Realitycheck

Vandaag had ik een behoorlijke tegenvaller. Een realitycheck ook, zeker. Wat was er aan de hand?

We zijn op vakantie. Heerlijk natuurlijk. In de bergen. Dat blijkt voor mij al lastiger. Steile paadjes, ik heb er moeite mee. Maar me niet laten kennen hè.

Uitzicht van mijn steen

Vandaag wilden man en ik een wandeling maken. Deze duurt (voor gezonden mensen) twee uur. Wij gingen natuurlijk uit van wat langer, geen haast, rustig aan. Eten en drinken mee, we waren er klaar voor. Dacht ik.

Het ging redelijk steil omhoog. Misschien lag het tempo te hoog. Misschien is m'n gezondheid momenteel sowieso niet optimaal, ben alweer een week wat draaierig, tenslotte. Bij een stadsbezoek donderde ik bijna over een laag muurtje, toen ik mijn hoofd schuin hield tijdens het maken van een foto.

Afijn, na nog geen vijf minuten moest ik al rusten. Nog eens vijf minuten verder stortte ik bijna letterlijk ter aarde. M'n man schrok zich een apezuur. Die was al bang mij naar beneden te moeten dragen. Daar waren de paadjes niet op berekend. En hoewel zijn conditie goed is, mijn man ook niet.

Dit was het doel

Duizelig en met trillende benen zat ik een tijdje op een steen. Toch voelde ik me na wat rusten toch bijna weer goed genoeg om verder te gaan.  Gezond verstand won en ik gooide de handdoek in de ring. We gingen terug. Mijn man behulpzaam en bezorgd. Ik gefrustreerd.

Op de camping is een buitenfitnessplek, een zwembad en helaas een buitentafeltennistafel. (stond deze binnen, of in elk geval meer beschut, zouden we elke dag even trainen) Ik zou er een sportieve vakantie van maken. Dat is er nog niet van gekomen. Op wat grondoefeningen na, en een lange wandeling door een stad, was ik nog niet zo actief geweest. Nadat ik vandaag met mijn neus op de akelige feiten gedrukt ben, verandert dat. Ja, vakantie, maar ook trainingskamp!

Die berg? Die gaan we nog op!