Siësta

Het is na de lunch en ik zak een beetje in. Dit gebeurt regelmatig op het werk. De schouders worden zwaar en stijf, polsen doen meer zeer, de letters en cijfers op het scherm beginnen voor m'n ogen te dansen en de hielspoorvoet neerzetten kan ik eigenlijk niet meer (maar als je zit, wat doe je dan?). Op de klok zie ik dat er nog twee uren te gaan zijn, dan mag ik naar huis. 

Is dit elke dag zo? Nee, maar wel vaak. 

Veel van mijn verlofuren gaan aan dit momenten van inzinken op. Vooral op vrijdagmiddag lukt het allemaal niet meer zo. De noodzaak is eruit. Het is bijna weekend, maandag is er weer een dag. Het meeste is deze week wel gedaan en veel komt er niet meer uit m'n zere vingers. Beter om te gaan. En wat is nou maar een uurtje (of twee). Maarja, dan komt het eind van het jaar, wil ik eigenlijk nog wel vrij met de feestdagen en vraag ik me af: kon ik nou écht niet éventjes doorzetten, al die dagen? Al die weken?

Vroeger, toen ik nog in een kleiner team werkte, maakten we er wel grapjes over, zo na de lunch. "Waar staat de stretcher?" Even een half uurtje de ogen dicht. Mijn opa deed dat. Mochten we hem niet storen. In de gebieden rond de Middellandse zee doen ze het ook en hoewel ik dat heel onhandig vind als ik daar ben, nu op m'n eigen kantoor lijkt het me wel wat: Siësta. Even liggen, even de ogen rust gunnen. Even goed in- en uitademen, de spieren ontspannen, wegdromen. Rust. 

Toen we vanwege corona thuiswerkten, deed ik het trouwens wel. Omdat ik m'n collega's minder zag, was ik langer op de dag bereikbaar. Zat ik rustig een uur na mijn officiële werktijd nog even aan de laptop, terwijl ik juist tussen de middag gestrekt op de bank gelegen had. Werkte dat? Ja, best wel. Maarja, op kantoor is dat toch net even wat anders. 

Soms denk ik er wel over om mijn werktijden te wijzigen. Omdat de vrijdagmiddag het zwaarst lijkt, op de andere dagen een uurtje langer werken, zodat ik op vrijdag eerder naar huis kan. Maarja, op die andere werkdagen kijk ik het laatste uur ook de klok vooruit. Houd ik dat nóg een uur langer vol? Een ander idee is om m'n uren juist meer te spreiden, niet langere maar kortere dagen en dan wel elke dag. Dan zou ik dus m'n vrije woensdag niet meer hebben, maar wel kortere dagen werken. Alleen effectief scheelt dat maar anderhalf uur per werkdag, dat lijkt me te weinig om die vrije dag voor op te offeren. 

Tegenover dit soort 'voortsleepdagen' staan overigens ook genoeg dagen, dat ik lekker doorwerk en tien minuten na de officiële werktijd met verbazing naar de klok kijk "zo laat alweer?". Het is dus niet altijd kommer en kwel. Het warme weer van de laatste tijd en het feit dat het rustig is op het werk, zullen wel meespelen.

Na bijna alle werkdagen ga ik thuis even liggen, in bed of op de bank.

En kijk wat een heerlijke bank er in onze tuinkamer staat, om even op weg te doezelen. Zeker met zonnig weer lig ik hier binnen de kortste keren te snurken. Dat helpt om de avond wat energieker door te komen. En deze week hield ik weer vol. 

Nu weekend!