Pagina's

zondag 31 maart 2019

Boeken van maart

In 2025 stopt Hebban met de blogs op de website. Daarom kopieer ik in november 2025 een aantal oude blogs hierheen. In elk geval de maandoverzichten. Soms nog andere blogs die het bewaren naar mijn idee waard zijn. 

Raar genoeg is de lay out steeds weer anders. 

Mijn boeken van maart

op 31 maart 2019 door   

Oktober - Soren Sveistrup
Jeetje wat een verhaal. Ik las dit boek voor mijn thrillerleesclub van deze maand, maar ik heb me ook aangemeld om dit boek met buddyread te lezen. Daarom zeg ik er verder maar niets over.

Fatale dag en Fatale keuze - Kathy Reichs
Twee heerlijke boeken in hetzelfde genre als de serie Rizzoli & Isles, waar ik twee jaar terug niet mee kon stoppen. De omschrijvingen, metaforen en vergelijkingen, waar ik me in het eerste boek van Reichs enigszins aan ergerde, komen in deze delen een stuk minder voor. Minder geforceerd. Blond haar is af en toe ook gewoon blond haar, in plaats van haar in de kleur van gedroogd stro, zeg maar.
Gelukkig heb ik nog vele boeken van deze serie te gaan. Met enige moeite kies ik toch een ander boek, een ander genre, om aan het thema van deze maand te voldoen.

Mevrouw mijn moeder - Yvonne Keuls
In een losse vertelstijl vertelt Keuls op anecdotische wijze over haar eigenzinnige Indonesische moeder en de verhalen van haar voormoeders. Dit was mijn themaboek voor deze maand.

Witte dood - Robert Galbraith
We gingen een paar dagen naar Londen. Een goede reden om een boek te kopen, dat zich daar afspeelt, toch? En ik schreef er al over, hoe leuk het is om door straten te lopen, waar je hoofdpersoon even later ook is.
Verder is het gewoon een heerlijk boek. De zevenhonderd pagina's waren zo voorbij en nu is het wachten op de volgende, hoop ik.

4dd5d5e5b5ddb636dde6f2a80a2ca24c.jpg

Our house - Louise Candlish
Ik las bovenstaande op de achterflap en wilde natuurlijk weten hoe dit verder zou gaan.
Het verhaal is een mix van vertelstijlen. Het begint inderdaad met Fi, die thuiskomt en ziet dat er andere mensen in haar huis zijn. Vervolgens lees je haar verhaal als podcast, met reacties van anderen op twitter. Ondertussen vertelt haar man zijn kant van het verhaal. Dit geeft een compleet beeld, vanuit verschillende perspectieven.
Er zijn diverse twists in het verhaal, sommige zag ik (van mijlenver) aankomen, anderen waren toch nog een verrassing. De allerlaatste zin deed me enigszins huiveren. Een open, maar toch niet zo'n open einde.

Wel leuk was, dat dit boek zich ook afspeelde in Londen. Waar Robin uit Witte Dood regelmatig langs café De Zwaan komt, gaat Bram hier zelfs wat drinken!

Mijn moeders strijd - Murat Isik
De eerste dag van de boekenweek miste ik de trein. Een uitgelezen moment om even de boekwinkel op het station in te duiken en boeken te kopen. Aangezien ik Wees Onzichtbaar van Isik al gelezen had, een verhaal dat voornamelijk over zijn vader (of dat van de hoofdpersoon) gaat, was ik erg benieuwd naar dit verhaal.
Hoewel Isik meerdere keren benadrukt dat Wees Onzichtbaar fictie is, is het duidelijk dat het het verhaal van zijn leven tot dan toe is. Dit essay is een soort aanvulling op dat verhaal, waardoor je de kant van zijn moeder beter leert begrijpen. Zeker door de vroege jeugd van zijn moeder, voel ik me boos en verdrietig over het leven van meisjes en vrouwen in zoveel landen. Machteloos ook. En blij, dat zijn moeder zich hieraan kon ontworstelen. Wat een kracht had die vrouw, zelfs als klein meisje.

Even heb ik getwijfeld of ik een essay van 60 pagina's af kon vinken voor de readingchallenge, maar aangezien er meerdere boeken van ruim vijfhonderd pagina's tegenover staan, lijkt me het toch geen probleem.

Fatale vlucht - Kathy Reichs
Ik kocht tijdens de boekenweek een stapeltje boeken, maar besloot toch de volgende van Reichs te gaan lezen. Temperance Brennan helpt mee met het identificeren van lichamen na een vliegtuigongeluk en doet een bijzondere ontdekking. Niet iedereen is hier blij mee, waardoor ze tegen wordt gewerkt in haar onderzoek.
Uitgebreide uitleg over hoe zo'n onderzoek na een ramp precies in z'n werk gaat (in elk geval heel secuur), hoe je ontdekt dat er ergens een lijk begraven ligt (iets met vetten in de bodem) en hoe het vliegtuig heeft kunnen neerstorten, lees ik slechts vluchtig door. Het verhaal en Brennans omgang met haar huisdieren ("onderweg wees ik hem [een hond] op markante punten in de omgeving") blijft weer leuk om te lezen.

Jas van belofte - Jan Siebeling
Ik doe het niet vaak, het boekenweekgeschenk nog in de boekenweek lezen, maar ik las Siebeling nog nooit en was wel benieuwd naar zijn schrijfstijl. Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken. Eigenlijk was het precies zoals ik had verwacht. Knielen op een bed violen zal voorlopig niet hoog in mijn NTL staan. Verder weet ik dat een boekenweekgeschenk meestal niet aansluit bij het thema, maar om nou een verhaal te schrijven dat vooral over een vader gaat, dat ging me eigenlijk ook nogal ver. Het deed me ook heel erg denken aan datgene dat ik weet van Knielen op een bed violen, net of het net als Isik's verhaal een aanvulling op een boek was, maar dan nog meer over het geloof en de vader.
Op tv hoorde ik Siebeling vertellen, dat hij niets wist van het thema toen hij gevraagd werd dit boekenweekgeschenk te schrijven.

De eenzame postbode - Denis Thériault
Dit boek zag ik een paar jaar terug en wilde ik toen al lezen, mede vanwege mijn andere hobby postcrossing. Helaas was het boek toen vrij duur. Nu lag het voor € 7,50 bij de boekhandel. Een uitgelezen moment dus.
Het is geen spannend boek. Lief, is wat in mij opkomt. Met veel informatie over de Japanse dichtkunst Haiku en Tanku. Interessant.

Dankzij een paar dunnere boeken dan ik normaal lees, zit ik na het eerste kwartaal van dit jaar op ruim éénvierde van het aantal boeken dat ik wil lezen. Nog steeds op schema dus.

donderdag 21 maart 2019

The day after...

"Wat knap dat je dat zo'n hele dag volhoudt op een stembureau" zeggen mensen tegen mij op een klein stukje internet, waar we praten over leven met pijn. Inmiddels vraag ik me af of het echt zo knap is of gewoon knap stom of knap eigenwijs, dat ik dit überhaupt nog doe.

Op zich klinkt het natuurlijk niet als zwaar werk. Ja, oké, je moet vroeg op staan, want vanaf 6.45 uur begin je met het opbouwen en inrichten van je lokaal. De stemhokjes staan er dan al, net als de tafels en stoelen, maar alle materiaal zit nog in de stembus en daarvan moet vanalles uitgezocht en op z'n plek, op volgorde zoals aangegeven in de stemapp van een iPad. Toch is dat niet echt zwaar.

Een hele dag zitten lijkt ook niet zo zwaar. Het was niet druk, tussendoor kon ik wat lezen en rondjes lopen in het speellokaal, waar we zaten. Met de mede-stembureauleden hebben we lekker zitten kletsen. Vijf uur pauze in totaal lijkt veel, maar was helaas net niet genoeg om lekker te ontspannen. Er moesten boodschappen gedaan en m'n fiets had een lekke band. Maar alsnog, het is pauze. Een pauze, waarin ik ook even lekker op de bank kon zitten met de hond en tv kijken.

Het zitten blijkt trouwens lastiger dan het lijkt, ook al zat ik deze keer gelukkig op een goede zachte stoel. Wat (voor mij) echt vervelend is, is dat je na ruim veertien uur in touw te zijn geweest, pas met 'het echte werk' begint. Om 21.00 uur, wanneer ik op een normale weekdag alweer zachtjesaan bezig ben met voorbereidingen om naar bed te gaan, sluit het stembureau en is het van belang alert te zijn. Tafels worden klaar gezet, stembussen leeggegooid, stembiljetten uitgevouwen en geteld. Twee uur duurde dit in totaal, gisterenavond. Twee uur van staan, tellen, rondlopen, slepen en ja, ook toch weer gezelligheid. Maar die twee uur zijn voor mij volgens mij net teveel.

