Life goes on ..

Eén jaar en elf maanden is hij nu dood, mijn vader. Eén jaar en 9 maanden zitten we in de coronacrisis. Er is in die tijd veel gebeurd en eigenlijk gebeurde er niet veel. Zo kijk ik een beetje terug op deze periode. Hoe was het voor mij?

Rust
De eerste tijd na corona gebeurde er natuurlijk sowieso niet veel. We zaten thuis, we bleven thuis en dat was dat. Man kreeg een hobby, ik rommelde gewoon verder door. Voelde me uitstekend met de situatie. En ook met intelligente, milde en ander soortige lockdowns voelde ik me eigenlijk wel goed. Wel gezellig in kleine gezelschappen bij elkaar, geen grote feesten (hoewel ik die ook wel weer mis, zo met de hele familie) 

Verder genereerde ik afgelopen zomer ook nog wat rust, door door m'n enkel heen te gaan en anderhalve week met de voet omhoog te moeten bivakkeren. 

Blij
Wat er wel gebeurde? Om enigszins chronologisch met iets positiefs te beginnen: vorig jaar september kochten wij een huisje in Portugal! Op de camping, waar wij al eerder heengingen, kwam een 'cabin' in de verkoop en wij hadden hier het geld voor. (mede dankzij corona) Helaas duurde het een jaar voordat we erheen konden, maar we zijn er zo blij mee! Onze 'plek onder de zon'.

Ander positief nieuws is dat de dochters van mijn zus zijn getrouwd en de jongste kreeg een dochter. Een heerlijk kindje, dat we helaas niet zo vaak kunnen bezoeken. Gelukkig zijn er foto's (massa's) 

Iets nieuws
Mijn vrijwilligerswerk bij Stichting het Groninger Landschap lag om begrijpelijke reden stil. Via de patiëntenvereniging Fibromyalgie en Samenleving kwam een oproep voor begeleiders van online lotgenotencontact. Hier heb ik mij voor aangemeld. Er volgden cursussen voor zowel het begeleiden van een gesprek als ZOOM en ik heb een paar bijeenkomsten mede mogen begeleiden. Helaas heb ik op dit moment geen maatje-begeleider, maar wat ik heb gedaan vond ik erg leuk om te doen. En ik leerde weer nieuwe mensen kennen, ook al was dat alleen online. Ik kijk uit naar nieuwe bijeenkomsten.

Voor het Groninger Landschap ben ik nog bij het Paddenstoelenfestival geweest. Een mooie dag.

Verdriet
Helaas was er ook veel verdriet. Sinds het overlijden van mijn vader (het is een soort ijkpunt, zo lijkt het) overleden twee ooms van mij, één broer van mijn man, een vriendin van mij, een aangetrouwde neef (van nog geen vijftig jaar), een vriendin van mijn zus en onze hond. Verdriet op verdriet op verdriet, elk met z'n eigen 'gradatie' (ja, hoe benoem je dat), maar samen best veel. En geen troosthond meer op de bank.

Afstand
Vorig jaar verhuisde onze jongste naar het zuiden van het land. En ja, wij wonen in het noorden dus dat is een beste afstand. Af en toe komt hij langs, maar met een baan waarbij ook in het weekend gewerkt moet worden, is dat niet vaak. 

Ondertussen is onze oudste zo goed als fysiek onbereikbaar in Londen. Gelukkig heeft hij het er goed naar zijn zin met zijn vriend, zeker nadat ze eindelijk hun eigen huis kregen, maar die afstand. Het was van beide kanten zwaar. Voor hem ook dat hij met al dat verlies van hierboven, niet even naar ons toe kon. 

Vorige maand zijn we eindelijk zijn kant op gegaan. Hij kreeg een genderbevestigende operatie en ongeacht welke regels er aan welke kant van het water ook zouden zijn, we móesten wel. Daar wilden we bij zijn. Jongste ging ook mee, dus voor het eerst in tweeëntwintig maanden waren we als gezin weer bij elkaar. Een geweldig moment. 

De operatie ging gelukkig goed. Alle coronatesten waren ook nog negatief en we vierden gelijk zijn vierentwintigste verjaardag. Het was daarnaast erg fijn om hun buren te leren kennen. Mensen waar ze veel aan hebben, maar die ook veel aan hun hebben.

Domper
Helaas hangt er toch een grijze deken over dit bezoek. We waren er namelijk nog maar net een dag, toen we van de buurvrouw hoorden dat er bij ons ingebroken was. Gelijk de eerste avond al dat we weg waren, blijkt achteraf. Man is hierdoor veel aan het bellen en regelen geweest. Ondertussen bewees de buurvrouw dat een goede buur echt van groot belang is. Ze heeft fantastisch geholpen. 

Thuiskomen was dus een kater. Niet alleen was ik sowieso graag langer in Londen gebleven (we moeten er toch echt een keer heen om de stad te leren kennen en naast bezoek ook toerist te zijn), maar we wisten dat we bij thuiskomst een puinhoop aan zouden treffen. Wat gestolen was, wisten we nog niet. We wisten al wel dat de inbrekers de woonkamer en keuken overgoten hadden met ketjap, frisdrank en (wat later bleek) limonadesiroop. Een puinhoop! Vréselijk. Zelfs foto's en negatieven, die uit de kast getrokken waren, plakten.

Dagen zijn we bezig geweest met het schoonmaken en nog steeds komen we af en toe ergens waar het nog plakt. Een schoonmaakbedrijf is twee keer langs geweest. Dat mensen inbreken en dingen stelen is erg vervelend. Dat ze zo'n puinhoop maken in je huis, voelt als een persoonlijke aanval. 

Inmiddels kwam er ook verschillende keren iemand voor de voordeur, om tijdelijke reparaties uit te voeren. Het is een 'inbraakvertragende' deur, maar niet vertragend genoeg, zo blijkt. Ook is vooral man nog druk bezig met de afhandeling met de verzekering. Wat een gedoe. 

Tot zover
Inmiddels is dit een behoorlijke blog geworden. Wat wil je, als je drieëntwintig maanden even wilt samenvatten. We zijn er nog, gezond en wel. We zitten (of komen) weer in een gedeeltelijke lockdown. Het wordt kouder, de winter komt eraan. Niet mijn beste tijd van het jaar. We zoeken dingen om ons op te verheugen. Het EK tafeltennis voor veteranen in Rimini, bij voorbeeld. Duimen maar dat dat door kan gaan.