Wanneer ik opsta weet ik nog niet zo zeker of ik me wel zo gezond en gelukkig voel. Billen, heupen, bovenbenen, knieën, enkels en voeten doen me zeer. Niet zo prettig. Geheel tegen mijn gewoonte in, maak ik deze morgen maar een kleine wandeling met de hond. Ik besluit tot een welverdiende rustdag. Er is een boek te lezen, er zijn postcrossingskaartjes te schrijven. Genoeg te doen, waarvoor ik geen stap hoef te verzetten.
In de loop van de dag gaat het beter en in de middag lopen hond en ik dan toch de grotere ronde. Fijn dat de pijn toch weer afzakt. Aan het eind van de dag kijk ik wat ontstemt naar mijn amper 4000 stappen. Dat is wel een heel karige score, maar rust is rust. Het is goed zo.
Wanneer ik na het eten weer met de hond loop, kriebelt het toch. De hond reageert knorrig, als ik me niet beperk tot het rondje vijver. Het is toch avond? Gelaten loopt hij met me mee door het park, maar als ik ineens een onbekende afslag neem, die ons duidelijk nog verder van huis voert, stribbelt hij echt tegen. Bij elke afslag daarna die we (wel of niet) nemen en die nóg verder weg voert, houdt hij z'n poten stijf. Hij Wil Niet, zoveel is duidelijk, maar het is lekker weer, droog en haast geen wind, dus hij moet. Klaar. Pas als we in een natuurgebied nabij lopen, merkt hij dat we voor hem de goede kant opgaan en kijkt hij zelfs nieuwsgierig naar de koeien, die we passeren. Als hij voor me uit huppelt, flapperen z'n oortjes vrolijk op en neer.
Thuisgekomen ploft hond op de grond en ik zet thee. Daarna check ik m'n stappenteller: 9213 stappen zijn er nu gezet. Vanavond nog kaartjes posten en de 10.000 zijn toch weer gehaald.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten