#WOT: Parttime (en een joker)

Hardwerkende Nederlanders van een bepaalde leeftijd hadden weer een klinkende mening over "de jeugd van tegenwoordig" de laatste tijd. Lui zijn ze. De jeugd dus he, niet die Nederlanders van zekere leeftijd.  Niet alleen doet 'de jeugd' tipt op tijd de computer uit op het werk, dat werk hoeft ook niet zo nodig 40 uren in de week te beslaan.  Oh oh oh, die jeugd toch.

Parttime: Als je minimaal 12 uur per week werkt maar geen fulltime of voltijd contract hebt, dan werk je parttime. Dat heet ook wel: in deeltijd werken. Parttime werken kan je helpen om je werk beter vol te houden.
fnv.nl

Ik heb fulltime gewerkt. Meer dan dat, toen ik in de horeca werkte. Dagen van 10 uur waren geen uitzondering, dit alles afhankelijk van de gasten. Toen was dat niet zo'n probleem. Ik had met m'n kamer van 2 bij 3 geen huishouden te doen. Eten deed ik in het hotel waar ik werkte. Mijn vrije tijd was vrij en besteedde ik aan lezen (goh), wandelen en op stap gaan. Veel op stap gaan en daar ook veel drinken. Ik denk wel eens dat ik van die tijd nu nog de wrange vruchten pluk, want ik zorgde erg slecht voor mijn lijf. Pijn had ik ver daarvoor al, maar met wat meer zorg en beter eten had ik er nu misschien minder last van gehad. Wie zal het zeggen. Daar gaat het nu ook niet over. 

Na de opleiding tot secretaresse werkte ik een tijdje een brave 40 uur, maar het was lastig zo'n baan te vinden. Vaker was het 24 of 32 uur. Een tijdje heb ik 2 banen gecombineerd, om toch tot die heilige 40 uur te komen. En soms was het ook 36 uur en toen merkte ik al hoe prettig het was om een stukje weekenddrukte van huishouden en boodschappen op een eerder tijdstip te kunnen doen.

Toen mijn man en ik zover waren dat we aan kinderen wilden beginnen, zochten we beide een baan van 32 uur. Dit lukte. Zo konden wij zorg voor de kinderen en het huishouden eerlijk combineren. Dit gun ik iedereen, vaders én moeders. Nadat de kinderen groter werden en naar sportclubjes gingen, ben ik nog een paar uren minder gaan werken, om het spitsuur met eten en dergelijke op te vangen. Nog steeds werkte ik 4 dagen, maar elke dag een uur korter. Dit zou tijdelijk zijn, maar door de crisis wilde mijn werkgever me later die uren niet meer meer 'teruggeven'. En eigenlijk vond ik dat wel best. Na een werkdag van 7 uur heb ik het namelijk wel gehad, inmiddels.

Tegenwoordig zijn de kinderen het huis uit en werken man en ik nog steeds parttime. En we vinden het heerlijk. Ook als onze werkgevers ons zouden vragen weer meer uren te gaan werken, en dat zullen ze niet doen, doen wij dat niet. Eerder zullen we kijken of we binnen onze financiële mogelijkheden mínder kunnen werken (nog niet).

Ik snap die jongelui dus wel. Hun vooruitzicht is niet, zoals in  mijn jeugd, dat ze met 60 jaar kunnen stoppen met werken. Tel daar maar minstens 10 jaar bij op. En die leeftijd moet je dus zien te halen ook. Dus in plaats van zich te focussen op een ooit, die ze misschien niet zullen bereiken, nemen ze in het nu meer tijd om leuke dingen te doen. En terecht. Waarom je uit de naad werken voor een toekomst, die er misschien nooit komt. Waarom niet nú genieten van wat vrije tijd? Nu het kan?

De norm van een 40-urige werkweek stamt uit de tijd dat er iemand thuis was om het huishouden te doen, las ik laatst ook ergens. En daar kan ik me wel in vinden. Natuurlijk kun je naast 40 uur werken nog huishouden doen. Maar hoeveel tijd houd je dan uiteindelijk over voor luieren in de zon, lummelen, een boek lezen, je hobby's, sporten, vrijwilligerswerk, de tuin en je sociale contacten? En omdat het kán, moet je het daarom ook willen? 

En ja, er zijn mensen die enorm genieten van hun werk. Zoveel, dat ze dit wel 60 uur willen doen. Maar de meeste mensen vinden hun baan niet vervelend, maar houden ook minstens zoveel van vrije tijd. En als je daarvoor kunt kiezen, waarom dan niet?

(ik maakte er maar een 'write on tuesday' van)

 Doe je mee?
#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Machtige Muizenissen voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.  

Bewegen

 "Een goede kapitein vaart nooit zonder vracht"

Dit was een gevleugelde opmerking in hotel, waar ik ooit werkte. De afwas uit de eetzaal kwam in een andere ruimte dan waar we daadwerkelijk de afwas deden binnen. De schone afwas moest weer terug naar die ruimte. Als je dus schone vaat op ging bergen in de kast, nam je op de terugweg vuile afwas mee naar de spoelkeuken. Efficiënt. Zo min mogelijk extra beweging. Niet met legen handen lopen. 

Thuis werk ik ook graag zo efficiënt, maar waar ik ooit genoeg beweging kreeg, in de horeca dus, krijg ik nu eigenlijk te weinig. Ik zoek dus naar manieren om meer en onzinnig te bewegen. De hometrainer, bijvoorbeeld. Onzinnigheid ten top. Je kunt tenslotte ook buiten fietsen. Ergens heen. Als je nergens echt heen moet, voelt dat ook enigszins nutteloos. Wel lekker, met mooi weer. (en dat is het niet) 

Daarnaast heb ik nu thuis besloten om boven naar de wc te gaan. Dus elke keer plassen is een trap op, en weer af uiteraard. 

Mijn vergeetachtigheid, de brainfog, zorgt ook voor veel extra beweging. Van een keer naar de keuken "wat ging ik ook alweer doen??" (dan zet ik maar weer thee) tot een loopje naar zolder "Wát zoek ik hier??" Die thee zorgt in elk geval ook weer voor een extra traploopbeweging voor de wc. 

Mijn horloge meldt elk uur dat ik alweer een uur stilzit en ook dan sta ik even op. Dat is niet makkelijk, want juist als ik net opsta doet m'n voet ontzettend zeer. Rottige hielspoor. Vaak zet ik dan maar weer thee (en ga gelijk naar de wc) Beweging zoeken. Zinloze beweging, die op zich al zin heeft, omdat ik beweeg. 

Vandaag was de havermelk voor m'n koffie op, dus liep ik voor m'n ontbijt en koffie naar de winkel voor nieuwe. Door de stromende regen. Dat voelde best wel goed. Ook heb ik kinderboeken omgewisseld, alle boeken uit de minibieb gehaald en nieuwe erin gezet. Toch heb ik voornamelijk gezeten, ben ik bang. Ik doe m'n best. Gewoon wat minder efficiënt. 

Aan de slag

 Ik keek naar mezelf en zag dat het niet zo goed was, om maar eens vrij te quoten naar een wereldbekend boek. Het gaat niet zo best en het is tijd om het roer (weer eens) om te gooien. 

Wat is er aan de hand? Ik ben nog nooit zo zwaar geweest. Pijn en frustratie zijn hiervan de oorzaak. Door pijn minder bewegen en uit frustratie meer eten. Niet altijd ongezond, wel teveel, zeker voor iemand die amper beweegt. 

Mijn conditie is zodoende ook slechter, dan hij ooit geweest is. En hij was al niet zo goed. Een marathon hoef ik niet te lopen, die ambitie heb ik gewoon nooit gehad, maar iets langer kunnen wandelen zonder buiten adem te raken? Ja, dat hoort wel bij mijn leeftijd. 

Maarja, dan komen we bij het laatste euvel: de pijn. De hielspoor weigert over te gaan, inmiddels ben ik weer bij de fysio voor shockwave therapie, dit keer. Één keer gehad en m'n voet heeft nog nooit zo'n pijn gedaan. En hij heeft al heel veel pijn gedaan. Daarnaast heb ik belachelijk veel last van hoofdpijn. Ja, dat had ik altijd al, maar laatst merkte ik op dat ik 'al' twee dagen geen hoofdpijn had gehad. Auch. 

Omdat ik denk dat ik het 'keren' niet allemaal alleen aankan, heb ik me aangemeld voor een GLI traject. Een wat? Een gecombineerde leefstijl interventie. Beweegprogramma, zoals ze dat zelf noemen. Ik schreef er al eerder over. 15 maart had ik de intake. Dat klonk wel lekker snel, maar ze zitten erg vol, kennelijk. Volgende week ga ik pas écht bij de diëtiste van start. Daarna kan 10 mei (!) bij de leefstijlcoach terecht en 12 mei pas bij de beweegcoach. Dan zijn we dus twee maanden verder dan de intake. En drie maanden nadat ik belde voor de eerste afspraak. Niet te geloven. Over de groepsbijeenkomsten heb ik nog niets gehoord. 

Dan toch zelf maar
Hoewel ik dus dacht dat ik niet alleen kon veranderen, ben ik toch maar vast begonnen. De hometrainer is sinds vorige week écht in gebruik. Al vijf dagen fietste ik voor de tv, 25-30 minuten! Ik ben dus weer naar de fysiotherapeut gegaan voor de hielspoor en vandaag naar een ander voor de hoofdpijn. Nog steeds loop ik dagelijks m'n ommetje van 20 minuten en nog steeds heb ik hele zere voeten. Daarom denk ik er nu over om toch het zwemmen weer eens te proberen. Alleen bij het idee al reageerde mijn huid met jeuk, dus misschien wacht ik nog even. Het eten is met allerlei verjaardagen en feestdagen nog even een rommeltje, maar het echte frustratie-eten lijkt even op een laag pitje. 

Zoals ik al schreef, verwacht ik er eigenlijk niet veel van. Misschien is dat geen goede insteek, maar resultaten uit het verleden maken mij vrij moedeloos. Toch is niets doen ook geen optie, wanneer ik actiever oud wil worden. NU is het moment om er wat aan te doen. Hoe dan ook. 

#WOT: Lummelen

Ik wilde deze blog al eerder vandaag schrijven, maar ik was een beetje aan het lummelen en zo kwam ik er niet toe. 

“Lummelen” is een Nederlands woord dat gebruikt wordt om een activiteit of gedrag te beschrijven waarbij iemand doelloos, zonder duidelijke reden of richting rondhangt, niets doet of zich verveelt. Het kan bijvoorbeeld gaan om tijd doorbrengen zonder specifiek doel, onproductief zijn of zonder enige activiteit tijd verdrijven. Het woord wordt vaak gebruikt om aan te geven dat iemand niets doet of zich verveelt, en kan zowel positief als negatief worden opgevat, afhankelijk van de context. Zo kan het bijvoorbeeld als positief worden gezien om af en toe te lummelen om even te ontspannen of te genieten van vrije tijd, maar kan het negatief worden gezien wanneer het lummelen leidt tot uitstelgedrag of verwaarlozing van belangrijke taken.|
chat.openai.com

Ik ben er goed in, lummelen. Beetje hangen op de bank, beetje voor me uitstaren of een (domme) romcom op tv kijken. Spelletjes doen op de telefoon. Wel slimme spelletjes hoor, waarvan het best goed is (zou kunnen zijn) dat ik de dagelijkse puzzels bijhoud, maar op een gegeven moment is het ook eigenlijk wel klaar. 

Ledigheid is des duivels oorkussen

Met die zinssnede is een groot deel van Nederland opgevoed, heb ik begrepen. Ik niet. Mijn ouders, overigens best actieve mensen, verstonden gelukkig ook de kunst van het lummelen. Even helemaal niets doen. Of.. is zitten op een bankje in de zon, genieten van je tuin wel lummelen? Of is dat gewoon je tijd hartstikke goed besteden? En is voor je uitstaren, denkend aan een nieuw project niet hartstikke productief? Als je dat project tenminste ook uitvoert, ooit.  

Ik heb niet zoveel energie als andere mensen lijken te hebben. Het lummelen is voor mij soms bittere noodzaak. Met een boek in de hand lijkt zitten op de bank al een stuk minder nutteloos, dus daarmee is lezen een goede invulling van mijn tijd. 

Vervelen doe ik mij tijdens het lummelen eigenlijk nooit. Ik ben goed gezelschap en mijn hoofd is nooit stil. Misschien lummel ik helemaal niet, maar zit ik gewoon aandachtig te luisteren naar mijn innerlijke stemmen. 

Deze varkens zijn meesteressen in lummelen, maar voor één hen is het daarmee eerst gedaan, want er zijn biggetjes!

 Doe je mee?
#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Machtige Muizenissen voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.  

#WOT: Grensoverschrijdend

 Ik was 21 jaar. Samen met mijn zus en zwager ging ik bij vrienden van hen op visite. Terwijl ik een spelletje pacman deed op de computer, die deze mensen hadden staan (ja, het is een tijdje geleden) liep de man van het echtpaar achter me langs en greep me bij mijn borst. 

Ik schrok. Huh? Dit waren toch aardige mensen? Die man ziet er zo sympathiek uit. Hoe dan? 
Ik heb m'n zus en zwager hier eerst niet over verteld. Later wel, toen bleek dat deze man vaker vrouwen betastte. Gasten ook nog, van hem en z'n vrouw in een horeca-achtige setting. Niet alleen een grensoverschrijdende man, ook nog een niet zo heel slimme, dus kennelijk, want ze raakten hun baan kwijt. 

Eigenlijk ben ik het vrij snel vergeten, totdat er bij de #MeToo verhalen werd gezegd dat elke vrouw wel met grensoverschrijdend gedrag te maken had gehad. Ik zei van niet, en toen kwam dit voorval ineens in me op. Nee, ik heb er nooit echt last van gehad, gelukkig, maar grensoverschrijdend was het natuurlijk wel. 

Grensoverschrijdend gedrag is een moeilijk te definiëren begrip. Het gaat om gedragingen waar een van de partijen niet (vrijwillig) mee instemt. Bijvoorbeeld op fysiek, emotioneel, seksueel of financieel vlak. Soms met grote gevolgen voor het slachtoffer.
slachtofferwijzer.nl

Ik ben een gezegende vrouw dus, zou je kunnen denken. Ik heb nooit echt iets heftigs meegemaakt dat grensoverschrijdend was, maar, zoals elke vrouw, heb ik wél altijd rekening gehouden met de mogelijkheid. En dat maakt inbreuk op je leven. 

Pas geleden had ik het hier ook met collega's over. Dat vrouwen er ook maar 'gewoon' tegen moeten kunnen. Dit ging over verbaal overschrijdend gedrag hoor. Iedereen was het erover eens dat aanraken een no-go is. Maar we kwamen in een 'dan mag je niets meer zeggen' gesprek en daarbij dus dat sommige vrouwen er toch ook tegen kunnen (heel eerlijk, ik kan verbaal vrij veel hebben) en dat andere vrouwen dan niet geschikt zijn voor bepaalde werkplekken. Hier ben ik het dus niet mee eens. Een werkplek moet voor iedereen veilig voelen en als vrouwen (of mannen!) ergens liever niet heengaan, vanwege opmerkingen die rondvliegen, dan zijn die opmerkingen niet goed. Niet de vrouw (of man) zou zich aan moeten passen, maar het groepsgebeuren moet herzien. 

Maar het is lastig. Want als één van mijn collega's wat zegt, voel ik mij niet aangevallen of onveilig, maar een aantal grenzen zijn flexibel. Zo mag de ene collega een arm om me heen slaan, terwijl de andere bij wijze van spreken niet eens z'n hand op m'n schouder mag leggen. En ik heb het recht deze grenzen te hebben. Ik heb ook het recht van de één meer te kunnen hebben dan van de ander. Toch is het voor de collega's in kwestie wel moeilijk uit te maken waar mijn grens dan ligt. Of die van een andere collega. 

Overigens werkt dit dus beide kanten op. Als ik niet aangeraakt wil worden, waarom zou ik er dan als vrouw vanuit gaan dat een man het wél goed vindt, dat ik mijn hand op zijn schouder leg? En waarom denken vrouwen dat zij wél ongegeneerd schunnige opmerkingen naar mannen mogen maken? (ja, dat gebeurt dus ook) 

"Je mag ook niets meer zeggen" is wat mij betreft onzin. Er kan nog genoeg gezegd worden, zonder dat je een ander onveilig of minderwaardig laat voelen, maar het is wel goed dat mensen zich gaan beseffen dat wat tegenwoordig niet (meer) kan, vroeger ook al niet kon. Maar toen moesten de 'slachtoffers' er maar tegen kunnen of ergens anders heengaan. En dat doen ze niet meer.  

- deze WOT komt duidelijk te laat. Ik zag het donderdag vrij laat en kwam er vervolgens niet aan toe. Daarna wist ik niet hoe ik één en ander wilde formuleren. Nog steeds weet ik niet of het verhaal helder is. Of ik het heb verwoord, zoals ik het bedoel. Maar ik post het maar, anders zit het de volgende WOT in de weg- 

 Doe je mee?
#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Machtige Muizenissen voorheen Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door @ireenbertholee verzonnen wordt.