The Warrior?

Vrijdag stond ik op met enorme pijn in m'n hele lichaam. Niets ergs hoor, vooral spierpijn door wat overmatig tafeltennissen donderdag. Het was zó gezellig, ik wilde niet de spelbreker zijn en zo speelde ik na de wedstrijden een aantal dubbels voor de lol.

Dubbelen is leuk. Het komt niet alleen op mijn (on-)vermogen van het spelletje aan, ook m'n maat is belangrijk. Soms kom ik niet eens aan de bal en hebben we toch ineens een aantal punten,  of niet. Dubbelen is ook vermoeiend. Doordat je om de beurt slaat, moet je steeds van de tafel weglopen en weer terug. En natuurlijk probeert de tegenpartij de bal daar te slaan, waar je juist niet staat. Rennen dus!

Bij het opstarten van internet viel  me al snel op dat het 12 mei Fibromyalgie Awareness-day is. Mijn facebooktijdlijn kleurde paars, en op twitter kwam ik het veelvuldig tegen. Dat zegt (ook) een hoop over de mensen en pagina's die ik volg, waarschijnlijk. Hierdoor realiseerde ik me dat ik 2 jaar terug hier mijn eerste blog plaatste. Het lijkt al zoveel langer geleden.

Om deze dag te 'vieren' besloot ik er wat plaatjes bij te zoeken, vooral de 'Fibro-Minion' is mijn favoriet.

 

Gewoon, omdat hij paars is en zo'n raar hoofd heeft. En dat háár! Ik kan niet zeggen dat ik altijd het gevoel heb, dat ik er zo uitzie, maar er zijn dagen... nouja, onderstaande stadia maak ik sowieso door:

 

Wat mij, terwijl ik m'n plaatjes zoek, weer opvalt is dat geen fibromyalgiepatiënt hetzelfde is. De één kan amper van de bank komen, douchen en aankleden is al een hele onderneming, terwijl de ander traint voor marathons. Bijzonder toch, die aandoening. Ik zit er ergens tussenin, maar als ik soms zie hoeveel moeite mensen ondervinden, dan vraag ik me wel eens af of ik het echt wel heb.

Volgens veel mensen zijn wij, de patiënten, strijders. Fibro-strijders. Warriors. Xena eat your heart out! Ik lees zelfs "Fibromyalgie is niet voor watjes", alsof je een keus hebt. Zelf denk ik dat strijden het juiste woord niet is. Van vechten word je moe. Het is meer dat ik om de ziekte heen leef. Ik negeer het zoveel mogelijk, maar pas me aan aan de klachten. Onbewust. Tenslotte leef ik er al zo lang mee, geen idee hoe het leven zou zijn kunnen zonder die pijn en slopende vermoeidheid. Ik probeer zelfs niet te vechten tegen (voor)oordelen, die leven onder veel mensen. Gelukkig niet veel in mijn omgeving, of dat valt me verder niet op, kan ook. 

Fibromyalgie Awarenessday dus. Mijn lichaam was weer duidelijk, ik heb pijn. Door sporten, maar ook gewoon door het leven zelf. Eigenlijk wilde ik deze blog vrijdag ook al plaatsen, maar door werk leuke sociale verplichtingen, kwam dat er niet van. Zaterdag lag ik met hoofdpijn op bed, waardoor ik niet naar cursus kon. Vandaag voelde wat beter.
Fibromyalgie, ik was me er weer akelig van bewust, maar het hoort erbij.