Roze bomen

Mijn opa en oma woonden vroeger in Rotterdam. Vlak na de oorlog kreeg opa een baan aangeboden in Groningen en zo vertrok het hele gezin (2 kleine meisjes en een jongensbaby) naar het hoge Noorden. Ver was dat toen nog. Een hele onderneming, maar opa was blij met zijn nieuwe baan als fluitist bij het NFO en oma verliet graag de herinneringen aan bombardementen. Ze vertelde me dat ze als afscheid van mijn opa's werk (?) een schilderij kreeg met roze bomen. Belachelijk vond ze dat. Róze bomen, wie verzinde dat?

Ze betrokken een woning aan de Petrus Hendrikszstraat, een straat evenwijdig aan de J.C. Kapteijnlaan. En raad eens wat daar groeien?
 
Geen idee wanneer deze bomen gepland zijn, of ze er al stonden toen zij naar Groningen verhuisden, maar elk jaar is deze straat een trekpleister voor fotografen. Ook voorbijgangers trekken hun telefoon. Zo stapte er naast mij een ambulancebroeder uit zijn wagen, om even een snapshot te maken. Er zijn uiteraard ook schilderijen van. Het kan niet, maar in gedachte zie ik Vincent van Gogh hier zitten, tussen de roze bloesems.

Elk jaar, wanneer deze bomen bloeien, denk ik ook aan mijn oma, haar verhaal van de oprechte verontwaardiging over het schilderij en haar verbazing, verwondering en bewondering later, toen bleek dat roze bomen niet zomaar een verzinsel waren van weer zo'n moderne schilder.Ik vraag me af wat oma gevonden zou hebben van het beeld, dat nu op de rotonde van de Korreweg staat. Kunst moest voor haar wat voorstellen, wat dat betreft dus een pluspunt, maar ik denk dat ze de dame liever gekleed had gezien. En dat gouden haar?

Voor mij is het beeld één van de mooiste die ik ken. Ooit liep ik zelf zo, een klein meisje aan de hand en een jongetje op de arm, maar ook oma heeft mogelijk hier zo gelopen, stukken slanker want ze maakte de hongerwinter mee in Rotterdam. Ja, ik had waarschijnlijk wel dit postuur, maar zo bij dat beeld vind ik het helemaal niet lelijk. Ik had ook pijn en was moe, zó moe. 'Logisch', vond de dokter, zo met 2 kleine kinderen, 'hebben alle moeders'. En ik kon weer gaan. De vrouw van het beeld ziet er ook wat moe uit, inderdaad.. of knijpt ze haar ogen dicht tegen de zon? Hoe moe zal mijn oma wel niet zijn geweest, alweer zwanger van de vierde, het herstellende van jaren zo goed als alleen leven in een oorlog, onder vreselijke druk, opa in Duitsland.

Voor mij was het een mooie tijd toen mijn kinderen deze leeftijd hadden. Ondanks vermoeidheid en pijn gingen we veel op stap. Naar het Stadspark, waar oma later woonde en vele, véle kilometers liep, of gewoon door het wijkpark, naar het (Natuur-)museum en de dierentuin. Natuurlijk ook naar oma. Mijn oma. Superoma noemden we haar, de overtreffende trap van oma. Elk jaar als de roze bomen bloeien in mei denk ik aan haar. Vandaag zou oma 99 jaar zijn geworden, maar ze werd niet ouder dan 83. Het schilderij van de roze bomen heb ik nooit gezien.

(deze blog komt misschien een beetje raar over, zo tussen de vakantieverhalen. Ik schreef 'm begin mei, maar besloot hem op oma's verjaardag te plannen)