World Press Photo

Het is een jaarlijks terugkerend uitje voor de kinderen en mij: de World Press Photo tentoonstelling (WPF Groningen). Andere jaren in de A-kerk, dit keer in de synagoge. Daar was ik nog nooit in geweest, dus voor mij een extra bijzondere locatie, die ik al langer wilde bezoeken.

Door haar conversie kon dochter niet lopen en dus viel het even tegen toen we voor de synagoge stonden: een trapje. Gelukkig mochten we door de 'artiesteningang', zoals ik het noemde, naar binnen. Origineel de nooduitgang aan de zijkant van het gebouw. De deur openen was nog even een dingetje.

De tentoonstelling was weer indrukwekkend. Zoveel leed en agressie in de wereld, keihard in beeld gebracht. Gelukkig is er ook altijd goed  nieuws, de fok van panda's in China bijvoorbeeld. Mensen die in pandapak jonge panda's verzorgen, zodat deze dieren niet wennen aan de mens als hun verzorger. Daar loop je dan in een onesie op je werk met een babypanda in je armen. Echt bijzonder.

De foto die er voor mij het meest uitsprong was van een tennisser, die een duik neemt naar de bal en op het zweefmoment geschoten is. Een geweldige foto. Ook in deze categorie vond ik een gewichthefster opvallen, die geen handen en voeten heeft, maar dus wel het gewicht kan heffen. Sowieso waren er bij de sport mooie foto's.

Helaas kon dochter met de rolstoel niet naar boven. Gelukkig waren daar niet zoveel opvallende foto's meer. Wel vond ik de informatie over de synagoge zelf en over de Joodse gemeenschap in de Folkingestraat voor de Tweede Wereldoorlog nog interessant. En triest.

Bij het verlaten van de synagoge was de sleutel weer zoek. De nooddeur nota bene, goed dat er geen calamiteiten waren. Eenmaal weer buiten, zijn we nog wat gaan eten en hebben we gewinkeld. En oliebollen gekocht, decembergevoel.

Een aangename verrassing was de invalidentoilet in Stadscafé Double-A aan de Westerkade! Mooie zaak ook.

In de bus waren we met twee rolstoelen, gelukkig kan dat wel, maar of het mag? Mijn dochter stond in elk geval vast. En ook fijn dat zoon mee was, die de rolstoelhelling steeds uit kon klappen. Voor mij is dat toch wat zwaar.

Thuis liet ik me dan ook opgelucht in de stoel vallen. M'n knieën branden en steken. Bijna de hele middag gestaan en gelopen, nog geen 7000 stappen gedaan raar genoeg, maar met het duwen van de rolstoel is het toch een totale work-out.

Een welbestede middag was het wel. Hoewel we weten dat het geen leuke foto's zijn, die we gaan kijken, is het toch af en toe slikken. Fantastisch ook, hoe fotografen in barre omstandigheden gebeurtenissen zo mooi vast kunnen leggen. De synagoge was nieuw voor mij en zou ik ook graag eens meer uitgebreid bekijken, maar geen idee in hoeverre een ongelovige dit mag. Vermoeiend was het ook, maar dat was ook te verwachten. Volgend jaar weer.