Hebben stopt in 2025 met blogs op de website en daarom kopieer ik een aantal blogs hier naartoe. Vooral de maandoverzichten, maar deze is ook wel leuk. De links, die erin staan, zullen niet meer werken. Mijn vergeten boek destijds was De wraak van de mieren en heb ik nooit uitgelezen, wat Stephen King er ook van vond (staat niet dat hij het las) De boeken van Kate Mosse wel en Het Parfum ook. In mijn herinnering genoot ik van Kate Mosse, maar in een volgend blog vertelde ik dat ze wel wat meer had kunnen schrappen... dat blog zet ik hier maar onder...
We hadden een heerlijke vakantie.
Ik ga op vakantie en ik neem mee...
"Daar komt niets van in!", zegt mijn man stoer, als ik hem vertel dat er een stapeltje boeken meegaat op vakantie. Ik lach; alsof hij daar wat over te zeggen heeft, de schat.
Sinds een aantal jaren hebben man en ik allebei een e-reader. Met de komst van deze e-readers lezen we allebei meer, omdat er altijd wel een boek op staat waar je zin in hebt. Bovendien is het makkelijk mee te nemen, zéker met vakantie. Voor mij leest het ook prettiger, aangezien ik altijd zere handen heb. Alle lof voor de e-reader dus en wat mijn man betreft is dat ook genoeg, maar ja...
Op mijn e-reader staan inmiddels al diverse boeken die zich afspelen in Frankrijk, het land van bestemming. Inspiratie kreeg ik vanuit de Hebban-community door dit blog. Ik koos onder andere voor Kate Mosse en zit me eigenlijk al een paar weken op haar boeken te verheugen. Daarnaast heb ik Het Parfum van Patrick Süskind, waar ik ook erg nieuwsgierig naar ben.
Maar vakantie is voor mij bij uitstek het moment om een boek te gaan lezen, waar ik me even echt in moet verdiepen. Zo'n boek, waar ik al een (paar) keer in begonnen ben, maar niet doorheen kom, hoewel ik wel wil weten hoe het verder gaat. Zoals mijn vergeten boek. En ik doe met Ogen van de Draak mee met de Stephen King leesclub, dus dat boek gaat ook mee.
Oké, dat zijn twee boeken. Hoe erg kan het zijn. Daar valt zelfs mijn man niet over. Maar ik heb dus ook nog een buzzboek gewonnen (jeeej!), die even snel in de kast gezet is, en daarom ook gewoon mee kan doen met de #leesuiteigenkast-maand (en anders zet ik de joker in) Daarnaast heb ik nog twee dwarsliggers liggen, die ik toch ook maar een keer moet gaan lezen, en nóg een boek van Stephen King; Lisey's verhaal. Zie je de stapel groeien? De stapel top ik (voorlopig) af met Hoe lees ik? van Lidewijde Paris, met de bedoeling daar af en toe een hoofdstuk van tussendoor te lezen. Voor de zekerheid neem ik Je ziet mij niet meer terug van Sonja Barend ook mee. Wie weet krijg ik daar ineens heel veel zin in, tenslotte. Thuis blijft deze maar liggen.
Ik was mij de afgelopen weken dus al aan het voorbereiden voor de 'Lees uit je eigen boekenkast'-maand, zonder dat ik hiervan wist.
We gaan dit jaar met z'n tweeën op vakantie en we nemen de auto. We hebben een station, dus er is ruimte zat. Het kan mijn man echt niets schelen of ik een papieren boek lees of m'n e-reader ter hand neem, maar hij snapt gewoon de meerwaarde niet. Hoogstens kan hij zich inmiddels afvragen of ik nog van plan ben activiteiten te ondernemen, zo naast het lezen, want ik ben bang dat de Harry Potter-serie, waar ik vorige maand in begonnen ben, ook nog uit moet. Die staan op de e-reader, dus geen probleem qua stapel boeken.
De boeken zijn gepakt, nu eens kijken welke kleren ik meeneem.
---
Schrijven is schrappen
Al weken keek ik ernaar uit, dat ik dit boek kon aan lezen: Het verloren labyrint van Kate Mosse. Ik kwam aan de titel door een oproep op mijn spot, of iemand boeken wist, die zich in Frankrijk afspelen. En eindelijk was het dan vakantie. Eindelijk kon ik in het boek beginnen. Heerlijk!
Omdat ik 'm al tijden op m'n e-reader had staan, kwam hij ook in aanmerking voor 'Lezen uit eigen kast', dacht ik. Helaas had ik wel de overige boeken van de trilogie, maar niet deel één. Gelukkig lees ik digitaal en was het boek snel aangeschaft, toen er eenmaal wifi was. Nu moet ik er dus de joker voor inzetten. Geen probleem, het leesavontuur kon beginnen.
Hoewel het verhaal me boeit, dwalen mijn gedachten toch steeds af. Hoe kan dat? Waarschijnlijk door de lange, vaak langdradige, beschrijvingen van omgeving. De kleuren, de geuren en materialen van stad en land worden keer op keer zeer uitgebreid uiteengezet.
Op de eerst pagina valt mij al wat op: de hoofdpersoon Alice denkt dat ze bloed op haar arm heeft door een steek van een vlieg. Vliegen steken niet, bij mijn weten, en zéker niet tot bloedens toe. Dit leidde mij gelijk al af.
Ik snap de drang om de sfeer van een plaats te beschrijven. Dat moet ook. Louter gebeurtenissen, verplaatsingen en dialogen maken geen verhaal. Er moet een plek zijn, waar alles plaatsvindt. En die plek heeft een kleur en geur, maar soms kan een goede schrijver ook een plek suggeren, zonder dat er in details getreden wordt. Al deze uitgebreide beschrijvingen halen voor mij de snelheid uit het ruim 700 pagina's tellende verhaal. Het haalt ook spanning weg, die er zeker wel inzit. Het maakt dat ik het boek vaker wegleg dan ik zou willen. Mogelijk dat de beschrijvingen me soms ook teveel zijn, omdat ze zijn doorspekt met (soms onduidelijke) metaforen.
Bij de beschrijving van een knappe man, zegt ze "Zijn lichtbruine haar, met bleke strepen van de zomers, die hij in zijn jeugd in Martha's Vineyard had doorgebracht" Zomers blond groeit uit, dus óf hij is nog heel jong, en dat is hij niet, óf hij kwam nog regelmatig in Martha's Vineyard. Of ergens anders natuurlijk, waar je haar blonder wordt van zon. De vrouw, waar deze man het bed mee deelt, heeft éérst 'gebeeldhouwde' schouders en een pagina verder zijn deze zelfde schouders hoekig. Kan natuurlijk, maar waarom steeds weer die bijvoeglijke naamwoorden? Waarom die drang tot uitgebreide beschrijvingen?
Verder heeft Mosse het nog over 'viooltjes die hingen als haar over een rug'. Dit triggerde mij. Viooltjes hangen namelijk nooit, ze staan altijd guitig rechtop. Toen bij een landschapsbeschrijving aan de ene kant van de weg de gerst nog groen stond, terwijl aan de andere kant de boeren het laatste koren binnenhaalden, moest ik het boek weer even wegleggen. Het beeld klopte voor mij niet. Koren is een verzamelnaam voor alle graan, dus ook voor gerst. Wat wordt hier geoogst?
Op tweederde van het boek worden de omstandige omschrijvingen minder en gaat het verhaal sneller. Gelukkig maar, de spanning bouwt zich steeds verder op en leidt tot een ontknoping, die ik al enigszins aan zag komen, maar die niet onwelkom was.
Ik weet niet of deze stukjes tekst, die mij licht irriteren, van de schrijver zijn of de vertaler. In haar dankwoord dankt Mosse (uiteraard) haar redactie, die met veel geeltjes aangaf waar de tekst veranderd diende te worden.
"Schrijven is schrappen" zei Godfried Bomans, en schrappen had in dit boek wel wat meer mogen gebeuren.
Al met al heb ik wél genoten van het boek en het verhaal. Het weer valt hier in Frankrijk vandaag wat tegen, een goede reden om direct door te gaan met deel twee: De vergeten tombe
**
26-11-2025
Geen opmerkingen:
Een reactie posten