Leesoverzicht van de maand augustus

Het tweede lees-maandoverzicht op de blog. Het was een mooie leesmaand. Afwisselend, met mooie en minder mooie boeken. 

De namen - Florence Knapp
Het boek-van-de-maand juni. Ik was sceptisch. Ja, een naam kan wat betekenen, maar wordt er niet teveel nadruk op gelegd? Uiteindelijk gaat het in dit boek niet zozeer over de invloed van de betekenis van de naam, maar meer over de gevolgen die de gekregen naam heeft in het gezin van Bear/Julian/Gordon. Over de keuze die zijn moeder maakt en de reactie van zijn vader. 

Het zijn ingrijpende verschillen. Het zijn boeiende verhalen, die steeds met een interval van 7 jaar verteld worden. Het is een boek dat zéker de moeite waard is en ik ben blij dat ik het gelezen heb. 

Ontevreden - Beatrice Serrano
Het boek-van-de-maand juli. Ik liep achter, maar in het eerste weekend van augustus ben ik alweer bij met deze challenge. Dit boek is minder indrukwekkend en gelukkig niet zo dik. Het is een grappig én triest verhaal. Of een deprimerend verhaal dat met humor geschreven is. Tijdens 'deel 2' moest ik vaak lachen. Het einde kwam niet echt als een verrassing. Hoewel ik het makkelijk en met zeker plezier las, geloof ik niet dat ik nog een keer honderd pagina's zou willen lezen over het leven van Marisa. 
Dit boek speelt zich af in Spanje en is daarmee het zestiende land dat ik lees voor mijn persoonlijke landenchallenge. 

De stenen goden - Jeroen Windmeijer
Een boek dat zich afspeelt op Paaseiland, wat hoort bij Chili, zo kwam ik achter. Een boek dat past bij mijn landenchallenge, land zeventien, en bij de Jeroen Windmeijer-challenge van Hebban. En..niet onbelangrijk, een boek dat ik al wilde lezen. 

Ik heb grote bewondering voor Windmeijers kennis van de bijbel. Hij heeft overal wel een tekst bij. Het mooie vind ik ook, dat hij een afwijkende betekenis aan de verzen geeft die hij gebruikt. Naast deze kennis, is het duidelijk dat hij heel veel research doet naar z'n onderwerp, Paaseiland in dit geval. 

Het nadeel van al deze kennis en het willen overbrengen, vind ik soms dat er zoveel theorie in Windmeijersboeken zit. Het past bij het verhaal, maar het is veel. En in dit boek vertraagde het het verhaal soms teveel, voor mijn gevoel. Ik heb in dit boek veel geleerd over de Paaseilanden. Dat vond ik erg leuk. Het verhaal leek soms een bijkomstigheid. De afwisseling tussen het verhaal in Middelburg en op Paaseiland ging me soms te snel, maar leidde naar een verrassend eind. 

Hoewel het verhaal me soms dus te lang duurde, geef ik het boek vier sterren, vanwege de enorme hoeveelheid informatie, die erin verwerkt is. Ja, tegenstrijdig, dat geloof ik. 

Blessings - Chukwuebuka-Ibeh
In het kader van 'lees eens een ander land', nam ik dit boek uit Nigeria mee uit de boekwinkel (wandelde zo achter me aan, eigenlijk). Ik kom niet vaak zomaar boeken tegen uit Afrikaanse landen, jammer genoeg. Het Engels van dit boek is af en toe lastig voor mij, het leest wat formeler (?) dan Amerikaans, denk ik. Soms heb ik het gevoel dat ik daarom wat nuances mis. Wanneer ik eenmaal in het verhaal zit, gaat het beter. 

Het verhaal van dat boek is een 'coming of age'- verhaal van de jonge Obiefuna. Zijn vader betrapt hem met een andere jongen en stuurt hem daarom naar een kostschool. De omstandigheden daar zijn onvoorstelbaar. Verhoudingen tussen oudere en jonge jongens onderling huiveringwekkend, zeker in het begin. Het verhaal wordt afwisselend geschreven vanuit het perspectief van Obiefuna en zijn moeder. Zij weet niet waarom haar zoon weggestuurd is en krijgt te maken met haar eigen demonen. 

Wanneer Obiefuna eindelijk het gevoel heeft dat hij zichzelf kan zijn, besluit Nigeria tot de anti-homo wet en staat het leven van hem en zijn vriendenkring op het spel. Dit verandert alles weer. 

Een aanrader. Ik ben blij dat ik dit boek in een impuls meenam, dankzij mijn persoonlijke landenchallenge. 
Dit is ook m'n tweeënzestigste boek dit jaar, waarmee mijn Hebban Readingchallenge gehaald is. Een waardig boek hiervoor. 

Black water. De overstroming - Michael McDowell
Over de Black water-serie werd afgelopen jaar (?) veel positiefs geschreven. Dit boek heeft een voorwoord van een zeer enthousiaste Thomas Olde Heuvelt, die ik tot mijn favoriete schrijvers reken. De verwachtingen waren dus hoog en ook de angst, dat dit weer een serie zou zijn die ik in een keer door wilde lezen. 

Het viel me wat tegen. Dit boek leest als een inleiding tot een spannend verhaal, maar wil het zelf nog net niet worden. Het is ook redelijk voorspelbaar, vond ik. Misschien heb ik al teveel Olde Heuvelt en King gelezen, om deze serie nog spannend te vinden. 

Het was het zeventiende LUEK-boek.  

Nadat ik dit boek uit had, zat ik even met een 'Wat nu' impasse. Ik mag meedoen met de leesclub van het boek van de maand augustus, maar het was nog net te vroeg om ermee te beginnen. Dus pakte ik een LUEK uit de kast, om er vervolgens achter te komen dat ik drie dagen later een fysieke leesclub had. Dus snel eerst dat boek geleend bij de online bieb.

Welk boek?

Halverwege morgen - Chris McGeorge
Een rommelig boek vond ik het. Het gegeven is leuk en had spannender gemaakt kunnen worden. Misschien toch net te kneuterig, met een zeventigjarige als hoofdpersoon. Wel grappige metaforen, zoals 'in gedachte schreef ik dit op een post it en plakte het aan m'n hersenen, maar ik wist natuurlijk dat de lijm snel weer los zou laten'. (niet het exacte citaat) Vond ik zo leuk gevonden!

En dan het boek-van-de-maand van augustus. Ben ik weer bij (en ik kijk weer uit naar het volgende)

Harthout - Amity Gaige
Ik doe mee aan de leesclub op Hebban met dit boek-van-de-maand, dus een recensie volgt daar nog, maar wát een boek! Een jonge vrouw raakt vermist in de bossen van Maine. Een vrouwelijke warden geeft leiding aan de zoektocht en elders in de USA heeft een oudere vrouw contact met een jongeman via internet. Uiteraard snap je dat dit met de vermissing te maken heeft, waarom anders komt dit verhaal voor in het boek? Maar hoe.. Door de verhalen heen zijn de verhalen van moeders en dochters. Hoe deze relaties kunnen verschillen en wat de overeenkomsten zijn. De kracht en de kwetsbaarheid. "De perfecte moeder bestaat niet, net als de perfecte dochter niet bestaat" zegt de warden ergens. 
Ik kijk uit naar wat de andere lezers vonden van dit boek. Bij mij kreeg het vijf sterren. 

Harthout is daarmee ook mijn favoriete boek van deze maand. 

En zo kwam de leesmaand augustus alweer tot een eind. Ik ga verder met m'n achtiende LUEKboek Troy van Stephen Fry. Weer heel wat anders. 

Misschien een beetje té...?

Afgelopen woensdagavond kreeg ik ineens een enorme pijn onderin m'n rug, vlak boven m'n bil. Enige tijd was staan en lopen zelfs niet mogelijk, liggen op de grond was alles wat ik kon. Later lukte bewegen weer, maar stil zitten of liggen niet, dus heb ik de nacht wiebelend en door de woonkamer lopend doorgebracht. "Het SI-gewricht", zei de dokter de volgende dag. Heel vervelend, weinig aan te doen. Ik kreeg oefeningen mee naar huis en het advies wat te fietsen en kuieren, om de boel in beweging te houden. Over ongeveer twee weken moet de pijn afgenomen zijn. 

Dit was vreselijk balen. Niet alleen vanwege de pijn en doorwaakte nacht, maar ook omdat ik donderdag mijn man aan wilde te moedigen bij de Drakenbootrace, die in het kader van Gronings ontzet in de stad gehouden werd. Hij was trommelaar in een boot van zijn werk. Mijn aanmoedigen viel dus behoorlijk in het water. Toch werden ze vierde! Ik was er graag bij geweest. Op de beelden ziet het er leuk uit. De race zelf viel gelukkig niet in het water. 

