Geen sexy onderwerp: een boek over de overgang

Niet alleen op Hebban win ik boeken. Laatst deelde ik gewoon het plaatje dat hieronderaan staat op facebook, vond ik leuk en toepasselijk, en verhip, ik won een boek. 'Te Lijf' over de overgang en mooi ouder worden, geschreven door Isa Hoes en Medina Schuurman.

De dames, vooral bekend van tv, kwamen er onafhankelijk van elkaar achter, dat veel van hun 'vage klachten' met de overgang te maken hebben. Ze zochten hier verdere informatie over, maar er bleek bar weinig te vinden. 'Hoe komt dat?', vroegen ze zich af? Nou, omdat de overgang niet sexy is. En vrouwen mogen niet klagen. Bovendien is nog niet zo heel lang duidelijk hoeveel invloed die hele overgang eigenlijk op een vrouw heeft.

Zo'n 100 jaar terug bestond de overgang nauwelijks, of er was in elk geval weinig over bekend. Vrouwen werden gemiddeld niet oud genoeg om er last van te krijgen. Dat relativeert gelijk. Hoe vervelend ook, op zich ben je als vrouw gezegend deze periode mee te maken. Later, zo na de jaren '50 van de vorige eeuw, werden vrouwen weggezet als 'hysterisch' en zelfs opgenomen. Depressieve gevoelens kunnen namelijk ook ontstaan bij de overgang. Anderen zochten hun heil in Sherry-(k)uurtjes, gezellig 's morgens bij elkaar na de koffieronde.

Het boek zelf
In het eerste deel van het boek komen deskundigen aan het woord, die vertellen wat er gebeurt in het lichaam van de vrouw tijdens de overgang. Hierbij komt veel nuttige informatie langs. Klachten, die je zelf niet zo snel aan de overgang zou toeschrijven, blijken er toch bij te horen. De overgang bestaat niet alleen uit opvliegers en een afnemende menstruatie. Het is veel meer. (helaas) Voor mij lijkt het vooral op fibromyalgie, een 'feest' der herkenning.

Het volgende deel gaat over mooi ouder worden. In het hoofdstuk over botox en fillers komt vooral de deskundige van één 'beautysalon' aan het woord, die natuurlijk natuurlijke lichaamseigen producten gebruikt en altijd goed en in overleg spuit. Het hele hoofdstuk leest als één grote advertentie, met mogelijk wat nuttige informatie over de verzorging van je huid, waar ik dan weer niet zoveel aan heb, in verband met mijn eczeem. Ach.. anders deed ik er waarschijnlijk ook weinig mee. Het hoofdstuk over kleding sla ik maar over. Het heeft gewoon mijn interesse niet. Volgens de schrijfsters 'verslonst' de oudere vrouw, ik kleed mij zoals ik mij altijd al kleedde, laten we daar de leeftijd niet de schuld van gaan geven.

In de volgende delen blijkt dat ik veel al goed aanpak. Ik ben nooit perfectionistisch geweest op het gebied van uiterlijk en huishouden, en juist dat blijkt bij vrouwen veel stress te veroorzaken. En mijn man zorgt gewoon mee in huis, dus ik hoef niet alles alleen te doen, zoals dat nog veel voor lijkt te komen. (Isa en Medina hebben beide geen partner, dus hebben hierin niet zoveel keuze) Andere tips over ontspanning en omgang met je ouder wordende lichaam, heb ik als chronisch pijnpatiënt al opgedaan bij revalidatie. Ik ga gewoon goed voorbereid de overgang in!

