Drukke zaterdag

Het is zaterdagmorgen 8.52 uur. Een moment van de week, waarop ik me liefst in mijn warme bed nog een keer lui omdraai. Met nadruk op warm, bed en lui. Zo niet vandaag. Vandaag sta ik op een tochtig perron van Amsterdam Zuid, op weg naar Utrecht. "Huh?," zal de opmerkzame lezer, die iets weet van topografie, mogelijk denken. Amsterdam? Zuid? Naar Útrecht? Dat is misschien toch wel enigszins redelijk bijzonder te noemen, als je vanuit Groningen vertrekt.

Ik reis niet vaak met de trein en juist deze dag, dat ik mijn nieuwe cursus in Utrecht begin, zijn er werkzaamheden aan het spoor. Er rijden geen treinen van Zwolle naar Utrecht, de aanbevolen route is over Amsterdam Zuid. Dit is geen snelle route, integendeel. Mijn reis duurt ineens ruim 50 minuten langer dan normaal. En dat op de zaterdagmorgen en dat terwijl mijn cursus om 10 uur begint. Het was vanmorgen vroeg op. Om 5.45 uur, de tijd dat op de doordeweekse werkdagen mijn wekker afloopt, stapte ik op de fiets. Een bus reed er zo vroeg nog niet. Gelukkig ging mijn trein wel rechtstreeks naar Amsterdam Zuid, dus kon ik lekker blijven zitten. Ik las 'Christine', deel 2 van het feuilleton 'Het achtste leven (voor Brilka)', waar ik via Hebban.nl aan meedoe. (daarover later vast wel meer)

Het is trouwens niet zomaar een zaterdag, het is 29 oktober en mijn dochter is jarig. 19 is ze alweer. Het blijft een bijzonder fenomeen, je kind zien opgroeien, vind ik. Maar door deze bijzondere dag, is de cursus niet mijn enige activiteit. En juist daarom komt de omweg vandaag extra slecht uit. Liever was ik later opgestaan en sneller thuis. Juist vanwege deze langere reis overweeg ik nog om dit keer met de auto te gaan, maar hoewel de reis dan korter is, is hij mogelijk wel vermoeiender. Treinreizen is in feite wel zo rustig.

Gelukkig kan ik na een leuke cursusmorgen met een medecursist mee terug naar Groningen reizen, waardoor ik eerder thuis kan zijn dan gepland. Mijn zus en haar dochters zijn er al en ik sluit gelijk aan bij borrel en hapjes. Het eten, bestaande uit 2 soorten 'wintersoep', (vegetarische snert en pompoensoep) had ik vrijdagavond al gemaakt en hoeft alleen maar opgewarmd te worden. We hebben een damestafel; man heeft een wedstrijd en zoon moet werken, er sluiten nog 2 vriendinnen aan.

De gezelligheid zet zich voort in visite van nog meer familie. De laatsten gaan rond 23.30 uur weg. Het was een lange dag, het was een drukke dag, het was een dag, zoals ik er niet teveel moet hebben. Maar het was ook een leuke dag. Gezellig, veel indrukken en met een rustige zondag erna nog best te doen.

Lazy, just hangin'

We hebben nieuwe huisgasten, die behoorlijk wat vrije tijd consumeren. Jay, Gloria, Claire, Phyl, Mitch, Cam en hun kinderen komen dagelijks even langs, maar blijven meestal langer dan gepland.

Waar gaat dit over? De serie 'Modern Family'. Een serie, die ik online kijk, in mijn eigen tempo.

 Eigenlijk is het niet eens zo'n bijzonder opvallende serie. Je hebt Jay, de vader van het hele spul, gespeeld door Ed O'Neill, hij speelde ooit Al Bundy. In deze rol is hij compleet anders. Een rijke 'selfmade' man, maar ook dol op z'n familie. Gloria is z'n nieuwe, jonge en mooie vrouw. Zij had al een zoon, Manny, toen ze Jay leerde kennen en samen hebben ze Joe. Gloria is jonger dan Claire, de dochter van Jay, zijn oudste kind waar hij de beste band mee heeft. Samen met Phyl heeft Claire 3 kinderen: Haly, Alex (dochter) en Luke. Mitch is de broer van Claire, hij is getrouwd met Cam en samen adopteerden ze een Vietnamees meisje Lily.

Het enige 'baanbrekende' in de serie is het homostel Mitch en Cam. Cam lijkt de 'standaard homo', maar coacht een football team. Hij weet veel van sport, maar gaat ook helemaal over de top met inrichting en kleding. Schoonmaken doet hij liever niet, daarvoor is Mitch, die advocaat is en OCD lijkt te hebben.

De kinderen van Claire en Phyl zijn behoorlijk cliché. De oudste dochter is mooi maar dom, de middelste slim maar minder knap en de jongste is een zoon, niet al te slim en met allerlei 'jongensacties'.

Bijna dagelijks zet ik de serie even aan. Lekker ontspannen voor de tv, even aan niets anders denken. 1 aflevering is dan het plan, 25 minuten, zo voorbij, daarna weer verder met wat ik zou moeten of willen doen. Maar regelmatig (eigenlijk altidj) volgt daarna de tweede aflevering. Ach, wat maakt het uit. Even rusten, dat is goed voor me, toch? En, nouja, dan volgt er soms ook nog een derde aflevering. Als ik toch zit..

Op zich is het natuurlijk niet zo'n drama. Dit voelt al beter dan dom herhalingen van dit soort series kijken op Comedy Central. Herhalingen, die elke 10-20 minuten onderbroken worden door dezelfde ellenlange reclameblokken. Om gék van te worden. Aan de andere kant lijkt het er nu op dat andere activiteiten wat achterblijven, zoals lezen en bloggen.

Ik ben bijna door alle seizoenen heen en zit me nu af te vragen wat het beste is. Eigenlijk net als hoe je om kunt gaan met chocola: neem ik wat minder per dag, spreid ik het meer en houd ik zo meer over voor andere zaken of kijk ik zoveel mogelijk achter elkaar door en ben ik er maar vanaf?

Mijn planning is te kiezen voor het eerste. Elke dag een kleine dosis romcom en dan weer over tot de orde van de dag. Maar ze zijn zo leuk, dus kijk ik al snel meer en loop de kans dat ik binnenkort een andere serie moet kiezen, die ik kan bingewatchen.Volgens dochter wordt dat Charmed, dus ik hoef niet eens te zoeken.

Count your blessings (2)

Het is al zover, één herfstmaand is inmiddels voorbij. (Nee, dat is niet mijn eerste blessing) Terwijl de zomer eindelijk leek te beginnen, werden de dagen al snel korter. De eerste herfstweken genoot ik, en velen met mij, van bijzonder warme temperaturen voor de tijd van het jaar. Records werden gevestigd. Heerlijk! Inmiddels is het echte herfstweer gearriveerd, met regen, regen en nog wat regen. In Noord-Holland vergezeld met een echte windhoos, de rest van Nederland had 'slechts' code geel. Hier gebeurde niet veel bijzonders op dat vlak. 

Mijn blessings van deze eerste herfstmaand:

Partner
Ja, eigenlijk noemde ik die vorige maand ook al, bij het eerste 'kleffe' gedeelte, familie, maar mijn man werd eer-eergisteren 50 jaar. In goede gezondheid, hoewel wat snotterig door een fikse verkoudheid. En dat is natuurlijk iets om dankbaar voor te zijn.Overmorgen zijn we alweer 23 jaar bij elkaar!

Ouders
Mijn ouders zijn inmiddels 80 en 74 jaar, maar nog (redelijk) fit en gezond. Eergisteren gingen de kinderen en ik een dag met ze op stap naar de dierentuin. Fijn dat ze er nog zijn en dat we dit nog kunnen doen. Voor mijn gevoel worden ze maar niet ouder, maar natuurlijk worden ze dat wel.

IJsvogeltje
Ik zag de afgelopen weken bijna dagelijks, elk geval een paar keer per week, een ijsvogeltje. Helaas lukt het me niet deze vast te leggen op foto. Dat frustreert wel, maar de blauwe flits van deze exotisch ogende vogel maakt me wel elke keer weer blij.

Voordeel van de herfst
Terwijl het weer verslechterde, en de dagen korter werden, vielen met de blaadjes ook de kastanjes weer van de boom. Ik heb een tamme kastanjeboom gevonden en zodoende heb ik deze week genoten van deze traktatie. Hopelijk hebben de nieuw geplante beuken in de wijk volgend jaar een dergelijke oogst.

Sport
Ik tafeltennis nu alweer een tijdje 2x per week en dat gaat goed! Ik lijk ook vooruit te gaan, iedereen zegt dat in elk geval, maar er is nog geen wedstrijd gewonnen. Ondanks dat is het gewoon leuk en gezellig. Vooral op de donderdagavond hebben we een hoop lol.Vrijdags kan ik dan ook nog lopend naar het werk, dus het lijkt erop dat mijn lichaam sterker wordt.

En kijk nou eens wat er deze week gewoon in de lucht te zien was!

Verkiezingsdilemma

Nee, dit gaat nog niet over de tweede kamer verkiezingen, hoewel die er ook weer aan zitten te komen. Dan weet ik meestal wel in welke richting ik wil stemmen en doe ter controle nog een kiestestje op internet. Handig vind ik dat, vooral omdat je ook bepaalde onderwerpen zwaarder kunt laten wegen of weg kunt laten, maar daar gaat het nu niet over.

Op diverse sociale media zie ik dat je kunt kiezen voor 'Het Mooiste Natuurgebied van Nederland' en dat vind ik dus behoorlijk lastig. Het zijn niet zomaar een paar floddertjes natuur, het zijn gedegen gebieden die belangrijke plekken van Nederland kleuren en ik zou niet weten welke ik het  mooist vind!

Natuurlijk gaat het ene gebied me wat meer aan het hart dan het ander. Zo woonde ik jarenlang op een Waddeneiland, dus ben ik snel geneigd 'dan maar' het Waddengebied aan te klikken. Het ís immers ook een bijzonder gebied, de kraamkamer van de Noordzee, vol met mosselen en zeehonden, waar tal van vogels tijdens de trek foerageren. Uniek in zijn soort en geplaatst op de Werelderfgoedlijst. Dan ben je ook wat, kun je zeggen.

Maar als ik stem op het Waddengebied, dan stem ik dus níet op de Veluwe, de Biesbosch of het Nationaal Park Oosterschelde. Ook elk heel uniek en bijzonder. En dan is daar nog het Nationaal Park Drentsche Aa. Dichtbij huis en in de loop van de afgelopen jaren ontwikkelt tot een stuk natuur van formaat. Wat mij betreft echt een aanrader voor iedereen die van groen en water houdt. Nee, er kan nog niet trots verteld worden over groot wild, maar ook het kleine is de moeite waard. (en er zitten vast vele ijsvogeltjes)

Enigszins verwezen kijk ik naar de plaatjes op het scherm. Er staan parken tussen die ik helemaal niet ken. Hoe kies je uit zoveel moois? Ik ben slecht in dat soort dingen. Vraag mij  niet naar mijn lievelingsliedje, favoriete film of boek. Hoe kan iemand kiezen uit zo'n groot aanbod dat ook nog eens zoveel van elkaar verschilt?

Dan valt mijn oog op een wel heel bijzonder stukje Nederland. Bergen omringt door blauwe zee. In Nederland? Gelukkig staat erbij wat het is 'Saba en omringende zee'. Even droom ik weg, zie mezelf lopen: het is oktober, onder mijn blote voeten voel ik het warme witte zand, naast mij een blauwe zee aan de andere kant palmbomen. Aan de horizon steekt een rots omhoog: Saba, parel van de Caraïben. Ik ben er nooit geweest, maar wel op dat andere 'overzeese gebied' Sint Maarten. Als ik dan toch moet kiezen, dan dit maar. Een stukje bijna ongerepte natuur, misschien niet uniek op de wereld*, maar wel voor Nederland. En nu maar hopen dat Saba wint en dat één van de stemmers (Kies mij! Kies mij!) het eiland mag bezoeken deze winter. Lekker warm.

Sint Maarten, oktober 1990

(* er werd me 25 jaar terug verteld dat het eiland Domenica zo weinig is veranderd sinds 1492 dat Columbus het als enige eiland nog zou herkennen.. geen idee of hij Saba heeft gezien)

Dag van de lach

Vorige week was het de 'Dag van de Lach' en daar schreef ik een blog over. Een leuk blog, uiteraard, want het ging over lachen. Het ging er ook over dat ik nog steeds te weinig lach, zoals ik vorig jaar al een keer schreef naar aanleiding van een lachworkshop. Hoewel, ik dénk dat het een leuk blog was, ik vertel mezelf dat graag, maar zeker weet ik het niet meer. Gisteren bedacht ik mij dat ik dat blog helemaal nooit gepubliceerd had en dat wilde ik, na het even doorgelezen te hebben, alsnog doen. Helaas klikte ik verkeerd. Geen idee hóe ik dat deed, maar de blog is verwijderd, weg, pleitte. En op blogspot is een verwijderde blog ook echt weg, zo ontdekte ik. Niet echt om te lachen.

 Wat ik nog wel weet is dat ik een link plaatste naar de blog van Leonie, die  me attent maakte op 'WorldSmileDay'. Leonie heeft verschillende chronische ziektes en plaatst regelmatig een 'Handleiding Chronisch Zieken'. Leuk om te lezen.

Ook plaatste ik een link naar Afina, omdat zij regelmatig een 'Dag van..' in het zonnetje zet. De dag van de Olifant, bijvoorbeeld. Verder heeft ze ook fibromyalgie en is gek op Portugal. Deze zaken zijn niet automatisch gerelateerd, maar wel herkenbaar om te lezen.


Gisteren was het 'Wereld Meisjesdag' of #WorldGirlChildDay, waarin het belang werd genoemd van de veiligheid van meisjes, maar ook hun educatie. Ik las een blog over het belang van de manier waarop je meisjes aanspreekt. Niet iets waar je dagelijks bij stilstaat, maar meisjes worden vaak aangesproken op hun uiterlijk, terwijl jongens meer aangesproken worden op hun kennis en kunde. Dit lijkt marginaal, maar meisjes groeien zo op met de gedachte dat het kennelijk belangrijk is dat ze mooi en 'cute' zijn. Ik had hier zelf nooit zo bij nagedacht, maar zie het punt. Uiteraard zijn er meisjes, en vrouwen, die zich afzetten tegen dat beeld. Die zijn dan ineens 'stoer'.

Vandaag is het Wereld Reuma dag, de dag om reuma zichtbaar te maken, volgens het Reumafonds. Ik schrik er altijd van als ik zie hoeveel mensen reuma hebben. Zoveel mensen, die leven met pijn. Op de site van het reumafonds kun je je verhaal achterlaten, welke droom jij waarmaakt ondanks reuma. Als eerste dacht ik aan de dromen, die ik niet waar heb kunnen maken. Verkeerde insteek.

Mijn droom is ooit te kunnen leven van mijn schrijven (en fotograferen). Nu doe ik dat naast mijn baan, niet ervan leven wel schrijven en fotograferen. Dat voelt gelukkig al heel erg goed, samen met de rest van mijn leven al een beetje als de droom. Oh.. en een andere droom is toch wel een keer een tafeltenniswedstrijd winnen. Ik hoop dat de realisatie van die droom wat dichterbij ligt.

Deze blog publiceer ik maar snel, voordat ik 'm ook weggooi en hij in cyberspace verdwijnt. Doorlezen doe ik later nog wel.