#WOT: Kater

 "Ja, ik heb het partijprogramma maar eens doorgelezen, er staan goede dingen in, maar ook minder goede", vertelde een man die toegaf op de PVV gestemd te hebben in een straatinterview op tv. Het was een proteststem, want de VVD, daar geloofde hij niet meer in. Kennelijk vond hij tussen de 25 alternatieven maar één échte protestpartij, die het tegen de VVD kon opnemen. Volgens mij kun je als protest tegen VVD beter Partij voor de Dieren stemmen, maar daar was hij kennelijk niet opgekomen. Maar waar hij precies op gestemd had, dáár kwam hij pas achter, toen hij na het stemmen het partijprogramma bekeek. 

Ik hoorde verschillende redenen om op de PVV te stemmen, van 'gewoon een leuke gast' tot 'tijd voor iets anders' of 'hij zegt tenminste hoe het is'. Dat eerste is persoonlijk, maar Wilders is één van de langstzittende Kamerleden én komt bij de VVD vandaan. Oude wijn in nieuwe zakken, noem je dat geloof ik ook wel. 

Kater
Gevoel van onbehagen, teleurstelling, ontgoocheling na een grote, maar tevergeefse inspanning [bron]

Een kater voor het naar bed gaan
Hoe ik me voelde, toen ik erachter kwam dat de PVV wel eens de grootste partij kon worden, beschrijft Karin heel goed. Verbijsterde en geschokte berichten gingen in een vriendinnenappgroep heen en weer. Hoe was dit mogelijk? Ik sliep er slecht van. 

Ik weet dat er mensen zijn die kijken naar een paar aandachtspunten en daar hun partij bij zoeken. Ik weet ook dat de PVV een paar punten in zijn programma heeft, die best goed klinken. Ze hebben alleen een veel groter aantal punten, waarbij me de tenen krommen, de rillingen over de rug lopen en de kin me op de grond valt. Hóe kun je het denken, laat staan in je programma zetten?

Er zijn veel mensen die het niet goed hebben in Nederland. Veel van deze mensen voelen zich niet gehoord en zijn ongelukkig. Ik geloof alleen niet dat de PVV het antwoord voor hen is. Ik ben zelfs bang dat ze van een koude kermis thuiskomen.

Voor die mensen die het moeilijk hebben, is het misschien fijn als er een zondebok aangewezen wordt. Één oplossing voor alle problemen. Met alles wat ik op tv en in de (sociale) media zag, werd mij duidelijk dat de oplossing van Wilders een wassen neus is. Niet alleen niet haalbaar, het is niet de oorzaak en het lost niets op. Maar dat is mijn (linkse) bubbel. De mensen die PVV stemden, zagen dit kennelijk niet. Ze zagen wel de onvrede en de mensen, die in het PVV-straatje riepen dat ze wisten hoe het moest. 

Ik ben bang. Ik ben verdrietig. Niet alleen verdrietig over de uitslag. Ook verdrietig dat zoveel mensen zó boos zijn en het zó slecht hebben, dat ze voor de standpunten van de PVV kozen. De boze standpunten. De standpunten, waar heel veel Nederlands het heel moeilijk mee gaan krijgen en zelfs nu al hebben. De standpunten waarbij groepen mensen buitengesloten worden. En dan doel ik niet alleen op asielzoekers en moslims. Nee, de uitsluiting van de PVV gaat veel verder. Eigenlijk word je alleen als witte cis hetero (man) niet uitgesloten, als het aan de PVV ligt. Je mag er wel zijn, maar liever niet op de voorgrond. En beter dat je je niet uitspreekt, als je voelt dat je benadeeld wordt. Dan had je maar wit, cis en hetero moeten zijn. En gezond van lijf en leden. Dat 'diversiteitsgeneuzel', daar heeft de PVV niets mee. (staat letterlijk zo in het programma)

We leven in een vrij land, in een democratie. Iedereen mag een partij starten, iedereen mag op de partijen stemmen die er zijn. En het is mooi dat mensen stemmen. Het is jammer dat niet iedereen van te voren kijkt waar hij/zij op stemt en dan achteraf misschien denkt 'oh, hier sta  ik misschien toch niet zo achter', terwijl de betreffende partij inmiddels de grootste is. We gaan het zien en meemaken. 

Ondertussen wens ik iedereen veel goeds, het allerbeste en veel liefde toe. 

 

Mocht je willen weten waar mensen zoal voor vluchten, lees dan onderstaand boek eens. 
Zolang de citroenbomen bloeien van Zoulfa Katouh

Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door Verwondervrouw of Karin verzonnen wordt.

Ja, ik wil: tekenen!

"Tekenen!" zei ik ooit  als je naar m'n hobby's vroeg. Tekenen, schilderen en, nou vooruit, lezen. Later kwam daar fotograferen bij. 

Utopie was van de week het WOT woord. Ik dacht erover deze post te plaatsen. Is meer en vaker tekenen een utopie voor mij? 

Tegenwoordig teken ik niet zoveel meer. Mijn hobby leek lange tijd meer het kopen van tekenspullen te zijn dan het tekenen zelf. We hebben een kastje vol met schetsboeken (daar schreef ik net een blog over), potloden in kleur of grafiet in diverse hardheid, verf, contékrijt, pastelpotloden en pastelkrijt. Daarnaast zijn er nog een aantal boeken, waarin uitgelegd wordt hoe simpel tekenen eigenlijk is. Wat in de praktijk nog best tegenvalt. 

 

Dat ik weer wil gaan tekenen, is voor mij een goed teken. Ik wil weer even wat anders doen dan herhalingen van sitcoms kijken op tv. Ik wil weer even van de bank af en heb weer ruimte in m'n hoofd om wat te doen.  

Nu ik besloten heb tot gebruik van aanwezig materiaal komt de volgende opgave: wat ga ik tekenen. De besluiteloosheid hierover is één van de redenen dat ik niet teken. Vaak pak ik een boekje, zet een paar lijnen op papier en leg 'm weer weg. In een serie van Nicci French pakt de hoofdpersoon, Frieda Klein, steeds een wijnfles om te tekenen. Eigenlijk wel een goed idee, steeds hetzelfde onderwerp te nemen. Dus nu vraag ik me alleen nog maar af wát ik dan zal nemen als herhalend onderwerp. Je zou kunnen denken "giraffes genoeg", maar ik kan het mezelf heel moeilijk maken. En zo blijf ik uitstellen. 

Elma de Jonge, ontwerper en blogger :

“Leg de lat niet te hoog. Het zal niet elke dag een Van Gogh worden. Dat maakt niet uit, het gaat juist ook om het proces. Je werkt vanzelf toe naar een eigen stijl. En laat je inspireren. Ik kan uren op Pinterest kijken om ideeën op te doen qua kleurencombinaties of patroontjes. Maar geef er natuurlijk wel altijd je eigen draai aan.”

Meer van Elma’s art journal vind je op haar instagram (bron: Flow magazine)

Googlen op 'tekeninspiratie' leert mij dat ik vast niet de enige ben, want er zijn heel veel sites en boeken die dit als onderwerp hebben. Er zijn 365-tekenideeën boekjes, waarin voor elke dag een simpel onderwerp staat. Zou ik ook kunnen doen in de al aanwezige boekjes. Er is 'teken je dag'-inspiratie. Er zijn legio sites met art journal ideeën en ik had dus zelf nog boeken. 

Ohjaaa.... 

Zowel het gebrek aan ideeën als die mooi uitgewerkte inspiratievoorstellen blokkeren mij. Toch geniet ik er enorm van om al die ideeën te bekijken. Zoveel mensen maken zoveel leuke dingen! Ik wil tekenen, maar ben ook bang? Uiteraard weet ik dat het tekenen voor de lol is, omdat te genieten van het potlood of krijt op papier en daar iets uit te zien komen, maar bij voorbaat zie ik al op tegen het product. Jeetje, waarom maak ik het mij zo ingewikkeld. Wil ik nou tekenen of niet? 

