In 2025 stopt Hebban met de blogs op de website. Daarom kopieer ik in november 2025 een aantal oude blogs hierheen. In elk geval de maandoverzichten. Soms nog andere blogs die het bewaren naar mijn idee waard zijn.
Mijn boeken van september en Lezen uit eigen kast
Speurend sta ik voor mijn kast. Welke boeken staan er eigenlijk precies, welke heb ik gelezen, welke kunnen... weg?
Sinds ik in juli BookCrossing ontdekte, ben ik een nieuw tijdperk ingegaan; boeken mogen weg. Echt? Ja, echt.
Niet alle boeken natuurlijk. Zo gek ben ik nou ook weer niet. Maar een opruiming zorgt voor meer plaats voor de boeken die ik écht wil bewaren. De Stephen Kings, bijvoorbeeld. Vrijwel elk jaar komt er weer een nieuwe, begin deze maand nog: Het Instituut. En er is geen plek! Een grotere boekenkast is geen optie. Veto van m'n man.
Er is nóg een voordeel aan deze nieuwe hobby: ik blijk best veel boeken in de kast (en op zolder) te hebben, die ik 'ooit' nog wilde lezen, maar waar ik nooit aan toekwam. Ik dacht werkelijk dat ik 90% van m'n boeken wel gelezen had, dat valt tegen. Of mee. En de meeste van die boeken wil ik toch niet ongelezen wegdoen, dus ineens doe ik een inhaalslag. Lees 'vergeten boeken' (en laat er wat liggen voor de maand van het 'vergeten' boek).
Het eerste boek dat ik besloot op te pakken was Het maanlied van de Wolf. Een verhaal over een Indiaans meisje, dat geroofd wordt van haar stam, als slaaf in haar nieuwe stam gehouden wordt en vlucht naar weer een volgende stam. Uiteindelijk komt ze via de Inuit in Groenland terecht. Een bijzonder boeiend verhaal, de schrijfster heeft veel onderzoek gedaan naar het leven van deze stammen in de veertiende eeuw, dus veel berust (vermoedelijk) op waarheid, behalve natuurlijk dit specifieke verhaal van 'Tekenvrouw'. Overigens kan ik dit boek niet via Bookcrossing loslaten, want het blijkt van m'n zus te zijn en zij wil het terug. Halverwege het boek kwam ik er ook achter dat het me niet voor niets zo bekend voorkwam; ik las het al eerder.
Omdat een papieren boek oppakken voor mij toch kennelijk minder snel leest dan een boek op de e-reader, besloot ik eerst een boek uit mijn digitale boekenkast te kiezen. Het Rosie effect stond eigenlijk al klaar. Deel één las ik een paar jaar terug en is in mijn beleving leuker. Misschien komt dat ook omdat in Het Rosie effect Don en Rosie vooral langs elkaar heen lijken te praten en daar kan ik slecht tegen. Don's 'oplossingen' voor bepaalde problemen zijn vaak wel leuk.
Terug naar de papieren boeken, want die boekenkast moet leeg natuurlijk.
De vrouwenjager van Rita Mae Brown is niet heel erg dik en leest snel weg. Het is meer een roman, wat ik wel jammer vond. Wel leuk onderhoudend, maar ik had er meer van verwacht.
Terugkeer van de Samoerai van T. Matsuoka is dan wél weer een dik boek. In het begin snap ik niet zo goed wat ik lees. Naar gelang ik verder kom, blijkt dat twee hoofdfiguren elkaar wel zien, maar in verschillende eeuwen leven. Sowieso lopen de tijdsperiodes door elkaar. Uiteindelijk begin ik dit te begrijpen en boeit het verhaal mij wel.
Ik besluit vervolgens tot De Vliegeraar van Khaled Hosseini. Een boek waar ik me niet zo'n goede voorstelling kon maken. Het trok me niet, hoewel het aan alle kanten bejubeld werd. Maar ik zat snel in het verhaal en vond het ontzettend intens. Ik leende dit boek van m'n vader, dus echt ruimte in de boekenkast geeft dit niet.
Het einde van de zomer van Anders de la Motte lees ik voor m'n boekenclub. Ik had 'm al voor deze maand in huis, dus hij stond ook in mijn digitale boekenkast. Ik lijk een beetje in een leesdip te zitten en dit boek trekt me daar alleen uit, doordat ik weet dat ik met een deadline zit. Als ik over de helft ben, ben ik wel benieuwd hoe het afloopt. Op zich is het ook wel fijn geschreven, maar soms heb ik het gevoel dat er teveel moeite is gedaan tot het vormen van mooie zinnen en metaforen.
Op de valreep lees ik nog Het geheim van Rotterdam van Thea Beckman. Een dun boekje dat ik in een doos met gratis boeken langs de weg aantrof. Het heeft hele kleine lettertjes, wat voor mij het lezen moeilijker maakt. Toch als gewoonlijk bij Beckman een onderhoudend verhaal met veel geschiedenis. Even heerlijk wegdromen in de vijftiende eeuw en blij zijn met een geïsoleerd huis en centrale verwarming, terwijl buiten de regen niet ophoudt met vallen.
Van deze boeken van september gaan er uiteindelijk maar drie uit de kast via BookCrossing. Anderen zijn geleend of digitaal.
Het leuke van een doorgeefsysteem als BookCrossing is natuurlijk dat mensen het boek oppakken en registreren. Als het me niet uitmaakt wie het boek meeneemt en of diegene er blij mee is, laat ik het zo achter, ergens, maar dat doe ik niet. Gelukkig is er dan ook inmiddels één boek geregistreerd, dat ik bij een BookCrosser in een minibieb achterliet. Helaas is deze minibieb niet in mijn buurt.
Andere boeken liet ik vaak op dezelfde plaats rond dezelfde tijd vrij bij een bushalte. Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig of mensen nu toch stiekem zo'n boek gaan verwachten op die plek. Of ze ernaar uitkijken. Aan de andere kant ben ik allang blij dat de boeken er een paar uur later niet meer liggen. Iemand was nieuwsgierig en geïnteresseerd. Als zoiemand maar vaak genoeg een boek treft, gaat hij/zij deze misschien alsnog registreren.
En dan begint morgen de maand van het spannende boek. Kan ik lekker in Het Instituut beginnen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten