Gecertificeerd!

Ik heb een certificaat! Tenminste, die zou ik moeten hebben, maar er ging iets fout bij de verzending. Beter is dus: 'Ik krijg een certificaat!' In elk geval ben ik blij.

Waarvoor krijg ik dat certificaat dan? Ruim een jaar geleden begon ik met een opleiding voor het schrijven van columns en blogs. De eerste 4 modules waren in Groningen en gingen vooral over het schrijven, de technische kant van het verhaal. Hoe schrijf je, waar let je op, wat zijn verschillende manieren om iets te vertellen. De laatste 2 modules waren de specialisatie. Voor de specialisatie moest ik 4 keer naar Utrecht op mijn vrije woensdag. Dat was nog wel aanslag op mijn energie. De eerste keer werkte ik de dag erna gewoon, maar ik werd prompt ziek. Om dit te voorkomen, kon ik de andere keren gelukkig op donderdag vrij nemen. Om het nuttige met het aangename te verenigen heb ik mijn dagje Utrecht een aantal keren gecombineerd met een lunch met een vriendin of museumbezoek.

Voor de cursus maakte ik deze blog aan, over mijn leven met pijn. Daarover wilde ik al langer schrijven, maar dit pontificaal publiceren op een blog dat ik af en toe promoot op facebook en twitter vind ik eng. Vandaar een apart blog, wat ook wel zo overzichtelijk was voor mijn cursus. Mijn idee was, en is eigenlijk nog steeds, om op mijn andere blog tabbladen te maken, waar de verhalen van deze blog kunnen staan. Soms overlappen de blogs elkaar wat of ik weet niet waar ik mijn verhaal nou echt kwijt kan. Zo had ik het hier ineens over de bonsaihobby, maar dat past misschien beter op het algemene blog. En dat ik een certificaat heb, staat op beide, maar daar ben ik dan ook echt heel blij mee.

Inmiddels kijk ik alweer uit naar een volgende cursus, ook bij de schrijversacademie. Hiervoor zal ik weer het land in moeten trekken, maar dat heb ik ervoor over. Ik vind het fijn om te blijven leren en om op verschillende manieren bezig te zijn met schrijven.

Fuck-it list

Van de week was Claudia de Breij bij de Wereld Draait Door. Op zich niet nieuwswaardig, want ze zit er vaker. Dit keer promootte ze haar nieuwe boek "Neem een geit: leven voor gevorderden". Een titel die vragen oproept denk ik, en dat is natuurlijk net de bedoeling. (Uitleg kwam van Hanneke Groenteman, trouwens)

Claudia interviewde oudere mensen, bekende Nederlanders, die voor haar gevoel het geheim van goed en gelukkig leven hebben ontdekt. Ze zoekt antwoorden op vragen die je als volwassene tegenwoordig nog amper stelt, zo is het beeld. Vroeger drongen de ouderen, die gewoon om je heen liepen en leefden, hun wijze les tenslotte nog wel eens aan je op. (dit is mijn eigen interpretatie van Claudia's verhaal, ik heb het boek nog niet gelezen)

Aan de hand van dit boek kwam Claudia met de 'Fuck-it list'. We kennen tegenwoordig allemaal wel de bucketlist; een lijst met activiteiten, die je nog gedaan wilt hebben voordat je sterft. Claudia bedacht dat er ook activiteiten zijn, die je gewoon niet wilt doen, ook al zegt iedereen dat dat het ultieme bucketlist-item is.

Nou ben ik natuurlijk een stukje ouder dan Claudia (op 2 weken na precies 8 jaar, zie ik) maar ik had dit al eerder bedacht. De mooie term heb ik er helaas niet bij verzonnen en credits hoef ik er al helemaal niet voor. Het kwam bij mij op toen een vriendin voor haar 40e verjaardag een parachutesprong cadeau kreeg. Misschien dat ik dus inderdaad even oud was als Claudia nu. Misschien is 40 zo'n punt, waarop je bedenkt wat je allemaal nog zou willen doen. Voor mij was in elk geval duidelijk dat een parachutesprong, of bungeejumping wat die vriendin ook al eens gedaan had, voor mij niet is weggelegd. En toen wist ik nog niet eens van mijn fibromyalgie. Pijn, die mijn leven in zekere mate beperkte, had ik al wel.

Het geeft rust, vind ik, het gevoel dat je niet 'alles' gedaan hoeft te hebben voordat je sterft, en dat is natuurlijk ook Claudia's punt. Het is voor mij: blij zijn met mijn leven zoals het is. Leven binnen mijn beperkingen ook. Ja..., er zijn best dingen die ik nog zou willen doen, maar als dat niet gaat lukken is dat ook goed. Het zijn ook geen grootste dingen, trouwens. Bungeejumping en parachutespringen vielen dus al af. De Mount Everest beklimmen heeft er ook nooit opgestaan, veel te koud. En aangezien ik al lange tijd met pijn loop, heb ik ook nooit een marathon geambieerd of, nog erger, een triatlon. Ik ben al blij met een lekkere wandeling in bos of park.

Wat ik op m'n 16e al wilde doen maar nog steeds niet gedaan heb, is een week lang een schildercursus doen op een Frans landgoed. De behoefte aan schilderen is er op dit moment niet zo, maar dat Franse landgoed (uiteraard in de zon) blijft wel een wens, hoewel het inmiddels ook Portugal mag zijn. Ik ben kennelijk wat minder kritisch geworden op de plek waar ik in de zon wil zitten.

Uiteindelijk bleek Claudia ook niet zo origineel betreffende de titel fuck-it list, kwam ik achter toen ik de juiste spelling op internet zocht. Er is zelfs een boekje van! Hierin staan lijstjes met eten, dat je nooit zult eten, haarstijlen, die je nooit zult nemen en muziekteksten, die je nooit goed zult zingen.

Zelf ben ik niet zo van dit soort lijstjes, maar net als een bucketlist vind ik het wel een leuk idee. Ik zou eerder een 'things-to-probably-sometime-do' lijstje willen maken, voor als er de mogelijkheden zijn. En zo niet, dan niet. Blij zijn met wat er is, in plaats van wat er ooit  misschien had kunnen zijn.

Gezond drinken: doen we het wel goed?

Drie opvallende nieuwsberichten kwamen de afgelopen week langs op facebook:
Gezondheidsraad: geen alcohol meer drinken
Een glas rode wijn staat gelijk aan een uur sporten
Sinaasappelsap net zo slecht als cola

Gelukkig ben ik zo eigenwijs dat ik niet gelijk een kop van een artikel geloof en kan ik enigszins nuanceren. Zo blijkt uit het laatste artikel dat in een glas sinaasappelsap net zoveel suiker zit als in een glas cola, maar maakt dat het net zo ongezond? Ja, een sinaasappel vult beter, bevat nuttige vezels en nog wat meer mineralen dan het sap van diezelfde sinaasappel. En in een glas zitten vaak meer sinaasappels, waardoor je dus meer suiker binnenkrijgt dan met 1 vers gegeten exemplaar. Toch is cola op meer fronten ongezond dat alleen qua suiker, voor zover ik weet. De opties overwegend lijkt me een glas sap velen malen beter dan een glas cola. Maar goed, thee (zonder suiker) met daarnaast een sinaasappel is dus nog beter. Waarvan acte.

Zo eigenwijs als ik kan zijn als het gaat over een glas versgeperste jus d'orange, zo klakkeloos ben ik bereid aan te nemen dat het nuttigen van een paar glazen wijn topsport is. Samen met een vroegere collega uit de horeca maak ik al grapjes over hoe sportief we vroeger waren. Het artikel lees ik verder niet, nuancering kan de kop alleen maar teniet doen. Opgewekt pak ik een glaasje sport.

Ik  moet zeggen dat dit soort artikelen mij niet van de leg brengen. Ook verander ik mijn eet- en drinkgewoontes er niet direct door. Nou is dat niet zo moeilijk, want ik drink zelden jus d'orange en zeker niet dagelijks wijn. Rood vlees en worst, wat volgens eerdere berichten ook al in de ban moest voor onze gezondheid, zal ik als (bijna) vegetariër ook niet echt missen bij de dagelijkse maaltijd.

Er staan op internet ook nog diverse gezondheidsclaims als het gaat over fibromyalgie en voeding. Toevallig volgde ik voor mijn aanhoudende buikpijn een vrij streng dieet en merkte niets van al die beschreven goede resultaten. Pijn, vermoeidheid, eczeem en hoofdpijn bleven. Mijn buikpijn werd wel wat minder, dus eet ik nu geen appel meer en ander brood. Daarmee blijft het redelijk onder controle.

Dat de wetenschap het niet altijd met zichzelf eens is, en dat alles geloven wat je hoort en leest je in een lastig parket kan brengen, gezondheidtechnisch gezien, blijkt wel uit de tegenstelling tussen kop 1 en 2. Sporten is gezond, toch? Hoe kun je dan zeggen dat ik van mijn wijntje af moet blijven? Kennelijk maakt het met alcohol heel erg uit welk effect je onderzoekt. Een glaasje wijn per dag, niet alle dagen van de week, is goed voor je spier- en hartfuncties, zo zegt het artikel (speciaal voor dit blogje las ik het dus toch)  Het stimuleert je geheugen en vermindert de kans op kanker, aldus het onderzoek. Overigens blijkt het nuttige en gezonde stofje in de rode druif te zitten, dus een glaasje druivensap zal waarschijnlijk net zo goed zijn. Volgens het andere artikel blijkt alcoholgebruik juist weer de kans op kanker te verhogen en het verslechtert je geheugen op den duur. Is dat een tegenvaller.


Qua gezond eten houd ik het maar bij mijn eigen verstand, matig me in de 'verdachte' producten en geniet van wat gezond is. Wat ze nu tenminste nog gezond vinden, voordat dat ook niet meer mag. En artikelen over gezond eten sla ik maar even weer over.

Lachen is gezond

"Kinderen lachen 300 tot 400 keer per dag, volwassenen nog maar 25 keer" Aan het woord is Miranda Middag lachcoach. Als je haar hoort lachen, lach je automatisch mee. Een mooie, gulle en volle lach. Een lach om jaloers op te zijn.

We zitten in een vergaderzaal, waarvan de tafels zijn verwijderd, stoelen staan in een ovaal opgesteld langs de wanden. Het is frisjes, maar in de loop van de workshop krijg je het vanzelf warm, wordt mij beloofd. Ondertussen heb ik kippenvel en ben ik blij met de beker hete thee in mijn handen.

"Vroeger, zo'n 60 jaar terug, lachten volwassenen gemiddeld 18 minuten per dag, tegenwoordig zijn dat er nog maar 6". ZES! Wat weinig! En wat is er gebeurd, de afgelopen 60 jaar, dat we zo verworden zijn tot chagrijnen? Hebben we het niet veel beter dan toen? En, zo vraag ik me ondanks alles ook af, hoe onderzoek je zoiets?

Om mij heen zit een groep collega's. Zij hebben het reuze naar hun zin. Voor deze workshop vertelde Miranda hen al over 'Vitaliteitskunde'. Ook daar lachten ze wat af. Zij hebben hun 6 minuten allang overschreden vandaag en de dag is nog niet om.

Zij zijn gezond bezig, zo legt Miranda uit, want lachen doet veel goeds in je lichaam. Als je veel lacht, verlaag je je bloeddruk, je longen krijgen extra zuurstof en je stimuleert je immuunsysteem.  Of dat nog niet genoeg is, maken we met lachen ook het gelukshormoon endorfine aan in de hersenen. Een geforceerde glimlach is daarvoor al voldoende, maar een forse lachbui nog veel beter. Bovendien kun je dit 'trainen', net als je spieren. Hoe vaker je lacht, hoe sneller je endorfines aanmaakt. Wie wil dat nou niet?

De workshop bestaat niet alleen uit lachen. Eerst maken we ons lichaam 'los', door in tweetallen overeenkomsten te zoeken en met een juichbeweging 'BINGO' te roepen, als er één gevonden is. Door de vele luidruchtige enthousiaste bingo's kan ik de andere helft van mijn tweetal amper verstaan, maar het is leuk om blij bingo te roepen. Een stoelendans volgt, op het liedje van Kabouter Plop. Zo komt het kind in ons naar boven. Dat kind, dat zoveel meer lachte.

"Met een stoelendans vooraf vergader je effectiever", zegt Miranda. Ik heb niet meegekregen waarom. Misschien wel omdat je gewoon minder tijd overhoudt voor de daadwerkelijke vergadering, als je eerst een kwartier rond de stoelen danst. Gezellig lijkt het me wel.

Na oefeningen waarbij we hard, vanuit de buik 'HaHaHa, HiHiHi en HoHoHo' moeten nep-lachen, krijgen een aantal collega's daadwerkelijk de slappe lach. Ik voel spierpijn opkomen in mijn wangen. Dat zal toch niet betekenen dat ik in het dagelijks leven te weinig lach? Ik zie mezelf altijd als een vrolijk iemand. Gelukkig maken andere lachebekken melding van spierpijn in de buik. Ja, bij een goede lachbui gebruik je ook nog eens heel veel spieren én je masseert je organen. Allemaal hartstikke goed en gezond.

Hoe ga ik mezelf meer aan het lachen krijgen? Een dagelijkse stoelendans op het werk? Regelmatig naar een cabaretier in de Schouwburg (sowieso een goed idee)? Gelukkig betrapte ik mezelf al op 3 spontane lachjes tijdens de ochtendwandeling met de hond. Lachjes om simpele dingen, trouwens, zoals een eend of een raar blad. Vaak schieten er ook bizarre gedachten door mijn hoofd. Wie weet, misschien lach ik toch wel meer dan 25 keer per dag. Ik hoop het maar, maar dan lachen anderen dus weer veel minder.

Het is weer weer

"Het gaat regenen, ik voel het in m'n botten" Bij zo'n opmerking zie ik een oud mannetje of vrouwtje voor me, ouderwetse kleren aan, beetje voorover gebogen, wandelstok erbij. Een boer of boerin uit het begin van de vorige eeuw, toen de weersvoorspelling nog afhing van laagvliegende zwaluwen, koffiedik en krakende botten. Met alle computerprogramma's, die daar tegenwoordig voor zijn, lijkt dit een onbetrouwbaar middel.


En toch.. ik herinner mij enkele jaren terug: ik fietste in een heerlijke zon naar huis, wind lekker in de rug. Het ging al wekenlang goed, het weer en mijn humeur waren opperbest, pijn bleef op de achtergrond totdat er ineens ongelooflijke steken door mijn knieën schoten. Niet te harden en totaal onverwachts. Gelukkig hoefde ik niet ver meer, want fietsen ging van het ene op andere moment moeilijk. Toevallig of niet, hierna regende het twee weken.

 Het is momenteel een veel geslaakte zucht tussen mijn fibrovriendinnen "Heb jij ook zo'n pijn? Ja, dat weer hè.." Buiten is het al een week mistig, zo lijkt het. Kou heeft invloed op onze pijn, maar vocht lijkt het nog erger te maken.

Toch is het niet allemaal kommer en kwel. De mist levert mooie plaatjes op, hoewel ik liever zon zie kan ik daar toch wel van genieten, deze kleine sprookjesachtige bijna geheimzinnige wereld. Bovendien liever mist dan slagregens met harde wind. Zo houd je altijd wat, natuurlijk. Het lijkt ook of je de herfst nu beter ruikt, de notige geur van rottend blad (dat klinkt minder lekker dan het ruikt). En mijn haar krult  er zo vrolijk van.

Behalve bovenstaand voorbeeld heb ik nooit echt een relatie kunnen leggen tussen pijn en het weer dat daarop volgde. Het is best mogelijk dat meer of minder pijn helemaal niet weergerelateerd is. Ik ben dan ook nog geen oud vrouwtje, hoewel, dat is ook relatief natuurlijk. Begin vorige eeuw was de gemiddelde leeftijd 44 jaar, dus voor die begrippen ben ik al best oud. Dan blijft het een feit dat ik geen boerin ben en nog zonder wandelstok loop. Qua weersvoorspellingen houd ik het bij weeronline.nl: de komende dagen dichte mist, vanaf woensdag weer zon. Mijn 'botten' zullen dus nog even gevoelig blijven.