Boeken van december

 Heban stopt in 2025 met de blogs op de wegsite. Daarom kopieer ik een aantal oude blogs hierheen. In elk geval de maandoverzichten. 

Mijn boeken van december

op 30 december 2017 door Ria van Boeken tot Blog  

+1

Een rommelige maand, december. Lezen raakte op een laag pitje.

Toch las ik nog vier boeken, te weten:

De partituur voor de Toverfluit - Ludwig Bauer
Een leesclub boek, waar ik niet in kon komen. Voor het eerst deed ik ook niet echt actief mee met de leesclub. Met plezier lees ik nu, achteraf, wat men allemaal uit dit dunne boekje haalde. Misschien ben ik gewoon niet geschikt voor boeken met meerdere diepe lagen. Ik zie het niet.

Ragdoll - Daniel Cole
Moord, gelijk op de eerste pagina's. Een gruwelijke. Meerdere eigenlijk. Intrige. Geheimen. Spanning!
Een boek naar m'n hart. Binnen de korste keren uit.

Zolang er leven is - 'Hendrik Groen'
Net als het eerste dagboek van Hendrik Groen leest dit boek lekker weg. Raar, er gebeurt niet echt veel, maar wegleggen is lastig. Een verdrietig boek ook. Dat is inherent aan de leeftijd van de hoofdrolspeler(s) waarschijnlijk. Mooi beschreven.

Na dit boek lukte lezen even niet. Ik begon in Hypnose van Lars Kepler, maar besloot deze uit te stellen naar het nieuwe jaar. Past namelijk in de categorie 'eerste boek van een serie'. Maar wat dan? Ten einde raad maar weer een boek van Harry Potter gepakt, waar ik ook al niet snel mee verder kwam. Meestal toch mijn 'go to' serie voor een goed gevoel.

Uiteindelijk besloot ik nog een boek te pakken, voor de uitleesweek.

Meisjes in de oorlog - Pieter Eckhardt en Marscha Holman
Het boek beschrijft de oorlog door fragmenten van meisjesdagboeken. Meisjes in verschillende kampen, van Joodse onderduikster tot NSB-er. Ook letterlijk in kampen: Vught, Westerbork en op Java. Weer blijkt dat lezen, naast een fijne ontspannende hobby, ook gewoon een keuze is. Ga ik achter de computer, kijk ik tv of lees ik een boek. Vanavond deed ik dat laatste. Op tv dart Michael van Gerwen tegen Rob Kross. Tussen de korte dagboekfragmenten door kijk ik mee en lees ik uit.

Zo las ik deze maand toch nog vier boeken, nouja, die laatste niet in z'n geheel, en dit jaar totaal 73! Op naar 2018. Ik heb er zin in.

26-11-2025

Spelletjeskerst

Kerst zegt me op zich niet zoveel, want ik ben niet opgegroeid met een geloof. Maar een paar dagen vrij is heerlijk en gezelligheid met familie ook.

Eerste Kerstdag kregen we een select groepje van mijn schoonfamilie op bezoek. We hebben gegourmet (het nieuwe kerstdiner) en daarna spelletjes gedaan.

Sjoelen en Party & Co. Heel veel lol gehad. Zo jammer dat we dat niet vaker doen (zeggen we dan elk jaar weer)

Hebban readingchallenge 2017

 In 2025 stopt Hebban met de blogs op de website. Daarom kopieer ik een aantal blogs hierheen. 

Hebban Readingchallenge

op 18 december 2017 door Ria van Boeken tot Blog  

+2

In 2017 las ik tweeënzeventig boeken. Ik bezocht met deze boeken zeventien landen. Aan de vijftig van de checklist kwam ik niet allemaal toe, maar deze was af en toe wel een reden om een boek te kiezen. Veel van mijn boeken speelden zich uiteindelijk toch in geijkte landen af. Veel Nederland dit keer. Ik las ook vier series. De meeste auteurs van de boeken die ik las, waren nieuw voor mij. Eigenlijk waren alleen Stephen King, J.K. Rowling en Saskia Noort oude bekenden, als ik mijn lijst zo terugkijk. Van een aantal auteurs las ik, mede dankzij Hebban, hun debuutroman.

In 2017 deed ik mee aan zes leesclubs en las ik drie buzzboeken. Met mijn blog over de Bookstoreday won ik een boekenbon en zo kwam ik weer in de boekhandel terecht. Ook was ik in 2017 Kernjurylid van de NS Publieksprijs, wat ik een erg leuke ervaring vond.

Al met al stond het jaar 2017 als geen ander voor mij in het teken van lezen. Dat viel mijn familie wel op. Ik las altijd al graag, maar nu las ik ook véél, was hun idee, maarja.. ik had de uitdaging ook hoger gezet dan het aantal boeken dat ik in 2016 las. Ik moest dóór natuurlijk! Wat ik las hield ik bij in een maandelijks overzicht op mijn spot.

In 2017 nam ik mij voor tweeënvijftig boeken te lezen. Eén boek per week, dat vond ik wel een mooi streven. En mocht er niet genoeg tempo inzitten, want ik lees echt niet elke week een boek uit, dan kon ik wat inhalen in m'n vakantie. Terugzetten kon ook nog. Uiteindelijk heb ik het goede voornemen ruim overschreden.

Is het allemaal zó goed gegaan dan, dit jaar? Ach.. vorig jaar rond deze tijd, nam ik mij voor een vergeten boek te gaan lezen. Dat boek staat nog steeds ongelezen in de kast. En ja, hij ging in september mee in de auto op vakantie voor lees-uit-eigen-kast-maand, maar ook daar kwam ik er niet aan toe. Misschien wordt het uiteindelijk een afgeschreven boek, wie zal het zeggen?

Ook nam ik mij vastbesloten voor dit jaar iets van Agatha Christie te lezen. Nog steeds staat Moord in de Oriënt Express op mijn verlanglijstje (ik ben uiteindelijk toch niet naar de film geweest), maar ik ben er nog niet in begonnen. Oké, het jaar is nog niet om, dus wat niet is, kan misschien nog komen. Vol goede moed stratte ik in Anna Karenina, maar die legde ik na één hoofdstuk alweer weg. Hij blijft op mijn 'ooit nog te lezen'-lijst, maar nu even niet.

De landenchallenge heb ik niet gehaald, maar dat had ik ook niet verwacht. Dankzij deze uitdaging bezocht ik wel andere landen dan normaal. Zo reise ik met Het huis van de Moskee naar Iran. Met Karin Blixen verbleef ik in Kenia. Met boeken als De onderwaterzwemmer, de Chinees en Amerikaanse Goden kon ik meerdere landen afstrepen, maar met de series verbleef ik juist langere tijd op één plek. Het geeft niet. Dankzij deze nieuwe manier van boeken uitzoeken, las ik toch weer eens wat anders. 

Is de uitdaging nog een uitdaging?

Na dit succesvolle leesjaar is natuurlijk de vraag: wat doe ik in 2018. In 2016 nam ik mijzelf in eerste instantie zesentwintig boeken voor en eindigde op 150% (van dertig, want ik hoogde de uitdaging op) met vijfenveertig boeken. Nu zit ik op 137% van mijn voornemen voor 2017. Wat te doen?

Ik wil mijzelf qua lezen eigenlijk geen druk opleggen. Ja, ik kan de challenge verhogen naar zeventig boeken, maar wat als ik dat niet haal? Eigenlijk vind ik mijn doel van dit jaar wel mooi: één boek per week. Minder wil ik liever niet meer lezen, maar meer is niet per se nodig. Daarom heb ik besloten het op tweeënvijftig boeken te houden. Niet direct een Challenge meer, misschien, maar afgelopen jaar kan toch ook een uitschieter zijn geweest. En met de nieuwe checklist is er weer een andere motivatie, om tot een bepaald boek te komen.

26-11-2025

Weekendje Duitsland (zoals elk jaar)

'Je loopt een badkamer in en weer uit en via een donkere gang kom je in een volgende badkamer. Dit duurt ongeveer tien minuten', aldus de suppoost in het Kunstmuseum Wolfsburg. Ik ben hier met onze Duitse vrienden, terwijl mijn man aan het tafeltennissen is.

In het Kunstmuseum Wolfsburg is de tentoonstelling "Never ending story". Verhalen die zichzelf herhalen, van de cirkel in de oudheid tot herhalingen uit het nu. Zoals de installatie 'Bad' van Gregor Schneider, waarover de suppoost vertelt. Lopen door deze 'loop' begint lachwekkend maar voelt op den duur beklemmend. Je weet dat je er weer uitkomt, maar het lijkt of je vastzit in deze ruimte van zwarte gang en badkamer. Steeds dezelfde badkamer. Zo'n vijftien keer (denk ik, ik heb ze helaas niet geteld)

Andere kunstenaars maakten zich herhalende flimpjes, zoals hiernaast gebaseerd op andere kunstenaars. Ik kan er naar blijven kijken, het spel 'pong' in de Mondriaan of de wisselende ogen van Dalí.

Ook met spiegelingen worden herhalingen gecreëerd. Een kamer vol met kleurige lampjes durf ik niet in. De binnenkant is bekleed met spiegels, de vloer is water. Een bijzondere ervaring, waar ik niet in durf, omdat ik al wat hoofdpijn heb. Al die lichtjes lijken mij een trigger voor een échte migraine-aanval. Die had ik vorig jaar al tijdens het weekend Duitsland, dat sla ik nu liever over.

Vrijdag vertrokken man en ik naar Wolfsburg. Helaas veel 'baustelles' onderweg, waardoor er ook veel files waren. De reis duurde zo een uur langer dan gepland, maar we zijn nog ruim op tijd. 's Avonds gaan we uit eten met de Duitse vrienden, lekker Indisch, een grote keus aan vegetarische gerechten.

Het toernooi begon niet vroeg, dus zaterdag uitslapen. Nadat we een aantal wedstrijden bekeken hebben, vertrekken de vrienden en ik naar het museum. Hier brengen we zo anderhalf uur door. Op mijn hoofd een koptelefoon met uitleg in het Engels. Ineens ben ik m'n Duits weer kwijt, woorden haal ik door elkaar. Gelukkig verstaat de vriendin ook uitstekend Engels en zo converseer ik in mijn eigen mengelmoes. In de museumwinkel koop ik nog leuke kaartjes voor postcrossing.

Voordat we teruggaan naar de sporthal, eten we nog snel een salade in de stad. De sporters zijn net klaar met de wedstrijden, man werd met z'n partner zesde (van de acht teams), maar heeft lekker gespeeld. De sfeer zit er goed in. Vanuit de sporthal gaan we gelijk door naar een Grieks restaurant, waar de prijsuitreiking is en we vervolgens eten van een buffet. Weer veel vegetarisch. Heerlijk zoveel keus.

Ondanks het uitslapen werd het voor mij een lange dag. En van steeds het Duits proberen te praten word ik erg moe, bemerk ik. Gelukkig is het ook voor de sporters een vermoeiende dag, dus wordt het niet heel erg laat. Zondag nog heerlijk uitgeslapen en weer naar huis, waar zoon een feestje gehad had en daarna keurig opgeruimd. De huiskamer was netter dan toen we weggingen. Ook niet verkeerd!

Al met al heerlijk weekend gehad! En gelukkig geen roet in het eten door (teveel) hoofdpijn of andere pijnen. Op naar de volgende feestjes dit jaar.

Help Ria de winter door (waar word ik vrolijk van)

Het kwam al (veel) vaker op dit blog langs: Ik heb een hekel aan winter.
Ik weet dat het dom is om je humeur door het weer te laten beïnvloeden en ik  probeer ook echt positief en optimistisch te blijven, maar zolang het buiten koud, nat en grijs is, valt dat niet mee. Als het dan toch koud is, zie ik liever zon en blauwe lucht. Mag er zelfs sneeuw liggen.

Vorig jaar begon ik daarom een maandelijkse blog 'count your blessings' en dat bleek nog lastiger dan gedacht. Ja, ik weet dat ik een gezegend mens ben, maar om elke maand vijf van die zegeningen te beschrijven viel tegen.

Dus bedacht ik déze week weer wat anders om mezelf, en de eventuele lezer, mee op te peppen: "Waar word ik vrolijk van?" Hiervan maak ik dan een foto. Niet altijd van goede kwaliteit, zeg ik alvast, want deze zal meestal met de telefoon gemaakt worden.

