Pagina's

zondag 17 januari 2016

Lezen: 'echt' of digitaal?

"Ik heb liever een gewoon boek", is een opmerking die ik vaak krijg naar aanleiding van mijn e-reader. Ik snap dat. Niets is beter dan een gewoon boek, nouja.. een boekwinkel vol met gewone boeken misschien.

Dat begint al bij de kaft: de kleur, de afbeelding, hard of flexibel en het lettertype van de titel, al dan niet in reliëf. Het visitekaartje van je boek, wat trekt je aan en wat pak je minder snel vast. Dan heb je die specifieke boekengeur. Heerlijk! Bladeren door een boek is zo fijn. Je voelt het papier, ziet het lettertype en leest misschien af en toe een regel. En daar dan een hele winkel van vol is puur genieten.

Een echt boek zet je ook thuis in je kast, zodat visite kan zien wat je favoriete schrijver is. Bij iemand op bezoek is de boekenkast ook de eerste plek waar ik heenloop: wat leest deze persoon, hebben we dezelfde smaak? Zitten er nog boeken bij, die ik misschien ook eens moet gaan lezen? Wat raadt deze bekende mij nog aan?

"Als de e-reader of de tablet ooit definitief hebt papieren boek vervangt, waardoor op langere termijn de boekenkast uitsterft, resulteert dit in een onherstelbaar gemis aan zichtbaar vergelijkingsmateriaal op basis waarvan wij tot een goed gesprek kunnen komen", zo schrijft Kees van Kooten in zijn Boekenweekgeschenk 'De Verrekijker'. "Op visite in zo'n ongestoffeerd huis kun je moeilijk aan de gastheer vragen of u even op zijn iPad mag kijken wat hij de laatste tijd zoal gelezen heeft". Een boekenkast geeft een zeker karakter aan je woonkamer en geeft wat van de bewoner weg.

Vervolgens het lezen zelf. Ook dan zijn er voordelen aan een echt boek. Soms heeft een boek een plattegrond voorin. Of een stamboom. Of beide. Handig, als je wilt weten waar de hobbit nou precies langs ging om van Gouw bij Mordor te komen.  Of van wie Sensa ook alweer familie was en waar in Westeros ze nu ongeveer zit. Een passage er even weer bij zoeken 'Wat zei hij daar en daar nou precies?' Met een papieren boek zoek je dat vrij gemakkelijk weer op. Het staat ergens links of rechts en het gelezen deel was ongeveer zo dik. Met een e-reader kan dat, maar het is een stuk lastiger.

Dus ja, ik heb ook liever een echt boek, om vele redenen. De reden dat ik toch een e-reader heb, is het gemak. Hij past altijd in elke tas, door het speciale mapje beschadigt hij niet. Als ik een boek uit heb, heb ik nog een complete boekenkast bij me waar ik uit kan kiezen, netjes gesorteerd op categorie of schrijver. En, niet in de laatste plaats: je houdt hem zo  makkelijk vast.

Bij een echt boek krijg ik al snel kramp in de hand die het boek vasthoudt, zeker als het een dik boek is. En een boek moet je altijd open houden, een e-reader leg je voor je neer en valt niet dicht. Hooguit bladert hij door, als de hond er een oor op legt of als er buiten een stofje op waait. Vooral in bed, waar ik graag lees, is het vasthouden van een e-reader zoveel makkelijker dan een boek, zo ontdekte ik de afgelopen week weer toen ik het buzzboek las. Daarnaast is een digitaal boek ook nog eens goedkoper.

Sinds ik mijn e-reader heb, ben ik ineens weer meer gaan lezen en daar heeft het gemak zeker mee te maken. Mijn boekenkast heeft op deze manier zijn eindstadium bereikt, voller wordt hij niet. Ook zal wat ik lees geen aanleiding zijn voor sociale contacten in de trein, zo merkt Van Kooten nog op: "nooit meer die opwindende constatering dat een leuk mens tegenover u in de trein hetzelfde boek openslaat als waar u thuis in bezig bent" Hij komt vervolgens wel met een leuk idee, namelijk een e-reader, waarbij je aan de achterkant kunt zien in welk boek iemand aan het lezen is. Is de  nieuwsgierigheid in bus, trein of op terras weer bevredigd en valt er misschien zelfs een gesprek over aan te knopen. Over het verschil tussen een e-reader en een echt boek, bijvoorbeeld.

vrijdag 8 januari 2016

Vrij

Sneeuw! Toen ik gisterenavond de hond uit ging laten keek hij verbaasd in het rond "wat was dat nu weer?" Ik wist het wel en om eerlijk te zijn had ik het toen helemaal gehad. Hoe mooi ook, de hele wereld bedekt met een witte laag, het was wéér een obstakel.

Twee dagen liep ik deze week naar het werk. Op mijn vrije dag liep ik naar de winkel, niet dezelfde afstand, maar heel veel scheelt het niet. Bekaf was ik gisterenavond van al dat geploeter, want gewoon wandelen is het toch niet over dat ijs. Ook niet met de spikes, die overigens wat bot aan het worden zijn en daardoor minder goed werken.

Terug van een snel hondenrondje (de hond vond het niets en ik dus duidelijk ook niet), mailde ik mijn leidinggevende dat ik vandaag vrij nam. Gelukkig kan dat, ik heb geen werk waar dan op stel en sprong vervanging gezocht moet worden. Onmisbaar ben ik zeker niet, hoewel er momenteel wel werk ligt. Er is alleen niet direct haast bij dat werk.

Vanmorgen bleek alle sneeuw weg en het ijs zo goed als. Er schijnt nu zelfs zon. Toch ben ik blij met mijn beslissing. Ik ga zometeen wél wandelen (voor de foto per dag uitdaging moet ik een landschap fotograferen, ik denk er nog even over waar ik heenga), maar ik merk dat de rustige start me goed doet.

hebbanbuzz
Vandaag breng ik verder lezend door in het boek dat woensdag met de post kwam: via Hebban, waar ik de leesuitdaging ben aangegaan, schreef ik me in voor een buzzboek. Ik kwam in aanmerking en hij kwam precies op tijd, ik had net een boek uit. Uiteraard ben ik er woensdag al in begonnen, maar vandaag heb ik echt alle rust en tijd.

Een dagje lezen is tenslotte de ultieme manier om uit te rusten en te dromen over betere tijden, vooral qua weer. Het leuke van dit boek vind ik al wel, dat het zich afspeelt in Noord Friesland. Het is gebaseerd op een waargebeurd verhaal en ik heb het idee dat ik weet welk verhaal. Ik ben benieuwd.

woensdag 6 januari 2016

Wat moet dat moet

Er zit nog steeds niet zoveel beweging in het openbare leven in het Noorden, maar bepaalde zaken gaan gewoon door. Eten bijvoorbeeld. (wat nogal logisch is) En hoewel we meestal genoeg voorraad in huis hebben, was juist nu het brood op. Dus trok ik mijn spikes over mijn schoenen en ging welgemoed op pad.

En als ik dan toch ging, kon ik dan gelijk wat boter, drinkyoghurt en vla meenemen? Zo vroeg het thuisblijvende thuisfront. Ik sputterde nog wat tegen, want hee ik ging wel lopen Ik zou nog wel zien wat mogelijk was.
Eenmaal in de winkel bleek de  drinkyoghurt in de aanbieding, dus ik nam 2 pakken mee. En snert was met dit weer natuurlijk ook wel lekker en, ohja, de bananen waren op! Zo waren er nog wat producten, die ongemerkt 'meeliepen'. Bij de bakker gekomen koos ik voor de normale aanbieding, per 3 goedkoper, plus nog 1 want anders was er misschien net niet genoeg voor een week. En nou, vooruit, zo'n zeebonkje is ook wel lekker. (ja, echt!) 

Met (eigenlijk te) volle bepakking ging ik weer huiswaarts. Dat ging best goed. In tegenstelling tot andere weggebruikers koos ik voor de gladde wegdelen, want met spikes is het helemaal niet prettig lopen op een 'schone' weg. Halverwege de terugweg werd ik wat minder welgemoed. Mijn eerst nog lief fluisterende knieën begonnen langzaamaan meer te schreeuwen. Spieren startten daarnaast ook met protesteren, niet alleen die van mijn benen, maar ook in de schouders. De plekken onder de voeten, waar de spikes ongeveer zitten, begonnen aan te voelen als blauwe plekken. 
Maarja.. stoppen is dan natuurlijk geen optie meer. 

Thuis plofte ik op een lekkere stoel, benen omhoog. Al na een half uurtje voelde ik me weer wat beter, gelukkig. Tijd om snert te maken. Voor zover ik nu kan voelen, houd ik hier nog wel wat spierpijn aan over, maar qua beweging komt het deze week helemaal goed! Zo helpt het weer alvast mee met goede voornemens.

dinsdag 5 januari 2016

IJzel en werk

"Zul je altijd zien: de collega's die het verst weg wonen zijn wel op het werk en degene die maar een paar kilometer hoeven, die kunnen niet"
Anticiperend op deze en soortgelijke opmerkingen besloot ik vanmorgen, ondanks de ijsbaan voor de deur, wél naar het werk te gaan. De begaanbaarheid van de paden kon ik al testen toen ik met de hond ging wandelen. Gelukkig had ik nog handige 'anti-slip' voor onder de schoenen, jaren terug bij de supermarkt gekocht en nooit nodig gehad. Ze waren al een paar keer bijna weggegooid. Vanmorgen kwamen ze goed van pas.

Anti-slip voor onder de schoenenBij zijn eerste enthousiaste stap buiten de deur gleed m'n hond al op z'n bekkie. Sneu voor hem, maar een goede waarschuwing voor mij. Eerst maar weer naar binnen om bovengenoemde anti-slip te zoeken. Gelukkig lagen die nog op de plek waar ik dacht dat ik ze ooit opborg. Met opruimende huisgenoten kan dat maar zo veranderen, af en toe, en ook mijn geheugen voor dit soort marginale feitjes wil me nog wel eens in de steek laten.

Aangezien de hond geen anti-slip voor onder de pootjes had, maakten we er een korte wandeling van. Hij vond het maar niets, terwijl hij van sneeuw wel enthousiast wordt. Zo kon ik ook gelijk wat eerder op weg naar het werk. Gisteren had ik al besloten dat ik vandaag zou lopen, want met de minste gladheid ben ik al een angsthaas op de fiets, laat staan als er opgevroren sneeuw ligt. En aangezien de gemeente gisteren de sneeuw niet weg leek te krijgen, lag dat wel in de lijn der verwachting. Met het oog op deze voorgenomen wandeling was ik dus al eerder opgestaan.

Gladheid
Uiteindelijk deed ik er 10 minuten langer over dan onder normale weersomstandigheden, en dat viel  me nog tegen. Het leek best snel te gaan, ik kon goed doorstappen, zelfs over de gladste schuine stukken. Op den duur deden m'n voeten wel zeer, die 'spikes' onder de voeten zorgen natuurlijk voor een oneffen stap. Spierpijn kreeg ik er ook van.

Onderweg zag ik auto's glijden, fietsers wandelen met hun vervoersmiddel aan de hand en een stevige wandelaarster, die het gras als looppad koos. Met enige bewondering keek ik haar na.

Eenmaal op mijn werk kreeg ik gelijk: collega's uit omliggende dorpen waren aanwezig, uit de stad niet allemaal. Een aantal was van te voren verteld om thuis te blijven. Gelukkig was de collega die koffiezet er wel. Daar was ik na m'n wandeling wel aan toe.

Op twitter en facebook geniet ik vandaag van beelden van schaatsende mensen op straat.



vrijdag 1 januari 2016

Nieuw jaar, nieuwe kansen

Dat zeggen ze zo. Nieuw jaar, nieuwe kansen. Ik vraag me af hoe ik dat nu in zou moeten vullen. Nieuwe kansen op minder pijn? Op meer acceptatie? Op eerder nadenken, voordat ik allemaal afspraken plan?
De afgelopen dagen waren rustig, bijkomen van de daagjes weg. Ondertussen voorbereiden op vandaag: de schoonfamilie komt in grote getale het nieuwe jaar inluiden. Gezellig maar een hoop voorbereiding. Oudjaarsavond zijn we als gezin rustig thuis gebleven, we hebben spelletjes gedaan (dochter en ik wonnen) en tv gekeken. Genoten van filmpjes bij 'de tv draait door' en Herman Finkers en niet te laat naar bed.

Vanmorgen, heel vroeg, liep ik even met de hond. Het was rustig buiten, geen geknal. Heerlijk dat hij weer even op z'n gemak kon snuffelen.

 En dan vandaag dus het huis vol. Geen rustig begin van 2016. Gelukkig is er wel één ding waar ik steeds beter in word en dat is delegeren. Dus terwijl man en zoon vanmorgen de woonkamer aan het ombouwen waren, ging ik op bed liggen lezen. Toen zij zo'n beetje klaar waren, ben ik mij bezig gaan houden met lichtere klusjes: vaatwasser uitpakken, soep maken, dat soort werk. Nu zijn we er helemaal klaar voor, de familie mag komen.

Denk niet dat ik de kantjes eraf loop. Uit ervaring weet ik dat ik morgenvroeg als eerste beneden ben en op ga ruimen.