"Een zittend leven duurt niet lang" zo luidt de dreigende titel van een krantenartikel, dat bij mij op mijn werk hangt. Het artikel legt uit dat weinig beweging minstens zo dodelijk is als roken. Fanatiek sporten na een zittende werkdag is niet genoeg, gedurende de dag moet je elk half uur even in beweging komen. Ik doe mijn best en dat artikel helpt me eraan te herinneren.
"Van zitten word je moe" was de minder dreigende constatering van mijn revalidatietherapeut. Kennelijk maak je als je in beweging bent een bepaald hormoon aan en zonder dat hormoon word je sneller moe of je blijft moe, zoiets.
Als kind bewoog ik in mijn herinnering niet veel. Mijn favoriete bezigheid was op bed-bank-bad met een boek. Hele dagen kon ik me verliezen in diverse verhalen, lezen dat was het summum van genot. De enige reden dat ik me van de ene plek naar de andere verplaatste was dat ik niet lekker meer lag of dat ik wat te eten wilde. Of dat mijn vader mij met de honden naar buiten stuurde. Ik had wel andere hobby's, echt waar. Ik tekende graag, had veel planten, begon met bonsai en in de lagereschoolperiode speelde ik veel buiten met mijn vriendin, cowboytje of iets met barbies en een aantal variaties daartussen. Ik sportte ook: zwemmen, turnen, volleybal en basketbal komen zo in mij op. Toch was ik het meest te vinden met een boek, denk ik.
Nog steeds is lezen één van mijn favoriete bezigheden. Op mijn vrije dagen verplaats ik mij ook nu met een boek in de hand van bed naar bank en soms naar bad, hoewel het boek is vervangen door een e-reader (of iPad of tijdschrift) en de bank door een heerlijke luie stoel, maar dat allitereert niet zo lekker.
Tegenwoordig heb ik natuurlijk ook mijn gezin, ga ik uit mezelf met de hond lopen en zijn er diverse noodzakelijke bezigheden, die een gezin met zich meebrengt. Was, opruimen, schoonmaken, nog meer was, koken. Ik doe dit niet als enige in huis, de taken zijn verdeeld en dus moet ik ook mijn deel doen.
Ik merk aan mijzelf dat mijn conditie en spierkracht sneller afneemt bij inactiviteit dan dat het toeneemt bij een actiever leven. Omdat ik van mezelf dus een nogal inactieve levensstijl heb, tenminste op vrije dagen, maak ik afspraken met mezelf. Ik bezoek graag musea, maar als 'binnenkort' een bepaalde tentoonstelling wil bezoeken, komt het er niet van. Dus zet ik het in mijn agenda en houd mezelf aan de afspraak. Ook als ik die dag moe ben of meer pijn heb, dat mag geen excuus zijn, tenzij er een aantal onverwachte zaken tussendoor gekomen zijn. Als extra motivatie kocht ik een museumjaarkaart. Zo is het makkelijker om een museum deels te bekijken en een andere moment het andere deel te zien. Of om in musea, niet te ver weg, alleen de tentoonstellingen te bezoeken.
Verder werd ook sporten teveel op de lange baan geschoven. "Ik wil weer hardlopen" zette mij niet meer genoeg aan, kennelijk. Daarom heb ik gisteren een nieuwe stap gezet: ik ben ruim een uur aan het tafeltennissen geweest! Die tijd ging ongemerkt voorbij. Stijf werd ik er wel van, vooral van het steeds weer op moeten rapen van die lastige, lichte, snelle balletjes, maar het was zo leuk, dat ik liefst 2x per week zou gaan. En de stijfheid moet ik er vandaag weer uitlopen, natuurlijk.
Op het werk blijf ik vooral in beweging door 1-2x per uur wat te drinken te halen, de natuur doet de rest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten