"Ga gewoon een keer mee, voor de gezelligheid", zei mijn man toen hij naar onze gezamenlijke tafeltennisvereniging ging. "Er zijn er meer die niet kunnen spelen, maar toch even langskomen."
Hij heeft gelijk, bedacht ik me. Ik zit maar thuis. Doe niets, kan niets en doe niets. Zoiets. Uit m'n werk ben ik moe en opstaan doe ik met tegenzin omdat m'n hielspoor zo'n pijn doet. Dus zit ik op de bank, hang wat voor tv, kijk herhalingen van series die ik al heel vaak herhaald zag, en lees. Weinig interactie met anderen, behalve op m'n werk. Zo sociaal als ik vroeger was, ik ging toch geregeld 's avonds weg, zo anti-sociaal lijk ik nu.
Man daarentegen gaat bijna dagelijks op pad om te sporten. Zijn blessure is over en hij is weer vol enthousiasme aan het bewegen. En hij ziet mij avond aan avond op die bank. Iets wat ik op zich heel prettig vind, maar wat hem niets lijkt.
Ga gewoon mee!
Bijna had ik gelijk m'n schoenen aangetrokken, maar zo spontaan als ik vroeger op kon staan om iets te gaan doen, nu moet ik me erop voorbereiden. Mijn hoofd is ook moe. Ziet beren op de weg (ik ben al zo moe, morgen nog werken, te laat naar bed, zou ik dat wel doen)
Plannen waren er al wel in mijn hoofd, om weer eens een balletje te gaan slaan. Yoga heb ik kunnen verplaatsen naar de maandag, dus qua spreiding zit het dan ook goed. Maarja, toen gooide hielspoor roet in de beweegplannen. Nu hoop ik dat dat in het najaar kan, tafeltennis.
Maar, hij heeft me getriggerd. Komende donderdag heb ik wat anders, maar de week daarop? Dan ga ik mee!
Natuurlijk ben ik wel heel sociaal actief op social media en was ik gisteren ook weer sociaal aan het doen bij mijn vrijwilligerswerk. Ik zit niet alleen maar op de bank.
Op deze foto sta ik in betere dagen. Augustus 2018! Toen begon m'n achillespees net wat lastig te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten