IJzel en werk

"Zul je altijd zien: de collega's die het verst weg wonen zijn wel op het werk en degene die maar een paar kilometer hoeven, die kunnen niet"
Anticiperend op deze en soortgelijke opmerkingen besloot ik vanmorgen, ondanks de ijsbaan voor de deur, wél naar het werk te gaan. De begaanbaarheid van de paden kon ik al testen toen ik met de hond ging wandelen. Gelukkig had ik nog handige 'anti-slip' voor onder de schoenen, jaren terug bij de supermarkt gekocht en nooit nodig gehad. Ze waren al een paar keer bijna weggegooid. Vanmorgen kwamen ze goed van pas.

Bij zijn eerste enthousiaste stap buiten de deur gleed m'n hond al op z'n bekkie. Sneu voor hem, maar een goede waarschuwing voor mij. Eerst maar weer naar binnen om bovengenoemde anti-slip te zoeken. Gelukkig lagen die nog op de plek waar ik dacht dat ik ze ooit opborg. Met opruimende huisgenoten kan dat maar zo veranderen, af en toe, en ook mijn geheugen voor dit soort marginale feitjes wil me nog wel eens in de steek laten.

Aangezien de hond geen anti-slip voor onder de pootjes had, maakten we er een korte wandeling van. Hij vond het maar niets, terwijl hij van sneeuw wel enthousiast wordt. Zo kon ik ook gelijk wat eerder op weg naar het werk. Gisteren had ik al besloten dat ik vandaag zou lopen, want met de minste gladheid ben ik al een angsthaas op de fiets, laat staan als er opgevroren sneeuw ligt. En aangezien de gemeente gisteren de sneeuw niet weg leek te krijgen, lag dat wel in de lijn der verwachting. Met het oog op deze voorgenomen wandeling was ik dus al eerder opgestaan.

Uiteindelijk deed ik er 10 minuten langer over dan onder normale weersomstandigheden, en dat viel  me nog tegen. Het leek best snel te gaan, ik kon goed doorstappen, zelfs over de gladste schuine stukken. Op den duur deden m'n voeten wel zeer, die 'spikes' onder de voeten zorgen natuurlijk voor een oneffen stap. Spierpijn kreeg ik er ook van.

Onderweg zag ik auto's glijden, fietsers wandelen met hun vervoersmiddel aan de hand en een stevige wandelaarster, die het gras als looppad koos. Met enige bewondering keek ik haar na.

Eenmaal op mijn werk kreeg ik gelijk: collega's uit omliggende dorpen waren aanwezig, uit de stad niet allemaal. Een aantal was van te voren verteld om thuis te blijven. Gelukkig was de collega die koffiezet er wel. Daar was ik na m'n wandeling wel aan toe.

Op twitter en facebook geniet ik vandaag van beelden van schaatsende mensen op straat.