Vakantie, rust en ontspanning, toch pijn.

Ik zit in kleermakerszit op een matje met mijn ogen dicht. Om mij heen hoor ik de alomvertegenwoordigde musjes, die nestjes onder onze dakpannen hebben. Klapeksters krassen en een wielewaal zit verderop te fluiten. In de verte kleppert een ooievaar, aan mijn andere kant klinken de bellen van schapen vergezeld van hun geblaat. Ik voel de zon op mijn droge huid, een licht briesje brengt de geur van eucalyptus. Ik hoor, voel en ruik: vakantie.

De twee dagen dat we op de camping zijn heb ik last van mijn rug. Deze pijn begon raar genoeg in mijn buik naast de navel. Nu lijkt het zich naast mijn ruggengraat genesteld te hebben. Zeer irritant. Zitten is niet prettig en slapen lukt amper. Met beweging wordt het minder, lijkt het, zoals wel vaker met pijn. Bij mij dan. Daarom probeer ik de spier, waar de pijn zit, nu met eenvoudige yogaoefeningen op te rekken.

Een tijd lang heb ik op yoga gezeten. Het was heerlijk totdat ik viel met m'n fiets. Na yoga ook nog. In het donker zag ik een paaltje niet staan. Na deze val kon ik door pijnlijke polsen langere tijd bijna niet steunen op m'n handen. En dat doe je vaak bij yoga, zo bleek. Halve lessen zat ik mezelf te ontspannen in kleermakerszit, terwijl anderen zich uitleefden in houdingen als 'de hond' en 'de kat'. Zonde van het geld en de tijd, zo meende ik, dat kon thuis ook wel. En dan 2 of 3x per week, nog veel beter. Hoefde maar een half uurtje per keer te duren.

Dus, hier zit ik op het matje te yoga-en. Oefeningen te doen, die thuis best kunnen en waar ik zeker baat bij heb. Voor de 2e keer sinds ik stopte met yoga. De frequentie valt iets tegen, zou je kunnen zeggen. Ik heb het idee dat het helpt. Moet ik vaker doen!

Vakantie; verwennerij

 "Jij lust vast wel een broodje Tsaziki" Harm staat naast mijn bed, waarin ik lig te lezen, met een plankje besmeerde broodjes. "Pak er maar 2", zegt hij.

Vandaag waren de laatste wedstrijden voor mijn sporters. Allemaal speelden ze goed, maar liggen ze er nu uit. Terwijl zij vanmiddag nog bij bekenden van voorgaande jaren, die wel door waren, gingen kijken, besloot ik buiten te gaan zitten lezen. De uren op de tribunes van de grote zaal, de drukte om me heen, de steeds bedompter wordende zaal, het begon z'n tol te eisen. Ik kreeg meer en meer pijn en voelde de vermoeidheid in me zakken.

Dat is ook het enige dat me vermoeid kon maken, de afgelopen week. Nouja, dat en die wandeling van 2 uur misschien. Bijna alles wordt er verder voor me gedaan, voor ik er zelf aan toekom is de vaatwasmachine gevuld en weer leeggepakt, de was gedaan, koffie gezet en broodjes gesmeerd. Hun tempo ligt hoger dan het mijne en ze vinden het niet erg. Wat een heerlijkheid!

De verwennerij bestaat voor mijn gevoel niet alleen uit het feit dat bijna alles voor me gedaan wordt, maar ook dat er begrip is voor mij. Terwijl ik me enigszins opgelaten en lui voel, hebben zij er geen problemen mee om de klusjes te doen. Ach, zoveel zijn het er natuurlijk ook weer niet, dat weet ik ook wel.


's Avonds barbecueën we op het dakterras. Natuurlijk help ik mee het eten, de borden en drankjes naar boven te dragen, maar al snel zegt mijn man me dat ik moet blijven zitten. Ik ben eigenwijs, loop toch, maar ben er zo blij mee!

Al met al was het een heerlijke week. Drukker dan mijn vakanties doorgaans zijn, maar niet té druk. Mede door de goede zorgen.

Verwennerij. Zo fijn. Nog een dagje samen en dan gaan wij verder naar Portugal, terwijl zij teruggaan naar huis.

