Vakantie: Mooi Sintra

"Het is 7 kilometer naar boven, dat is ver mevrouw."
"Het is wel 1,5 uur lopen!"
"Naar beneden is makkelijker dan naar boven, u kunt dan door het park met trappetjes en mooie uitzichten"
"Ik kan de rit personaliseren en we stoppen gewoon als u een foto wilt maken. Onderweg vertel ik alle wetenswaardigheden van de omgeving"

We komen uit het Toeristeninformatiekantoor van Sintra en voor ons staat een aardige jongeman, die aanbiedt ons met zijn auto naar boven te rijden. Voor een klein bedrag, natuurlijk. Het is eigenlijk een vriendenprijsje, dat snappen we. Ik ben eigenwijs. Ik wil lopen. Zeker weten? Ja, het is vast ver en steil, maar ik heb mijn zinnen erop gezet, dus lopen we.

 Bij de eerste bocht treffen we een bus, die staat te toeteren achter een stilstaande auto. Nu al ben ik blij met onze (mijn) beslissing, want hoe kunnen we nu stoppen waar ik wil fotograferen, als er achter ons binnen een minuut een toeterende file ontstaat? Al snel slaan we af het park in. Deze heeft inderdaad een hoop trappetjes, maar de treden zijn hoog, dat had ik omlaag niet zo makkelijk kunnen doen. Ik ben wat raar daarin misschien, maar zo is het wel. Op hobbelige stukken, waar het mogelijk is, houdt mijn man mijn hand angstvallig vast. De val ligt hem nog vers in zijn geheugen. Dat kunnen we hier niet hebben.

Onderweg worden we ingehaald door onder andere Nederlanders, Fransen, Belgen en Engelsen. In het dorp zien we veel Aziaten, trouwens, maar die wandelen dat stuk niet. Sintra is Portugees, maar volgens mij hoor je die taal het minst. Terwijl we zwetend en zuchtend onze weg vervolgen, bijna aan de top, passeren we een klimmuur. Nog weer een alternatieve route. Terwijl ik al blij ben dat ik nog kan blijven staan, zijn er ook mensen die hier nog een keer een zwaarder parcours kiezen. Respect!

Eenmaal bovenaan de berg bij het Palacio da Pena blijkt er een rij te staan voor de ingang van de poort. Na de poort ligt een tuin, weer omhoog, en daarachter het schitterende Palacio. Het Moors kasteel trekt ons niet zo, maar nog weer een tuin door en dan nog weer trappen in het paleis beklimmen hoeft van mij op dat moment ook niet. Ik maak wat foto's en we kiezen voor een roze Renault 4 cabrio om ons weer naar beneden te brengen, want bij de bushalte staat ook een rij. Wel een vrolijke rij met zingende mensen, die enthousiast juichen als er weer een bus aankomt. Onze chauffeuse komt uit Sintra en vertelt dat het vandaag rustig is. Wij vonden het al behoorlijk druk. Toch blij dat we nooit in het hoogseizoen gingen. Ook vertelt ze over een derde kasteeltje, slechts 5 minuten lopen van 'down town'. Klinkt goed, maar eerst zitten.

Na een hapje en een drankje (grote bierglazen!) wagen we het erop en gaan nog naar Quinta da Regaleira. Het kasteeltje doet me wat denken aan de bouwsels, die we vroeger op het strand maakten van nat druipzand. Hoewel ik gisteren in Lissabon al diverse keren verzuchtte dat ik geen trap meer kon lopen, lokken de uitzichten en we gaan naar het dak. Weer is het de klim waard, spijt krijg ik later misschien, maar dit hebben we maar mooi gezien.

Hierna is het ook echt over. Op het nippertje redden we de trein terug, we stappen optimistisch uit bij het station in 'onze' straat, die kilometers lang blijkt, en we zitten aan de verkeerde kant.  Ach, het is in elk geval vlak. Gisteren liepen we kilometers, op zoek naar een eettentje waar we vorig jaar zo lekker aten. Dit keer vinden we, na toch even lopen, een restaurantje om de hoek.

Nog wat foto's van onderweg:

Links het Moors kasteel, rechts Palacio da Pen