Mijn favoriete boek van september

Het is goed dat ik van de meeste boeken direct na het lezen even kort opschrijf wat ik ervan vond, want na een paar andere boeken kan dat speciale gevoel alweer voorbij zijn. 

Dat geldt in elk geval voor mijn boek van deze maand. NU denk ik "natuurlijk is Fairy Tale van Stephen King mijn favoriete boek van afgelopen maand". Maar dan lees ik mijn korte reactie op Duistere Dageraad van Jay Kristoff. Deel drie van de Nimmernacht-trilogie:

Deel drie van deze trilogie gaat verder waar deel twee stopte. Dit boek heeft een verhaal, waar m'n oren van suizen zo spannend, met voetnoten, waarin de schrijver zich vol humer tot de lezer richt. De eerdere boeken van de serie spelen een bijzondere rol in dit verhaal. Het was een genoegen om te lezen. De ontknoping was explosief en toen hij uit was, moest het stof in mijn hersenen even weer neerdalen

Hoe ik ook genoot van de twee boeken van King in september, dit heb ik daar niet bij gevoeld. Mijn favoriete boek van september is dus duidelijk Duistere Dageraad 

 

Neemt niet weg dat ik Fairy Tale iedereen kan aanraden. Geen horror van King, wel fantasy, kameraadschap en spanning. Op Hebban kun je zien wat ik verder las. 

#WOT: Stemming

 Stemming: het gevangen worden in een aanhoudend ervaren van een bepaalde emotie. Een stemming is een zijnstoestand.

Stemming kan voor mij allesbepalend zijn en zo veranderlijk als het weer van de afgelopen weken. Ik kan een ontzettend mooi boek hebben liggen, waar ik me al tijden op verheug, en dan toch niet in de stemming zijn het te lezen, bijvoorbeeld. 

Op zich is mijn stemming of humeur over het algemeen positief. Ik ben wel tevreden met mijn leven zoals het is. Maar er zijn wel invloeden van buiten af. Zoals het eerder genoemde weer, maar ook m'n pijn. Pijn is natuurlijk vanbinnen, maar het beïnvloed m'n stemming van buiten. Klopt dat? Geen idee. Het is in elk geval wel lastig, want de pijn kan ik niet geheel beïnvloeden. Ook al zoals het weer. 

En als weer en pijn dan samenspannen, kan ik daar erg chagrijnig van worden. Dat probeer ik dan heel Zen allemaal naast me neer te leggen, maar probeer dat maar eens als er een pijnlijke bol tegen je oog drukt en je door de stromende regen naar het werk moet. Als je schouder continu voelt alsof er een bankschroef op aangedraaid staat en je je voet wel even af wilt schroeven, om verlost te zijn van de aanhoudende steken. 

Ik kan blij zijn met blauwe lucht en zon die naar binnen schijnt, hoewel dat zeer doet aan m'n ogen en dus hoofd. Ik kan genieten van een (droge) wandeling door park of bos, de vogeltjes die om me heen fluiten maken me blij, terwijl m'n knieën het gevoel hebben dat ik er elk moment doorheen kan zakken.

 Oh, en dan word ik natuurlijk ook nog steeds geregeerd door hormonen. Zit alles mee qua weer en pijn, zeilt er toch nog een donderwolk met me mee, van hormonale oorsprong. 

De laatste tijd merk ik dat ik m'n stemming probeer te verbeteren met eten. Niet zo'n goed idee natuurlijk, nu beweging met de hielspoor moeilijk gaat. En dat dat dan weer beter niet kan, is ook al niet te best voor m'n humeur.

Zo, dit wordt een beetje een chagrijnige blog zo. Dat zal komen doordat m'n stemming vandaag niet al te best is. Waar ik gisteren blij van werd? Herfstkleur in m'n bonsai.

 

 Mooi hè?

En van een doos met kinderzwerfboeken om in m'n Kinderzwerfboekenstation of wel m'n minibieb te zetten.

Heerlijk toch!

 

Vandaag was ik in elk geval wel in de stemming voor een blog. Deze rolde zo uit het toetsenbord.

 

 

 #WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door Ipixitude verzonnen wordt.   

 

Trek maar een trui aan

Ze zijn er elk jaar weer, maar dit jaar zie ik het nóg vaker; de 'challenges' om je verwarming zo lang mogelijk uit te laten. Ik kan hier nooit zoveel mee. Het ene huis is het andere niet.  Degene die hard en triomfantelijk roept nog geen verwarming aan te hebben, kan het nog maar zo 20 graden hebben in huis, terwijl de ander mét verwarming aan het misschien tot een net niet comfortabele 19 brengt. 

De mensen, die hun verwarming vrij lang uit kunnen laten, zeggen ook 'ik trek gewoon eerst een trui aan'. Ehm, ja. Dat doe ik altijd al? Ik had geen Spartaanse opvoeding, maar als wij het koud hadden moest er toch éérst een trui aan. Voor mij is dat dus niet echt dé oplossing om geen verwarming aan te hoeven zetten. Het verbaast mij wel dat dat als eerste optie gegeven wordt. 

Natuurlijk komt hier een hoop frustratie bij mij bij kijken, want ik kan dus  niet tegen die dikke truien. En wol of fleece houdt gewoon veel beter warm dan katoen. Waar ik wél tegen kan is dikke sokken. En die kocht ik vandaag. Dat helpt ook. 

Verder springt onze verwarming automatisch aan, wanneer het in huis onder een bepaalde temperatuur komt. Dat is vaak nét iets te koud voor mij, maar ik probeer het nu zo te laten. Ik was al bezig met 'afharden'. 

Nachtelijke geluiden

Zolang als ik hem ken, snurkt mijn man. Heerlijk vind ik dat en ja, dat vinden veel mensen raar van mij. Ook mijn man. Sinds enige tijd snurk ik namelijk ook. Gezellig, zou je kunnen denken, concertjes en duetten in de slaap, maar nee, man heeft er last van. Helaas. 

Klaar voor slaaponderzoek

Daar moest dus wat aan gedaan. Aangezien mijn snurken (volgens mij) vooral te maken heeft met een volle neus en holtes (ik probeer het platte en viezige woord 'snot' te ontwijken, maar dat bedoel ik dus eigenlijk gewoon) ging ik naar de KNO-arts. Deze deed een onderzoek, gaf me een nieuwe neusspray en het advies dagelijks mijn neus te spoelen met zout water. Verder kon zij in de holtes geen reden tot snurken vinden. Wel kwam er nog een slaaponderzoek met kastje en draadjes en plakkers over het bovenlichaam, in de hals en op het hoofd. Hieruit kwam als conclusie: ik snurk niet. 

Dus

Dat zowel man als ik wakker worden van mijn gesnurk, dat deed er verder niet toe. Computer says no. 

De arts gaf nog wel een andere tip: oordopjes. Nee, niet voor mij de snurker, maar voor man. Zodat ik lustig door kon gaan met herrie maken en hij alsnog kon slapen. Hartstikke goed idee, ware het niet dat mijn solo's in de nacht van dien aard zijn, dat oordopjes niet altijd afdoende zijn. Een andere oplossing is een ander bed in een andere kamer. Die staat daar tegenwoordig leeg, omdat de kinderen het huis uit zijn. Heeft dat ook eens een voordeel. Maar eigenlijk vinden wij dat geen leuke oplossing. 

Bovendien heb ik zelf eigenlijk ook wel last van mijn gesnurk. Dus ik zocht verder. Afgelopen week bestelde en ontving ik een snurkbeugel en 'pluggen' voor in de neus. Of korfjes, hoe je ze ook wilt noemen. Deze houden de neusgaten open. Heel eerlijk? Ik was sceptisch. Zo'n beugel zorgt ervoor dat je tong niet in je keel zakt en dat je huig of verhemelte meer onder spanning staat, waardoor het niet gaat trillen. Maar ik heb last van snot, toch? Daar helpt zo'n beugel niet tegen. Ik zag hoogstens het nut van die rare korfjes, waar ik verder nog nooit van had gehoord. Ze zijn er ook gewoon in maten. Bizar.

Maar nu, na drie nachten met snurkbeugel en korfjes geslapen te hebben, ben ik toch gematigd enthousiast. Man viel het al op dat het rustiger was aan mijn kant van het bed en ik, ik lijk beter te slapen! Natuurlijk is hier nog niet echt wat over te zeggen, na drie nachten, maar ik ben gematigd enthousiast. 

Met snurkbeugel en neuskorfjes zie ik er niet al te charmant uit, maar mijn man heeft mij liever stil en wat minder charmant, gedurende onze slaap, dan charmant (nouja.. daar valt weinig over te zeggen) en luidruchtig snurkend.

Man snurkt inmiddels minder, doordat hij is afgevallen. Ja, ik ben een tikje jaloers, maar vind het ook zó knap! Dus nu zou het zomaar stil kunnen zijn in ons bed, 's nachts, wanneer we beide slapen. 

Wat is er te missen?*

 Dit jaar dronk ik alleen alcohol tijdens de vakantie en twee keer bij een etentje. Verder dronk ik bij visites, etentjes, feestjes, leesclub en tijdens weekenden, thee, soms koffie en verder fris en ik genoot van het gezelschap. Ik genoot uiteraard ook van het drinken, want thee, koffie en bruisend water zijn ook gewoon lekker. Geen alcoholhoofdpijn beviel ook heel goed. (helaas was er nog wel veel hoofdpijn-zonder-alcohol)

Alles goed dus. 

Alleen... vandaag besefte ik dat ik niet zozeer de alcohol mis, als wel het alcoholmoment. 

Zoals ik al zei, vind ik thee en bruiswater heerlijk. Maar het is niet speciaal. Ik heb wel speciale theeën en probeer steeds weer iets nieuws qua mixjes met dat bruiswater, maar een echt 'glaasje wijn met kaasjes'-moment heb ik er nog niet van kunnen maken op de vrijdagavond. Misschien is dat ook, doordat ik de kaasjes niet heb, zou kunnen. 

Nee, dat is het natuurlijk niet. Het is gewoon dat ik nooit meer iets speciaals drink. Nooit dat moment van een flesje open maken, glaasje inschenken en met een zucht neerploffen op de bank (voorzichtig, zodat er niets over de rand gaat). Geen verwenmomentje en ~Weekennnd~ 

Daar moet ik toch nog wat op vinden. 

Cheers

*Ja, dat is een Anglicisme 'What's there to miss?"

#WOT: Weglopen

 Weglopen: ervandoor gaan en niet meer terugkomen

Soms zou ik het wel willen: weglopen. Weglopen van verantwoordelijkheden, het gareel en de waan van alle dag. Van de winter, die in aantocht is. Van alle haat en nijd, die ik lees op internet of hoor op straat.  Dan zou ik een hele dag in bed willen blijven liggen, hoofd onder de dekens, ik ben er niet. Niet letterlijk ervandoor gaan dus. Eerder me onttrekken aan verplichtingen, het leven zoals het nu is, misschien wel. 

Dit heeft verder geen ernstige oorzaak of gevolg hoor. Ik ben dan gewoon moe, zat van alle regen of ik heb een mooi boek waar ik verder in wil. Lezen, dat is in feite het soort weglopen dat ik doe. Als ik lees, ben ik in een andere wereld.

 Ik ben nooit zelf van huis weggelopen. Toen ik jong was, had ik daar niet de behoefte aan. Wel liep ik eens weg van een werkgever. Oei, dat staat niet zo goed, natuurlijk, maar er was nogal een arbeidsconflict. Het is ook al lang geleden. Tegenwoordig zou ik het anders aanpakken, maar deze man kwam van een andere cultuur, het was in een ander land, en als vrouw en kamermeisje had ik geen inbreng of rechten. Dat viel niet zo goed bij de jonge eigenwijze dame die ik was en die altijd in vrijheid had geleefd en haar mening met liefde en overtuiging verkondigde. Een goed gesprek waren we al voorbij en zou ook niet geholpen hebben.

 Milo
Wie wel wegliep is onze hond Milo. In de laatste week dat we hem hadden, liep hij weg. Grote schrik, waar was hij heen? Toen ik de voordeur uit rende zag ik hem in de verte een hoek omslaan, richting een drukke weg. Eenmaal bij de hoek aangekomen, was hij weg, foetsie, pleitte. En dat terwijl hij niet zo hard meer kon lopen (maar echt rennen zat er bij mij ook niet in, natuurlijk) Ik besloot toen eerst naar huis te gaan om mijn mobiel op te halen. Zo kon mijn man mij bellen, mocht de hond onverhoopt thuis komen terwijl ik nog liep te zoeken. Omdat er mensen bezig waren bij ons een schutting te plaatsen, reden dat de hond kans had om weg te lopen, ging ik ook die kan weer naar binnen. Bijna in paniek, met stoom uit de oren snelde ik ons huis in, op zoek naar mijn telefoon. Enigszins verstoord luisterde ik naar plotseling gelach in de tuin. 'Kijk dan!', werd er geroepen. En jahoor, daar scharrelde onze ouwe rustig achter mij aan de tuin in, alsof er niets aan de hand was.

 #WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door Ipixitude verzonnen wordt. 

Project Art-journal

Ken je het? Een Art-journal? Ik vind het altijd zo leuk en inspirerend om alleen al plaatjes te bekijken. Al heel lang wil ik zelf ook zoiets doen. Het klinkt tenslotte als 'echt iets voor mij', tekenen en een dagboek bijhouden, schrijven dus. Wat houdt mij tegen? (gebrek aan) Discipline en mijn eigen kritische zelf. 

Eigenlijk begon mijn andere, eerdere blog als een idee voor een art-journal en dan ook gelijk als een 365 dagen project. Met de bedoeling dat die 365 dagen in één jaar zouden vallen. Of twee, om mezelf wat ruimte te geven, maar niet een blog van 365 post in totaal. Oké, eerlijk is eerlijk, het zijn veel meer posts geworden, maar niet zoals ik het ooit plande. En vooral door het foto-per-dag project, waar ik aan mee ging doen. 

De discipline dus

Daarnaast mijn kritische zelf. Bladerend door de art-journal projecten op internet zie ik echt prachtige tekeningen. Kunstwerken. En, bescheiden als ik ben, wil ik daar liefst wel aan voldoen, in mijn eigen privé, niemand kijkt er naar, art-journal. Ja, misschien een beetje te hoog gegrepen. Ook dé manier om mezelf tegen te houden. Als het niet lijkt op een werk van, laten we we niet te hoog inzetten, Van Gogh, waarom nog de moeite nemen? 

Kritisch dus

Toch, als ik een tijdje niet getekend heb, kriebelt het. Wil ik potlood weer over papier vegen. Soms is dat ook het enige dat ik doe, een potlood heen en weer bewegen over het papier. Ik geniet daarvan, maar ja, het is geen Van Gogh natuurlijk, niet eens een Appel of Mondriaan, dus al snel leg ik boekje en papier weer weg. 

Ik ben de afgelopen 20 jaar vaak met een nieuw, nu ga ik het écht volhouden, project begonnen. Ik koop er al niet eens meer nieuwe schetsboeken voor, want er zijn nog zoveel lege pagina's te gaan. Zo zijn er boekjes, met gaten van maanden tot een jaar, waarna ik monter schrijf dat ik het nu écht ga volhouden en weer drie of iets meer tekeningen produceer. Soms alleen tekeningen, andere keren dagboektekeningen. Best leuk om weer doorheen te bladeren en eigenlijk niet eens zo slecht. Meestal kan ik nog gewoon zien wat het voor moet stellen (vaak ook doordat dat erbij staat) 

Ik deed wel wat

Er zijn ook succesverhaaltjes. Zo begon ik in 2007 met een schetsboekje en die is gewoon in drie jaar helemaal gevuld! In dat schetsboek onder andere opdrachtjes uit Keri Smith's Wreck This Journal, een soort zelfhulpboek voor mensen die wel wíllen tekenen, maar te kritisch zijn op zichzelf. Hee... wat toepasselijk! Ik gaf deze aan mijn beide kinderen en gebruikte voor mezelf een aantal opdrachten tijdens vakantie in Portugal. Zoals gaatjes maken in een pagina of tekenen met zand en lijm. (kwam dat daaruit? Geen idee meer) 

Die periode tekende ik sowieso veel. Zaten de kinderen en ik gezellig aan tafel. De middenfoto van de collage is meer wat ik vaker tekende of meer schetste en dan weer liet voor wat het was, want niet tevreden. Ook zat ik vaak 's avonds met m'n schetsboek op de bank voor tv en probeerde te tekenen wie of wat ik daar zag. Vooral bij de 'wie' is het goed dat erbij staat wie het zijn, haha. Toch kwam ik ook een portretje tegen van een vriend van oudste, waar ik hem gelijk in herkende. 

Een ander succesverhaal is het reisverslag naar Polen in 2012. Het jaar van de Olympische spelen in Londen en de gouden prestatie van Epke Zonderland en vele andere sporters. Die vakantie lag ik heel lang draaiduizelig op bed, wat onderin de collage te zien is. Door middel van een soort 'tweets' deed ik verslag van de dagen. Een erg leuk boekje om nog eens doorheen te bladeren. 

Er zitten nog lege pagina's in, waar ik foto's zo plakken. Ook zo'n leuk project. 

En nog meer 

In het verleden ben ik dus al vaak gestart met (weer) een nieuw dagboek, getekend dan wel geschreven of de combinatie. Om mijzelf tot meer tekenen uit te dagen kopieerde ik opdrachten uit Wreck This Journal en kocht ik later nog This is not a book van dezelfde schrijfster. Bij deze laatste heb ik mij vooral uitgeleefd op de opdracht 'Vermom dit boek, zodat je niet meer kunt zien wat het is'. Toch leuk gelukt. Daarnaast kocht ik Het Zen tekenboek, waarin je weer verteld wordt dat je niet te kritisch moet zijn op je tekeningen, maar ook dat je voornamelijk naar het te tekenen voorwerp moet kijken en niet naar je eigen tekening. En ik heb verlangend in boekjes gebladerd, waarin je aangespoord wordt om elke dag een kleine tekening te maken van een klein dagelijks voorwerp, zoals een veiligheidsspeld of een kopje. 

Maar nu, wat ga ik doen?

Vandaag heb ik twee amper gevulde tekenboekjes er weer bij gepakt. Het is me duidelijk dat een dagelijks tekenproject er voor mij niet in zit, hoewel ik de hoop en ambitie nog wel heb. Ooit. Denk ik. Wat houd mij tegen om toch af en toe te tekenen? 

Geen wat, vooral wie. Ikzelf

Geen idee hoe nu verder, maar het was leuk de oude schriftjes/boekjes weer eens door te bladeren. Net zoals het leuk is om online in de art-journals* van andere mensen te kijken. Zoveel leuke ideeën! En zo knap gedaan

 ~ zucht ~

* Ik weet niet of er copyright op deze tekeningen zit, dus ik zet alleen een google-link neer. 

(ik kan me niet voorstellen dat ik dit online zet... wie wil dit nu lezen)

Hoe slim zijn dieren

Op dit moment lees ik het boek Zijn we slim genoeg om te weten hoe slim dieren zijn van Frans de Waal. Dit boek deed me denken aan iets, wat me ooit opviel bij onze honden thuis. 

Zolang ik thuis bij mijn ouders woonde, hadden we honden. Het grootste deel van mijn jeugd waren dat de Welsh Terriërs Pittah (mannetje) en Burley (vrouwtje). Burley was slachtoffer van doorfokken. Haar tong was tekort, wat erg lastig drinken was voor haar, en ze kon niet springen. Hoewel ze elk een mandje hadden, sliepen ze graag samen in een grote draaistoel. Daar kon je ze zo'n beetje uittekenen. Omdat Burley niet zo goed kon springen, was in de stoel komen een hele klim voor haar. 

Onze woonkamer keek uit op de tuin en de ramen kwamen tot op de grond. Dat was fijn voor de honden, want Welshjes zijn niet zo groot. Zo konden ze toch naar buiten kijken. Zodra er een kat door de tuin liep, gingen ze samen tekeer om deze indringer te verjagen. 

Burley en Pittah tijdens vakantie

Op een dag lag Pittah alleen in de stoel. Burley wilde erbij klimmen, maar kreeg een grauw van haar mannetje. Het was duidelijk wie de baas was, Pittah lag in de stoel en Burley moest maar een ander plekje zoeken. Maar Burley liet zich niet kennen. Ze keek even voor zich uit en rende vervolgens blaffend naar het raam, waar ze tegen een lege tuin tekeer ging. Pittah dacht dat er heel wat was, sprong uit de stoel om z'n vrouwtje bij te staan. En dat was de bedoeling. Zodra Pittah uit de stoel sprong, draaide Burley zich om en klom erin. Toen Pittah erachter kwam dat er in de tuin niets te beleven was, kennelijk had hun gezamenlijke inspanning de indringer verjaagd, draaide hij zich om en sprong ook weer in de stoel. 

Missie geslaagd. 

Ik zat er echt met verwondering naar te kijken. Ons hondje hield haar partner gewoon voor de gek om haar zin te krijgen. Zo uitgekookt! Zo slim kunnen dieren dus zijn. 

Burley dronk tijdens vakanties graag bij de buitenkraan

Er zijn geen foto's van de hondjes samen in de stoel. Binnen fotograferen was niet echt makkelijk in die tijd, met de instant camera die ik had. De foto's die ik buiten van ze wilde maken als ze bij elkaar lagen, zijn allemaal mislukt. Steeds als ik eraan kwam, stonden ze op. Verder zijn een groot deel van de foto's enorm verkleurd. Daarom de foto van een drinkende Burley in zwartwit, zodat er nog wat te zien is. 

(Tweede herinnering al deze week. Is het de herfst?)

Oh wat regent het

 Het regent, oh wat regent het

Dit is de eerste zin van een kindergedicht dat mijn moeder vroeger af en toe opdroeg. Zelf kwam ze ook niet verder dan deze zin, volgens mij. Of is dat zo in mijn herinnering, omdat ik niet verder kom? Het is een nogal lang gedicht. Op dagen als vandaag spookt deze zin me steeds door het hoofd, want man man man, wat régent het. 

Het kindergedicht stond in een groot boek met kindergedichten en verhalen. Hierin stond ook het gedicht Kindersproke met als eerste couplet:

Nacht is niet boos, als hij komt de nacht, maakt hij de hemel open.
En duizend sterren en sterretjes komen zacht,
op gouden voetjes aangeslopen..

Tenminste, zo herinner ik het me. Ik zie dat het gedicht online iets anders gaat. Dit kindergedicht kon mijn moeder wél helemaal opzeggen, want dat had zij ooit uit haar hoofd moeten leren, om op het toneel op school op te zeggen. Oef

Het boek met gedichten en verhalen stond bij mijn tante in de kast. Het viel bijna uit elkaar, zoveel was het gelezen vroeger. Mijn zus heeft het nu. Daar staat het beter dan bij mij, denk ik. En sja, met maar één exemplaar moeten er keuzes gemaakt worden. 

Gelukkig hebben we tegenwoordig internet. Wanneer een zin als deze door m'n hoofd spookt, hoef ik het alleen maar in te typen in een zoekmachine en kijk, daar heb je hem al:

Kindergedachten

Het regent – o wat regent het!

Ik hoor het uit mijn warme bed,

Ik hoor de regen zingen, –

Het regent, regent dat het giet –

Dat niemand daar nou iets van ziet

Van al die donkre dingen!

Het ruischt en regent en het spat –

Nou worden alle boomen nat

En plast het in de slooten, –

Het regent óver- óveral -!

O he! – daar loopt het zeker al

In straaltjes uit de goten!

Wat is dat gek en leuk geluid!|

Wat is het lekker om dat uit

Je donker bed te hooren: –

’t Is of de regen samen praat,

Of dat een kerel buiten staat

Te fluistren aan je ooren.

Nou druipt het in dat open gras –

Nou zal er wel een groote plas

Op alle wegen komen, –

Nou loopen nergens menschen meer –

Verheel je eens in zoo een weer -!

Daar wou ik wel van droomen.

En vroeg, morge’ in de zonneschijn,

Als dan de blaadjes zilver zijn,

Met druppeltjes bepereld –

Dan doe ik toch mijn eigen zin: –

Dan loop ik héél – en héél ver in

De schoongeworden wereld!

C.S. Adama van Scheltema (1877-1924)

uit: Eenzame liedjes (1906)

Iets meer enthousiasme over de regen, dan ik kan opbrengen, maar luisteren naar regen vanuit je warme bed is ook wat anders dan er doorheen moeten, denk ik dan maar. En nu ik het zo zie, moet ik toegeven dat m'n moeder sowieso het hele eerste couplet kon declameren. 

* Het boek voor de jeugd, zoals hier afgebeeld, is volgens mij het boek dat mijn moeder en tante hadden. 

Hooikoorts

* Ha-ha-haHATSJIEEEE *

Daarrrr ga ik weer. 

Een van de voordelen van najaar en winter is dat er geen hooikoorts is. Denkt men. Was het maar zo'n feest. 

Hooikoorts is de verzamelnaam voor allergie voor stuifmeel (pollen) van bomen, grassen en bloemen. Aan de naam hooikoorts komt men denk ik, doordat de meeste mensen last hebben van de grassen. Of doordat de meeste bloemen en bomen tegelijk met de grassen bloeien, waardoor dat voor de meeste patiënten de heftigste periode is. Gras wordt hooi, dus hooikoorts. (nouja, ik verzin ook maar wat natuurlijk)

Buiten het grasseizoen bloeit er nog veel meer en met de huidige warmere winters bloeit het één langer door terwijl het ander eerder in bloei staat. Er zijn per jaar een aantal weken dat ik géén allergiepil hoef te slikken en daar valt zelfs een deel van de zomerperiode onder (kwam ik achter toen ik vergeten was op tijd nieuwe pillen te bestellen). Toch slik ik deze pil eigenlijk het hele jaar en gedurende een aantal weken minstens twee per dag. 's Winters kan ik zéker niet stoppen.

Na veel droge weken, regent het nu weer regelmatig. Hèhè, denkt de hooikoortspatiënt dan, even geen genies. Helaas, er bloeien een aantal zeer hardnekkige planten, als het gaat om allergieën, zoals de Ambrosia en de Bijvoet. Het hoeft ook maar even droog te zijn of ik begin weer te niezen. Geen opvallende bloeiers, maar bijzonder lastig dus. (en deze hooikoortspatiënt denkt ook nog 'hè bah, regen')

Hooikoorts het hele jaar door heeft in de meer heftige periodes, nu dus, wel tot gevolg dat ik vaker een zelftestje Covid doe. Zeker nu de besmettingen ineens weer toenemen. Positieve nieuws: nog steeds negatief. Maar niesen en snotteren doe ik dus wel.

Op onderstaande pollenkalender is te zien voor welke bloemen de meeste mensen allergisch zijn en wanneer die bloeien.

 

 

*Gezondheid*

#Wot: veranderen

 Veranderen: zodanig aan iets werken of iets behandelen dat het anders wordt. [refl] “zich ~” – zodanig aan zichzelf werken of zichzelf behandelen dat men anders wordt. [erga] het proces van anders worden.

 Alles verandert en niets verandert, is het eerste wat bij mij opkomt bij de WOT Verandering. Volgens mij is dit van een of andere filosoof, maar raar genoeg kan ik de quote zo niet vinden op internet. Ik zal mij dus vergissen, want als het niet op internet staat... 

Wat betekent deze quote voor mij? Dat juist verandering een constante is. 

We zitten in een duidelijk jaargetijde van verandering. Dagen worden korter en het wordt kouder. De eerste bomen laten hun blaadjes alweer vallen, mede door de droogte van de laatste tijd. Het seizoen van de uitbundigheid en groei stopt, het seizoen van meer rust en bezinning begint. Nog niet voor iedereen, want er komen nog oogsten aan, natuurlijk. Voor veel boeren juist een drukke periode nu. Maar het leven gaat weer van buiten naar binnen.

Voor nu is dit een grote verandering, maar het is ook onderdeel van een cyclus. En die cyclus is een constante. De bomen laten hun de bladeren vallen, die ze in het voorjaar lieten uitkomen en die van het zomer in volle glorie aan hun takken zaten. We weten dat ze volgend jaar weer opnieuw blad zullen vormen. De cirkel van het leven. Leven en dood. Mooi om zo jaarlijks te zien gebeuren, hoewel ik niet echt enthousiast ben over herfst en winter. Dagelijks verandert er wat, maar in het grotere geheel is deze jaarlijkse verandering steeds hetzelfde. Alles verandert en niets verandert, seizoenen zijn maar een voorbeeld.

Een quote die ik wél kon vinden op het web, is Niets verandert als je niets verandert. Oeh, die kan ik even in m'n zak steken. Waarom? Nou, ik heb soms last van dingen die door blijven gaan, omdat ik hier zelf niets aan verander. En waarom verander ik er niets aan? Géén idee. Het is niet echt luiheid, meer onterechte tegenzin en een drempel. 

Een voorbeeld: ik moet een nieuwe beeldschermbril voor het werk. Al maanden zit ik er tegenaan te hikken om hier actie op te ondernemen. Hiervoor moet ik namelijk naar een andere opticien dan mijn gebruikelijke, ik moet een afspraak maken, mijn ogen moeten getest worden én ik moet een bril uitzoeken. Allemaal dingen waar ik tegenop zie. Een andere reden dat ik nog niet ging, is dat ik op mijn vrije dag ook vaak hoofdpijn heb en dan totaal geen energie om voor een bril te gaan of een oogmeting te laten doen. Maar hoe kom ik aan die hoofdpijn? Ik heb aan het eind van de werkdag vaak hoofdpijn, die veroorzaakt zou kunnen worden door een bril die niet op goede sterkte is. Zo houd ik een probleem in stand, door niets te veranderen. 

Niets verandert als je niets verandert.

Ik heb zojuist de afspraak bij de opticien gemaakt. De eerste stap is gezet.

#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die dag, dat door Ipixitude verzonnen wordt. 

Wat gaan we kijken?

 Ineens was de serie weer dagelijks op televisie. ER, met George Clooney, Anthony Edwards en Noah Wyle. Maar ook Julianna Margulies en Maura Tierney. Dat zijn de namen waarmee het begon, maar verplegend personeel zoals Deezer D (Malik) en Yvette Freeman (Haleh) spelen vanaf het begin ook al mee. Juist deze mensen blijf je zien, van begin tot eind. Vertrouwde gezichten, die minder in het oog springen of naar de voorgrond gebracht worden, maar als beste op de hoogte zijn van het reilen en zeilen van de eerste hulp in Chicago's County General Hospital. 

Afijn, weer op tv dus. Ooit zo'n beetje de enige ziekenhuisserie en eentje waar we graag naar keken. Dus.. gingen we weer kijken. We namen de serie op, zodat we ook op onze eigen tijd konden kijken (en de reclames konden doorspoelen), tijdens het eten, met het bord op schoot. Jaja, niet gezond, ik weet het, maar heerlijk ontspannen.

Tot seizoen 13. Man en ik zaten klaar voor de tv en zagen tot onze verbazing een jonge dokter Carter en dokter Ross. Huh? Wat bleek, ze begonnen weer van voor af aan, alsof er niet nog vier seizoenen waren. Dat was jammer. 

Gelukkig bleken we de serie ook te kunnen streamen en zo zitten we nog steeds dagelijks gekluisterd aan de buis, om de levens van inmiddels andere doktoren te volgen. Tranen met tuiten huilden we bij het overlijden van zowel Mark Greene als Greg Pratt. Maar ook bij andere emotionele afleveringen, laten we wat tranen lopen. Nou, oké, sowieso bijna elke aflevering. Zo zijn wij. Maar wij hebben inmiddels ook seizoen 15 bereikt. Het laatste seizoen! 

En dan? Wat kijken we dan met ons bord avondeten op schoot? 

Voorzichtig zijn we aan het brainstormen. Man kijkt graag naar ziekenhuisseries, maar ook brandweer, politie en eerste hulp doet het goed. Zo kijkt hij al jaren Chicago PD, MD en Fire, First Watch, New Amsterdam, Rescue 9-1-1 en nog meer, geloof ik. Af en toe kijk ik mee, maar zoveel series, dat lukt me niet (ik moet ook nog lezen, tenslotte)

Omdat man al deze series keek en ik niet, vallen deze niet in de categorie 'die gaan we kijken', maar welke dan wél? 

Ikzelf dacht eigenlijk aan Grey's Anatomy. Deze serie keek ik samen met oudste tot seizoen 12 of 13. Man zag af en toe wat, maar maakte er vooral grapjes over. En waarom? Het is toch ook gewoon een ziekenhuisserie?  Man is nog niet overtuigd. Ik verheug me er al een beetje op. En ze zijn al bij seizoen 19, dus we kunnen nog lekker lang door ook!

Ja, ook van deze originele cast zijn uiteindelijk niet veel meer over. En hiervan gaan er nóg meer dood (spoiler, sorry) dus nog meer tranen. Ondertussen heeft man het alweer over Het kleine huis op de prairie (ook al zo'n jank-serie) of, om in ziekenhuisstijl te blijven, Dr. Quinn, Medicine Woman

Nouja, eerst ER maar uitkijken. We hebben nog even te gaan, maar niet lang.

Weekend weg

We gingen dit weekend op pad. Man moest zaterdag tafeltennissen in Schiedam en 's avonds was er nog een feest van een vriendin van mij in Brabant. 

Tijdens zo'n toernooi zit ik niet in de zaal. Niet alleen is dat (voor mij) op den duur saai, de stoelen en banken zijn verschrikkelijk, als je er een hele dag op zoet brengt. Hard met name. Niet te doen. Voorgaande toernooien in Schiedam vermaakte ik mij uitstekend in het stadje zelf. Er zijn veel historische gebouwen en bruggetjes, een feest om doorheen te lopen en te ontdekken. De vorige keer dat we er waren, zaten we nog vol in de coronarestricties, nu kon ik overal zonder afspraak in. Maar nu was er de hielspoorrestrictie. 

Nadat ik man 's morgens de goede richting naar de sporthal gewezen had, hij is niet zo goed in routes vinden, zocht ik een café waar ik zou kunnen zitten. Zo vroeg was er nog niet veel open, maar gelukkig wel mijn favoriete plek sinds de vorige keer, ZaVor Coffee Experience, heerlijke koffie, 44 soorten thee en recht tegenover boekhandel Het Schiedams Boekhuis. Oh en heerlijke cakejes! Daarnaast een heerlijk bank en zachte stoelen, niet van die houten planken waar ik het nog geen half uur op uithoud. Kortom, hier kon ik wel wat tijd zoet brengen. En dat deed ik dus ook.

Nadat ik een uurtje had zitten lezen, ben ik straat overgestoken naar de boekwinkel. Daar ben ik zeer geslaagd (denk ik, dat is natuurlijk pas zeker wanneer de boeken daadwerkelijk gelezen zijn én ze ook fijn waren). Om toch wat van Schiedam te zien én om ook wat boeken kwijt te raken, deed ik een klein rondje. Eigenlijk wilde ik naar een Minibieb waar ik twee jaar terug geweest was, maar al eerder kwam ik ééntje tegen. Dat scheelde weer een hoop lopen! En de tas werd lichter. 

Aan het eind van het rondje nog een poging gedaan het museum te bezichtigen, maar er zaten al heel veel stappen op en ik had de moed niet. Daar waren wél harde stoeltjes, dus eerst zitten en dan museum trok me niet aan. Terug dus naar eerder genoemd café, lekker plaatsgenomen op de bank, tosti besteld en Verlichting van Stephen King uitgelezen. Daarna toch maar de houten bankjes in de sporthal voor lief genomen. Man was helaas al snel uitgeschakeld, dus konden we weg. (voor mij iets minder helaas) 

 's Avonds het feest. Gelukkig kon ik zitten. Dat was fijn, maar het nadeel is dat je niet met iedereen in gesprek komt. Toch heerlijk om vriendinnen weer eens te zien. En ja, weer is de afspraak gemaakt om weer eens écht bij elkaar te komen. Hopelijk lukt dat snel. 

Een vriendin bracht ons terug naar het hotel gelukkig. Het was maar een kwartier lopen (als je in één keer goed loopt, ik bleek ook niet zo goed in route te zijn deze zaterdag) maar dat was eigenlijk al wel teveel. De Naproxen doet zijn werk goed, als het gaat om de pijnstilling van de hielspoor, dat was vandaag fijn, maar dit aanbod mocht ik natuurlijk niet afslaan. En zij kwam er toch langs. 

Zondag stond in het teken van de terugreis en vooral uitrusten. 

I'm happy, hope you're happy too

Ik ben vrij vandaag. Gisterenavond was ik namelijk op stap en ik had van te voren bedacht dat een vrije dag na zo'n avond wel handig zou zijn. En inderdaad, blij dat vanmorgen om 6 uur de wekker niet afliep! Weekend nu dus. Jeej.

Een tijdje terug was er een uitnodiging vanuit onze personeelsvereniging: Wie wil er naar Bowie in concert 

... 

Ja, die reactie had ik ook. "Die is toch dood?". Dat wist ik vrij zeker, want toen hij overleed was er in het Groninger museum de tentoonstelling Bowie. Daar ging ik met een vriendin heen. Diezelfde vriendin nam ik mee naar dit concert. 

Het was geweldig. Vincent Bijlo vertelde Bowie's verhaal door middel van zijn muziek. Twee zangers en één zangeres namen de liedjes voor hun rekening. Een orkest erachter, met een wel heel enthousiast swingende dame bij de percussie. 

En niet alleen de dame van de percussie stond te swingen. Op Heroes en Changes stond de hele zaal. Ja, ik ook, al was dat misschien niet zo slim. De hielspoor dwong me ook al snel weer te gaan zitten. Waar ik ook altijd last van heb, zijn de lichten, die ze de zaal in schijnen. Mooi hoor, zo'n lichtshow, maar houdt dat op het podium. Gelukkig hoor je muziek ook goed met je ogen dicht. 

Na deze avond, beluister ik een aantal nummers anders. Door dat verhaal dus. Ondanks de tentoonstelling in het museum, zo druk dat ik lang niet alles meekreeg, wist ik lang niet alles over Bowie. Nu een beetje meer. Het was een bijzonder mens, maar dat wist ik zonder deze avond ook wel. 

-_-_-_-_-_-_-

Van de site van Martiniplaza

Ode aan iconische wereldster
Heroes, China Girl, Under Pressure en This Is Not America. David Bowie is een iconische wereldster die bepalend is geweest voor de recente popgeschiedenis. In januari 2022 is het precies zes jaar geleden dat de zanger overleed. Reden voor een waardig eerbetoon waarbij internationale topmusici zijn allergrootste hits vertolken. Een immense live band zorgt samen met een ongeëvenaard decor voor een spectaculaire ode aan één van de meest legendarische artiesten aller tijden.

Zorgvuldig auditieproces
Er is bijna twee jaar gewerkt aan de creatie van Het BOWIE Concert. Dit unieke eerbetoon wordt uitgevoerd door een cast van ruim vijftien artiesten, zangers en dansers. Ze zijn na een langdurig en zorgvuldig uitgevoerd auditieproces gecast voor deze bijzondere concertreeks. Ook het decor en de effecten zijn uniek. Het repertoire van David Bowie verdient dat en is niet zonder reden onderdeel geworden van het collectieve geheugen. De van oorsprong Britse zanger heeft de muziekgeschiedenis blijvend veranderd. Met zijn nummers, zijn verhaal en zeker ook door zijn bij vlagen excentrieke verschijning. Al deze elementen komen tijdens Het BOWIE Concert voorbij.

Feest der herkenning voor elke Bowie fan
Tijdens het ruim twee uur durende concert worden alle iconische hits in de oorspronkelijke versies gespeeld. Van Space Oddity tot Let’s Dance en Life on Mars. De show is daarmee een onvergetelijke reis terug in de tijd en een feest der herkenning voor elke Bowie fan.

Grootste eerbetoon aan David Bowie aller tijden
Drie verschillende zangers – twee mannen en een vrouw – vertolken elk een andere periode uit het leven van Bowie. Cabaretier en muziekkenner Vincent Bijlo rijgt alle nummers vakkundig en als een ware ‘rode draad’ aaneen. Informatief, verrassend en met veel humor. Het BOWIE Concert is het grootste eerbetoon aan David Bowie aller tijden en daarmee een absoluut ‘must see’ show voor elke liefhebber.

#WOT Bevreesd

 Nou, het lijkt erop dat ik een thema heb gevonden voor de donderdag, namelijk #WOT. 

WAT??

#WOT of Write on Thursday. Een Engelse aanduiding voor iets wat ik op een Nederlands blog (Ipixitude) vond. Het idee is elke donderdag een blog te schrijven over het woord van die donderdag, dat door Ipixitude verzonnen wordt. Meerdere mensen doen mee, begreep ik. Vandaag mijn eerste #WOT

Bevreesd: 1) bang, 2) angstig

Hoewel ik me er niet continue van bewust ben, ben ik eigenlijk altijd bang dat er iets met de kinderen is. Of met mijn man, maar die is dichterbij, dus weet ik beter hoe het met hem gaat. Gevoelsmatig. Soms ben ik ook gewoon bang, dat het contact met de kinderen steeds meer zal verwateren. Gelukkig zijn er tegenwoordig genoeg mogelijkheden om contact te houden en hoeven we niet meer te wachten op een brief of telefoontje. 

Soms ben ik ook bang dat één van mijn vele pijntjes iets ernstig zal blijken te zijn. Vooral de pijntjes rond m'n middenrif, zoals Tietze, waarvan de pijn zich rond de hartstreek manifesteert. Dat is gewoon een spannende plek voor mij. Voor iedereen waarschijnlijk. 

Verder zie ik mezelf niet echt als een angsthaas, als er maar geen spinnen in de buurt zijn. Daar gruwel ik toch wel van, hoewel ik de kleintjes steeds beter kan hebben. Ik ga ondanks alles vrij vrolijk en welgemoed door het leven. Ik kan wel bang zijn, dat ik mij voor iets opgegeven heb, dat ik niet zal kunnen. Zoals het schrijven van een boekbespreking (hier kom ik nog wel eens op terug) of elke week een blog schrijven voor #WOT.

Zo'n spinnenweb is dan wel weer mooi om te zien

6 opmerkingen die me kunnen irriteren

Er zijn van die opmerkingen, die een reactie geven als nagels over een schoolbord. Bij mij dan. En soms blijven die opmerkingen mij door het hoofd spoken. In het kader van een lijstjesblog, wil ik er eens een paar op een rijtje zetten. 

1. Ga in je eigen kracht staan
Dat vind ik toch wel zo'n waardeloze abstracte tip. Hoe doe je dat, in je kracht staan. Waar is die kracht, ligt die op de hei of op de Grote Markt? Moet ik ervoor naar de dertiende verdieping (overwin je hoogtevrees of vrees voor het getal dertien) of naar de mergelgrotten van de Sint Pietersberg? Ligt die kracht ergens naast de 'Stip op de horizon', wat ook al zo'n onbereikbaar punt is, maar die wel alle neuzen dezelfde kant op laat wijzen? Nouja, wil je meer van dit soort ergernissen, lees dan vooral het boekje Ga lekker zelf in je kracht staan van Japke-d. Bouma.

2. Je moet gewoon...
Er zijn mensen, die denken dat hun eenvoudige oplossing altijd dé oplossing is voor jouw probleem. Zo wordt er vrij makkelijk tegen mensen met overgewicht gezegd "Je moet gewoon minder eten en meer bewegen", alsof het allemaal zo simpel is en vooral nog niet gedaan. Op internet is het vaak zo, dat als iemand komt met een probleem en zegt alles al geprobeerd te hebben, er een reactie komt met 'je moet gewoon..'. Alsof dat nog niet geprobeerd was. Echt, sodemieter op met je 'je moet gewoon..'

3. Mannetje
Er zijn vast legitieme momenten, waarop je het woord 'mannetje' kunt gebruiken. Wanneer je Pinkeltje tegen het lijf loopt (of bijna vertrapt) bijvoorbeeld. Dat is met recht een mannetje. Maar als het je echtgenoot van tegen de twee meter is, is het níet een mannetje. Dat is een man. En natuurlijk geldt dat ook voor vrouwtje. Het voelt zelfs nog een beetje denigrerend als mannen het over hun vrouwtje hebben. Of collegaatje. Brr

4. Echte vrouw of man
Ik verzet me al heel lang enorm tegen het idee, dat je aan een bepaald beeld moet voldoen, om een echte vrouw of man te zijn. Deze kleding, die baan, wel/geen make-up, die sport, wel of niet sport kijken en welke dan. Er kunnen nogal wat regels zijn. Ik zie het meer als een schaal met twee uitersten, de ene kant heel vrouwelijk, de andere kant heel mannelijk en de meeste mensen zwerven er ergens tussenin. 

Het lastigste vind ik dan om te benoemen wat nou 'heel vrouwelijk' of 'heel mannelijk' is. Schrijfster Susan Smit heeft het liever over een 'zachte kracht' en een 'harde kracht', maar dat is het voor mij ook nog niet helemaal. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, eigenlijk. In elk geval voldoe ik niet aan het beeld van een 'echte vrouw', als het gaat om make-up, rokken en schoenen met hakken, ik heb me eigenlijk nooit echt druk gemaakt over mijn uiterlijk, maar ik vóel me wel een echte vrouw, ook in mijn joggingbroek met hoody. En zo kan een man met oogmake-up ook gewoon heel mannelijk zijn. In de jaren 80 van de vorige eeuw was dat in de muziekwereld in elk geval heel normaal, terwijl ik hier tegenwoordig (op facebook en twitter, waar anders) juist hele bekrompen ideeën over lees. 

5. Hij helpt mee
Of nog erger misschien 'hij helpt ook mee als ik het hem vraag'. Dit gaat over huishouden. Een gezin, waarvan beide volwassenen werken en de vrouw trots vertelt dat haar man haar echt wel helpt in het huishouden. Hoezo hélpen? Is het huishouden dan écht de taak van de vrouw, haar volledige verantwoordelijkheid, waarin hij ook wel zijn steentje bij wil dragen? Als ze lief vraagt dan hè. Voor mij is huishouden een gezamenlijke verantwoordelijkheid, waarin je samen afspreekt wie wat doet. En ja, dat kan af en toe schuiven, als de één wat drukker is dan de ander. Dan help je elkaar. Maar het is echt niet zo dat de vrouw nou eenmaal beter in huishouden is, omdat.. eh.. ze geen piemel heeft? Die hangt in de weg ofzo? En ja, hij ziet het wel, maar vindt het gewoon niet belangrijk genoeg (en dan doet zij het wel, toch?) 

6. Ben ik de enige die
Ik zal je uit je lijden verlossen en deze vraag voor eens en altijd beantwoorden: Nee! Je bent eigenlijk nooit de enige. Ieder mens is uniek en heeft zijn eigen unieke punten waar zij wel of niet van houdt, maar je bent zelden de enige. Jouw uniekzijn overlapt op punten het uniekzijn van anderen. Je bent niet de enige, die nog nooit een boek van de Zeven Zussen van Lucinda Riley las of een aflevering van Friends zag. Je bent niet de enige die patat zegt of friet, of genoeg heeft van die hele discussie. Je bent niet de enige die blij is dat het nu weer regent of die daarvan baalt. Je bent niet de enige die geen last heeft van het geluid van nagels over het schoolbord of die niet weet wat ik daarmee bedoel. 

Je bent zélfs niet de enige die deze blog leest, al scheelt dat niet veel. Leuk dat je er bent 😍

Niet iedereen leest

Deze week komt hij uit, die nieuwe King! Hij is al besteld. Als het goed is, wordt hij woensdag bezorgd en dan lig ik achter de deur te wachten, denk ik. Met m'n e-reader in de hand, want voor mijn twee fysieke leesclubs moet ik het boek nog lezen en ook online heb ik me ingeschreven voor een meeleesactiviteit. En hoe is het prettiger wachten, dan lezend in een boek? 

Zo ziet het leven voor mij eruit, wanneer ik moet wachten, lees ik. Wanneer ik me wil ontspannen, lees ik. Wanneer ik me wil informeren, kijk ik of er een boek over is of ik zoek op internet. Lezen is zo'n beetje mijn leven. 

Maar dit is niet voor iedereen het weggelegd. Ongeveer 2,5 miljoen mensen van 16 jaar en ouder in Nederland hebben moeite met lezen en schrijven. 2.500.000 mensen! Dat is ongeveer 12 procent van de bevolking. Onvoorstelbaar. Voor mij dan. Zeker tegenwoordig moet dit een enorme impact hebben. Alles moet je immers regelen via internet? Vroeger ging je nog wel eens naar een balie. Hoe doe je dat, als je niet eens snapt wat er op een website staat? 

Om deze laaggeletterdheid onder de aandacht te brengen (en te houden) organiseert de Stichting Lezen en Schrijven van 8 t/m 14 september de Week van lezen en schrijven.  Er zijn overal acties en je kunt meedoen aan een kennissessie. Wat dat dan ook is. 

Jaren terug heb ik mij al eens aan willen melden bij de Openbare Bibliotheek, bij ons gevestigd in het Forum Groningen, om mensen met laaggeletterdheid te helpen. Maar ik kan niet elke week. En dat is juist wat ze meestal zoeken, vrijwilligers die elke week beschikbaar zijn. Voor het helpen van mensen met digivaardigheden waren genoeg vrijwilligers voorhanden. Dat is op zich ook wel weer mooi. 

Om toch een beetje te helpen op het gebied van leesvaardigheden op kleine schaal, is er natuurlijk mijn Minibieb. Als 'Stationhouder' van een Kinderzwerfboekenstation krijg ik regelmatig nieuwe boeken van Stichting Kinderzwerfboek en zelf zoek ik ook nog vaak naar leuke (niet te dure) boeken voor mijn Minibieb. Zo hoop ik kinderen te stimuleren ook te gaan lezen en door op jonge leeftijd in aanraking te komen met boeken en lezen, kun je laaggeletterdheid op latere leeftijd voorkomen. 

Ondertussen is het waarschijnlijk maar goed dat ik me nog even niet aanmeld als vrijwilliger. Ik heb mij nog maar net afgemeld als vrijwilliger bij de F.E.S., omdat het me teveel werd. Voor het bezoekerscentrum Reitdiep doe ik elke week kort even wat en ik ben er twee dagdelen per maand aanwezig. Stel dat ik me nog meer op en m'n vrije dagen ga inzetten, wanneer en hoe krijg ik dan mijn boeken uit? 😁

(nee gekheid, ik blijf toch zoeken of ik hierin wat kan doen)

Lijstjes? Lijstjes!

Het is september en de herfst zit weer in de maand. Een terugkerend thema voor mij én (dus) op deze blog, want ik heb er helemaal geen zin in, in herfst en winter. Nooit eigenlijk. Op verschillende manieren heb ik mijzelf in het verleden daarom geprobeerd op te peppen. 

Zo begon ik in 2016 met een serie Count your blessings, elke maand op de 21e gepost, en het jaar daarop met een serie Hier word ik vrolijk van. Die laatste kwam meer hap snap en had als voordeel dat ik geen lijstje van vijf hoefde dingen hoefde te maken. Op zich ben ik altijd wel vrolijk en blij, maar één keer per maand vijf 'blessings' benoemen bleek nog een hele klus. Het nadeel van mijn 'vrolijke' blogs, was dat ze dus niet per se op een bepaald tijdstip hoefden te verschijnen en het (daardoor?) niet echt van de grond kwam. 

Dus, en nu

Naast geklaag over pijn en regen en kou is het natuurlijk altijd fijn te lezen dat jullie blogger ook nog leuke dingen ziet in het leven. Bovendien lees ik op Blogtrommel dat lijstjespost hartstikke populair zijn en dus mogelijk meer lezers opleveren. Nadeel voor mij is dus dat het best lastig kan zijn die lijstjes te produceren. En dan ook nog op een leuke en originele manier hè, je trekt niet zomaar lezers. 

Een ander voordeel van weer een 'Hoe helpen we Ria de winter door'-blog is een regelmatig thema. Ik noemde het al eerder, geloof ik, maar het lijkt me leuk en handig, een paar thema's. Zo heb ik m'n favoriete boek van de afgelopen maand al twee keer gepost, bijvoorbeeld. En met meer thema's kan er ook meer regelmaat komen, ook als ik geen inspiratie heb. Wie weet, misschien ga ik zelfs plannen!

Nu is alleen nog de vraag of ik zegeningen ga tellen of vertellen wat mij opvrolijkt in donkere en koude dagen. Maak ik een nieuw thema, of haal ik een oude uit het stof. Maak ik lijstjes of schrijf ik voor de vuist wat weg. Ik denk er nog even over. 

Voor de vindbaarheid en leesbaarheid had ik van deze blog natuurlijk ook in lijstjesvorm kunnen gieten. De voor en tegens van een thema op een rijtje. Zo kom ik al schrijvend en schrappend de winter door.

Zonnebloemen maken mij altijd vrolijk, maar deze waren wel snel treurig hoor 

Beslissingen

Het is bijna eind van de zomer en ik heb zojuist voor het eerst dit seizoen m'n benen onthaard. Ja, ik weet dat de meeste vrouwen dit anders plannen. Bij mij komt zoiets ineens op en dan moet het nu, geen idee waarom nu nu was. Halverwege het eerste been was ik er ook alweer zat van, maarja, dan moet je door natuurlijk. 

Zojuist ben ik ook officieel gestopt als contactpersoon voor het online lotgenotencontact van  Fibromyalgie en Samenleven (F.E.S.) Tijdens de coronaperiode vond de F.E.S. het een goed idee om contactpersonenbijeenkomsten, die normaliter in fysiek plaatsvonden, online te gaan doen. En dat was het ook. Op de één of andere manier is het bij mij nooit helemaal goed van de grond gekomen. Mede daardoor heb ik besloten ermee te stoppen. De laatste tijd was ik eigenlijk alleen maar invaller en daar is dit jaar maar één keer gebruik van gemaakt. Een beetje zonde om daarvoor een vrijwilligersbijdrage te ontvangen, vond ik. Ik vind het heel erg jammer, want ik vond het echt heel erg leuk om te doen. Daarom zou ik graag nog als reserve staan, mogelijk dat iemand mij nog eens vraagt. 

In het kader van de rigoureuze beslissingen zit ik er nu ook over te denken een flink stuk van m'n haar af te laten knippen. De afspraak voor de kapper staat al, ook al zoiets dat dit seizoen nog niet was gebeurd, maar het kan natuurlijk ook weer alleen voor de puntjes en een modelletje.

Is driemaal scheepsrecht en gaat het haar eraf? Ik weet het nog niet, maar hier wat foto's van 'before'. 

Edit. Ja, het er is een stuk af

Mijn favoriete boek van de afgelopen maand

Vorige maand besloot ik tot een maandelijks themablog: mijn favoriete boek van de afgelopen maand. Op Hebban houd ik al maandelijks met een blog bij wat ik zoal gelezen heb, hier dus alleen de favoriet(en). 

In juli las ik veertien boeken en het was nog best een klus daar een favoriet uit te kiezen. De afgelopen maand las ik slechts vijf boeken en tot een paar dagen terug was het een uitgemaakte zaak wat mijn favoriet zou zijn. Maar toen begon ik in Godsgraf, deel twee van de Nimmernachttrilogie van Jay Kristoff. Een erg spánnende trilogie. Zo spannend dat ik, zodra ik deel twee uit had, deel drie aanschafte. Voor de e-reader, want naast spannend zijn de boeken ook dik. 719 pagina's telt het derde deel Duistere Dageraad. 

Wat mijn favoriete boek van de afgelopen maand zou zijn, was ineens niet meer zo zeker. Maar toch..

Mijn favoriet blijft toch Sterk als een Leeuw van David Samwel. Het is een waar gebeurd verhaal van een jongen die geadopteerd is. Zijn Nederlandse ouders zijn fantastische mensen, maar David blijft toch zitten met vragen over zijn afkomst. Hij zoekt controle en die krijgt hij over eten. Eerlijk en open vertelt hij over zijn anorexia. Wat het met hem doet. Hoe goed het voelt om controle te hebben. Hoe moeilijk het is deze ziekte te boven te komen. 

Sterk als een Leeuw is een aangrijpend en bijzonder verhaal en ik ben blij dat ik het gelezen heb. 

(af en toe wel ontzettend jammer, dat je niet makkelijk 2 foto's naast elkaar kunt zetten.. of het kan wel en ik heb nog niet ontdekt hoe)