Mijn boeken van september

 Hebban stopt in 2025 met blogs op de website, daarom kopieer ik een aantal van mijn blogs hierheen. Vooral de maandoverzichten

Mijn boeken van september. Vakantie en #leesuiteigenkast

op 29 september 2017 door Ria van Boeken tot Blog  

+1

September is voorbij. September, mijn vakantiemaand. Voordat ik wegging schreef ik er blij een blog over: Ik ga op vakantie en ik neem mee. Over boeken natuurlijk, kleding en aanverwante zag ik later wel (laptop en fototoestel, ook minstens zo belangrijk) Omdat ik in Frankrijk zou zitten, was nieuwe boeken kopen geen optie, wat goed uitkwam voor de 'lees-uit-eigen-kast'-maand. De fysieke en digitale stapel paste in de auto, kleren, fototoestel en laptop ook, ik had er zin in.

Ik moet zeggen: het resultaat van de vakantie valt me in eerste instantie tegen. Wel las ik m'n 52e boek van het jaar, waarmee ik m'n challenge volmaakte, maarvoor mijn gevoel heb ik niet meer gelezen, dan ik thuis zou doen. Aan de andere kant hebben de boeken van Kate Mosse respectievelijk ruim 700, 600 en 800 pagina's (op de e-reader) en het boek van King is ook geen dunnetje. Bij elkaar waren het ook gewoon zeven boeken, toch niet echt weinig.

Wat las ik dan?

De vijfde brief - Nicola Moriarty
Ik begon met het buzzboek, dat ik nog net op tijd in m'n kast kon zetten. Een onderhoudend boek over de vriendschap tussen vier uiteenlopende vrouwen, met meer geheimen dan gedacht en een onderstroom van echte haat. Maar wie haat wie?

Het Parfum - Patrick Süskind
In Frankrijk boeken lezen die zich daar afspelen, dat is wat ik wilde. Al op de eerste pagina drong tot me door dat ik dit boek al eens gelezen had, maar totaal niet meer wist hoe het verhaal zich ontwikkelt. Slechts één beeld stond me nog bij, dus las ik het toch uit. Een bijzonder boek, mooi omschreven.

Lisey's verhaal - Stephen King
Een boek van King zoals ik King ooit heb leren kennen. Een alledaags begin, alledaagse mensen, niets aan de hand. En dan ineens gebeurt er toch wat, waar we normaliter van uit gaan dat dat niet kan. Wie weet. Bij King gebeurt het allemaal en lijkt het bijna normaal. Alsof misschien toch...  Echt van genoten.

Het verloren Labyrint, De vergeten Tombe en Citadel - Kate Mosse
De verhalen in deze boekenserie zijn allemaal hetzelfde opgebouwd; een gebeurtenis in een ver, soms heel ver, verleden waarmee de hoofdpersoon onze huidige tijd in aanraking. Het verloren Labyrint was helaas niet in mijn bezit, zoals ik dacht, maar gelukkig zijn digitale boeken op je vakantieadres zo aan te schaffen, als je maar internet hebt. En zo zette ik de joker in voor 'lees-uit-eigen-kast'-maand.
 Over het eerste deel schreef ik al een blog: Schrijven is schrappen. Het is een boeiend verhaal, maar de meeste omschrijvingen waren me wat te uitgebreid en omslachtig. Alsof Mosse teveel haar best deed een sfeer neer te zetten, waardoor ze haar doel wat mij betreft een beetje voorbij schoot. In deel twee was dit al minder. Het boek las ook sneller. In deel drie waren beschrijvingen van personen en omgeving onderdeel van het verhaal. De spanningsopbouw was goed en ik kon het boek moeilijk wegleggen. Dit boek speelde zich voornamelijk af in de Languedoc tijdens de Tweede Wereldoorlog. Recente geschiedenis dus. Toen het boek uit was, kon ik de personages amper loslaten.

In deze serie leerde ik over de Bonn Homs of de Katharen en hoe zij hun geloof beleefden. Liefde en respect voor alle mensen van alle geloven en overtuigingen staat hierin centraal. Zo hebben de boeken zéker een boodschap voor onze huidige maatschappij en ik wil er nog wel meer over leren. Grappig was ook dat in deel twee De Davinci Code van Dan Brown regelmatig genoemd wordt. Op de één of andere manier wordt door zoiets herkenbaars het verhaal levendiger.

Je ziet mij nooit meer terug - Sonja Barend
Met losse fragmenten, een opsomming van gedachten en herinneringen, beschrijft Sonja haar leven. Haar vader verdween toen ze twee was, en pas veel later kwam ze er achter dat haar stiefvader niet haar echte vader was. Het boek las makkelijk weg, ik was er in een dag doorheen. Mijn gedachten erover zijn tegenstrijdig. Het is me teveel 'van de hak op de tak', van links naar rechts, toen en nu. Wel interessant, maar minder dan ik verwacht had.

En toen was de vakantie weer voorbij. Op de laatste dag, we waren al onderweg, koos ik in ons hotel nog deel één van de Noordzeemoorden van Isa Maron uit. Thuis besloot ik toch Ogen van de Draak van Stephen King te gaan lezen. Ik zou meedoen met de leesclub, maar helaas was de wifi te traag op m'n vakantieadres, om daarmee door te zetten. Geen reden om het boek niet te herlezen, natuurlijk. Uiteindelijk ben ik in geen van deze boeken verder gegaan. Thuis heb ik nog níets gelezen. Daar ga ik dit weekend verandering in brengen.

26-11-2025

Realitycheck

Vandaag had ik een behoorlijke tegenvaller. Een realitycheck ook, zeker. Wat was er aan de hand?

We zijn op vakantie. Heerlijk natuurlijk. In de bergen. Dat blijkt voor mij al lastiger. Steile paadjes, ik heb er moeite mee. Maar me niet laten kennen hè.

Uitzicht van mijn steen

Vandaag wilden man en ik een wandeling maken. Deze duurt (voor gezonden mensen) twee uur. Wij gingen natuurlijk uit van wat langer, geen haast, rustig aan. Eten en drinken mee, we waren er klaar voor. Dacht ik.

Het ging redelijk steil omhoog. Misschien lag het tempo te hoog. Misschien is m'n gezondheid momenteel sowieso niet optimaal, ben alweer een week wat draaierig, tenslotte. Bij een stadsbezoek donderde ik bijna over een laag muurtje, toen ik mijn hoofd schuin hield tijdens het maken van een foto.

Afijn, na nog geen vijf minuten moest ik al rusten. Nog eens vijf minuten verder stortte ik bijna letterlijk ter aarde. M'n man schrok zich een apezuur. Die was al bang mij naar beneden te moeten dragen. Daar waren de paadjes niet op berekend. En hoewel zijn conditie goed is, mijn man ook niet.

Dit was het doel

Duizelig en met trillende benen zat ik een tijdje op een steen. Toch voelde ik me na wat rusten toch bijna weer goed genoeg om verder te gaan.  Gezond verstand won en ik gooide de handdoek in de ring. We gingen terug. Mijn man behulpzaam en bezorgd. Ik gefrustreerd.

Op de camping is een buitenfitnessplek, een zwembad en helaas een buitentafeltennistafel. (stond deze binnen, of in elk geval meer beschut, zouden we elke dag even trainen) Ik zou er een sportieve vakantie van maken. Dat is er nog niet van gekomen. Op wat grondoefeningen na, en een lange wandeling door een stad, was ik nog niet zo actief geweest. Nadat ik vandaag met mijn neus op de akelige feiten gedrukt ben, verandert dat. Ja, vakantie, maar ook trainingskamp!

Die berg? Die gaan we nog op!

 Hebben stopt in 2025 met blogs op de website en daarom kopieer ik een aantal blogs hier naartoe. Vooral de maandoverzichten, maar deze is ook wel leuk. De links, die erin staan, zullen niet meer werken. Mijn vergeten boek destijds was De wraak van de mieren en heb ik nooit uitgelezen, wat Stephen King er ook van vond (staat niet dat hij het las) De boeken van Kate Mosse wel en Het Parfum ook. In mijn herinnering genoot ik van Kate Mosse, maar in een volgend blog vertelde ik dat ze wel wat meer had kunnen schrappen... dat blog zet ik hier maar onder... 

We hadden een heerlijke vakantie. 

Ik ga op vakantie en ik neem mee...

op 01 september 2017 door Ria van Boeken tot Blog  

+2

"Daar komt niets van in!", zegt mijn man stoer, als ik hem vertel dat er een stapeltje boeken meegaat op vakantie. Ik lach; alsof hij daar wat over te zeggen heeft, de schat.

Sinds een aantal jaren hebben man en ik allebei een e-reader. Met de komst van deze e-readers lezen we allebei meer, omdat er altijd wel een boek op staat waar je zin in hebt. Bovendien is het makkelijk mee te nemen, zéker met vakantie. Voor mij leest het ook prettiger, aangezien ik altijd zere handen heb. Alle lof voor de e-reader dus en wat mijn man betreft is dat ook genoeg, maar ja...

Op mijn e-reader staan inmiddels al diverse boeken die zich afspelen in Frankrijk, het land van bestemming. Inspiratie kreeg ik vanuit de Hebban-community door dit blog. Ik koos onder andere voor Kate Mosse en zit me eigenlijk al een paar weken op haar boeken te verheugen. Daarnaast heb ik Het Parfum van Patrick Süskind, waar ik ook erg nieuwsgierig naar ben.

Maar vakantie is voor mij bij uitstek het moment om een boek te gaan lezen, waar ik me even echt in moet verdiepen. Zo'n boek, waar ik al een (paar) keer in begonnen ben, maar niet doorheen kom, hoewel ik wel wil weten hoe het verder gaat. Zoals mijn vergeten boek. En ik doe met Ogen van de Draak mee met de Stephen King leesclub, dus dat boek gaat ook mee.

Oké, dat zijn twee boeken. Hoe erg kan het zijn. Daar valt zelfs mijn man niet over. Maar ik heb dus ook nog een buzzboek gewonnen (jeeej!), die even snel in de kast gezet is, en daarom ook gewoon mee kan doen met de #leesuiteigenkast-maand (en anders zet ik de joker in) Daarnaast heb ik nog twee dwarsliggers liggen, die ik toch ook maar een keer moet gaan lezen, en nóg een boek van Stephen King; Lisey's verhaal. Zie je de stapel groeien? De stapel top ik (voorlopig) af met Hoe lees ik? van Lidewijde Paris, met de bedoeling daar af en toe een hoofdstuk van tussendoor te lezen. Voor de zekerheid neem ik Je ziet mij niet meer terug van Sonja Barend ook mee. Wie weet krijg ik daar ineens heel veel zin in, tenslotte. Thuis blijft deze maar liggen.
Ik was mij de afgelopen weken dus al aan het voorbereiden voor de 'Lees uit je eigen boekenkast'-maand, zonder dat ik hiervan wist.

We gaan dit jaar met z'n tweeën op vakantie en we nemen de auto. We hebben een station, dus er is ruimte zat. Het kan mijn man echt niets schelen of ik een papieren boek lees of m'n e-reader ter hand neem, maar hij snapt gewoon de meerwaarde niet. Hoogstens kan hij zich inmiddels afvragen of ik nog van plan ben activiteiten te ondernemen, zo naast het lezen, want ik ben bang dat de Harry Potter-serie, waar ik vorige maand in begonnen ben, ook nog uit moet. Die staan op de e-reader, dus geen probleem qua stapel boeken.

De boeken zijn gepakt, nu eens kijken welke kleren ik meeneem.

---

Schrijven is schrappen

op 15 september 2017 door Ria van Boeken tot Blog  

+2

Al weken keek ik ernaar uit, dat ik dit boek kon aan lezen: Het verloren labyrint van Kate Mosse. Ik kwam aan de titel door een oproep op mijn spot, of iemand boeken wist, die zich in Frankrijk afspelen. En eindelijk was het dan vakantie. Eindelijk kon ik in het boek beginnen. Heerlijk!

Omdat ik 'm al tijden op m'n e-reader had staan, kwam hij ook in aanmerking voor 'Lezen uit eigen kast', dacht ik. Helaas had ik wel de overige boeken van de trilogie, maar niet deel één. Gelukkig lees ik digitaal en was het boek snel aangeschaft, toen er eenmaal wifi was. Nu moet ik er dus de joker voor inzetten. Geen probleem, het leesavontuur kon beginnen.

Hoewel het verhaal me boeit, dwalen mijn gedachten toch steeds af. Hoe kan dat? Waarschijnlijk door de lange, vaak langdradige, beschrijvingen van omgeving. De kleuren, de geuren en materialen van stad en land worden keer op keer zeer uitgebreid uiteengezet.

Op de eerst pagina valt mij al wat op: de hoofdpersoon Alice denkt dat ze bloed op haar arm heeft door een steek van een vlieg. Vliegen steken niet, bij mijn weten, en zéker niet tot bloedens toe. Dit leidde mij gelijk al af.

Ik snap de drang om de sfeer van een plaats te beschrijven. Dat moet ook. Louter gebeurtenissen, verplaatsingen en dialogen maken geen verhaal. Er moet een plek zijn, waar alles plaatsvindt. En die plek heeft een kleur en geur, maar soms kan een goede schrijver ook een plek suggeren, zonder dat er in details getreden wordt. Al deze uitgebreide beschrijvingen halen voor mij de snelheid uit het ruim 700 pagina's tellende verhaal. Het haalt ook spanning weg, die er zeker wel inzit. Het maakt dat ik het boek vaker wegleg dan ik zou willen. Mogelijk dat de beschrijvingen me soms ook teveel zijn, omdat ze zijn doorspekt met (soms onduidelijke) metaforen.

Bij de beschrijving van een knappe man, zegt ze "Zijn lichtbruine haar, met bleke strepen van de zomers, die hij in zijn jeugd in Martha's Vineyard had doorgebracht" Zomers blond groeit uit, dus óf hij is nog heel jong, en dat is hij niet, óf hij kwam nog regelmatig in Martha's Vineyard. Of ergens anders natuurlijk, waar je haar blonder wordt van zon. De vrouw, waar deze man het bed mee deelt, heeft éérst 'gebeeldhouwde' schouders en een pagina verder zijn deze zelfde schouders hoekig. Kan natuurlijk, maar waarom steeds weer die bijvoeglijke naamwoorden? Waarom die drang tot uitgebreide beschrijvingen?

Verder heeft Mosse het nog over 'viooltjes die hingen als haar over een rug'. Dit triggerde mij. Viooltjes hangen namelijk nooit, ze staan altijd guitig rechtop. Toen bij een landschapsbeschrijving aan de ene kant van de weg de gerst nog groen stond, terwijl aan de andere kant de boeren het laatste koren binnenhaalden, moest ik het boek weer even wegleggen. Het beeld klopte voor mij niet. Koren is een verzamelnaam voor alle graan, dus ook voor gerst. Wat wordt hier geoogst?

Op tweederde van het boek worden de omstandige omschrijvingen minder en gaat het verhaal sneller. Gelukkig maar, de spanning bouwt zich steeds verder op en leidt tot een ontknoping, die ik al enigszins aan zag komen, maar die niet onwelkom was.

Ik weet niet of deze stukjes tekst, die mij licht irriteren, van de schrijver zijn of de vertaler. In haar dankwoord dankt Mosse (uiteraard) haar redactie, die met veel geeltjes aangaf waar de tekst veranderd diende te worden.

"Schrijven is schrappen" zei Godfried Bomans, en schrappen had in dit boek wel wat meer mogen gebeuren.

Al met al heb ik wél genoten van het boek en het verhaal. Het weer valt hier in Frankrijk vandaag wat tegen, een goede reden om direct door te gaan met deel twee: De vergeten tombe

**

26-11-2025