Van de week heb ik toch een paar stiften gekocht en ben ik voorzichtig weer begonnen met wat kleur op papier zetten. Daarnaast is 'kijken naar tekeninspiratie' een nieuwe hobby erbij. Weer een hele andere hobby dan 'tekenspullen kopen'.  

(Toevallig zag ik van de week toch het perfecte boekje.. echt wat ik zoek.. en ik kocht ‘m niet!)

..

(Nog niet)

Voorbeelden van tekeninspiratie op internet: 

Art journal voor beginners van Flow magazine

10 tips om je schetsboek te vullen

De tekenclub

Lauwpauw

Art journal inspiratie

Art journal voor beginners

Art journal voorbeelden  

Google search Tekenen op zwart papier

#WOT: Utopie

 "Wereldvrede", hét antwoord op dé grote wens van iedereen, zou je denken. Een onmogelijke wens, ben ik bang, aangezien er een aantal zijn die best wereldvrede willen, als we maar naar hen zouden luisteren. 

"Doe wat ik zeg, en ik breng je vrede" Maar doen wat zij zeggen, kan betekenen dat er geen vrijheid is. Is dat vrede? 

Wereldvrede, een uptopie.

Utopie is een ideale wereld die niet bereikt kan worden, een onmogelijke werkelijkheid, een wensdroom. Ook kan een utopie een ideaal aanduiden waarnaar gestreefd wordt, bijvoorbeeld in de politiek of filosofie. Een utopie die gekenmerkt wordt door technologie is een technologische utopie. Het tegengestelde van een utopie is een dystopie of anti-utopie.
wikipedia.org

En ik kan me daar kwaad om maken. Ik kan me daar druk om maken. Ik word er ook verdrietig van. Waarom kan niet iedereen in vrede met elkaar leven. Wat maakt het uit dat je niet allemaal hetzelfde gelooft. Jouw God straft, dat hoef jij niet te doen, denk ik in mijn onschuld. 

En ook, waarom moet jij zóveel rijkdom, terwijl er anderen omkomen van de honger. Zoveel geld, dat je niet op kunt maken in je leven en toch anderen laten verhongeren. Wat is het nut? Alle rijken samen kunnen de armen voeden, kleden en onderdak geven en toch rijk genoeg blijven om ergens aan de top van de macht en rijkdom te blijven. Niet in de vorm van geven, maar in samenwerken. Gunnen. 

Ik praat langs de zijlijn in een betrekkelijk veilige omgeving. Geen geloof dat me dwarszit. Geen honger ook. Ik kom niets tekort in een warme omgeving. In mijn eigen bubbel leef ik de Utopie, maar er zijn teveel vensters naar de boze buitenwereld om erin te geloven, die utopie. 

Ik koester wat ik heb. 

Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door Verwondervrouw of Karin verzonnen wordt.

Dagboek (ofzo)

De afgelopen dagen ben ik weer druk bezig met de mogelijkheid van een dagboek. Of schetsboek. Of een dag-/schetsboek, zo'n art journal geval. Ik ben zelfs alweer naar de winkel geweest om hét perfecte boekje te kopen, dat ik een jaar terug heb zien liggen en dat er nu (uiteraard) niet meer was. 

Steeds als ik denk "ja, zó ga ik het doen" slaat de twijfel weer toe. Eerst maar eens bewijzen dat ik het vol ga houden, door de oude boekjes/schriftjes te gebruiken, voordat ik iets nieuw koop, heeft verstandelijk de overhand. Maar die ouden voldoen niet, want ik wil schrijven én tekenen. Of toch alleen tekenen en dan digitaal schrijvend bijhouden. Of, als ik al ga tekenen, een project doen waarbij ik elke dag/week(/maand) één enkel voorwerp steeds opnieuw teken, zodat ik me ook niet af hoef te vragen wát ik zal tekenen. 

Met de stormen buiten waaien er ideeën als losse blaadjes door m'n hoofd 

Terugbladerend in m'n huidige schetsboek ontdek ik dat ik deze gedachten elk jaar rond deze tijd heb. Is het alweer een jaar terug dat ik getekend heb? Nee, in maart tekende ik een Sonny Angel (in een ander boekje overigens) maar daarvoor begon ik duidelijk weer met een, jawel, schrijf/tekendagboek. Dat was 19 november. Ik ben er vroeg bij dit jaar. In het voorjaar heb ik vaak ook nog zo'n periode. Misschien heeft het iets te maken met de zon ten opzichte van de evenaar, haha. 

Mijn man houdt al bijna 3 jaar een dagboek bij in een app op z'n ipad. Teruglezen is daarin makkelijk en leuk. Ik probeerde het in documenten, maar het lukte niet. Sowieso is een jaar lang iets bijhouden voor mij lastig, laat m'n andere blog dat niet voor niets 365-project heet, zien. Digitaal bijhouden lijkt dus handig, maar wat me op dit moment trekt is aan tafel zitten en schrijven en/of tekenen. Er echt even mee bezig zijn. De mogelijkheid een tekst op te leuken met een krabbel of kleurtje, wat digitaal natuurlijk ook kan door er een foto bij te plaatsen.

Dat er in deze tijd van het jaar allerlei online advertenties zijn met diverse dagboeken is natuurlijk niet toevallig. Dat ik daardoor getriggerd word, is waarschijnlijk logisch. Nu ik een paar van die advertenties bekeken heb, zie ik nog meer advertenties en oh, wat zijn er leuke en mooie boekjes. 

In die advertenties, en diverse artikelen die ik inmiddels ook las, staat dat het goed voor je mentale gezondheid om een dagboek bij te houden. Volgens mij is het vooral een teken van een opkrabbelende mentale gezondheid dat ik weer wil tekenen. Of, nee, niet zozeer mentale gezondheid, wel dat er wat kriebelt. Iets dat me van de bank en bij de tv weg wil hebben. 

Terwijl ik dit zo allemaal opschreef, besloot ik eens op zoek te gaan naar de halfvolle boekjes die ik in huis heb. Enneh.. wow. 

De tekening van de ijsvogel onderin laat zien dat ik vooral goed kan tekenen van een foto en minder van een driedimensionaal voorbeeld.  De boekjes laten zien dat ik een voorkeur heb voor zwarte kaften. Het boekje dat nu het meest aansluit bij wat ik zoek, had geen zwarte kaft. Die heb ik dus geverfd (middelste foto meest rechts). Twee (bijna) volle zitten er niet bij. Een aantal dat ik nog minder gebruikte, legde ik vorig jaar in m'n minibieb.

Het goede nieuws is dat ik vaker wat heb bijgehouden dan ik dacht. Het is jammer dat dat alleen in vakanties was. En het is lastig om zo'n halfvol vakantieboekje nu aan te vullen met het huidige leven. Ook omdat in de tussenliggende jaren weer in andere boekjes is geschreven en getekend. Toch ben ik nu wel zeker dat ik eerst minimaal één boekje vol moet maken, voordat ik een andere koop. Of een ander begin. Want ik bleek een heel geschikt boek te hebben, zo te zien een relatiegeschenk van een groot Nederlands bedrijf, met genoeg pagina's om er een jaar mee vol te maken, wanneer ik elke dag wat noteer. De bladzijdes zijn misschien íets te dun. En het bedrijf staat dus op de omslag, maar dat is vast te verhelpen met fleurig papier dat ik ook op voorraad heb, bijvoorbeeld. 

Dit hele dagboekidee houdt me zo bezig, dat dit het derde blog al is dat ik erover schrijf. Dat ik deze post is een 'nu of nooit'-situatie. Met nog een blog lost er niets op, maak ik geen beslissing en ga ik niet tekenen. Die andere twee kan ik mooi bewaren voor volgend jaar. 

#WOT: ongehoorzaam

 WAT?

            WOT?

Ja, Verwondervrouw postte vorige week op X (voorheen Twitter) dat ze de WOT miste. Karin voelde hetzelfde en ze besloten het vanaf nu samen op zich te nemen een WOT te verzinnen. Ik ben blij dat de dames dit weer op zich willen nemen. Vorige week viel het me wat rauw op het dak en sloeg ik over. Deze week zal me dat niet gebeuren. 

Ongehoorzaam: niet bereid gehoor te geven aan gestelde regels.

 Vanmorgen zag ik een filmpje op X (ook al op X) van een jongeman, die precies wist hoe het leven in elkaar zit en dat wel even zou vertellen. Zijn grote kennis ging vooral over het dé man en dé vrouw. "Vrouwen", zo zei hij, "willen het liefst volgen." De man dus. De man willen ze volgen. En dat vrouwen dat tegenwoordig niet probleemloos doen, dat ligt aan de media. 

Deze jongeman kwam wat lachwekkend op mij over. Jong en onwetend ook. Ik kan tegenwoordig bij dit soort verhalen alleen maar denken 'als de vrouw inderdaad alleen maar wilde volgen, dan waren er nooit feministen opgestaan.' Dan was het ook nooit in de media gekomen.

Toch?

Uiteraard hebben wij tegenwoordig vrijheden, waar hard voor gevochten is, maar ook voordat wij deze vrijheden hadden, waren vrouwen niet willoos en volgzaam. Als ik verhalen hoor over vrouwen in het verleden, dan waren ze juist sterk en eigenzinnig. Ongehoorzaam, noemden de mannen en de pastoor dat. Op de brandstapel moesten deze vrouwen en om daar niet al te veel weerstand tegen te krijgen, verzonnen ze de gevaarlijke heks, hét voorbeeld van de zelfstandige en vooral ongehoorzame vrouw. Ongehoorzaam volgens die mannen dus, die ook toen vonden dat vrouwen van nature volgzaam zijn. 

Ik weet niet hoe ik in die tijd zou hebben geleefd. Of ik braaf en volgzaam de huishouding had gedaan en de kinderen opgevoed. Waarschijnlijk wel, maar zou ik er dan net zo'n hekel aan gehad hebben als nu? Aan huishouden dan, niet aan de kinderen. 

Wat ik wél weet, is dat mijn schouders een soort van verstrakken, wanneer iemand mij vertelt dat ik iets moet doen. Als ik vroeger van plan was mijn kamer op te ruimen en m'n moeder zei vervolgens dat ik dat moest gaan doen, deed ik het niet. Het moest uit mezelf komen. 

Ik vermoed dat ik in vroeger tijden wel volgzaam zal zijn geweest. Ik ben niet zo'n rebel. Maar waarschijnlijk zou ik elke mogelijkheid hebben gegrepen om ongehoorzaam te zijn. Eigenwijs noemen wij dat ook wel. 

Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door Verwondervrouw of Karin verzonnen wordt.

Nieuw en onbeproefd

*Ik haat mijn lichaam*

De afgelopen tijd heb ik het vaak gedacht en waarschijnlijk ook wel eens hardop gezegd, wanneer niemand in de buurt is: Ik heb een hekel aan mijn lichaam. Het doet pijn, is te dik, jeukt en saboteert elke poging om in elk geval in twee van deze drie verandering te brengen. 

Ik ben boos op mijn lichaam. Het werkt me op alle fronten tegen, zo lijkt het. Zodra ik maar een poging doe om door middel van meer bewegen en gezond(er) eten af te vallen en fitter te worden, komt er weer een pijn of kwaal voorbij, waardoor dit tegengewerkt wordt. Ooit ging het wel goed en viel ik twintig kilo af, dit heb ik mogelijk wel eens ergens genoemd. Ik bleef zelfs vijf jaar op het gezonde streefgewicht, maar sinds ik weer aankwam is het een strijd. 

Door hardlopen kwam ik uiteindelijk bij de reumatoloog, die fibromyalgie constateerde. Zo'n zalige vage omschrijving van de klachten, waar je geen hol mee kunt. Revalidatie leerde mij om vooruitgang te boeken in kleinere stapjes, maar toch, steeds kwam er wat tussen. En dat 'wat' was mijn lichaam. Totdat ik zelfs niet meer mocht wandelen, vanwege zere voeten die rust nodig hebben. Want ohoh, wat bewoog ik veel (niet dus). En zwemmen, ook zo'n zachte beweging waar je geen blessures van krijgt, wordt me sterk afgeraden door de dermatoloog vanwege eczeem. 

Naast dat ik met beweging rekening moet houden met pijn, heeft mijn lichaam nog meer in petto. Zo kan ik niet zomaar een huisdier nemen, niet zwemmen en het uitzoeken van kleding wordt gelimiteerd door allergieën. Jeuken doet het lichaam, zodra ik mij buiten voorzichtig aangelegde paden begeef. En het is te dik. Iets waar ik weinig aan lijk te kunnen doen. Ik let op mijn eten en meer beweging, sja, dat zit er niet zo heel erg in. Het is niet dat ik mezelf lelijk vind nu ik dikker ben, hoewel ik wat minder gewicht wel mooier vind. Het is onhandig en zéker niet bevorderlijk voor de zere voeten en knieën. 

Toen ik laatst mijn enkel zwikte en daardoor een dikke(re) knie kreeg, was ik echt woest. Niet alleen op het feit dat ik weer eens een lichte verzakking in het wegdek niet had gezien en dientengevolge viel, maar ook dat het weer zulke gevolgen had. Woest, op mijn lichaam. 

Maar terwijl ik als gevolg van deze val maar weer eens nóg rustiger aan aan het doen was, besefte ik dat kwaad zijn op mijn lichaam niet helpt. Het brengt frustratie en maakt inbreuk op mijn over het algemeen goede humeur. En waarom? Boos zijn helpt niet. Boos zijn heeft nog nooit iemand geholpen, behalve als het gaat om een pot augurken open te krijgen. Of zoiets. 

Gefrustreerd zijn helpt niet. Vrolijk(er) zijn helpt waarschijnlijk ook niet, maar maakt het leven mooier. 

Dus

Ik ben begonnen met een variatie op een mindfulness ontspanningsoefening (die mij al was aangeleerd voordat mindfulness bekend werd, maar ik weet niet meer door wie), waarmee je je hele lichaam van teen tot top aandacht geeft. 's Avonds in bed begin ik bij mijn voeten en vertel ze dat ik van ze houd. Van de voeten werk ik naar boven. Knieën, billen, buik, schouders, handen. Alles wat zeer doet en/of niet mooi door te dik, geef ik even aandacht en zeg dat ik ervan houd.  

Helpt dit? Ben ik minder boos? Doet het minder pijn (het ultieme doel natuurlijk)? Nee. Het helpt niet. Behalve dan dat ik mijzelf niet meer vertel dat ik mezelf haat. Of mijn lichaam dan. Met de rest heb ik niet zoveel problemen. En steeds als ik gedurende de dag wil gaan mopperen (oké, schelden) op een pijntje of andere sabotage, dan roep ik mijzelf weer tot orde. 

Ben ik minder boos en gefrustreerd? Moeilijk te zeggen na een week.
Heb ik minder pijn? Echt niet. 

Ga ik ermee door? Ja, want liefde voor mezelf is 100% beter dan mijn lichaam haten. En het zou leuk zijn als het nog ergens voor helpt.