Tegenvaller

Positief en enthousiast was ik. Na een aantal drukke dagen met weinig rust en niet al te goede nachten, had ik nog geen hoofdpijn. Zelfs werken ging daarna goed. Joepie! Vooruitgang! Tot afgelopen nacht. Toen werd ik wakker met heftige steken rond m'n rechteroog. 

Gelijk ging ik, uiteraard zou ik bijna zeggen, ontspanningsoefeningen doen. De spieren rond de ogen en kaak 'zacht' maken. Pogen om de knoop in de rechter schouder te ontspannen en de stalen pijnlijke kabel die van die knoop door de nek en het hoofd naar m'n rechteroog trok. Ja, dat ging niet zo goed. Het was uitzoeken hoe te liggen, stretchen en/of in elkaar kruipen. Warm of koud. Niets hielp, uiteindelijk. 

Vanmorgen nam ik dus pijnstillers en meldde me ziek. Ik hoor en lees wel eens dat mensen je een aansteller vinden als je je ziek meldt met hoofdpijn. Ik kan uit ervaring zeggen dat het verschilt per hoofdpijn en baan. Bij de telefooncentrale kon ik het met matige hoofdpijn best nog volhouden. Maar bij een andere baan heb ik eens 16x een 0 bij elkaar opgeteld tot 16. De volgende dag heb ik dus al m'n werk van de dag ervoor moeten controleren op dergelijke fouten. 

Vanmorgen stond ik in de keuken om koffie te zetten, maar ik wist niet hoe. Voor tips keek ik in de koelkast. Zo'n hoofdpijndag was het vandaag (de laatste keer dat ik m'n ochtendcafeïne niet op tijd kreeg, was ik dagen ziek van het 'afkicken', dus koffie moet er komen)

Na een licht ontbijt ging ik dus maar weer naar bed. En daar bleef ik vandaag tot eind van de middag. Inmiddels voelt het hoofd nog zwaar en mijn hoofdhuid doet zeer, maar ik kan weer typen. Goede hoop voor een betere dag morgen. 

En als positieve afsluiter: mijn voeten kregen vandaag de rust die ze nodig hebben. 

#WOT: Stilte

Stilte is de ervaring van geen enkel geluid, of de ervaring van zo weinig geluid dat het als volledig natuurlijk en rustgevend wordt beschouwd. Stilte kan echter ook als beklemmend of bedreigend worden ervaren. 
wikipedia.org

Na een aantal hectische dagen, ben ik er wel weer aan toe. Een dag vol rust en stilte.
Hoezo druk? Wat deed ik dan zoal?

Donderdag ging ik na een normale werkdag (dus om zes uur opstaan) samen met een vriendin naar Noorderzon. Er was een interview met Mensje van Keulen en hoewel ik nog nooit van haar gelezen heb, lijkt ze mij op tv altijd een bijzondere vrouw. Het was een leuk interview en aangezien ik haar derde dagboek gekocht heb, zal ik binnenkort wél van haar lezen. 

Na nog een hapje en een drankje moest ik snel naar huis, want 's avonds ging ik met een andere vriendin naar Noorderzon. Dit keer een soort boektheater (schaamteloze reclame noemen ze het zelf) door Margôt Ros en Jeroen Kleijne over hun boek 'Zeg maar Agaath'. Betreffende vriendin zit in een rolstoel en daarom moest ik dus eerst naar huis, want ik nam haar mee in de auto. 

Geen tijd voor de WOT dus. 

Na een slechte nachtrust gingen man en ik vrijdag naar Helmond. Waarom sliep ik slecht? Zoon had 's avonds een première van zijn documentaire over Georgië. Nee, dat was het niet. Geen zenuwen over die première. Wat me wel wakker hield, is dat hij donderdags niet met het vliegtuig weg kon komen uit Boedapest, waar hij vakantie vierde met vrienden. Hun vliegtickets waren op mystieke wijze geannuleerd. En dus volgde er een race tegen de klok om over het spoor tijdig in Helmond aan te komen. Uiteraard kreeg hij te maken met vertragingen. Wij ook trouwens, want er waren zulke heftige regenbuien, dat we sommige momenten maar op de snelweg maar 50 kilometer per uur konden rijden. En er waren files. 

Afijn, wij waren net op tijd in Helmond om hem van het station te halen en iets te laat (zo'n 20 minuten) kwamen we het theater in. Trots zag ik hoe zoon na een reis van 26 uur toch nog een introductie deed voor de documentaire. 

Zaterdags hadden we een voorspoedige reis naar huis gelukkig. Na ongeveer een uurtje rust, gingen we naar vrienden waar we gezellig aten, dronken en wat live muziek aanschouwden. Heerlijk, leuk en gezellig, maar na al die hectiek ben ik dus toe aan rust. En stilte. 

Maar daar is de zondag ook voor, toch? 

Helemaal stil is het niet, trouwens, want één van de buren is een pad voor z'n deur aan het aanleggen en daarbij worden stenen gezaagd. Helemaal niet stil. Vreselijke herrie kun je wel zeggen. Het is niet anders. 

Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Verwondervrouw voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.  

#WOT: sikkeneurig

"Ria is het zonnetje van de administratie", zo zei mijn stagebegeleider 30 jaar terug. "Behalve als het regent. Dan is ze wat sikkeneurig." 

Sikkeneurig: ‘chagrijnig zijn, lusteloos zijn’.
[bron met mooie uitleg: https://onzetaal.nl/schatkamer/lezen/uitdrukkingen/sikkeneurig]

Mogelijk gebruikte hij een ander woord. 'Niet te genieten' is misschien meer van toepassing, wanneer ik net in de stromende regen gefietst heb. En die stage was op een half uur fietsen, gedurende een oktobermaand met (in mijn herinnering) alleen maar regen. Mijn mentale zonnetje kwam waarschijnlijk pas na de eerste koffiepauze op, maar dan was ik ook vrolijk. Tot ik in die stromende regen weer naar huis moest. 

Niet alleen van regen word ik sikkeneurig. Ik kan ook hellig worden, wanneer mensen (op het werk) van procedures af proberen te wijken en daarmee mij werk in de schoenen willen schuiven, dat op hun bordje hoort. Niet altijd is het fout om van procedures af te wijken en ik wil best wel eens wat voor een collega doen, maar iets afschuiven, omdat je zelf ook niet zo goed weet hoe het op te lossen of daar gewoon geen zin in hebt, terwijl dat wel bij jouw werk ('taakomschrijving') hoort, daar kan ik niet zo goed tegen. Dat aapje houd je maar lekker op je eigen schouders. 

"Ria wat zie je eruit, regent het?", lachte laatst een collega, toen ik met de gelijkenis van een verzopen kat het pand betrad. Niet goed voor mijn humeur. Helemaal niet goed voor mijn humeur. Dat heb ik hem ook, in hele nette bewoordingen hoor, verteld.  Waarna hij natuurlijk nog harder moest lachen en andere collega's op mijn natte verschijning attendeerde. 

Ach, ik kan wel tegen een grapje en ja, ik snap de lol. Toch was ik een tijdje sikkeneurig.

Zo'n aapje wil ik wel op m'n schouder

 

Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Verwondervrouw voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.  (vanwege omstandigheden zal Karin tijdelijk de WOT verzorgen)

 

Herinneringen aan de vakantie (blog de zomer door)

Ik weet niet welke de eerste was, ik gok dat witte huisje uit Portugal dat ook aan Spanje doet denken, maar inmiddels hebben we een hele verzameling koelkastmagneten van onze vakantiebestemmingen. En niet alleen van onze vakanties, ook zoon neemt wel eens wat mee. Uit Griekenland en Rome, bijvoorbeeld. Daar waren man en ik nog niet.(tafeltennis in Rome volgend jaar!) Ik zie er ook nog één tussen, die van de koelkast van m'n ouders komt. En als ik zo kijk mis ik ook nog bestemmingen. Hmm.

Vroeger had ik klederdracht poppetjes uit allerlei windstreken. Ik denk dat dát begon met poppetjes die m'n vader meebracht van zeereizen. Of zou het de Volendamse zijn geweest, de we kregen van opa en oma? Een hele plank vol hadden m'n zus en ik op een gegeven moment. Zelf kozen we ze uit in Italië, Spanje (een mooie flamencodanseres) en Frankrijk, van wat ik nog weet. 

Man vond die verzameling maar raar en toen we gingen samenwonen, deed ik ze weg. Niet ver weg. Naar zijn moeder, die ze ook bleek te verzamelen en er heel blij mee was. Zelf had ik ook niet echt een idee meer waar ik ze neer wilde zetten en eigenlijk zaten ze al 2 verhuizingen in een doos. 

Maar kennelijk is er toch behoefte aan een souvenir. Een tastbare herinnering. Iets dat zegt "daar ben ik geweest" als je alleen de afbeelding of vorm ziet. Dat je in de keuken even weg kan dromen bij het bootje uit Porto en het fijne lang weekend dat we daar hadden, of over de warme en zonnige dag in Berlijn met Duitse vrienden. En zo wordt onze koelkast dus steeds voller. Gelukkig is het een grote koelkast, dus we kunnen nog even vooruit.

Dit was alweer de laatste blog naar aanleiding van een opdracht van Blog de zomer door. Jammer. Misschien moet ik m'n eigen uitdaging maar eens gaan verzinnen. 

Tijd gaat snel als je...

 Uitstelt!

Dat begint bij mij 's morgens al, gelijk na de wekker. Wanneer ik nog éven blijf liggen en er zomaar ineens een half uur voorbij is. 

De rest van de dag gaat het gewoon door en zo volgt de week en de maand. 

Niet met alles, uiteraard. Genoeg zaken moeten dagelijks zo niet wekelijks gedaan en die gebeuren ook gewoon. Soms wat later, want ja, uitstellen, maar het gebeurt. 

Dan zijn er zaken als 'even een kaartje sturen naar Y' of 'deze week bel ik even naar X'. Vervolgens knipper ik 2x met de ogen en zijn we 3 weken verder, ligt het kaartje nog in de schappen van de winkel (of in mijn tas, daar liggen ook kaartjes voor alle gelegenheden, maar nét niet dat kaartje voor Y) en is X nog niet gebeld. En het is dan niet dat ik niet aan X en Y gedacht heb. Nee, dagelijks, bijna elk uur schiet het door m'n hoofd dat ik 'zometeen' even dat kaartje moet pakken. Of bellen. 

Gelukkig ben ik hier niet de enige in. Ik hoor het veel om mij heen, dat de tijd zo snel gaat. Zo zou X  mij, nadat ik hem eindelijk belde, de week erna terugbellen. Dat is ook alweer 2 weken geleden. 

Er zijn mensen, die minder uitstellen. Die zeggen "maar dan bel je toch gelijk als je eraan denkt?". Klinkt mooi. En logisch. Maar ik bedenk dat soort dingen op de fiets, onder de douche of in bed. 'Te vroeg om te bellen', 'niet tijdens de lunch', 'straks als ik hiermee klaar ben' en 'Nu is het echt te laat' zijn de momenten waarop ik aan een telefoontje denk. Medicijnen bestel ik dus ook altijd pas op het laatste moment, wanneer ik echt echt écht toe ben aan nieuwe en uitstellen geen optie meer is. Gelukkig hoef je niet meer per se 's morgens rond een bepaalde tijd te bellen. Hopeloos was dat.  

Tijd gaat ook snel als ik op social media kijk of spelletjes doe op de telefoon. Er zijn een aantal puzzels, waar ik een dagelijks uitdaging doe. Op mijn vrije dagen begin ik daarmee in bed en voor ik het weet is er een uur voorbij. En nu heb ik een nieuw spelletje zonder reclame. Dus geen moment waarop ik denk "ja, heb ik wel genoeg enthousiasme gezien over 20 kg afvallen in 2 weken zonder sport of dieet" (ik snap niet dat zo'n reclame mag) of teasers voor andere spelletjes. En dit spelletje is echt verslavend. Gelukkig zit ik regelmatig 'zonder levens', maar die worden binnen een half uur weer aangevuld. En daarvan krijg je een melding. Gek genoeg stel ik dus iets anders uit om dat spelletje weer te gaan doen en stel ik niet het spelletje uit. 

Tja, en dan post je ineens een blog pas op de zaterdag, die op dinsdag al in het hoofd zat en makkelijk uitgetypt had kunnen worden. Woensdag was hij bijna klaar, maar donderdag is voor de WOT en die wilde ik niet óók nog uitstellen, hoewel hij wel een dag later kwam. 

Gelukkig zijn er ook andere, meer memorabele momenten dat de tijd snel gaat. Tijdens vakanties, waarbij ik de telefoon vaak wegleg. Als ik een boek lees. Tijdens avonden met vrienden. Als ik een stukje ga fietsen. Maar over het algemeen is een week zo voorbij. 

Wanneer de tijd niet zo snel gaat is tijdens 'sporten', of m'n half uurtje op de hometrainer. Maar.. ik heb het deze week wél gedaan en niet uitgesteld.

#WOT: Confabuleren

Ik ben gek op mooie woorden. Het mooi zit hem niet zozeer in de betekenis als wel in de klank. Desalniettemin bijvoorbeeld. Heerlijk woord om te zeggen. Mijn lievelingswoord denk ik, terwijl de betekenis niet zoveel voorstelt. Helaas kan ik het ook niet zoveel gebruiken. Apparently in het Engels, is ook zo'n fijn woord. Iets gangbaarder.

Karin, die de WOT waarneemt, vond ook een mooie.

Confabuleren: het vertellen van verzinsels, meestal om leemten in het geheugen op te vullen
[bron met meerdere definities: https://www.encyclo.nl/begrip/confabuleren ]

Confabuleren. Ik had er nog nooit van gehoord, maar als je het zo ziet, kan het vanalles zijn, toch? Karin legt in haar blog nog specifieker uit wat het is. Eigenlijk zegt het ongeveer dat mensen hun eigen verhaal maken van wat ze zich kunnen herinneren. En de één herinnert zich meer dan de ander.

Volgens Wikipedia is het een stoornis van het geheugen, maar in mindere mate kom je dit toch ook wel tegen als je met een groepje een bepaalde dag probeert te reconstrueren. Ieder heeft andere herinneringen. Sommige mensen noemen dingen, die volgens anderen beslist niet gebeurd zijn. Mensen uit één gezin, kunnen een hele andere beleving van hun jeugd hebben. 

Ook bij ooggetuigen komt dit voor. Diverse getuigen zien andere dingen en vullen aan wat ze niet zo goed meer weten. Zo is bij de één het slachtoffer wit terwijl de ander zéker weet dat het om een donkere persoon gaat. Bijzonder dat waarnemingen zo kunnen verschillen en dan vullen we dus ook nog aan met wat we zelf logisch vinden. Aan de politie om uit ooggetuigenverslagen de overeenkomsten te halen.

In mijn eigen leven dacht ik hier verder niet echt bewust mee te maken te hebben gehad, totdat ik me het laatste jaar met m'n moeder herinnerde. Bepaalde verhalen die zij mij gedurende mijn hele jeugd verteld had, waren volgens haar nu ineens niet waar en/of waren heel anders gebeurd. Wat was hier aan de hand? Had zij de verhalen altijd anders verteld gaf ze er nu een andere draai aan of had ik de verhalen verkeerd onthouden?

We zullen het nooit weten. Ons leven wordt tenslotte niet 24 uur er dag opgenomen, zoals in de film The Truman Show. Gelukkig maar. En als ik nu een keer met mijn zus of iemand anders onenigheid heb over een herinnering , dan kan ik zeggen dat ik het anders heb geconfabuleerd.

Vergeet-me-nietje

(Ik wilde nog een mooie afsluitende zin met desalniettemin maken, maar het lukte niet.. )

Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Verwondervrouw voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.  (vanwege omstandigheden zal Karin tijdelijk de WOT verzorgen)

 

Welke bloggers volg ik (en waarom?)

Toen ik dit blog begon, als onderdeel van een cursus, zette ik onder het kopje 'bloggers die ik volg' mijn medecursisten. Inmiddels heb ik deze weggehaald, omdat ze óf niet meer schreven óf waren verhuisd naar een andere bloggersite en ik heb geen idee waarheen. Jammer, want ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe het met ze gaat en of ze nog schrijven. Daarnaast had ik een kopje 'bloggers met fibromyalgie die ik volg', daarna werd dit 'bloggers met chronische pijn' of zoiets.

Ook op mijn andere blog heb ik zo'n rijtje staan. Vooral van bloggers die net als ik begonnen met een 'zeven dagen bloggen' uitdaging, geloof ik, maar ook met blogs waar ik via via terecht kwam en ik wel leuk vond. Deze week besloot ik eens te kijken wie er van al deze blogs eigenlijk nog actief zijn en wie ik eigenlijk nog zou volgen, want heel eerlijk? Zelf klik ik die blogs vrijwel nooit meer aan. In de tijd dat ik zelf vrijwel niet blogde is dat verwaterd. 

Aan de andere kant ben ik door de WOT en nu Blog de Zomer Door wel weer andere leuke bloggers tegengekomen. Dus tijd voor een update? 

Margje
De blog die ik al vanaf het begin volg, misschien al voordat ik mijn eigen blog had, is Margje. Margje begon op Libelle/Sanoma geloof ik. Ze is een leuke spontane vrouw met twee (inmiddels volwassen) kinderen en een aardige man. Ze speelt in een toneelgroep, leest, reist, kijkt Boer zoekt vrouw en af en toe heeft ze een winactie. 

Margje is daarnaast ook nog een geweldig lieve vriendin, die ik buiten de blog ook 'volg'. 

Huize Weltevree
Terwijl ik dit schrijf, denk ik ineens aan een andere lieve vriendin, wiens blogs ik via Facebook lees. Zij verdient uiteraard ook een plekje op deze lijst. Monique is een moeder van 5, leerkracht en begon haar eigen bedrijf Koala Educatie, voor opvoed- en leerondersteuning (erg kort door de bocht).

Leven met een beperking
Jacqueline van Salami stinkt en Maxlaadvermogen zijn twee bloggers die ik 'tegenkwam' toen ik zocht naar bloggers met pijn. Beide hebben ze Ehlers-Danos en maken gebruik van een rolstoel. Beide kunnen ze heel goed verwoorden met welke obstakels ze in het dagelijks leven te maken hebben. Ze bloggen niet meer heel actief, maar hun blogs zijn zeker de moeite waard. 

Leonie van Sugerframe heeft niet alleen fibromyalgie maar leeft ook, net als mijn oudste, met een conversiestoornis. Haar blog is niet meer zo heel actief, maar ik volg haar ook op twitter, waardoor ik nog redelijk op de hoogte ben van hoe het gaat.

Rianne van Koffie Digitalix schrijft over haar leven en werk en de avonturen van Toet & Co, te weten Toet, Rozifantje en Moeltje aka de Boyz. Haar blogs zijn altijd het lezen waard. (ik was haar even kwijt, toen ze van omgeving wisselde en ik even wat minder blogde, maar dankzij de webloggerlijst vond ik haar weer)

Fibromyalgieblog volg ik eigenlijk niet echt, maar is de eerste hit op google, wanneer je zoekt op blogger + fibromyalgie, dus ik vond dat deze bij de lijst moest. Nathalie geeft tips en reviews over allerlei onderwerpen betreffende leven met fibromyalgie. Misschien moet ik haar gewoon maar gaan volgen.

WOT
Via de Webloggerlijst ontdekte ik de WOT. Wat een leuk concept! En zo ging ik Verwondervrouw, Karin Blogt en Paul wekelijks lezen. Door de WOT komt er ook ineens wat digitaal verkeer op deze blog. Geen doel op zich, wel leuk. 

Naast deze personen volg ik ook nog 'blogcollecties'. Bloggersites, waar meerdere mensen op bloggen of links van hun blogs op achterlaten. Deze gaan vrijwel allemaal (deels) over bloggen met pijn en/of fibromyalgie. Zelf laat ik wel eens een link achter op de Fibroblogger directory. Wanneer ik tijd heb, kijk ik natuurlijk ook op de webloggerlijst of blogtrommel voor blogs. Helaas hebben sommige mensen zoveel reclames op hun site, dat ik ze direct weer wegklik, hoewel hun blog leuk is.

Ik zou echt willen dat ik tijd en energie had om alle leuke blogs die er zijn te lezen, maar in de dagelijkse realiteit kan ik deze bloggers al niet bijhouden. Er staan ook nog artikelen op Hebban hè! Ja, ook blogs. Over boeken uiteraard. En er zijn ook gewoon boeken te lezen. Bovenstaande blogs staan nu in elk geval keurig op rij hiernaast, zo blijf ik vanaf nu hopelijk weer een beetje bij.

#WOT: voorspellen

Vanaf volgende week wordt het beter, voorspellen diverse weermensen en weersites. Maar wees eerlijk, veel slechter kan het toch ook niet voor een zomer? Dat is nogal makkelijk te voorspellen. 

Voorspellen: een uitspraak doen over toekomstige gebeurtenissen
bron: https://www.ensie.nl/betekenis/voorspellen]

Ik heb een hekel aan regen. Het is niet voor niets dat Portugal ons favoriete vakantieland is. Daar is het overwegend droog (behalve als wij er zijn) Een beetje regen in de zomer kan ik nog best hebben. 's Avonds liefst. Wanneer we in bed liggen. Prachtig moment voor een goede hoosbui. Dan verdampt het ook niet gelijk en heeft het de tijd de grond in te trekken. Ideaal. Voor plant en mens. Dit mens dan.

Af en toe een buitje overdag is ook geen probleem, zolang er maar (veel) droge en zonnige dagen tegenover staan. Zonder wolken, liefst. En dat wordt al lastiger. 

Op weersvoorspellingen durf ik al bijna niet meer te vertrouwen. Wanneer er "alleen in het zuidwesten" regen voorspeld wordt, kan er bij ons in het noordoosten nog maar zo een bui vallen. Soms lijkt het of elke windstreek in onze achtertuin ligt. 

En dan buienradar. Wil je wat gaan doen op een bepaald moment, omdat het dan niet regent, blijkt het hemelwater alsnog met bakken naar beneden te komen. Heb ik van horen mopperen. Zelf gebruik ik buienradar eigenlijk nooit. Ik weet wel wanneer het regent: wanneer ik naar het werk moet en wanneer ik weer naar huis mag. (niet altijd, maar zelfs een collega viel dat een keer op) 

Vorige herfst werd ons een 'horrorwinter' voorspeld. Deze zomer zouden we een 'horrorzomer' krijgen, en daarmee bedoelden ze in de winter heel erg koud met veel sneeuw en in de zomer heel erg warm. Dit soort voorspellingen kun je met een korreltje zout nemen. En zelfs dat is een verspilling van het zout. De horrorwinter hebben we niet gezien en, nouja, ik vind dit een horrorzomer, maar dat is niet wat er bedoeld werd. 

Er blijken ook mensen te zijn die dit weer wél fijn vinden. Een collega noemde het vanmiddag nog 'fijn stabiel weer'. Anderen vinden dit beter dan 30+ en zon. Hoewel ik daar totaal niets van snap, ben ik er wel blij om. Dat in elk geval íemand nog geniet van dit weer. De afgelopen jaren zijn zowel de winter- als zomerliefhebbers niet echt aan hun trekken gekomen, maar de herfstmensen konden hun hart ophalen, lijkt me.

"Heerlijk hè, dat het even wat afkoelt", hoor ik regelmatig als we na drie dagen 25+ graden weer een bui hebben. Agressief word ik daarvan. Helemaal niet heerlijk. 30+ moet het zijn en het liefst een aantal weken. Met, óké dan, heeeel af en toe een buitje. Om de regenton te vullen. 

"De komende tijd gaan we de zon wat vaker zien", zegt Weeronline. Dat kan. Elke minuut zon is al meer dan ik de afgelopen dagen zag. (mogelijk overdrijf ik wel een als het over het weer en de zonminuten gaat) Om mezelf wat op te vrolijken heb ik maar een zonnebloem gekocht. Voor in de tuinkamer, want in de tuin worden ze opgegeten door de slakken. Dat kan ik je, door ervaring wijs geworden, zo wel voorspellen. 

Doe je mee?

#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Verwondervrouw voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.  (vanwege omstandigheden zal Karin tijdelijk de WOT verzorgen)

 

Zomervakantieactiviteiten #blogzomerdoor

Vakanties zijn bij mij meestal niet actief. Nu niet en ze zijn het ook nooit zo geweest. Mijn ouders waren meer van de strandvakanties met af en toe een plaatsje bekijken en dat is ook eigenlijk wel helemaal mijn vakantie. Zonder strand, tegenwoordig, omdat man daar niet zo van houdt, maar als het maar warm is. 

Tijdens zo'n vakantie vroeger heb ik wel gesurfd en haalde zelfs een windsurfdiploma! Ik heb ook een keer de waterski's onder gehad, maar dat was doordat m'n zus meer van actie hield en een groepje vrienden opduikelde die waterskieden. Ook is er tijdens vakantie wel eens een zeilbootje gehuurd.

Verder is activiteit tijdens vakantie voor mij vooral wandelen en zwemmen. En wandelen dan bijvoorbeeld in de steden die we bezoeken, zoals Porto en Lissabon. De lange wandelingen langs de Douro en Taag waren achteraf voor m'n voeten dan weer niet zo'n goed idee, maar wat was het mooi. En actief!

Mijmerend over vakanties en Portugal, herinner ik me ook ineens de waterpolotoernooien, die we hielden en uiteraard het Internationaal Tafeltennistoernooi O'Barao. Internationaal, want er deden een Belg en een Portugees mee. Man won dat toernooi uiteindelijk met een biertje in z'n linker- en een koekenpan in z'n rechterhand. De koekenpan moest hij gebruiken als batje, dat was zijn 'handicap', omdat de rest anders helemaal geen punten scoorde tegen hem. Dat leverde hilarische taferelen en een blessure aan z'n elleboog op.

Maar verder? Nee, verder geen actieve activiteiten. Geen spectaculaire manieren om van bergen af te komen, zoals canyoning, skiën of abseilen. Hier hoef ik niet eens over na te denken. Wel zijn we naar een muziekfestival en optredens geweest in Lissabon. Ook vrij actief, toch En leuk! En ook wel weer relaxed.

Waar ik écht over na heb moeten denken of ik het écht wel wilde en wat ik toch heb gedaan, hoe eng ik het ook vond, was de kabelbaan. In Lissabon. En het was mooi, een handige manier om je te verplaatsen ook, maar het blijft eng. Voor mij tenminste. Hoe mooi ook, het blijft iets waar ik een volgende keer echt weer over na moet denken of ik het wel of niet zal doen. 

 

Tot zover mijn heldenverhaal. 

De blog is geschreven naar aanleiding van Ik blog de zomer door van met-k.com