Nieuw en onbeproefd

*Ik haat mijn lichaam*

De afgelopen tijd heb ik het vaak gedacht en waarschijnlijk ook wel eens hardop gezegd, wanneer niemand in de buurt is: Ik heb een hekel aan mijn lichaam. Het doet pijn, is te dik, jeukt en saboteert elke poging om in elk geval in twee van deze drie verandering te brengen. 

Ik ben boos op mijn lichaam. Het werkt me op alle fronten tegen, zo lijkt het. Zodra ik maar een poging doe om door middel van meer bewegen en gezond(er) eten af te vallen en fitter te worden, komt er weer een pijn of kwaal voorbij, waardoor dit tegengewerkt wordt. Ooit ging het wel goed en viel ik twintig kilo af, dit heb ik mogelijk wel eens ergens genoemd. Ik bleef zelfs vijf jaar op het gezonde streefgewicht, maar sinds ik weer aankwam is het een strijd. 

Door hardlopen kwam ik uiteindelijk bij de reumatoloog, die fibromyalgie constateerde. Zo'n zalige vage omschrijving van de klachten, waar je geen hol mee kunt. Revalidatie leerde mij om vooruitgang te boeken in kleinere stapjes, maar toch, steeds kwam er wat tussen. En dat 'wat' was mijn lichaam. Totdat ik zelfs niet meer mocht wandelen, vanwege zere voeten die rust nodig hebben. Want ohoh, wat bewoog ik veel (niet dus). En zwemmen, ook zo'n zachte beweging waar je geen blessures van krijgt, wordt me sterk afgeraden door de dermatoloog vanwege eczeem. 

Naast dat ik met beweging rekening moet houden met pijn, heeft mijn lichaam nog meer in petto. Zo kan ik niet zomaar een huisdier nemen, niet zwemmen en het uitzoeken van kleding wordt gelimiteerd door allergieën. Jeuken doet het lichaam, zodra ik mij buiten voorzichtig aangelegde paden begeef. En het is te dik. Iets waar ik weinig aan lijk te kunnen doen. Ik let op mijn eten en meer beweging, sja, dat zit er niet zo heel erg in. Het is niet dat ik mezelf lelijk vind nu ik dikker ben, hoewel ik wat minder gewicht wel mooier vind. Het is onhandig en zéker niet bevorderlijk voor de zere voeten en knieën. 

Toen ik laatst mijn enkel zwikte en daardoor een dikke(re) knie kreeg, was ik echt woest. Niet alleen op het feit dat ik weer eens een lichte verzakking in het wegdek niet had gezien en dientengevolge viel, maar ook dat het weer zulke gevolgen had. Woest, op mijn lichaam. 

Maar terwijl ik als gevolg van deze val maar weer eens nóg rustiger aan aan het doen was, besefte ik dat kwaad zijn op mijn lichaam niet helpt. Het brengt frustratie en maakt inbreuk op mijn over het algemeen goede humeur. En waarom? Boos zijn helpt niet. Boos zijn heeft nog nooit iemand geholpen, behalve als het gaat om een pot augurken open te krijgen. Of zoiets. 

Gefrustreerd zijn helpt niet. Vrolijk(er) zijn helpt waarschijnlijk ook niet, maar maakt het leven mooier. 

Dus

Ik ben begonnen met een variatie op een mindfulness ontspanningsoefening (die mij al was aangeleerd voordat mindfulness bekend werd, maar ik weet niet meer door wie), waarmee je je hele lichaam van teen tot top aandacht geeft. 's Avonds in bed begin ik bij mijn voeten en vertel ze dat ik van ze houd. Van de voeten werk ik naar boven. Knieën, billen, buik, schouders, handen. Alles wat zeer doet en/of niet mooi door te dik, geef ik even aandacht en zeg dat ik ervan houd.  

Helpt dit? Ben ik minder boos? Doet het minder pijn (het ultieme doel natuurlijk)? Nee. Het helpt niet. Behalve dan dat ik mijzelf niet meer vertel dat ik mezelf haat. Of mijn lichaam dan. Met de rest heb ik niet zoveel problemen. En steeds als ik gedurende de dag wil gaan mopperen (oké, schelden) op een pijntje of andere sabotage, dan roep ik mijzelf weer tot orde. 

Ben ik minder boos en gefrustreerd? Moeilijk te zeggen na een week.
Heb ik minder pijn? Echt niet. 

Ga ik ermee door? Ja, want liefde voor mezelf is 100% beter dan mijn lichaam haten. En het zou leuk zijn als het nog ergens voor helpt.