Wat vond ik van het boek?
In het boek wordt voor mijn gevoel teveel nadruk gelegd op 'mooi' ouder worden. Voor de schrijfsters natuurlijk ook meer van belang dan voor mij. Hun uiterlijk is deels hun werk. Bovendien pas ik bij veel beschrijvingen van 'de vrouw' toch al niet in het plaatje, dus mogelijk voel ik me daardoor minder aangesproken door deze invalshoek. De algemene informatie over de werking van het lichaam tijdens de overgang en wat je er verder aan kunt doen om prettiger ouder te worden, vond ik wel goed. Bij voeding werden hypes afgeraden, geheel volgens mijn ideeën, en bij bewegen werd de nadruk op matig intensief gelegd. Geen trainingsschema's en voedingslijstjes. Gewoon wat je zelf al zou kunnen doen, kleine mogelijke aanpassingen. (Stoppen met roken werd in elk hoofdstuk benadrukt. Gelukkig doe ik dat niet)

Waar ik positief over ben, is dat er nu eindelijk eens aandacht aan het fenomeen 'overgang' gegeven wordt. Een grootste gedeelte van de bevolking heeft er op enig moment mee te maken (voor de partner en andere huisgenoten is sommige informatie wel handig) maar er is nog bitter weinig van bekend. Ook bij de huisartsen niet, las ik tot mijn verbazing. Overgang als reden voor een klacht wordt regelmatig als laatste genoemd.

Een naslagwerk op dit gebied kun je het niet noemen, maar voor vrouwen van 45+ is het voor mijn gevoel wel een aanrader. Het leest ook vrij makkelijk weg.

Dit is het plaatje dat ik deelde op facebook. Uiteraard behoor ik tot de 43% die geen last heeft van stemmingswisselingen. (Geen idee hoe mijn omgeving daar over denkt)

Leesoverzicht januari

 In 2025 stopt Hebban met de blog op de website. Daarom kopieer ik een aantal van mijn blogs hier, om ze te bewaren voor mezelf. Vooral de leesoverzichten. 

Mijn boeken van januari

op 31 januari 2017 door Ria van Boeken tot Blog  

+2

Mijn challenge voor dit jaar staat op 52 boeken en ik las er al 6. Ik loop dus voor op de planning! (Toch?) En eigenlijk kostte dat helemaal niet zoveel extra moeite. Gewoon de tv wat vaker uit, geen herhalingen van wéér een sitcom kijken. Wil best.

Omdat onthouden wat ik lees niet mijn sterkste kant is (gelukkig houd ik het bij op Hebban) bedacht ik dat het misschien handig is maandelijks op het blog bij de houden wat ik las en hoe ik het vond. Zo zet ik mijn gedachten en herinneringen op een rijtje.

Toen het donker werd - Simone van der Vlugt
Eigenlijk begon ik dit boek nog in 2016, maar op 1 januari las ik 'm pas uit, dus ja, hij hoort echt bij deze challenge.
In het begin van dit verhaal, wil ik het boek eigenlijk gelijk weer wegleggen: een zoon van 17 in de problemen. Met zelf een zoon van 17 kwam dat heel dichtbij. Gelukkig las ik verder. Ten eerste gaat het boek verder niet echt over die zoon en het is een heerlijk spannend boek, waarin ik een aantal keren op het verkeerde been gezet word. Ik ga zeker meer lezen van deze schrijfster.
Naar aanleiding van dit boek schreef ik ook een blogje

De sneeuwman - Jo Nesbo
Het eerste boek van dit jaar voor de Thrillerleesclub. Weer een spannend boek. Bij de leesclub had de één de ontknoping al snel door, ik was hierin wat later. Toch kwam ook voor de anderen de ontknoping wel uit onverwachte hoek. Alle Scandinavische namen zorgden af en toe voor verwarring, net als de tijdlijn in het begin (met een e-reader blader je niet makkelijk terug, maar kun je gelukkig wel af en toe kijken hoe de hoofdstukindeling ook alweer is, want ik raakte wat in de war).

'De sneeuwman' blijkt wel het 7e boek te zijn, waar inspecteur Harry Hole in meespeelt. Op zich is het los te lezen, maar je mist wat van zijn geschiedenis. Nou is het een inspecteur met een alcoholprobleem en dat lazen we al vaker in Scandinavische thrillers. Gaat het daar echt zo slecht bij de politie? Ook is de laatste alinea bron van verwarring. Mogelijk lees je daarover verder in een volgend "Harry Hole"-verhaal.

