Verdrietig

Ik herinner me haar lach en humor. Hoe groot en sterk ze was. Scherp van geest met een onwrikbare mening. De frons tussen haar ogen, die na de vakantie altijd weer weg was, waarna ze nog meer lachte. De zorg voor haar moeder en broertje, niet altijd door hen opgemerkt werd, teveel als vanzelfsprekend geaccepteerd. Altijd druk met kennissen en vrienden, naar theater gaan, cursussen doen en ver weg met vakantie. Haar problemen met haar gewicht, terwijl ze niet echt dik was, en het stoppen met roken.

Als kind voelde ik vaak haar kritische blik, had het gevoel niet goed genoeg te zijn. Een vakantie op Vlieland verpeste ik met huilen vanwege kriebelende broeken (wol!) en koud weer. Ze zong "Hagel en sneeuw, onweer wind en regen... " en probeerde, tevergeefs wat mij betreft, de moed erin te houden. Opgewekt wees ze naar "Pietje de vuurtoren" en vertelde verhalen over vakanties op dit eiland, samen met haar zusje, mijn moeder.

Nu ligt ze daar, eng mager, ze herkent me niet meer. Uit verhalen van mijn moeder weet ik hoe slim ze was en wat een doorzetter, nu wil ze het liefst blijven liggen en weet ze niet meer wat ze gisteren deed. Ademen gaat zwaar, haar mond krijgt ze met moeite dicht. Verstaan doe je haar niet meer, ook niet als ze plotseling wel een heldere reactie wil geven. Ze wijst met trillende hand iets aan, uit wat onverstaanbare geluiden en geeft het weer op. Valt in slaap, terwijl we er nog maar net zijn.

Afgelopen zondag bezocht ik samen met mijn zus onze tante. Ze lijdt aan Parkinson, woont alweer jaren in een verzorgingstehuis, waar mijn oom haar dagelijks opzoekt en liefdevol verzorgt. Minder dan een schim van wat ze ooit is geweest. Het doet pijn haar zo te zien.

Om mijn energie te sparen, was ik op zaterdag al naar mijn zus gegaan. Samen reden we naar tante, zodat ik 's avonds alleen het laatste stuk naar huis zelf hoefde te rijden, toch nog 1,5 uur. Hoewel ik er dus alles aan had gedaan om deze dag zo rustig mogelijk te houden, kostte het me een hoop energie. Niet alleen de reis, die toch tegenviel, maar ook op emotioneel vlak.

Na een slechte nachtrust kwam maandag de wekker te vroeg. Uren te vroeg, voor mijn gevoel. Aan de andere kant was ik blij de nacht vol malende gedachten achter me te kunnen laten. Eenmaal op het werk bleek weer eens wat een impact zo'n dag op me heeft. Hoewel ik me ertegen verzette, merkte ik dat werken gewoon niet ging lukken. Gelukkig is het niet al te druk, zo vlak voor de vakantie, en kon ik de middag vrijnemen om weer op krachten te komen. Beter dat, dan de hele week hier last van houden.

Op zulke momenten baal ik enorm van mijn lichaam. Ik zou graag vaker naar mijn tante gaan, nu het nog kan. Ik zou willen dat net zo sterk en vol energie was, als mijn tante en moeder vroeger, als mijn zus nu. Maar ik ben het niet. Hoewel ik daar rekening mee probeer te houden, overvalt het me toch en het valt me weer vies tegen.

Gelukkig deed de vrije maandag middag me wel zoveel goed, dat ik de rest van de week weer gewoon kon werken.

Ik vond het plaatje op internet en vond het wel toepasselijk.