Vandaag was ik vrij. Dat plan ik altijd in na een stemdag. Vanmorgen ging ik naar m'n moeder, die jarig is. Achja, waarom niet. Ik sliep immers uit en hoe druk is dat nou, eventjes op de koffie. Ik nam m'n oom mee, die op eigen gelegenheid niet bij z'n zus op bezoek kan, en omdat dat al afgesproken was, kon ik ook niet afzeggen. Eigenlijk voelde ik al wel dat het niet zo'n goed idee was, maar ach, vanmiddag had ik toch rust?

Deze middag lag ik in bed met pijnstillers en migrainemedicijnen, die beide trouwens niet hielpen. Eigenlijk is de dag na een stembureauzitting een verloren dag. Zitten op een stembureau is leuk (en goed en nuttig) maar is het echt zó leuk? Is dat het waard? Moet ik van het geld dat ik verdien de dag erna een saunadagje inclusief massage boeken, zou dat helpen?

Op 23 mei zijn de volgende verkiezingen. Slechts één verkiezing, de Europese. Over het algemeen een matige opkomst,  waarschijnlijk snel klaar met tellen. Zit ik er weer? Ja, waarschijnlijk wel. Knap of knap stom; het is leuk en van belang. En meestal ben ik na een tijdje weer vergeten hoe ik me de dag na de verkiezingen voelde.

(misschien laat ik het ook nog wat afhangen van hoe ik me de komende dagen voel)

vrijdag 15 maart 2019

When in London

In 2025 stopt Hebban met de blogs op de website. Daarom kopieer ik in november 2025 een aantal oude blogs hierheen. In elk geval de maandoverzichten. Soms nog andere blogs die het bewaren naar mijn idee waard zijn. 

Raar genoeg is de lay out steeds weer anders. 

When in Londen...

op 15 maart 2019 door   

Mijn man en ik lopen door Pall Mall street. Voor St. James Castle zien we grote zwarte auto's met politiebegeleiding. We kunnen helaas net niet zien wie daar langs kwam. 's Avonds lees ik in mijn boek Witte Dood van Robert Galbraith dat Cormoran Strike door Pall Mall street loopt. Voor St. James Castle staan dure zwarte Bentley's en Audi's, terwijl er politie een menigte in bedwang houdt. Zelden komt wat ik lees zo dichtbij wat ik overdag meemaakte.

Het boek speelt zich af rond de Olympische Spelen in Londen van 2012. Toen waren wij daar niet. Ik weet nog wel waar we waren (Epke stond! We stonden allemaal!!), namelijk in Polen. Zo herkende ik in het boek ook het Poolse 'Dziękuję' (klinkt, net als in het Tjechisch, als 'tienkoeien') voor 'dankjewel'.

Er is meer herkenning in het boek, liefst zou ik een Cormoron Strike tour door Londen doen, maar we hebben andere plannen (en bovendien vindt mijn man dat een heel raar idee). Mijn oudste is naar Londen verhuisd, dus daar gaan we heen. En met hem ontdekken we een middagje de South Bank, met de Londen Eye en het Parliament aan de overkant. Dat gebouw komt ook veel voor in het boek, leuk om van dichtbij te zien. Net als Trafalgar Square en de diverse metrostations of undergrounds.

Liefst zou ik nog een plattegrond van de stad kopen.  Om te zien waar wij geweest zijn, waar m'n oudste woont en waar wij nou precies waren ten opzichte van zijn woning en ons hotel, maar ook om af te vinken waar onze schreden die van Strike een soort van kruisten.

Een plattegrond kocht ik (nog) niet. Wel doken we een boekwinkel in, waar ik mij inhield en slechts twee boeken kocht. Ineens wist ik weer, waarom ik in Nederland boekwinkels af en toe ontloop. Er is gewoon téveel. Boeken zijn gewoon té leuk!

Op de terugweg kocht ik in een enorm winkelcentrum "Westfield" nog een Harry Potter beker. En ook hier hield ik me in, want bij aanschaf van drie Harry Potter producten, kreeg je plus één gratis ... (ik wil eigenlijk nog terug)

Nouja, gelukkig hebben we de foto's nog.

bb060b8f41124a616866b0f095c79b3d.jpg

Dit boekje zou geschikt zijn voor mn zoon

57e9350da90dd44dac1286abc9121c43.jpg

 En deze wil ik eigenlijk nog wel...

oh.. en uiteraard hebben we ook foto's van zoon en onszelf en de 'eye' en dergelijke.


Aanvulling 2025: inmiddels lees ik geen Cormoron Strike meer, omdat JK Rowling zich indringend uitspreekt tégen trans mensen en zelfs haar geld besteed aan anti-trans activiteiten. Mijn oudste is trans, dus dat is pijnlijk. Toch was deze blog een leuke herinnering.