Het huis van de moskee -  Kader Abdolah
Even iets heel anders dan al die thrillers. Dit boek stond al enige tijd op mijn 'nog te lezen'-lijstje en dat het zich in Iran afspeelt, gaf nu de doorslag om het erbij te pakken. Die landenchallenge hè. Weer heb ik problemen met de namen en ook de familiebanden haal ik door elkaar. Gedurende het boek wil ik wel verder lezen, ik wil weten hoe het afloopt, maar echt veel spanning zit er niet in. Misschien ben ik ook teveel aan thrillers gewend. Pas achteraf kan ik het boek echt waarderen en ik leerde wat geschiedenis van het land. Ook over dit boek schreef ik een blog.

Behind her eyes - Sarah Pinborough
Ik won weer een boek en sloot me aan bij de leesclub. Deze is nog in volle gang, maar het boek had ik binnen een paar dagen uit. Een makkelijk te lezen boek in het Engels. Prettige schrijfstijl, korte zinnen en niet al te moeilijke woorden. En spannend! Gedurende het boek verandert het perspectief tussen de hoofdpersonen, waardoor je steeds weer een ander beeld van het verhaal krijgt. Wat is waarheid? De plottwist aan het eind verraste me volkomen.

Het jasje van Luís Martin - Gilles van der Loo
Op zich een leuk verhaal, maar ik bleef doorlezen voor een clou, dat niet kwam. Gilles van der Loo schrijft een soort eerbetoon aan een overleden vriend. De vrienden fietsen veel door Amsterdam en die routes worden tot in detail beschreven, waar ik niet veel me kan, als niet-Amsterdamse. 

Ondertussen lees je ook het verhaal van Luís Martin. Een ander eerbetoon? Ik kom er niet helemaal uit.

Te lijf - Isa Hoes en Medina Schuurman
Een boek over de overgang. Ook hier schreef ik een blog over. Mijn conclusie daar: "Een naslagwerk op dit gebied kun je het niet noemen, maar voor vrouwen van 45+ is het voor mijn gevoel wel een aanrader. Het leest ook vrij makkelijk weg."

Qua landen kwam ik deze maand niet verder dan Nederland, Noorwegen en Iran. Nederland bleef ook maar beperkt tot één provincie, Noord-Holland. Ben benieuwd waar februari me brengt.

26-11-2025: de lay out van de gekopieerde blogs is steeds weer anders. 

Leesclub en thema's

 In 2025 stopt Hebban met blogs op de website. Om een aantal van mijn blogs te bewaren, plaats kopieer ik ze naar deze blog. Een trip down memorylane. Dat we met thema's wilden werken, was ik helemaal vergeten. 

Reallife thrillerleesclub; thema's.

op 23 januari 2017 door Ria van Boeken tot Blog  

+1

"Hallo allemaal! Ik vroeg me af of er nog meer mensen zijn uit de stad Groningen die het leuk vinden om een paar keer per jaar over een goed boek te ouwehoeren met een fles wijn? Ik lees vooral thrillers. Herkent iemand zich hierin?"

Boeken en wijn, ik was gelijk geïnteresseerd. Als snel spraken we met een vrouw of 6 af in een café in de buurt. We leerden elkaar een beetje kennen, hadden het over wat we zelf tot nu toe lazen, en hoeveel, wat er verder voor ideeën waren en hoe de invulling zou gaan zijn. Overeenstemming was er, we gingen los.

Inmiddels zijn we ruim een jaar verder. De groep is uitgebreid tot 9 vrouwen, die er jammer genoeg niet altijd allemaal op elke avond bij zijn. We begonnen met 'Meisje vermist' van Tess Gerritsen. Daarna lazen we 'Meisje op de weg' van Michael Berg. We bleven in de meisjes met 'Bloedschande' van SJ Bolton en daarna 'Ik reis alleen' van Samuel Bjork. Ik snap nu waarom boeken voor meisjes gevaarlijk zijn, een meisje in een thriller heeft het maar zwaar te verduren.

Omdat we ongeveer 1x per maand bij elkaar komen, hebben we nu ruim 12 boeken gelezen. Ze allemaal hier opnoemen gaat wat ver en ik zou er eerst voor moeten zoeken ook. Tenslotte las ik nog ruim 30 andere boeken vorig jaar. Een nieuw boek uitzoeken is altijd weer leuk en spannend, maar soms ook lastig. In november opperde één van de dames om met thema's te gaan werken. Niet per se een nieuw boek, zoals tot nu toe, maar een boek dat past bij de tijd van het jaar. Hebben we gelijk wat meer lezersinformatie en is er waarschijnlijk geen wachtlijst bij de bibliotheek.

Deze maand is het thema 'sneeuw', het gekozen boek 'De sneeuwman' van Jo Nesbo (Noorwegen in the pocket voor de readingchallenge!) Komende themaideeën zijn: Liefde (crime passional) in februari, iets met een moeder in mei vanwege moederdag en een (vakantie-)land in juli. Voor oktober 'iets met dieren'. Daarnaast denken we aan klassiekers (ik wil Agatha Christi nog lezen tenslotte) en andere willekeurige onderwerpen. We zijn nog aan het brainstormen.

Dus,  nu ben ik aan het zoeken naar een thriller met als hoofdthema 'Liefde' voor de komende maand. Ik wist niet dat dat zo moeilijk kon zijn! Tot nu toe heb ik 'Huidpijn' van Saskia Noort.

Daarnaast zoek ik nog andere leuke ideeën voor thema's, die passen bij een bepaalde maand of gewoon algemeen gebruikt kunnen worden. Iemand een idee? We komen vanavond weer bij elkaar, dus ja, het is wat kort dag.

26-11-2025

Count your blessings (5)

Het verraste me, moet ik zeggen, ineens is het al de 22e! Zo snel, de eerste maand van het nieuwe jaar is al bijna voorbij. En ik vergat niet alleen wekelijks te bloggen, ook m'n maandelijkse blog komt te laat online.

Ik kan de schuld gaan geven aan het feit dat ik een week vrij had. Natuurlijk, dan heb ik tijd genoeg, maar ik heb er geen idee van wélke tijd. Heb niet elke dag met de datum te maken. Het feit dat ik zo'n week vrij kan nemen, is dan wel weer een blessing.

Nu ik elke maand opschrijf wat positief is in mijn leven, kom ik er wel achter dat ik elke maand eigenlijk hetzelfde wil schrijven. Mijn basis is mijn blessing: familie, (hond,) werk, lezen, andere hobby's en vaker mooi weer dan donkere bewolkte dagen. Het feit dat ik ondanks pijn en vermoeidheid, toch een fijn leven kan hebben.

Hoofdpijn blijft roet in het eten van dat lekkere leven gooien, trouwens, en ik ga op zoek naar andere manieren, om die hoofdpijn de kop in te drukken. (welja, pun intended) Ik zit te denken aan shiatsu massage of haptonomie. En meer ontspanning inpassen in het dagelijks leven, zoals elke avond voor het slapen gaan. Juist als ik hoofdpijn heb, wil ik dat nog wel eens vergeten. Ook bijzonder.

Waar ik ook blij mee ben, is dat ik in Nederland woon. Ja, er wordt bezuinigd op onze gezondheidszorg en ja, het UWV ontkent de impact van fibromyalgie, maar nog steeds zitten we in de top 5 van de wereld, als het om onze gezondheidszorg gaat. Ik moet er toch niet aan denken dat ik elders zou wonen en last zou hebben van mijn klachten. In veel landen moet je toch op straat wonen, als je niet kunt werken. In Nederland is gelukkig bijna altijd wel een vangnet, hoewel helaas ook daar nog mensen door de mazen van dat net vallen. Dat is moeilijk en zwaar, maar nog steeds hebben wij het beter dan lotgenoten in andere landen. En dan heb ik het nog niet over oorlogen of heftige aardbevingen.

Na een heerlijke week vrij, waarin ik weer een gratis boek van een hebban leesclub uitlas, was dus vandaag mijn enige zorg dat dit blog te laat online komt. Als dat toch je enige zorg is.

Afgelopen maand ging ik ook nog met een vriendin naar de tentoonstelling van Rodin
in het Groninger Museum. Zo fijn!

Ik was in Perzië

 In 2025 stopt Hebban met de blogs op de website. Om mijn blogs te bewaren, plaats ik een aantal hier. 

In 2017 waren de categoriën van de readingchallenge landen. Dit bracht mij voor het eerst op het maken van keuzes op basis van het land waarin het boek zich afspeelde. Lezen werd (ook) reizen. 

Ik was in Perzië! (Iran)

op 13 januari 2017 door Ria van Boeken tot Blog  

+1

... en ik was er nog nooit eerder.

Eigenlijk trok het land me niet zo, maarja.. die landenchallenge hè, die brengt toch wat teweeg. 

Het boek 'Het huis van de moskee' stond al een tijdje op m'n e-reader en na het succes van 'De Vliegeraar' was ik ook zeker van plan om eens wat van deze schrijver te lezen. Toch schoof ik dat steeds voor me uit. Nu was ik er wel klaar voor, ik koos het boek en ging op reis.

Het boek begint met een korte geschiedenis van het huis en z'n bewoners. We volgen het leven van Aga Djan, de sleutelbewaarder van de moskee, en zijn familie, een concierge en twee grootmoeders, die eigenlijk geen grootmoeders zijn maar ooit arriveerden als jonge bediendes. Het leven kabbelt wat door. De familie en het dorp leven volgens de traditionele waarden van de islam. Radio en tv is taboe, vrouwen lopen gesluierd. De Sjah is aan de macht en in het dorp van Aga Djan zijn ze daar niet blij mee. De Sjah is Amerika. De Sjah vindt het goed dat vrouwen ongesluierd rondlopen. Angst en ergernis is dat Amerika met z'n zondige normen Perzië overneemt.

Nostra, een broer van Aga Djan, komt af en toe terug naar het huis en neemt zelfs een ongesluierde vrouw mee, die panty's aan heeft. De inwoners van het huis zijn geschokt, terwijl Nostra ze stilletjes uitlacht en zelfs heilige ruimtes ontheiligt. De grootmoeders zien dat maar zwijgen.

Langzamerhand komen de nieuwe waarden ook naar het dorp. Ada Djan ziet zijn wereld, zoals hij deze kende, afbrokkelen. Steeds vaker zie je een tv-antenne op een dak, er worden bioscopen geopend en bovendien is er minder vraag naar zijn handel, handgemaakte Perzische tapijten. Steeds meer nepgoederen bereiken ook dit deel van Perzië.

Ondergronds hebben de meer traditionele ayatolla's contacten met Khomeini, die in Irak in ballingschap is. Op tweederde van het boek, wanneer ik zelf vind dat het allemaal wel heel erg 'kabbelt' in Senedjan, het dorp waar de moskee staat, komt het moment waarvan ik wist dat zou komen. De Sjah wordt verdreven en Khomeini landt in Teheran. Op vrij zakelijke manier wordt verteld hoe Galgal, de schoonzoon van Aga Djan en vertrouweling van Khomeini, de eerdere regeringsleiders executeert. Gruwelijk. Veel andere mensen worden ook zonder proces, op basis van roddel en 'op de verkeerde plaat op het verkeerde moment', om het leven gebracht. Aga Djan kan zijn zoon redden, door gebruik te maken van de invloed die hij ooit had en dankzij toch een sprankje mededogen van Galgal. Aga Djans invloed is ook sterk verminderd, eerst door de moderne tijd en nu door het extreme regime. Bijzonder genoeg wordt Nostra een soort vertrouweling van Khomeini.

Ik blijk niet goed opgelet te hebben bij de introductie, want jongemannen waarvan ik dacht dat ze zoons van Aga Djan waren, blijken toch neven. Sowieso weet ik niet altijd wie wie is. Dat de revolutie een zware tijd was voor de bevolking is in elk geval duidelijk. Door het drama heb ik wel het gevoel dat er eindelijk wat gebeurd, maar veel vaart zit er nog steeds niet in het verhaal.

Het lezen van dit boek geeft een inkijk in een geschiedenis, waar ik vaag wat van wist. Als geboren westerse en vrije vrouw heb ik regelmatig moeite me te verplaatsen in vooral de gedachtengang van de Perzische vrouwen. Doordat het verhaal zich rond Aga Djan en zijn gedachten centreert, kreeg ik wel meer inzicht en begrip. Sommige acties zijn voor mij niet te bevatten. Je geloof in het geloof boven je kind verkiezen, waardoor je kind sterft, bijvoorbeeld. Ook Aga Djan begrijpt dit niet. Hoewel hij conservatief moslim is, is hij zéker niet extreem.

Wanneer Khomeini sterft, verwestert Iran weer terug naar de eerdere tijden. Aga Djan kent zijn dorp niet meer terug, voelt zich eenzaam. Gelukkig vindt hij, samen met zijn vrouw, een verlorengewaande zoon terug.

Uiteindelijk, zo tegen de winter van het leven, krijgt Aga Djan een brief van één van zijn neven, waarvan hij dacht dat die in de strijd gestorven was, met een postzegel met tulpen erop. Uit Nederland? Een stukje geschiedenis van deze neef komt overeen met dat van de schrijver, in elk geval.

Mijn reis door Iran was intrigerend, rustig en ook angstig. Angstig voor wat mensen elkaar aandoen, niet alleen in Iran, helaas. Ik ben vooral heel blij dat ik in Nederland ben geboren. Iran wil ik misschien nog wel eens in het echt bezoeken, in het echt of via een ander boek van Kader Abdolah. Het lijkt wel dat ik het boek meer waardeer nu het uit is.

Nieuw jaar!

Allereerst voor iedereen een Gelukkig Nieuwjaar! In goede, of zo goed mogelijke, gezondheid, met veel geluk en wijsheid.

Het is stil op dit blog. Dat komt niet doordat ik niet schrijf, het komt doordat ik niet hier schrijf. Kennelijk kan ik verschillende interesses niet zo goed tegelijkertijd bedienen. Op mijn boekenblog schreef ik de afgelopen weken regelmatig een stukje en sowieso was ik op Hebban.nl redelijk actief met het lezen van en reageren op andere blogs. En nog steeds loopt de Hebban Leesclub van 'Het achtste leven' door, volgende week moet de recensie online. Ook daar zit ik mee te worstelen. Nu ik mijn Reading Challenge 2017 op 52 boeken heb gezet, probeer ik ook vaker een boek te pakken, in plaats van de laptop of pc. Het fotoblog ligt ook angstvallig stil, hoewel het voornemen toch heel anders was.

Daarnaast voel ik me al een hele tijd niet zo fit. De wekenlange hoofdpijn lijkt eindelijk bezworen, dat wel, maar ik heb last van vermoeidheid en pijntjes. En jéuk, steeds maar jeuk. De feestdagen hebben we het als gezin dan ook rustig aan gedaan, daar waren we met z'n allen aan toe. De kerstdagen deden we het spel 'Party & Co' (door de dames glansrijk gewonnen van de heren) en we hebben gegourmet, net als de rest van Nederland zou je kunnen zeggen. Tweede kerstdag is het overgebleven vlees opgebakken voor de vleeseters. Ik had een lekkere vegetarische snert. 

De dinsdag na kerst waren mijn ouders 55 jaar getrouwd en dat vierden ze woensdags met een etentje. Dientengevolge zat dochter dagelijks in de auto onderweg naar Zeist of weer naar het Noorden. En wij ook 2 dagen, vanwege een gesprek en om op te halen. Gelukkig is voor de wekelijkse rit een taxi geregeld.

Oudejaarsavond zat ik met een bange en bibberende hond op de bank. We keken naar het overzicht van 'De Tv Draait Door' en de oudejaarsconference van Claudia de Breij. Rustig en toch leuk en gezellig.

Na al deze rustige feestdagen was nieuwjaarsdag met mijn schoonfamilie een leuke afwisseling. Een kamer vol bij m'n schoonzus met veel gezelligheid, lol en hapjes. Maandags weer aan het werk en het gewone leven begonnen. Nouja, behalve dan dat zoon nog vrij is en man ziek thuis is met griep.

Ondertussen las ik deze week al 2 boeken uit. Tot dusver loop ik dus voor op de challenge. Nu me eerst even in die recensie verdiepen.