Onze maltezer Milo is nu ruim tien jaar bij ons gezin. Tien jaar. Wat is er veel gebeurd in die tijd. De kinderen zaten nog op de basisschool en lieten hem tussen de middag uit. We wandelden nog vaak, soms urenlang, in het weekend. Uiteraard alleen met mooi weer. Hoewel schier onmogelijk lijkt het erop dat de hond een nóg grotere hekel aan regen heeft dan ik. Sneeuw vindt hij dan weer geweldig, maar het blijft wel heel vervelend in z'n vacht kleven. Deze winter nog geen last van gehad.
Nu, tien jaar later, is de oudste al uit huis. Met z'n geliefde mee naar Londen. Jongste vertrekt dit jaar vanwege opleiding zuidwaarts. Hij blijft (voorlopig) nog wel binnen Nederland, maar gaat op zijn manier z'n hart achterna.
Wat er in ons leven ook veranderde, de hond merkte daar natuurlijk alleen zijn dingen van. De oudste bleek chronisch ziek en heeft toen hij nog thuiswoonde vele uren op de bank doorgebracht. Voor de hond natuurlijk heel ongezellig, dat oudste wegging. Na drukke schooljaren van jongste, is hij nu ineens veel meer thuis. De gezelligheid keerde voor de hond terug. En daar zal dus halverwege 2020 weer verandering in komen.
Nou is het niet zo dat hij heel veel aandacht krijgt of vraagt, wanneer één van ons thuis is. Milo ligt voornamelijk op de bank, schuift van de ene plek naar de ander, dan weer naar een heel andere bank om vervolgens weer terug te gaan naar het eerste plekje. Een kwartiertje tegen je aan en dan weer weg. Een paar keer per dag wordt er even gespeeld met 'de kip', het eerste speelgoedje waarmee hij apporteert, en vanaf vier uur zit hij verwachtingsvol de tuin in te kijken of baasje al thuiskomt.
Wat ook veranderde is het wandelen. Milo was daar nooit echt een fan van. In de tijd dat ik wandelde voor de 10.000 stappen per dag, deed ik dat vooral zónder hond, want die vond dat inmiddels veel te ver. Toch had ik met hem bepaalde vaste afstanden. 's Morgens was de eerste ronde ook gelijk de grootste, zo'n twintig minuten door het park. De daarop volgende rondes wat kleiner en 's avonds is het letterlijk een blokje rond. Wat Milo betreft doen we alleen nog maar dat blokje rond. De grootste ochtendronde is dus verworden tot één van de kleinere rondjes, die we de rest van de dag ook lopen.
Dat is niet alleen de schuld van Milo, ook mijn achillespees speelde een rol. Maar hoewel ik nu wel weer meer kan wandelen, vindt Milo het wel best. Hij wil z'n behoeftes doen, vooral graag in bepaalde bosjes, en dan weer snel naar huis. Neem ik hem toch eens mee op een langere afstand, loopt hij met een klein donderwolkje boven z'n koppie met me mee. Of blijft overal extra lang staan snuffelen. Hij presteerde het zelfs een keertje om mij door te laten lopen en zelf een kortere route te nemen.
Onze ouwe.. we haalden hem uit het asiel toen hij ongeveer drie jaar oud was. Inmiddels is hij deel van ons leven. Hoewel we geen lange wandelingen meer maken, houdt hij me op vrije dagen toch in beweging. Tenminste vier keer per dag lopen we een klein rondje. De rest van de dag ligt hij op één van z'n plekjes op de bank, af en toe gaat z'n kop omhoog en kan hij je minutenlang aanstaren. Geen idee wat hij dan denkt of wil, irritant is het wel. Andere keren schrikt hij op, van vuurwerk of als we een mug dood proberen te slaan. (wat doen die beesten hier om deze tijd van het jaar?) Ik hoop dat hij nog lang bij ons blijft.