Vakantie; rustdag

Gisteren was het de rustdag voor de tafeltennissers. We gingen Elche in, een mooie oude stad, en beklommen daar onder andere een toren. Het uitzicht was fantastisch, maar de trappen heb ik vandaag nog in de benen. Terwijl de sportievelingen de hele dag in de sporthallen zullen doorbrengen, hoelang is afhankelijk van hun resultaat, ga ik helemaal niets doen, zo stel ik mij voor.

Vanmorgen lukt me dat vrij aardig. Ik lees wat, ik eet wat, ik schrijf wat, ik lig wat en geniet van het goede leven. Helaas is het bewolkt. Omdat ik een aantal dingen nodig heb, moet ik wel naar de winkel. Ik besluit een kleine omweg te nemen, zodat ik ook wat beweging krijg.

Die omweg werd iets groter dan gepland. Eigenlijk veel en veel groter. Uiteindelijk was ik bijna 2 uur onderweg. Op het laatst verdwalend op zoek naar de supermarkt, waar ik toch echt nog langs moest. De omgeving is fantastisch, waardoor ik in het begin helemaal niet doorhad, dat ik al zo lang aan het wandelen was. Overal mooie huizen, afgewisseld met meer 'normale' exemplaren. Veel muren, die alle huizen omgeving hebben, worden overhangen door bougainvillea, voor mij zo'n beetje het symbool van een Zuid Europees land. Op een bepaalde plek lagen citroenen, gratis mee te nemen. Er is ook een behoorlijk hoogteverschil in het dorp zelf en de wegen zijn stijl.

 Vanmiddag, na de wandeling, heb ik mij dus weer bezig gehouden met lezen, eten, internetten en nietsdoen. Daar was ik wel weer aan toe. Niet alleen de toren zit nu in mijn benen, ook de wandeling van vandaag.

Op sportief gebied werden prestaties neergezet. Mijn man en Harm speelden allebei nog 2 wedstrijden. Het is een sudden death systeem, dus de eerste wonnen ze, daarna lagen ze eruit. Laura is nu nog bezig. Zij won er al 3. Ik ben benieuwd hoelaat ze thuis zullen zijn.  Ik kruip maar weer met mijn boek op de bank.

Morgen zijn de volgende rondes van de dubbels. Helaas zal Laura daar niet in kunnen spelen, omdat haar partner aangegeven heeft niet in de verliezersronde te willen spelen.

Vakantie: Tafeltennistoernooi in Alicante

We zijn in Alicante voor het Wereldkampioenschap Tafeltennis voor veteranen 2016. Nee, ik doe niet mee, ik ben er voor de gezelligheid, de foto's en ter aanmoediging. Bovendien gaan man en ik hierna door naar Portugal, voor het tweede deel van onze vakantie.

Op zondag gaan we dus ook, na een rustig ontbijt, op weg naar de hallen om ons te accrediteren. Ja, ook ik moet dat doen voor mijn bezoekerspas. Daarna bekijken we de zaal en spelen mijn sportieve reisgenoten wat in, om te kijken hoe het gaat. Al snel blijkt dat de vloer stroef is. Ik vind vooral de ruimtes erg groot, maarja, wat wil je ook met 4600 deelnemers.

De ruimte waar de wedstrijden gespeeld zullen worden is immens, maar opgedeeld in verschillende vakken, afgeschermd door kleine tribunes. Zo is er een sporthalsfeer gecreëert en heeft elke tafel ruimte voor publiek.

Mijn man heeft als enige op maandag wedstrijden. We hoeven niet eens zo vroeg weg. Na een wedstrijd tegen een Australiër, Argentijn en Fransoos is hij 2e in zijn poule, door naar de hoofdronde! Hij is dolgelukkig, dit was precies zijn doel.

Na dit voortreffelijke resultaat gaan we Alicante in. Een mooie oude Spaanse stad. We zien lang niet alles, uiteraard, maar genoeg om een indruk te krijgen. Eten doen we lekker op een terras.

Onze reisgenoten, ik zal ze voor het gemak Harm en Laura noemen, moeten de volgende morgen hun enkelspel spelen. Helaas gaat het met hen wat minder voorspoedig. Beide worden ze 3e in hun poule. Omdat alledrie 's avonds pas moeten dubbelen, relaxen we 's middags in ons huisje. Eindelijk kom ik toe aan wat lezen. De mannen doen boodschappen en reserveren vast in een restaurant, dat tot laat open is. Gelukkig maar, want we zijn inderdaad laat terug.

Laura dubbelt met een dame uit Zuid Amerika. Opvallend is dat zo'n 10 tafels naast elkaar een Koreaans damesteam heeft. Zoveel zijn er mee. Het team in Laura's poule krijgt het aan de stok met de Spaanse tegenstanders. Er volgt een felle woordenwisseling, waar we uiteraard niets van begrijpen. Twee scheidsrechters moeten eraan te pas komen. We maken wat mee, haha.
Helaas lijkt Laura's dubbelpartner niet zo gemotiveerd en hoewel er een aantal 5-setters gespeeld worden, verliezen ze uiteindelijk alle wedstrijden. Ondertussen missen we een zinderende wedstrijd van het heren dubbel. Ze zijn door naar de volgende hoofdronde!

Het is een gedoe, dat heen en weer rijden van ons huisje naar de wedstrijdhal, ongeveer 35 minuten rijden, maar gelukkig luistert mijn man niet zo goed naar de tomtom, waardoor we verschillende routes nemen. Zo kan ik ongestoord genieten van de omgeving: granaatappelplantages, maar ook artisjokken. Schitterende oude olijfbomen en zoutwinningsvelden, waar grote hoeveelheden flamingo's fourageren.

's Avonds genoten we hier van een fantastische Italiaanse maaltijd. Ze maken hier hun pasta zelf. 

Vakantie! Ontmoeting onderweg

"Ik heb nog meer!" Opgewekt komt kunstenaar Frans Epping aan met een aantal ordners, die hij bovenop de andere legt, die al op tafel liggen. Onderweg naar het vliegveld in Bremen gaan we even van de weg voor een versnapering. Het witte café aan een snelstromend riviertje leek een uitgelezen plek. Buiten op het terras bestellen we koffie en echte Duitse 'Kuchen'. We zitten nog niet aan het gebak of een opvallende verschijning komt bij ons tafeltje; zwarte hoed op lange grijze haren, een kort zwart jasje met een dubbele rij glimmende knopen over een zwart overhemd met daaronder een zwarte spijkerbroek. Om zijn pols een brede leren armband, op zijn gezicht een brede glimlach. Het enthousiasme straalt eraf. Wanneer hij eens op zijn hoofd krabt, blijkt dat zijn hoed aan de bovenkant open is, een lange grijze haarlok hangt er ineens uit.

De ordners zijn gevuld met foto's van zijn kunst en krantenknipsels over hem en zijn werk. Bijvoorbeeld een beeld bij een woningbouw onderneming in Zwolle en portretten op hout. Wanneer we, later dan gepland, verder willen rijden, roept hij ons nog binnen om zijn schrijfmuseum te bekijken. Langs de wanden verschillende leesplankjes, typemachines en andere schrijfwaren. Oude schoolplaten aan de muur en een vitrine vol met 'schrijfijzers' van over de hele wereld. Trots laat hij een boekje zien, dat is geschreven op palmbladeren. Wanneer we eindelijk in de auto zitten, komt hij nog snel aangelopen met een klein doosje als afscheidsgeschenk: er zitten 2 schrijfijzers uit India in.

Na deze leuke en bijzondere ontmoeting, die ons nog lang zal bijblijven, hebben we een voorspoedige reis naar het zuiden van Spanje. Het is lang geleden dat ik vloog, dat was even weer wennen. Het inchecken is volledig veranderd. Helaas zijn grote delen van Europa bewolkt, maar Barcelona zien we in het avondlicht schitteren onder een volle maan. Vanaf vliegveld Alicante rijden we in een volgepakte Volkswagen Polo, eigenlijk te klein voor 4 volwassen en hun bagage, volgens de aanwijzingen van onze eigen tomtom naar ons tijdelijk onderkomen. Het huisje overtreft onze verwachtingen, met het zwembad, dakterras en zelfs een vaatwasser. Hier zullen we ons de komende week best thuisvoelen.

De verhuurster deed wat boodschappen voor ons, zo aardig!, zodat we nog even met een biertje kunnen ontspannen, voordat we in bed duiken.

Hobby: tekenen

Als je me vraagt wat mijn hobby's zijn, is mijn antwoord ongeveer als volgt: Lezen, schrijven, bonsai, tekenen, postcrossing en fotograferen. Daarnaast nog wat wandelen, misschien. De volgorde is willekeurig. De tijd die ik aan deze hobby's besteed ook.

Voor het lezen ben ik met mijzelf de challenge aangegaan, want voor mijn gevoel las ik veel te weinig. Voor het schrijven ben ik een cursus gaan doen en ik heb niet één maar twéé blogs, die ik aardig bijhoud. Fotograferen probeer ik bij te houden met een foto-per-dag uitdaging op facebook, ook op mijn andere blog, maar het is iets dat ik sowieso wel regelmatig oppak. Het is snel en makkelijk en ik zie zoveel dat ik vast wil leggen, liefst op mijn eigen manier. Ook als het even stil heeft gelegen, pak ik het meestal wel weer makkelijk op.

Postcrossing blijft me wel activeren, omdat ik het krijgen van kaartjes zo leuk vind. Ik kan er nu 23 onderweg hebben, dus ook als ik het even wat minder doe, loopt het wel door.

Maar dan het tekenen... sja.... tekenen. Dat vind ik echt heel leuk, maar waarom doe ik het niet? Ik heb genoeg materiaal. Misschien moet ik in plaats van tekenen 'het kopen van tekenspullen' op mijn lijstje van hobby's zetten, want er zijn weinig dingen die ik zo leuk vind om te kopen als tekenspullen. Ik heb er ook een kast van vol, voor tekenen én schilderen, met daarnaast nog een aantal boeken, met tips en trucs voor het werken met allerlei materialen. De laatste aanwinst is een klein doosje met blokjes water- of aquarelverf, ik kreeg het van mijn zoon voor Moederdag. Mijn bedoeling is om straks in Spanje en Portugal een aantal tekeningen (proberen) te maken van de omgeving, maar die intentie heb ik al vele vakanties meegenomen en onuitgevoerd mee teruggebracht. Een schetsboekje, geschikt voor aquarel heb ik al (2 jaar), want ik zou er met pastel in werken.

Ligt het aan mijn, gebrek aan, energie? Wil ik gewoon teveel? Moet ik daar ook nog een uitdaging voor zoeken? Ze zijn er.. 100sketchesaday heb ik langs zien komen op instagram. Er zijn websites met lijstjes als bij foto per dag. Moet ik tekenen schrappen als hobby? (neee!) Op een tekenclub gaan?

Een paar dagen terug wilde ik echt gaan tekenen en toen kwam deze mijmering in mij op. Gevolg, ik zat weer niet te tekenen, maar het schrijven houd ik zo wel lekker vol. Dat is voor mij toch ook al heel wat. Misschien moet ik daar eerst maar tevreden mee zijn. De tekenspullen gaan wel weer mee op vakantie, al moet ik er kleren voor achterlaten, want ik zal maar echt willen gaan tekenen en niets bij me hebben. De horror. Mijn challenge in deze: een vakantiedagboekje bijhouden. Dat heb ik al verschillende keren gedaan en het was leuk. Terugkijken ook. Ik hoef niet eens elke dag te tekenen, eens een bonnetje of ansichtkaart inplakken is ook goed. We zullen zien.

Tekeningen, die ik ooit maakte met pastelkrijt

Hobby: Postcrossing

Je stuurt een kaartje naar een willekeurige persoon in de wereld en krijgt vervolgens een kaartje van een ander willekeurig persoon terug. Dat is de essentie van postcrossing. Ik schreef er al eerder over.

Gisteren ben ik er weer eens uitgebreid voor gaan zitten. We hadden zaterdag een drukke, vermoeiende, dag met een barbecue ter ere van de verjaardag van mijn vader. Gezellig met een 'kampvuurtje' na, waarin we marshmallows roosterden. Het was koud, maar reuze gezellig. Het werd ook laat, dus erg veel energie had ik niet.

Aangezien het gisteren ook nog steeds koud was, was het wel een goed moment voor het schrijven van kaartjes, vond ik. Van de 23, die ik onderweg mag hebben, waren er alweer 8 geregistreerd, dus ik kon weer lekker aan de gang. Mijn laatje met kaartjes en het laatje met stickers, washitape, stempels en stiften kwamen op tafel en ik ging aan de slag.

Ik trok leuke profielen van mensen, die een paar honderd kaartjes verstuurd en ontvangen hadden. Geen nieuwelingen dus, maar ook geen duizenden kaartjes door te spitten om te voorkomen dat ik een dubbele stuur. Hoewel ik een helemaal nieuw profiel ook leuk vind, iemands eerste zijn is altijd speciaal, kijk ik graag naar kaartjes, die al ontvangen zijn. Daarnaast zegt het wat over de ontvanger, welke kaartjes favoriet gemaakt zijn, bijvoorbeeld.

Postcrossing is verder een makkelijke hobby. Ook als ik geen kaartjes stuur, vind ik het leuk om kaartjes op de site te bekijken. Je hoeft er niet creatief voor te zijn, kunt het zo een aantal dagen of weken laten liggen en originele ideeën zijn niet nodig. Eigenlijk kijk je vooral af bij anderen. Het is bij vlagen tussendoor wanneer ik energie heb te doen, je pakt het erbij en ruimt het weer op. Als je je kaarten netjes opruimt, ik heb er diverse pogingen toe gedaan, kun je het beste kaartje voor de ontvanger ook snel(ler) vinden en is een kaartje per dag helemaal snel verstuurd. En je bent toch even met wat anders bezig. Zit niet (weer) voor de tv of oeverloos op internet te surfen. Je doet ook nog wat aan je Engels, hoewel fouten natuurlijk nooit verbeterd worden.

Wanneer je een blije reactie krijgt op je kaartje, maakt dat je dag soms een beetje beter. Weten dat je inderdaad het goede kaartje uitzocht en dat je iemand hier blij mee maakte. Ik doe dan zelf ook altijd mijn best op de 'hurray', die ik schrijf. Vandaag kreeg ik bijvoorbeeld deze reactie, op een fiets die om een verkeersbord hangt (zo'n typisch Nederlands beeld, haha): Thank you so much for the cool bike postcard! It's fantastic! The stamps too are great. You are such a thoughful PXer. Thanks for making my day! Postzegels bestel ik trouwens op internet, oude exemplaren, waardoor je leuke fleurige combinaties kan maken.

Toen ik de hobby begon, had ik ook erg leuke ideeën over wat ik met ontvangen kaartjes zou doen. Inmiddels heb ik de meer dan 700 kaartjes in een doos zitten. Dat is op zich wel jammer, maar ze lopen niet weg, natuurlijk. Misschien dat ik over een (half) jaar ineens hét idee krijg en de energie en tijd om het ook daadwerkelijk uit te voeren. Het moet ook nog een idee zijn, die mijn man leuk vindt. Zo wilde ik wel zo'n kaartenmolen, maar dat idee is afgeschoten, helaas.

Ondertussen is het heel leuk om een kaartje te krijgen van ergens op de wereld. Ik sta weer voor met ontvangen, dus verwacht er elke dag weer één. Weten dat iemand z'n best voor je heeft gedaan. Even een kort contact met een andere wereldburger. Zo leuk dat dat kan!

Iedereen is wel eens moe ...

.. en iedereen heeft wel eens pijn. Sommigen wat vaker en meer dan anderen.

Mijn eerste toernooi!

"Doe je ook mee met het toernooi?" Enige weken geleden werd me dat gevraagd. Ik twijfelde, zoals ik wel vaker doe. Een toernooi, nog nooit gedaan. En dan dat weekend. Wel een lang weekend, maar met festiviteiten als het bevrijdingsfestival en de verjaardag van zoon op zondag. Zou ik dat trekken, hier een toernooi tussendoor?

Het is lastig met fibromyalgie; de ene keer ben je te voorzichtig, de andere keer doe je teveel. En omdat het lichaam sowieso niet standaard hetzelfde reageert, is een inschatting maken lastig. Vanwege voetbal op de zondag, alle wedstrijden tegelijkertijd en nog een strijd wie kampioen zou worden (bij mij thuis zijn ze niet blij met de uiteindelijke kampioen.. ik heb geen  mening), besloten we zoons verjaardag dan maar op de vrijdag te vieren. En ineens had ik een uitrustdag na het toernooi, maar nog steeds twijfelde ik.

Woensdagmorgen, de ochtend na een gezellige wedstrijd, lag ik wat te mijmeren in bed. Dat het tafeltennis wel leuk is en dat ik het vaker zou willen doen. Toen drong tot mij door dat het met die instelling wel heel raar is, dat ik een toernooi afzeg! Gelijk meldde ik me aan. Gelukkig kon dat nog.

En als je je dan aangemeld hebt, dan ga je ook. Dus toen ik na het bevrijdingsfestival heel veel pijn had, deed ik het vrijdag wat rustiger aan. Werkzaamheden uitbesteden aan hen, die wél energie hebben gaat me steeds beter af. Man en zoon deden het zwaarste voorbereidings- en opruimwerk.

En toen het toernooi. 's Morgens voelde ik me gelukkig fris en fruitig. Het heerlijke weer speelde daarin vast een rol, net als de voorgaande dagen. Wel een beetje jammer dat we de hele dag binnen moesten zijn, maar er was genoeg tijd tussendoor om af en toe lekker een rondje te lopen. Dat hield gelijk de spieren wat los, want het wachten, zittend op de bank, werd op den duur de zwaarste activiteit van de dag.

Ik verloor alle wedstrijden en eindigde niet eens als laatste! Geen idee hoe dat zit, maar volgens mij de wedstrijdleiding ook niet. Als afsluiter werd er een heerlijke Chinese maaltijd gebracht en daarna gingen we met een klein groepje nog een terras op. Een gezellig afsluiting voor een erg leuke dag. Een volle dag, die me alleszins meeviel.

Als je me nu vraagt of ik volgend jaar weer meedoe is het antwoord direct "Ja!", maar natuurlijk moet ik dan eerst weer kijken hoe ik de rest van dat weekend en de week eromheen zit. Maar, dan ga ik  volgend jaar een wedstrijd winnen, let maar op!

Vrijheid vieren we!

Vrijheid moeten we vieren, maar als het geen mooi weer is, is zo'n Bevrijdingsdag voor mij toch een (vrije) dag als alle anderen. Jaren terug kwam ik er al achter dat wat kil, vochtig weer nogal van invloed is op mijn gewrichten en dat een uurtje zitten op zo'n vochtig veld nog dagenlang invloed uitoefent. Daarom neem ik tegenwoordig een slaapzak mee, om op te zitten. Wel zo aangenaam.

Gisteren stond ons niets in de weg. In tegenstelling tot de weersvoorspellingen van een week terug was het heerlijk warm, droog en zonnig! Omdat vrienden van ons met de auto gaan, en voor een parkeerplek graag vroeg zijn, gingen ook wij al op tijd richting Stadspark. Dat we niet de enigen waren, was al snel duidelijk. We reden middenin een lange stoet fietsers. Wel konden we onze fiets nog redelijk in de buurt van het park kwijt, dat scheelde. Handig, op tijd zijn.

Dit jaar was de opening van de festivals in Groningen, dus Premier Rutte stak het vuur aan, aangekondigd door Ali B. Het springen, waartoe de laatste aanmoedigde, veroorzaakte volgens mij weer een kleine plaatselijke aardbeving. Ik had in elk geval het idee de grond te voelen trillen, en alle 125.000 mensen waren toen nog lang niet aanwezig!

Het festival ging verder voor ons voorbij, zoals we het meestal beleven. We zitten gezellig met een vaste groep vrienden, kletsen en drinken wat, en krijgen amper wat mee van de muziek. Nu het zo druk was nog minder. Meestal beleven we het 5 voor 5 moment wel, gisteren ging dat volledig langs me heen.

Op het festival is natuurlijk vanalles te drinken en te eten, water is gratis. Speciaal daarvoor nam ik mijn eigen waterflesje mee, dat scheelt dan weer afval, maar de rijen voor dat gratis water waren láng! Dus toch maar aan het bier en de cola gegaan. En een heerlijk belegd knoflookbrood.

Uiteindelijk gingen man en ik pas weg toen Kensington optrad. Man wilde deze band graag nog zien, maar het was zó druk, dat we er weinig van zagen. Het geluid was wel goed, de muziek ook.

Terwijl wij dus het festival de rug toekeerden, moesten we nog steeds tegen een grote stroom nieuwe bezoekers in worstelen. Onvoorstelbaar, of misschien toch wel, want het weer was nog steeds lekker.


's Avonds een tegenvaller voor mij: ook met droog, warm en zonnig weer doet mijn hele lijf pijn na een middagje festival. Lopen, zitten en zelfs liggen deed zeer. Gelukkig helpt een nachtje slapen, en gelukkig ben ik daar nog redelijk goed in, slapen.

Vandaag vieren we weer, maar dan wat anders: alvast de verjaardag van mijn zoon die zondag 17 wordt. Lekker met een barbecue in de tuin, gezellig met familie en vrienden om ons heen. Het leven (in vrijheid) is te mooi om niet te vieren.

Feestelijke confetti, rijen voor het water, vele en vele rijen met fietsen,
grote drukte bij Kensington

Lees ook: Bevrijdingsfestival Groningen en hier  

Het nut van beschermende kleding

Gisteren was het eindelijk mooi weer, lekker om in de tuin te zitten. Ik pakte een beker thee, een stukje chocolade en een boek en zette mij op één van de tuinstoelen. Snoet in de zon, heerlijk! Genietend keek ik rond en zag natuurlijk gelijk wat ik liever niet wil zien. Onkruid, in de vorm van dikke graspollen waar eigenlijk alleen planten horen te staan of tegels te liggen. Het is onvoorstelbaar hoeveel gras er groeit in mijn gazonvrije tuin.

Met de kop thee in de hand zat ik er peinzend naar te staren. Dit wordt natuurlijk alleen maar erger, over 3 weken ga ik met vakantie, wat tref ik aan als ik terugkom? Besluiteloos kijk ik nog eens naar mijn boek, maar dan sta ik kordaat op: even een kwartiertje graspollen trekken en dan weer zitten en lezen. Dit kan natuurlijk diverse keren herhaald worden vandaag. Zo gedacht, zo gedaan. Opgewekt trek ik het gras eruit. Daar waar de grens tussen border en tegels zit, gaat het hartstikke goed. In de tuin zelf vind ik een pinda, wintervoorraad voor een Vlaamse Gaai. Arme vogel, die is hij kwijt.

Er ontstaat al snel een dikke laag groen-met-klei in de GFT-bak. En ja, die klei schud ik er echt zo goed mogelijk af. Dan ineens, ik heb mijn handen vol met gras, een scherpe pijn in mijn hand. Ai.. er steekt een stekel in  mijn hand, denk ik, eraan trekkend. Tot mijn schrik moet ik flink doortrekken, het takje steekt zo'n 1,5 centimeter onder de huid door! Auw! Snel ga ik naar binnen, was mijn handen en maak een bak met sodawater. Hiermee zet ik mij weer in de tuinstoel, het zweet breekt me aan alle kanten uit en het duizelt me enigszins.

Na rustig een half uurtje zitten en een glas cola wordt het al beter. De rest van de dag doe ik niets meer in de tuin. Het fototoestel en een aantal mooi plekken lonken, en met de fiets ga ik op pad.

Vandaag is mijn hand wat stijf en pijnlijk, vooral daar waar het takje onder mijn huid zat. Logisch natuurlijk. Echt veel schade is er niet aangericht, gelukkig maar. Tijd voor in de tuin werken heb ik niet, maar dat mag ik ook niet eerder dan dat ik dit veilig kan doen. In tegenstelling tot wat ik altijd dacht zijn de handschoenen niet om te zorgen dat je handen schoon blijven, daarvoor waren ze trouwens ook vrij nutteloos. Ook voor de kleine karweitjes tussendoor zal ik in het vervolg de tuinhandschoenen dragen.