Pagina's

dinsdag 26 december 2017

Spelletjeskerst

Kerst zegt me op zich niet zoveel, want ik ben niet opgegroeid met een geloof. Maar een paar dagen vrij is heerlijk en gezelligheid met familie ook.

Eerste Kerstdag kregen we een select groepje van mijn schoonfamilie op bezoek. We hebben gegourmet (het nieuwe kerstdiner) en daarna spelletjes gedaan.

Sjoelen en Party & Co. Heel veel lol gehad. Zo jammer dat we dat niet vaker doen (zeggen we dan elk jaar weer)



zondag 17 december 2017

Weekendje Duitsland (zoals elk jaar)

'Je loopt een badkamer in en weer uit en via een donkere gang kom je in een volgende badkamer. Dit duurt ongeveer tien minuten', aldus de suppoost in het Kunstmuseum Wolfsburg. Ik ben hier met onze Duitse vrienden, terwijl mijn man aan het tafeltennissen is.

In het Kunstmuseum Wolfsburg is de tentoonstelling "Never ending story". Verhalen die zichzelf herhalen, van de cirkel in de oudheid tot herhalingen uit het nu. Zoals de installatie 'Bad' van Gregor Schneider, waarover de suppoost vertelt. Lopen door deze 'loop' begint lachwekkend maar voelt op den duur beklemmend. Je weet dat je er weer uitkomt, maar het lijkt of je vastzit in deze ruimte van zwarte gang en badkamer. Steeds dezelfde badkamer. Zo'n vijftien keer (denk ik, ik heb ze helaas niet geteld)


Andere kunstenaars maakten zich herhalende flimpjes, zoals hiernaast gebaseerd op andere kunstenaars. Ik kan er naar blijven kijken, het spel 'pong' in de Mondriaan of de wisselende ogen van Dalí.

Ook met spiegelingen worden herhalingen gecreëerd. Een kamer vol met kleurige lampjes durf ik niet in. De binnenkant is bekleed met spiegels, de vloer is water. Een bijzondere ervaring, waar ik niet in durf, omdat ik al wat hoofdpijn heb. Al die lichtjes lijken mij een trigger voor een échte migraine-aanval. Die had ik vorig jaar al tijdens het weekend Duitsland, dat sla ik nu liever over.

Vrijdag vertrokken man en ik naar Wolfsburg. Helaas veel 'baustelles' onderweg, waardoor er ook veel files waren. De reis duurde zo een uur langer dan gepland, maar we zijn nog ruim op tijd. 's Avonds gaan we uit eten met de Duitse vrienden, lekker Indisch, een grote keus aan vegetarische gerechten.

Het toernooi begon niet vroeg, dus zaterdag uitslapen. Nadat we een aantal wedstrijden bekeken hebben, vertrekken de vrienden en ik naar het museum. Hier brengen we zo anderhalf uur door. Op mijn hoofd een koptelefoon met uitleg in het Engels. Ineens ben ik m'n Duits weer kwijt, woorden haal ik door elkaar. Gelukkig verstaat de vriendin ook uitstekend Engels en zo converseer ik in mijn eigen mengelmoes. In de museumwinkel koop ik nog leuke kaartjes voor postcrossing.

Voordat we teruggaan naar de sporthal, eten we nog snel een salade in de stad. De sporters zijn net klaar met de wedstrijden, man werd met z'n partner zesde (van de acht teams), maar heeft lekker gespeeld. De sfeer zit er goed in. Vanuit de sporthal gaan we gelijk door naar een Grieks restaurant, waar de prijsuitreiking is en we vervolgens eten van een buffet. Weer veel vegetarisch. Heerlijk zoveel keus.

Ondanks het uitslapen werd het voor mij een lange dag. En van steeds het Duits proberen te praten word ik erg moe, bemerk ik. Gelukkig is het ook voor de sporters een vermoeiende dag, dus wordt het niet heel erg laat. Zondag nog heerlijk uitgeslapen en weer naar huis, waar zoon een feestje gehad had en daarna keurig opgeruimd. De huiskamer was netter dan toen we weggingen. Ook niet verkeerd!

Al met al heerlijk weekend gehad! En gelukkig geen roet in het eten door (teveel) hoofdpijn of andere pijnen. Op naar de volgende feestjes dit jaar.



donderdag 14 december 2017

Help Ria de winter door (waar word ik vrolijk van)

Het kwam al (veel) vaker op dit blog langs: Ik heb een hekel aan winter.
Ik weet dat het dom is om je humeur door het weer te laten beïnvloeden en ik  probeer ook echt positief en optimistisch te blijven, maar zolang het buiten koud, nat en grijs is, valt dat niet mee. Als het dan toch koud is, zie ik liever zon en blauwe lucht. Mag er zelfs sneeuw liggen.

Vorig jaar begon ik daarom een maandelijkse blog 'count your blessings' en dat bleek nog lastiger dan gedacht. Ja, ik weet dat ik een gezegend mens ben, maar om elke maand vijf van die zegeningen te beschrijven viel tegen.

Dus bedacht ik déze week weer wat anders om mezelf, en de eventuele lezer, mee op te peppen: "Waar word ik vrolijk van?" Hiervan maak ik dan een foto. Niet altijd van goede kwaliteit, zeg ik alvast, want deze zal meestal met de telefoon gemaakt worden.

Voordeel is natuurlijk dat ik op dagelijkse basis rondkijk naar leuke dingen in het leven. Ik zal proberen niet alleen lekker eten (chocola) of drinken (chocolademelk) te benoemen, maar ook andere zaken. (ik voorzie alweer winteraconieten in januari, sneeuwklokjes in februari, narcissen in maart en tussendoor een bosje tulpen, want ja, van bloemen word ik vrolijk)

Gisteren maakte ik een begin, met het kopen van echte kerstsokken. Ik heb niet speciaal iets met kerst, maar vind het leuk om dit soort accessoires aan te schaffen. Helemaal (buitensporig) blij werd ik ook nog van het feit dat het eigenlijk kindersokken zijn, maat 34, die mij gewoon passen. Waar je maar gelukkig van wordt.

Vanmiddag scheen de zon uitbundig. Daar werd ik ook erg vrolijk van.

kerstsokken

kerstsokken

maandag 11 december 2017

*Ongeschikt

Het is mooi hoor, sneeuw. Echt, maar het is niets voor mij. "Ik ben niet geschikt voor dit weer" zeg ik dan ook vaak.

Gisteren barstte de winter in volle hevigheid los in Nederland. Voetbalwedstrijden werden afgezegd, wegen liepen vast, treinen reden minder of niet, kortom: Sneeuw. In Groningen kwam het (gelukkig) pas laat op gang en ik hoefde er niet uit. Van mij mocht het dus. Geen probleem.

Vanmorgen was dat ietsje anders. Maandagmorgen, uiteraard moest ik weer naar het werk. De wereld wit, de wegen iets minder. Fietspaden gestrooid, helaas niet afdoende. Verschillende fietspaden waren glad als ijsbanen. Ik kan dan niet fietsen. Hoewel ik goed weet dat je gewoon door moet fietsen bij gladheid, blokkeren mijn benen gewoon. Ze doen het niet meer. En dan moet ik afstappen op een gladde weg. Gruwel! Vaak rijd ik dan een stukje de berm in, in sneeuw en gras glijd je niet weg.

Zo liep ik dus bijna de hele weg naar het werk, fiets aan de hand. Al na vijf minuten bedacht ik dat ik de fiets beter thuis had kunnen laten, maar ik hield hoop en liep door. Voor terugbrengen had ik toch geen tijd.

Nadat het weer de hele dag best mee leek te vallen, begon het rond drie uur te sneeuwen, het moment dat ik vrij ben. Gelukkig waren de fietspaden nog schoon genoeg. Eigenlijk moest ik nog naar de winkel, maar ik besloot dat wat ik nodig had toch niet dringend was en ging ineens naar huis, waar het lekker warm was. Gelukkig maar.

Onderweg nog wel oog voor een mooi plaatje, maar liever zie ik hier groen en bloemen. Daarvoor ben ik veel geschikter.


Beijum



zondag 3 december 2017

World Press Photo

Het is een jaarlijks terugkerend uitje voor de kinderen en mij: de World Press Photo tentoonstelling (WPF Groningen). Andere jaren in de A-kerk, dit keer in de synagoge. Daar was ik nog nooit in geweest, dus voor mij een extra bijzondere locatie, die ik al langer wilde bezoeken.

Door haar conversie kon dochter niet lopen en dus viel het even tegen toen we voor de synagoge stonden: een trapje. Gelukkig mochten we door de 'artiesteningang', zoals ik het noemde, naar binnen. Origineel de nooduitgang aan de zijkant van het gebouw. De deur openen was nog even een dingetje.

World Press Photo
De tentoonstelling was weer indrukwekkend. Zoveel leed en agressie in de wereld, keihard in beeld gebracht. Gelukkig is er ook altijd goed  nieuws, de fok van panda's in China bijvoorbeeld. Mensen die in pandapak jonge panda's verzorgen, zodat deze dieren niet wennen aan de mens als hun verzorger. Daar loop je dan in een onesie op je werk met een babypanda in je armen. Echt bijzonder.

De foto die er voor mij het meest uitsprong was van een tennisser, die een duik neemt naar de bal en op het zweefmoment geschoten is. Een geweldige foto. Ook in deze categorie vond ik een gewichthefster opvallen, die geen handen en voeten heeft, maar dus wel het gewicht kan heffen. Sowieso waren er bij de sport mooie foto's.
World Press Photo

Helaas kon dochter met de rolstoel niet naar boven. Gelukkig waren daar niet zoveel opvallende foto's meer. Wel vond ik de informatie over de synagoge zelf en over de Joodse gemeenschap in de Folkingestraat voor de Tweede Wereldoorlog nog interessant. En triest.

Bij het verlaten van de synagoge was de sleutel weer zoek. De nooddeur nota bene, goed dat er geen calamiteiten waren. Eenmaal weer buiten, zijn we nog wat gaan eten en hebben we gewinkeld. En oliebollen gekocht, decembergevoel.

Double-A Stadscafé
Een aangename verrassing was de invalidentoilet in Stadscafé Double-A aan de Westerkade! Mooie zaak ook.

In de bus waren we met twee rolstoelen, gelukkig kan dat wel, maar of het mag? Mijn dochter stond in elk geval vast. En ook fijn dat zoon mee was, die de rolstoelhelling steeds uit kon klappen. Voor mij is dat toch wat zwaar.

Thuis liet ik me dan ook opgelucht in de stoel vallen. M'n knieën branden en steken. Bijna de hele middag gestaan en gelopen, nog geen 7000 stappen gedaan raar genoeg, maar met het duwen van de rolstoel is het toch een totale work-out.

Een welbestede middag was het wel. Hoewel we weten dat het geen leuke foto's zijn, die we gaan kijken, is het toch af en toe slikken. Fantastisch ook, hoe fotografen in barre omstandigheden gebeurtenissen zo mooi vast kunnen leggen. De synagoge was nieuw voor mij en zou ik ook graag eens meer uitgebreid bekijken, maar geen idee in hoeverre een ongelovige dit mag. Vermoeiend was het ook, maar dat was ook te verwachten. Volgend jaar weer.

synagoge Groningen

woensdag 29 november 2017

Misty morning*

There's a brain in my fog .. or.. no .. Wait ... Whát? I mean of course a fog in my brain. I need to think, want to do thinks but how?

For instance, I want to sent postcards to loved ones and people through postcrossing today, but I stare at my pen want to write and nothing comes out. Fortunately it's my day of so I can limit the thinking to an absolute mimimum, if I want. In the mean time I better rest, so my thinking skills are back tomorrow, when I have to go to work again.

Needles to say this is just a short blog this time.  I'm probably going to spent the rest of my day bingewatching some series.

mist

*Nee, het wordt geen Engelstalig blog, maar ondanks de brainfog kwam dit toch alleen in het Engels in me op. Misschien omdat ik bezig was met postcrossing, waarbij de correspondentie in het Engels gaat.

maandag 20 november 2017

Maandagmorgen

"Goedemorgen, kunt u mij misschien even overeind helpen?" Ik voel me oud en stijf. Zojuist zwikte ik m'n enkel door een oneffenheid in het pad, dat in het donkere wijkpark natuurlijk niet te zien was. Daar zat ik, met m'n schone kleren middenin een plas met modder en ik kwam met geen mogelijkheid omhoog. Gelukkig ben ik niet de enige die 's morgens wandelt in het donkere park. Na een paar minuten zag ik een donkere schim van een stevige man op me afkomen, naast hem een even donkere hond. Uiteraard wilde hij me omhoog helpen. Hij wilde me zelfs nog thuisbrengen! Dat was gelukkig niet nodig, maar ik ben blij dat er de meeste mensen zo vriendelijk nog zijn.

Het begon vanmorgen juist allemaal zo goed. Na een week met pijn, waarin ik het liefst met een slaapzakje op de bank of in een luie stoel bivakkeerde, boek of tv en thee erbij, leek de pijn weer geweken en verheugde ik me op de training vanavond, het zwemmen morgenvroeg, de wedstrijd donderdag en het toernooi zondag. Jawel, een drukke volle beweegweek.

En toen ging ik onderuit, met als gevolg een dikke enkel en kapotte knie.

Met tranen van frustratie in m'n ogen strompelde ik naar huis, mopperde wat op m'n man dat ik een oud stijf wijf ben, kleedde me om en fietste naar het werk. Bewegen is goed voor een blessure, heb ik me laten vertellen. Dus ging ik ook net als anders voor elke kop koffie of thee naar boven, maar daar kwam ik snel van terug. De trap voelde als een martelwerktuig en bij elke stap omlaag leek m'n enkel het op te geven. Niet prettig, dus maar een kan heet water mee, voor die broodnodige thee. Ook nog een keer van de trap vallen leek me teveel van het goede. (sowieso.. )


Qua thee had ik wel een goede smaak voor vandaag, trouwens. Deze is gelukkig de rest van de week ook lekker, zelfs in het weekend. 

In de loop van de dag kreeg ik langzamerhand last van m'n schouders, waarschijnlijk door het opvangen bij de val. Goede reflexen! Maar vervelend.

Gelukkig voel ik me goed genoeg om vanavond te gaan trainen.  Of ik morgen ga zwemmen, dat weet ik nog even niet. Ik ga wel beter oppassen bij de ochtendwandeling met de hond.




maandag 13 november 2017

Migraine volgens Gezondheidsnet.nl

 Onderstaand artikel maakte me blij. Niet omdat er meer mensen zijn, die migraine hebben, maar omdat dit artikel duidelijk stelt, wat ik ook al steeds aangeef op het werk: Ik heb deze migraine nou eenmaal, ik doe m'n best de aanvallen zo min mogelijk te krijgen (zelf heb er tenslotte het meeste last van) en aanpassingen op werk of thuis helpen niet of niet afdoende. Aardig dat de werkgever mee wil denken, maar migraine is niet te sturen. Ook aanpassingen in m'n voedings- of beweegpatroon waarschijnlijk niet. Afvallen dus kennelijk wel. Weer een reden om daar m'n best voor te doen.

Nou moet ik hier als kritische noot bij aantekenen, dat bij mijn vader vroeger stress wel degelijk invloed leek te hebben op zijn aanvallen. In een periode dat hij het ronduit onaangenaam had op z'n werk, lag hij elk weekend met hoofdpijn op bed. Nu hij gepensioneerd is, zijn de aanvallen een stuk minder, maar nog lang niet weg.

In het artikel wordt ook duidelijk aangegeven dat migraine zich  niet beperkt tot de hoofdpijn zelf. Voor en na een aanval, merk ik altijd heel duidelijk dat ik meer last heb van duizeligheid, geluid en een 'vol hoofd' of problemen met concentratie. Mijn moeder merkt dat mijn vader meer gaat eten voor een aanval. 

Opvallend vind ik dat ook het weer genoemd wordt. Een aantal keren heb ik tijdens vakanties in het oostblok (Polen en Tsjechië) last gehad van draaiduizeligheid. Vooral met mooi weer. Zodra het weer veranderde, verdween mijn duizeligheid. Na de laatste keer vroeg ik me af of dat zou kunnen liggen aan een andere luchtdruk in die streken. Iets dergelijks wordt hier beneden genoemd (maar niet helemaal).

Gelukkig zijn mijn aanvallen op dit moment weer alleen rond de menstruatie en niet langdurig. Ik voel ze momenteel ook aankomen, waardoor ik m'n medicijn op tijd kan innemen. Mogelijk is dat ook de reden dat de aanvallen vooral op m'n vrije dagen zijn, dan grijp ik minder snel naar medicijnen dan wanneer ik werk. Een half jaar terug kwamen de aanvallen bijna wekelijks en was er geen medicijn tegen gewassen. Nu ineens weer terug tot maandelijks. Hopelijk is dat door de overgang. Hopelijk ook ben ik één van die vrouwen, bij wie de aanvallen na de overgang ophouden. 
Ik kan niet wachten.

Van Gezondheidsnet.nl:
Rond migraine bestaan veel misverstanden. Nederlands grootste migraine-specialist, neuroloog Michel Ferrari van het Leids Universitair Medisch Centrum, legt uit wat de ziekte precies inhoudt en wat je eraan kunt doen. 

1. Wat is migraine?

"Wie migraine heeft, krijgt kloppende hoofdpijn in de vorm van heftige aanvallen. Maar ­migraine is veel meer dan hoofdpijn alleen. Het hele lichaam is ziek. Migrainepatiënten kunnen tijdens een aanval slecht tegen licht en geluid, willen het liefst stil liggen, zijn vaak misselijk en moeten soms overgeven. Een derde van de patiënten ziet in het halfuur of uur dat voorafgaat aan de hoofdpijn ineens aura’s, vlekken of patronen, voelt prikkelingen in een lichaamsdeel of merkt dat ze minder kracht hebben. Veel patiënten klagen over intense moeheid die, nadat de hoofdpijn weg is, vaak dagenlang aanhoudt."

2. Hoe ontstaan die verschrikkelijke hoofdpijnen?

"Migraine is een hersenziekte. Vroeger dachten we dat de hoofdpijn en bijbehorende klachten ontstonden door het verwijden van bloedvaten in de hersenen. Nu blijkt dat die vaatverwijding slechts een bijzaak is. Het is het gevolg van een veel grotere ontregeling, namelijk de ontregeling van het zogenoemde 'trigemino-vasculaire systeem'. Dit systeem verbindt de hersenstam, de vijfde hersenzenuw en de bloedvaten. En dat is totaal van slag bij migrainepatiënten."

3. Hoeveel mensen hebben er last van?

"Een derde van de bevolking heeft ervaring met migraine, dat wil zeggen: ze hebben ooit minimaal vijf migraineaanvallen gehad. Sommige mensen hebben er alleen gedurende een periode in hun leven last van, waarna de aanvallen weer ophouden. Je bent echter pas migrainepatiënt wanneer je geregeld last hebt van deze aanvallen. Voor 12 tot 15 procent van de bevolking is dat de realiteit. Gemiddeld hebben deze mensen twee aanvallen per maand."

4. Klopt het dat stress of bepaald eten een aanval uitlokt?

"Nee. Wanneer je het aan patiënten vraagt, krijg je wel lange lijsten van 'oorzaken': trek in zoetigheid, stress, slecht slapen, te weinig drinken… Mensen die lijden aan migraine zouden ­zogenaamd iets verkeerd doen op een van deze vlakken, en een paar uur later komt dan de migraine­aanval.
Maar in werkelijkheid is het andersom. De ontregeling in de hersenen is uren – en soms zelfs dagen – vóór de hoofdpijnaanval al begonnen. En dát geeft dat gestreste gevoel, zorgt voor een verandering in smaak, het vasthouden van vocht, vermoeidheid of geprikkeldheid. Vergelijk het met zwangere vrouwen. Als zij ineens enorme trek krijgen in haring met zure bommen, concluderen we toch ook niet dat ze van die vis en augurken zwanger zijn geworden? De trek in ­bepaald voedsel is het gevolg van de zwangerschap. En bij migrainepatiënten is dit het gevolg van de aanval."

5. Hoe wordt een aanval dan wél getriggerd?

"Dat weten we nog nauwelijks. Onderzoeken suggereren wel sterk dat bepaalde veranderingen in het weer een aanval kunnen uitlokken. Om te beginnen: droge, hete, plotseling opstekende winden, zoals de föhn in de Alpen, de mistral in het Rhône-dal en de chinook in Canada. Ook lijkt luchtdrukverlaging – een paar uur voordat een storm komt – bij velen een trigger te zijn. De aanwijzingen zijn sterk en ik denk dat het klopt, maar wetenschappelijk is het nog niet aangetoond."

6. Komt migraine vaker voor bij vrouwen?

"Drie keer zo vaak; 33 procent van de vrouwen en 13 procent van de mannen heeft ooit gedurende minimaal een periode last van migraineaanvallen. Waarschijnlijk heeft dat verschil te maken met hormonale schommelingen. Hormonen zijn de enige trigger waarvan we zeker weten dat ze kunnen bijdragen aan de start van een aanval. Bij het begin van de menstruatie zakken bepaalde hormonen heel acuut en dat vergemakkelijkt het krijgen van een aanval. Sommige vrouwen ervaren dat maandelijks. Worden ze zwanger, dan zijn ze aanval-vrij na de eerste drie maanden zwangerschap en in de borstvoedingsperiode. Daarna komen de aanvallen terug. Tijdens de menopauze zijn er bij deze vrouwen vaak fases waarin er meer aanvallen zijn, en na de overgang verdwijnt bij hen de migraine."

7. Kun je het op latere leeftijd voor het eerst krijgen?

"Dat is heel zeldzaam. De ziekte begint bijna altijd voor het 50e jaar, meestal zelfs al in de puberteit. Over het algemeen houdt migraine lang aan. Bij een deel van de vrouwen verdwijnt de ziekte na de menopauze."

8. Waarom krijgen sommigen het wel en anderen niet?

"Het is een erfelijke ziekte. We denken dat de zenuwen bij migrainepatiënten makkelijker gestimuleerd kunnen worden om te ontladen. En dat ze dat ook sneller doen."

9. Dus het is niet zo dat bepaalde persoonlijkheden er bevattelijker voor zijn?

"Als je me ergens boos mee kunt maken, is het door te zeggen dat migraine een ziekte is van aanstellerige hysterische vrouwen. Het is een hardnekkige mythe dat migraine veroorzaakt wordt door stress. Zelfs onder artsen. Dat is toch het ergste wat er is, als je met die verschrikkelijke klachten bij de huisarts komt en dat deze dan vraagt: 'Gaat het wel goed op je werk? Hoe is het thuis?' Dat heeft er níets mee te maken.
Een mooie vergelijking is de maagzweer. Toen ik geneeskunde studeerde, was men er volstrekt zeker van dat zo’n zweer ver­oorzaakt werd door stress. Totdat twee Australiërs ontdekten dat een maagzweer veroorzaakt wordt door een bacterie. Het heeft daarna nog vijftien jaar geduurd tot dit erkend werd. Uiteindelijk kregen ze er de Nobelprijs voor."

10. Komt migraine steeds vaker voor?

"Ik denk dat de ziekte steeds vaker herkend wordt, niet dat ze vaker voorkomt. Wat wel een gevaar is, is dat we steeds dikker worden. Te dik zijn is een van de risicofactoren voor het ontwikkelen van migraine. In vetcellen wordt het hormoon testosteron omgezet in oestrogeen. Dat kan bij sommige mensen leiden tot het krijgen van migraine."

11. Hoe wordt de ziekte behandeld?

"De arts begint meestal met het voorschrijven van gewone pijnstillers. Blijkt bij meerdere aanvallen dat dit niet werkt, dan is het goed om specifieke migraine­medicijnen te nemen zodra de migraine­hoofdpijn begint, zoals triptanen. Deze middelen kunnen bij veel patiënten snel een aanval onderdrukken, maar helaas niet bij alle."

12. Wat kun je zelf doen?

"We adviseren altijd: regelmatig leven. Het zou heel goed kunnen dat het werkt, maar in feite is dit nooit wetenschappelijk aangetoond. Wat we wel weten, is het omgekeerde: patiënten die heel onregelmatig leven en die bijvoorbeeld veel moeten switchen ­tussen dag- en nachtdiensten of vaak een jetlag hebben, krijgen daardoor meer aanvallen. Als ze die onregelmatigheid vermijden, hebben ze vaak minder klachten.
Bij een deel van de patiënten is sprake van 'medicatie-afhankelijke hoofdpijn'. Deze mensen nemen te vaak pijnstillers of koffie om van hun hoofdpijn af te komen. Die middelen werken op zich prima. Maar als je ze week in, week uit steeds maar weer gebruikt – vaker dan twee dagen per week – kan dat leiden tot een ernstige toename van de hoofdpijnklachten. Het wordt algauw een vicieuze cirkel van hoofdpijn: meer cafeïne drinken of medicijnen slikken, nóg meer hoofdpijn. De migraine wordt dan chronisch en de aanvallen komen vaker dan twee keer per week.
In dat geval werkt cold turkey stoppen – patsboem, van het ene op het andere moment – fabuleus. Het is even doorzetten, want in de eerste paar weken verergert de pijn. Maar daarna zijn deze patiënten ­afgekickt en na drie maanden heeft 80 tot 90 ­procent veel minder aanvallen."


Bron: gezondheidsnet.nl 

Andere artikelen over hoofdpijn op Gezondheidsnet.
12 verrassende hoofdpijntriggers
Menstruele migraine
Spanningshoofdpijn (zonder spanning)
Bijzondere vormen van migraine (gelukkig herken ik alleen de verwardheid, niet in die mate)
Clusterhoofdpijn 

maandag 6 november 2017

Welcome to my foreign readers

I'm so happy to meet you here!
Unfortunately I can't write in English, because I know I make a lot of grammer mistakes and I hate that. So I hope you'll use the translate button and let google make the grammermistakes I don't want to make.

Enjoy my blog!



Vorige week kreeg ik een reactie op mijn blog Dipperdedip. Altijd leuk natuurlijk, maar dit keer was het echt een verrassing. Het internationale fibroblog uit Australië vroeg mij of ik mijn blog bij hen wilde toevoegen. Hoe leuk is dat? Natuurlijk heb ik dit gelijk gedaan.

Even heb ik toen getwijfeld: zal ik ook in het Engels gaan schrijven? Maar nee, ik kan vrij goed Engels, maar dan vooral spreken. Hoewel mijn uitspraak meer Amerikaans is, ofwel Engels met een behoorlijk Nederlands accent, kan ik rustig hele dagen gesprekken voeren. No problem. Engels lezen is dus uiteraard ook geen probleem, maar ik weet dat ik al schrijvend behoorlijk wat fouten maak. En dat weerhoud mij ervan. Voor de buitenlandse lezers, mocht ik die krijgen, dus maar een translatebutton toegevoegd. En dat is léuk! Met één klik is alles vertaald. Geen idee of het klopt wat er staat, wanneer het in Arabisch of Russisch is, maar het ziet er geinig uit. Grote kans ook dat googletranslate meer fouten maakt dan ik, maar daar kan ik niet mee zitten.

Ondertussen loopt het nog niet echt storm met de bezoekersaantallen, trouwens. Dat komt misschien doordat de aankondiging door Fibrobloggers op twitter is gedaan en in mijn twitteraccount staat mijn andere blog genoemd. Ik weet niet of ik er al aan toe ben dát te veranderen.

Verder weinig nieuws. Ik lees. Ben bijna door de boeken heen voor de NS Publieksprijs. Heb genoten van Huidpijn en ben nu bezig in De levens van Jan Six.



woensdag 1 november 2017

NS Publieksrpijs - lezen

"Gefeliciteerd! Je zit in de kernjury van de NS Publieksprijs 2017"

Ik heb de hele dag gestuiterd, toen ik dit bericht las. Weken eerder (voor m'n vakantie) had ik me al aangemeld, maar rekenend op een afwijzing, er verder niet meer zo aan gedacht. En toen.. dus toch!

Op woensdag 25 oktober werd ik, samen met 274 andere kernjuryleden, verwacht in Utrecht. Er was een avondprogramma, van 18.00 - 22.10 uur. Eerst verzamelen, eten en drinken bij Bar Beton op het Centraal Station. Vervolgens de officiële start met Jaap Jongbloed. Met onze rechterhand in de lucht een 'eed' afleggen met z'n 275-en, dat we eerlijk en getrouw de boeken zouden lezen en beoordelen. Jaap maakte er een originele eed van. Vanaf het station beneden ons keken veel mensen verwonderd op.

Ik hoop dat je van sportboeken houdt, appte een vriendin me..

We liepen achter een 'fanfare van drie personen' aan naar het perron, waar een speciale trein voor ons aankwam. In deze trein zouden we te horen krijgen welke boeken genomineerd zijn, maar op de NS Publieksprijs-app en bij De Wereld Draait Door waren ze al bekend gemaakt. Dat vond ik wel een beetje jammer, maar ach..

Welke boeken zijn het geworden?
Judas van Astrid Holleeder is het best verkochte boek tussen 1 juli 2016 en 1 juli 2017. Daarnaast is er nog Johan Cruijff - mijn verhaal, De wereld volgens Gijp door Michel van Egmond, Thomas Dekker - mijn gevecht door Thijs Zonneveld, De levens van Jan Six door Geert Mak en Huidpijn van Saskia Noort.

Ik moest even slikken. Drie sportboeken. Judas had ik het hele jaar al afgeweerd, hij is me diverse keren aangeboden, omdat het me gewoon niet interesseerde. Bleven over Geert Mak en Saskia Noort, twee boeken die ik wél op mijn 'wil ik nog lezen lijst' had staan, maar slechts één fictie. Gelukkig wel een thriller.

We mogen niet signeren

De boeken lagen in een leuke boekentas onder onze stoelen. Met de trein reden we naar Arnhem en weer terug, onderweg kwamen de schrijvers van de boeken langs om een stukje voor te lezen en vragen te beantwoorden. Signeren mocht beslist niet, maar een enkeling was toch zo brutaal hierom te vragen, en kreeg een handtekening.

Thijs en Thomas, wat een leuke mannen om te zien. Van hen hebben we helaas niet zoveel gehoord, omdat de microfoon niet helemaal goed werkte en ze net in het andere coupédeel zaten. Saskia Noort kwam bij ons in de coupé. Ze zat zelfs vlakbij me!

"Ik ben de Anita Witzier van de NS Publieksprijs", zegt ze, terwijl ze onze boeken signeert. Al meerdere keren was ze genomineerd, ook al een eer natuurlijk, maar ze heeft nog nooit gewonnen. Dit jaar zit ze ook als enige schrijver van fictie klem tussen drie sportboeken en twee portretten, zo merkt ze op. Erg jammer. Bij haar eerste nominatie was er alleen maar fictie. Een bijzondere verandering van koers in het leeslandschap, waar ze niet enthousiast over is.

Waarom weer Gijp?

Michel van Egmond won de NS Publieksprijs al twee keer eerder met Kieft en Gijp. Hij is het tegenovergestelde van Saskia Noort zou je dus kunnen zeggen, want volgens mij werd hij niet vaker genomineerd. Hij praat zo enthousiast over Gijp, die inmiddels een vriend geworden is, dat ik bijna zin krijg in dat boek. Aanleiding voor dit boek, was een emotionele gebeurtenis in het leven van Gijp. "In het echt is hij anders dan op tv". Dat hoop ik dan maar. Snel zet hij nog een krabbel in m'n boek.

Als je hem ziet voetballen, weet je hoe het moet

Omdat Johan Cruijff om begrijpelijke redenen niet langs kon komen, nam Viggo Waas het voor hem
waar. Viggo is fan van Cruijff, heeft hem gekend en zelfs wel eens met hem gevoetbald. Hij praat vol vuur over het boek en de man.

Geert Mak signeert niet. Dat mag niet, dus hij doet het niet. Hij vertelt wel heel enthousiast over z'n boek en de Jannen Six of is het de Jan Sixen? Geen idee. Omdat ik bij Kunstuur al eens wat over de geschiedenis van Jan Six gezien had, leek het boek me sowieso al interessant. 

Astrid Holleeder komt ook niet langs. Er zou een waarnemer zijn, maar ook die zien we niet in onze coupé. Ik vind het niet erg, want inmiddels ben ik best moe. Precies om 22.10 uur stopt de trein weer in Utrecht. Uiteraard op tijd, zoals Jaap Jongbloed al zei. Ik blijk met meerdere mensen uit het Noorden in het coupé te zitten en met z'n allen rennen we van perron vier naar twaalf, die er gewoon naast ligt, om onze trein nipt te halen. 

Op station Groningen duik ik in een taxi. Ik ben doodmoe en alles doet zeer. Geen zin om op de bus te wachten. Rond één uur ben ik thuis. Lange dag! Gelukkig heb ik de donderdag vrijgenomen. Helaas lig ik die hele dag met migraine op bed en vroeg ik me af of dit het waard was. Toen de hoofdpijn -eindelijk- afnam, vond ik van wel. Zes gratis boeken en een leuke ervaring!


Dit zijn de boeken. Wil je op één van deze stemmen, dan kan dat via deze link. Als jouw boek van het afgelopen jaar er niet bij zit, kun je ook op een ander boek stemmen, zolang deze maar oorspronkelijk in het Nederlands geschreven, en fictie of factie, is en duurder dan € 3,50.

Wat ik van de boeken vind, kun je verder lezen op mijn boekenblog

donderdag 19 oktober 2017

Dipperdedip

Een dip, een duik of een tijdelijk oponthoud. De laatste tijd was er weinig actie op het gebied van schrijven, fotograferen en zelfs lezen. Het schrijven en fotograferen zat sowieso al op een lager pitje, zéker hier, op mijn boekenblog verschijnt nog redelijk regelmatig een stukje, maar ik gaf het lezen daarvan de schuld. Als ik dan zelfs dát niet meer doe, wat deed ik dan?

Eh.. nou.. weinig?
Na mijn vakantie begon het. Terwijl ik in mijn vakantie de boeken met moeite weglegde (actief is m'n vakantie uiteindelijk nooit geworden), had ik eenmaal thuis diezelfde moeite om er één op te pakken. Dat lag niet aan de boeken. Na de vakantie had ik geen rust in m'n hoofd, op de één of andere manier. Afspraken vulden in rap tempo de agenda, sneller dan ik bij kon houden.

Inmiddels is het stof wat gedaald. Afspraken bleken m'n hoofd meer te vullen dan m'n agenda. De boeken, waar ik na m'n vakantie aan begon, zijn uit, en ik zit alweer middenin een volgende (van de volgende). Ik schreef ondertussen ook twee boekenblogs en voilà, ook hier ben ik weer.

Terwijl ik niet las, schreef of fotografeerde, lag ik niet diep depressief onder het dekbed hoor. Ik zat wel ineens vaker voor tv, maar deed tevens m'n best voor de 10.000 stappen, tafeltenniste en speelde gewoon wat spelletjes, op tafel en op internet. Ook ging ik uit eten met een vriendin en naar een theatervoorstelling met diezelfde vriendin. In Zwolle genoten we van Shirma Rouse zingt Aretha Franklin. Een aanrader!

Ook schreef ik me in voor de kernjury van de NS Publieksprijs en ben gekozen. Volgende week haal ik de zes geselecteerde boeken op in Utrecht. Het is een hele happening. Binnen vier weken moet ik ze lezen én beoordelen.

Nu ik dus weer schrijf en lees, wordt het misschien ook wel tijd het fototoestel weer ter hand te nemen. Het is buiten schitterend weer en, mede dankzij onze 'geweldige' zomer, staan overal volop paddenstoelen. Komt gelijk m'n stappen ten goede.



(Ik zag dat ik de afgelopen tijd één keer per maand een blog schreef hier. Dat is nog best regelmatig. Ik ben er nog, ga echt niet weg)

maandag 11 september 2017

Realitycheck

Vandaag had ik een behoorlijke tegenvaller. Een realitycheck ook, zeker. Wat was er aan de hand?

We zijn op vakantie. Heerlijk natuurlijk. In de bergen. Dat blijkt voor mij al lastiger. Steile paadjes, ik heb er moeite mee. Maar me niet laten kennen hè.

Uitzicht van mijn steen
Vandaag wilden man en ik een wandeling maken. Deze duurt (voor gezonden mensen) twee uur. Wij gingen natuurlijk uit van wat langer, geen haast, rustig aan. Eten en drinken mee, we waren er klaar voor. Dacht ik.

Het ging redelijk steil omhoog. Misschien lag het tempo te hoog. Misschien is m'n gezondheid momenteel sowieso niet optimaal, ben alweer een week wat draaierig, tenslotte. Bij een stadsbezoek donderde ik bijna over een laag muurtje, toen ik mijn hoofd schuin hield tijdens het maken van een foto.

Afijn, na nog geen vijf minuten moest ik al rusten. Nog eens vijf minuten verder stortte ik bijna letterlijk ter aarde. M'n man schrok zich een apezuur. Die was al bang mij naar beneden te moeten dragen. Daar waren de paadjes niet op berekend. En hoewel zijn conditie goed is, mijn man ook niet.

Dit was het doel
Duizelig en met trillende benen zat ik een tijdje op een steen. Toch voelde ik me na wat rusten toch bijna weer goed genoeg om verder te gaan.  Gezond verstand won en ik gooide de handdoek in de ring. We gingen terug. Mijn man behulpzaam en bezorgd. Ik gefrustreerd.

Op de camping is een buitenfitnessplek, een zwembad en helaas een buitentafeltennistafel. (stond deze binnen, of in elk geval meer beschut, zouden we elke dag even trainen) Ik zou er een sportieve vakantie van maken. Dat is er nog niet van gekomen. Op wat grondoefeningen na, en een lange wandeling door een stad, was ik nog niet zo actief geweest. Nadat ik vandaag met mijn neus op de akelige feiten gedrukt ben, verandert dat. Ja, vakantie, maar ook trainingskamp!

Die berg? Die gaan we nog op!

maandag 7 augustus 2017

De tuin


Mijn bospad noemde ik het al, liefkozend bijna, het tuinpad tussen het terras en de schutting, zo'n 12 meter tegels. Van die tegels was weinig meer te zien tussen het heermoes, gras, de paardenbloemen en zelfs bieslook.

In het voorjaar was ik er wel eens mee begonnen hoor, het wieden, maar regen, regen en nog wat meer regen,  naast andere verplichtingen (en boeken) strooiden roet in mijn enthousiaste voornemen "dit jaar wordt de tuin onkruidvrij". Dat zou dit jaar mogelijk zijn, omdat we pas ná de groeiperiode met vakantie gaan.

Terwijl het onkruid explosief groeide, nam mijn standvastigheid af. Want het regende dus. En ik had andere verplichtingen; in huis moet er tenslotte ook altijd wel wat gebeuren. (en er waren boeken) Er is ook meer pijn dan andere jaren, wat mijn enthousiasme ook best remt. Het idee was 'elke dag zo'n 15 minuten', maar dat werkt alleen als je tuin al onkruidvrij is, volgens mij.

Gisteren, toen mijn man ging stofzuigen (een geluid waar ik een hekel aan heb) besloot ik ineens ervoor te gaan: Ik ging de tuin in, onkruid wieden! Toen ik deze noeste stap voorwaarts nam, was het de bedoeling dat ik mij tot enkele meters zou beperken. Er stond immers veel en het wieden is een behoorlijke aanslag op m'n lijf, ook al doe ik het zittend in een luxe tuinstoel. Maar... toen ik eenmaal begon, kon ik niet meer ophouden.

Op de eerste vierkante meter had ik al een emmer vol met onkruid. Mijn globale idee was een paar emmers en dan weer stoppen, maar daarmee had ik nog niet eens de helft van het terras klaar. Een zichtbaar resultaat was er al helemaal niet. Dus ging ik door. En door. En toen ik eenmaal aan het pad begon, was ik niet meer te stoppen.

Ik stopte wel hoor, tussendoor. In één keer doorwerken is volgens mij zelfs voor een gezond iemand niet te doen. Wanneer ik bij een derde emmer krom en kreunend naar de groene bak liep, plofte ik daarna op de heerlijke bank die we buiten hebben staan. Om daar even te liggen en te lezen. Maar steeds ging ik weer door.

Aan het eind van de middag en het tuinpad vroeg ik mij af of ik wel slim bezig was. Of ik niet toch beter op kon houden. Maarja, stoppen met het einde in zicht, ik kon het niet. Wilde het niet. Dat pad, dat moest af.

En nu is het dus af. Mijn lijf doet over de gehele achterkant pijn, van nek tot knieën. Waar ik niet op gerekend had, was de pijn in m'n handen; pijnscheuten door de knokkels. Auw. Maar het tuinpad is onkruidvrij. Jippie! Nu alleen nog een bezem, om het pad aan te vegen. En de rest van de tuin, liefst voordat het tuinpad weer met groen overwoekerd is, maar de komende week (weken) heb ik allerlei activiteiten op mijn vrije dagen. (en boeken)

Leuke afsluiter van de dag was dat de Oranjevrouwen het EK voetbal wonnen!




vrijdag 14 juli 2017

De beste Nederlander in mijn klasse

"Ik vind het goed dat je meedoet", ze zegt het in het Duits, mijn tegenstandster Angela. Dat is bijna de voertaal op het Europees Kampioenschap tafeltennis voor Veteranen in Helsingborg Zweden. Ongeveer een derde van de deelnemers is Duits. Bij hen is het een grote sport, veel groter dan bij ons, dat is wel duidelijk.

Er doen tien Nederlanders mee, waaronder ik, de enige vrouw tussen de 50 en 60 jaar. Niet dat ik denk dat er voor mij wat te winnen valt, ik weet wel beter, maar voor de lol en misschien een beetje de uitdaging. En vooral: Omdat vriendin Laura, die vorig jaar niet z'n leuke dubbelpartner had op het wereldkampioenschap in Alicante, met mij wilde dubbelen.
 
Het is maandag, de eerste dag van het toernooi. Ik verlies alle wedstrijden in de poule, maar krijg dus wel een compliment voor deelname. En eerlijk? Ik deed het minder slecht dan verwacht. Haalde zelfs punten! Aan het eind van de dag ben ik helemaal kapot. We zitten met een grote groep, Duitsers, Zweden en Finnen, en hebben het enorm naar ons zin. Maar ik heb dus pijn. Baal ik van, maar het is niet anders. We gaan tijdig naar huis en opgelucht val ik in ons lekkere bed.

Zowel mijn man als Harm worden tweede in hun poule en gaan door. Laura wordt derde en gaat net als ik naar de verliezersronde.

Dinsdags gaat het mij lichamelijk boven verwachting goed. Misschien hielp het dat we 's middags even rust hadden. Ik heb even op bed gelegen en over het strand gewandeld. Zelfs in de zon gezeten! 's Avonds helpen we de bediening bij het afsluiten van de horecatent. Dankzij het mooie weer, veel mooier dan voorspeld, brengen we veel tijd door op de banken voor deze tent. Tot 's avonds laat dus.Wij wel.

Woensdag is het 'rustdag', dus we verkennen Helsingborg. Is het slim voor mij? Vast niet, maar ik ga toch niet een week in een buitenlandse stad zitten zonder iets van die stad te zien? We beklimmen zelfs een torentje. Ik loop voorop en geef het tempo aan. "Niet zo snel", hoor ik achter mij. Slechts één keer hoor.. liep te hard van stapel.

Donderdag en vrijdag spelen we de vervolgrondes. Zoals verwacht win ik weer niets, maar ik krijg wel een wave van mijn trouwe supporters op de tribune. Tijdens ons dubbel pakken Laura en ik bijna een game! Ik maak een punt met een smash. Mijn eerste ooit, denk ik, meestal sla ik de bal in het net of over de tafel. Een kleine overwinning voor mij en weer een wave op de tribune. Zelfs onbekenden doen mee. Tussen de wedstrijden door vind ik een bank, waar ik even lekker kan slapen. Zo kom ik vooral de lange donderdag toch nog goed door.

Laura en de heren liggen er ook gelijk uit, maar in het dubbel komen de heren nog best ver. Ze verliezen van de uiteindelijke winnaars van de verliezersronde. (wat een vervelende term is dat toch.. we denken de hele week na over een andere en komen op de 'net niet ronde')

Zaterdags zijn de finales. Ik besluit in ons huisje te blijven, ben écht wel toe aan rust nu en het zitten op harde stoeltjes en banken doet me geen goed. Ik maak wel voor het eerst gebruik van het zwembad op de camping, waar ons huisje staat, en zwem een kilometer in half uur. Het is zout verwarmd water. Erg fijn.

En zondag weer naar huis. Net als op de heenweg een voorspoedige reis. Helaas een file bij Bremen, maar dat is bijna normaal. Het was een geweldige week. Niet alleen vanwege de sport, maar ook alles eromheen. De contacten met mensen, veel mensen. De gezelligheid. De sportiviteit. De organisatie. En ook, het weer.

Volgend jaar is het WK in Las Vegas. Nee, we gaan niet. Over twee jaar gaan we wél naar het EK in Boedapest. Ik verheug me er nu al op.

maandag 10 juli 2017

Ik doe het toch

Ik doe het niet, ik doe het niet, Ik doe het níet!

Zo zit ik een beetje achter de pc. Ik wil niet beginnen met 'goh, wat heb ik al een tijd niet geschreven' en 'oh.. wat vervelend is dat nou'. Maar... ik denk het wel en vind het best jammer.

Het is niet dat ik niet schreef, ik schreef gewoon niet hier. Hoewel.. ook op mijn boekenblog is het vrij rustig. Ik lees vooral en veel. Dat bevalt heel goed, maar betekent niet dat ik zat ben van het bloggen. De motivatie is er wel, de inspiratie laat te wensen over.

De afgelopen jaren schreef ik over wat mij bezig hield in mijn leven. En ik startte nieuwe 'projecten'; ging hardlopen, afvallen, 10.000 stappen per dag doen en gezonder eten, bijvoorbeeld. Hier blogde ik over, maar net als met het schrijven, liep dit niet helemaal naar wens.

Viatnamese Curry
Met hardlopen kreeg ik toch meer pijn dan verwacht. Helaas ben ik daar dus maar weer mee gestopt. Ooit hoop ik het weer op te kunnen pakken. Afvallen ging vorig jaar heel goed, toen ik ook dagelijks op 10.000 stappen kwam, maar door kou dat leidde tot meer pijn en vermoeidheid, kwam ik niet aan de stappen en kwamen de kilo's er bijna allemaal weer bij. Ook ging de stappenteller kapot. Mijn nieuwe bandje telt minder stappen over dezelfde afstand, zo lijkt het. Ik weet dus niet precies of ik op hetzelfde niveau zit als vorig jaar, maar het bevredigende aantal zie ik een stuk minder.

En dan gezond eten. In principe doe ik dat gewoon. Niet meer volgens dat boek voor fitte oudere dames. Nouja.. op veel punten wel, want zo at ik al, maar juist op de aanpassingspunten gaat het mis. Ik sta er ook niet helemaal achter. Geloof er niet zo in, in dat 'eet zus en zo en je voelt je fit'. Ik voel me gewoon vaak niet fit. Zo is mijn leven, ook al doe ik alles volgens het boekje.

En dat leven is nog steeds leuk! Dat leven wordt ook nog steeds beïnvloed door pijn, vermoeidheid en jeuk. Dat is niet leuk. Dat is zelfs jammer. Gelukkig is daar 'omheen' te leven. Jammer genoeg blogde ik niet over leuke etentjes met vrienden, een weekendje met vriendinnen en Retropop. 
Binnenkort wel een blogje over ons weekje Zweden, dat erg gezellig was. Tafeltennissen doe ik nog steeds. Lezen dus ook en genieten zeker. Alleen.. ik schrijf er even wat minder over. Jammer.



 - kijk.. ik deed het toch - 








zondag 14 mei 2017

The Warrior?

Vrijdag stond ik op met enorme pijn in m'n hele lichaam. Niets ergs hoor, vooral spierpijn door wat overmatig tafeltennissen donderdag. Het was zó gezellig, ik wilde niet de spelbreker zijn en zo speelde ik na de wedstrijden een aantal dubbels voor de lol.

Dubbelen is leuk. Het komt niet alleen op mijn (on-)vermogen van het spelletje aan, ook m'n maat is belangrijk. Soms kom ik niet eens aan de bal en hebben we toch ineens een aantal punten,  of niet. Dubbelen is ook vermoeiend. Doordat je om de beurt slaat, moet je steeds van de tafel weglopen en weer terug. En natuurlijk probeert de tegenpartij de bal daar te slaan, waar je juist niet staat. Rennen dus!

Bij het opstarten van internet viel  me al snel op dat het 12 mei Fibromyalgie Awareness-day is. Mijn facebooktijdlijn kleurde paars, en op twitter kwam ik het veelvuldig tegen. Dat zegt (ook) een hoop over de mensen en pagina's die ik volg, waarschijnlijk. Hierdoor realiseerde ik me dat ik 2 jaar terug hier mijn eerste blog plaatste. Het lijkt al zoveel langer geleden.

Om deze dag te 'vieren' besloot ik er wat plaatjes bij te zoeken, vooral de 'Fibro-Minion' is mijn favoriet.


Gewoon, omdat hij paars is en zo'n raar hoofd heeft. En dat háár! Ik kan niet zeggen dat ik altijd het gevoel heb, dat ik er zo uitzie, maar er zijn dagen... nouja, onderstaande stadia maak ik sowieso door:

 

Wat mij, terwijl ik m'n plaatjes zoek, weer opvalt is dat geen fibromyalgiepatiënt hetzelfde is. De één kan amper van de bank komen, douchen en aankleden is al een hele onderneming, terwijl de ander traint voor marathons. Bijzonder toch, die aandoening. Ik zit er ergens tussenin, maar als ik soms zie hoeveel moeite mensen ondervinden, dan vraag ik me wel eens af of ik het echt wel heb.


Volgens veel mensen zijn wij, de patiënten, strijders. Fibro-strijders. Warriors. Xena eat your heart out! Ik lees zelfs "Fibromyalgie is niet voor watjes", alsof je een keus hebt. Zelf denk ik dat strijden het juiste woord niet is. Van vechten word je moe. Het is meer dat ik om de ziekte heen leef. Ik negeer het zoveel mogelijk, maar pas me aan aan de klachten. Onbewust. Tenslotte leef ik er al zo lang mee, geen idee hoe het leven zou zijn kunnen zonder die pijn en slopende vermoeidheid. Ik probeer zelfs niet te vechten tegen (voor)oordelen, die leven onder veel mensen. Gelukkig niet veel in mijn omgeving, of dat valt me verder niet op, kan ook. 



Fibromyalgie Awarenessday dus. Mijn lichaam was weer duidelijk, ik heb pijn. Door sporten, maar ook gewoon door het leven zelf. Eigenlijk wilde ik deze blog vrijdag ook al plaatsen, maar door werk leuke sociale verplichtingen, kwam dat er niet van. Zaterdag lag ik met hoofdpijn op bed, waardoor ik niet naar cursus kon. Vandaag voelde wat beter.
Fibromyalgie, ik was me er weer akelig van bewust, maar het hoort erbij.

zondag 16 april 2017

Harry Potter Exhibition

We wilden er graag heen, maar zagen een beetje op tegen de drukke dag, mijn dochter en ik; de Harry Potter Exhibition. Gelukkig is Utrecht niet onoverkomelijk ver weg. En natuurlijk gingen we. Samen met twee schoonzussen met de trein, dat zou het minst vermoeiend zijn, dachten we.

Hogwarts Express
De reis
Gelijk in Groningen zat de trein, een extra lange dubbeldekker, al propvol, en dan waren wij ook nog op tijd. Doordat dochter de rolstoel mee heeft, besloten we op het balkon te blijven, waar toch ook klapstoeltjes zijn. Vanaf Assen staan er al mensen, bij Zwolle wordt het echt druk. Bij Amersfoort rijdt de trein niet verder in verband met een wisselstoring. Doorreizen kan wel, met de Sprinter Amersfoort-Utrecht of via Hilversum. In theorie dus. Want al die mensen uit de overvolle extra lange trein, moeten in een paar bescheiden Sprinters. Dat ging niet. Zodra de deuren openen, verdringen mensen zich voor de ingangen. Zelfs a;s we met rolstoel voor de deur staan, komen we geen centimeter vooruit. Schokkend. Na drie of vier pogingen besluit ik de expo te bellen, want de gereserveerde kaartjes waren voor een bepaalde tijd die we niet meer gingen halen. Zoveel is welduidelijk.

Gelukkig is schuiven geen probleem. Wij gaan dan ook eerst maar eten. De broodjeszaak is druk, gevuld met mensen die dezelfde keuze maakten als wij. De zaak kan het amper aan, er gaat iets niet helemaal goed met de bestelling, maar het is wél lekker. Ook is het gezetllig, dat er nog een vriendin van me langs komt waaien. Zij had ons met liefde naar de expo gebracht, maar haar man heeft de auto mee. Ik heb geluk met zulke vrienden!

Na het eten gaan we weer naar het perron, waar inmiddels politie gearriveerd is om het instappen in betere banen te leiden. Dit keer haln we de Sprinter naar Hilversum wél en de trein die ons verder naar Utrecht brengtt, wacht zelfs op ons, zodat dit stukje reis vlekkeloos verloopt. Ook het laatste stukje naar station Leidsche Rijn geeft geen problemen.

De expo
En oh, wat genieten we van de expositie! Het is rustiger, dan het om twaalf uur geweest was, dus ergens is later komen toch nog een geluk. Af en toe is het dringen, maar even op elkaar wachten is hier geen probleem.

Fat Lady
De dikke dame
Bij de entree worden we ontvangen door een Harry Potter lookalike, die enkele kinderen indeelt met de sorteerhoed. Daarna lopen we langs de Hogwarts Express de echte tentoonstellingsruimte in. Eerst ontvangst met bewegende schilderijen, onder andere de dikke dame die een glas kapot wil zingen. Daarna kleding, die de acteurs droegen in de films, en alle objecten die in de films voorkomen. De bedden van Harry en Ron, maar ook alle toverstokken, een Quibbler, de ketting die Katie Bell kreeg, Hermeliens boeken, het tasje en veel en veel meer. Alles mooi verlicht, zodat ze mooi te fotograferen zijn, maar ook vooral goed te zien, terwijl we zelf door het duister lopen.

Erg leuk is ook Hagrids hut met zijn stoel, waarin je mag zitten. Of de gillende mandragora's, die je zelf uit de pot mag trekken. Gelukkig is Aragog, de enorme spin, zelf er niet, maar wel één van z'n kinderen, ergens in het donker, niet zo dichtbij dat ik er niet langs durf. Je mag ook zelf ballen gooien door Quidditch ringen.

Op het eind is er in de shop ook nog veel leuks te zien, maar alles was veel te duur. Behalve de t-shirts, daar heb ik er dus één van.

En weer naar huis...
Terug bij station Leidsche Rijn blijkt de lift naar het perron het niet te doen. Had ik al gezegd dat we geluk hadden dat dochter wél kon lopen? Een bereidwillige jongeman helpt de rolstoel de trap op te tillen. Gelukkig zijn ze er nog, die behulpzame mensen.

Undesirable person nr. 1 Harry Potter
Overstappen op Utrecht Centraal gaat gesmeerd, het lijkt erop dat ook deze trein weer op ons wacht. De omroeper zegt dat we in de rechtstreekse trein naar Groningen zitten. Moe maar voldaan zakken we op zachte stoelen van de tweede klasse neer, nadat we de rolstoel onhandig een trapje opgesjouwd hebben, weer met de hulp van een jongeman. Helaas.. ook de terugweg gaat niet zo makkelijk als het zou kunnen. Het achterste treinstel blijft achter in Zwolle en ja, daar zitten wij in. Weer overstappen dus. Dit keer zakken we zuchtend op stoelen van de eerste klasse neer, die  minder comfortabel zijn dan je zou verwachten. Nee, daar hebben we geen kaartjes voor, maar we zijn te moe om ons daar druk over te maken. Bovendien hebben we wel wat van de NS te goed, vinden wij.

Mijn vriendin uit Amersfoort appt dat ze met haar gezin een Harry Potter avond gaan houden en hoewel we die stad nou éigenlijk wel hebben gezien, willen we terug. Nouja, grapje natuurlijk.
Op station Groningen worden we gelukkig opgewacht door m'n man. Moe maar heel erg voldaan gaan we naar huis. Stiekem willen we volgende week wel weer.

Thuis gourmetten we gezellig met het gezin en zo luiden we de Pasen in.

Sorteerhoed Harry Potter
Sorteerhoed


'Daar staan ze dan' Marcel, Harry, Hermelien en Ron

Gruzielementen


woensdag 12 april 2017

Een geheugen als een .. eh..

Ik heb een geheugen als een zeef. Vroeger was onthouden geen probleem en vergat ik alleen onbelangrijke zaken; boodschappenlijstjes, bijvoorbeeld. Het fenomeen 'voor twee dingen naar de winkel, met een volle tas terugkomen behálve die twee dingen' is niet nieuw voor me, zeg maar. Toch vergat ik vrijwel niets. (voor zover ik - nog - weet)

Sinds het werken in de horeca (teveel alcohol?) en vooral de zwangerschappen werd het een stuk minder. "Dat komt omdat je met een kind ook veel meer moet onthouden", zo legde een vriendin uit. Een plausibele reden, die ik natuurlijk graag aannam. Ik vergat wel meer, maar ik onthield net zoveel als daarvoor. Ofzo.

Inmiddels is bij mij thuis mijn (gebrek aan) geheugen legendarisch, maar of het nu komt door nonchalance, alcohol, zwangerschap, fibromyalgie of ouderdom, ik wil er nog steeds niet aan toegeven. Elke keer weer ben ik ervan overtuigd dat opschrijven niet nodig is. Mogelijk vergeet ik hoe vergeetachtig ik ben. Om te onthouden gebruik ik ezelsbruggetjes, zoals gisteren:
"ik heb drie boodschappen nodig, toevallig één met een A en twee met een B". Appeltje-eitje, toch?

Ja, dat dacht ik gisteren, dus ging ik vanmorgen op pad voor: brood (maar dat was apart van het lijstje-van-drie, want in een andere winkel), bananen, avocado en.. eh.. B.. b.. bb.. hmmm.
Tijdens de koffieochtend vroeg ik de andere dames om raad: wat koop je, naast brood en banenen, in de supermarkt met een B? Snel werd er opgesomd: "biotex, brinta, eh... " Raar genoeg konden we zo op commando niet verder komen dan die twee dingen én brood + bananen. Om onze hersenen aan het werk te zetten, en voor de grap natuurlijk, pasten we vervolgens andere boodschappen maar aan: "Boffie en bee (ik had ook een boffieapparaat nodig), bolie, boter (oh. hee.. nee, dat was het ook niet), blees, bindakaas, bips... " Het hielp niets.

In meer ontspannen toestand, op de tafel bij de fysiotherapeut terwijl ik gemasseerd werd (laatste keer helaas), kwam ik op nog veel meer: bloemkool, broccoli, bitterkoekjes, brokjes, bindmiddel, bloem, .... (ik weet ze  nu al allemaal niet meer), maar er kwam geen "oooh, dát was het..." reactie in mijn hoofd.

Toen maar de winkel door. Op tijd bedacht ik me dat de knoflook bijna op was en de gember helemaal. De thee was fijn in de aanbieding en, ohja lekker, pastinaak. Basilicum? Nee, heb ik nog. Aardbeien, hmm.. oh verhip, de avocado! Zo doorkruiste ik de plaatselijke super drie keer. Goed voor de stappen, dat dan weer wel. Uiteindelijk trok ik de conclusie dat die derde B dan toch voor brood heeft gestaan. Wat anders? Geen idee, maar mijn mandje was inmiddels wel vol, dus ging ik naar de kassa.

Over het (gebrek aan) geheugen, had Brigitte Kaandorp ooit een leuke sketch, die ze begon met 'ik heb een geheugen als een eh.. zo'n ding met gaatjes', waarna ze doorgaat met dingen opnoemen en zo uiteindelijk weer terugredeneert naar de zeef. Deze kan ik helaas niet vinden. Wel Korsakov, waarin ze op eenzelfde manier haar geheugen opfrist. Kon ik dat maar.



Ondertussen hadden we ook kaas en mosterd nodig, maar die was ik vergeten op 'het lijstje' te zetten.

vrijdag 24 maart 2017

5 redenen waarom ik gek ben op de lente

Het was duidelijk de afgelopen winter; elke maand een blog over dingen waar ik blij mee ben, om mezelf op te peppen in het koude en donkere jaargetijde. Ik leefde toe naar de lente, ook al wilde ik niet aftellen. Waarom eigenlijk?

1. Langer licht
Ik vind het heerlijk om op te staan, terwijl het buiten al licht is. Hoewel ik zomer en winter op ongeveer dezelfde tijd opsta heb ik 's winters het gevoel dat het middenin de nacht is, terwijl in de zomer de dag al begonnen is. De eerste dagen van de lente wordt het ongeveer licht rond het tijdstip dat mijn wekker afloopt. Buiten zingen vogels, het is duidelijk tijd om op te staan. Dat maakt het een stukje makkelijker. (hoewel het nog steeds vroeg is)

2. Warmer
Ik heb niet alleen een weerzin tegen kou, ik krijg er ook meer pijn van. Niet voor niets ligt er 's winters een dekbed op mijn favoriete stoel, waar ik onder kruip bij het televisiekijken of lezen. Heerlijk warm. Zomers is dat niet nodig. De temperaturen zijn hoger en als het 's avonds kouder wordt, is een lange broek voldoende. De deken ligt er alleen nog voor de hond, die dat prettiger vindt liggen. Natuurlijk zijn we in de lente nog niet zo ver, maar dit seizoen is een belofte voor warmere tijden.

3. De natuur
In februari begint het al met het bloeien van de eerste sneeuwklokjes en winteraconieten. Ik kan het niet laten, elk jaar maak ik hier blij foto's van. In de lente komen er steeds meer bloemen en de bomen kleuren zachtgroen met nieuw blad. Tegen de zomer is het helemaal fleurig en groen. De bomen zijn weer aangekleed. Weg is het druilerige bruin en grijs van de herfst, waar zelfs de winter tegenwoordig mee belast is.

4. Beweging
Dankzij het warmere (en hopelijk drogere) weer en de langere avonden is buiten wandelen geen probleem. Na het eten nog even snel een rondje lopen van zo'n drie kwartier en ik heb m'n 10.000 stappen er weer opzitten. Zoveel prettiger dan op koude, donkere en natte winteravonden. Ook neem ik vaker de fiets als ik ergens heen ga.

5. De boekenweek
Gelijk in de eerste (vanwege de verkiezingen dit jaar de tweede) week van de lente is het boekenweek. Hoewel ik tegenwoordig vooral digitaal lees, koop ik in deze periode toch nog een echt boek in een echte boekwinkel, wat ik echt een feestje vind. Het lastigst is natuurlijk het kiezen.

maandag 6 maart 2017

Cursus in Amsterdam

Ik weet niet wat het is met mij en Amsterdam. In feite kom ik er niet vaak en ken ik de stad niet echt, al was ik er een paar jaar terug een week. Toch.. als ik ergens moet zijn, kijk ik globaal op de kaart en loop ik vanaf het Centraal Station zonder al te veel problemen naar de plek van bestemming. Tenminste, dat is me nu een aantal keren gelukt, zo ook zaterdag, toen ik naar cursus ging.

Abraham Storck 1679
het Paalhuis Nieuwe Brug
Ik nam een vroege trein, zodat ik naar alle lust kon verdwalen en toch nog op tijd zijn, maakte nog snel een foto van de plattegrond van de grachtengordel en ging op weg. Lopend langs één van de vele grachten, stelde ik me voor hoe het hier was in de tijd van Rembrandt: de geluiden op straat van gillende kinderen, blaffende honden, schreeuwende moeders en vloekende werklui. Klossende paarden op onverharde straten, die piepende en rammelende wagens trokken. Deftig geklede dames tussen zwervers in vodden.Weldoorvoede handelaren naast magere bedelaars. Alles doordrenkt met de geur van houtkachels en uitwerpselen.

Hoe anders is dat nu? Geluiden komen vooral uit auto's, fietsers en het belletje van de tram, die zelf vrij stil is. Op straat hoor ik amper de Nederlandse taal; mensen uit allerlei windstreken vergapen zich aan de smalle gevels. Overal worden foto's gemaakt met grote camera's of mobieltjes. Druk is het nog steeds, de sterke geur van wiet omringt mij regelmatig.

2017 rij voor Anne Frankhuis
Nadat ik redelijk rechtstreeks (volgens mij) de cursuslocatie bereikt heb, ga ik ervan uit dat ik met een kleine omweg met hetzelfde gemak het station terug zal vinden. Dat valt een beetje tegen. Op een gegeven moment zie ik links de Dam, die ik aan mijn rechterkant verwachtte. Het geeft niet, ik vermaak mij wel. Vanaf dit punt volg ik (ongeveer) de bordjes en zoek ondertussen een plek om wat te eten. Dat valt niet mee, zo op de zaterdagavond. Wanneer ik eindelijk ergens zit, duurt het te lang voordat mij gevraagd wordt of ik wat wil en wat dan wel, dus ik vertrek weer, om er zeker van te zijn mijn trein te halen. Salades haal ik bij de AH to go. Ook lekker. Op zoektocht naar het toilet ontdek ik restaurantjes zoals ik ze zocht, aan de achterkant van het station. Weet ik dat voor de volgende keer.

Al met al heb ik ruim 14.000 stappen gezet en ik voelde er niet eens zoveel van, 's avonds. De volgende dag wel, dus ik doe het rustig aan. Vandaag, maandag, komt de reactie pas echt. Opstaan gaat moeilijk en mijn benen voelen zwaar.Ik fiets wel naar het werk.

Wanneer ik mijn stappenteller app nog even check op de stappen van zaterdag, zie ik dat ik zowel de heen- als de terugweg 44 minuten heb gewandeld. Nou heb ik heen nog een rondje gelopen op zoek naar cursus, maar óf het was niet zo heel rechtstreeks als ik dacht, óf terug was een minder grote omweg. Laat ik dat maar in het midden laten. Ik heb in elk geval heerlijk gewandeld en kwam zonder zoeken op de plek van bestemming. Ben benieuwd hoelang ik daar de volgende keer over doe.