Nooit meer..

Het kwam eigenlijk nooit bij ons op dat mijn vader dood kon gaan, totdat hij vrij plotseling stierf.

Mijn vader was een actieve man van 83 jaar, die vrij weinig mankeerde. Oké, hij had hoofdpijn (migraine) en hooikoorts, eczeem, is drie keer geopereerd aan z'n knieën en had prostaatkanker. Voor dat laatste kreeg hij hormoonspuiten en gezien de bloedwaarden ging dat de goede kant op. De laatste tijd had hij wel veel last van z'n rug, dus stond een botscan op de planning. Deze heeft hij niet meer gehad.

Op donderdag 12 december belde m'n moeder mij overstuur op. M'n vader was gevallen en ze kreeg hem niet meer in bed. Ik raadde haar aan de huisarts te bellen en na kort overleg met m'n collega's ben ik erheen gegaan. Het zat me niet lekker. Ze wonen toch ruim zestig kilometer bij ons vandaan.

Toen ik daar kwam, was thuiszorg geweest en lag hij gelukkig weer in bed, was hij goed aanspreekbaar en kwam de huisarts even later. Vanwege wat atypische symptomen besloot ze hem op te laten nemen in het ziekenhuis. Wij gingen uiteraard mee.

Wat volgende was een hectische dag en een verwarrende week. Zijn bloedwaarden waren niet goed, maar toen deze weer wat bijtrokken, werd hij eigenlijk niet beter. Hij had pijn, was vaak in de war en sprak onverstaanbaar. Woensdags werd duidelijk wat de onderliggende oorzaak was en dat dit slecht nieuws was. Kanker. Donderdag 19 december 2019 stierf mijn vader in aanwezigheid van z'n vrouw en twee dochters. Ik zie hem nog gaan.

Binnen een week was hij dus weg. Mijn sterke fitte vader. De man, die zomers gerust een uur wandelde en dan ook nog even boodschappen ging doen op de fiets. Die voor m'n moeder zorgde, omdat zij minder mobiel is door de gevolgen van diabetes. Die met zoveel plezier en humor kon vertellen, vooral over wat hij  meemaakte vroeger op zee. Weg.

Zijn overlijden was natuurlijk in een hectische tijd. Niet alleen vlak voor de kerstdagen, ook een week voor de trouwdag van m'n ouders. Gelukkig werd hij niet op die dag gecremeerd, had zomaar gekund. De post bracht kerst- en condoleancekaarten.  Bitter en zoet. Hoopvol en met troost.

De kerstpuzzel in de krant losten we altijd op met m'n vader. Om de haverklap belde hij op met weer een idee of oplossing. Deze puzzel kwam dit jaar onafgemaakt bij het oud papier. Ik kon het niet.

Niets was meer hetzelfde.
Ineens nooit meer een knuffel van de man die mij met zoveel liefde opvoedde.
Nooit meer "zul je je gedragen..."
Nooit meer een grote barbecue op de camping ter ere van z'n verjaardag, met familie en vrienden, wat dit jaar natuurlijk sowieso niet had gekund.
Nooit meer z'n grapjes en z'n lach
Nooit meer "Ria, met je vader.... " aan de telefoon.

Het is inmiddels ruim een half jaar later. Vaderdag. De eerste zonder hem. Het voelt niet eens vreemd leeg. De afgelopen jaren waren we meestal met vakantie rond deze tijd. 

Een half jaar, waarin zorgen voor m’n moeder toeneemt, papa kan dat immers niet meer. Ik probeer elke week met haar boodschappen te doen. We zetten met z’n allen de caravan neer, vooral m’n zus en zwager verzetten hier veel werk. Het interieur van de caravan is één grote herinnering aan m’n vader, over zie je zijn hand, zijn oplossingen voor problemen. Met ducktape vooral.  

Het afgelopen halve jaar ontdekte ik ook dat rouwen moeilijk is. Hoe doe je dat? Ogenschijnlijk gaat het leven gewoon door, af en toe word ik ineens door verdriet overvallen; door een opmerking, een geur of onverwachts een liedje van zijn crematie.

Mijn vader overleed plotseling. Er is verdriet. Er is vooral een liefdevolle herinnering.