Voordeel is natuurlijk dat ik op dagelijkse basis rondkijk naar leuke dingen in het leven. Ik zal proberen niet alleen lekker eten (chocola) of drinken (chocolademelk) te benoemen, maar ook andere zaken. (ik voorzie alweer winteraconieten in januari, sneeuwklokjes in februari, narcissen in maart en tussendoor een bosje tulpen, want ja, van bloemen word ik vrolijk)

Gisteren maakte ik een begin, met het kopen van echte kerstsokken. Ik heb niet speciaal iets met kerst, maar vind het leuk om dit soort accessoires aan te schaffen. Helemaal (buitensporig) blij werd ik ook nog van het feit dat het eigenlijk kindersokken zijn, maat 34, die mij gewoon passen. Waar je maar gelukkig van wordt.

Vanmiddag scheen de zon uitbundig. Daar werd ik ook erg vrolijk van.

*Ongeschikt

Het is mooi hoor, sneeuw. Echt, maar het is niets voor mij. "Ik ben niet geschikt voor dit weer" zeg ik dan ook vaak.

Gisteren barstte de winter in volle hevigheid los in Nederland. Voetbalwedstrijden werden afgezegd, wegen liepen vast, treinen reden minder of niet, kortom: Sneeuw. In Groningen kwam het (gelukkig) pas laat op gang en ik hoefde er niet uit. Van mij mocht het dus. Geen probleem.

Vanmorgen was dat ietsje anders. Maandagmorgen, uiteraard moest ik weer naar het werk. De wereld wit, de wegen iets minder. Fietspaden gestrooid, helaas niet afdoende. Verschillende fietspaden waren glad als ijsbanen. Ik kan dan niet fietsen. Hoewel ik goed weet dat je gewoon door moet fietsen bij gladheid, blokkeren mijn benen gewoon. Ze doen het niet meer. En dan moet ik afstappen op een gladde weg. Gruwel! Vaak rijd ik dan een stukje de berm in, in sneeuw en gras glijd je niet weg.

Zo liep ik dus bijna de hele weg naar het werk, fiets aan de hand. Al na vijf minuten bedacht ik dat ik de fiets beter thuis had kunnen laten, maar ik hield hoop en liep door. Voor terugbrengen had ik toch geen tijd.

Nadat het weer de hele dag best mee leek te vallen, begon het rond drie uur te sneeuwen, het moment dat ik vrij ben. Gelukkig waren de fietspaden nog schoon genoeg. Eigenlijk moest ik nog naar de winkel, maar ik besloot dat wat ik nodig had toch niet dringend was en ging ineens naar huis, waar het lekker warm was. Gelukkig maar.

Onderweg nog wel oog voor een mooi plaatje, maar liever zie ik hier groen en bloemen. Daarvoor ben ik veel geschikter.

World Press Photo

Het is een jaarlijks terugkerend uitje voor de kinderen en mij: de World Press Photo tentoonstelling (WPF Groningen). Andere jaren in de A-kerk, dit keer in de synagoge. Daar was ik nog nooit in geweest, dus voor mij een extra bijzondere locatie, die ik al langer wilde bezoeken.

Door haar conversie kon dochter niet lopen en dus viel het even tegen toen we voor de synagoge stonden: een trapje. Gelukkig mochten we door de 'artiesteningang', zoals ik het noemde, naar binnen. Origineel de nooduitgang aan de zijkant van het gebouw. De deur openen was nog even een dingetje.

De tentoonstelling was weer indrukwekkend. Zoveel leed en agressie in de wereld, keihard in beeld gebracht. Gelukkig is er ook altijd goed  nieuws, de fok van panda's in China bijvoorbeeld. Mensen die in pandapak jonge panda's verzorgen, zodat deze dieren niet wennen aan de mens als hun verzorger. Daar loop je dan in een onesie op je werk met een babypanda in je armen. Echt bijzonder.

De foto die er voor mij het meest uitsprong was van een tennisser, die een duik neemt naar de bal en op het zweefmoment geschoten is. Een geweldige foto. Ook in deze categorie vond ik een gewichthefster opvallen, die geen handen en voeten heeft, maar dus wel het gewicht kan heffen. Sowieso waren er bij de sport mooie foto's.

Helaas kon dochter met de rolstoel niet naar boven. Gelukkig waren daar niet zoveel opvallende foto's meer. Wel vond ik de informatie over de synagoge zelf en over de Joodse gemeenschap in de Folkingestraat voor de Tweede Wereldoorlog nog interessant. En triest.

Bij het verlaten van de synagoge was de sleutel weer zoek. De nooddeur nota bene, goed dat er geen calamiteiten waren. Eenmaal weer buiten, zijn we nog wat gaan eten en hebben we gewinkeld. En oliebollen gekocht, decembergevoel.

Een aangename verrassing was de invalidentoilet in Stadscafé Double-A aan de Westerkade! Mooie zaak ook.

In de bus waren we met twee rolstoelen, gelukkig kan dat wel, maar of het mag? Mijn dochter stond in elk geval vast. En ook fijn dat zoon mee was, die de rolstoelhelling steeds uit kon klappen. Voor mij is dat toch wat zwaar.

Thuis liet ik me dan ook opgelucht in de stoel vallen. M'n knieën branden en steken. Bijna de hele middag gestaan en gelopen, nog geen 7000 stappen gedaan raar genoeg, maar met het duwen van de rolstoel is het toch een totale work-out.

Een welbestede middag was het wel. Hoewel we weten dat het geen leuke foto's zijn, die we gaan kijken, is het toch af en toe slikken. Fantastisch ook, hoe fotografen in barre omstandigheden gebeurtenissen zo mooi vast kunnen leggen. De synagoge was nieuw voor mij en zou ik ook graag eens meer uitgebreid bekijken, maar geen idee in hoeverre een ongelovige dit mag. Vermoeiend was het ook, maar dat was ook te verwachten. Volgend jaar weer.

Boeken van november

 In 2025 stopt Hebban met de blogs op de website. Daarom kopieer ik een aantal blogs hierheen. In elk geval de maandoverzichten. 

Mijn boeken van november

op 02 december 2017 door Ria van Boeken tot Blog  

+1

Begin november stond in het teken van de NS Publieksprijs. Over elk boek dat ik hiervoor las, schreef ik een blog. Het waren achtereenvolgens:

Thomas Dekker, mijn verhaal - Thijs Zonneveld
Het verhaal van de jonge Thomas, die graag topwielrenner wil worden en daardoor helaas wat foute beslissingen neemt.

De wereld volgens Gijp - Michel van Egmond
Van Egmond schreef al eerder Gijp, over het leven van deze oud-voetballer (neem ik maar aan, ik las het niet) Dit boek ging voornamelijk over het leven van Gijp en zijn zoon, nadat Gijps vriendin onverwachts overlijdt. Het boek is prettig geschreven, leest makkelijk weg. Ook als je geen fan bent van Gijp of voetbal, is het een boeiend verhaal. Het boek won uiteindelijk de NS Publieksprijs

Huidpijn - Saskia Noort
Een vrouw ziet haar laatste kans op het krijgen van een kind in rook opgaan, als haar vriend toch niet de man blijkt die hij leek te zijn. Hierop volgen allerlei verwikkelingen, die enigszins onder je huid kruipen. Ik vond het een fijn boek, las prettig, was niet te lang, zoals Noorts andere boeken wel eens het gevoel geven.

De levens van Jan Six - Geert Mak
Op zich een boeiend boek over de geschiedenis van Amsterdam, met de levens van verschillende generaties van de familie Six als rode draad. Ik vind het soms wat teveel informatie. Ben ook vaak die draad kwijt. Voor mensen die Amsterdam goed kennen, is het vast boeiender dan voor mij.

Ik weet een gehiem - Tess Gerritsen
Het (voorlopig?) laatste deel van de Rizzoli & Isles serie. Bizarre lijken, spannende verhaallijnen en verwikkelingen in het leven van Jane en Maura. Weer jammer dat het boek uit was, hoewel ik natuurlijk zo snel mogelijk doorlas, omdat ik wilde weten waarom deze moorden gepleegd waren en door wie.

Pogingen iets van het leven te maken - 'Henk Groen'
Een heerlijk boek, met een cynische kijk op het leven in een bejaardentehuis. Er zit niet altijd veel vaart in, het kabbelt wat door, maar door de toon van de schrijver/verteller, lees je door met en lach (en een traan) op je gezicht.

26-11-2025