, denk ik nog dat het niet zo is. Hardnekkig hoor) 

Goede gewoonte
Gedurende de GLI-bijeenkomst drong het wel tot me door dat het aanleren van goede gewoontes nooit een probleem was, totdat één van die goede gewoontes, het bewegen, leidde tot pijn en en dat weer tot minder bewegen, de minder goede gewoonte.Wiens schuld is dat? Het blijft maar spoken in mijn hoofd. 

Wat doe of deed ik fout? 
Ook al vertel ik mezelf keer op keer dat het zo niet werkt.

Hopelijk kan ik volgend jaar een keer 'het ommetje' lopen rond het bezoekerscentrum Reitdiep.