Een nieuwe fase

"Ik kom er niet uit, kunnen jullie dit?"
Hulpzoekend kijk ik naar twee jonge jongens, die meehelpen mijn dochter te verhuizen. Normaal ben ik degene die aanwijzingen geef met betrekking tot de Zweedse meubelpuzzels, maar dit keer snap ik er niets van. En dat de slaapbank wat ingewikkeld kan zijn, dat is te begrijpen, maar een gewone kledingkast? Ik val mezelf zwaar tegen. Brainfog 0.0


Gelukkig vinden de jongens het hartstikke leuk. Ze waren 's morgens al op tijd bij ons thuis en brachten de spullen van dochter naar beneden, terwijl  man en ik de verhuisauto ophaalden. Dit bleek een kleine vrachtwagen. Dat kwam mooi uit, want zo pasten ook de nieuw aangekochte meubels in erbij in en hoefden we maar één keer te rijden.

Terwijl man, dochter en de jongens de spullen vanuit de auto naar de kamers verhuizen, pak ik alvast samen met een schoonzus de bankdelen uit. Enthousiast werp ik me op de beschrijving. Ooit zag ik dit als een soort hobby, waar ik zelden aan toe kwam. En het eerste deel met de bank gaat ook best, maar dan komen er momenten, waar ik gewoon niet sterk genoeg voor ben en waar de jongens het van me overnemen. Man en ik beginnen alvast met de kledingkast, maar daar loop ik dus spaak.

Ondertussen krijg ik koffie van de begeleiding van het beschermdwonenhuis, waar dochter een plek gevonden heeft. Een buurvrouw komt in de loop van de dag met soep. Man haalt boodschappen, die is nog slechter in de meubelpuzzels dan ik en op dat moment dacht ik ook nog dat ik het kon. Samen zetten we wel het bed in elkaar. Dat ruimt ook al lekker op.

Halverwege de middag zit ik uitgeput op de bank. Weer val ik mezelf tegen. Zoveel heb ik helemaal niet gedaan. Ik pakte de keuken in (dat is echt zo'n moederding, of niet?) en vouwde handdoeken op, die ik de dag ervoor gewassen had. Man vindt dat ik niet moet zeuren en zegt me te blijven zitten. Samen met dochter zet ik nog een tafeltje en het tv-meubel in elkaar.

De volgende dag ga ik samen met zoon weer naar dochter. Hij was nog niet eens in de nieuwe kamers van zijn zus geweest en er moest een heleboel karton opgeruimd worden. Gelukkig is er een speciaal oud papier hok, waar alles heen kan, want ik heb geen idee waar we het anders heen hadden moeten brengen. En hoe. En zoals dat wel vaker gaat met verhuizingen: de vrijgeplande maandag en dinsdag blijkt er toch nog wat te doen, dus rijd ik ook die dagen heen en weer.

En nu is het dus echt; dochter is uit huis. Al drie weken. Ze heeft geweldig mooie kamers, leuk ingericht, en sinds vanmiddag ook een kat. We haalden hem samen op.

Na drie weken, waarin we elkaar nog veel zagen, gaan we dit weekend voor het eerst Wie is de Mol apart van elkaar bekijken. En is ook op andere vlakken het loslaten begonnen. Ondertussen zoeken wij nog naar een bed(bank?) voor in de leeggekomen kamer, zodat dochter daar kan slapen als ze eens thuis komt. En die mag ik dan weer in elkaar puzzelen, uiteraard.