Zal ik nooit meer kunnen genieten van de stilte?

 Ik hoorde het af en toe en dacht er niet bij na. Een soort gebruis naast me, alsof er een glas verse fris stond te bubbelen, maar die stond er dan nooit. Dit af en toe bruisen ging over in een continue piep. Verkouden, dacht ik, al snotterend. (want ja, ik snotter bijna altijd) Een verstopte buis van Eustachius misschien. Maar een paar weken verkouden en/of verstopt? Dat leek me stug, dus stapte ik naar de dokter. Die was snel klaar met z'n diagnose: Tinnitus. 

Wat is tinnitus?
Veel mensen hebben last van oorsuizen. Zij horen geluiden zoals ruisen, piepen of fluiten, hoog of laag, hard of zacht, combinaties van geluiden, onafgebroken of bij vlagen. Maar behalve zijzelf kan niemand deze geluiden horen. Bron: kno.nl

Tinnitus komt bij ongeveer twee miljoen Nederlanders voor. Tien procent daarvan heeft er veel last van en bij enkele tienduizenden mensen zijn de klachten zo erg dat dit psychosociale problemen veroorzaakt. Poeh.

Mij viel het in het begin niet zo heel erg op. Achteraf heb ik er waarschijnlijk al langer last van, maar ineens werd de piep harder. Zo'n hoge, als na een avond stappen in de discotheek. En die discotheek is mogelijk nu nog de oorzaak. Of één van de oorzaken, aldus de dokter. Andere oorzaken kunnen zijn: stress, beginnende doofheid of zelfs een tumor. Dat laatste is het bij mij vast niet, want de piep zit in beide oren en een tumor eigenlijk nooit.

De huisarts leefde met me mee en bleek een ervaringsdeskundige te zijn. Helaas, vertelde hij, is er niets aan te doen. Soms zul je er last van hebben en andere keren weer niet. "Zoek afleiding en ontspanning", goh, waar hoorde ik dat eerder. 

Het is wel waar, natuurlijk. Gisteren overdag stoorde de irritante piep me de hele dag bij alles wat ik deed. 's Avonds had ik tekencursus en heb ik er niets van vernomen. Afleiding én ontspanning! Bovendien steeds geluid om me heen, waardoor de piep wat in het niets lijkt te vallen. 

Toch zit er aan die ontspanning ook een keerzijde: juist bij stilte valt de piep extra op. Bij lezen op een rustige plek of een gewone ontspanningsoefening (in stilte) is er continue die piiiieeep. Hier heeft het mogelijk ook mee te maken dat de laatste tijd m'n concentratie een stuk minder is, en die is over het algemeen al niet best. Word ik zo'n persoon die altijd muziek aan wil hebben?

Zo langzamerhand dringt ook tot me door dat dit dus blijvend is. Zal ik nooit meer kunnen genieten van de stilte in Portugal? Daar word ik eerlijk gezegd wel wat verdrietig van, maar laten we niet op de zaken vooruit lopen. Wennen aan deze piep is nu nog niet makkelijk, maar uiteindelijk is dat weer het nieuwe normaal, toch? Weer iets waar ik mee mag leren leven.

Nooit meer genieten van de rust en stilte?

Net iets anders

 Ik had één voornemen. Hier schreef ik een blog over, want dan houd je zoiets sneller vol, toch? En als he het opschrijft is het waar. Dat betreffende voornemen, het boekje Creative Flow dagelijks bijhouden, hield ik drie dagen vol. Buiten bloemen tekenen en insecten zoeken gaat lastig in januari. 

En.. ik had iets anders, dat ik wél redelijk volhoud en dat ook creatief is: op instagram ontdekte ik #caffeesketch2025. De hele maand januari je kopje koffie (of thee of iets anders dat je die dag dronk) tekenen en dat plaatsen op instagram. 

Dit is op meerdere manieren goed voor mij. 
Zo moet ik (van mezelf) m'n tekening wel posten, ook als het geen kunstwerk is of het zelfs erg slecht vind. En... ook al maak ik geen kunstwerk, ik teken wél. Ook andere deelnemers maken niet per se hele mooie tekeningen, maar heel veel ook wel. Het is gewoon enorm leuk om alle schetsen en kunstwerken door te scrollen. 

Tijdens het tekenen kwam ik erachter waar ik niet zo goed in ben en welk materiaal het beste werkt. Binnenkort begint de tweede tekencursus en daarin gaan we werken met waterverf, begreep ik. Dat is mooi, want daar valt voor mij nog een hoop te leren, terwijl ik het er altijd zo mooi (en makkelijk) uit vind zien. 

Ik kwam er wél achter dat elke dag een tekening voor mij kennelijk niet te doen is. Hoewel ik het leuk vind, ben ik een aantal avonden per week gewoon te moe om ook nog te gaan tekenen. En als op m'n vrije dagen al wat gepland staat, is het ook lastig(er). Ik besloot aardig voor mezelf te zijn en dit gewoon goed te vinden, te accepteren zoals het is, in plaats van boos te worden op weer een mislukt voornemen. Het is me tenslotte alláng bekend, dat iets elke dag doen een opgave voor me is. Zelfs lezen. 

Wat maakte ik al wel? Kijk maar.

En ja, ik heb inderdaad een hoop verschillende bekers, zowel thuis als op het werk. 

Inmiddels loop ik trouwens bijna een week achter, dus vandaag moet er getekend worden. Er moet wel een stokje achter de deur blijven, natuurlijk. 

Hersenspinsels

Soms verbaast het me, dat 1 januari op zo'n arbitraire dag is. Ik had het veel logischer gevonden als de eerste dag van het jaar direct naar de kortste nacht zou zijn. Dagen lengen, nieuw jaar, nieuw leven. En qua nieuw leven had de lente ook nog een mooi 'eerste dag van het jaar' kunnen zijn. 

Nu is 1 januari de tiende dag na de kortste nacht. Of zou Julius Ceasar dat niet geweten hebben? Want dit haal ik van wikipedia:

Wie heeft de kalender van 365 dagen uitgevonden?
Het was Julius Caesar die in 46 voor Christus de Juliaanse kalender instelde. Hij bedacht dat het jaar voortaan zou beginnen in januari en dat er om de vier jaar een schrikkeldag zou worden ingevoerd. Men wist toen al dat een jaar 365 dagen en 6 uren telde.

Waarom koos deze man voor die dag? Merkte hij pas op dag tien van de lengende dagen, dat de dagen inderdaad langer werden? Is dat in Italië sowieso minder opvallend? En waarom de maanden zoals ze zijn? Ooit vond ik een voorbeeldkalender met dertien maanden van elk vier wken en een extra dag, dat dan de eerste januari zou zijn. Zoiets als hieronder. Het lijkt zo logisch! 

En dan dus de eerste januari op de eerste dag na de kortste nacht. Ofzo. Ik bedenk maar wat. Waarschijnlijk wordt het teveel heisa om dit in te voeren, maar ik ben wel voor. Het zal wennen zijn!

Maar goed, waarom deze hersenspinsels? Mijn goede voornemen of jaarlijkse uitdaging uiteraard. Wel eerder bedacht ik dat ik een nieuwe uitdaging op 22 december zou willen beginnen, omdat ik dat veel meer vind passen bij nieuwjaar. Jaren terug was het plan al met een Keltisch jaarwiel te gaan werken, met Susan Smit als inspiratiebron. Ja, dat ging nog niet zo goed. Ik kocht speciaal een tekenboekje en de rest is geschiedenis (en waarschijnlijk ook nog wel ergens te lezen op de blog).

Maar oké, ik kreeg nu m'n nieuwe creatieve boekje op 24 december dus eerste kerstdag zou óók een mooi begin van mijn nieuwe jaar zijn. Welgemoed schreef ik daar gisteren een blog over en daarna zou ik een tekeningetje maken. Misschien had ik dat eerst moeten doen, want in plaats daarvan gingen we spelletjes doen en dat duurde, enkel onderbroken door eten, tot elf uur 's avonds. Zeker ook heel leuk. 

Dus nu... begint mijn nieuwe uitdagen op tweede kerstdag of de dag ná kerst, ooit de trouwdag van m'n ouders. Pak ik nu het boekje erbij of doe ik dat morgen en heb ik weer een blog in plaats van een tekening. Goede vraag wel. We krijgen vandaag ook nog visite, dus opruimen is ook nog in de planning. 

Weet je wat? Het wordt vast vervolgd. Zowel de hersenspinsels als het plan. 

Slechts één voornemen

Om mijzelf meer uit mijn telefoon te halen en meer aan het tekenen, lanceerde ik in mijn vorige blog een leuk idee: bij elk boek dat ik lees een illustratie. Dat vereist wel lezen en dat gaat de laatste tijd ook al niet zo goed. Er staan ook weer boeken in het Portugees op de planning en dat schoot afgelopen jaar al helemaal niet op. 

Dus.. om mijzelf enigszins te stimuleren om wat meer te tekenen, of anderszins, kocht ik een 'Creative Flow' boekje met een kerstcadeaukaart. Hierin staat iets meer dan alleen tekenen, kwam ik achter. Ik moet ook blaadjes, insecten en bloemetjes zoeken. Niet handig om daar in januari mee te beginnen misschien. Maarja, zo'n boekje kopen en dan in maart beginnen is óók raar. (dan ben ik 'm ook alweer vergeten, als ik het echt zolang bewaar) 

Aan de andere kant: er staat geen datum in, alleen een dagnummer. Wat let mij om vandaag, eerste kerstdag, te beginnen? Niets toch? 

Of ik het elke dag vol ga houden? Het is een streven, maar ik ben ook realistisch. We gaan het weer eens zin. In elk geval past dit boekje (en nog wat anders dat ik kocht, maar nog niet heb) bij mijn voornemen om creatief 2025 door te gaan. Eind januari ook weer het begin van de tweede teken- en schildercursus. Ik heb er zin in. 

Fijne kerst iedereen! 

Ik ga zo een bloemetje tekenen. 

Een plan

 Ik heb (weer eens) een plan. 

Er zijn veel activiteiten die ik leuk vind en meestal houd ik me daar in vlagen mee bezig. Schrijven, deze blog of een dagboek, fotograferen, tekenen, planten en zelfs lezen. Lezen is wel een redelijke constante, maar de laatste tijd zit het toch in een dip. 

Een aantal van deze oplevingen postte ik hier al op de blog. De blog op zich is een en al opleving, samen met het lezen van andere blogs. Wekenlang schrijf ik in m'n hoofd en werk dat daarna uit. Voor inspiratie en de leuk lees ik andere blogs. Ineens is het dan weer weg.
- Poef - Leeg hoofd, lege pagina's.

De planten die bij mij nog floreren, kunnen tegen een stootje (lees, tijdelijke droogte) Fotografie zit al langere tijd in een inactief stadium. Vorig jaar (ja, een jaar geleden) nog wel een foto-per-dag-project gedaan, dat was erg leuk, maar met de telefoon. M'n camera ligt te verstoffen, helaas.

En dan tekenen: "Jaa.. ik ga (weer) tekenen!" denk ik zo'n twee keer per jaar. "En nu houd ik het écht bij" denk ik er dan achteraan. Lessen uit het verleden zeggen mij níets, zoveel is duidelijk. Twee keer per jaar is er een opleving, zo te zien in de diverse boekjes, want ik zet er altijd enthousiast een datum bij. "Kijk, het is mei/november en ik teken weer!" Regelmatig (meestal) gaat dit gepaard met de aanschaf van materiaal om mee of in te tekenen en al snel verdwijnt dat in de kast, die al vol zit met materiaal. En er blijft altijd wat naast de bank liggen, voor als ik plotseling zin en inspiratie krijg. Je weet maar nooit. 

Dit jaar deed ik het anders. Ik meldde me voor een tekencursus en zo tekende ik in elk geval negen weken achtereen. Mijn zoon deed er voor mij een schepje bovenop: Hij schreef een verhalenbundel, deze wordt uitgegeven (!!), en hij vroeg mij om bij elk verhaal een tekening te maken. 

- slik -

Enthousiast maar voorzichtig zei ik "Ja, leuk!". Vanbinnen had ik grote twijfels. Tekenen is leuk, dat lukt ook best wel af en toe, maar illustraties? Bij de cursus had ik ook veel betere tekeningen gezien dan ik maakte en nou zou ik ineens tekeningen maken, die gepubliceerd worden? 

- HELP - 

Ik kreeg een lijst met dertien onderwerpen om te tekenen. Na wat rommelen kreeg ik ook een deadline. Dat werkt bij mij toch beter. Onze eettafel werd mijn atelier. Ik nam vrij op de dagen dat m'n man niet thuis werkte, zodat ik lekker mijn muziek (Beatles) hard aan kon zetten en meeblèren. 

En het is gelukt! Dertien tekeningen zijn af. Sommigen aangepast. Zo zag ik de Hollywood-letters in de bergen niet zitten. Dit werd popcorn. En die is erg goed gelukt, al zeg ik het zelf. Anderen werden niet zoals ik wilde, maar zoon is tevreden. 

En wat is nu mijn plan? 

Eén van de redenen dat ik weinig teken, is dat ik geen inspiratie heb (zeg ik altijd). Zit ik daar met potlood in aanslag, geen idee wat te doen. Maar nu ontdekte ik illustreren. Nee, ik ga geen uitgevers aanschrijven dat ik dit kan en wil. (misschien wel ooit, je weet het niet) Ik wil per boek dat ik lees minimaal één illustratie maken. Wat een leuk idee hè? En die post ik dan op de blog. Deze of die andere, die speciaal voor dagelijkse tekening of foto was. Kan ik vervolgens mijn 'boek van de maand'-idee weer uit het stof halen. En.. nu ik een opleving van het blog aan voel komen, ook de WOW.

 

Wanneer ik met dit plan begin? Het nieuwe jaar natuurlijk. Heb ik gelijk een mooi goed voornemen. Eind januari begin ik ook met een nieuwe tekencursus van acht lessen.

 

Nieuw schetsboek

Ik kijk online graag naar tekeningen van anderen. Sinds enige tijd volg ik verschillende Facebookgroepen van "Urban Sketching", regionaal en internationaal. Heerlijk. Hele kunstwerken komen daar voorbij, die volgens mij nog weinig met schetsen te maken hebben, maar waar ik graag naar kijk. Via het algoritme kom je dan ook vanzelf bij "Reisschetsboeken" en "Tekenen met waterverf". Heerlijk zo'n algoritme met niets dan moois.

Uiteraard pakte ik er vervolgens mij eigen schetsboek bij. Deze wordt er, zo wijzen de data onder schetsen uit, zo'n twee keer per jaar bij gepakt. Elk jaar rond mei en oktober krijgt het 'ik wil tekenen' virus vat op mij, en na een paar (mislukte) schetsen blijft het weer liggen. Hoe dat komt? Niet tevreden met het resultaat en daardoor een enorme rem op het tekenen zelf. 

Dit jaar doe ik het anders.

Nadat m'n cursus Portugees afgelopen was, vroeg ik me af wat ik nu eens zou gaan doen. Dit was zo rond de tijd dat ik het schetsboek er weer bij pakte. Online kwam een cursus 'urban sketching' voorbij en dat leek me ook wel wat. Maar.. hoe dan. Al zoekend kwam betreffende cursus niet meer boven, wel een basiscursus tekenen en schilderen. Voor ik het wist, had ik me aangemeld. 

En zo begon ik vorige week welgemoed met mijn beginnerscursus. Leuk! We kregen allemaal ons eigen schetsboek, haha, weer een nieuw tekenboek. Zou ik niet meer kopen, nu dit. Maar, in tegenstelling tot andere schetsboeken, is deze ook gelijk de hele week gebruikt. 

Tijdens de cursus oefenden we met tekenen zonder kijken. Erg leuk om te doen. Daarna was het huiswerk élke dag tekenen! Dit is me gelukt, maar ik liep uiteindelijk wel weer tegen mezelf aan. 'Wát zal ik eens tekenen... ' en 'kan ik dit wel.. nee dit kan ik nooit'. Ja, ik werd geconfronteerd met mijn eerder genoemde rem. 'Ik wil niet want ik kan niet'. 

Tijdens de cursus werd deze 'rem' ook nog enigszins geactiveerd, want toen we moesten oefenen met houtskool en alledaagse voorwerpen had ik vooral krabbels, schetsen dus, terwijl andere cursisten hele kunstwerken maakten van een kaasschaaf en een wasknijper. Maar goed, ik was ondertussen tegen mijn onkunde betreffende 'perspectief' en 'tekenen wat je ziet in plaats van wat je denkt te zien' aangelopen en dat is toch ook wat waard. Dat is ook waar ik thuis tegenaan blijf lopen, en waardoor tekeningen dus niet worden zoals ik zou willen.

Gisteren, tijdens de tweede cursusavond, kwam dit onderwerp al een beetje aan bod toen we met licht en schaduw gingen werken. Leuk, met een kaarsje bij een kopje. Idyllisch. Gaandeweg merkte ik al dat oefenen en herhalen wel helpt. Eigenlijk weet je zoiets wel, maar het dóen, dat is soms wat lastiger.

Nog nooit heb ik zo braaf elke dag huiswerk gemaakt als afgelopen week, hoewel ik toch een paar keer 'ohja, moet nog' tekende, gevolgd door 'wát dan'. Nog nooit had ik zo'n onbevredigend gevoel na het maken van huiswerk, want steeds werd het niet wat ik wilde, was het niet af. Maar als het goed is, gaat oefenen hierbij dus helpen. Helaas is de afgelopen week het dagelijkse tekenen dan weer niet gelukt.

Nog een dingetje

Aansluitend op het onderwerp van dit blog: tweeënhalf uur tekenen doet pijn. En daar baal ik van. Want het laatste half uur wil ik eigenlijk gewoon stoppen en weg, terwijl de tijd ervoor voorbij vliegt. En ja, we hebben een pauze en, ook ja, ik wissel van houding, loop wat rond en dergelijke. Had ik dit van tevoren kunnen weten? Waarschijnlijk wel, maar ik heb er toch niet echt bij stil gestaan, eigenlijk. Gelukkig maar.

 Afijn
Ik heb dus een nieuw schetsboek, ik heb zelfs elke dag getekend en als ik zo doorga, post ik over een paar jaar misschien ook wel bij "Urban Sketchers", heb ik een getekend (reis-)dagboek en worden al mijn tekenspullen eindelijk eens gebruikt, inclusief de schetsboeken die ik al had. Ik heb er zin in.  

NB: deze blog staat dus al 2 weken in concept. Vergeten te posten. Bij deze..

Onzichtbaar ziek en zonnebloemen

 Ooit stapte een jonge vrouw in de lift van een ziekenhuis en kreeg daarop commentaar van oudere liftgebruikers. Zo'n jonge meid, wat moest zij nou in de lift? Maar deze jonge vrouw had een (of meerdere) aandoening(en), waardoor de trap een onoverkomelijk obstakel voor haar was. Misschien wel een groter obstakel dan voor deze oudere mensen, want die kunnen nog best fit zijn. (maar oké, ze waren in een ziekenhuis, dus waarschijnlijk  hadden zij de lift ook echt nodig) 

Deze ervaring greep de vrouw zo aan, dat ze een blog startte met de titel "Onzichtbaar ziek". Deze blog is inmiddels uitgegroeid tot een website met meerdere beheerders, omdat de oorspronkelijke startster het niet meer aankon. Vanwege haar aandoening(en), begreep ik*. 

Zo'n ervaring kan dus een beste impact hebben. Van mezelf weet ik nog dat ik me vroeger heel schuldig kon voelen wanneer ik op een 'slechte knie dag' in de bus niet opstond voor oudere mensen. Bij het uitstappen liep ik dan extra mank, ter verduidelijking. Andere keren stond ik wel op, trouwens, wanneer ik minder last had van m'n knie of het idee dat degene die stond nog moeilijker ter been was. 

Uiteraard staat een dergelijke ervaring niet op zichzelf. Overal ter wereld zijn mensen onzichtbaar ziek en lopen tegen vooroordelen aan of kunnen hulp gebruiken. In 2016 ontstond daarom op Gatwick Airport London het idee voor de Hidden Disability Sunflower. Op hun website staat:

De Airport Passenger Advisory Group, het Gatwick-team, waaronder Ruth Rabet nu onze Business Development Director in het VK, werkten samen met lokale en nationale liefdadigheidsinstellingen om te beoordelen of het gebruik van een keycord nuttig zou zijn voor mensen met verborgen handicaps. Ze voerden gesprekken met Tim Wilkins van de Alzheimer’s Society, Daniel Williams van Visualise, Daniel Cadey,voorheen van de National Autistic Society, en ook met Maria Cook van Autism Support Crawley, wiens zoon Ryan autistisch is. 

Na deze evaluatie koos de groep een sleutelkoord met zonnebloemen op een groene achtergrond om het idee van vertrouwen, groei en kracht weer te geven, maar ook om geluk en positiviteit te introduceren.

Sindsdien hebben duizenden bedrijven over de hele wereld in elke sector zich aangesloten bij het wereldwijde netwerk.

Mijn oudste loopt al een tijdje met een sleutelkoord rond. Hen woont in Londen, waarschijnlijk kwam het daardoor eerder onder diens aandacht. Ik wist er dus wel vaag van, maar toen ik op Schiphol een hele balie met zonnebloemen op de achtergrond zag, vroeg ik me af of het ook niet wat voor mij zou zijn, mijn onzichtbare aandoening wat zichtbaarder te maken. Liever loop ik er niet mee te koop dat ik pijn heb, maar misschien is het af en toe toch wel handig. Let wel: een sleutelkoord, sleutelhanger, pet of armband geven je geen voorrang in de rij op een vliegveld, maar wanneer er wat is, waardoor er extra lange rijen zijn, kan het zijn dat er iemand naar je toekomt om te vragen of het nog gaat. Of dat er meer begrip is, wanneer je wilt zitten. 

Afgelopen week heb ik me dus in de producten verdiept. Helaas waren de armbandjes en taslabels uitverkocht, maar ik heb wel een gepersonaliseerde ID-kaart met sleutelkoord besteld en wat sleutelhangers. Armbandjes bestel ik later weer, want een sleutelkoord vind ik helemaal niet fijn dus zal ik niet vaak dragen denk ik. 

Geen idee of ik deze zichtbaarheid ooit nodig heb, maar mocht dat het geval zijn, heb ik het in elk geval. Met mijn inmiddels grijze krullen zal ik in elk geval niet snel meer als 'te jong' gezien worden, wanneer ik wil (blijven) zitten. Integendeel, er is al eens voor me opgestaan. (misschien liep ik wel moeilijk, dat kan)

* het verhaal van het ontstaan van de website komt ik uit mijn geheugen, op de website zelf kan ik het zo niet terugvinden

Spontaan

 "Zullen we er anders een weekendje van maken", stelde ik afgelopen zaterdag aan man voor. Hij twijfelde over een tafeltennistoernooi in Jever, Duitsland, op zondag. Of hij daarheen zou gaan. Ik had ineens wel zin in even samen weg, andere omgeving, even naar het strand van Wilhelmshaven, (wat bookcrossingboeken wegleggen), gezellig samen uit eten en een hotelletje nemen. En wanneer hij zich dan zondags uit ging sloven aan de tafeltennistafel, zocht ik wel een plekje om een boek te lezen. Of ik dat nou thuis deed of daar, dat maakt toch niet zo'n verschil? 

Man was verbaasd. Zo'n spontaan voorstel, zo kende hij mij niet, volgens hem. Dit kwam even binnen, want zo spontaan was ik altijd wel, vroeger. Ooit. Maarja..

Terwijl we nog aan het twijfelen waren (man voelde zich niet geheel fit, dus kon hij zo'n heel toernooi wel aan?) kreeg ik vlekken voor m'n ogen. Migraine-aura. Inwendig vloekend kneep ik m'n ogen dicht en deed een ontspanningsoefening. Dat mocht niet baten. De aura werd sterker, ging van links naar rechts en weer terug. 

"Laat maar", zei ik dus uiteindelijk tegen mijn nog dubbende man. Het wordt 'm toch weer niet. Het lichaam, mijn hoofd, steekt er voor mij weer een stokje voor. Uiteraard was het geen probleem als man alsnog ging spelen, maar op mijn aanwezigheid hoefde hij niet meer te rekenen. 

Balend nam ik medicatie in en ging naar bed. 's Avonds werd het gelukkig weer wat beter. Zondag nog wel last en zelfs maandag en dinsdag nog naweeën. Daarom nam ik spontaan volgende week vrij (was toch al de helft van de week vrij, in verband met Hemelvaart)

Tot zover mijn spontaniteit. Man ging even een balletje slaan bij een vereniging in de buurt. Ook leuk.  

 

WoW: Aandacht

Ik neem een pauze, zei ik tegen de dames van mijn leesclubs. Niet van lezen, wel van de twee verplichte boeken per maand. Hoe leuk ook, ik neem even een pauze. 

Ik neem ook een pauze van de readingchallenge. Nee, ik stop niet met lezen, maar waarschijnlijk gaat m'n doel omlaag. 

Wat is er aan de hand? Niets ernstigs. Ook niet echt iets heel erg leuks, maar ik wil mijn aandacht even ergens anders op richten. Waarop? Portugees. 

Aandacht: Alles wat je aandacht geeft, groeit 
Aristoteles, 384-322 v.C

Ik ben geen talenwonder. Ooit deed ik eindexamen Duits, maar ik kan er amper een gesprek in voeren. Engels gaat goed, hoewel ik daar geen eindexamen in deed. Dit komt mede doordat ik ooit een half jaar in een Engels sprekend gebied doorbracht. Dan moet je wel. En om het bij te houden, lees ik nog regelmatig een boek in het Engels. Op televisie is er natuurlijk veel in het Engels en oja, mijn oudste woont in Londen en is getrouwd met een Engelsman. Engels gaat dus goed, gelukkig, want Portugees leren kan op de een of andere manier alleen vanuit het Engels. En alleen naar het Braziliaans. Dat schijnt te verschillen van Portugees als Vlaams van Nederlands. Ik hoor het verschil nog niet en hoop dat het in Portugal geen probleem wordt.

Waarom dan nu Portugees? 
Vanwege ons huisje in Portugal natuurlijk. Wanneer we over een paar jaar pensioneren, willen we daar graag langere tijd heen. En dus leek het me leuk om ook die taal te leren. 

Op zich gaat het wel, dat Portugees. Op duolingo dan, een taal-app, waarmee ik mij al ruim drie jaar bezig houd met Portugees. Vorig jaar ben ik een cursus gaan doen bij het talencentrum van de Universiteit in Groningen. Momenteel doe ik het vervolg daarop. Kan ik nu een gesprek voeren in die taal? Nee. Sterker nog, wanneer ik dat probeer, poppen er veel te veel Franse woorden in m'n hoofd op. Een taal die ik ook vroeger leerde op school, maar geen examen in deed.

Nu wil ik mij tijdelijk gaan onderdompelen in Portugees. Mijn aandacht richten op die taal. Ik kijk op Netflix een Braziliaanse serie*, ik doe nog steeds elke dag duolingo en ik vond boeken in het Portugees. Een boekje met korte verhalen in eenvoudig Portugees, maar geen kinderboek, en met Engelse uitleg. Speciaal om de taal te leren dus. Daar zijn nog twee delen van, die ik ga bestellen. Het is best grappig om ineens een verhaal te snappen in een taal die nog nieuw voor je is. Mathilda van Roald Dahl vond ik als .pdf op internet en O jardim secreto (ja, de geheime tuin) bij een online winkel. 

Stoppen met lezen doe ik niet. Natuurlijk blijf ik lezen. Maar ik wil het gevoel hebben dat ik tijd heb voor deze nieuwe taal. En in die taal wil ik zo goed worden, dat ik daar ook boeken in kan lezen. Dat is voor mij dé manier om een taal bij te houden. Maar de leessnelheid zal daarmee omlaag gaan, waarschijnlijk. 

*Bom dia, Verônica, een serie gebaseerd op boeken van Raphael Montes en Ilana Casoy. Het voelt wat onnatuurlijk zo. Meestal als ik zie dat een serie op boeken is gebaseerd, lees ik liever de boeken. Maar misschien komt dat nog.  

 #WoW betekent Write on Wednesday of Word of Week. Iedere woensdag verzint een van de deelnemers, meestal Karin of Irene, een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen

WoW: uitstelgedrag

 "Ohja, ik moet een afspraak maken bij de fietsenmaker", bedenk ik mij wanneer ik moet remmen en de linkerrem veel te makkelijk aantrekt. Remmen die het doen is belangrijk, maar zéker op een elektrische fiets. In november kreeg ik al een mailtje van de fietsenmaker, dat de fiets weer eens toe was aan onderhoud, maar ja.. druk druk druk, hoofd vol met komend kleinkind (druk in hoofd dus vooral) en wanneer breng ik de fiets hoe weg? 

Uitstelgedrag: specifiek bij studeren ook wel studie-ontwijkend gedrag (‘sog’)) is het uitstellen van taken die men eigenlijk wil of moet doen en waarbij men weet dat het uitstel waarschijnlijk niet goed is en tot moeilijkheden of extra stress zal leiden. Daarom wordt dit soms ook irrationeel uitstel genoemd.
bron https://nl.wikipedia.org/wiki/Uitstelgedrag

Uitstellen, ik ben er goed in. Eigenlijk wel toe goed. 's Morgens na de wekker stel ik het opstaan uit, 's avonds op de bank stel ik het naar bed gaan uit. Daar tussendoor stel ik vanalles uit, behalve eten, haha. 

Net als bij het voorbeeld met de fiets hierboven, stel ik het bestellen van herhaalmedicatie tot het laatste moment uit. Zoals mijn hooikoortspillen. Wanneer ik dan 's avonds op de strip zie dat het nu écht moet, pak ik toch snel m'n telefoon (medicijnen voor elf uur 's morgens besteld, liggen drie werkdagen later bij de apotheek, dus dan heb ik nog een halve strip en lijkt het nog láng niet dringend). Gelukkig kun je de receptenlijn tegenwoordig dag en nacht bellen, want toen dat nog tussen acht en half tien moest, was bestellen écht een drama. Ik kon dan wel 'lenen' van een vriendin met dezelfde medicatie, maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. En ja, terwijl ik dit typ, heb ik ook even snel de receptenlijn gebeld en niet eens gedacht "dat doe ik zo wel", om het vervolgens weer te vergeten. Ik ben namelijk aan de laatste strip begonnen en met al die bloeiende bomen zijn er soms twee pillen per dag nodig. 

Uitstellen, snel afgeleid zijn en iets eigenlijk niet willen doen dat wel moet waardoor ik uitstel, dat zijn zo ongeveer de ingrediënten die ervoor zorgden dat ik langer over de havo deed dan nodig en nooit een hbo-opleiding afmaakte. De reden dat ik mijn dagboek niet bijhoud, tekeningen niet gemaakt worden, kaartjes te laat gepost worden, foto's van de afgelopen vijfentwintig jaar niet zijn ingeplakt of gesorteerd op de externe harde schijf en deze WoW pas op vrijdag zaterdag online komt. 

Zelfs lezen stel ik wel eens uit, maar als ik eenmaal lees, is dat weer dé boosdoener voor uitstelgedrag. 

Dan moet ik nu de fietsenmaker maar eens gaan bellen. Eerst een kop koffie. 

 #WoW betekent Write on Wednesday of Word of Week. Iedere woensdag verzint een van de deelnemers, meestal Karin of Irene, een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen