Een plan

 Ik heb (weer eens) een plan. 

Er zijn veel activiteiten die ik leuk vind en meestal houd ik me daar in vlagen mee bezig. Schrijven, deze blog of een dagboek, fotograferen, tekenen, planten en zelfs lezen. Lezen is wel een redelijke constante, maar de laatste tijd zit het toch in een dip. 

Een aantal van deze oplevingen postte ik hier al op de blog. De blog op zich is een en al opleving, samen met het lezen van andere blogs. Wekenlang schrijf ik in m'n hoofd en werk dat daarna uit. Voor inspiratie en de leuk lees ik andere blogs. Ineens is het dan weer weg.
- Poef - Leeg hoofd, lege pagina's.

De planten die bij mij nog floreren, kunnen tegen een stootje (lees, tijdelijke droogte) Fotografie zit al langere tijd in een inactief stadium. Vorig jaar (ja, een jaar geleden) nog wel een foto-per-dag-project gedaan, dat was erg leuk, maar met de telefoon. M'n camera ligt te verstoffen, helaas.

En dan tekenen: "Jaa.. ik ga (weer) tekenen!" denk ik zo'n twee keer per jaar. "En nu houd ik het écht bij" denk ik er dan achteraan. Lessen uit het verleden zeggen mij níets, zoveel is duidelijk. Twee keer per jaar is er een opleving, zo te zien in de diverse boekjes, want ik zet er altijd enthousiast een datum bij. "Kijk, het is mei/november en ik teken weer!" Regelmatig (meestal) gaat dit gepaard met de aanschaf van materiaal om mee of in te tekenen en al snel verdwijnt dat in de kast, die al vol zit met materiaal. En er blijft altijd wat naast de bank liggen, voor als ik plotseling zin en inspiratie krijg. Je weet maar nooit. 

Dit jaar deed ik het anders. Ik meldde me voor een tekencursus en zo tekende ik in elk geval negen weken achtereen. Mijn zoon deed er voor mij een schepje bovenop: Hij schreef een verhalenbundel, deze wordt uitgegeven (!!), en hij vroeg mij om bij elk verhaal een tekening te maken. 

- slik -

Enthousiast maar voorzichtig zei ik "Ja, leuk!". Vanbinnen had ik grote twijfels. Tekenen is leuk, dat lukt ook best wel af en toe, maar illustraties? Bij de cursus had ik ook veel betere tekeningen gezien dan ik maakte en nou zou ik ineens tekeningen maken, die gepubliceerd worden? 

- HELP - 

Ik kreeg een lijst met dertien onderwerpen om te tekenen. Na wat rommelen kreeg ik ook een deadline. Dat werkt bij mij toch beter. Onze eettafel werd mijn atelier. Ik nam vrij op de dagen dat m'n man niet thuis werkte, zodat ik lekker mijn muziek (Beatles) hard aan kon zetten en meeblèren. 

En het is gelukt! Dertien tekeningen zijn af. Sommigen aangepast. Zo zag ik de Hollywood-letters in de bergen niet zitten. Dit werd popcorn. En die is erg goed gelukt, al zeg ik het zelf. Anderen werden niet zoals ik wilde, maar zoon is tevreden. 

En wat is nu mijn plan? 

Eén van de redenen dat ik weinig teken, is dat ik geen inspiratie heb (zeg ik altijd). Zit ik daar met potlood in aanslag, geen idee wat te doen. Maar nu ontdekte ik illustreren. Nee, ik ga geen uitgevers aanschrijven dat ik dit kan en wil. (misschien wel ooit, je weet het niet) Ik wil per boek dat ik lees minimaal één illustratie maken. Wat een leuk idee hè? En die post ik dan op de blog. Deze of die andere, die speciaal voor dagelijkse tekening of foto was. Kan ik vervolgens mijn 'boek van de maand'-idee weer uit het stof halen. En.. nu ik een opleving van het blog aan voel komen, ook de WOW.

 

Wanneer ik met dit plan begin? Het nieuwe jaar natuurlijk. Heb ik gelijk een mooi goed voornemen. Eind januari begin ik ook met een nieuwe tekencursus van acht lessen.

 

Nieuw schetsboek

Ik kijk online graag naar tekeningen van anderen. Sinds enige tijd volg ik verschillende Facebookgroepen van "Urban Sketching", regionaal en internationaal. Heerlijk. Hele kunstwerken komen daar voorbij, die volgens mij nog weinig met schetsen te maken hebben, maar waar ik graag naar kijk. Via het algoritme kom je dan ook vanzelf bij "Reisschetsboeken" en "Tekenen met waterverf". Heerlijk zo'n algoritme met niets dan moois.

Uiteraard pakte ik er vervolgens mij eigen schetsboek bij. Deze wordt er, zo wijzen de data onder schetsen uit, zo'n twee keer per jaar bij gepakt. Elk jaar rond mei en oktober krijgt het 'ik wil tekenen' virus vat op mij, en na een paar (mislukte) schetsen blijft het weer liggen. Hoe dat komt? Niet tevreden met het resultaat en daardoor een enorme rem op het tekenen zelf. 

Dit jaar doe ik het anders.

Nadat m'n cursus Portugees afgelopen was, vroeg ik me af wat ik nu eens zou gaan doen. Dit was zo rond de tijd dat ik het schetsboek er weer bij pakte. Online kwam een cursus 'urban sketching' voorbij en dat leek me ook wel wat. Maar.. hoe dan. Al zoekend kwam betreffende cursus niet meer boven, wel een basiscursus tekenen en schilderen. Voor ik het wist, had ik me aangemeld. 

En zo begon ik vorige week welgemoed met mijn beginnerscursus. Leuk! We kregen allemaal ons eigen schetsboek, haha, weer een nieuw tekenboek. Zou ik niet meer kopen, nu dit. Maar, in tegenstelling tot andere schetsboeken, is deze ook gelijk de hele week gebruikt. 

Tijdens de cursus oefenden we met tekenen zonder kijken. Erg leuk om te doen. Daarna was het huiswerk élke dag tekenen! Dit is me gelukt, maar ik liep uiteindelijk wel weer tegen mezelf aan. 'Wát zal ik eens tekenen... ' en 'kan ik dit wel.. nee dit kan ik nooit'. Ja, ik werd geconfronteerd met mijn eerder genoemde rem. 'Ik wil niet want ik kan niet'. 

Tijdens de cursus werd deze 'rem' ook nog enigszins geactiveerd, want toen we moesten oefenen met houtskool en alledaagse voorwerpen had ik vooral krabbels, schetsen dus, terwijl andere cursisten hele kunstwerken maakten van een kaasschaaf en een wasknijper. Maar goed, ik was ondertussen tegen mijn onkunde betreffende 'perspectief' en 'tekenen wat je ziet in plaats van wat je denkt te zien' aangelopen en dat is toch ook wat waard. Dat is ook waar ik thuis tegenaan blijf lopen, en waardoor tekeningen dus niet worden zoals ik zou willen.

Gisteren, tijdens de tweede cursusavond, kwam dit onderwerp al een beetje aan bod toen we met licht en schaduw gingen werken. Leuk, met een kaarsje bij een kopje. Idyllisch. Gaandeweg merkte ik al dat oefenen en herhalen wel helpt. Eigenlijk weet je zoiets wel, maar het dóen, dat is soms wat lastiger.

Nog nooit heb ik zo braaf elke dag huiswerk gemaakt als afgelopen week, hoewel ik toch een paar keer 'ohja, moet nog' tekende, gevolgd door 'wát dan'. Nog nooit had ik zo'n onbevredigend gevoel na het maken van huiswerk, want steeds werd het niet wat ik wilde, was het niet af. Maar als het goed is, gaat oefenen hierbij dus helpen. Helaas is de afgelopen week het dagelijkse tekenen dan weer niet gelukt.

Nog een dingetje

Aansluitend op het onderwerp van dit blog: tweeënhalf uur tekenen doet pijn. En daar baal ik van. Want het laatste half uur wil ik eigenlijk gewoon stoppen en weg, terwijl de tijd ervoor voorbij vliegt. En ja, we hebben een pauze en, ook ja, ik wissel van houding, loop wat rond en dergelijke. Had ik dit van tevoren kunnen weten? Waarschijnlijk wel, maar ik heb er toch niet echt bij stil gestaan, eigenlijk. Gelukkig maar.

 Afijn
Ik heb dus een nieuw schetsboek, ik heb zelfs elke dag getekend en als ik zo doorga, post ik over een paar jaar misschien ook wel bij "Urban Sketchers", heb ik een getekend (reis-)dagboek en worden al mijn tekenspullen eindelijk eens gebruikt, inclusief de schetsboeken die ik al had. Ik heb er zin in.  

NB: deze blog staat dus al 2 weken in concept. Vergeten te posten. Bij deze..

Onzichtbaar ziek en zonnebloemen

 Ooit stapte een jonge vrouw in de lift van een ziekenhuis en kreeg daarop commentaar van oudere liftgebruikers. Zo'n jonge meid, wat moest zij nou in de lift? Maar deze jonge vrouw had een (of meerdere) aandoening(en), waardoor de trap een onoverkomelijk obstakel voor haar was. Misschien wel een groter obstakel dan voor deze oudere mensen, want die kunnen nog best fit zijn. (maar oké, ze waren in een ziekenhuis, dus waarschijnlijk  hadden zij de lift ook echt nodig) 

Deze ervaring greep de vrouw zo aan, dat ze een blog startte met de titel "Onzichtbaar ziek". Deze blog is inmiddels uitgegroeid tot een website met meerdere beheerders, omdat de oorspronkelijke startster het niet meer aankon. Vanwege haar aandoening(en), begreep ik*. 

Zo'n ervaring kan dus een beste impact hebben. Van mezelf weet ik nog dat ik me vroeger heel schuldig kon voelen wanneer ik op een 'slechte knie dag' in de bus niet opstond voor oudere mensen. Bij het uitstappen liep ik dan extra mank, ter verduidelijking. Andere keren stond ik wel op, trouwens, wanneer ik minder last had van m'n knie of het idee dat degene die stond nog moeilijker ter been was. 

Uiteraard staat een dergelijke ervaring niet op zichzelf. Overal ter wereld zijn mensen onzichtbaar ziek en lopen tegen vooroordelen aan of kunnen hulp gebruiken. In 2016 ontstond daarom op Gatwick Airport London het idee voor de Hidden Disability Sunflower. Op hun website staat:

De Airport Passenger Advisory Group, het Gatwick-team, waaronder Ruth Rabet nu onze Business Development Director in het VK, werkten samen met lokale en nationale liefdadigheidsinstellingen om te beoordelen of het gebruik van een keycord nuttig zou zijn voor mensen met verborgen handicaps. Ze voerden gesprekken met Tim Wilkins van de Alzheimer’s Society, Daniel Williams van Visualise, Daniel Cadey,voorheen van de National Autistic Society, en ook met Maria Cook van Autism Support Crawley, wiens zoon Ryan autistisch is. 

Na deze evaluatie koos de groep een sleutelkoord met zonnebloemen op een groene achtergrond om het idee van vertrouwen, groei en kracht weer te geven, maar ook om geluk en positiviteit te introduceren.

Sindsdien hebben duizenden bedrijven over de hele wereld in elke sector zich aangesloten bij het wereldwijde netwerk.

Mijn oudste loopt al een tijdje met een sleutelkoord rond. Hen woont in Londen, waarschijnlijk kwam het daardoor eerder onder diens aandacht. Ik wist er dus wel vaag van, maar toen ik op Schiphol een hele balie met zonnebloemen op de achtergrond zag, vroeg ik me af of het ook niet wat voor mij zou zijn, mijn onzichtbare aandoening wat zichtbaarder te maken. Liever loop ik er niet mee te koop dat ik pijn heb, maar misschien is het af en toe toch wel handig. Let wel: een sleutelkoord, sleutelhanger, pet of armband geven je geen voorrang in de rij op een vliegveld, maar wanneer er wat is, waardoor er extra lange rijen zijn, kan het zijn dat er iemand naar je toekomt om te vragen of het nog gaat. Of dat er meer begrip is, wanneer je wilt zitten. 

Afgelopen week heb ik me dus in de producten verdiept. Helaas waren de armbandjes en taslabels uitverkocht, maar ik heb wel een gepersonaliseerde ID-kaart met sleutelkoord besteld en wat sleutelhangers. Armbandjes bestel ik later weer, want een sleutelkoord vind ik helemaal niet fijn dus zal ik niet vaak dragen denk ik. 

Geen idee of ik deze zichtbaarheid ooit nodig heb, maar mocht dat het geval zijn, heb ik het in elk geval. Met mijn inmiddels grijze krullen zal ik in elk geval niet snel meer als 'te jong' gezien worden, wanneer ik wil (blijven) zitten. Integendeel, er is al eens voor me opgestaan. (misschien liep ik wel moeilijk, dat kan)

* het verhaal van het ontstaan van de website komt ik uit mijn geheugen, op de website zelf kan ik het zo niet terugvinden

Spontaan

 "Zullen we er anders een weekendje van maken", stelde ik afgelopen zaterdag aan man voor. Hij twijfelde over een tafeltennistoernooi in Jever, Duitsland, op zondag. Of hij daarheen zou gaan. Ik had ineens wel zin in even samen weg, andere omgeving, even naar het strand van Wilhelmshaven, (wat bookcrossingboeken wegleggen), gezellig samen uit eten en een hotelletje nemen. En wanneer hij zich dan zondags uit ging sloven aan de tafeltennistafel, zocht ik wel een plekje om een boek te lezen. Of ik dat nou thuis deed of daar, dat maakt toch niet zo'n verschil? 

Man was verbaasd. Zo'n spontaan voorstel, zo kende hij mij niet, volgens hem. Dit kwam even binnen, want zo spontaan was ik altijd wel, vroeger. Ooit. Maarja..

Terwijl we nog aan het twijfelen waren (man voelde zich niet geheel fit, dus kon hij zo'n heel toernooi wel aan?) kreeg ik vlekken voor m'n ogen. Migraine-aura. Inwendig vloekend kneep ik m'n ogen dicht en deed een ontspanningsoefening. Dat mocht niet baten. De aura werd sterker, ging van links naar rechts en weer terug. 

"Laat maar", zei ik dus uiteindelijk tegen mijn nog dubbende man. Het wordt 'm toch weer niet. Het lichaam, mijn hoofd, steekt er voor mij weer een stokje voor. Uiteraard was het geen probleem als man alsnog ging spelen, maar op mijn aanwezigheid hoefde hij niet meer te rekenen. 

Balend nam ik medicatie in en ging naar bed. 's Avonds werd het gelukkig weer wat beter. Zondag nog wel last en zelfs maandag en dinsdag nog naweeën. Daarom nam ik spontaan volgende week vrij (was toch al de helft van de week vrij, in verband met Hemelvaart)

Tot zover mijn spontaniteit. Man ging even een balletje slaan bij een vereniging in de buurt. Ook leuk.  

 

WoW: Aandacht

Ik neem een pauze, zei ik tegen de dames van mijn leesclubs. Niet van lezen, wel van de twee verplichte boeken per maand. Hoe leuk ook, ik neem even een pauze. 

Ik neem ook een pauze van de readingchallenge. Nee, ik stop niet met lezen, maar waarschijnlijk gaat m'n doel omlaag. 

Wat is er aan de hand? Niets ernstigs. Ook niet echt iets heel erg leuks, maar ik wil mijn aandacht even ergens anders op richten. Waarop? Portugees. 

Aandacht: Alles wat je aandacht geeft, groeit 
Aristoteles, 384-322 v.C

Ik ben geen talenwonder. Ooit deed ik eindexamen Duits, maar ik kan er amper een gesprek in voeren. Engels gaat goed, hoewel ik daar geen eindexamen in deed. Dit komt mede doordat ik ooit een half jaar in een Engels sprekend gebied doorbracht. Dan moet je wel. En om het bij te houden, lees ik nog regelmatig een boek in het Engels. Op televisie is er natuurlijk veel in het Engels en oja, mijn oudste woont in Londen en is getrouwd met een Engelsman. Engels gaat dus goed, gelukkig, want Portugees leren kan op de een of andere manier alleen vanuit het Engels. En alleen naar het Braziliaans. Dat schijnt te verschillen van Portugees als Vlaams van Nederlands. Ik hoor het verschil nog niet en hoop dat het in Portugal geen probleem wordt.

Waarom dan nu Portugees? 
Vanwege ons huisje in Portugal natuurlijk. Wanneer we over een paar jaar pensioneren, willen we daar graag langere tijd heen. En dus leek het me leuk om ook die taal te leren. 

Op zich gaat het wel, dat Portugees. Op duolingo dan, een taal-app, waarmee ik mij al ruim drie jaar bezig houd met Portugees. Vorig jaar ben ik een cursus gaan doen bij het talencentrum van de Universiteit in Groningen. Momenteel doe ik het vervolg daarop. Kan ik nu een gesprek voeren in die taal? Nee. Sterker nog, wanneer ik dat probeer, poppen er veel te veel Franse woorden in m'n hoofd op. Een taal die ik ook vroeger leerde op school, maar geen examen in deed.

Nu wil ik mij tijdelijk gaan onderdompelen in Portugees. Mijn aandacht richten op die taal. Ik kijk op Netflix een Braziliaanse serie*, ik doe nog steeds elke dag duolingo en ik vond boeken in het Portugees. Een boekje met korte verhalen in eenvoudig Portugees, maar geen kinderboek, en met Engelse uitleg. Speciaal om de taal te leren dus. Daar zijn nog twee delen van, die ik ga bestellen. Het is best grappig om ineens een verhaal te snappen in een taal die nog nieuw voor je is. Mathilda van Roald Dahl vond ik als .pdf op internet en O jardim secreto (ja, de geheime tuin) bij een online winkel. 

Stoppen met lezen doe ik niet. Natuurlijk blijf ik lezen. Maar ik wil het gevoel hebben dat ik tijd heb voor deze nieuwe taal. En in die taal wil ik zo goed worden, dat ik daar ook boeken in kan lezen. Dat is voor mij dé manier om een taal bij te houden. Maar de leessnelheid zal daarmee omlaag gaan, waarschijnlijk. 

*Bom dia, Verônica, een serie gebaseerd op boeken van Raphael Montes en Ilana Casoy. Het voelt wat onnatuurlijk zo. Meestal als ik zie dat een serie op boeken is gebaseerd, lees ik liever de boeken. Maar misschien komt dat nog.  

 #WoW betekent Write on Wednesday of Word of Week. Iedere woensdag verzint een van de deelnemers, meestal Karin of Irene, een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen

WoW: uitstelgedrag

 "Ohja, ik moet een afspraak maken bij de fietsenmaker", bedenk ik mij wanneer ik moet remmen en de linkerrem veel te makkelijk aantrekt. Remmen die het doen is belangrijk, maar zéker op een elektrische fiets. In november kreeg ik al een mailtje van de fietsenmaker, dat de fiets weer eens toe was aan onderhoud, maar ja.. druk druk druk, hoofd vol met komend kleinkind (druk in hoofd dus vooral) en wanneer breng ik de fiets hoe weg? 

Uitstelgedrag: specifiek bij studeren ook wel studie-ontwijkend gedrag (‘sog’)) is het uitstellen van taken die men eigenlijk wil of moet doen en waarbij men weet dat het uitstel waarschijnlijk niet goed is en tot moeilijkheden of extra stress zal leiden. Daarom wordt dit soms ook irrationeel uitstel genoemd.
bron https://nl.wikipedia.org/wiki/Uitstelgedrag

Uitstellen, ik ben er goed in. Eigenlijk wel toe goed. 's Morgens na de wekker stel ik het opstaan uit, 's avonds op de bank stel ik het naar bed gaan uit. Daar tussendoor stel ik vanalles uit, behalve eten, haha. 

Net als bij het voorbeeld met de fiets hierboven, stel ik het bestellen van herhaalmedicatie tot het laatste moment uit. Zoals mijn hooikoortspillen. Wanneer ik dan 's avonds op de strip zie dat het nu écht moet, pak ik toch snel m'n telefoon (medicijnen voor elf uur 's morgens besteld, liggen drie werkdagen later bij de apotheek, dus dan heb ik nog een halve strip en lijkt het nog láng niet dringend). Gelukkig kun je de receptenlijn tegenwoordig dag en nacht bellen, want toen dat nog tussen acht en half tien moest, was bestellen écht een drama. Ik kon dan wel 'lenen' van een vriendin met dezelfde medicatie, maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. En ja, terwijl ik dit typ, heb ik ook even snel de receptenlijn gebeld en niet eens gedacht "dat doe ik zo wel", om het vervolgens weer te vergeten. Ik ben namelijk aan de laatste strip begonnen en met al die bloeiende bomen zijn er soms twee pillen per dag nodig. 

Uitstellen, snel afgeleid zijn en iets eigenlijk niet willen doen dat wel moet waardoor ik uitstel, dat zijn zo ongeveer de ingrediënten die ervoor zorgden dat ik langer over de havo deed dan nodig en nooit een hbo-opleiding afmaakte. De reden dat ik mijn dagboek niet bijhoud, tekeningen niet gemaakt worden, kaartjes te laat gepost worden, foto's van de afgelopen vijfentwintig jaar niet zijn ingeplakt of gesorteerd op de externe harde schijf en deze WoW pas op vrijdag zaterdag online komt. 

Zelfs lezen stel ik wel eens uit, maar als ik eenmaal lees, is dat weer dé boosdoener voor uitstelgedrag. 

Dan moet ik nu de fietsenmaker maar eens gaan bellen. Eerst een kop koffie. 

 #WoW betekent Write on Wednesday of Word of Week. Iedere woensdag verzint een van de deelnemers, meestal Karin of Irene, een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen

WoW: Valentijnsdag.

Woensdag 14 februari een WoW. Logisch dat het Valentijnsdag werd. Hoewel dat een datum is, waar mijn man en ik helemaal niets mee hebben. Valentijnsdag is voor anonieme aanbidders, is ons ooit verteld, en wij kennen elkaar al een tijdje. Elkaar 'aanbidden' doen we zeker, maar al zo'n 30 jaar niet meer anoniem. En we noemen het liever liefhebben.

Valentijnsdag: is een dag waarop geliefden elkaar extra aandacht geven met bijvoorbeeld cadeautjes, bloemen of kaarten. Valentijnsdag wordt gevierd op 14 februari. Paus Gelasius I riep in 496 14 februari uit tot de dag van de Heilige Valentijn.
wikipedia.org

Toch kreeg man van mij dit jaar een kaartje. Anoniem ook nog, want ik vergat er een boodschap in de te zetten. 

Vorige week vond ik namelijk een lief kaartje van twee giraffes die elkaar kussen, met hartjes alom, zelfs op de giraffes. Een ideaal kaartje om aan mijn man te geven. Meestal doen we zoiets op onze 'verkeringsdag' of 'samenwoondag', maar die zijn nog ver, ver weg. En, mijzelf kennende, dan zou ik dat kaartje alláng weer vergeten zijn. Kwam Valentijnsdag toch een keertje goed uit.  

Was er geen Valentijnsdag in aantocht geweest, had ik het kaartje waarschijnlijk gewoon een keer op z'n bureau achtergelaten. Of teruggevonden in m'n tas. Ergens in september, zo tussen onze feestdagen in, te laat voor het één, te vroeg voor het ander. 

Elke dag is een goede dag om te zeggen dat je van elkaar houdt.
En dat doen we dan ook regelmatig.
Gelukkig.

 

 #WoW betekent Write on Wednesday of Word of Week. Iedere woensdag verzint een van de deelnemers, meestal Karin of Irene, een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen

WoW: Dilemma

Dilemma: Een dilemma is een situatie of probleem waarin uit twee even onaantrekkelijke (of aantrekkelijke) alternatieven moet worden gekozen. De keuze kan daarom niet alleen op logische gronden gemaakt worden. De weg om uit een dilemma te geraken is dan ook vaak een zeer persoonlijke keuze. [bron Wikipedia]

Na lang twijfelen heb ik besloten weer te gaan zwemmen. Wandelen gaat nog steeds niet best en na het bekijken van wat sportscholen werd ik daar ook niet enthousiaster over. Wat mij tegenhield om te gaan zwemmen was eczeem en zere oren doordat er water in kwam. Mijn eczeem is momenteel voor een winter redelijk onder controle, gelukkig, en dat water in het oor besloot ik te proberen te voorkomen met een badmuts. Enige probleem was nog: geen goed badpak. Ik ging dus online. 

Badpakken online worden geshowd door slanke modellen. Dat stimuleert minder dan je misschien zou verwachten. Er zijn wel ineens meerdere badpakken met pijpjes en dat leek mij eigenlijk wel fijn. Een badpak kruipt altijd zo omhoog en tussen je billen. Bij mij dan. 

Aangezien ik het water uit m'n oren wilde houden, keek ik ook naar badmutsen. Online winkel B had deze niet. Wel een paar badpakken, waar ik interesse in had. Online winkel D had wél badmutsen, maar ik twijfelde over de badpakken. Om maar een knoop door te hakken, kocht ik daar zowel badpak (twee) als badmuts en vond dat het zo maar goed moest zijn. Wat kan er tenslotte misgaan.

Helaas was ik na bezorging niet direct enthousiast. Het badpak met pijpjes had geïntegreerde softcups. Ik was ervan overtuigd dat ik daar expliciet naar gekeken had, en dat klopte ook, maar bij online winkel B en niet bij D, waar ik uiteindelijk de bestelling plaatste. Na het passen van beide gekochte badpakken, vond ik wel het badpak met pijpjes, maar dus ook de softcups, het lekkerst zitten. Alleen softcups belemmeren het lekker zwemmen, is mijn ervaring. 

