Count your blessings (3)

Op een donkere, natte en bewolkte zomer volgde een schitterende septembermaand, die zich nog uitstrekte tot begin november. Halverwege november slaat het weer om en na een paar dagen heftige herfst is daar ineens de winter, zo lijkt het. Autoruiten krabben, handschoenen aan en sjaal om, de kou is in het land. Op deze korte koude periode volgt dan weer een echte herfststorm. Nederland zoals Nederland bedoeld is.

Blije bron
Zelfs op slechte dagen, met regen en kou en pijn, kan het zo bij me op komen borrelen, de gedachte "Wat is het leven mooi". Gelukkig maar. Echte sombere periodes ken ik niet, hoewel ik wél vaak kan mopperen (wat ik nu dus probeer om te draaien, het gaat moeizaam). Afgelopen vrijdag wilde ik dit gevoel forceren. "Hoeraa, het regent" was mijn mantra op de fiets. Hoewel ik er wel vrolijker van werd, eigenlijk lachte ik mezelf uit, was ik blij dat ik thuis was; lekker warm en snel in droge kleren. Met thee en een stukje chocolade keek ik samen met dochter naar 'Grey's Anatomie', waar het ook (bijna) altijd regent. Maar op tv is dat niet erg. Versterkt alleen mijn overtuiging dat ik niet zo nodig naar Seattle, the rainy city, hoef.

Hoewel ik dus behept ben met deze blije bron, die af en toe op lijkt te borrelen vanuit mijn buik (ja, zo kan ik het ook noemen) merk ik dat ik het lastig vind om 5 'blessings' te benoemen.

Lezen
Dankzij een 'readingchallange' op hebban.nl heb ik dit jaar het lezen weer omarmt. Ja, ik las altijd al graag, maar er gaan weken voorbij, dat ik geen boek inkijk. En dat terwijl lezen zo heerlijk ontspant. Mijn readingchallange voor dit jaar heb ik al voltooid, maar dankzij de boekensite lees ik door. Ik win af en toe een gratis boek en die moet binnen een bepaalde periode uit. Daarnaast ben ik me er ineens van bewust hoe lang ik soms doe over een boek.

Momenteel doe ik zelfs mee met het lezen van een feuilleton; 10 weken lang krijgt een groep mensen elke woensdag een aantal pagina's van het boek 'Het achtste leven' van Nino Haratischwili, in totaal 1245 pagina's, in hapklare brokken van maximaal 170 stuks toegezonden als pdf. Het is ook erg gezellig en verrijkend hierover met anderen te kunnen 'praten' in de bijbehorende leesclub. Ondertussen leer ik over de geschiedenis van Georgië en de USSR.

Lezen doe ik natuurlijk ook nog met de dames van de thrillerleesclub in Stad. We komen nog steeds elke maand bij elkaar.

Opleiding
Ik mag weer en ik ga weer. Dit keer iets heel anders, voor mijn gevoel: redacteur! In plaats van zelf schrijven, teksten van anderen beoordelen. De eerste opdracht viel me enorm tegen. Schrijffouten haal ik er vaak nog wel uit, interpunctie ook, maar wanneer moet iets wel of niet cursief? Wel of niet in (kleine) hoofdletter? Het is een leerproces, waarbij ik nog maar aan het begin sta.

Ik heb gewonnen!
Schreef ik vorige maand nog dat mijn doel was een wedstrijd te winnen, afgelopen maand is het me gelukt. En het voelde goed, een béétje sneu voor de tegenstander, die net als wij nog niet zo lang speelde. Wat nog beter voelt, is dat mijn scores omhoog gaan. Af en toe moeten tegenstanders zelfs een tandje bijzetten, omdat ze lijken te gaan verliezen. Leuk hoor.

Ik houd het deze maand bij 4, in de wetenschap dat ik ondanks alles sowieso een 'blessed' persoon ben.

De tijd gaat zo snel

Ineens moesten we weer autoruiten krabben, kwamen er kinderen met lampions langs de deuren wegens Sint Maarten en kijk, daar kwam Sinterklaas ook al in het land. Natuurlijk wist ik welke maand het is, mijn dochter werd eind oktober immers 19 en november volgt dan automatisch. Maar het kwam zo snél.

De tijd rent maar door en ik probeer het met zere knieën en tegensputterende kuit bij te benen. Weken vervagen door dagelijkse hoofdpijn, een combinatie van migraine, spanning en verstopte voorhoofdsholtes valt me lastig, aldus de dokter. Dus verkort ik door middel van mijn laatste verlofuren mijn werkdagen met een uurtje. Als het goed is, zing ik het hiermee net tot de kerst uit. De eerste dag dat ik effectief later begon, afgelopen vrijdag, voelde al rustiger. Ik ben benieuwd of het helpt of te snel went. 's Avonds snotter en snuif ik een neusspray. Mijn man hoopt vooral dat het snurken zo binnenkort weer tot het verleden behoort.

Van 't weekend stapte ik weer eens in de sauna met de bedoeling hiermee mezelf regelmatiger te verwennen, minstens 2x per week. We hebben zelf een infraroodsauna, dus op zich is dat te doen, maar raar genoeg komt het er vaak niet van. Het nadeel van de sauna is ook dat m'n huid nog droger wordt, waardoor het nog meer gaat jeuken. Dus smeer ik 2 soorten vette crème en een cortisonezalf, om dat te verlichten. Was zonder sauna overigens ook al nodig. Ik werd gék van de jeuk.

Zo pep ik mezelf op tot betere tijden met een minimum aan pijn en jeuk. Doe wat ik kan doen, wat logischerwijs zou kunnen helpen. Door de kou buiten verminderen de dagelijkse stappen, helaas. Ik kan me er slecht toe zetten extra wandelingen te maken, maar doe m'n best. Met dochter 2x per week naar de winkels, zij in de rolstoel, en ik wandel 1x per week naar het werk. Op die dagen haal ik de 10.000 stappen wel. Op de 2 trainingsavonden ook. En ook de posterijen stimuleren het wandelen. De dichtsbijzijnde brievenbus is verwijderd. Weer wat koude stappen erbij.

Zo wandelen we stilletjes aan naar het einde van het jaar.