Pagina's

donderdag 30 juni 2016

Zitten is het nieuwe roken

Het bandje om mijn pols bromt. 'Jaha' denk ik ongeduldig en zuchtend sta ik op van mijn bureau om wat printjes naar een collega te brengen. "Een zittend leven duurt niet lang", zo kopte NRC Weekend 2 jaar terug. Op de foto een kantoormedewerker die lui achterover leunt op zijn stoel. Een zittend leven duurt misschien niet lang, maar ziet er comfortabel uit. Het artikel hangt op mijn kantoor, in het zicht, zodat ik er dagelijks aan denk.

'Zitten is het nieuwe roken', zo lees je tegenwoordig ook. Je valt er alleen minder mensen mee lastig, denk ik dan, maar het gaat hier over de gevolgen voor je gezondheid, niet over de activiteit op zich. En zitten is slecht, tenminste, als je het teveel aaneengesloten doet. Zoals de gemiddelde kantoormedewerker dus. Zoals ik.

Het vervelende van deze ontdekking is, dat je een paar uur stilzitten niet goed kunt maken met een paar uur sporten achteraf. Dus kantoormensen die 's avonds fanatiek sporten, moeten óók overdag vaak even van de stoel. Langdurig zitten in dezelfde houding verhoogt de kans op hart- en vaatziekten en diabetes, ook als je verder een gezond gewicht hebt en buiten je kantoorbaan veel beweegt. Zitten/hangen voor de tv blijkt trouwens nog ongezonder, zo zegt bovenstaand artikel.

De makers van mijn nieuwe stappenteller wisten dit. Bij alle instellingen die hij heeft, en dat zijn er best veel kom ik achter, kun je ook instellen dat je een seintje krijgt wanneer je langer dan een half uur of uur zit. Ik ging voor een half uur, denkende dat ik wel vaker opsta van mijn bureau, voor wat te drinken om maar wat te noemen, maar dat valt dus tegen. Al regelmatig bromde de 'reminder' aan mijn pols en bracht mij in beweging. Soms dus met wat printjes naar mijn collega, andere keren even een rondje kantoor en ook naar boven voor een bekertje thee. Het gaat om even bewegen, het bloed weer door de spieren laten stromen, je hoeft geen marathon te lopen.Voor de tv blijkt dat reclames tussendoor helemaal niet zo gek zijn. Wel gezond, eigenlijk, als je die tijd benut voor (weer) wat te drinken of een plaspauze.

Ook voor de pijn in spieren en gewrichten van een fibromyalgiepatiënt is het goed om regelmatig even te bewegen. Lang achter elkaar zitten of liggen maakt de spieren stijver en pijnlijk. In elk geval bij mij vermindert dat bij een korte wandeling, zelfs naar de keuken of wc, maar het opstaan is moeilijk.

Ik denk aan rokende collega's, die gedreven door hun behoefte aan nicotine, regelmatig even naar buiten of het rookhok lopen. Ineens heeft roken een gezondheidsvoordeel. Roken is het nieuwe fitness!
Nah.. waarschijnlijk niet.

dinsdag 21 juni 2016

Voornemens en het 10.000 stappenplan

Vooral op de dagen dat mijn man een tafeltenniswedstrijd had, tijdens onze vakantie, kon hij blij naar zijn smartwatch kijken. Hierop zit namelijk een stappenteller en zo'n paar wedstrijdjes tikten lekker aan. Ook de dagjes uit liepen goed, en kon ik lekker meetellen. Tijdens luie dagen op de camping was 'even naar voren lopen' voor een kurkentrekker geen probleem. "Goed voor de stappen" aldus man. Stappen, die op de luiere dagen natuurlijk vér onder het streven van 10.000 per dag bleven, maar een dagje Lissabon leverden wel ruim 20.000 op. (en wat voor stappen.. )

Voordat ik met vakantie ging, zat ik vol goede voornemens. Zo zou ik tekenen, gezond eten (zoals lekker veel fruit en salades) en vooral blijven bewegen. Van het tekenen is totaal niets gekomen, maar nu ligt er nog het plan om bepaalde foto's of herinneringen in te kleuren, zeg maar. Heb ik zo weer een jaar de tijd voor, dat scheelt. Op zich at ik niet ongezond, maar wel meer chips en minder fruit dan in de planning zat. Het bewegen valt me achteraf eigenlijk het meest tegen. Oké, dat de tafeltennistafel niet meer staat waar hij ooit stond, waardoor trainen als gepland niet kon, dat ging buiten mij om. Maar vervolgens stond de tafel wél in ons huisje en oefende ik toch niet dagelijks. Qua zwemmen was er helemaal een dieptepunt; ik ben slechts 2x het bad in geweest!
Het enige dat ik volgens plan heb gedaan is lezen. Dat staat natuurlijk ook de andere activiteiten in de weg en was ook erg lekker.

Maar, plannen zijn er om gemaakt te worden en zo heb ik al diverse blogjes over diverse plannen geschreven. Ideeën, die ooit alleen in mijn hoofd bleven hangen en waar niemand van wist. Nu kan iedereen meelezen.

In gedachten ben ik morgen/de komende weken altijd fitter en gedisciplineerder dan vandaag en gisteren, maar ook morgen wordt steeds weer een minder actief vandaag. Ik merkte dat de stappenteller van mijn man me stimuleerde. 'hoever zitten we al?' en 'wat zullen we nog eens lopen' kwam bij me op. Dus downloadde ik van de week een stappenteller-app op mijn telefoon. Leuk, maar totaal niet handig, want die moet ik nu continue bij me hebben. Dat werkt niet. Meestal ligt hij 'ergens'. Van 't zomer, als het mooi weer is, is dat nog erger. Dan heb ik geen zakken in de kleding. Duaarom struinde ik vervolgens internet af naar een stappenteller voor om de pols. Er zijn mooie! Oei. Maar daar hangt ook een prijskaartje aan. Inmiddels heb ik een aanbieding gevonden en besteld. Er zit  de mogelijkheid in om via de telefoon (geloof ik) bij te houden wat je eet op een dag. Een fitplan.

Vanaf nu kan ik in elk geval objectief bijhouden hoe het zit met mijn beweging. De app maakte mij al duidelijk dat ik dankzij de hond redelijk in de buurt van de 10.000 stappen op een dag kom. De komende uitdaging is nu daadwerkelijk dagelijks minimaal 10.000 stappen te lopen en als dat ingesleten is, de stappen uit te breiden.

De app op de telefoon geeft goede hoop voor het gebruik in de toekomst. Met het bezoek aan Lissabon en Sintra van vorige week nog in de benen (zo gaan die dingen) neem ik 's avonds toch een wat langer rondje met de hond, om boven mijn 10.000 stappen van de dag te komen. Een goed begin, al denkt de hond daar anders over.

zaterdag 18 juni 2016

Vakantie: shoppen

Een dameskledingzaak heeft vaak een hoekje voor de man, met kranten, tijdschriften en koffie. Waarom, vraag ik mij af, heeft de Adidaswinkel dat niet? Frisdrank of zelfs bier en wijn mag van mij ook.

Adi DasserMijn man is helemaal blij. Adidasfan in hart en nieren zoekt hij elke vakantie minstens 1 adidaswinkel, zijn luilekkerland, om rond te kijken en liefst wat te kopen. En aangezien het onze laatste vakantiedag is, moest het er nog van komen. Over een paar uur vertrekken we met het vliegtuig weer terug naar Bremen, waar we opgehaald en thuisgebracht worden door een neef. Ik wilde ook nog wel kijken, maar geen trappen meer. En die zijn er. Man is ergens op een verdieping aan het kijken, ik kon het niet opbrengen, ook niet na gebruik van lift, moet ik eerlijk toegeven.

Dus zit ik op een (adidas-)bank tussen adidaskussens voor een schap met adidastassen, -slippers en -sokken. Vanaf een manhoge foto kijkt de heer Adi Dassler himself mij op mij neer. De verkoopsters praten in rap Portugees tegen elkaar en diverse klanten. Een Amerikaan vertelt iemand met wie hij telefoneert dat het hem spijt dat hij ergens niet persoonlijk bij kan zijn, terwijl zijn vrouw en kinderen shirts en schoenen uit de schappen halen.

Een  drankje zou ik nu wel lekker vinden.

adidasbank



vrijdag 17 juni 2016

Vakantie: Mooi Sintra

"Het is 7 kilometer naar boven, dat is ver mevrouw."
"Het is wel 1,5 uur lopen!"
"Naar beneden is makkelijker dan naar boven, u kunt dan door het park met trappetjes en mooie uitzichten"
"Ik kan de rit personaliseren en we stoppen gewoon als u een foto wilt maken. Onderweg vertel ik alle wetenswaardigheden van de omgeving"

We komen uit het Toeristeninformatiekantoor van Sintra en voor ons staat een aardige jongeman, die aanbiedt ons met zijn auto naar boven te rijden. Voor een klein bedrag, natuurlijk. Het is eigenlijk een vriendenprijsje, dat snappen we. Ik ben eigenwijs. Ik wil lopen. Zeker weten? Ja, het is vast ver en steil, maar ik heb mijn zinnen erop gezet, dus lopen we.

 Bij de eerste bocht treffen we een bus, die staat te toeteren achter een stilstaande auto. Nu al ben ik blij met onze (mijn) beslissing, want hoe kunnen we nu stoppen waar ik wil fotograferen, als er achter ons binnen een minuut een toeterende file ontstaat? Al snel slaan we af het park in. Deze heeft inderdaad een hoop trappetjes, maar de treden zijn hoog, dat had ik omlaag niet zo makkelijk kunnen doen. Ik ben wat raar daarin misschien, maar zo is het wel. Op hobbelige stukken, waar het mogelijk is, houdt mijn man mijn hand angstvallig vast. De val ligt hem nog vers in zijn geheugen. Dat kunnen we hier niet hebben.

Onderweg worden we ingehaald door onder andere Nederlanders, Fransen, Belgen en Engelsen. In het dorp zien we veel Aziaten, trouwens, maar die wandelen dat stuk niet. Sintra is Portugees, maar volgens mij hoor je die taal het minst. Terwijl we zwetend en zuchtend onze weg vervolgen, bijna aan de top, passeren we een klimmuur. Nog weer een alternatieve route. Terwijl ik al blij ben dat ik nog kan blijven staan, zijn er ook mensen die hier nog een keer een zwaarder parcours kiezen. Respect!

Eenmaal bovenaan de berg bij het Palacio da Pena blijkt er een rij te staan voor de ingang van de poort. Na de poort ligt een tuin, weer omhoog, en daarachter het schitterende Palacio. Het Moors kasteel trekt ons niet zo, maar nog weer een tuin door en dan nog weer trappen in het paleis beklimmen hoeft van mij op dat moment ook niet. Ik maak wat foto's en we kiezen voor een roze Renault 4 cabrio om ons weer naar beneden te brengen, want bij de bushalte staat ook een rij. Wel een vrolijke rij met zingende mensen, die enthousiast juichen als er weer een bus aankomt. Onze chauffeuse komt uit Sintra en vertelt dat het vandaag rustig is. Wij vonden het al behoorlijk druk. Toch blij dat we nooit in het hoogseizoen gingen. Ook vertelt ze over een derde kasteeltje, slechts 5 minuten lopen van 'down town'. Klinkt goed, maar eerst zitten.

Na een hapje en een drankje (grote bierglazen!) wagen we het erop en gaan nog naar Quinta da Regaleira. Het kasteeltje doet me wat denken aan de bouwsels, die we vroeger op het strand maakten van nat druipzand. Hoewel ik gisteren in Lissabon al diverse keren verzuchtte dat ik geen trap meer kon lopen, lokken de uitzichten en we gaan naar het dak. Weer is het de klim waard, spijt krijg ik later misschien, maar dit hebben we maar mooi gezien.

Hierna is het ook echt over. Op het nippertje redden we de trein terug, we stappen optimistisch uit bij het station in 'onze' straat, die kilometers lang blijkt, en we zitten aan de verkeerde kant.  Ach, het is in elk geval vlak. Gisteren liepen we kilometers, op zoek naar een eettentje waar we vorig jaar zo lekker aten. Dit keer vinden we, na toch even lopen, een restaurantje om de hoek.

Nog wat foto's van onderweg:

Sintra

Quinta da Regaleira


Palacio da Pen


Sintra
Links het Moors kasteel, rechts Palacio da Pen



maandag 13 juni 2016

Vakantie: schrijven

"Met een frons op het voorhoofd probeert ze het haast onleesbare handschrift voor haar te ontcijferen" Deze zin zou zo in één van de boeken van de 'Verborgen Universiteit' passen, die ik de afgelopen weken las. Boeken, waarin studenten oude schriften proberen te begrijpen. Leuke boeken, overigens, over een Nederlands meisje dat erachter komt dat ze in de (Engelse) tovenaarswereld thuishoort, maga is.

Bij mij gaat het om mijn eigen doktershandschrift. Deze vakantie heb ik wel blogideeën, maar geen wifi in het huisje. Ook heb ik niet altijd zin om voor te gaan zitten typen, waar wel wifi is. Daarom gebruik ik nu mijn schrijfboekje intensief! Omdat denken sneller gaat dan (netjes) schrijven, is wat er staat niet altijd even duidelijk, zelfs niet voor mij.

Mijn bedoeling was om elke keer toch even over te typen wat ik in de gauwigheid geschreven had en dan te publiceren. Dan is het geschrevene alleen een duiding van mijn idee en verder heb ik aan de herinnering genoeg. Dat lukt me niet, dus kijk ik straks waarschijnlijk af en toe moeilijk naar mijn eigen gekrabbel. Het ligt nu in de planning dat ik na mijn vakantie een aantal blogs met terugwerkende kracht plaats.

Dus, voor nu:
Groeten uit een warm en ontspannen Portugal


Roze bomen

Mijn opa en oma woonden vroeger in Rotterdam. Vlak na de oorlog kreeg opa een baan aangeboden in Groningen en zo vertrok het hele gezin (2 kleine meisjes en een jongensbaby) naar het hoge Noorden. Ver was dat toen nog. Een hele onderneming, maar opa was blij met zijn nieuwe baan als fluitist bij het NFO en oma verliet graag de herinneringen aan bombardementen. Ze vertelde me dat ze als afscheid van mijn opa's werk (?) een schilderij kreeg met roze bomen. Belachelijk vond ze dat. Róze bomen, wie verzinde dat?

Ze betrokken een woning aan de Petrus Hendrikszstraat, een straat evenwijdig aan de J.C. Kapteijnlaan. En raad eens wat daar groeien?
 
Geen idee wanneer deze bomen gepland zijn, of ze er al stonden toen zij naar Groningen verhuisden, maar elk jaar is deze straat een trekpleister voor fotografen. Ook voorbijgangers trekken hun telefoon. Zo stapte er naast mij een ambulancebroeder uit zijn wagen, om even een snapshot te maken. Er zijn uiteraard ook schilderijen van. Het kan niet, maar in gedachte zie ik Vincent van Gogh hier zitten, tussen de roze bloesems.

Elk jaar, wanneer deze bomen bloeien, denk ik ook aan mijn oma, haar verhaal van de oprechte verontwaardiging over het schilderij en haar verbazing, verwondering en bewondering later, toen bleek dat roze bomen niet zomaar een verzinsel waren van weer zo'n moderne schilder.Ik vraag me af wat oma gevonden zou hebben van het beeld, dat nu op de rotonde van de Korreweg staat. Kunst moest voor haar wat voorstellen, wat dat betreft dus een pluspunt, maar ik denk dat ze de dame liever gekleed had gezien. En dat gouden haar?

Voor mij is het beeld één van de mooiste die ik ken. Ooit liep ik zelf zo, een klein meisje aan de hand en een jongetje op de arm, maar ook oma heeft mogelijk hier zo gelopen, stukken slanker want ze maakte de hongerwinter mee in Rotterdam. Ja, ik had waarschijnlijk wel dit postuur, maar zo bij dat beeld vind ik het helemaal niet lelijk. Ik had ook pijn en was moe, zó moe. 'Logisch', vond de dokter, zo met 2 kleine kinderen, 'hebben alle moeders'. En ik kon weer gaan. De vrouw van het beeld ziet er ook wat moe uit, inderdaad.. of knijpt ze haar ogen dicht tegen de zon? Hoe moe zal mijn oma wel niet zijn geweest, alweer zwanger van de vierde, het herstellende van jaren zo goed als alleen leven in een oorlog, onder vreselijke druk, opa in Duitsland.

Voor mij was het een mooie tijd toen mijn kinderen deze leeftijd hadden. Ondanks vermoeidheid en pijn gingen we veel op stap. Naar het Stadspark, waar oma later woonde en vele, véle kilometers liep, of gewoon door het wijkpark, naar het (Natuur-)museum en de dierentuin. Natuurlijk ook naar oma. Mijn oma. Superoma noemden we haar, de overtreffende trap van oma. Elk jaar als de roze bomen bloeien in mei denk ik aan haar. Vandaag zou oma 99 jaar zijn geworden, maar ze werd niet ouder dan 83. Het schilderij van de roze bomen heb ik nooit gezien.

(deze blog komt misschien een beetje raar over, zo tussen de vakantieverhalen. Ik schreef 'm begin mei, maar besloot hem op oma's verjaardag te plannen)

 

zondag 12 juni 2016

Vakantie: bevalt het? Nou, het valt wel.

Ik heb het gewoon weer gedaan. We waren gisteren naar Sines, een havenstadje in de buurt, waar Middeleeuwse festiviteiten zijn dit weekend. Straten staan vol met allerlei kraampjes, er lopen mensen in klederdracht en eten wordt geserveerd op keramieken 'dakpannen'. Voor zowel de dakpannen als de mokken waar je uit drinkt geldt, dat je betaalt voor het product, en kunt kiezen tussen terugbrengen, waarna je je geld terug krijgt, of houden. Onze dakpan ging terug, mijn mok hield ik. Er staat een embleem op van het betreffende feest. Thuis hebben we er ook een aantal van een zelfde feest in Silves, 3 jaar terug.

Nadat we in Sines alles wel gezien hadden, wilden we nog wat gaan drinken in Porto Covo, een kleiner plaatje, ongeveer een half uur rijden langs de kust naar het Zuiden. Terwijl mijn man de auto parkeerde, viel me op dat er voor de parkeerplaats een stoeprandje zat. Ik zag het, maar registreerde het niet. Dat deed ik pas toen ik uit de auto stapte en terwijl ik wat tegen mijn man wilde zeggen ineens mijn linker enkel zwikte over het betreffende randje en met mijn rechter knie en scheenbeen op datzelfde stoeprandje terecht kwam. "Ah stoeprandje" schoot het door me heen, met een aantal krachttermen, moet ik er eerlijkheidshalve aan toevoegen. Daarna zag ik, in ongeveer diezelfde seconde, mijn camera met de lens naar beneden op de grond komen. Camera en tasje had ik nog niet omgehangen en deze beschermden mijn handen tegen het doorgaans meedogenloos harde asfalt.

Mijn man stond er, zoals wel vaker de afgelopen 22 jaar, geschrokken en hulpeloos bij, niet bij machte mij tijdig op te vangen. Toegegeven, dat heeft hij in die jaren af en toe wel kunnen doen, maar dit keer was ik nog te ver weg. Hoewel ik al zittend dacht nog wel terrasje te kunnen pakken, bleek bij opstaan dat dat wel heel optimistisch gesteld was. Voor deze ene keer besloot ik eens niet 'stoer' (anderen noemen dat ook wel dom) te zijn, maar gewoon te gaan zitten, in de auto dus, en terug naar de camping te gaan. Man haalde een paar flesjes water, zodat ik wat kon koelen, en we gingen weer terug.

Op de camping heb ik inderdaad vooral gezeten, maar prettig was het niet. Gelukkig was er met mijn camera en lens niets aan de hand. De mok, op het feest gekocht, is wel kapot.

Na een nacht van slecht slapen, stond ik vanmorgen stijf en pijnlijk op. Niets nieuws onder de zon, eigenlijk. Pijnlijk op een nieuwe plek, er zit een behoorlijke bult onder mijn rechterknie, maar niet echt veel stijver dan anders. Mooi dus, hopelijk kan ik na een paar dagen rust komende week nog wel genieten van Lissabon en Sintra.

maandag 6 juni 2016

Vakantie en bewegen

Tik-tik-pok, Tik-tik-pok, Tik-tik-pok, Tik-tik-pok, Tik-tik-pok.. het klinkt lekker.

Ik begon deze vakantie vol goede voornemens aangaande eten en bewegen. Zo zou ik elke morgen meewandelen, met een Engels stel, dagelijks zwemmen en minstens een half uur tafeltennissen. Mijn conditie vermindert namelijk erg snel als ik een tijd niets doe, zo ontdekte ik een eerdere vakantie en slechter dan het nu is mag het eigenlijk niet worden. Zo slecht als het nu is had het al niet mogen zijn, wat mij betreft.

Inmiddels zijn we 2 weken weg en vind ik het wandelen te vroeg, ben ik nog niet bij het zwembad in de buurt geweest (behalve op het terras) en bleek tafeltennis een probleem, aangezien de tafel niet meer opgesteld staat. Maar dat laatste, daar is wat op gevonden.
"Zet maar in ons huisje" zo grapten we tegen een man, die op de camping werkt, "dat is groot genoeg tenslotte". Dat liet deze man, wel in voor een lolletje, zich geen 2x zeggen. Terwijl wij nog zaten te genieten van een drankje op het terras, zag ik auto met aanhanger voorbij rijden beladen met wat verdacht veel op een tafeltennistafel leek. En inderdaad: terug bij het huisje vonden we deze op de veranda.

Wielewaal
Helaas is ons huisje niet groot genoeg om lekker tegen elkaar te spelen, maar met 1 kant omhoog kun je prima een balletje slaan. En dat doe ik nu, 30-45 minuten per dag. Merkbaar goed voor de conditie, tenminste ik zweet ervan, en volgens mijn man is het ook nog een goede training, het balletje op tafel houden. Als hij het doet vind ik het trouwens een enorm irritant geluid, dat tik-tik-pok. Met de campingeigenaar gaan we ook nog een vondje naar vrienden van hem, waar we ons in het zweet spelen. Hartstikke leuk!

Wandelen doe ik als ik op jacht ga naar dé foto van de wielewaal, dat is op sommige dagen nog best vaak, verder alleen als we een dag weggaan. Dan is het ook gelijk behoorlijk intensief. En zwemmen.... sja.. nog even niet.