Wat te doen? Ja, zie hier mijn dilemma. Proberen toch met de softcups te zwemmen, waarna ik het badpak dus niet meer kon retourneren, alleen het andere badpak houden of bij B alsnog een badpak met pijpjes kopen. En dan wel of niet het andere badpak ook terugsturen. Hoe de badpakken mij verder staan, was niet echt een argument tot houden of retourneren. Met een buik alsof ik acht maanden zwanger ben, vind ik badpakken sowieso niet zo heel flatterend. En een corrigerend exemplaar verandert mij niet in een slank model als op de plaatjes online, dus die optie werd niet meegenomen bij de keuzes. 

Beide badpakken retourneren was eigenlijk al geen optie, omdat ik vandaag wilde gaan zwemmen en dan dus geen badpak zou hebben. De ervaring leert dat dat gelijk een enorme streep door goede voornemens kan zetten. Ik besloot dus het badpak zonder softcups en pijpjes te houden en bij B alsnog een badpak met pijpjes erbij te kopen. Moreel ben ik nu dus wel aan mezelf verplicht om wekelijks te gaan zwemmen, zo met twee nieuwe badpakken. Wat het ook met huid en oren doet.

En ja hoor, ik heb gezwommen. Hierbij kwam ik er tot mijn verbazing achter dat een badmuts niet alleen niet helpt tegen water in je oor, daar was ik op zich al bang voor geweest, maar je haar ook niet droog houdt. Teleurstellend wel. Toch wordt het haar niet kleddernat én hangt niet voor de ogen, dus badmuts blijft. Bij het zwembad zijn oordopjes voor zwemmers te koop, alleen deze week niet, dus die ga ik maar proberen dan. 

Het dilemma is dus weer van de baan, gelukkig. Ik moet alleen niet vergeten het ene badpak terug te sturen. Daar ben ik niet zo'n held in, terugsturen. Maar ook nog een derde badpak houden, hoe lekker hij ook zit, zou teveel van het goede zijn. 

De badpakken. Rechts gaat terug, links blijft

 #WoW betekent Write on Wednesday of Word of Week. Iedere woensdag verzint een van de deelnemers, meestal Karin of Irene, een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen

WoW: Maatje

Oh, als ik toch eens rijk was, wat ik dan allemaal zou doen. Wie droomt daar niet over? 

Het is niet dat ik een heel vervelend leven heb. Ik heb geen hekel aan mijn werk en geniet van mijn vrije tijd. Maar af en toe zie ik wat langskomen, dat ik óók zou willen doen. Helaas zit ik met een matig energielevel, dat ik goed moet verdelen over de week. 

Maatje: 1) persoon met wie je goed kunt opschieten en met wie je veel leuke dingen kunt doen, 2) een inhoudsmaat, 3) eerste haring van het seizoen, 4) vriend
woorden.org

Wat ik bijvoorbeeld zou willen doen is Taalmaatje zijn. Mensen, wiens eerste taal niet het Nederlands is, helpen met onze lastige taal. Of mensen helpen, die om wat voor reden dan ook nooit goed hebben leren lezen en schrijven. Of kinderen voorlezen! 

Zelf ben ik veel bezig ben met taal, qua werk, deze blog en (heel veel) lezen. Voor mij is het niet voor te stellen hoe het leven eruit ziet, wanneer je niet kunt lezen. Nee, je hoeft niet net als ik boeken te verslinden, maar een keer een tijdschrift oppakken of ondertiteling van een mooie film lezen, maar ook formulieren invullen, off- of online. Lezen is in ons dagelijks leven zo belangrijk. In het mijne dan althans. 

Mensen die niet kunnen lezen of schrijven voelen zich vaak dom. Er is een kans dat ze hierdoor ineen sociaal isolement komen. En dat is natuurlijk zonde. Ook tegen een sociaal isolement worden er maatjes gezocht. Bij mijn moeder kwam elke week een dame langs. Ik geloof niet dat ik daar geschikt voor ben. Hoe mooi het ook klinkt, ik ben niet zo goed in het op gang houden van gesprekken.

Helaas vragen ze bij het taalhuis inzet van minimaal drie uur per week. En daar komt als ik toch eens rijk was weer om de hoek. Want naast mijn baan wil ik gewoon geen wekelijkse verplichting, ook als is dat maar drie uur. Het is wel drie uur op mijn vrije dag, die ik nodig heb om weer op te laden. Niet elke vrije dag heb ik die energie. En als je ervoor gaat, dan moet je het ook een tijd volhouden, vind ik zelf. Om die reden zoek ik altijd vrijwilligerswerk, dat níet elke week hoeft. Misschien kan ik ooit na ons pensioen nog wat voor mensen met een taalachterstand betekenen, maar als ik toch eens rijk was, dan stopte ik met werken en werd een taalmaatje. Onder andere.

 #WoW betekent Write on Wednesday of Word of Week. Iedere woensdag verzint een van de deelnemers, meestal Karin of Irene, een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen

#WoW: Afvinken

Lijstjes, sommige mensen zijn er gek op. Lijstjes maken en dan afvinken wat je hebt gedaan. Ik las zelfs eens van iemand, die een lijstje maakte van de lijstjes die ze heeft. Echt onvoorstelbaar voor mij. 

Voor mij is dat teveel planning. Lijstjes maken alleen al, dan nog bijhouden ook. Ik verzand in een gebrek aan overzicht door iets overzichtelijk te maken. Bovendien ga ik er nog steeds vanuit dat de lijstjes die ik in m'n hoofd heb, wel werken. Jarenlange ervaringen die het tegendeel bewijzen ten spijt. Want natuurlijk maak je onbewust lijstjes. Wanneer je naar de winkel gaat of op vakantie. En meestal gaat dat goed. Soms wordt er eens wat vergeten, maar zolang je met vakantie paspoort, pinpas en medicatie mee hebt, zit het meestal wel goed. Opladers, ook belangrijk. (door ervaring leert men)

Afvinken is wel leuk, natuurlijk. Het gevoel hebben dat je wat gedaan of bereikt hebt. 

Afvinken is een term die vaak wordt gebruikt om aan te geven dat een taak of item op een lijst is voltooid of afgerond. Het wordt vaak geassocieerd met het visueel markeren van een taak door er een vinkje naast te zetten, meestal in de vorm van een ✓-symbool. Dit wordt gedaan om aan te geven dat de taak is voltooid of de vereiste actie is ondernomen.

https://chat.openai.com

Het is niet helemaal waar dat ik geen lijstje maak. Ik maak bijvoorbeeld via Hebban achteraf een lijstje wat ik heb gelezen in een jaar. Ik neem mijzelf een hoeveelheid boeken voor bij de Readingchallenge en elk boek dat ik lees vink ik af. ✓, weer een boek gelezen.

Dit jaar doe ik mee aan de 'lees-uit-eigen-kast' (luek) challenge. 24 boeken lezen, die je voor 1 januari al in ongelezen in je boekenkast had staan en die nodig gelezen dienen te worden. Ik zette er ook boeken bij, die ik in december nog kocht, maar het gaat eigenlijk om nog oudere boeken. (stiekem kocht ik nog snel een (e-)boek voor deze lijst)  

Het oudste boek op deze lijst kocht ik in 1995. Nog met guldens! Die dag won ik een bedrag op een kraslot en daarvan kocht ik een boek. In die tijd schreef ik zoiets nog op in het boek. Dat boek moet sowieso op de luek'24-boekenlijst, want het wordt toch tijd dat deze ook eens gelezen wordt. Er stonden nog meer vergeten boeken in de kast, wachtend op aandacht. Ook boeken op de e-reader doen mee. Die worden soms nog sneller vergeten, doordat ze niet 'in het zicht' in de boekenkast staan.

In plaats van 24 heb ik inmiddels 30 boeken op mijn luek-lijst staan. Ik twijfel nog of ik dit weer terugbreng naar de 24 die ik écht wil lezen of dat ik het zo laat. Maak ik vooraf de keuze welke 24 boeken ik ga lezen, of denk ik achteraf 'oh mooi, er zijn 24 van gelezen, maar er zijn nog boeken over'. Zie? Lastig, lijstjes. Kopzorgen krijg je ervan. Voorlopig is de luek '24 mijn enige afvinklijstje van dit jaar. Al 4 boeken zijn er afgevinkt en de 5e ben ik aan het lezen.

 

#WoW betekent Write on Wednesday of Word of Week. Iedere woensdag verzint een van de deelnemers, deze week Karin, een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen. Zie ook https://verwondervrouw.nl/