In 2025 stopt Hebban met de blogs op de website. Daarom kopieer ik een aantal blogs hierheen. Dit blog geeft op zich een leuk beeld. En die laatste zin plaatst Covid in een heel ander daglicht.
Teveel crime, kan dat?
Het is 's morgens vroeg, het wordt al wat licht maar door de mist kun je nog niet ver zien. De wereld is een kleine cocon. Achter me hoor ik voetstappen en zwaar gehijg, geschrokken kijk ik om en zie een man met een hond. Niets aan de hand dus. Rustig loop ik verder, totdat... wat zie ik daar liggen langs de kant van het pad? Die vorm, is het een hand.. ohneee, zie ik een lijk??? Ondanks mezelf loop ik ernaar toe. Het blijkt geen hand te zijn, alleen een handschoen. Terwijl mijn hart weer uit m'n keel naar z'n normale plaats zakt en de hartslag normaliseert, vraag ik me af: kun je teveel horror en crime lezen of zien?
Elke dag loop ik 's morgens door het park en een groot gedeelte van het jaar is dat in het donker. Hoevaak is dat bij CSI of Criminal Minds niet dé manier, waarop een lijk gevonden wordt? Ook in boeken is de ochtendwandelaar, met hond, vaak de geschokte vinder en hoewel ik op zich niet verwacht dat ik ooit die wandelaar zal zijn, het is mogelijk. Toch?
Maar dan... zojuist dreef er wat in het afwaswater. Gelukkig bleek het een worteltje en niet een vinger, maar toen ging ik me toch afvragen of ik niet teveel spannende series kijk of enge boeken lees. Is het bizar dat dit het eerste is dat in m'n hoofd op komt? Een lijk in het park, oké, vergezocht maar mogelijk, maar een vinger in de afwas? Als iemand in huis een vinger kwijtraakte, zou dat niet op een andere manier opgevallen zijn? Vást, maarja, dat soort verhalen lees ik dan weer niet.
Overigens zie ik niet alleen lijken hoor. Een zwart of wit busje, dat ergens op een hoek staat, dat zijn natuurlijk geheim agenten die iemand in de gaten houden. De associaties zijn ook niet alleen op crime gebied. Door afleveringen van Mindfuck en Dynamo zijn mijn dochter en ik er van overtuigd dat de wereld van Harry Potter, of andere tovenaars, echt bestaat.
Schrijvers zijn goed. Doordat een boek vaak begint met een alledaagse gebeurtenis, een ochtendwandeling met de hond bijvoorbeeld, lijkt het net of alles wat daarna gebeurt ook om de hoek ligt. En doordat ik tijdens het lezen 'in het verhaal ben' geeft me dat het gevoel dat een lijk in de vijver helemaal niet zo raar hoeft te zijn. Eng, zéker, gruwelijk zelfs. Maar niet onmogelijk.
Gelukkig lees ik nu de Mazerunner-serie. De kans dat er een enge, besmettelijke, ziekte uitbreekt die alleen te bestrijden is door met jongeren te experimenteren, lijkt me nihil. Voorlopig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten