De beste Nederlander in mijn klasse

"Ik vind het goed dat je meedoet", ze zegt het in het Duits, mijn tegenstandster Angela. Dat is bijna de voertaal op het Europees Kampioenschap tafeltennis voor Veteranen in Helsingborg Zweden. Ongeveer een derde van de deelnemers is Duits. Bij hen is het een grote sport, veel groter dan bij ons, dat is wel duidelijk.

Er doen tien Nederlanders mee, waaronder ik, de enige vrouw tussen de 50 en 60 jaar. Niet dat ik denk dat er voor mij wat te winnen valt, ik weet wel beter, maar voor de lol en misschien een beetje de uitdaging. En vooral: Omdat vriendin Laura, die vorig jaar niet z'n leuke dubbelpartner had op het wereldkampioenschap in Alicante, met mij wilde dubbelen.
 
Het is maandag, de eerste dag van het toernooi. Ik verlies alle wedstrijden in de poule, maar krijg dus wel een compliment voor deelname. En eerlijk? Ik deed het minder slecht dan verwacht. Haalde zelfs punten! Aan het eind van de dag ben ik helemaal kapot. We zitten met een grote groep, Duitsers, Zweden en Finnen, en hebben het enorm naar ons zin. Maar ik heb dus pijn. Baal ik van, maar het is niet anders. We gaan tijdig naar huis en opgelucht val ik in ons lekkere bed.

Zowel mijn man als Harm worden tweede in hun poule en gaan door. Laura wordt derde en gaat net als ik naar de verliezersronde.

Dinsdags gaat het mij lichamelijk boven verwachting goed. Misschien hielp het dat we 's middags even rust hadden. Ik heb even op bed gelegen en over het strand gewandeld. Zelfs in de zon gezeten! 's Avonds helpen we de bediening bij het afsluiten van de horecatent. Dankzij het mooie weer, veel mooier dan voorspeld, brengen we veel tijd door op de banken voor deze tent. Tot 's avonds laat dus.Wij wel.

Woensdag is het 'rustdag', dus we verkennen Helsingborg. Is het slim voor mij? Vast niet, maar ik ga toch niet een week in een buitenlandse stad zitten zonder iets van die stad te zien? We beklimmen zelfs een torentje. Ik loop voorop en geef het tempo aan. "Niet zo snel", hoor ik achter mij. Slechts één keer hoor.. liep te hard van stapel.

Donderdag en vrijdag spelen we de vervolgrondes. Zoals verwacht win ik weer niets, maar ik krijg wel een wave van mijn trouwe supporters op de tribune. Tijdens ons dubbel pakken Laura en ik bijna een game! Ik maak een punt met een smash. Mijn eerste ooit, denk ik, meestal sla ik de bal in het net of over de tafel. Een kleine overwinning voor mij en weer een wave op de tribune. Zelfs onbekenden doen mee. Tussen de wedstrijden door vind ik een bank, waar ik even lekker kan slapen. Zo kom ik vooral de lange donderdag toch nog goed door.

Laura en de heren liggen er ook gelijk uit, maar in het dubbel komen de heren nog best ver. Ze verliezen van de uiteindelijke winnaars van de verliezersronde. (wat een vervelende term is dat toch.. we denken de hele week na over een andere en komen op de 'net niet ronde')

Zaterdags zijn de finales. Ik besluit in ons huisje te blijven, ben écht wel toe aan rust nu en het zitten op harde stoeltjes en banken doet me geen goed. Ik maak wel voor het eerst gebruik van het zwembad op de camping, waar ons huisje staat, en zwem een kilometer in half uur. Het is zout verwarmd water. Erg fijn.

En zondag weer naar huis. Net als op de heenweg een voorspoedige reis. Helaas een file bij Bremen, maar dat is bijna normaal. Het was een geweldige week. Niet alleen vanwege de sport, maar ook alles eromheen. De contacten met mensen, veel mensen. De gezelligheid. De sportiviteit. De organisatie. En ook, het weer.

Volgend jaar is het WK in Las Vegas. Nee, we gaan niet. Over twee jaar gaan we wél naar het EK in Boedapest. Ik verheug me er nu al op.