Vandaag ging man al vroeg op pad, tafeltennissen elders in het land. Ons brood was bijna op en ik besloot een stukje naar het winkelcentrum te fietsen en brood te halen. Ook wilde ik een boek kopen, dat deze week uitkwam en op mijn verlanglijstje stond. Daarna zou ik dan even naar een tuincentrum in de buurt gaan. Eén van de vleesetende plantjes is al dood en voor dat potje wilde ik een ander plantje kopen. 

Helaas was het boek dat ik wilde niet bij de winkel in onze wijk. Op zich geen probleem, want maandag ben ik toch in de stad en dan kon ik het ook wel kopen. Het is niet zo dat ik dit boek dit weekend zou gaan lezen, tenslotte. Ik ben nog in twee boeken bezig en er ligt een recensie-exemplaar voor FES magazine. 

Bij het tuincentrum waren vervolgens niet de kleine plantjes die ik zocht. Wel hele leuke potjes, waar kleine plantjes in passen. Spontaan besloot ik naar het tuincentrum aan de andere kant van de stad te fietsen en daar de plantjesvoorraad aan te vullen. Maar daar was bijna alleen de soort vleeseter nog maar, die al dood was gegaan en die het eigenlijk nooit lang bij mij heeft uitgehouden. Dus kocht ik andere kleine plantjes voor de potjes. En, omdat ik nu toch in de buurt was, ging ik ook nog even bij de boekwinkel langs voor het boek. 

Al met al heb ik zo'n anderhalf uur gefietst. Ik ben benieuwd of de dokter dat bedoelde met 'een stukje fietsen'. Op zich voelde het heel goed. Tijdens het fietsen weinig last van de pijn. Nu ook niet echt veel meer (of minder). 

Ziehier de aankopen. Zijn die pottjes met brilletjes niet leuk? Het staande potje op de achtergrond wilde ik dit voorjaar al kopen. Nu kon ik 'm niet meer laten hangen, want het plantje rechtsachter, met de hangende vliegenvangers, zou er leuk in staan. 

Kijk, zo ziet de vensterbank in de keuken er nu uit. 

Het plan om niets meer te kopen in verband met verhuizen en kleiner wonen volgend jaar is jammerlijk mislukt, zou je kunnen zeggen. Dit is trouwens wel een boek dat ik wil houden. De potjes zullen het eventueel ook leuk doen op m'n werk. En het fietsen, kuieren door de winkels en het neerzetten leidde me wel mooi af van de pijn. Van die grappige potjes word ik blij. Dat is ook wat waard. 

Bloggers uit Groningen

Op deze 28e augustus, de dag van het Gronings Ontzet, een ware feestdag, een blogje over het zoeken naar bloggers uit deze mooie stad.  

Feest in Stad!

Zoals ik al eerder schreef: wanneer ik actiever blog, lees ik ook weer meer op blogs en ga ik uiteindelijk ook op zoek naar bloggers met wie ik wat gemeen zou kunnen hebben. Eerder al zocht ik bloggers met Fibromyalgie, dit keer zocht ik naar bloggers uit Groningen. 

Lastig?

    Moeilijk?

            Niet te doen? 

Oh, als ik zoek op Bloggers Groningen komen er pagina's op google met blogs uit Groningen, maar dat zijn marketingblogs. Elk bedrijf z'n eigen blog. Of influencers. Ook daar heb ik niets mee. Ik woon al best lang in Groningen en weet de meeste mooie plekjes wel te vinden. Vervolgens zijn er nog blogs van mensen die Groningen bezoeken en/of bezocht hebben en veel fotografen. Logisch, want Groningen is een bezoek en het fotograferen waard, maar ik zoek wat meer tekst en mensen die hier leven. 

Hand in eigen boezem
Heel eerlijk: deze blog kwam ook niet voorbij bij de zoekopdracht. Bij de zoekopdracht fibromyalgie + blog, staat deze blog op zoekpagina twintig of nog verder, maar met zoekopdracht Groningen niet. Inmiddels heb ik een poging gedaan dat ergens te beïnvloeden, dat dan weer wel. 

Huize Tavenier

Misschien moet Groningen ook wat vaker genoemd worden in de blog, dus bij deze: In dit huis, Huize Tavenier, werd ik geboren, net als heel veel andere Groningers. 

 

 

  

Grote plannen

De plannen zijn er al een tijdje, maar ze komen steeds dichterbij. Man en ik gaan vervroegd stoppen met werken en tegelijkertijd (of iets vroeger of later) kleiner wonen. Veel kleiner wonen. En daarvoor moet er opgeruimd worden. En oh help, daar ben ik zó slecht in!

Er zijn vriendinnen van mij die elk jaar in december grootscheeps opruimen. Op 1 december één ding, op 2 december twee en zo verder tot eenendertig. Resultaten worden op facebook gedeeld, anders wist ik het niet. Met bewondering kijk ik het altijd aan. Niet alleen dat ze weggooien, maar ook wát ze wegdoen. En dat ze daar in de drukke maand december de tijd voor nemen. En dat ze er blij van worden. Misschien ga ik dat hier wel doen, delen wat ik wegdoe. Niet blij worden dát ik het wegdoe. 

Uiteraard weet ik dat mijn huis vol staat met troep spullen, die alláng weg hadden kunnen zijn. Op zolder staat volgens mij nog een doos, die al drie keer meeverhuisd is en in die tijd mogelijk een keer overgepakt in een andere doos. Maar daar kan ik niet bij, bij die doos, want er staan allerlei spullen voor. 

"Als je het een jaar niet hebt gebruikt of bekeken, kan het wel weg", is een uitdrukking die mij natuurlijk wel bekend is. Mijn moeder gooide spullen na een half jaar al weg. Hoppatee, weg ermee. Zinloos om te bewaren. Zo ben ik niet. Mijn man wel. Die keek mijn bewaarwoede ooit hoofdschuddend aan. Van die doos dus, die nu achter allerlei andere spullen staat. Ook spullen van hem, die om wat voor reden dan ook (nog) niet weg konden.

Waarschijnlijk zitten er in eerder genoemde doos nog schriften en rapporten van de lagere school. Leuk toch? Het is toch altijd geweldig om dat soort oude zaken bij anderen te zien? Waarom dan niet van mijzelf? Toch? 

Maarja, nu gaan we dus kleiner wonen en als je ergens al dertig jaar niet naar omgekeken hebt, waarom bewaar je het dan nog? Goede vraag. Geen idee, maar weggooien vind ik zonde. Of in elk geval moeilijk. Dat wordt nog wat. 

Overigens ben ik al begonnen met de boekenkast. Ook dat vond ik altijd zonde, maar het wordt steeds makkelijker. Een aantal boeken zijn verhuisd naar de tassen voor bookcrossing. Effectief is dat natuurlijk nog geen opruimen, maar de kast wordt al leger. Niet zo leeg dat het man ook opvalt, trouwens. 

Over boeken gesproken, misschien moet ik eens op zoek naar dit boek, waar ik online tegenaan scrolde. .  

 Letterlijk op zoek, want het blijkt in Nederland niet direct verkrijgbaar. 

Hoewel onze kinderen niet staan te juichen dat wij hun ouderlijk huis gaan verkopen voor een veel kleiner exemplaar, zullen ze zéker blij zijn dat die oude spullen opgeruimd gaan worden, voordat zij er doorheen moeten. En voor mij ons is het waarschijnlijk ook goed dat we het doen terwijl we het nog kunnen. 

Warm hè

"Wel lekker hè, dat het weer wat afkoelt", zegt een collega tegen mij. Ruim vijftien jaar werken we nu samen, maar dat ik juist van warm weer houd, dat kunnen sommige mensen maar niet bevatten. Denk je dat ze je wel zullen kennen....

Nee, ik vind het niet lekker dat het afkoelt. Was juist zo blij met het warme weer. Eindelijk! Volledige blauwe lucht en volle zon hebben we amper gehad, maar in elk geval warm. En dan koelt het na een paar dagen alweer af. Juist in het weekend, wanneer we vrij zijn. 

"Het kan ons niet warm genoeg zijn", zeiden man en ik altijd, maar daar zijn we na een aantal dagen vierenveertig graden in Portugal een beetje van teruggekomen. Toch nog liever dat dan twintig graden en regen. 

Ja, ik weet dat er mensen zijn die heel veel moeite hebben met dat warme weer en dat vind ik echt heel vervelend voor ze. Voor die mensen moet het toch een troost zijn, dat de hele warme dagen amper voorkomen in Nederland. Bij hoge uitzondering hebben we dit jaar een tweede hittegolf. Dus qua echt warme dagen hebben we er, wat..., veertien in een jaar? En dan niet eens aaneengesloten, altijd afwisseling met koelere dagen. 

 

De warmte heeft ook zeker een positief effect op mijn lijf en pijn. Een paar jaar terug merkte ik in Portugal dat alle spieren in mijn lichaam ontspannen waren. Een voor mij ongekend gevoel. Normaliter moet ik meerdere keren per dag een aantal spiergroepen langs om ze actief te ontspannen. Bij nek en schouders, bijvoorbeeld. Nou kun je denken dat deze totale ontspanning natuurlijk bij vakantie hoort, maar terug in Nederland viel mij dezelfde ontspanning bij temperaturen boven de dertig graden op. Tussen de twintig en vijfentwintig vind ik het, zeker met wind, vaak alweer wat frisjes. Dat slaat ook nergens op, weet ik ook wel, maar zo werkt dat bij mij. Als het nog kouder wordt, merk ik dat m'n lichaam verstrakt. De hele winter zo'n beetje dus.

"Tegen kou kun je je kleden", wordt ook vaak gezegd. Maar als je alleen katoen kunt dragen, valt dat nog best tegen. Bovendien, ik wíl me niet kleden. Zeker niet in dikke lagen katoen. Ik loop het liefst met zo min mogelijk kleren aan, daarom heb ik het graag warm!

"Het moet zo warm zijn, dat het zweet je uitbreekt wanneer je in de schaduw zit en een bladzijde van je boek omslaat", zo zei ooit een andere collega. Met hem werkte ik nog geen jaar, maar hij snapte het. 

 

 

Zelf maken

Naar aanleiding van mijn idee om zelf een poppetje te maken voor een 365-dagen fotoproject (of 30 dagen, meer of minder kan ook) begon ik met zoeken op internet hoe ik dat eens aan zou pakken. Er ging een wereld voor mij open, die op zich niet altijd nieuw was. 

Eén van de eerste hits was het laten printen van een jezelf in 3D. Dit is natuurlijk erg leuk voor een foto-per-dag project op vakantie. Zo van "Kijk, ik ben nu hier" en dan een poppetje van jezelf op de voorgrond. Grappig. Maar niet voor nu. 

Andere opties die ik tegenkwam, waren poppetjes van een houten kraal en macramé, van wol, van houten kraal en wol, klei (uiteraard) en bloempotjes. Ze zijn er in groot en klein, van sleutelhanger tot decoratie in huis.

In mijn leven heb ik veel (heel veel) knutselspullen verzameld, voor steeds weer andere leuke projectjes. Er zijn ook zeker dingen gemaakt hoor, kettinkjes van kraaltjes en bloemen van panty's. (ja echt), dus de vraag was nu: wat heb ik nog en wat kan ik gebruiken. Kan ik het überhaupt nog ergens vinden, behoort ook tot de vragen. Of is het toch weggegooid, omdat het al zo lang in de kast lag. 

Zo had ik ooit van die vrolijk gekleurde pijpenragers (chenilledraad noemen ze dat nu), maar die kan ik niet meer vinden. Echt geschikte kralen heb ik ook al niet meer. Toch ooit tijdens een opruimwoede weggegooid, kennelijk. Heel erg vond ik het niet, toen ik online precies vond wat ik zocht: beweegbare poppetjes! 

Zijn ze niet leuk? 

 

De zoektocht naar geschikte knutselspullen is hiermee niet voorbij. De richting is wel anders, want: wat trek ik deze leuke poppetjes aan? Hoe maak ik gezichtjes? Waarmee? En het haar? Is het vilt, waar ik een doos van vol heb (en ik weet ook waar), geschikt? Krijgen ze eenmalige kleertjes of een garderobe? Kunnen ze de klompjes aan, die we ooit als geschenk bij tafeltennistoernooien weggaven, en waarvan een er nog een hoop over zijn? 

(het was nogal zoeken naar een foto, maar tadaaa. Meestal hebben we verschillende kleuren, in 2023 toevallig niet)

En als dát dan allemaal klaar en geregeld is, dan blijft de vraag: wordt het een project, hoe lang duurt het project (dit keer) en lukt het om niet in herhaling te vallen (buiten boeken en plantjes dan.. die blijven 'nieuw' toch?) Of... begint het project bij de aankleding van de poppetjes. 

Ze zijn binnen.. wordt vervolgd!

Eten en gegeten worden

 De zomer. Warm weer, zon, veel buiten en vers fruit. Ik ben er gek op. Nadeel van de zomer is toch wel hooikoorts en het vliegend ongedierte. Nadat we ons huis aan alle kanten van horren voorzien hebben, zijn het binnen vooral nog de fruitvliegjes. Maar dan héb je er ook gelijk een aantal. 

Ook op m'n werk is dit een probleem. Dagelijks gaan er minimaal drie stuks fruit mee, waarop de fruitvliegjes meeliften. Vooral de bananen zijn een bron, maar die zijn ook zo lékker! In deze tijd van het jaar zorg ik ervoor dat ik de afvalzakjes wat vaker vervang, maar laatst was ik op vrijdag ziek en dat heb ik geweten. 's Maandags werd ik zo'n beetje aangevallen door een wolk van fruitvliegjes. Alsof ze mij ook wel op wilden eten. 

Er zijn veel tips en trucs voor het vangen van deze irritante beestjes. Er zijn speciale fruitvliegjesvallen, maar (appel-)azijn met wat afwasmiddel zou minstens zo goed werken. Of een banaan in een afgesloten pot met kleine gaatjes in de deksel, ranja in zo'n zelfde potje, met of zonder wijn/alcohol, of.. nouja, zoek maar op. 

Zelf ben ik erg gecharmeerd van de vleesetende plantjes. In een vorige blog plaatste ik al een foto van mijn favoriet. Helaas waren deze tijdens mijn vakantie gesneuveld, dus toog ik vorige week gewapend met een cadeaubon die ik kreeg op m'n verjaardag (vier maanden terug en ik had 'm nog!) naar een tuincentrum. Helaas... het aanbod was minibaal en mijn favorietje was er al helemaal amper. Slechts een klein sprietje. Toch gingen er een aantal mee, dan maar wat andere soorten, hoewel de Kaapse Zonnedauw (de favoriet) tot nu toe het beste resultaat gaf. Ook een bananenplantje ging mee. Dat ik een bonsailiefhebber ben, beschreef ik al eerder, en dan is zo'n kleine bananen'boom' toch wel heel lastig om achter te laten. Ik zag 'm al staan. Op kantoor, want thuis is er geen ruimte voor.  

 Afgelopen weekend liet ik een bloempot vallen en dus moest ik naar de bouwmarkt, waar deze vandaan kwam. En wat bleek? Daar was mijn favoriete vleesetende plantje nog wel! Precies twee stuks vond ik, na lang zoeken. Dus nu ben ik helemaal blij. Op kantoor staat er een mooi aantal op de vensterbank, boven de afvalbak, ook wel bekend als kweekbak voor fruitvliegjes. Thuis staat er, ook op de vensterbank, een ander assortiment.   

 

Dit zijn de plantjes op m'n werk. Linksachter een Kaapse Zonnedauw die de zomervakantie net wel/net niet overleefd heeft. Vooraan het sprietje dat ik in het tuincentrum vond, daarnaast de gewone Zonnedauw, wat een kleintje hè, en achteraan de Kaapse Zonnedauw uit de bouwmarkt. Met een volume, zoals ik ze graag zie. De banaan past er mooi tussen, als plant nog geen leverancier van voedsel voor z'n buren. Achterin staat een waterfles, om regenwater in mee te nemen, want deze plantjes zijn eigenzinnig en willen geen kraanwater. En een basilicum, voor bij de tomaatjes op m'n brood. 

 

Deze plantjes staan thuis op de vensterbank. Iets meer variatie. In de brede 'kokers' achterin zat ooit een vlieg klem. Ik geloof niet dat daar veel fruitvliegjes in komen. 

 Nu zou je kunnen zeggen dat het kweken van de fruitvliegjes belangrijk is, om de plantjes in leven te houden. Gáán met die banaan!

 

Boeken en dan vooral het crossen

Jaren geleden kwam ik op het pad van bookcrossing. Aangezien mijn boekenvoorraad groter was dan mijn boekenkast, vond ik het een leuk idee dat ik de boeken die ik wegdeed kon volgen. Waar gaat hun reis heen? De leukste reactie tot nu toe was een boek die binnen een dag van Schiphol via Londen naar Zuid Afrika ging. 

Als snel nadat ik mij op het bookcrossingforum bekend maakte als Groningse, kreeg ik reacties van bookcrossers uit de buurt. En zo deed ik weer eens nieuwe contacten op. Ook leuk. Met deze nieuwe contacten kwamen.... nieuwe boeken! Met tot gevolg dat ik nu misschien wel meer boeken heb dan voordat ik met crossen begon. En dat terwijl ik inmidels ook de trotse eigenaar van een minibieb ben.

 Vijf jaar al! 

Niet alleen van de medeboekcrossers krijg ik nieuwe boeken. Ook in mijn minibieb staan vaak nieuwe exemplaren en wanneer ik boeken rondbreng in andere minibiebs, komt er nog wel eens wat mee terug.

Ondertussen meldde ik me ook aan als Kinderzwerfboekenstation, een ondereel van de stichting Kinderhulp. Van deze organisatie krijg ik één of twee keer per jaar een doos met nieuwe boeken. Mijn minibieb heeft dan ook een paar planken met kinderboeken. 

De boeken die over zijn, zitten in grote boodschappentassen, die ergens in een hoek staan. Het teveel aan kinderboeken in de doos, waarin ze kwamen. (niet op de foto) Nieuw binnengekomen boeken komen automatisch bovenop, met tot gevolg dat er onderop boeken liggen, die ik al heel lang heb. Waarvan ik vergeten ben dát ik ze heb. 

Dus besloot ik vandaag deze tassen eens uit te zoeken. Niet zo handig, aangezien ik een zere rechter schouder heb, maar als de drang er eenmaal is, kan ik het beter doen, want anders komt het weer op de lange baan. Leer mij mijzelf kennen. 

Eigenlijk was het de bedoeling dat ik ook nog een rondje zou fietsen, maar m'n schouder doet erg zeer en m'n hoofd is niet helemaal helder. De boeken zijn nu redelijk gesorteerd, maar niet echt uitgezocht. Toch gaan ze zo weer in hun tassen. Nog niet geregistreerde boeken zijn geregistreerd, dus ze kunnen  weer zo uit de tassen gepakt. 

En om te voorkomen dat mijn gekregen boeken, die ik gratis weggeef, door anderen meegenomen worden ten einde ze te verkopen, zitten er stickers en stempels in. De stickers zijn van bookcrossing, daarop staat onder andere de code, waarmee ze gevolgd kunen worden. Er zijn hele leuke. Zelf heb ik er ook al een aantal gemaakt. Stempels kunnen niet verwijderd worden, daarom gebruik ik die ook. Er zijn namelijk echt mensen die minibiebs leeghalen voor de verkoop. Nadeel van stickeren en stempelen is, dat de kringloop ze soms weggooid als 'onverkoopbaar'. 

Ik weet dat er mensen zijn, die een hekel hebben aan stickers op en in boeken en mogelijk ook aan stempels. Dat is dan niet anders. Dan neem je ze niet mee. 

Ik schreef al eerder over bookcrossing en m'n minibieb, maar dit was m'n dag en ik vond het wel leuk hier (weer) eens over te schrijven. 

Bloggen in golven

Hoera, het blog leeft! Nu dan. Ineens is er inspiratie die het toetsenbord weer uitrolt, zo het wereldwijde web op. 

Er zitten altijd verhalen in mijn hoofd. Een stemmetje is continue aan het 'praten' en vertelt wat ik zie en wat ik zou willen doen. Of wat dan ook. Misschien is het ook wel meer dan één stem. Vroeger, toen ik nog bedden opmaakte in een hotel, was dit nog erger. Dagelijks schreef ik brieven van gemiddeld zes kantjes naar een vriendin. Geen idee meer wat daar allemaal instond, want zoveel beleefde ik nou ook weer niet, maar het hoofd is nooit stil. 

Ik ging ervan uit dat bloggen vooral gebeurde in vakantietijd. Tijdens drukke werkweken is het hoofd meer bezig met dagelijkse zaken, maar nu, nu het vakantie is en op het werk rustig, nu komt er weer vanalles in mij op. Toch zijn de drukke blogtijden niet alleen in de zomer, zie ik als ik scrol door de blogs. Kennelijk komt inspiratie niet alleen in een rustige(r) tijd, maar gaat de inspiratie op en neer. Met golven. Net zoals met het tekenen en de planten en de rest van mijn hobby's. 

Wanneer ik actiever blog, lees ik ook ineens meer andere blogs. Eigenlijk wel jammer dat ook dat in golven komt, want er zijn heel veel leuke blogs. 

Er staan nu in elk geval allemaal blogs in concept, klaar om te posten en omdat ik niet weet hoelang deze golf nou weer blijft, wil ik ze toch een beetje spreiden. Maar niet teveel, want dan zijn sommige zaken misschien weer achterhaald. En ik hoop natuurlijk op nóg meer inspiratie, zodat het blog wat meer blijft leven. 

Afijn, golven dus 

 

Mooi hè 

 

Wat was dat leuk!

Op zoek naar een bepaalde foto, scrol ik soms door mijn andere blog. Die met die foto's, zeg maar. Zo ook van de week, voor de bonusfoto bij het migraine-blog. Al scrollend kwam ik uiteraard langs de vele foto's met de Sonny Angels, waarmee ik een jaar lang een dagelijkse foto maakte. Of dat in elk geval probeerde. Scrollen door dat blog is een gezellige reis langs de Herinneringlaan* (Memory lane ja, haha**). 

Een 365-dagenproject. Het blijft toch kriebelen, maar het lukt me nooit. Niet elke dag een tekening, zelfs geen krabbel. Niet elke dag wat (voor mezelf) opschrijven of een foto, zelfs niet zonder dat ik ze plaats (want waarom en waarvan zou je elke dag een foto maken). Waarom wil ik het dan zo graag? Voor de herinneringen? Het terugscrollen? Het idee dat ik elke dag actief even wat anders doe dan een spelletje op de telefoon of op de bank voor de tv hangen? 

Oh, dat klinkt eigenlijk wel als een goede reden 

Dat andere blog begon zelfs als een 365-dagen project. Elke dag óf een tekening óf een foto óf een blog maken, wat variatie, me niet vastleggen bij één medium. Dit was nog voor de smartphone, dus een foto maken ging ook echt met de camera. Nét iets meer werk, maar dat was niet de reden dat ik het niet volhield. Instagram begon bij mij ook ooit als een 365-dagenproject, tenslotte. Net iets makkelijker, er hoeft geen foto overgezet te worden, geen blog geactiveerd, ook niets geworden. 

Dus blijft de vraag, waarom steeds die drang?  

• Ik ben elke dag even met wat leuks bezig
• Ik bekijk de wereld om me heen anders, want 'is dit een projectmoment' 
• Terugkijken is leuk (dus eigenlijk doe ik het ook voor later?)

Waarom lukt het niet? 

• Het blijft lastig iets élke dag te doen
• Het is lastig elke dag iets nieuws te verzinnen en als ik nu weer begin, zullen er waarschijnlijk herhalingen komen met het project in 2023. Werkplek, boek, plantje, etc. 
• Soms lukt het gewoon niet door gebrek aan inspiratie of leuke activiteiten, zie vorig punt

Of ik nou eigenwijs ben of dat het getuigt van een zeker doorzettingsvermogen, waarschijnlijk ga ik het binnenkort (uitstellen, nog een reden dat het niet lukt) weer proberen.  

En kijk nou...

Op m'n werk zit wel een heel leuk poppetje dat uitermate geschikt zou kunnen zijn voor een foto-per-dag projectje. Ze zit er al een tijdje. Eigenlijk al langer dan dat ik een geschikt poppetje zoek. Hoe opmerkzaam is dat van mij. 

Ze is wat warm gekleed, want eigenlijk is ze een kerstpoppetje. Misschien is het een idee om een paar van dit soort poppetjes te maken, één voor elk seizoen. Zet me gelijk weer aan het werk om iets anders te doen dan spelletjes op de telefoon of tv kijken. Of... waarschijnlijk maak ik de poppetjes terwijl ik tv kijk.  

 Het voelt nu al als een leuk project-idee dat niet uitgevoerd gaat worden, maar als ik over een (paar) jaar terugscrol door dit blog, dan is het wel een leuke herinnering. 

* Leuke naam voor een blog! 

 * * AI zegt: "Memory lane" kan op verschillende manieren in het Nederlands vertaald worden, afhankelijk van de context. De meest voorkomende vertaling is "een reis door het verleden" of "een tocht/wandeling langs herinneringen". Een meer letterlijke, maar minder gebruikelijke vertaling is "het geheugenlaantje".